เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 753 เห็นด้วย เจ้ามันน่าสมเพช

ตอนที่  753  เห็นด้วย เจ้ามันน่าสมเพช

ด้านนอกปราสาทสายรุ้ง

 “เจ้ายังจะลุกขึ้นมาอีกหรือ?”  ซุ่นเทียนรู้สึกเหลืออดและตะโกนอย่างโมโห  “ทำไมเจ้าไม่ตายเสียที?”

เขาจำไม่ได้แล้วว่าซัดเจ้าอ้วนไห่ลงไปกองกับพื้นกี่ครั้งแล้ว พันครั้ง หรือว่าหมื่นครั้ง

แต่เขาไม่ตาย!

เปลี่ยนเป็นคนอื่นต่อให้มีร้อยชีวิตก็คงตายไปนานแล้ว

ซุ่นเทียนไม่เคยได้ยินมาก่อน  แค่ความมุ่งมั่นก็ทำให้คนเราใช้พลังได้เกินขีดจำกัดอย่างมากมาย  นอกจากนี้สวะอย่างเจ้าอ้วนไห่ที่มักจะโลภและกลัวตาย   เขาไปเอากำลังใจมาจากไหน?  แล้วในที่สุดเหตุผลใดที่ทำให้เจ้าอ้วนไห่ที่ถูกทุบตีครั้งแล้วครั้งเล่ายังยืนหยัดอยู่ได้ยืนยาวขนาดนี้

ไม่ว่าจะใช้ทักษะพิเศษหรือวิทยายุทธ์ต่อสู้ใดๆ หรือแม้แต่ใช้อาวุธเล่นงานเจ้าอ้วนไห่

แต่เขาไม่ตาย!

ซุ่นเทียนที่ไม่เคยสงสัยความแข็งแกร่งของตนเองเลย  มาถึงตอนนี้ความมั่นใจของเขาสั่นคลอน

เจ้าอ้วนไห่ไม่สามารถคงอยู่ในรูปของสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดต่อไปได้  หลังจากกลับคืนร่างมนุษย์ เขาซี่โครงหัก ขาหักและแขนขวาบิด นิ้วมือซ้ายหงิกหักหมดเหลือแต่หัวแม่มือ แค่นี้ยังไม่พอเจ้าอ้วนไห่ในร่างมนุษย์ใช้แค่นิ้วนั้นพยุงร่างเอาไว้ให้นั่งอยู่ได้ บนพื้นมีแต่เลือดเปรอะเต็มไปหมด

นึกไม่ออกเลยว่าคนที่สูญเสียเลือดมากขนาดนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง

แต่ร่างกายของเจ้าผู้ที่นั่งอยู่ข้างหน้านี้ดูแปลก กระอักโลหิตครั้งแล้วครั้งเล่า  เหมือนกับว่าเกิดมาเพื่อกระอักเลือดเป็นเรื่องปกติ

นางนวลสายลมบินอยู่ในท้องฟ้า และบินลงมาเป็นครั้งคราว มันใช้กำลังเกินตัวอย่างแทบเป็นไปไม่ได้ มันเป่าสายลมอบอุ่นเข้าไปในตัวของเจ้าอ้วนไห่ที่อ่อนล้าช่วยให้เขาได้ฟื้นฟู  พลังเพียงเล็กน้อยแทบจะไม่พอฟื้นฟู แต่ภายใต้การจับตามองของซุ่นเทียน  ใบหน้าของเจ้าอ้วนไห่บวมปูดแทบมองไม่เห็นตา เหมือนคนตายสักเก้าส่วน แต่ด้วยการช่วยเหลือของนกนางนวลสายลม เขายืนขึ้นอีกครั้งด้วยความยากลำบาก เขายกแขนซ้ายที่เหลือนิ้วหัวแม่มือที่ใช้งานได้เพียงนิ้วเดียว และกวักเรียกซุ่นเทียนอีก  “มาเลย มาต่อยตีกับข้าอีก  เราคุณชายแม้จะถูกเจ้าทุบตี แต่ก็ต้องทำให้เจ้าเหนื่อยแทบตาย!”

ซุ่นเทียนหน้าเขียวคล้ำ

เขาไม่เพียงแต่โกรธ  แต่ยังเสียใจ

ถ้าซุ่นเทียนเลือกได้  เขาจะไม่มีทางเลือกเจ้าอ้วนไห่มาเป็นคู่ต่อสู้อีก

ถ้าต้องเลือกเจ้าอ้วนไห่มาเป็นคู่มือซ้อม เขาจะไม่มีทางดูถูกเจ้าอ้วนไห่อย่างน่ากลัวแบบนี้อีก  สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเขาไม่คิดว่าเขามีโอกาสจะฆ่าเจ้าอ้วนผู้นี้ และแม้ว่าตลอดการต่อสู้ เจ้าอ้วนไห่ต่อยใส่เขาได้เพียงหมัดเดียวก็ตาม

อย่างไรก็ตามหมัดเดียวของเจ้าอ้วนไห่นั้น ทำลายหมัดขวาที่แข็งแกร่งที่สุดของซุ่นเทียน

ขณะเดียวกันหมัดนั้นยังทะลวงตรงเข้าถึงอกของเขา  ถ้าไม่ใช่เพราะอสูรพิทักษ์ของเขาใช้ไหล่รับไว้ ซุ่นเทียนเชื่อว่าเขาคงตายแน่

ตั้งแต่นั้นพลังแข็งแกร่งที่สุดของซุ่นเทียนถูกทำลาย ไม่ว่าเขาจะโจมตีอย่างไร แม้ว่าเขาจะต้องเหนื่อยหอบ เขาจะทุบตีเจ้าอ้วนไห่อย่างหนัก  และเจ้ามนุษย์ที่ไม่รู้จักตายผู้นี้จะลุกขึ้นยืนได้อีก  ยิ่งทำซุ่นเทียนก็ยิ่งคลุ้งคลั่ง  หลังจากหมัดขวาถูกเจ้าอ้วนไห่ทำลาย  เข้าไม่สามารถโจมตีถูกนกนางนวลที่ฉลาดได้เลย   นกนางนวลแสนรู้ตัวนี้คือกุญแจสำคัญของการต่อสู้ทั้งหมด  เพราะทุกครั้งที่เจ้าอ้วนไห่ถูกซุ่นเทียนทุบตีจนทรุดกับพื้น  มันจะพ่นสายลมอบอุ่นเพื่อรักษาเจ้าอ้วนไห่ช่วยสนับสนุนเขา  ถ้าซุ่นเทียนเลือกได้  เขาจะฆ่าเจ้านกนางนวลที่แสนรู้เกินคาดนี้ก่อน

บางครั้งซุ่นเทียนมีความรู้สึกว่านกตัวนี้ฉลาดมากกว่าคนผู้หนึ่ง

การใช้อุบายเครื่องหลอกล่อไม่สามารถหลอกมันได้

การเล่นงานมันไม่มีความหมาย

ที่แย่ที่สุดก็คือในตอนนี้ซุ่นเทียนไม่กล้าเข้าใกล้เจ้าอ้วนไห่เกินไป  การโจมตีอย่างหนักที่ทำได้ก่อนหน้านั้น ไม่อาจทำได้อีกต่อไป  เพราะเจ้าอ้วนไห่อาจกลายร่างเป็นปีศาจเบเฮม็อธได้ และไม่สนใจการป้องกันตัว และทุ่มใช้พลังเกินพิกัดอย่างเดียว

เขายังคงซ่อนพลังนับไม่ถ้วนเอาไว้เหมือนภูเขาไฟที่พร้อมระเบิดได้ทุกเมื่อ

ซุ่นเทียนรู้ว่าเจ้าอ้วนไห่คิดยังไง

เจ้าอ้วนบัดซบนี่ต้องการระเบิดตัวเอง

เขาต้องการพังพินาศย่อยยับไปด้วยกัน ตราบเท่าที่ซุ่นเทียนเข้าไปใกล้ ถ้าเจ้าอ้วนไห่กอดรัดเขาได้จะเป็นเรื่องอันตรายมาก

ที่ยิ่งกว่านั้นเจ้าอ้วนไห่นี้แม้จะเหลือเพียงแขนเดียวที่ใช้งานได้  แต่พลังหมัดมนุษย์นั้นแฝงไว้ด้วยพลังที่ไม่ธรรมดา

 “ทำไมกัน?  เย่ว์หยางให้ผลประโยชน์อะไรกับเจ้า?  ทำไมเจ้าต้องสู้เพื่อเขาขนาดนี้ด้วย?  ด้วยระดับพลังปัจจุบันของเจ้า  ประตูหนทางอิสรภาพเปิดรอเจ้าอย่างไม่มีปัญหา  เจ้าอยู่ในหอทงเทียนก็สามารถกลายเป็นปรมาจารย์  ตระกูลไห่สามารถกลายเป็นสี่ตระกูลใหญ่ของทวีปมังกรทะยานได้  แม้แต่ตัวเจ้าเองก็สามารถรุ่งเรืองขึ้นได้ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยตระกูลเย่ว์เลย  เย่ว์หยางจะต้องตายแน่นอน ทำไมเจ้ายังติดตามภักดีต่อเขาอีก?  เจ้าอ้วนไห่!  คนอย่างเจ้าสมควรเป็นคนฉลาดมาก  ทำไมถึงทำเรื่องโง่ๆ อย่างนี้?”  ซุ่นเทียนใช้มือซ้ายลูบคลำมือขวางที่หัก เขาข่มความเจ็บปวดและถามข้อสงสัย

 “ฮ่าฮ่า!”

เจ้าอ้วนไห่ฟังแล้วอึ้งไปชั่วขณะ

ทันใดนั้นเจ้าอ้วนไห่หัวเราะ ทวารทั้งห้ามีเลือดกระเซ็นออก ซี่โครงที่หักแทงเนื้อจนเลือดออกมองเห็นกระดูกหักสีขาว

เป็นเวลานานเขาค่อยๆ ลดเสียงหัวเราะลง และสงบจนซุ่นเทียนรู้สึกแปลกใจ  “เจ้าคิดว่าข้าไม่โง่หรือ? ซุ่นเทียน!  เจ้าพูดถูก แต่ว่าถูกนิดเดียว  เจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นไอ้โง่ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เจ้าอ้วนไห่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  ครั้งนี้เขายิ้มทั้งน้ำตา

เขายิ้มแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นสะอื้นไห้

ยิ้มชั่วครู่

และร้องไห้ชั่วครู่

ในที่สุด  เขาร้องไห้จนตาบวม น้ำตาที่หลั่งออกมาเป็นสายตามร่องแก้มปะปนกับรอยเลือด

 “ซุ่นเทียน! ถ้าหลายปีก่อน เจ้าวิ่งมาหาข้า แล้วบอกว่าเจ้าอ้วนไห่จะกลายเป็นยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคตข้างหน้า  ข้าคงจะขอบคุณเจ้ามาก  แต่ไม่ใช่มีแต่เพียงเจ้าเท่านั้น ทั่วทั้งทวีปมังกรทะยาน ทั่วทั้งหอทงเทียน ไม่มีใครคิดว่าข้าจะมีอนาคต ในสายตาของคนทุกคนมองว่าข้าเจ้าอ้วนไห่อ่อนปวกเปียก และรังเกียจที่จะชำเลืองมองด้วยซ้ำ  ทั่วทั้งหอทงเทียนมีแต่เย่ว์หยาง มีแต่เขาที่เสียเวลาคบหาข้าเป็นสหายมองดูข้าและชื่นชอบข้าเป็นพิเศษ  นี่เป็นเรื่องที่เจ้าทำได้หรือ ซุ่นเทียน!  เจ้ากับเย่ว์หยางแตกต่างกันอย่างมากมายเหลือเกิน  เจ้าจะไม่มีทางเหมือนเย่ว์หยาง และไม่มีทางบรรลุถึงระดับเขาได้ตลอดไป”

 “บอกตามตรงเลยนะซุ่นเทียน, เจ้าไม่คู่ควรแม้แต่จะหิ้วรองเท้าให้เย่ว์หยางด้วยซ้ำ  ต่อให้เจ้าเต็มใจหิ้วรองเท้าให้เขา  แต่เจ้าก็ยังไม่ดีพอ  ถ้าพูดกันอย่างไม่เกรงใจ เจ้าไม่มีอะไรที่ต่างจากคนธรรมดาเลย  เจ้าอาจจะดูแตกต่างสำหรับพวกมีตาแต่ไร้แวว  เจ้าไม่เคยมองข้าอ้วนไห่อย่างจริงใจ มีแต่คนจริงใจถึงมองอ้วนไห่ออก เพียงเท่านี้เจ้านึกว่าจะยุให้อ้วนไห่ทรยศเย่ว์หยางได้หรือ?  ซุ่นเทียน ข้าขอบอกเจ้าตามตรง  ถ้าไม่มีเย่ว์หยาง โลกนี้จะไม่มีเจ้าอ้วนไห่  ไม่ใช่แต่เพียงข้าเท่านั้น ยังรวมถึงเย่คง หลี่ชิว หลี่เกอ ถ้าไม่มีเย่ว์หยางพวกเขาคงอดตาย หรือตกตายภายใต้คมเขี้ยวคมเล็บของอสูรปีศาจ  พวกเขาจะไม่มีทางมีชีวิตอยู่อย่างนี้  และข้าเองก็ใช้ชีวิตที่ดูดีแต่ไร้จุดหมาย ไม่ต่างอะไรกับสุกรที่รอขึ้นเขียงและปล่อยให้เขาเชือดเนื้อเถือหนังตามชอบใจ”

 “ถูกแล้ว เป็นเย่ว์หยางที่ทำให้ข้า..อ้วนไห่มีความสำเร็จในวันนี้มิใช่หรือ?”

 “บางทีเจ้าอาจอยากบอกว่าเย่ว์หยางช่วยพัฒนาศักยภาพของเรา  ตอนนี้เขาจะต้องถูกฆ่าตายเมื่อใดก็ได้ ข้าต้องรีบพูดให้ชัดเจนถึงเรื่องความสัมพันธ์กับเขา ปลดปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ สนุกสำราญกับชีวิต  ที่เจ้าพูดเช่นนี้ก็ถูก ความจริงนี่เป็นการกระทำของคนฉลาด ปรับตัวได้ตามสถานการณ์  แต่น่าเสียดายที่เจ้าเข้าใจผิด ข้าอ้วนไห่ทั้งโลภ ทั้งกลัวตาย แต่ข้าไม่ใช่คนที่ลืมบุญคุณและคุณธรรมสหาย  นอกจากนี้ในโลกนี้ยังมีคำกล่าวว่า สุภาพบุรุษยอมตายเพื่อสหาย!”

 “ไม่มีเจ้าเด็กเย่ว์หยางนั่น ชีวิตของเจ้าอ้วนในโลกนี้จะมีค่าอะไร?  ไม่มีเขาข้าก็เป็นแค่สวะปวกเปียกที่ไร้อนาคต.. มีเจ้าเด็กเย่ว์หยาง ข้าอ้วนไห่อยู่ในหอทงเทียนได้อย่างเย้ยฟ้าท้าดินได้ ข้าคือความภูมิใจของพ่อแม่ครูบาอาจารย์  เจ้าเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ยังจะพยายามหว่านล้อมให้คู่ต่อสู้ยอมแพ้อีกหรือ?”

 “ซุ่นเทียน!  ในทางกลับกัน เจ้าแทบจะสมบูรณ์พร้อมจนข้ายังอิจฉา  แต่ถ้าเทียบกับนักรบผู้มีคุณธรรมที่แท้จริง  ซุ่นเทียนเจ้าเป็นเพียงหนอนที่น่าสมเพช  เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงไม่บรรลุระดับปราณราชันย์เสียที?  ไม่ใช่เพราะทักษะของเจ้าไม่เพียงพอ  ไม่ใช่เพราะเจ้าไม่มีความพากเพียรพอ แต่เป็นเพราะจิตสำนึกสูงสุดของเจ้าที่เป็นมาตลอดชีวิตนี้  เจ้าได้แต่ทำตัวเป็นกบในก้นบ่อต่อไป  ไม่สามารถเอาชนะใครได้ รวมทั้งข้าอ้วนไห่ แล้วยังคิดจะเอาชนะเจ้าเด็กเย่ว์หยางนั่นหรือ เจ้ามันโง่ไม่มีใครเกิน”

 “ข้า.อ้วนไห่ผู้นี้สถานะก็ด้อยกว่าเจ้า แต่ข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า  ข้าเชื่อในปาฏิหาริย์ ข้าชื่อว่าข้าสร้างปาฏิหาริย์ได้ แต่ข้าก็ถือว่ามีความสำเร็จแล้ว ข้าด้อยกว่าเจ้าและอ่อนแอกว่าเจ้า  ตอนนี้เจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้ นั่นแหละคือปาฏิหาริย์!  ข้าเชื่อเย่ว์หยาง ข้า..อ้วนไห่สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้ เทียบกับข้าแล้วเย่ว์หยางดีกว่าข้าเป็นพันเท่า  เขาน่ะหรือจะไม่สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้?  อย่ามาล้อเล่นน่า  สิ่งที่เจ้านั่นทำ สิ่งที่เจ้านั่นสร้างล้วนแต่เหลือเชื่อทั้งนั้น!  ซุ่นเทียน! เจ้ากับพวกวายร้ายอื่นได้แต่แหงนมองดูเขาด้วยความอิจฉาทำอะไรไม่ได้ เจ้าตั้งใจจะขัดขวางเขาไม่ให้ก้าวหน้าหรือ?”

 “ซุ่นเทียน!  เจ้าก็รู้ว่าข้าต้องการทำในสิ่งที่เจ้าเองเคยบอกว่าสูงสุดเอื้อมไม่ใช่หรือ?  ข้าสงสารเจ้า และเห็นใจเจ้าจริงๆ” เจ้าอ้วนไห่จู่ๆ ก็ทำสีหน้าหน้าจริงจังและพูดอย่างจริงจัง  “เจ้าเป็นแค่หนอนน่าสมเพช ไม่ว่าในชีวิตเย่ว์หยาง ในชีวิตข้า..หรือชีวิตเจ้า  เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาดนักหรือ? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นนักสู้แท้ที่มีพลังเพียงพอจะฆ่าใครได้ง่ายๆ หรือ เจ้านึกว่าจะเป็นผู้ชนะในที่สุดหรือ?”  หลังจากซุ่นเทียนได้ยินคำนี้ มุมปากเขาบิดเบี้ยวเหยเก  เขาต้องการจะพูดหักล้างคัดค้านหลายครั้ง

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถเอ่ยปากได้

เขาไม่สามารถพูดได้สักคำ และต้องการจะข่มความอึดอัดแน่นอก ทันใดนั้นเขารู้สึกหวานวูบในลำคอและกระอักโลหิตออกมา

หน้าของเจ้าอ้วนไห่ปกติก็ฉุเหมือนซาลาเปานึ่งอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้กลับดูยิ่งใหญ่

ในใจซุ่นเทียนเขารู้สึกต่อต้านขัดขืนเหตุผลนี้เป็นระยะ แม้ไม่ได้พ่ายแพ้ในการต่อสู้   แต่ซุ่นเทียนเข้าใจว่าตนเองเหมือนกำลังได้รับความช่วยเหลือบางอย่าง  การต่อสู้ครั้งนี้ต่อให้เขาฆ่าเจ้าอ้วนไห่ได้ก็ตาม  แต่คาดว่าตลอดชีวิต เขาจะไม่สามารถบรรลุผ่านปมชีวิตในใจที่เป็นอุปสรรคนี้ได้เลย

เป็นความจริงหรือนี่  เราคือกบในก้นบ่อ?

โอ๊คคค!

ความคิดนี้ทำให้ซุ่นเทียนกระอักโลหิตออกมาอีกกองใหญ่ !-!