เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 755 สาวมังกรกับดาบวิเศษติดปีก

ตอนที่  755  สาวมังกรกับดาบวิเศษติดปีก

เมื่อเย่ว์หยางฟื้นขึ้น จื้อจุนไม่อยู่ที่นั่นต่อไปแล้ว

แต่มารดาของอาหงที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ฐานทางเดินของเทวรูปนั่งรอเขาอย่างสงบเสงี่ยม

 

เย่ว์หยางพบว่าชุดของเขาสลายเป็นผุยผงไปแล้ว บนตัวเขามีผ้าคลุมเนื้อกำมะหยี่สีขาว  เขาฟังเสียงอย่างระมัดระวัง  ผ้าคลุมอ่อนนุ่มเหมือนกับมีกลิ่นสาวพรหมจรรย์ นี่คือชุดคลุมของจื้อจุนหรือ?  นางไปไหนแล้ว

 “ท่านช่วยมากับข้า!”  มารดาอาหงลุกขึ้นยืนและขอร้องเย่ว์หยาง

จากนั้นหมุนตัวกลับไป

และเข้าไปในทางเดินที่ฐานนั้น

ร่างเย่ว์ชิวที่อยู่ภายในถูกแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากการต่อสู้บดกระแทกสลายเป็นผุยผงกองอยู่กับพื้น  แต่วิญญาณยังคงรักษาปณิธานที่ทิ้งไว้ก่อนหน้านั้นคือแบกประตูทางเข้าไว้ตลอดแม้ด้านนอกจะอึกทึกตลอดเวลา  ระหว่างที่เย่ว์หยางเปลี่ยนชุด มารดาของอาหงรวบรวมเถ้าอังคารของเย่ว์ชิวที่กระจายอยู่บนพื้นและเก็บใส่กล่องอัญมณีอย่างระมัดระวัง  เมื่อเย่ว์หยางเข้ามานางยื่นกล่องเถ้าอังคารให้เย่ว์หยางอย่างไม่สู้เต็มใจนัก

นางคิดว่าเย่ว์หยางคือบุตรชายของเย่ว์ชิว อย่างน้อยก็ยังเป็นลูกชายที่ยังมีชีวิตอยู่ ควรให้เขาเก็บไว้ดูแลเถ้าอัฐิ

เย่ว์หยางลังเลเล็กน้อย

เขาส่ายศีรษะ  “ให้ท่านดูแลเถอะ!”

มารดาอาหงมีสีหน้าดีใจ และนางทำตัวราวกับดรุณีน้อยลอบเขินในใจ

นางก้มหน้าพยายามระงับความตื่นเต้น  “ความจริงข้าไม่เคยพบหู่ถู (เย่ว์ชิว) มาก่อน แต่นับถือท่าทีองอาจของเขา ไม่ใช่อย่างที่คนนอกคิด อาหงอยู่กับท่านเป็นเรื่องที่ดีแล้ว นี่เป็นชะตากรรม ในใจของข้าไม่มีความห่วงกังวลอีกแล้ว  ต่อไปข้าจะอยู่แต่ที่นี่อยู่กับท่านหู่ถู ช่วยปกป้องรักษาที่นี่”

หลังจากพูดเสร็จนางมอบห่อของเล็กให้เย่ว์หยาง

นี่คือของที่เย่ว์ชิวทิ้งไว้ให้สหายที่น่าสงสาร

แน่นอนว่าเพราะจ้าวปีศาจโบราณทิ้งร่างและสถานะของสหายผู้น่าสงสารอย่างไม่ใยดี  ของนี้จึงตกเป็นของเย่ว์หยางไปโดยปริยาย

ของในห่อเล็กมีไม่มากมีเพียงสามชิ้นเท่านั้น  ชิ้นแรกคือกุญแจ  และกุญแจนี้ไม่ใช่กุญแจธรรมดา แต่เป็นรูปแก้วผลึกรูปดอกไม้ ด้านหน้าแต่ละมุมมีอักษรรูนลับซ่อนอยู่ถึง 999 รูปในแต่ละด้าน  เย่ว์หยางไม่สามารถนับได้ แต่ตัดสินได้ว่าอย่างมี 999 รูปลักษณ์ เมื่อเย่ว์หยางบิดกุญดอกไม้แก้วผลึกและถ่ายปราณก่อกำเนิดผ่านนิ้วเข้าไปภายในอย่างนุ่มนวล  กุญแจดอกไม้ผลึกฉายประกายวงเวทอักษรรูนภายในทันที และยิ่งกว่านั้นประกายอักษรรูนยังหมุนทำงานช้าๆต่อเนื่องผสานกัน มีรูปแบบเกิดขึ้นใหม่แปรปลี่ยนไม่มีที่สิ้นสุด

น่าทึ่งและไม่รู้จบ

เมื่อเย่ว์หยางหยุดถ่ายพลังปราณแท้เข้าไป กุญแจลับกลับคืนสภาพเดิมช้าๆ

กุญแจดอกไม้แก้วผลึกนี้ ควรจะเป็นกุญแจเข้าทางผ่านที่เย่ว์ชิวปกป้อง

เย่ว์หยางยอมรับไว้ แต่ไม่กระตือรือร้นใช้งานเพื่อเข้าไปสำรวจเส้นทางที่เย่ว์ชิวปกป้อง  แม้ว่าเขาจะมีเรื่องที่รู้สึกสงสัย แต่เขาไม่มีเวลาว่างสำรวจตรวจสอบ

ของชิ้นที่สองเป็นบันทึกเล่มหนามีบันทึกตั้งแต่เย่ว์ชิวทำสัญญากับคัมภีร์ บันทึกชีวิตเย่ว์ชิวทุกอย่าง นี่ยังเป็นสมุดบันทึกชีวิตของเย่ว์ชิว การฝึกวิทยายุทธต่างๆ การเพิ่มความสามารถให้อสูรศึก ฯลฯ ความสำเร็จ แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับพี่สาวของแม่สี่ที่เขาได้รับตกทอดความรู้ แต่ก็มีหลายเรื่องที่เป็นแรงบันดาลใจให้เย่ว์หยาง

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเย่ว์หยางเปิดสำรวจดูและพบบันทึกเกี่ยวกับความลับของตระกูล

เย่ว์หยางรีบเปิดไปดูทันที

แน่นอนว่าเขาพบความลับของเย่ว์หวี่...

เมื่อเขาเห็นเช่นนั้น เขาแทบโห่ร้องทันที “โอว..คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นสาวน้อยนั่นโดยไม่คาดคิด”

หลังจากเห็นความลับนี้แล้ว เย่ว์หยางอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก  ถ้าเขาบอกความจริงเย่ว์หวี่ บางทีการฝึกฝนกับนางคงไม่มีอุปสรรคทางใจอีกต่อไป  แต่หลังจากนั้นปัญหาที่จะตามมาก็คือถ้านางรู้ความจริง บางทีนางอาจจะเสียใจร้องไห้เกินกว่าจะรับความจริงได้ 

หลังจากคิดอยู่ชั่วขณะ  เย่ว์หยางใช้วิธีถ่วงเวลาลากยาวไปเรื่อยๆ  เรื่องนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

บางทีวันข้างหน้าอาจมีวิธีคลี่คลายก็ได้

ก็เหมือนกับปัญหาสถานะตัวเขาเองที่เขาเคยกังวล

ตราบใดที่เขาตั้งใจแก้ปัญหาก็ไม่มีอะไรจะต้องกังวล

สมบัติชิ้นที่สามเป็นแหวนเก็บสมบัติสีทองมันวาว

เมื่อเย่ว์หยางยืนยันและรอทำสัญญากับแหวนอยู่นานโดยใช้พลังปณิธานทำสัญญาและเปิดดูก็พบว่าภายในนั้นมีสมบัติ อาวุธของเย่ว์ชิวที่เขาใช้สร้างชื่ออยู่มาก ตราทหารรับจ้าง ของที่ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่และจุนอู๋โหย่วมอบให้เป็นเกียรติ  บันทึกหนังแกะที่ภายในบันทึกวิทยายุทธที่เขาบัญญัติขึ้น  บันทึกที่เขียนถึงเย่ว์ไห่และจุนอู๋โหย่ว เย่ว์หลิงและแม่สี่  และจดหมายประหลาดที่ไม่ใช่ของเย่ว์หยาง แต่ส่งผ่านที่เขา หลังจากตรวจสอบอยู่นานเขาเห็นว่าจดหมายเขียนจ่าหน้าชื่อที่เขาไม่คุ้น

เย่ว์หยางประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขารู้ตัวทันทีและเอาจดหมายส่งให้มารดาของอาหง

มารดาของอาหงประหลาดใจเล็กน้อย

แค่มองเพียงวูบแรกที่เห็นชื่อนาง นางรีบเข้ามารับไว้

เมื่อนางเห็นข้อความสั่งเสียของเย่ว์ชิวที่เขียนถึงนาง นางตื่นต้นจนทำอะไรไม่ถูก ค่อยๆ เปิดซองจดหมายด้วยมือที่สั่นเทา

เมื่อนางอ่านเนื้อความจดหมาย น้ำตานางหยดรดกระดาษจดหมาย ทั้งวงหน้าของนางนองไปด้วยน้ำตา

มารดาของอาหงพยายามข่มกลั้นไม่ให้ตนเองสะอื้นไห้ แต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นดังออกมาจากลำคอนาง  หลายปีผ่านมาแล้วที่นางรอจดหมายนี้  แต่จดหมายมาถึงช้าเหลือเกิน เมื่อนางเข้าใจความคิดเขา เขาก็กลายเป็นธุลีปลิวหายไปแล้ว เหลือแต่เพียงวิญญาณที่เฝ้าปกป้องประตูศิลาตลอดไป....

เย่ว์หยางยืนอยู่เงียบๆ รอให้นางสงบอารมณ์อย่างเงียบงัน

 “ข้า.. ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”  มารดาของอาหงเช็ดน้ำตา นางฝืนยิ้มให้เย่ว์หยางทั้งน้ำตา  “ข้ามีความสุขมากจริงๆ  หู่ถูไม่ได้ลืมข้า ได้รับจดหมายของเขา ข้าไม่มีอะไรต้องเสียใจ  ข้าจะอยู่ที่นี่ อยู่กับเขา  ถ้าท่านมีเวลาว่าง อย่าลืมพาอาหงมาเยี่ยมข้าด้วย!”

 “แน่นอน”  เย่ว์หยางพยักหน้ารับปาก

 “ปล่อยให้ข้าได้อยู่กับเขาที่นี่ตามลำพังได้ไหม?  มีความในใจหลายอย่างที่ข้าอยากจะบอกกับเขา.....”  มารดาของอาหงหลั่งน้ำตาขณะมองเย่ว์หยาง

 “แล้วข้าจะพาอาหงมาเยี่ยมทีหลัง!”  เย่ว์หยางเดินออกมาจากทางผ่าน ปล่อยมารดาของอาหงไว้ด้านหลัง  เขาได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญที่ถูกข่มกลั้นไว้ เสียงร้องไห้เริ่มดังขึ้นๆ และในที่สุดความข่มกลั้นก็พังทลาย  นางร้องไห้อย่างใจสลาย

เย่ว์หยางมองขึ้นฟ้าและพยายามข่มใจทั้งที่ดวงตาร้อนผ่าว

เขาไม่ได้เบื่อหน่าย แต่ไม่เข้าใจ  เขารอคอยตั้งหลายปีได้อย่างไรถึงยอมตอบสนองความรู้สึกในใจของมนุษย์ปุถุชน  แต่เขารู้ดีว่ามนุษย์มีอารมณ์ซับซ้อนที่สุดในโลก

โศกเศร้า ดีใจ ขมขื่น สุขใจเป็นความรู้สึกที่สับสนปนกันไป

ความรู้สึกเช่นนั้นเกิดในหัวใจ  เย่ว์หยางพยายามทุกวิถีทางที่เป็นไปได้ ได้รับอนุญาตจากเสวี่ยอู๋เสีย ได้รับอนุญาตจากทุกคน สุดท้ายได้รับความเห็นชอบจากแม่สี่  เย่ว์หยางในช่วงสามปีมานี้ ผ่านโลกผ่านประสบการณ์ทางใจที่อธิบายไม่ได้ และเขาจำได้ทุกครั้ง

ยังคงมีเสียงสะอื้นให้ได้ยิน

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของมารดาอาหง  นี่ทำให้เย่ว์หยางตื้นตันใจ

เขาเลือกจะกลับไปในโลกคัมภีร์ บินเข้าไปหานาง  เขากอดแม่สี่ไว้แน่นเพื่อต้องการคำปลอบประโลมจากนาง

 “เด็กโง่!”  แม่สี่ทำให้เขากลัวในตอนแรก  เมื่อเห็นว่าเป็นเขานางโอบกอดเขาไว้ทันทีและใช้มือลูบไล้ศีรษะเขาและลูบหลังเขาเบาๆ พลางถอนหายใจ นางมีคำพูดคิดจะปลอบใจเต็มไปหมด แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ได้แต่กอดเขาเป็นการบ่งบอกว่านางสนับสนุนเขา  การโจมตีหอทงเทียนนี้ ไม่ได้มีความเป็นศัตรูในสายตาคนอื่น  นางไม่สามารถเผชิญหน้ากับลูกผู้เก็บความรู้สึกทรมานไว้ในใจส่วนลึกที่สุด ดีที่สุดที่นางทำได้ก็คือปลอบประโลมใจเขา

มีเสวี่ยอู๋เสียที่ทำได้

เขาผ่านการทดสอบในวิหารสิบสองนักษัตร ได้รับการรับรองและแนะนำจากจื้อจุนและจักรพรรดินีราตรี  เขาผ่านการทดสอบประตูเป็นตายได้สำเร็จ  ตอนนี้เขาปลดเปลื้องปมที่อยู่ในใจของเขาได้แล้ว  จิตใจของเขาควรจะเติบโตไม่มีตำหนิข้อบกพร่องต่อไป!

ความขัดแย้งและความลำบากในชีวิตคงจะมีมาในอนาคตแน่นอน

แต่ในช่วงเวลานี้เขาประสบความสำเร็จในการเดินทาง  เขาจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก  และตอนนี้เขาสบายใจแล้ว

 “ท่านพี่, ข้าจะดูแลเด็กคนนี้! ปิงเอ๋อและซวงเอ๋อเอง  ข้าจะเลี้ยงดูแนะนำพวกเขาให้เติบใหญ่แข็งแรง”  แม่สี่ลูบศีรษะเย่ว์หยางเบาๆ นางพยักหน้าและยิ้มมุมปาก เหมือนกับว่านางเห็นพี่สาวพยักหน้าให้นางอยู่ในท้องฟ้า

 “อ๊า...ข้าลืมไปเลย..”

เย่ว์หยางนึกถึงราชาเก้าแสงได้ขึ้นมาทันใด และผละออกจากอ้อมแขนของแม่สี่พูดด้วยความกังวล  “ข้าลืมไป  ราชาเผ่าเก้าแสงเขายังไม่ตาย ตั่วตั่ว อิคคา เจี้ยงอิงและปิงหยินยังคงสู้อยู่  แม่สี่!  ท่านพักรออยู่ที่นี่ก่อน  แล้วข้าจะรีบกลับมา!”

แม่สี่พอเห็นว่าเย่ว์หยางกลับมาเต้นแร้งเต้นกาได้และวิ่งแน่บออกไป นางส่ายศีรษะเล็กน้อย

ใบหน้านางมีรอยยิ้มที่อดทน  “ยังคงทำตัวเป็นเด็กอย่างนี้ เมื่อไหร่ข้าจะโล่งใจได้เสียที!”

เดิมทีเย่ว์หยางตั้งใจจะเข้าไปในผนึกหลุมดำเพื่อพบกับนางพญาเฟ่ยเหวินหลีเพื่อพูดคุยถึงเรื่องจักรพรรดินีฟ้า

ถามนางถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต

แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าราชาเก้าแสงยังไม่ถูกปราบ  เขาเก็บพับแผนเอาไว้ชั่วคราว

เขาลาแม่สี่และออกมาจากโลกคัมภีร์ และด้วยการนำทางของเสี่ยวเหวินหลีเขารู้สึกได้ถึงจุดที่มีการต่อสู้  เย่ว์หยางเทเลพอร์ตและรีบไปหาสตรีทั้งสี่ที่รุมล้อมราชาเก้าแสงอย่างรวดเร็ว  ครั้งนี้ราชาเก้าแสงไม่มีอำนาจและศักดิ์ศรีอีกต่อไป  อิคคาและตั่วตั่วยังมีฝีมือด้อยกว่าราชาเก้าแสง  แต่เมื่อได้รับพลังจากยักษ์ทอง พวกนางไล่ข่มไล่ต้อนพวกเขาอยู่พักหนึ่ง  ราชาเก้าแสงถูกไล่ต้อนอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง จนกระทั่งแสงเพิ่มพลังหายไป ยังไม่ต้องพูดถึงสาวมังกรเจี้ยงอิงผู้ทรงพลังและสาวกิเลนปิงหยิน

แม้ว่าแสงเพิ่มพลังของยักษ์ทองจะหายไป แต่พลังของสตรีทั้งสี่ก็ยังเหนือกว่าราชาเผ่าเก้าแสง

ที่สำคัญราชาเผ่าเก้าแสงไม่เพียงแต่บาดเจ็บหนักเท่านั้น  แต่ไม่มีใจจะต่อสู้กับสตรีทั้งสี่  เขาอยากจะหลบหนีมากกว่า

 “พลังเทพมังกร... มังกรตวัดหาง”

สาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงต้องเหยียดมือออกอย่างน้อยหนึ่งครั้ง  นางได้รับตกทอดพลังเทพมังกรแต่ยังหลอมรวมไม่สมบูรณ์ จึงยังไม่สามารถรับมือได้อย่างคล่องแคล่ว  อย่างไรก็ตามถ้านางโจมตีถูกราชาเก้าแสงสักครั้ง  ราชาเก้าแสงจะเกิดสภาพมีรอยผื่นขึ้น  เพราะนางยิงพลังเทพมังกรซึ่งเป็นสุดยอดพลังปราณราชันย์ที่ราชาเก้าแสงไม่อาจต้านทานได้  ราชาเก้าแสงเดิมทีต้องการบุกฝ่าออกไปทางด้านตั่วตั่ว  แต่เขาคาดไม่ถึงเลยว่ากลับเปิดโอกาสดีให้กับเจี้ยงอิงได้โจมตี

ขาเรียวงามของนางตวัดหมุนราวกับกังหัน

หางยาวรูปมังกรกวาดผ่านหน้านางไปอย่างงดงามและฟาดใส่ราชาเก้าแสง

ลูกไฟสีดำพุ่งใส่ราชาเก้าแสง

ปัง ปัง ปัง!

ราชาเก้าแสงถูกระเบิดอีกครั้งและปลิวกระเด็นไปในอากาศ

ปิงหยินคอยทำหน้าที่ควบคุมและยิงพลังโจมตีเป็นครั้งคราว ส่วนใหญ่จะให้อิคคาและตั่วตั่วได้ฝึกฝีมือเพิ่มเติม  อย่างไรก็ตามราชาเก้าแสงต้องการหนีผ่านไปทางนางโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น  จากครั้งก่อนที่ขัดขวางจักรพรรดิชื่อตี้ล้มเหลว  ปิงหยินและเย่ว์หยางคิดวิเคราะห์ซ้ำแล้วซ้ำอีก  ในที่สุดปิงหยินค้นพบกระบวนท่าเท้ากิเลนจักรพรรดิ  ท่าเท้ากิเลนจักรพรรดินี้ เว้นแต่นักสู้ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าปิงหยินมากเท่านั้น เป้าหมายจะถูกตรึงวิญญาณมิให้หนีพ้นไปจากการร่วมผนึกพลังใช้ท่าก้าวย่างกิเลนจักรพรรดิ

การพรางตัวการหายตัวภายใต้การตรึงวิญญาณของปิงหยินไม่มีทางทำได้สำเร็จ

เย่ว์หยางเพียงแต่ใช้พลังกฎสวรรค์เล็กน้อยเท่านั้นผสานกับสนามพลังสร้างโลกถึงจะทำได้สำเร็จ  มิฉะนั้นจะไม่มีทางหนีพ้นการติดตามของปิงหยินได้เลย

 “ปล่อยข้าลงไป!”

ปิงหยินเหยียดมือออกและกดมือลง

ราชาเก้าแสงแม้ว่าจะเคลื่อนไหวได้ แต่ไม่มีเวลาขยับร่าง ร่างของเขาร่วงลงหลังกระแทกพื้น

นี่คือการพลาดโอกาสหลบหนีครั้งที่ห้าสิบ.. ในบรรดาสตรีทั้งสี่เขาเห็นว่าคนที่อ่อนแอที่สุดก็คือนางฟ้าศึกอิคคาและคนที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือสาวกิเลน นางพญาดอกหนามมงกุฏทองและสาวมังกรไร้เขายังไม่สามารถเร่งเร้าแสดงพลังได้เต็มที่  ยังเป็นต่างคนต่างแสดงพลัง  มิฉะนั้นเขาคงเจ็บปวดมากขึ้น

สิ่งที่ทำให้ราชาเก้าแสงปวดหัวที่สุดก็คือ ไม่ว่าจะเป็นสาวมังกรไร้เขา, นางพญาดอกหนามมงกุฏทองหรือนางฟ้าศึกก็ตาม

ทุกคนมีความก้าวหน้าในการต่อสู้

ทุกคนคุ้นเคยอย่างต่อเนื่อง  ก้าวหน้าต่อเนื่อง

ความเร็วในการก้าวหน้าของกระบวนการดังกล่าว คาดได้ว่าใช้เวลาอีกไม่ถึงวันพวกนางคงล้อมฆ่าเขาได้

หรือว่าเขาจะต้องตายในบันไดสวรรค์จริงๆ?  จื้อจุนและเย่ว์หยางดูเหมือนจะฆ่าจักรพรรดินีฟ้า และทั้งสองอาจตามข้าทันได้ทุกเมื่อ  ไม่ว่าจะเป็นเย่ว์หยางหรือจื้อจุนก็สามารถฆ่าเขาได้

จนถึงขณะนี้ ราชาเผ่าเก้าแสงเริ่มตื่นกลัว

 “ระเบิดเก้าแสง!”

ภายใต้ความข่มกลั้นความเจ็บปวดทางบาดแผลของราชาเก้าแสง เขาสร้างบอลพลังงานขนาดต่างๆ กันถึงเก้าลูก บางลูกก็เหมือนดวงอาทิตย์  บางลูกก็เหมือนดวงจันทร์มีคุณสมบัติแตกต่างกันไป  ราชาเก้าแสงนี้เมื่อใช้โจมตีใส่ศัตรูโดยตรง จะมีพลังระเบิดมากกว่าปกติเป็นร้อยเท่า  ถ้าโจมตีใส่สาวกิเลนที่รับหน้าที่คอยดักจับโดยตรง ความหวังที่จะหลบหนีของเขาก็จะสำเร็จ

ไปลงนรกเสียเถอะ!

เมื่อฝุ่นควันจางลง ปรากฏร่างของราชาเก้าแสงถือลูกพลังงานแสงที่มีพลังน่าตื่นตะลึงเก้าลูกไว้ในมือของเขา

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาจะโยนบอลแสงออกไป

เขาเห็นเงาร่างหนึ่ง

เงาร่างนี้ ก่อนหน้าที่จะต่อสู้นั้นเป็นคนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก แต่หลังจากต่อสู้ไปแล้วเขากลายเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวที่สุดของราชาเก้าแสง

เขาคือเย่ว์หยาง!

เมื่อราชาเก้าแสงสร้างบอลแสงสำหรับโจมตีเก้าลูก  เย่ว์หยางเรียกสองสาวมังกรอาวุธเทพร่างมนุษย์ที่เปลี่ยนเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ถือไว้ในมือ  เขาชูดาบเทพนั้นเหนือศีรษะ  สองสาวมังกรพี่น้องอยู่เหนือศีรษะของเย่ว์หยาง ร่างเปล่งประกายรัศมีเป็นหมื่นสาย ภายใต้สายตาที่เหลือเชื่อของราชาเก้าแสง ร่างของพวกนางเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์กลายร่างเป็นดาบที่งดงามมิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้ ดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นเงารูปนกเป็ดน้ำคู่สยายปีกงดงามค่อยๆ ลอยลงมาอยู่ในมือของเย่ว์หยางและเชื่อมกับชีพจรปราณพลังโคจรเต็มที่เปล่งรัศมีสว่างเจิดจ้าราวกับกลางวัน

เมื่อดาบอยู่ในมือเย่ว์หยาง

ความเคลื่อนไหวของเย่ว์หยางนี้ราวกับเทพเจ้า

ในโลกนี้ไม่มีใครจะต่อต้านปณิธานราชันย์ไร้เทียมทานของเขาอีกต่อไป

อันตราย!

ในหัวใจของราชาเก้าแสงมีเงาแห่งความตายครอบคลุมเหมือนที่เขาพบเจอมาก่อนหน้านี้

เนื่องจากก่อนหน้านี้จื้อจุนใช้อาวุธเทพร่างมนุษย์ นางฟ้าปีกโลหิตตรึงวิญญาณของราชาเก้าแสง ทำให้เขากลัวจนอธิบายไม่ถูก  เหมือนเมื่อเขามาพบเจอดาบที่มีปีกนี้อีกครั้งหนึ่ง.......