เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 855 ขโมยวิชา

ตอนที่  855  ขโมยวิชา

เดิมทีอสูรหมาป่าดินสี่พี่น้องยังบ่นพฤติกรรมใช้มีดอย่างไร้ยางอายของคนผู้นี้

แต่ตอนนี้

เขาพบว่าตั๊กแตนมัจจุราชตัวน้อยบินอย่างร่าเริงอยู่ในพายุหมุนดาวตก แม็กมาเหมือนกับแหวกว่ายน้ำในทะเล เจ้าตัวเล็กเหมือนกับกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน

ใบหญ้าลอยอยู่รอบตัว ในพายุเต็มไปด้วยลมใบมีด

วิธีใช้กลุ่มพลังงานองค์ประกอบธาตุเพื่อโจมตีฆ่าสังหารอสูรเกิดใหม่ ไม่ต่างอะไรกับการถ่มน้ำลายรดฟ้าอย่างง่ายๆ

เพราะการดูถูกของสี่พี่น้องอสูรหมาป่าดิน วีเซลหางดาบที่อยู่ไม่ห่างและลอบเข้ามาแอบดู “พายุลมกรดของบิดาใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าวิธีต้อนวัวของเจ้าเป็นร้อยเท่า ยังดีที่สติปัญญาของอสูรเกิดใหม่ตัวขนาดนิ้วเดียว ที่เล่นไล่ต้อนวัวป่าที่บุกเข้ามาอย่างไม่คาดคิด   ข้าบอกได้ว่าสมองของเจ้ามันตายแล้ว  และยิ่งโง่มากถ้าพยายามกระตือรือร้นจะเรียนรู้   ถ้าเจ้ารู้จักเรียนรู้เสียบ้าง เจ้าคงจะไม่โง่อย่างนี้!   ถ้าไม่ใช้เพราะเจ้าเปิดเผยเป้าหมายเร็ว เราคงจะยิงเจ้าตัวเล็กนี้ได้ในที่เปิดโล่ง พวกเจ้า! ไสหัวไปให้พ้น!”

วีเซลหางดาบนี้ไม่ได้เป็นบริวารของพญาราชสีห์ มันเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังของพยัคฆ์หน้าคนที่เป็นอีกกองกำลังหนึ่ง

มันมีพลังมากกว่าสี่พี่น้องอสูรหมาป่าดิน

ทันทีที่มันเริ่มพูด อสูรหมาป่าดินสี่พี่น้อง แม้ว่าในใจจะขุ่นเคืองแต่ไม่กล้าคัดค้านต่อต้าน เขาได้แต่ถอยออกไปห่างในจุดที่ไม่ได้ยินเสียง  ตอนนี้พวกเขากระวนกระวายใจจริง  ถ้ารอให้เย่ว์หยางเข้ามาในหุบเขา คาดว่าผลของพลังโจมตีจะดีกว่ามาก แม้ว่าจะไม่สามารถฆ่าอสูรน้อยนี้ได้ แต่ก็สามารถกักเอาไว้ข้างใน

 “จัดการนาง!”

มีอสูรเม่นอีกตนหนึ่งวิ่งออกมาและตะโกนเสียงลั่น

มันสะบัดร่างและยิงขนแข็งที่ศีรษะและคอเป็นร้อยพุ่งไปที่ตั๊กแตนมัจจุราช

ไม่ว่าตั๊กแตนมัจจุราชจะบินหลบอย่างไร ก็ไม่สามารถหลบได้ เพราะอสูรเม่นคอยควบคุมขนให้พุ่งไล่ตามความต้องการของมัน นอกจากนี้ยังเป็นทักษะแฝงเร้นของมันช่วยผสานจึงทำให้มีพลังน่าทึ่ง

ตั๊กแตนมัจจุราชเห็นเช่นนั้นก็ตกใจ รวมทั้งอุกกาบาตที่เร่งความเร็วพร้อมกับเบี่ยงเบนทิศทางมาอยู่ข้างหน้านางโดยบังเอิญ หนามเม่นเหล่านั้นปักเข้าที่อุกกาบาตลึกลงไปจนเห็นแต่เพียงปลายหาง   อสูรเม่นสบถด้วยความโกรธ  ใครบังอาจทำลายของดีๆ นี่เล่า?  ทันใดนั้นมันพบว่าตั๊กแตนมัจจุราชกำลังหนีมาทางด้านข้างของมัน มันยินดี และอ้าปากกินตั๊กแตนน้อยทันที

กร๊อบ

อสูรเม่นรู้สึกเหมือนกับในปากกระแทกอะไรบางอย่าง

พอมันเคี้ยวแล้ว จึงรู้สึกผิดปกติทันที

เมื่อรู้สึกตัวมันพบว่าเป็นหินอุกกาบาตชิ้นใหญ่ที่มีขนเม่นนับไม่ถ้วนปักอยู่

สิ่งที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าก็คือตั๊กแตนมัจจุราชถูกพายุหมุนใหญ่ไล่ตามโดยอัตโนมัติ อสูรเม่นรู้ตัวช้าเกินไป มันร้องโหยหวนและถูกม้วนตัวอยู่ในกลางอากาศ อสูรวีเซลหางดาบเห็นว่าไม่สามารถฆ่าอสูรแรกเกิดได้  แต่ฆ่าอสูรเม่นนี่ได้ก็ไม่เลวเหมือนกัน มันพุ่งเข้าไปในพายุหมุนและใช้หางดาบฟันใส่อสูรเม่น

ประกายแสงวูบผ่านคราเดียว ที่คอของอสูรเม่นหลั่งเลือดออกมาสองสาย

อสูรเม่นมีร่างที่แข็งแกร่งและมีพลังไม่ต่ำทราม แม้ว่าจะไม่ใช่คู่ต่อกรของอสูรวีเซลหางดาบ แต่ก็ยังมีความสามารถในการป้องกันตัว

มันหนีออกจากพายุหมุนอย่างรวดเร็ว

มันไม่คิดต่อสู้ตอบโต้และรีบขุดดินอย่างบ้าคลั่งและมุดดินลึกลงไปร้อยเมตร

ตั๊กแตนมัจจุราชเห็นฝ่ายตรงข้ามฆ่ากันเองนางปรบมือมีความสุข  ด้านหลังนางปรากฏร่างคางคกภูเขาอ้าปากขนาดใหญ่พ่นควันหนา

ควันพิษของมันไม่มีทางใช้เปิดกล่องแพนดอราได้ แต่มากพอสำหรับใช้ฆ่าอสูรเกิดใหม่

อย่าว่าแต่อสูรเกิดใหม่เลย แม้แต่วีเซลหางดาบและอสูรหมาป่าดินสี่พี่น้องได้แต่แตกตื่นมองอสูรคางคกพ่นควันพิษ

จ้าวคางคกนี้เป็นหนึ่งในห้าผู้นำของอสูรห้ากลุ่ม แม้ว่าจะไม่แข็งแกร่งเท่ากับพญาราชสีห์  แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมไม่ต่ำทรามกว่าพญาราชสีห์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพิษสังหาร  อสูรวีเซลหางดาบและอสูรหมาป่าดินสี่พี่น้องไม่คิดเลยว่ามันจะมาฆ่าอสูรเกิดใหม่ด้วยตนเอง  อสูรระดับจ้าวคางคกลงมือฆ่าอสูรเกิดใหม่เอง นี่กระทำเกินเลยไปหรือไม่?

 “หือ!”

แม้ว่าตั๊กแตนมัจจุราชจะมีสติปัญญาสูงส่ง แต่ยังไม่ได้มาตรฐานมากนัก

นางเปลี่ยนเป็นพายุหมุนส่งเสียงหวีดหวิว

ด้านหลังแขนคู่มีฉากภาพแปลกประหลาดเกิดขึ้น

ควันพิษเขียวที่จ้าวคางคกพ่นออกมาทั้งหมดบิดตัวเป็นเกลียวและกลายเป็นพายุหมุนควันพิษส่งเสียงหวีดหวิวทันที

ตั๊กแตนมัจจุราชอยู่ในกลางพายุหมุนได้อย่างสบาย ควันพิษไม่สามารถทำอันตรายนางได้  อสูรวีเซลหางดาบตะลึงมองและเลิกคุมเชิงอสูรหมาป่าดินสี่พี่น้องตะโกนด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ “นั่นมันวิชาฝีมือเฉพาะของข้า ดาบสายลมคลุ้มคลั่ง เป็นไปไม่ได้ นางเรียนรู้ได้ยังไง?”

พวกอสูรหมาป่าดินกลั้นหายใจและสงสัยว่านางรู้สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร

บางทีอีกฝ่ายอาจขโมยเลียนแบบ

แน่นอนว่าเรื่องเหลือเชื่อเช่นนี้พวกมันไม่กล้าพูดออกมา

อสูรวิเซลหางดาบลอบโจมตีเพียงครั้งเดียว นางก็ลอกเลียนแบบเคล็ดลับวิชาของอสูรวีเซลหางดาบได้ในทันที เรื่องแบบนี้เป็นไปไม่ได้ นั่นเป็นเรื่องโง่ๆ

จ้าวคางคกบุกเข้าไปในพายุหมุนควันพิษ มันแลบลิ้นออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยฟันที่ดำและคมโจมตีตั๊กแตนมัจจุราชอย่างดุเดือด  ร่างขนาดใหญ่ของมันอ้าปากสีดำและกลืนพายุหมุนควันพิษลงท้องทั้งหมด  อสูรวีเซลหางดาบและอสูรหมาป่าดินสี่พี่น้องคิดว่าเจ้าผู้นี้ไร้ยางอายเกินไป ตนเองเป็นระดับอสูรหัวหน้ากลุ่มแต่ลงมาด้วยตัวเองเพื่อฆ่าอสูรที่เพิ่งเกิดใหม่วันเดียว คำว่าไร้ยางอายก็ยังไม่เพียงพอ ต้องเพิ่มคำว่าน่าขยะแขยงอีกด้วย

ฉัวะ...

อสูรวิเซลหางดาบได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอีกเสียงหนึ่ง

ในท้องฟ้าเกิดประกายแสงเป็นรูปกากบาทประทับลงที่ริมฝีปากอวบหน้าของจ้าวคางคก

ริมฝีมืออวบหน้าของจ้าวคางคกที่ดูเหมือนไม่เป็นอะไร มีรอยปริแยกเป็นรูปกากบาทและมีเลือดทะลัก และลิ้นที่น่าเกลียดถูกตัดจนขาด

 “นั่นมันวิชาของข้า ไม้ตายสายฟ้ากากบาท!”  อสูรวีเซลหางดาบตัวสั่น อสูรหมาป่าดินตื่นเต้น และพวกมันคิดว่าพวกมันเกือบหัวขาดเสียแล้ว

 “ฮึ, ฝีมือแบบนั้น ไม่เท่าไหร่”

อาการบาดเจ็บของจ้าวคางคกฟื้นฟูเป็นปกติ

ในช่วงเวลาสั้นๆ ขาหน้าที่ดูงุ่มง่ามของมันกลายรูปเป็นมือคน และชักกระบี่เย็นยะเยือกออกมาเล่มหนึ่ง

ด้วยคลื่นพลังกระบี่ในมือที่มันควงอยู่ พื้นทั้งหมดถูกแช่แข็งทันที รวมทั้งตรงส่วนที่มีแมกมาไหลทะลักออกมา  ขณะที่อุกกาบาตเพลิงถูกพลังงานแช่แข็งแม้แต่เปลวไฟก็ถูกแช่แข็งไปด้วย  ตั๊กแตนมัจจุราชที่ลอยอยู่ในอากาศสร้างลูกบอลน้ำแข็งเล่นทันที  แม้แต่อสูรวีเซลและอสูรหมาป่าดินสี่พี่น้อง แม้จะอยู่ห่างถึงสองสามกิโลเมตรก็ยังมีร่างปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง

อสูรแมวลิงซ์ซึ่งอยู่ห่างหลายกิโลเมตรส่งเสียงพึมพำ ขนทั้งตัวกลายเป็นสีขาวโพลน

มันจามไม่หยุด

ในที่สุดพื้นที่โดยรอบระยะร้อยเมตรทุกสิ่งถูกแช่แข็ง ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้เล็ก หญ้า แมลงและกระทิงที่ได้รับบาดเจ็บแตกสลายเป็นผุยผง

 “ธาตุองค์ประกอบของร่างเป็นอย่างไร? ตราบเท่าที่มีพลังสมบูรณ์ย่อมไม่มีอะไรจะฆ่าได้, แล้วอสูรแรกเกิดล่ะ น่าตกใจนัก!”  จ้าวคางคกอวดดี  มันใช้ลิ้นยาวตวัดลูกกลมที่มีตั๊กแตนมัจจุราชอยู่ข้างในเข้าปาก แขนทั้งสองข้างที่ยาวไม่เท่ากันลูบท้องและมันหัวเราะอย่างพอใจ

ครืน ครืน ครืน!

จ้าวคางคกยิ้มค้าง ทันใดนั้นท้องของมันระเบิดรุนแรง

มันอ้าปากอย่างอึดอัดและอาเจียนออกมาเป็นแมกมาและหินอุกกาบาต

อสูรวีเซลหางดาบสลัดน้ำค้างแข็งบนร่างออก มันพบว่าตั๊กแตนมัจจุราชไม่มีอันตรายและยังคงลอยอยู่ในท้องฟ้า  แต่แม็กมาและอุกกาบาตบนพื้นไม่ทราบว่ามีใครขุดหายออกไปชิ้นใหญ่ และจากแม็กมาที่จ้าวคางคกพ่นออกมา นั่นคงเป็นสิ่งที่มันกลืนเข้าไป แต่เห็นได้ชัดว่ามันกลืนก้อนน้ำแข็งลงไป แต่กลับพ่นออกมาเป็นแม็กมาได้อย่างไร?

อสูรวีเซลหางดาบรู้สึกประหลาดใจ  “ทักษะฝีมือที่ไม่เหมือนใครนี้เป็นฝีมือใคร? ทักษะหลอนประสาท ความสามารถในการสลับพื้นที่? นี่ไม่ใช่ทักษะฝีมือของข้า”

อสูรหมาป่าดินสี่พี่น้องส่ายหน้าปฏิเสธและตอบอย่างประหลาดใจ  “ไม่ใช่ของพวกข้า!”

อสูรวีเซลตอบอย่างฉุนเฉียว “หุบปาก, นี่ไม่มีที่ให้เจ้าพูด!”

อสูรวีเซลหางดาบตบหน้าและคว้าคออสูรหมาป่าดินเขย่าจนเสียงกระดูกของหมาป่าดินลั่น  หมาป่าดินหวาดกลัว มันต้องการยื่นมือขอความช่วยเหลือจากพี่น้องของมัน แต่พี่น้องของมันอีกสามกลัวจนหัวหดไม่มีใครกล้าต่อต้าน

 “ข้าพูดถึงจ้าวคางคก เจ้าโง่! และเจ้าก็อยู่ในสังกัดจ้าวอสูรผู้ยิ่งใหญ่ทั้งห้า พูดอย่างนี้ทำให้ข้าเสียหน้า”  มีเงาร่างที่มีปีกเหมือนผีเสื้อและศีรษะและลำตัวเหมือนกับผึ้งปรากฏตัวเงียบๆ จ้าวคางคกยกแขนขนาดใหญ่เหวี่ยงใส่เงาร่างนั้นกระเด็นลอยขึ้นไปหมื่นเมตร มันร่วงลงพื้น  แต่เงาร่างนั้นไม่ยอมแพ้ และมันยกก้อนหินยักษ์เตรียมทุ่มออก

 “ผึ้งพิษ นังตัวร้าย!” จ้าวคางคกพองท้องด้วยความโกรธและ และพยายามสะท้อนพลังกลับ ถึงแม้จะโดนโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาคือหนึ่งในห้าจ้าวอสูรแห่งหุบเขาอสูร

 “ข้าชั่วร้าย แต่ไม่เหมือนเจ้า  เอาแต่เล่นกับมือตัวเอง”  เงาร่างนั้นแค่นเสียง

 “ว่าไงนะ?” จ้าวคางคกกวัดแกว่งกระบี่ฟันใส่ตั๊กแตนมัจจุราชที่อยู่ในท้องฟ้า  ภาพตั๊กแตนมัจจุราชไม่ทราบว่าหายไปที่ใด เขาเห็นเย่ว์หยางกำลังกำลังกินปีกไก่อย่างสบายใจอยู่ที่ด้านหนึ่ง ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ตรงนั้นได้ตั้งแต่เมื่อไหร่  จ้าวคางคกสนองตอบทันที เนื่องจากเขาใช้พลังจ้าวอสูรของตนซุ่มโจมตีก่อนนั้น แต่ไม่สามารถฆ่าอสูรเกิดใหม่ได้นับเป็นความอัปยศครั้งใหญ่

 “เป็นอย่างนี้นี่เอง..  เหตุผลเพราะคนที่เจ้าสู้ด้วยเขาเป็นผู้ขโมยวิชา  รอจนอสูรเกิดใหม่เติบโต หึหึหึ หวังว่านางคงคิดแต่เรื่องผ่านด่าน  มิฉะนั้นหุบเขาอสูรคงเหลือจ้าวอสูรอยู่เพียงสี่ตน เพราะเจ้าคางคกเหม็นจะต้องตายแน่ๆ” เงาร่างที่มีปีกผีเสื้อกระพือปีกบินขึ้นไปในท้องฟ้าจนเหลือแต่จุดแสงสว่าง และหายไปอย่างรวดเร็ว

 “คิดหนีหรือ ไม่ง่ายนักหรอก”  จ้าวคางคกสูดกลิ่นในทิศทางที่ร่างจากไปและไล่ตามไปทางตำแหน่งนั้นทันที

 “แค่อสูรเกิดใหม่ก็ไม่สามารถฆ่าได้  เจ้ามันสวะจริงๆ”  อสูรวีเซลหางดาบเหวี่ยงหมาป่าดินลงพื้นเหยียดหยามและหันหน้าจากไป

 “.....”  อสูรหมาป่าดินสี่พี่น้องได้แต่มองหน้ากันเองอย่างหวาดหวั่น

ความจริงพวกเขาต้องการพูดว่าเจ้าไม่สามารถฆ่าอสูรเกิดใหม่ได้? ที่ล้มเหลวที่สุดก็น่าจะเป็นจ้าวคางคกนั่นเป็นอสูรระดับผู้นำ

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้พวกมันไม่พูดออกมา

อสูรแมวลิงซ์และอสูรเม่น อสูรค้างคาว อสูรหินไฟและอื่นๆ  และอสูรปีศาจจำนวนหนึ่งที่ลอบโจมตีก่อนนั้นลอบเผ่นหนีไปจากสนามรบที่ยุ่งเหยิงนี้ทันที  หากพวกเขารู้ว่าอสูรเกิดใหม่มีร่างเป็นธาตุบริสุทธิ์ และมีทักษะเรียนรู้วิชาฝ่ายตรงข้ามได้เมื่อเห็นครั้งเดียว  พวกเขาจะไม่มาลอบโจมตีอีกแน่นอน  ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ขาดทุนเท่านั้น แต่ยังล่วงเกินคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังในอนาคตอีกด้วย

ถ้าเด็กคนนี้ผ่านด่านได้เร็ว นั่นคงเป็นเรื่องดีกว่า

ถ้าเขาเป็นคนใจคับแคบจดจำการลอบโจมตีวันนี้  รอให้อสูรน้อยเติบโตจากนั้นคงกลับมาล่าสังหารอย่างน่าอนาถ

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

ในท้องฟ้า อสูรแร้งที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เมฆได้จากไปจริงๆ หลังจากมันจากไปแล้วเย่ว์หยางเดินออกมาจากใต้ชั้นน้ำแข็งพร้อมกับปีกไก่สองปีกเสียบไม้ย่างสุกในมือ อีกข้างหนึ่งถือแก้วเหล้าฉีหลานใส่น้ำแข็งอย่างดี ตั๊กแตนมัจจุราชบินตามเขาและชนแก้วเหล้า และรู้สึกเมาอยู่หลายนาที

 “ดูเหมือนว่ายังไม่ได้วิชาลับที่แท้จริงของผึ้งพิษ  ทักษะพรางตัวยังสั้นเกินไป! การสู้ตอบโต้ครั้งแรกยังมิอาจตัดสินได้!” เย่ว์หยางกินไก่ย่างพลางสอนตั๊กแตนมัจจุราช 

 “อืม” ตั๊กแตนมัจจุราชพยักหน้าอย่างชาญฉลาดและบินขึ้นไปเกาะไหล่ของเย่ว์หยางและใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบเขาเบาๆ เป็นการประจบประแจง

 “เหลวไหล, เจ้าต้องรีบฝึก อย่าไปเอาอย่างเจ้าฮุยไท่หลาง เจ้าหมานั่นดีแต่ประจบ” ครั้งนี้เย่ว์หยางกินต่อไม่ลง