เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 901 เจ้ามีความละอายบ้างไหม?

ตอนที่  901  เจ้ามีความละอายบ้างไหม?

ไม่เพียงแต่จุ้ยมาวอี้เท่านั้น  แต่มารเพลิงดำที่หลบซ่อนอยู่ที่นี่มาหลายพันปีก็สับสนเช่นกัน

กุ่ยหยินไฟหายไปเหมือนกับพลุสลาย

 

เงียบ

โลกนี้ไม่มีใครทำลายความสงบของกุ่ยหยินไฟได้? เป็นแบบนี้ได้ยังไง?

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือมารเพลิงดำแหงนมองโดมของโถงและพบว่าสิ่งที่มันรอมานานเป็นเวลาหลายพันปี มันรอให้หญ้าไฟเติบโต  แต่ตอนนี้หายไปแล้ว...ทันใดนั้น แรงบันดาลใจหนึ่งเดียวที่ทำให้เขาน้ำตาตก เขาต้องพบกับความยากลำบาก  ก่อนนี้ผู้คนปิดล้อมเพื่อชิงมันให้ได้  ร่างกายของเขาที่ไม่สามารถรักษาได้กลายเป็นร่างองค์ประกอบธาตุเท่านั้น ในที่สุดเขาได้พบร่องรอยของสมุนไพรเทพปรากฏอยู่ที่แดนสวรรค์ล่าง  แม้ว่าจะมีโชคแต่ในที่สุดมีคู่รักชาวมนุษย์คู่หนึ่งไม่ทราบโผล่มาจากไหนและขโมยเอาไป.....การทำงานหนักหลายพันปีถูกทำลายลงในเวลาไม่นาน  

มารเพลิงดำมีความรู้สึกทันทีว่าหัวใจของเขาเจ็บปวดยิ่งกว่าเจ้าตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ปล้นของรักของเขาไปเสียอีก

ที่สำคัญ ที่สำคัญเขาต้องใช้เวลาหลายพันปีขุดแร่หยดเพลิงทั้งหมดที่เกิดขึ้นรอบๆ หุบเขาเพลิงดำเอามาวางไว้รอบๆ หญ้าวิญญาณเทพอัคคีเพื่อเป็นอาหารให้มันได้เติบโต ต้องเสี่ยงอันตรายกระตุ้นแรงระเบิดของกุ่ยหยินไฟอย่างต่อเนื่อง

อย่างไรก็ตามในเดือนสุดท้าย มีคนเข้ามาอยู่ภายใต้สายตาของเขาอย่างไม่คาดคิด

เพราะมีเรื่องภายในแต่เก่าก่อน มารเพลิงดำถึงได้เสียใจยิ่งนัก!

อย่างรักครั้งแรกของเขาในปีนั้น เขารู้ว่านางถูกเจ้าตำหนักชิงตัวไป  จากนั้นข่มขืนนางจนตั้งท้อง ทำให้นางเป็นแม่ของเด็ก  เขาทำร้ายนางจนเสียโฉม กลายเป็นคนอัปลักษณ์  นั่นแหละที่คนอย่างเจ้าจะได้นางไป..... “กรรรรรรร...”

มารเพลิงดำระเบิดความโกรธออกมาทันที

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังจะเริ่มโจมตีเย่ว์หยาง  เด็กหนุ่มหันกลับมาถามมารเพลิงดำอย่างไม่น่าเชื่อ  “เจ้าอยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่า?  เจ้าทิ้งงานของเจ้าได้ยังไงทั้งที่สมุนไพรกำลังเติบโต? ในอนาคตเจ้าก็ยังเป็นเจ้าของที่ไร้ความรับผิดชอบหรือไม่?  แม้ว่าหญ้าวิญญาณนี้จะดูดี แต่ก็ไม่ใช่ต้นอ่อนแล้ว  เจ้าไม่มีสิทธิ์จะทำเช่นนั้น  ถ้าไม่ใช่เพราะข้ามาพบเจอและขุดขึ้นมา คนอื่นคงทำมันตายไปแล้ว  นั่นคงเป็นเรื่องน่าเสียดาย!  เรามีน้ำใจช่วยเก็บรวบรวมสมุนไพรให้ เจ้ายังทำตัวเป็นฝ่ายตรงข้าม นี่เจ้ารู้จักละอายใจบ้างไหม?”

เมื่อเห็นเย่ว์หยางวิจารณ์ไม่หยุด จุ้ยมาวอี้อดตกใจมิได้

มารเพลิงดำปากอ้าค้างพูดไม่ออก

จนกระทั่งเย่ว์หยางบ่นเสร็จ หรืออาจจะหยุดดื่มน้ำ มารเพลิงดำดูเหมือนเพิ่งจะตื่นจากฝันที่หดหู่และย้อนถามมิได้ “เจ้าพูดถึงเรื่องหญ้าวิญญาณหรือ?”

เจ้าเด็กนี่คิดว่าหญ้าวิญญาณเทพอัคคีเป็นเหมือนกับหญ้าวิญญาณธรรมดาหรือนี่  นี่.. มองแบบนี้ มันดูถูกกันเกินไปหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่ดี.... อารมณ์หดหู่ของมารเพลิงดำแต่เดิม หัวใจของเขาเหมือนมีกระแสความร้อนเข้าไหลเวียนอีกครั้ง  ใจของเขาสั่นสะท้าน  แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน การต่อสู้กับเจ้าเด็กนี่อาจทำลายหญ้าวิญญาณเทพอัคคีได้  แต่ถ้าล่อหลอกเอาหญ้าวิญญาณเทพอัคคีจากเจ้าเด็กนี้ได้ บางทีจากนั้นเขาจะเป็นผู้ชนะต่อไปก็ได้

สวรรค์โปรด นี่คือเส้นทางชะตาไร้ที่สิ้นสุดของคนที่จะสร้างตำนานหรือนี่?

ถ้าเขาสามารถหลอกเอาหญ้าวิญญาณเทพอัคคีกลับคืนมาได้ บางทีเขาอาจฝึกพลังระดับใหม่ได้สำเร็จเป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับหกหรือระดับเจ็ดกระทั่งก้าวหน้าไปเป็นปราณฟ้าระดับแปดก็ยังได้  เพราะนั่นคือหญ้าวิญญาณเทพอัคคี เป็นสมุนไพรวิเศษชั้นเทพ!

ถ้าเป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับแปด เจ้ามนุษย์กะโหลกราเชลก็เป็นแค่สวะที่เขาสามารถฆ่าได้ทันที  ส่วนเจ้าตำหนักเจียวถูก็จะไม่ใช่คู่ต่อกรของเขาอีก  เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะชิงเอาสตรีทั้งหมดของเจียวถูกลับคืน  เขาจะข่มขืนสตรีและลูกสาวของเจียวถูและฆ่าให้หมดทุกคน เขาจะให้เจ้าโจรเจียวถูต้องร้องไห้น้ำตาตกเพราะสูญเสียคนที่รักไป

ก่อนนั้นเขาไม่รู้ จึงต้องเสียใจจริงๆ

 “อะแฮ่ม, ขอบคุณมากที่เจ้าเก็บไว้ได้ทันเวลา  แม้ว่านั่นจะไม่ค่อยสำคัญมากนัก แต่บรรพบุรุษของข้าปลูกหญ้านั่นไว้ ทั้งยังมอบหมายให้ข้าดูแลหญ้าวิญญาณนี้  ปู่ข้า บิดาของข้าและข้าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เงียบๆ มานานหลายพันปีแล้ว  เพราะข้ามีศัตรูบุกมาถึงบ้านข้า ไม่ออกไปก็ไม่ได้  คาดไม่ถึงเลยว่าน้องชาย เจ้าจะปกป้องต้นหญ้าวิญญาณให้ข้า ข้าขอบคุณเจ้าเป็นอย่างยิ่ง”  มารเพลิงดำพยายามข่มความตื่นเต้นและพยายามต้านความรู้สึกอยากอาเจียน จึงรีบฝืนใจอ้างว่าเป็นการปกป้องของตระกูล นั่นเป็นเรื่องน่าขายหน้ามาก ความจริงแล้วเขาเป็นคนฆ่าปู่และฆ่าพ่อฆ่าพี่น้องเพื่อชิงตำแหน่งผู้นำที่สำคัญ  แน่นอนว่าการพูดไร้สาระนั้น แม้จะคล้ายกันบางอย่าง แต่ไม่ต่างอะไรกับการด่าทอตัวเอง

 “ข้ากล้าบอกได้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เก็บหญ้านี้ไว้ในตำแหน่งสำคัญอย่างนั้น  แล้วสิ่งนี้จะไม่มีความพิเศษได้ยังไง?”  หน้าของเย่ว์หยางเต็มไปด้วยความพอใจเล็กน้อย

 “ใช่ ใช่ ใช่แล้ว, นี่เป็นของที่มีความหมายยิ่งนัก เป็นของที่ทำให้ข้าระลึกถึงบรรพบุรุษและพ่อของข้า เมื่อข้าได้พบเห็นแล้วข้าอดนึกถึงคำสอนปู่ข้า พ่อข้าในช่วงวัยเด็กมิได้ “  มารเพลิงดำตีสีหน้าเหมือนกับว่าเขาเป็นบุตรกตัญญู

 “หญ้าวิญญาณไม่มีประโยชน์อะไรกับข้า  ข้าสามารถคืนให้เจ้าได้!”  เย่ว์หยางแสดงน้ำใจ

 “อะแฮ่ม!”  จุ้ยมาวอี้เกือบโพล่งออกไปว่าเป็นไปไม่ได้ นางไม่เคยได้ยินว่ามีสมบัติวิเศษใดที่ตกมาอยู่ในมือของเขาแล้วจะหลุดมือไปได้ แต่เพราะมารเพลิงดำอยู่ข้างหน้า  นางตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ  นางลอบถอนหายใจ ถ้าเป็นเสวี่ยอู๋เสียก็คงดี  ตัวนางไม่รู้วิธีร่วมประสานงานกับเขา  เจ้าเด็กนี่สามารถหลอกอีกฝ่ายหนึ่งได้ได้

 “ความจริงถ้าน้องชายผู้นี้คืนหญ้าวิญญาณให้ข้า  ข้าจะให้ของตอบแทนน้ำใจ ที่สำคัญคือนั่นคือของที่ระลึกของครอบครัว ไม่มีอะไรทนได้!”  ถ้าไม่ใช่เพราะร่างของเขาเป็นธาตุไฟ มารเพลิงดำอาจจะบีบน้ำตาได้สักสองสามหยด

 “จริงๆ แล้วข้าไม่มีความคิดต้องการของตอบแทนแต่อย่างใด แม่ข้าสอนเอาไว้ให้เรียนรู้การทำดีจากเหลยฟงเยาวชนตัวอย่าง เจ้าคิดว่าชื่อเสียงของข้าในแดนสวรรค์มีแค่เล็กน้อยหรือ?  แน่นอนว่าในเมื่อเจ้าต้องการแสดงน้ำใจออกมา ข้าเองก็ไม่อาจหักใจปฏิเสธได้  ที่สำคัญก็คือใจของเจ้า ความจริงข้าไม่ต้องการอะไร ตัวอย่างเช่น ข้าไม่ต้องการแร่เพลิงดำ  ข้ากับเหมียวเหมียวไม่ใช่คนโลภแบบนั้น ยังไม่ต้องพูดก็ได้ ต่อให้เจ้าแบ่งแร่เพลิงดำให้เราสักครึ่งหนึ่ง เราก็คงไม่เห็นด้วย  นั่นมันมากเกินไป เสียใจด้วย...”  เย่ว์หยางทำสีหน้าเหมือนกับครั้งแรก

 “ตกลง, จะมีอะไรสำคัญไปกว่าครอบครัว! แร่หยด.. เอ๊ย.. แม้ว่าแร่เพลิงดำจะเป็นของดี แต่ก็ยังไม่ดีเท่าครอบครัวที่สนับสนุนความเชื่อของข้า  ข้าตกลงให้แร่เพลิงดำกับเจ้าครึ่งหนึ่ง”  มารเพลิงดำเกือบร้องไห้จริงๆ

เป็นคนจากตระกูลโง่เง่าที่ไหนกันนี่!

เทพเจ้าเท่านั้นคงรู้ว่าเจ้าเด็กนี่เข้ามาได้อย่าง  ด้วยความอ่อนต่อโลกและโง่เขลาของเขา  เขายังเอาชีวิตรอดในแดนสวรรค์ได้ นั่นนับว่ามหัศจรรย์แล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะเขามีคู่รักคอยคุ้มกันให้  คนของตระกูลที่โง่เขลาส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นนี้ ชอบเสนอหน้าตัวเองเพื่อชีวิต...ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น  เขาคงรีบเข้าไปขุดแร่แล้ว มีแร่หยดเพลิงมากมายในภูเขา แต่นั่นยังไม่ดีเทียบเท่ากับหญ้าวิญญาณเทพอัคคีใบหนึ่งด้วยซ้ำ  ช่างเถอะ คนโง่ที่สุดในโลกไม่มีปัญญาจะทำอะไรคนฉลาดได้

เมื่อเห็นมารเพลิงดำรับปากตกลง เย่ว์หยางปรบมืออย่างตื่นเต้น จากนั้นเขาหันกลับไปคุยกับจุ้ยมาวอี้  “เหมียวเหมียว! ข้าบอกแล้วว่าเขาจะต้องเห็นด้วย  ข้ารู้สึกว่าเขามีเหตุผล  แล้วเจ้ายังจะรออะไร รีบไปหาแร่เถอะ  มีแร่เพลิงดำมากมาย เราเอาไปให้เจ้าซิมบา และสร้างอานขับขี่ได้!”

ตอนนี้จุ้ยมาวอี้ไม่กล้าเอ่ยปากในตอนนี้  นางกลัวว่าเมื่อเอ่ยปากพูด นางจะเปิดเผยความจริง

นางรีบหันไปโดยเร็ว

ไม่มีเวลาเปลี่ยนเครื่องมือขุดแร่ นางยกทวนทองฆ่ามังกรชี้ไปที่หินย้อยที่มีแร่หยดเพลิงขนาดใหญ่

มารเพลิงดำเมื่อเห็นการขุดแร่แบบมือสมัครเล่นของนาง เขามีความคิดประหลาด แต่โยนทิ้งไปทันที เป็นคู่รักโง่ๆ คู่หนึ่ง!

ตราบใดที่เจ้าเด็กนี่คืนหญ้าวิญญาณเทพอัคคีให้  เขาจะถลกหนังและเลาะกระดูกของเจ้าเด็กนี่ออกมาทอด  สำหรับสตรีผู้คุ้มกัน นางนับว่าไม่เลว แต่บังอาจสู้ตอบโต้เขา เขาจะต้องให้นางได้รับประสบการณ์พิเศษ หึหึ... “เอาเลย, ขุดต่อไปได้เลย เราจะไม่เอามากเกินไป แค่ที่เดียวเท่านั้น”  เย่ว์หยางเหมือนกับบุรุษหนุ่มเจ้าสำราญกางมือกางเท้ารอให้คนสวมชุดให้ สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง เขาไม่ได้พูดถึงหญ้าวิญญาณอีก แต่ปล่อยให้จุ้ยมาวอี้รีบไปขุดแร่   มารเพลิงดำยังใจเย็นเชื่อว่าเด็กหนุ่มนี้เป็นคุณชายที่มีความฉลาดอยู่บ้าง  หรือมารเพลิงดำมั่นใจมาก เด็กคนนี้จะเอาหญ้าวิญญาณเทพอัคคีออกมาคืนให้เขาเอง  เพราะเขาพบว่าฝ่ายตรงข้ามเหมือนกับมีความกังวลเล็กน้อย  มีหลายครั้งที่เขาเหมือนกับจะดึงหญ้าวิญญาณเทพอัคคีออกมาจากแหวนเก็บของ  และดูเหมือนจะกังวล บางครั้งก็เหมือนกับจะเร่งให้ผู้คุ้มกันสตรีรีบขุดแร่  “ข้าขอบอกน้องชายอย่างหนึ่ง  เจ้าไม่ต้องลำบากนักก็ได้  เพราะหลายพันปีที่รอคอย แร่หยด..เอ๊ย.. แร่เพลิงดำมีเพียงเล็กน้อย  เพื่อเป็นการแสดงน้ำใจขอบคุณเจ้า  ข้าตัดสินใจมอบส่วนที่ข้าเก็บสะสมเอาไว้ให้เจ้า นอกจากนี้ยังมีหนึ่งในของหายากรวมอยู่ในนี้ด้วย นั่นคือมุกพยัคฆ์ขาว แม้ว่าระดับจะไม่สูงล้ำมากนัก แต่สำหรับสิงโตซิมบาของเจ้า  สิ่งนี้จะช่วยเจ้าได้แน่นอน  เจ้ารู้ไหมนี่คือขุมทรัพย์ของแดนสวรรค์ล่าง  มารเพลิงดำต้องการรับของวิเศษที่ดีกว่า แต่คิดว่าเจ้าเด็กนี่เป็นหนุ่มเจ้าสำราญที่เขาพบเห็นมามากแล้ว  ความจริงสมบัตินี้ในแดนสวรรค์ล่าง นับว่าหาได้ยาก

 “งดงามมาก!”  เย่ว์หยางมองดูมุกพยัคฆ์ขาว ตาของเขาโตเหมือนกับเด็กที่เห็นลูกอมที่ชอบแล้วเกิดอาการน้ำลายไหล

 “เจ้าไม่จำเป็นต้องขุดแร่ มันมีปัญหามากเกินไป  นอกจากนี้แร่เพลิงดำกองนี้และมุกพยัคฆ์ขาว ข้ายังจะบอกเจ้าถึงสถานที่ตั้งสมบัติ คือจุดที่สมบัติถูกฝังไว้ แต่มีอันตรายมาก ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะเข้าไปสำรวจ  เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องอาย  เจ้าก็เหมือนน้องชายข้า!” มารเพลิงดำเห็นว่าเจ้าเด็กนี่กำลังเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่กังวล ตระกูลผู้มีการศึกษาน่ารำคาญจริงๆ  จะบอกว่าเป็นคนโลภ ก็ไม่เชิง เขาต้องแสดงตัวว่าเป็นคนดี

 “ข้าละอายใจจริง แต่ในเมื่อท่านยอมลำบากและมีความจริงใจ ข้าแม้ไม่เต็มใจก็จะขอรับไว้... เย่ว์หยางร้องเรียกจุ้ยมาวอี้ให้หยุดขุดแร่

 “.....” มารเพลิงดำแทบจะรอฆ่าเจ้าเด็กนี่ไม่ไหว

 “ข้าไม่ต้องการไปที่ขุดสมบัติแล้ว ท่านแม่บอกว่ามันอันตรายเกินไป  แต่ได้ฟังความลับไว้ก็ดีเหมือนกัน”  เย่ว์หยางบอกว่าเขาเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังโอวาทมารดา

มารเพลิงดำลอบดูหมิ่นคนผู้นี้

เขาต้องบอกตัวเองว่าเขากลัวว่าเจ้าเด็กนี่จะตายไปเสียก่อน

แม้ว่ามารเพลิงดำตั้งใจว่าเขาจะทรมานเจ้าเด็กนี่สักครู่หนึ่งก่อน  แต่นี่เขาไม่ได้ขัดขวางเขาไม่ให้พูดถึงสมบัติในตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์  นี่เป็นข้อมูลแหล่งสมบัติใหญ่ที่สุดที่เขาได้รับมา เพื่อหาทางแก้แค้นเจ้าตำหนักเจียวถูผู้ฉลาด

เย่ว์หยางพยักหน้าและยิ้ม

หลังจากได้รับมุกพยัคฆ์ขาวและแร่กองใหญ่  เขาหันไปดึงหญ้าวิญญาณเทพอัคคีออกมาถือตามปกติ

มารเพลิงดำแทบจะไม่รู้สึกขุ่นเคืองแต่อย่างใด  มันง่ายที่จะทำลายหญ้าวิญญาณเทพอัคคี  ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าการแย่งชิงจะทำให้ของเสียหาย  อย่างนั้นเจ้าเด็กนี่สมควรตาย

เพื่อให้เจ้าเด็กนี้มั่นใจ มารเพลิงดำขอโทษจุ้ยมาวอี้ทันทีและยกย่องฝีมือทวนของนาง ราชสีห์เพลิงทองซิมบาก็ทำหน้าที่ของมันอย่างดีเช่นกัน เขามอบสร้อยมุกให้จุ้ยมาวอี้เป็นการขอโทษ

จุ้ยมาวอี้ไม่รับ

อย่างไรก็ตามเย่ว์หยางยื่นออกไปรับ ก่อนที่จะส่งหญ้าวิญญาณเจ้าอัคคีให้กับมือของมารเพลิงดำ  จู่ๆ เขาถามขึ้น “เอ๋..เมื่อครู่นี้เป็นบัวอัคคีหรือเปล่า? จู่ๆ หายไปได้อย่างไร?”

 “บัวอัคคี?” มารเพลิงดำคิดว่าเขาตาฝาด  แต่หญ้าวิญญาณเทพอัคคีอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว เป็นอันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จัดการกับเขา  “ใช่แล้ว เจ้าพูดถูก เพราะหญ้านี้หายไป ข้าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คือสิ่งที่บรรพบุรุษของข้าปกป้องอยู่ หญ้าวิญญาณนี่ เมื่อข้าพูดถึงปู่ข้า พ่อข้า น้ำตาข้าจะไหล!”

 “ก็ได้, ในเมื่อท่านน่าเห็นใจอย่างนี้  หญ้าวิญญาณข้าคืนให้ท่าน!”  เย่ว์หยางส่งสมุนไพรในมือให้มารเพลิงดำ

มารเพลิงดำตอนแรกดีใจกระตือรือร้น

เขาตื่นเต้นหัวใจพองโตแทบระเบิด

อย่างไรก็ตามวินาทีต่อมาเมื่อเขาสังเกตสมุนไพรในมือตนเอง เขาเตรียมจะเก็บเข้าไปในกำไลเก็บสมบัติและลงมือฆ่าคน   เขาพบว่ามือตนเองมีกลุ่มพลังงานเปลี่ยนแปลงบางอย่าง  นั่นเป็นหญ้าวิญญาณของจริง...

มันเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร?

เมื่อครู่นี้ยังเป็นหญ้าวิญญาณเทพอัคคีแท้ๆ แล้วจู่ๆ กลายเป็นหญ้าวิญญาณได้อย่างไร?

เขานิ่งอึ้งอยู่สามวินาที และเข้าใจได้ในที่สุด เขาโกรธจัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนและโยนหญ้าวิญญาณในมือทิ้งลงพื้น และตวาดลั่นใส่เย่ว์หยาง  “เจ้าเด็กน้อย  กล้าลองดีกับข้าหรือ?”

เย่ว์หยางทำสีหน้าซื่อบริสุทธิ์  “เจ้าต้องการหญ้าวิญญาณไม่ใช่หรือ? เจ้าบอกว่าบรรพบุรุษของเจ้าปลูกกับมือตกทอดกันมาหลายรุ่นแล้ว  นี่ไม่ใช่หญ้าวิญญาณหรือไง  แม่ข้าบอกว่าข้าสายตาไม่ค่อยดี ใครจะรู้ว่าเจ้าสายตาแย่กว่าข้าเสียอีก  เจ้าคงไม่คิดว่าหญ้าวิญญาณที่บรรพบุรุษของเจ้าปลูกจะกลายเป็นหญ้าวิญญาณเทพอัคคีหรอกนะ?”

จุ้ยมาวอี้ได้ยินเช่นนี้ นางแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่

มีเสียงหัวเราะลอดออกมา

 “เจ้าบังอาจลองดีข้าหรือ?  ข้าจะฆ่าเจ้า!”  มารเพลิงดำไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อนในชีวิต  ต่อให้เจียวถูชิงคนรักแรกของเขาไปหรือเมื่อบิดาของเขาประกาศว่าพี่ชายของเขาจะได้รับตำแหน่งเจ้าแคว้น  เขาก็ยังไม่เคยโกรธขนาดนั้น ตายซะเถอะ เจ้าเด็กมนุษย์ผู้ขโมยหญ้าวิญญาณเทพอัคคีไม่เพียงแต่เป็นขโมยเท่านั้น แต่บังอาจหลอกลวงเขา  ถ้าเขาไม่ฆ่าเจ้าเด็กนี่  เขาคงไม่สามารถระบายความเกลียดชังในใจนี้ออกไปได้เลย!

 “ความจริงข้าไม่ได้สนใจแผ่นดินแห่งสมบัติเท่านั้นนะ  แต่ยังชอบผลึกวิญญาณเพลิงดำปราณฟ้าระดับหกอีกด้วย”  เย่ว์หยางยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย “ในเมื่อเจ้าเห็นด้วยว่าจะยกให้ข้า  อย่างนั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว”

 “เขายอมตกลงให้แล้วหรือ?” จุ้ยมาวอี้นึกว่าได้ยินผิด นางอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

 “เมื่อครู่นี้ข้าถามในใจไปแล้ว  แต่เขานิ่งโดยดุษฎี  ดังนั้นนั่นจึงเป็นการอนุมัติคำขอโดยปริยาย..”  เย่ว์หยางตอบ

 “เฮ้, เจ้าหน้าด้านเกินไปหรือ?”  จุ้ยมาวอี้รู้สึกสงสารมารเพลิงดำที่ตอนนี้โกรธจนแทบกระอักเลือด  พบกับศัตรูที่ไม่ธรรมดาอย่างเย่ว์หยางต้องบอกว่าเป็นโศกนาฏกรรม!

…………，