เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 990 อาบเลือดสู้

ตอนที่  990  อาบเลือดสู้

 “เจ้านึกหรือว่าแค่นี้จะสามารถฆ่าข้าได้?”  สีหน้าของจ้าวสุริยาสงบลง แต่ในใจของเขาคุกรุ่นไปด้วยโทสะ

 

เขามีความโกรธอย่างหนึ่ง เพราะเชื่อว่าถูกฝ่ายตรงข้ามหลอกเล่นงานอย่างร้ายกาจ

ในตอนแรกจ้าวสุริยาคิดว่าเข้าใจเจ้าเด็กผู้นี้อย่างทะลุปรุโปร่ง เชื่อว่าเจ้าเด็กนี่ยังมีไพ่เด็ดอยู่ในมือ  แต่คิดว่าคงไม่มากเท่าใดนัก  ตราบเท่าที่เขาระมัดระวังตัว เขาคงโค่นล้มเจ้าเด็กผู้นี้ลงได้  จ้าวสุริยาคิดว่าตราบเท่าที่เขายอมทุ่มคุณค่าราคาออกไปบ้าง เขาจะสามารถคว้าชัยชนะได้ทั้งหมด  ต่อหน้าศพของศัตรูที่นอนเกลื่อนอยู่บนพื้น ในเวลานั้นยากที่จะถอนหายใจโล่งอกกับชัยชนะครั้งนี้ หรือคร่ำครวญถอนหายใจเสียดายกับคู่ต่อสู้ที่หาได้ยากในหลายพันปี  อย่างไรก็ตาม  ตอนนี้ไม่ใช่เป็นปัญหาของเรื่องชัยชนะ  สิ่งที่เย่ว์ไตตันกำลังทำ  เขาไม่ได้พยายามต่อต้าน นั่นเป็นเรื่องง่ายเกินไป  เจ้าเด็กนี่ต้องการจะฆ่า  และพยายามจะฆ่าตัวของเขา!

คนหนึ่งถูกหลอก ต้องอับอายจากการถูกยั่วยุ จนต้องต่อสู้เสี่ยงชีวิต

อีกคนหนึ่งเป็นเด็กที่มีความห้าวและบ้าระห่ำพอ!

ต้องการฆ่าข้าจ้าวสุริยาหรือ?

เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติมากพอ!

จ้าวสุริยาสูดหายใจลึกพยายามข่มความโกรธในใจ  เขากล่าว “ต่อให้เจ้าสลับตัวให้นางพญาผู้พิชิตมาเอง  เจ้าก็ยังฆ่าข้าไม่ได้  ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาดคนเดิมที่เคยหลบหนีผู้คนเมื่อหลายหมื่นปีที่แล้ว  ข้าคือจ้าวสุริยาแห่งตำหนักเทพสุริยะ!”

เย่ว์หยางไม่พูด เขาเช็ดรอยเลือดที่ตาของเสี่ยวเหวินหลีอย่างอ่อนโยน

เขาจูบแม่หนูน้อยของเขาเพราะเธอใช้กำลังมากเกินไปจนหน้าซีดขาว

จ้าวสุริยากำหมัดแน่น  “ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร เจ้าจะต้องตาย เพราะพลังเจ้ากับข้ายังห่างชั้นกันมาก!”

ร่างของเขาเปล่งรัศมีงดงามเจิดจ้าราวกับรัศมีเทพ

แม้ว่าเขาจะพยายามกินรวบรวมพลังเทพที่ยากจะชนะได้  แต่เขาก็ใช้พลังเทพสุริยะทั้งหมดที่สะสมมาหลายพันปี  แม้ว่าจะสร้างความเสียหายแก่ร่างกายที่สมบูรณ์ของเขาอย่างสิ้นเชิงในขณะนี้  แม้ว่านั่นจะเป็นการสูญเสียพลังที่ยิ่งใหญ่ไปหลังการต่อสู้  แต่เขาตั้งใจแล้วว่าจะต้องฆ่าเด็กหนุ่มที่น่าเกลียดชังต่อหน้าเขาคนนี้ให้ได้  เขาน่ารังเกียจเกินไป  แม้แต่ในตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ จีอู๋ลี่ผู้หยิ่งยโส เขาก็ยังไม่เคยใช้สายตาที่โหดอำมหิตมองดูเขาเลย

เย่ว์ไตตันผู้นี้ เขาไม่คิดที่จะพยายามเอาชนะ

แต่เขาต้องการฆ่า!

 “ตายซะเถอะ!”  จ้าวสุริยาขยายสนามพลังกาลเวลา กฎสวรรค์แห่งกาลเวลาครอบคลุมไปทั้งตำหนักทองม่วง และกลั่นควบพลังเทพสุริยะจนอยู่ในระดับเข้มข้นที่สุด เล็งไปที่หัวใจของเย่ว์หยางโดยไม่มีอะไรหยุดยั้งได้

เจ้ายิงหัวใจข้าใช่ไหม? ข้าก็ต้องการใช้หมัดของข้าระเบิดหัวใจของเจ้า!

เย่ว์หยางผลักอาเหยาและอาหยูมาอยู่ข้างหน้าเขา โดยได้รับการสนับสนุนพลังจากเสี่ยวเหวินหลี เธอควงดาบคู่เป็นจักรผันคาดว่าจะลดความรุนแรงในการโจมตีที่รุนแรงจากจ้าวสุริยาได้

ทันใดนั้นจ้าวสุริยาใช้หมัดป้องกันและฟาดแขนใส่เย่ว์หยาง

ด้วยความช่วยเหลือของกฎสวรรค์แห่งกาลเวลา เขาโจมตีเป็นครั้งที่สอง

ครั้งนี้ไม่มีอุปสรรคขัดขวางอีกต่อไป

หมัดพลังเทพของเขากระแทกยุบเข้าไปในหน้าอกของเย่ว์หยาง

 “ตาย”  จ้าวสุริยาแผดเสียงอย่างมีความสุข และด้วยความช่วยเหลือจากสนามพลังกาลเวลาและกฎสวรรค์แห่งกาลเวลา การป้องกันใดๆ ล้วนไร้ค่า

 “คืนให้เจ้า...”  เย่ว์หยางกระอักโลหิตและพ่นโลหิตใส่หน้าของจ้าวสุริยา

ดาบคู่ของเสี่ยวเหวินหลีออกมาจากข้างหลังของเธอ เธอแนบตัวอยู่ข้างหลังของเย่ว์หยาง ฉีกชุดของเขาออกมาและฟันหมัดพลังเทพของจ้าวสุริยา  หมัดสั่นสะเทือนและสะท้อนพลัง ร่างฉายเทพสีทองไม่มีอะไรทำร้ายได้  แต่แขนของจ้าวสุริยากลายเป็นน้ำแข็งทันที ความเร็วของหมัดจ้าวสุริยาช้าลง  อาเหยาและอาหยูเตะกวาดเท้าเข้าที่เข่าของจ้าวสุริยา  แม้ว่าพวกนางจะไม่สามารถทำร้ายศัตรูให้บาดเจ็บหนักได้  แต่พวกนางสามารถทำลายสมดุลของเขาได้บ้างเล็กน้อย

เย่ว์หยางใช้โอกาสที่ดีนี้ตอบโต้

มือทั้งสองและนิ้วทั้งสิบกลายเป็นเหมือนกระบี่

ปราณกระบี่ดำกุยจ้างและกระบี่แดงชี่เสี่ยวเหลียน แทงหูทั้งสองข้างของจ้าวสุริยาพร้อมกัน

พลังของปราณกระบี่ไร้ลักษณ์เป็นยังไง?  เย่ว์หยางไม่ได้ใช้ในช่วงที่ผ่านมาเลย  วันนี้ปราณกระบี่ใช้ออกถึงสองชนิด แม้แต่จ้าวสุริยาก็ไม่สามารถต้านทานได้  ไม่ต้องพูดถึงพลังเทพสุริยะของจ้าวสุริยาที่คิดจะใช้โจมตีหัวใจเย่ว์หยาง   ปราณกระบี่ทั้งสองเหมือนกับมีดที่แหลมคมแทงเข้าไปในรูหูของจ้าวสุริยาได้สำเร็จ

จ้าวสุริยารู้สึกเจ็บปวดในศีรษะ เขารู้สึกหน้ามืด

หมัดขวาของเขายังไม่ทันรั้งกลับมา เขาปล่อยหมัดซ้ายอีกครั้ง

หมัดยักษ์ทอง

เขาใช้ความได้เปรียบจากพลังเทพที่ทรงพลังเหมือนฟ้าร้อง  อาเหยาและอาหยูเกือบถูกทำร้าย แต่ได้รับการช่วยเหลือจากเสี่ยวเหวินหลี และพลังหมัดของเขายิงเข้าที่หน้าอกเย่ว์หยาง

เดิมทีเป้าหมายของเขาต้องการยิงพลังหมัดให้เข้าไปที่ศีรษะของเย่ว์หยาง  แต่เป็นเพราะได้รับผลกระทบที่เจ็บปวดจากปราณกระบี่ทั้งสอง เป็นไปไม่ได้ที่จะเล็งเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ และเย่ว์หยางไม่กล้าเดินเครึ่งหน้า เขากระโดดถอยหลังและพยายามสลายพลังหมัดของฝ่ายตรงข้าม

อั้ก..

เย่ว์หยางกระอักโลหิตเป็นทางยาว

เขารู้สึกถึงพลังหมัดได้ กระดูกซี่โครงของเขาหัก ปอดของเขาได้รับความเสียหาย พลังเทพสุริยะอัดอยู่ภายในกายทำให้เขารู้สึกเหมือนมีภูเขาไฟระเบิดอยู่ในตัว

เขาทรมานหายใจไม่ออก

ไม่ว่าจะเป็นอาการเจ็บปวด หรือบาดเจ็บที่ปอด เย่ว์หยางหายใจไม่ออก

เย่ว์หยางไม่เคยได้ลองความเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน  พลังเทพที่อัดกระแทกระเบิดอยู่ในร่างของเขา แม้แต่ร่างที่ผ่านการชำระโดยปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ เปลี่ยนเอ็นผลัดกระดูกโดยเพลิงอมฤตไปเป็นร่างอมตะ  ถ้าไม่ใช่เพราะพลังปราณกระบี่ เพลิงอมฤตและสัญชาตญาณดูดซับพลังเทพสุริยะ  เย่ว์หยางคงไม่สามารถทนรับหมัดของจ้าวสุริยาอย่างมิต้องสงสัย!  ขณะนั้นเอง เย่ว์หยางรู้สึกใจว่างเปล่า ยกเว้นความเจ็บปวดอย่างเดียว  เขานึกถึงกลยุทธ์ตอบโต้อะไรไม่ออก

เขาหนื่อยล้าสาหัสอยากจะล้มตัวลงนอน...  แต่เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้  ร่างกายของเขาคงไม่สามารถทนรับต่อไปไหว!

 “อ๊าาาาา!” เย่ว์หยางเล็งที่อกด้านซ้ายของตนเองและแทงกระบี่ขาวซวงหัวทันที

หัวใจที่ถูกหมัดจนหยุดเต้นเพราะอิทธิพลของสนามพลังกาลเวลาและกฎสวรรค์แห่งกาลเวลาของฝ่ายตรงข้าม  และความทรมานจากพลังเทพสุริยะ จะไม่มีทางทำให้หัวใจหยุดเต้นอัตโนมัติ  แต่จะไม่มีทางทำให้ฟื้นฟูความแข็งแรงได้แต่หมดเรี่ยวแรงอยู่บนพื้นตลอดไป

เหตุผลที่เมื่อครู่เย่ว์หยางไม่ใช้กระบี่ขาวซวงหัวขับไล่พลังเทพนี้ออกไป  ก็เพื่อเก็บรักษาพลังเทพที่ยังเหลืออยู่ในร่างกาย

ปกติหากเขาทนเจ็บปวดปล่อยให้สัญชาตญาณภายในกลืนกินพลังเทพ อย่างนั้นก็จะไม่มีอะไรผิด  แต่ตอนนี้ ไม่สามารถรอช้าได้แม้แต่หนึ่งวินาที

 “ออกไป!”  เย่ว์หยางพบว่าพลังของกระบี่ขาวซวงหัวไม่สามารถขับไล่ผลกระทบจากพลังเทพสุริยะออกไปจากหัวใจได้หมด

หัวใจของเขาฟื้นฟูก็จริง แต่ยังไม่เต้น

เสี่ยวเหวินหลีกรีดร้อง

ตาของเธอหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด  มือน้อยๆ ของเธอเร่งสร้างแสงบริสุทธิ์สีขาวเพื่อใช้รักษาบาดแผลที่อกของเย่ว์หยาง

จ้าวสุริยาร่างเซถลาไปสองสามครั้ง  กระบี่ดำกุยจ้างและกระบี่แดงชี่เสี่ยวเหลียนแม้จะแทงเข้าที่หูของเขา  แต่เขาก็ยังยืนอยู่ได้

หน้าของเขาเปรอะไปด้วยเลือดที่กระเซ็นออกมาจากร่างเย่ว์หยาง รวมกับเลือดของเขาเอง

ในหน้าที่บิดเบี้ยวกระตุกเล็กน้อย ยังแฝงไปด้วยความดุร้าย  “เปล่าประโยชน์  พลังเทพของข้าแล่นเข้าหัวใจของเขาแล้ว  ไม่ว่ารักษาอย่างไรก็ไร้ประโยชน์  เจ้าตายแน่!”

เสี่ยวเหวินหลีเมื่อได้ยิน

สีหน้าของเธอหวาดหวั่นตกใจ

เธอข่มความกลัวปล่อยให้น้ำตาไหล  ขณะเดียวกันเธอกัดริมฝีปากไม่ให้เสียงร้องไห้ออกมาและเร่งกลั่นพลังบอลแสงอย่างไม่คิดชีวิต  เธอหวังว่าจะสลายพลังเทพที่คั่งค้างในทรวงอกเย่ว์หยางออกไป  แต่เย่ว์หยางกลับสงบลงและกันอาเหยาและอาหยูให้ยืนห่างออกไปอีกเล็กน้อย ไม่ต้องเข้ามาช่วย

จ้าวสุริยาปาดเลือดที่ตาและพบว่ากำลังเผชิญหน้ากับเย่ว์ไตตันที่สงบอย่างน่าแปลกใจ

นี่เป็นลางบอกเหตุเหมือนความสงบก่อนพายุโหมกระหน่ำหรือ?

แย่แล้ว  เจ้าเด็กนี่พร้อมจะตายด้วยกัน!

อย่างไรก็ตามจ้าวสุริยารู้สึกได้ว่าเขาอาจเอาชนะได้   แต่ในใจยังมีความกลัวเล็กน้อยที่ไม่สามารถอธิบายได้

เพื่อระงับความกลัวในใจนี้ จ้าวสุริยาข่มอาการมึนศีรษะและความเจ็บปวดก้าวออกมาข้างหน้าอีกครั้งและปล่อยพลังหมัดสีทองใส่เย่ว์หยาง

 “บึ้ม!”

พลังเทพที่จ้าวสุริยาไม่เคยรู้สึกถึงปรากฏขึ้นบนตัวเย่ว์หยาง

พลังเทพนั้นเต็มไปด้วยความชังและดุร้ายราวกับว่าจะทำลายทุกสรรพสิ่งในโลก  ความเกลียดชังสาปแช่งโลก  แม้แต่หัวใจของจ้าวสุริยาก็ยังสั่นไหว  เทียบกับพลังเทพนี้ พลังสุริยเทพเหมือนกับเป็นพระอาทิตย์ในฤดูหนาวที่ไร้พลัง

น่าเสียดายที่เย่ว์ไตตันไม่สามารถใช้พลังเทพนี้ได้

เขาประเมินว่านั่นเป็นร่องรอยที่เจือจางเท่านั้น.... จ้าวสุริยาตั้งกระบวนท่าหมัดอีกครั้ง และเขาพบว่าหมัดทองของเขาหมองลง และพลังเทพของฝ่ายตรงข้ามมีผลสาปแช่งข่มพลังเทพของเขา  เหมือนกับเชื้อโรคระบาดเริ่มตั้งแต่นิ้วลามไปที่แขนและไหล่ แล่นเข้าสู่หัวใจ จนกระทั่งคนผู้นั้นรู้สึกเหมือนตกอยู่ในนรกน้ำแข็ง  จ้าวสุริยารีบถอยอย่างรวดเร็ว  อย่างไรก็ตามเย่ว์ไตตันตายแน่ แต่ก่อนนั้นทำไมเขาไม่ถอยกลับไปดูเล่า?

เย่ว์หยางกับเสี่ยวเหวินหลีลอยห่างออกไปร้อยเมตรด้วยกัน

เมื่อเขาปล่อยหมัดใส่จ้าวสุริยา กำปั้นของเขาแทกแตก เมื่อเทียบกันที่พลัง เขากับจ้าวสุริยายังห่างกันหลายระดับ

สองพี่น้องอาเหยาและอาหยูรีบเข้ามาประคองเย่ว์หยาง... เย่ว์หยางใช้มือกดทรวงอกไว้  หัวใจของเขายังไม่เต้น เลือดในร่างของเขายังไหลเวียนอยู่ได้เพราะใช้ปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ช่วยโคจร  แต่จากนั้นร่างกายของเขามีแต่จะอ่อนแอลงทุกที

 “ตาย!”  เย่ว์หยางเค้นเสียงเบา รังสีฆ่าฟันแฝงอยู่ในดวงตา  ตราบเท่าที่เขายังฆ่าเจ้าสุริยาไม่ได้ เขาจะหยุดรักษาตัวไม่ได้ มิฉะนั้นเขาจะตาย

เสี่ยวเหวินหลีผลักไสสองพี่น้องอาเหยาวอาหยูให้ออกไปข้างนอกตำหนักม่วงทอง เพื่อให้พวกนางไปตามเย่ว์หวี่มาช่วยสมทบ

จ้าวสุริยาชูมือและยิงลำแสงพลังงานหลายสาย

เย่ว์หยางกระโดดขึ้นไปในอากาศและลอยตัวอยู่ในอากาศ

นอกจากปัดป่ายและเปลี่ยนทิศทางของพลังลำแสงแล้ว  เขายังใช้พลังเทพคลุมไปทั้งตัวเพื่อสะท้อนพลังของจ้าวสุริยา... จ้าวสุริยามีประสบการณ์ในการต่อสู้มามาก  เขารับมือได้ไม่ยาก  เขาไม่แข็งขืนใช้กำลังปะทะโดยตรงอีกต่อไป  แต่กลับโยนบอลแสงพลังงานที่มีความยืดหยุ่น นั่นเป็นอสูรรูปแบบพิเศษของจ้าวสุริยา ‘แสงทมิฬ’ เย่ว์หยางยิ่งยิงพลังโจมตี พลังก็จะถูกสะท้อนกลับมาโดยอีกฝ่ายไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย

เท้าทั้งสองที่ก้าวอยู่ในกลางอากาศบังคับให้จ้าวสุริยาต้องสู้อย่างหนัก

เจ้าสุริยาหลบฉากและเตะขวาง

เขามักจะปฏิเสธจะสู้กับเย่ว์หยางอยู่เสมอ

อย่างไรก็ตาม การไล่ตามประชิดเช่นนี้แทบจะทำให้จ้าวสุริยาขยับตัวไม่ได้  เพราะพลังเทพที่เย่ว์หยางโจมตีใส่ไม่ใช่พลังเทพวิบัติเหมือนก่อนนั้น  แต่เป็นพลังเทพปั่นป่วนที่ทำให้โลกกลับไปมืดซึ่งเป็นพลังดั้งเดิม

จ้าวสุริยาพบว่าจิตใจของเขาปั่นป่วน และตัวชาเป็นอัมพาตถึงกับร้องโหยหวนในใจ

ในท้องฟ้ามีภาพฉายปีศาจอสรพิษขนาดมหึมา มองดูคล้ายกับนางพญาผู้พิชิต

ภาพฉายปีศาจอสรพิษทองกวาดดาบฟันทันที

ด้วยพลังเต็มแรง

จ้าวสุริยาพยายามเตะเท้าออกด้านข้าง

รอบเอวของจ้าวสุริยามีโลหิตสาดกระเซ็น ภาพฉายปีศาจอสรพิษทองของเสี่ยวเหวินหลีขาดครึ่ง สร้างความเจ็บปวดจนเธออดส่งเสียงกรีดร้องมิได้... ขณะเดียวกันการโจมตีของเสี่ยวเหวินหลีก็ประสบผลสำเร็จ ด้านหลังจ้าวสุริยามีภาพฉายสีทองขนาดใหญ่ เหมือนกับเทพเจ้า  ภาพนั้นใช้มือตบไปที่เย่ว์หยางและเสี่ยวเหวินหลีที่กำลังลอยตัวอยู่  ขณะที่เย่ว์หยางร่วงลงพื้น  จ้าวสุริยาตวาดลั่นและตามมาทัน ขณะที่กำลังจะใช้หมัดซ้ำเติมที่บาดแผลตรงหน้าอกของเย่ว์หยางเป็นครั้งที่สาม

 “ข้าจะดับชีวิตของเจ้า!”  ขณะนั้นหน้าของจ้าวสุริยามองดูเหมือนเพชฌฆาต เขาตั้งใจฆ่าเย่ว์หยาง และเตรียมพลังกึ่งเทพทั้งหมด

 “......”  เย่ว์หยางยังคงสงบ ไม่มีความหวาดกลัวจ้าวสุริยาที่อยู่ต่อหน้า มีแต่แววเยาะเย้ยที่เยือกเย็น

ขณะที่เย่ว์หยางทำเช่นนั้น จ้าวสุริยารู้สึกได้ถึงความสยดสยอง

เขารีบถอยทันที

แต่สายเกินไป

ลำแสงเพลิงอมฤตพุ่งขึ้นท้องฟ้ารายล้อมและคลุมตัวจ้าวสุริยา ดันจ้าวสุริยาจนกระทั่งอัดกระแทกกับหลังคาโดมของตำหนักม่วงทอง....