เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1023 แหกคุก?

ตอนที่  1023  แหกคุก?

 “ถ้าเจ้าต้องการขอโทษ  อย่างนั้นเจ้าไม่ต้องพูด  เพราะไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลย”  องค์ชายเทียนหลัวยิ้ม

 

 “และตัวเจ้าเองก็ถูกจับ  เราไม่โง่ แม้ว่าเราจะไม่รู้สถานการณ์เฉพาะเจาะจง  แต่มีหรือที่เราจะไม่เข้าใจเรื่องนี้?”  เย่คงพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดขององค์ชายเทียนหลัว

 “ฮ่าฮ่า คนสวยทำอะไรก็ไม่ผิด ต่อให้มีก็ไม่ใช่ความผิดของนาง!”  เจ้าอ้วนไห่เสียงดังกว่า ทุกคนทำเป็นไม่สนใจเขา

 “ข้าไม่โทษเจ้า”  แม้แต่บุรุษน้ำแข็งเสวี่ยทันหลางก็ยังเอ่ยปากทองคำพูด

 “ขอบคุณ  ขอบคุณ  ขอบคุณจริงๆ!”  ชิงผิงซาบซึ้งใจ  ผู้ที่ฝึกฝนมาพร้อมกับนางโตขึ้นมาพร้อมกับนางไม่เข้าใจนาง แต่สหายเหล่านี้รู้จักกันไม่กี่วันยังคงให้อภัยนาง  เจ้าอ้วนไห่และเย่คงกับสหายไม่ใช่คนโง่  แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเรือ  ในช่วงเวลาวิกฤตอย่างนี้ พวกเขายังช่วยปลอบใจนาง  ไม่มีอะไรซาบซึ้งไปกว่านี้แล้ว  ถ้านางได้รู้จักสหายเหล่านี้เร็วกว่านี้  นั่นจะดีสักเพียงไหน... หลังจากได้ฟังคำปลอบใจจากพี่น้องตระกูลหลี่  ชิงผิงรออยู่ชั่วขณะและนางพบว่าเย่ว์หยางจอมลามกไม่ยอมพูดอะไร  แต่นั่งแทะขาไก่อยู่เฉยๆ  นางอดโมโหไม่ได้ “คนจอมลามก  นี่เจ้าจะไม่พูดอะไรบ้างหรือไง?”

 “พวกเขาแย่งข้าพูดหมดแล้ว เจ้าจะให้ข้าพูดอะไรอีก?”  เย่ว์หยางไม่กังวลแม้แต่น้อย  “ที่จริงแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้า  เจ้าก็คิดเองออก”

 “.....”   ชิงผิงพูดไม่ออก  และแน่นอนว่านางพบแล้ว เพียงแต่นางอยากได้ยินเขาปลอบใจนาง

ช่างเถอะ  หากใครต้องมาใส่ใจคนผู้นี้มาก คาดว่าคงคลั่งใจตายภายในไม่กี่ปี

ในช่วงเวลาวิกฤติอย่างนี้ ชิงผิงตัดสินใจไม่ตอแยบุรุษผู้นี้

นางสูดหายใจลึก ปรับอารมณ์และพยายามข่มความเจ็บปวดจากพลังคำสาปในร่าง  “ตอนนี้เราอยู่ในสถานการณ์อันตรายมาก  คาดว่าก่อนช่วงเวลาที่จะมีคนเข้ามานั้น เวลานี้ข้าจะ.. ข้ามีบางอย่างจะสารภาพ และข้าต้องการบอกกับพวกเจ้า  บางทีพวกเจ้าอาจไม่รู้  ความจริงข้าเป็นคนสอดแนมที่ได้รับมอบหมายจากผู้อื่น เนื่องจากข้าพบจอมลามกในรถไฟวันนั้น  ภารกิจข้าคือเข้าใกล้เจ้าเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับเจ้า...  ทำไมเจ้าไม่แปลกใจแม้แต่น้อยเล่า?”

เจ้าอ้วนไห่ เย่คงและพวกพ้องยิ้มและไม่พูดอะไร

เย่ว์หยางยักไหล่  “แล้วเจ้าสำรวจได้อะไรไปบ้าง?”

ชิงผิงไม่รู้ตัวจนกระทั่งนางเข้าใจทันทีและร้องขึ้น  “เจ้ารู้ตัวแล้ว!”

เจ้าอ้วนไห่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตีคู่ทำนองว่าเขาเป็นอัจฉริยะ เขามีตาทิพย์คู่หนึ่ง เขาเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานแล้ว โชคดีที่ไม่มีใครใส่ใจเขา  เจ้าอ้วนลอบไปนั่งมุมห้องขีดเขียนภาพแก้เก้อ

หน้าของเย่คงยังยิ้มด้วยความอดทน  “เราไม่ได้มาแดนสวรรค์เป็นวันแรก จะไม่ระวังตัวได้อย่างไร?  ความจริงเราเป็นคนกลุ่มเดียวกันทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเย่ว์หยาง หลิวเย่ หรือเจ้าอ้วน หนุ่มน้ำแข็งและองค์ชาย เราเป็นเหมือนพี่น้องที่มาจากที่เดียวกันต่อสู้เสี่ยงเป็นตายร่วมกัน”

ชิงผิงกวาดตามองดูหน้าทุกคน และในที่สุดมาหยุดอยู่ที่เย่ว์หยางทำให้นางโกรธ  “เข้าใจแล้ว, ทำไมน้องหลิวเย่ถึงเทิดทูนเจ้านัก  จอมลามก!  เจ้าหลอกลวงข้าสาหัสนัก!  อย่าบอกนะว่าชื่อเจ้าก็เป็นชื่อปลอม!”

เย่ว์หยางผายมือ “เราจำเป็นต้องหลอกด้วยหรือ?  บางครั้งเมื่อข้าพูดความจริง ก็ยังไม่มีใครเชื่อ  ตัวอย่างเช่น  หลิวเย่เป็นลูกศิษย์ของข้า!”

ชิงผิงแทบอดใจกัดเขาไม่ไหว  “ข้าจะไม่มีวันเชื่อเจ้าอีก”

 “ฮ่าฮ่า!”  เย่คงและพวกได้ยินเช่นนี้ อดหัวเราะไม่ได้

 “อย่าหัวเราะไปเลย  ชิงผิงนางต้องคำสาป อาการกำลังลุกลาม  ส่วนพวกเรามีมีดเชือดหมูจ่ออยู่บนศีรษะของเรา  เราต้องรีบหาทางหนีโดยเร็ว!”  เจ้าอ้วนไห่คิดว่าถึงคราวเขาพูดบ้าง  เขาไม่ลืมจะเตือนชิงผิงว่าเขาเป็นพี่ใหญ่ของกลุ่มนี้รู้จักกันในฉายาว่าจ้าวมังกรปีศาจตุ้ยนุ้ย โอวไม่ใช่ มันอ้วนไปเล็กน้อย  เขาคือจ้าวมังกรบินน้อย

 “ถ้าพวกเจ้าหนี ก็จะหนีไม่พ้นแม้ว่าจะออกจากเรือไปได้  เราหนีไปไม่ได้เพราะที่นี่คือทะเลหมอกที่มีกฎสวรรค์ควบคุม  ในพื้นที่ของทะเลหมอกมีกฎสวรรค์ห้ามไปทางอากาศ  ดังนั้นเรื่องบินจึงเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้  นี่คือสาเหตุที่เรือทั้งหมดในเมืองไป๋เหอ ไม่ได้ติดตั้งอุปกรณ์การบินแม้แต่การเดินบนคลื่นผิวน้ำที่นี่ก็ยังทำไม่ได้ ต้องใช้เรือในการเดินทาง  แม้ว่าพวกเจ้าจะระมัดระวังตัวดีแล้ว  แต่นั่นยังไม่เพียงพอ  ในทะเลหมอกมีปลาชนิดหนึ่งเรียกว่า ‘ปลาชดใช้’ เนื้อของมันอร่อยมาก  แต่เมื่อกินเนื้อของมันเข้าไปภายในหนึ่งเดือนเมื่อพวกเจ้าเข้าสู่ทะเลหมอกแห่งนี้  เจ้าจะอ่อนแอเหมือนกับตอนนี้  นี่คือผลกระทบอย่างลึกล้ำจากกฎสวรรค์ ‘ชดใช้’ ก่อนงานเต้นรำรื่นเริงมีการเลี้ยงเมนูปลาที่แสนอร่อยและเป็นที่นิยม มีไข่ปลาเช่น ไข่มุกดำ และเหล้าเลือดดำที่เราได้ลิ้มลองมาแล้วจริงๆ  ทั้งหมดนั้นทำมาจากปลาชดใช้... มีแต่พวกเราชาวเมืองไป๋เหอเท่านั้นที่จะไม่ได้รับผลกระทบจากปลาชดใช้เลย”  แม้ว่าชิงผิงลังเล  แต่นางก็ยังพูดความจริงอันโหดร้าย

 “ทำยังไงเราจึงจะป้องกันพิษและกฎสวรรค์?”  เจ้าอ้วนไห่ที่แอบอ้างว่าตนเองเป็นพี่ใหญ่ใจหายทันที

 “ก็แค่หลับฝันหวาน รอจนเจ้าตื่นขึ้น  เจ้าอาจจะพบว่าเป็นแค่ฝันร้าย”  เย่ว์หยางให้คำแนะนำเขา  เจ้าอ้วนไห่ตรองตาม แล้วคิดว่าแนวคิดนี้ดีมาก  ไม่เห็นต้องทำอะไร แค่นอนอย่างเดียว แต่ก็แก้วิกฤติการณ์ได้

 “พวกเจ้า...  พวกเจ้าจริงจังกันหน่อยได้ไหม?”  ชิงผิงถ่มน้ำลาย  แม้แต่เวลานี้พวกเขายังเล่นตลกกันอยู่ได้อีกหรือ?

 “อาจารย์คนสวยแนะนำดีเป็นอย่างยิ่ง”  เจ้าอ้วนไห่ตบเท้ายืนตรง

 “อย่าไปยุ่งกับเขา!”  เย่คงถีบเจ้าอ้วนไห่กระเด็น

 “สวรรค์ไม่เคยปิดกั้นทางโดยสิ้นเชิง  เหตุที่เกิดขึ้นย่อมมีทางคลี่คลาย  อย่าท้อแท้ไปเลย”  องค์ชายเทียนหลัวพูดอย่างใจเย็น

 “ใช่ ถูกแล้ว ไม่มีวิธีอื่น!”  ชิงผิงกัดริมฝีปาก ดูเหมือนนางจะเรียกความเชื่อมั่นกลับมาอยู่ในใจได้  หลังจากชะงักไปชั่วครู่นางเงยหน้ามองดูทุกคนอีกครั้ง  เหมือนจะจดจำลักษณะทุกคนอย่างลึกซึ้ง  เจ้าอ้วนไห่กำลังจะพูด แต่นางยกมือห้ามไว้ก่อน  “ให้ข้าพูดก่อน!  ให้ข้าบอกความในใจกับพวกเจ้าก่อน  พวกเขาโยนข้ามาในคุกเพื่อต้องการให้โอกาสข้า!  พวกเขาทำงานอย่างหนักเพื่อฝึกฝนข้าขึ้นมา  บางคนเป็นเหมือนบิดาของข้า  ข้ารู้สึกสำนึกบุญคุณของเขา  แต่ความกตัญญูนี้ไม่อาจแทนที่ความต้องการมีอิสรภาพของข้าได้  ข้าไม่ต้องการเป็นมนุษย์เงือกต้องสาปครึ่งตัว  ข้าต้องการเป็นคนธรรมดาเหมือนพวกเจ้า  ฟังข้าก่อน พวกเขาจับข้าโยนเข้ามาในคุก เพราะคิดว่าข้าหลงรักพวกเจ้าคนใดคนหนึ่ง  และยอมให้ข้าพาคนออกมาคนหนึ่งและจะใช้คำสาปโลหิตทำให้คนผู้นั้นกลายเป็นมนุษย์เงือก  กล่าวอีกนัยหนึ่ง คนผู้นั้นจะรอดชีวิต แต่ถูกสาปเป็นมนุษย์เงือกแทน”

 “เจ้าหมายความว่ายังไง?  จะให้เราเลือกคนที่จะออกไปกับเจ้าน่ะหรือ?”  เย่คงเข้าใจทันที

 “ข้า... ข้าขอสมัครคนแรก!”  เจ้าอ้วนไห่ยกมือทันที

 “จะยอมเป็นมนุษย์เงือกต้องสาปไหม?  เรื่องหลังจากนั้นไม่ชัดเจน  แต่ก็เป็นไปได้ว่าอาจอยู่รอดได้”  เมื่อชิงผิงถาม นางมองดูเย่คง องค์ชายเทียนหลัว เสวี่ยทันหลาง พี่น้องตระกูลหลี่และเย่ว์หยางเหมือนอยากจะดูว่าพวกเขามีปฏิกิริยาอย่างไร?

 “ไม่เป็นไร  ตราบใดที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ต่อไปได้”  เจ้าอ้วนไห่บอกว่าถ้าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ อาจจะกลายเป็นมนุษย์เงือกได้  นอกจากนี้ยังว่ายน้ำได้คล่องแคล่วโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมาก นั่นจะดีเพียงไหน?

 “หลังจากกลายเป็นมนุษย์เงือกต้องสาป เจ้าจะไม่สามารถออกไปจากเมืองไป๋เหอได้ตลอดชีวิต แม้ว่าเจ้าจะได้ของวิเศษไว้ป้องกันตัวเอง  แต่คนเหล่านั้นจะไม่ยอมให้เจ้าหนีไปได้เกินครึ่งทาง”  ชิงผิงยังคงโน้มน้าวต่อไป

 “ไม่สามารถจากไปได้ มันน่าอึดอัดเล็กน้อย  แต่อย่างน้อยก็ยังรอดชีวิต  และเมืองไป๋เหอก็มีสาวงามมากมาย  ข้าชอบ!”  เจ้าอ้วนไห่พูดจนคนอื่นยากจะยอมรับ

 “เจ้าล่ะตั้งใจยังไง?  จะยอมปล่อยคนอ้วนไหม?”  ชิงผิงอดมองเย่คง องค์ชายเทียนหลัวและเสวี่ยทันหลางมิได้

 “เจ้าอ้วนไห่ไม่ใช่ลูกพี่ในกลุ่มของเรา ปล่อยให้เขามีความสุขกับคำสาปโลหิตไปเถอะ”  เย่คงพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว และไม่ต้องการชิงดีชิงเด่น

 “คำสาปโลหิตไม่เหมาะกับข้า”  องค์ชายเทียนหลัวปลีกตัวห่างไกล

 “ขอรั้งอยู่ในนี้นี่แหละ”  เสวี่ยทันหลางพูดอย่างเรียบง่าย

 “เราสองพี่น้องไม่ขอแก่งแย่งคำสาปโลหิตกับลูกพี่ไห่แน่”  หลี่ชิว หลี่เกอเพิ่งจะยอมเรียกเจ้าอ้วนไห่เป็นลูกพี่ในวันนี้

 “แล้วเจ้าเล่า?  เจ้าไม่ต้องย้อนกลับไปบอกหลิวเย่หรือ?  นางกำลังรอเจ้าอยู่ที่โรงแรมกางเขนเหล็กในเวลานี้  เจ้าจะกลับไปหานางหรือไม่? สาวน้อยอย่างนางอาจตั้งตารอเจ้าอยู่ตลอดเวลาก็ได้  ยิ่งกว่านั้นคนที่อยู่เบื้องหลังข้า อาจจะจัดการจับตัวนางมาด้วยก็ได้!”  ชิงผิงมองดูเย่ว์หยางที่แทะขาไก่จนแทบจะเหลือแต่กระดูก คิดอยู่ว่าจะทิ้งดีหรือไม่ดี  ฮุยไท่หลางมองตาละห้อยแต่เย่ว์หยางทำเป็นไม่เห็นมัน

 “สำหรับน้องหลิวเย่ เดี๋ยวข้าจะไปแจ้งนางให้ ไม่ต้องให้เย่ว์หยางแจ้งก็ได้”  เจ้าอ้วนไห่ตบอกขันอาสา

 “เจ้า.. เจ้าพูดอะไรออกมาบ้างสิ...”  ชิงผิงต้องการได้ยินคำตอบของเย่ว์หยาง

 “ตอนนี้ยังเร็วเกินไป  ยากจะตัดสินใจ  บางทีอาจมีปาฏิหาริย์ร่วงลงมาจากฟากฟ้าฆ่าทุกคนในเรือและปล่อยให้เราอยู่รอดปลอดภัยได้”  ในที่สุดเย่ว์หยางก็โยนกระดูกไก่ทิ้ง ฮุยไท่หลางไม่ทำแม้แต่จะชายตามอง

 “ความหวัง”  ชิงผิงฝืนยิ้ม  นางไม่เคยคิดว่าจอมลามกอย่างเย่ว์หยางจะมีความน่าเชื่อถือ

นางเป็นเผ่าพันธุ์ทรยศที่ต้องคำสาป

นางต้องการเป็นมนุษย์ นางว่านางโง่และไร้เดียงสาแล้ว  แต่นางยังอดคิดไม่ได้ว่าคนผู้นี้ยังโง่และไร้เดียงสายิ่งกว่านาง

แม้ว่าจะมีดาวตกร่วงลงมาจากฟากฟ้า ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพุ่งชนเรือสำราญนี้  เว้นแต่ปาฏิหาริย์มีจริง  เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้น

ฝาเหล็กห้องขังเรือพลิกเปิดทันใด นางแมงมุมน้ำโผล่หน้าออกมาให้เห็น  นางทำหน้าล้อเลียนและหัวเราะเยาะ  “ข้าไม่ค่อยรู้จักคนโง่เท่าใดนัก  แต่ยังไม่เคยเห็นใครโง่อย่างพวกเจ้าเลย  ฮ่าฮ่าฮ่า  ข้าอดยั้งใจช่วยเหลือพวกโง่ๆ อย่างเจ้าไม่ได้จริงๆ  ถ้าพวกเจ้ารอดออกไปได้ นับเป็นความพ่ายแพ้ยิ่งใหญ่ของแดนสวรรค์!”

เจ้าอ้วนไห่ได้ยินเช่นนั้นตื่นเต้นทันที  “แม่นางคนงาม  อย่างนั้นเจ้าจะช่วยเราได้อย่างไร?”

แมงมุมน้ำยิ้มชั่วร้าย  “แน่นอน พาพวกเจ้าทุกคนออกจากกรงขัง ให้เรือหนึ่งลำ  ข้าเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว วางใจได้ ข้าจะช่วยพวกเจ้าให้หลบหนีไปจากคุกและหนีออกไปจากทะเล”

อะไรกัน? นางแมงมุมน้ำอยากช่วยให้พวกเขาหนีหรือ?

ชิงผิงเมื่อได้ยิน หน้าของนางยิ่งซีดเผือด

เลวทรามต่ำช้า!

นี่เป็นแผนการชั่วร้ายจริงๆ  นางแมงมุมน้ำนี้ความจริงเป็นสตรีผู้ชั่วร้ายที่สุดในกลุ่มผู้เยาว์รุ่นใหม่ของเมืองไป๋เหอ