เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1356 มิตรภาพหนักแน่นแข็งแกร่ง

 

ตอนที่  1356  มิตรภาพหนักแน่นแข็งแกร่ง

ในเส้นทางโบราณ

 

ภายในอุโมงค์ห้วงมิติเวลาไม่มีที่สิ้นสุด ม่านพลังมิติที่บิดเบี้ยวทำให้มังกรปีศาจซึ่งเป็นพี่ใหญ่ที่ดีถึงกับหลงทาง

ในการเลือกตำแหน่งทิศทางที่น่าพิศวง อารมณ์ของมังกรปีศาจเต็มไปด้วยความมั่นใจตั้งแต่แรกเริ่มว่าต้องเป็นเส้นทางนี้จึงจะถูกต้อง  เขาไม่ค่อยแน่ใจอีกครั้ง ‘มันน่าจะเป็นทางนี้ เคยเดินทางผ่านมาเมื่อแสนปีที่แล้ว’  จากนั้นก็พูดว่า ‘ไม่น่าจะผิด เห็นได้ชัดว่านี่คือเส้นทางที่น่าจะผ่านไปได้’  หากระบุตำแหน่งที่ต้องการไปได้ทุกที่ แต่ดูเหมือนจะมีจุดหมายเดียวเท่านั้น  ในที่สุดเขาก็โมโห ‘ใครช่วยบอกข้าที นี่มันเส้นทางบ้าอะไร?  เส้นทางโบราณเหล่านี้อันตรายมากพอแล้ว ทำไมต้องซับซ้อนขนาดนี้  รู้ไหมว่าข้าไม่ได้ผ่านมาตั้งแสนปีแล้ว จะจำได้ชัดเจนอย่างไรกัน?

“ข้ารู้สึกเหมือนว่าเราเดินวนหรือเปล่า?”  ครั้งหนึ่งในตอนที่ศึกษาวิชาเทเลพอร์ตอยู่ในสถาบัน เย่ว์หยางลองเทเลพอร์ตไปเพื่อจีบสาวๆ แต่ก็พบว่าเขาเทเลพอร์ตไปผิดทาง

“อย่างนั้นหรือ? มิติในเส้นทางโบราณดูคล้ายกันหมด มันควรจะคล้ายกันด้วยหรือ?”  พี่ใหญ่รู้สึกผิด

“บนหินนี้มีเหรียญทอง เจ้าจะอธิบายอย่างไร?  อย่าบอกข้านะว่า ยุคโบราณมีคนช่างสงสัยเหมือนอย่างข้า เขาทิ้งเหรียญทองไว้ครึ่งหนึ่ง  อย่างนั้นเหรียญทองที่เขาทิ้งไว้ก็เหมือนกับของข้า”  เย่ว์หยางหยิบเหรียญทองขึ้นมา ทันใดนั้นเขาพบว่าเป็นรูปฮุยไท่หลางกำลังเชิดหัวหอน เห็นได้ชัดว่านี่คือเหรียญของทวีปมังกรทะยานที่ทำเป็นพิเศษเพื่อยกย่องผู้ป้องกันการรุกรานจากแดนสวรรค์หลายครั้ง ฮุยไท่หลาง หมาป่าปีศาจล้างโลกพยายามปกป้องอยู่หลายครั้ง นี่เป็นเหรียญรุ่นหมาป่าปีศาจล้างโลกซึ่งมีอยู่หลายเหรียญ

“ก็ได้, ข้ายอมรับว่าข้าหลงทาง ไอ้เส้นทางบ้านี่ข้าไม่ได้ผ่านมาตั้งแสนปีแล้ว ข้าจะจำได้ชัดเจนได้อย่างไร!”  ผู้เป็นพี่ใหญ่บางคนพยายามปัดความรับผิดชอบ

“แต่ตอนแรกข้าจำได้ว่าดูเหมือนเจ้าไม่ได้พูดอย่างนั้น”  เย่ว์หยางจำได้ว่าสีหน้าของผู้เป็นพี่ใหญ่ตอนนั้นมีความมั่นใจมาก

“ในตอนนั้นข้าพบเส้นทางที่แน่นอน มันไม่ได้ยากสำหรับข้าเลย” มังกรปีศาจหดหู่อย่างมาก

เขาต้องการอวดบารมีต่อหน้าผู้เป็นน้องเล็กซึ่งเขาไม่สามารถเอาชนะได้

ใครกันเล่าที่อยากให้เป็นแบบนี้

เย่ว์หยางพูดไม่ออก

โธ่เอ๋ยพี่ใหญ่ นี่มันเรื่องเร่งด่วน เจ้าจริงจังกว่านี้ได้ไหม?

ถ้าทำไม่ได้ก็บอกมาตรงๆ เสียตั้งแต่ทีแรกจะได้ช่วยกันคิดหาทางอื่น ตอนนี้มาถึงครึ่งทางแต่เจ้าก็ไม่สามารถหาเส้นทางที่ถูกต้องได้ รู้ไหมว่าทำร้ายจิตใจคนอื่นแค่ไหน?  ในตอนแรกเขาอุตส่าห์รวบรวมความกล้าสนับสนุนพี่ใหญ่ด้วยการให้ความไว้วางใจถึงหนึ่งในสิบ  คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าทำให้คนอื่นต้องผิดหวังอย่างไร้น้ำใจ  พี่ใหญ่ทำกันได้อย่างนี้หรือ?

มังกรปีศาจเงื้อมือตบหน้าผากตนเอง “ให้เวลาข้าบ้าง ดูซิว่าข้าจะต้องจำได้แน่นอน

เย่ว์หยางรู้สึกทันทีว่าอาศัยเจ้าผู้นี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่

เจ้าผู้นี้ในหัวมีแต่กล้ามเนื้อ

ต่อสู้ได้ไม่เลว

แต่เรื่องอื่นไม่มีอะไร

เขาจำได้ว่าสามสาวเทวทูตผู้สร้าง ผู้ทำลายและผู้นิรันดร์พูดไว้ว่าสถิติการฝึกในคัมภีร์เทพที่นานที่สุดในโลกไร้ที่สิ้นสุดใช้เวลาถึงหนึ่งล้านปีเป็นของเจ้าผู้นี้ และสติปัญญาเขาค่อนข้าง ‘สูง’ เลยทีเดียว

“ให้ข้านำทางก็ได้!”  ตอนนี้เย่ว์หยางคิดว่าครูของเขาเป็นบัณฑิตที่เก่งกาจในด้านเทเลพอร์ตผ่านมิติ ปัญหาเดียวก็คือพื้นที่มิติของหอทงเทียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งทวีปมังกรทะยานเทียบไม่ได้กับความซับซ้อนในแดนสวรรค์โดยเฉพาะในเส้นทางโบราณ  บางทีในหมู่บ้านเล็กๆ ในชนบทที่มีเส้นทางสองสามทางอย่างทวีปมังกรทะยาน อาจารย์จิ้งจอกเจ้าเล่ห์สุ่ยตงหลิวอาจเป็นผู้เชี่ยวชาญในปฏิบัติการผ่านมิติ แต่หากต้องการนำทฤษฎีของเขามาใช้ที่นี่ซึ่งมีเส้นทางแตกต่างกันนับหมื่นตามรูปแบบของแดนสวรรค์นำมาใช้เข้ากับทฤษฎีของเขา ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการฝึกฝนที่มิอาจล้มเหลวได้ ดูเหมือนจะยากกว่าอยู่บ้าง

“เจ้าจะมานำทางหรือ?  ถ้าเจ้าต้องการนำเรากลับไปหาเทพพิทักษ์ภูเขากวงหมิง  ข้าค่อยเรียกใช้เจ้า!”   มังกรปีศาจหงุดหงิดไม่พอใจ แม้ว่าเขาจะจำตำแหน่งทิศทางไม่ได้  แต่เขาก็ยังแข็งแกร่งกว่าเจ้าเด็กนี่เป็นหมื่นเท่าใช่ไหม?

“แล้วเดินวนกลับมาที่เดิมเล่า?”  เย่ว์หยางโบกมืออย่างอ่อนแรง  “เจ้าไปเถอะ!”

“อะไรของเจ้า?”  มังกรปีศาจถลึงตา

“ข้าจะรออยู่ที่นี่”  เย่ว์หยางดึงน่องไก่ออกมาและเริ่มกิน  “ยังไงก็ตาม เดี๋ยวเจ้าก็วนกลับมาตรงนี้อยู่แล้ว!”

“เจ้ายั่วโมโหข้า เด็กน้อยเจ้าหยิ่งเกินไปแล้ว กล้าดูถูกข้าหรือ? ก็ได้ ข้าไม่หวงที่จะให้เจ้าได้เห็นมัน ดูให้ดี!”  มังกรปีศาจโมโห และเขาเรียกมังกรแสงบาดาลออกมา

ตอนแรกเขาเขียนเครื่องหมายอักษรรูนพิเศษบนหัวมังกรแสงบาดาล

จากนั้นปล่อยออกไปด้วยความมั่นใจ

มันบินออกไปทันที

ในที่สุดเขาเลิกคิ้วมองดูเย่ว์หยางอย่างมีชัย  “เห็นไหม? ข้าพบตำแหน่งเส้นทางที่ถูกต้องแล้ว นี่คือมังกรแสงบาดาล มันสามารถข้ามผ่านมิติได้อย่างไม่มีปัญหา”

เย่ว์หยางไม่มีอารมณ์จะโกรธ  “เจ้ามีอสูรด้วยหรือ?  ทำไมไม่ใช้แต่แรก แต่กลับพยายามอวดความทรงจำทั้งที่เวลาเปลี่ยนไป!” 

มังกรปีศาจใช้มือตบไหล่เย่ว์หยางค่อนข้างแรงและพูดอย่างจริงจัง  “เจ้ายังเด็กเกินไปที่จะออกกำลังเรี่ยวแรง เช่นเดียวกับข้าที่อยู่ในทุกที่ทุกเวลา ข้าไม่ลืมออกพลังกายเปลี่ยนความเครียดให้เป็นแรงจูงใจ  เปลี่ยนแรงจูงใจให้เป็นความสามารถ เพื่อให้ฝีมือก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง!  นอกจากนี้ ข้าไม่ได้ทำผิด  ข้าทำเพียงเพื่อให้ศัตรูสับสน  ข้าตั้งใจวนไปรอบๆ สองสามรอบเพื่อให้ศัตรูสับสนและจำกัดการไล่ตาม!  เจ้าก็เห็นว่าเทพพิทักษ์แห่งเขากวงหมิงถูกข้าหลอกได้ใช่ไหม?  เขาไม่สามารถบอกได้ว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ และข้าก็โยนปัญหานี้ออกไปอย่างง่ายดาย

เด็กหนุ่มจากโลกอื่นคิดว่าการคุยโม้โอ้อวดนี้คงทำให้แดนสวรรค์แตกแน่

เขาหยุดชะงัก  “ดีละ ในเมื่อเราสร้างความสับสนให้ศัตรู และข้าก็อยู่ในเส้นทางแล้ว แต่ข้าก็ยังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อยว่า เรื่องคงจะไม่ง่าย”

ขณะที่มังกรปีศาจพี่ใหญ่เตรียมโม้น้ำลายแตกฟอง

เตรียมพร้อมจะออกเดินทาง

มังกรแสงบาดาลก็กลับมา

ทิศทางที่เจ้านายและเย่ว์หยางเดินผ่านไป เจ้ามังกรกลับมาอย่างรวดเร็วในตอนนี้

“เกิดอะไรขึ้น?” มังกรปีศาจตะลึง “เราเดินเข้าไปใกล้แดนสวรรค์หรือ?”   เฉพาะในสถานที่นั้นเท่านั้น ที่ทำให้ผู้คนเดินวนซ้ำเส้นทางได้อย่างไม่สิ้นสุด แต่มันไม่ถูกต้อง เราไม่ได้เบี่ยงเบนไปไกลมากขนาดนั้น

“ก่อนที่ข้าจะขาดสติและไม่บีบคอเจ้าให้ตายให้ข้าเป็นคนนำทางเป็นไง “  เย่ว์หยางยกมือขึ้น

“เจ้าโง่ ข้าถูกแล้ว!”  มังกรปีศาจร้องขึ้นทันที

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือ?”  เย่ว์หยางคว้าคอเขาเหมือนคนโง่  โง่อย่างนี้ควรรีบตายและไปเกิดใหม่เร็วๆ

“ฟังข้าดีๆ  ข้าตั้งใจมาที่นี่จริงๆ”  มังกรปีศาจรีบอธิบายว่าเขากำลังหลง และเขาถอนหายใจอธิบายให้เย่ว์หยางฟังอย่างอดทน  “เรามาถึงที่นี่ได้ง่ายเพราะอะไร?  เส้นทางแดนสวรรค์ เส้นทางที่พวกเทพไม่ยินดีจะผ่านมา อย่ากังวล และฟังข้า เพราะไม่มีใครยินดีจะมา จึงไม่ต้องกลัวอะไร  ดังนั้นเราปลอดภัยมาก!”

“ปลอดภัยกะผีน่ะสิ!”  เย่ว์หยางตัดสินใจไม่เชื่อคำของเขา

“เดี๋ยวก่อน, มีข้อดีอีกอย่างที่มาถึงที่นี่”  มังกรปีศาจกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้น้องทำท่าจะกินเลือดกินเนื้อ  “เส้นทางโบราณแดนสวรรค์นี้ ไม่มีใครสามารถออกไปได้  ใครก็ตามที่มาถึงและไม่สามารถออกไปได้ ก็ไม่มีคนอื่นมาถึงได้เป็นธรรมดา ไม่ต้องกังวล ข้าหมายความว่าข้ามาถูกแล้ว เราถึงได้มาถึงที่นี่”

“นี่หรือถูก?”  เย่ว์หยางรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังฟังคนบอกว่าพระจันทร์เป็นสี่เหลี่ยม คิดว่าเขาโง่อย่างนั้นหรือ?

“ถูกต้อง!”  มังกรปีศาจพูดไม่ทันจบเขาถูกเย่ว์หยางรวบตัวทันที

เย่ว์หยางตั้งใจจะฝังเจ้าผู้นี้ทั้งเป็น

ความตายราคาถูก

บัดซบ!

สถานที่ผีสางแบบนี้ทุกคนจะตายที่นี่และไม่มีวันออกไปได้  ทั้งยังบอกว่ามาถูกแล้ว  ถ้าไม่ฝังเขาแล้วยังจะรออะไรอยู่อีก

มังกรปีศาจกลัวจนน้ำตาตก รีบร้องบอกทันที “ข้าจริงจังนะ ข้าไม่ได้พูดความจริงหลายครั้งในชีวิต โธ่เว้ย..  พอจะพูดอะไรที่เป็นความจริงหน่อย เจ้ากลับไม่เชื่อ!”

เย่ว์หยางตั้งหน้าตั้งตาขุดหลุมราวกับว่าไม่ได้ยิน

“มีมหาเทพถูกฝังอยู่ในเส้นทางสวรรค์โบราณ แม้ว่าจะไม่ใช่มหาเทพในตำนาน แต่ตอนที่ข้ายังเป็นเด็กเล่นโคลนอยู่ เขาก็น่ากลัวอยู่แล้ว”  มังกรปีศาจพูดจบ เย่ว์หยางหยุดและมองด้วยความสงสัยทันที มังกรปีศาจพบว่าได้ผลเขารีบเสริมต่อทันที  มาตรงนี้ เรากำลังมองหาสถานที่นั้นอยู่ แล้วปลุกให้เขาช่วยส่งเราออกไป เจ้าดูสิ มันง่ายกว่า!”

“เจ้าแน่ใจนะว่ามหาเทพนั้นถูกเราปลุกขึ้นมาแล้วจะไม่โกรธ ลุกขึ้นมาตบเราจนเป็นเนื้อแหลกเหลว?”  เย่ว์หยางสงสัยความเป็นไปได้อื่น

“เหลวไหล, ไม่มีเรื่องแบบนั้นแน่นอน!”  มังกรปีศาจในตอนใช้ท่าทางกวนโมโหอีก  “ข้ากับเขาคล้ายกัน  คล้ายกันมาก แม้ว่าไม่ใช่พี่น้อง แต่ก็เหมือนสหาย และเป็นสหายที่แสนดี!”

“แน่ใจนะว่าเป็นสหายที่แสนดี?”  เย่ว์หยางสงสัย เจ้าโง่ผู้นี้มีสหายในแดนสวรรค์ด้วยหรือ?”  เป็นไปไม่ได้เลยตามหลักวิทยาศาสตร์

“เป็นมิตรภาพที่แนบแน่นกล้าแกร่ง!”  มังกรปีศาจตบอกรับรอง

“งั้นก็รีบเลย!”  เย่ว์หยางถอนหายใจโล่งอก ในเมื่อเป็นสหาย ไม่ใช่ศัตรู ต่อให้โกรธก็คงไม่ถึงกับใช้มือยักษ์ตบหน้าเขา

“ดี, เจ้าดูนะ ข้าจะระเบิดพลังเทพก่อนและลองดูว่าจะปลุกเขาได้ไหม!”  มังกรปีศาจทำท่าทางไม่เหมือนกับคนที่จะไปปลุก แต่เหมือนกับคนที่ไปเคาะประตูบ้านเพื่อยั่วยุแก้แค้นมากกว่า เย่ว์หยางมองดูอยู่ข้างๆ รู้สึกเยือกเย็นจับใจ หรือว่าเขาสะเพร่าเกินไปหลงเชื่อคำผิดๆ !  ตอนนี้เขาได้แต่หวังว่ามหาเทพนี้จะเป็นสหายมีมิตรภาพที่แนบแน่นกับเขาจริงๆ  มิฉะนั้นผลที่ตามมาคงเลวร้ายสุดคาดคิด

เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด

เหมือนกับว่าเป็นความฝันร้าย ดูเหมือนเขากำลังหาว

อย่างไรก็ตามมีเสียงงัวเงียดังออกมาจากในที่ว่างเปล่าดังมาถึงโสตประสาทของเย่ว์หยาง  “เจ้าอีกแล้ว  เจ้าเลิกทำอย่างนี้ได้ไหม?”

เย่ว์หยางกระพริบตาโต  “ข้า..ทำไม?  ข้าเคยอยู่ที่นี่มาก่อนอย่างนั้นหรือ?”

เสียงงัวเงียดังชัดขึ้นมาอีกเล็กน้อย  “ก็พวกเจ้ายังอยู่ในระเบียงทางเดินของข้ามาสามวันแล้วไม่ใช่หรือ?  พวกเจ้าเดินวนเวียนอยู่ในบ้านข้า และพวกเจ้าก็หนวกหูกวนใจคนอื่นจะนอน นี่มันมากไปหรือเปล่า? มังกรปีศาจ เจ้าหน้าโง่ เจ้าไปหอทงเทียนไม่ใช่หรือ?  เจ้ามาทำอะไรที่บ้านข้าผู้เป็นเทพนี่?”

“เรากำลังจะไปหอทงเทียน แต่ตอนนี้เราหลงทาง  ท่านช่วยเราหน่อยได้ไหม!”  มังกรปีศาจขยิบตาให้เย่ว์หยางทำนองว่า เรื่องแบบนี้ง่ายมาก!

“ม่ายเอา!”  มหาเทพที่เพิ่งตื่นปฏิเสธโดยไม่ลังเล

“ท่านทำไม่ได้หรือ?”  มังกรปีศาจตะลึง

“เพราะ.... เราผู้เป็นเทพไม่สนิทกับเจ้าเท่าใดนัก!”  มหาเทพที่เพิ่งตื่นกล่าวหาว่ามังกรปีศาจโกหก

“เจ้าบอกว่าเจ้ากับเขามีมิตรภาพที่แนบแน่นมากไม่ใช่หรือ?”  เย่ว์หยางโมโห  ถ้าเจ้าไม่คุ้นเคยกับเขา  เจ้ากล้าไปปลุกคนอื่น ทั้งยังขอให้ผู้อื่นส่งตนเองออกไป หนังหน้าหนาขนาดนี้ ช่างบังอาจจริงๆ!

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีมิตรภาพแนบแน่นกับนักโทษที่เพิ่งพบกันเมื่อแสนกว่าปีก่อน และไม่ได้พบหน้ามาเป็นเวลาแสนปีหรือ?  แม้จะมีเวลาถึงแสนปี แต่ก็เพียงพอทำให้เหล็กผุกร่อนได้!  เมื่อได้เห็นการแบ่งปัน และความรู้เข้าใจของพวกเจ้าแล้ว เราผู้เป็นเทพนี้ไม่ถือสาความผิดของพวกเจ้า  ไปซะเถอะ!”  มหาเทพที่เพิ่งตื่นหลับต่อไป

“ถ้าท่านไม่ส่งเราออกไป เราก็จะต้องเถียงกันส่งเสียงดังที่นี่ตลอดเวลา เสียงดังก็ทำให้ท่านหลับไม่ได้อยู่ดี!”  มังกรปีศาจกลั้นหายใจ  และแม้ว่าจะไม่มีมิตรภาพที่แน่นแฟ้น นั่นเป็นเรื่องน่าขำหรือ?  ข้ายังคิดถึงเจ้าได้เลยหลังจากที่เวลาผ่านไปถึงแสนปี

“.....”  เย่ว์หยางพูดไม่ออก นี่เขาทำตัวเหมือนพี่ใหญ่หรือเปล่า?  ดูแล้วคล้ายอันธพาลมากกว่า!

“ก็ได้ เพื่อจะได้นอนหลับอย่างสบายใจ เราผู้เป็นเทพจะส่งเจ้าให้ก็ได้!”  มหาเทพผู้ตื่นขึ้นรู้สึกจนใจ  เขามีความรู้สึกเช่นเดียวกับเย่ว์หยาง ถ้าเปลี่ยนเป็นเย่ว์หยาง เขาคงไม่ยอมรับเจ้าขี้โกงนี่เป็นสหาย ทั้งยังคุยโอ้อวดว่ามีมิตรภาพแนบแน่น

“เราไม่ต้องการกลับไปทางหอทงเทียน อาจจะพบกับเทียนอี้รออยู่ มันไม่ปลอดภัย ช่วยส่งเราไปที่ประตูชะตาที!”  มังกรปีศาจร้องขอเงื่อนไข

“ยุ่งยากวุ่นวายจริงโว้ย พับผ่า!”  มหาเทพที่เพิ่งตื่นยื่นมือขนาดมหึมาออกมาจากความว่างเปล่าและกวาดกดไปทางมังกรปีศาจและเย่ว์หยาง  “แต่เราผู้เป็นเทพนี้รู้สึกได้ว่าพวกเจ้าไปไหนก็ไม่มีประโยชน์ และแม้ว่าพวกเจ้าจะเข้าประตูแห่งชะตา พวกเจ้าจะยิ่งอันตรายมากขึ้นไปอีก เพราะโลกแห่งแกนสมดุลโลก อยู่ในระหว่างการเผชิญหน้า นั่นเป็นชะตากรรมที่คนรุ่นอาวุโสได้ก่อไว้ข้างใน มันยังไม่จบสิ้น  เว้นแต่ชะตากรรมจะสิ้นสลายไป ภูเขาจะทลาย ทะเลมรณะจะระเหยเหือดแห้งไป  โชคชะตาเจ้าไม่ได้อยู่ในเงื้อมมือเจ้าทั้งหมด เป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ปัญหาด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญของเจ้า...”

“ขอผู้อาวุโสช่วยคลี่คลายความสงสัยของข้าด้วย”  เย่ว์หยางมีเวลาแค่พูดประโยคนี้ และเขารู้สึกว่าโลกหมุนติ้ว เขาถูกเทเลพอร์ตออกไปไกลหลายพันล้านกิโลเมตรทันที

ในความคิดของเขา

คลุมเครือ

มีร่องรอยบ่งชี้ว่าสิ่งที่เทพแสดงนั้นอาจมีอยู่จริงหรือไม่จริง บูชายัญ

เมื่อเย่ว์หยางตื่นขึ้น เขาพบว่าตนเองมายืนอยู่ข้างหน้าประตูเทพยักษ์สูงสามแสนเมตร กว้างสองแสนเมตร

มังกรปีศาจที่ยืนอยู่ด้านข้างปรบมือดีใจ  “โอว, เป็นที่นี่เอง สถานที่เราตามหาอยู่ มันอยู่ที่นี่เอง!  เป็นยังไงบ้างเจ้าเด็กน้อย  ประตูชะตายุคโบราณถึงกับทำให้เจ้าตกใจเลยใช่ไหม?  ไม่เป็นไร เมื่อมีพี่ใหญ่อย่างข้าคุ้มกัน รับประกันความปลอดภัยของเจ้าได้ ทุกอย่างจะราบรื่น!”

เย่ว์หยางควงค้อนยักษ์อยู่ข้างหลังเขาเงียบๆ  เขายิ้มและถามอย่างเยือกเย็น  “มหาเทพที่เพิ่งส่งเรามาที่นี่คือใคร?”

“เขาคือเกิ้นกู่ เป็นเทพพิทักษ์แดนสวรรค์ ข้าไม่รู้ว่าเขามีอายุอยู่มานานแค่ไหนแล้ว คาดว่าคงหลายแสนปี เป็นเทพที่ประหลาดและเฉื่อยชาไม่ค่อยอยากทำอะไรเลย  งานถนัดที่สุดของเขาก็คือนอนหลับ!”  มังกรปีศาจในตอนนี้กล่าวด้วยความยินดี  “เด็กน้อย ข้าจะบอกอะไรเจ้า  ข้ารู้จักเขามามากกว่าหมื่นปีแล้ว และข้าก็มีมิตรภาพที่ดีกับเขา  ถ้าเจ้าไม่พบเจอข้า เขาจะส่งเรามาที่นี่หรือ?  อย่างไรก็ตามคนผู้นี้นับวันชอบทำตัวเหมือนเด็กมากขึ้นเรื่อยๆ   เขาชอบกลั่นแกล้งคน และนิสัยตลกมาก  ไม่น่าเชื่อเลยว่าข้ากับเขามีมิตรภาพที่ดีต่อกันจริงๆ  ... เจ้าทำไมทำท่าอย่างนั้น?  อย่าหาเรื่องข้า ไม่เอาๆ  ข้ารู้จักเขาจริงๆ”

**** **** ****