บทที่ 186 นี่พู่กัน ทำไมเจ้าไม่วาดล่ะ

บทที่ 186 นี่พู่กัน ทำไมเจ้าไม่วาดล่ะ

“สวัสดีตอนบ่ายนักเรียน!”

ซุนม่อเดินขึ้นไปบนแท่นบรรยาย ทักทายนักเรียนในขณะที่หมกมุ่นอยู่กับความคิดอื่นๆ เป็นไปได้ไหมที่อัจฉริยะทุกคนมีนิสัยใจคอในบุคลิกภาพของพวกเขา?

 

ซวนหยวนพ่อเป็นคนเสพติดการต่อสู้ที่ต้องการต่อสู้เท่านั้น กู้ซิ่วสวินเป็นนักทำร้ายตัวเอง จินมู่เจี๋ยชอบสะสมกระดูก หลี่จื่อฉี เอ๊ะ…ไข่ดาวน้อยชอบศึกษาและเรียนรู้ทุกอย่างนอกเหนือจากการฝึกฝน นี่เป็นเรื่องแปลกเช่นกัน

สำหรับคนส่วนใหญ่ การศึกษาและการเรียนรู้เป็นความทุกข์ทรมาน แต่หลี่จื่อฉี พบว่ากระบวนการเรียนรู้ความรู้ต่างๆ เป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง ตราบใดที่นางมีเวลา นางจะฝังหน้าของนางในหนังสือ

ซุนม่อได้ยินลู่จื่อรั่วพูดก่อนหน้านี้ว่า หลี่จื่อฉีได้เริ่มการทดลองของนางเองแล้วในการวาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณบนต้นไม้ในกระถาง หลี่จื่อฉี ไม่มีเนตรทิพย์และไม่สามารถสังเกตการไหลเวียนของปราณวิญญาณในใบไม้ได้ ดังนั้น หากนางต้องการสร้างพืชกระถางรวบรวมวิญญาณ ระดับความยากจะสูงกว่ามากเมื่อเทียบกับซุนม่อ

หลังจากได้ยินคำทักทายของซุนม่อ นักเรียนบางคนที่มาเรียนในชั้นเรียนของเขาเสมอก็ยืนขึ้นและโค้งคำนับด้วยความเคารพเมื่อพวกเขาทักทายกลับ

“สวัสดีตอนบ่ายอาจารย์ซุน!”

เสียงของนักเรียนเหล่านี้ดังมาก ทำให้อี้เจียหมินและจางเฉียนหลินตกใจอย่างมาก

“เชี่ย!”

อี้เจียหมินสาปแช่ง มันเหมือนกับว่าเขานั่งบนหมุดและเข็ม หลังจากนั้นความอิจฉาริษยาก็ผุดขึ้นในหัวใจของเขา เขาไม่ได้คาดหวังว่าศักดิ์ศรีของซุนม่อจะสูงส่งขนาดนี้

“นี่…นี่…”

จางเฉียนหลินตกตะลึง โดยปกตินักเรียนจะยืนขึ้นทักทายครูก็ต่อเมื่อผู้สอนในชั้นเรียนเป็นมหาคุรุเท่านั้น นี่เป็นวิธีให้นักเรียนแสดงความเคารพและความกตัญญูเพราะมหาคุรุได้ให้ความรู้แก่พวกเขา แต่ถ้าจำไม่ผิด ซุนม่อเพิ่งเข้าร่วมได้สองเดือนใช่ไหม?

ฟางเหยียนนั่งอยู่ในแถวแรกและมองไม่เห็นสถานการณ์ที่ด้านหลัง เมื่อเขาได้ยินคำทักทาย เขาก็หันไปมองด้วยความตกใจอย่างมากเช่นกัน นักเรียนมากกว่าครึ่งลุกขึ้นยืนจริงหรือ?

นี่แสดงให้เห็นว่าซุนม่อมีสถานะที่สูงมากในหัวใจของพวกเขา และพวกเขาเคารพเขามาก ดูเหมือนครูที่หล่อเหลาที่สุดคนนี้น่าจะควรค่าแก่ความไว้วางใจเล็กน้อยจากเขา

“เฮ้อ จะดีแค่ไหนหากเขามีกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นเล็กน้อย”

ฟางเหยียนรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

หลังจากนักเรียนกล่าวคำทักทายเสร็จแล้วก็นั่งลง แต่ฟางเหยียนกลับยืนขึ้นแทน

ทันใดนั้น เหล่านักเรียนก็ดูเหมือนจะเห็นยอดเขาไท่ซานแล้ว แม้แต่ท้องฟ้าทั้งหมดก็ดูเหมือนจะถูกปิดกั้น ไม่สามารถทำอะไรได้เนื่องจากแรงกดดันที่ฟางเหยียน มอบให้กับผู้อื่นนั้นทรงพลังมาก

ขาของฟางเหยียนแยกห่างกันเล็กน้อย วางมือไว้ด้านหลังและมองตรงไปที่ซุนม่อ เขาตะโกนด้วยเสียงที่ชัดเจน

“อาจารย์ซุน สวัสดีตอนบ่าย!”

โว้ว- โว้ว

ดูเหมือนมีลมพัดผ่านห้องเรียน ทำให้หน้าต่างสั่นสะเทือน

นักเรียนก็ตกตะลึง (ต้องตะโกนดังขนาดนั้น แก้วหูพวกเราแทบแตกเพราะเจ้า)

“ได้ๆ เชิญนั่ง”

ซุนม่อโบกมือซ้าย

“ข้าเคยพูดไปหลายครั้งก่อนหน้านี้แล้วว่าไม่จำเป็นต้องสุภาพเกินไป ทำเหมือนอย่างที่พวกเจ้าทำในอดีต”

“หวา อย่างนั้นฟางเหยียนก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ ทำไมข้าถึงไม่เคยคิดใช้วิธีแบบนี้เพื่อให้อาจารย์ซุนสังเกตเห็นข้าบ้าง”

“เจ้ากำลังคิดมากเกินไป ด้วยชื่อเสียงของฟางเหยียน หัวใจของอาจารย์ซุนจะต้องตื่นเต้นอย่างแน่นอนเนื่องจากความรักในพรสวรรค์ของเขา แน่นอนเขาจะใช้ความคิดริเริ่มในการใช้หัตถ์จับมังกรโบราณของเขาเพื่อใช้นวดฟางเหยียน”

“เฮอะคำพูดของเจ้าทำให้ดูเหมือนอาจารย์ซุนไม่มีนิสัยที่ดีงาม ถ้าพูดถึงชื่อเสียง เป็นไปได้ไหมว่า 'หัตถ์เทวะ' จะเป็นรองชื่อเสียงของ 'นักสู้อันดับ 1 ของโถงประลองยุทธ์'?”

นักเรียนพึมพำ

หูของฟางเหยียนราวกับถูกแทง และเขาได้ยินการสนทนาที่อยู่เบื้องหลังเขา เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติได้ ดังนั้นนักเรียนคนอื่นๆ จึงคิดว่าเขากำลังใช้กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ เพื่อดึงดูดความสนใจของซุนม่อ

"ฮ่า ฮ่า!"

ฟางเหยียนหัวเราะและไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไป หัวใจของเขาใหญ่เท่ากับร่างกาย ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจรายละเอียดปลีกย่อยและมีน้ำใจมาก เขาจะไม่โกรธเพราะการกล่าวร้ายทั้งหมดเหล่านี้

“วันนี้ข้าจะพูดเกี่ยวกับยันต์รวบรวมวิญญาณ!”

ซุนม่อเริ่มชั้นเรียน

“อย่างที่คาดไว้ มันยังคงเป็นแบบนี้!”

“เจ้าแพ้ จ่ายเร็ว!”

“เป็นไปได้ไหมที่อาจารย์ซุนไม่รู้วิธีวาดยันต์วิญญาณประเภทอื่น”

เมื่อชื่อเสียงของซุนม่อเติบโตขึ้น หลายคนรู้ว่าเขาพูดเกี่ยวกับยันต์รวบรวมวิญญาณระหว่างชั้นเรียนยันต์วิญญาณของเขาเท่านั้น พวกเขายังมีการแข่งขันการพนันให้เดิมพันเมื่อซุนม่อเริ่มอธิบายยันต์วิญญาณประเภทอื่น

มีนักเรียนเพียงไม่กี่คนที่มีความสามารถในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณที่เข้าใจความสำเร็จของซุนม่อในสาขานี้ อักขรยันต์วิญญาณแบบง่ายเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญยันต์วิญญาณธรรมดาสามารถวาดได้

โดยธรรมชาติ นักเรียนเหล่านี้ทุกคนอุทานด้วยความชื่นชมและดำเนินการแบบเดียวกันโดยไม่ปรึกษากันล่วงหน้าเพื่อเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ

พวกเขากำลังคิดแบบนี้ 'ทำไมข้าต้องบอกความลับนี้ให้คนอื่นฟังด้วย? ถ้าข้าบอกพวกเจ้า โลกทัศน์ของเจ้าจะไม่ถูกยกระดับเหรอ? ข้าจะรักษาความเหนือกว่าได้อย่างไร?'

นอกจากนี้ หากข่าวความสำเร็จอันสูงส่งของซุนม่อในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณกระจายออกไป นักเรียนคนอื่นๆ คงจะรุมล้อมอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นพวกเขาจะต้องมาก่อนเพื่อสำรองที่นั่ง นั่นจะไม่เท่ากับการหาปัญหาให้ตัวเองหรือ?

“มันเกิดขึ้นจริง!”

อี้เจียหมินนั่งตัวตรงและเบิกตากว้าง เตรียมจับผิดซุนม่อ

ซุนม่อวางกระดาษยันต์วิญญาณลงบนกระดานดำ จากนั้นเขาก็หยิบพู่กันยันต์วิญญาณขึ้นมาและเริ่มจุ่มลงในหมึก ท่าทางของเขาสบายและมั่นใจมาก ไม่แสดงอาการประหม่าเลย

อี้เจียหมินและจางเฉียนหลินพูดไม่ออก สบายมาก? ซุนม่อไม่ได้กลัวว่าเขาอาจจะล้มเหลวหรอกหรือ?

ต้องรู้ว่าสำหรับอักขรยันต์วิญญาณ ตราบใดที่ยันต์หนึ่งเส้นไม่ปกติ ก็อาจทำให้ยันต์วิญญาณทั้งหมดล้มเหลว อย่างไรก็ตาม ซุนม่อทำตัวสบายๆ เหมือนกำลังจะปอกผลไม้

“ฮึ่ม แค่ทำท่าอวดฝูงชนเท่านั้น!”

อี้เจียหมินสูดอากาศเย็น (เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นมหาคุรุเฮ่อหยวนจิ่นหรือ? ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะจัดการกับฝูงชนอย่างไรเมื่อเจ้าล้มเหลว)

“มั่นใจขนาดนั้นเชียว?!”

ฟางเหยียนรู้สึกประหลาดใจ

ห้านาทีต่อมา เสียงก้องกังวานดังก้องเมื่อปราณวิญญาณในห้องเรียนปลุกปั่นขึ้นอย่างดุเดือด ไหลท่วมท้นไปที่แท่นบรรยาย หลังจากนั้นวังวนพลังปราณวิญญาณก็ปรากฏบนกระดาษยันต์วิญญาณ

อี้เจียหมินรู้สึกตกใจ เขาขยี้ตา ความล้มเหลวอยู่ที่ไหน? ทำไมถึงมีวังวนปราณวิญญาณ?

เมื่อปรากฏการณ์นี้ปรากฏขึ้น หมายความว่ายันต์วิญญาณที่ซุนม่อวาดอยู่นั้นอย่างน้อยก็อยู่ในระดับห้า หากสิ่งนี้ถูกขายในตลาด มันจะสามารถเรียกเงินได้ 500 ตำลึงอย่างง่ายดาย

จางเฉียนหลิน ตกตะลึง เขา

ดูมัน … ไอ้บ้า เร็วจัง?

ความประหลาดใจบนใบหน้าของฟางเหยียน ไม่ได้จางหายไป และมันก็กลายเป็นความตกใจอย่างใดอย่างหนึ่ง ดวงตาของเขาเบิกกว้างและร่างกายของเขาเอนไปข้างหน้าในขณะที่เขาจ้องไปที่กระดาษยันต์วิญญาณ ซุนม่อใช้เครื่องมือรูนวิญญาณที่เหนือกว่าเพื่อวาดสิ่งนี้หรือไม่?

"ฮะ ฮะ!"

นักเรียนที่เรียนบทเรียนของซุนม่อบ่อยๆ เหลือบมองไปทางซ้ายและขวาเพื่อชื่นชมสีหน้าของคนมาใหม่ ตามที่คาดไว้ ทุกคนต่างตกตะลึง

หลังจากนั้น พวกเขาก็จ้องมองไปที่ครูทั้งสอง

“ทุกคน นั่งลง นี่เป็นเรื่องปกติมาก!”

นักเรียนที่อยู่ด้านหลังซุกซนมากขึ้น และหนึ่งในนั้นก็ตะโกนออกมา

แม้ว่าอาจารย์ซุนจะพูดเกี่ยวกับยันต์รวบรวมวิญญาณในชั้นเรียนของเขาเท่านั้น แต่ทุกคนไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับว่าความเร็วในการวาดของเขานั้นรวดเร็วและสง่างาม

ในกรณีนี้ เขาเป็นอันดับหนึ่งในแคว้นจงโจวอย่างแน่นอน

“ฮิฮิ เจ้าแพ้แล้ว อาจารย์ซุนใช้เวลา 6 นาทีในวันนี้!”

“เฮ้อ อาจารย์ซุนไม่ได้ใช้ความพยายามเลย!”

นักเรียนสองคนพึมพำกันและกัน และคำพูดของพวกเขาก็ลอยเข้ามาในหูของจางเฉียนหลินและอี้เจียหมิน ทำให้พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกแมงป่องต่อย พวกเขาเกือบจะกระโจนด้วยความกระวนกระวายใจ

"อะไร? จากสิ่งที่พวกเขาพูด ซุนม่อสามารถวาดได้เร็วกว่านี้อีก”

จางเฉียนหลินรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยในขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ เนื่องจากความฉลาดของเขา ความสามารถของเขาในด้านนี้จึงน่าประทับใจมาก

ถ้าเขาทุ่มสุดตัว เขาจะสามารถรวบรวมยันต์รวบรวมวิญญาณได้ภายใน 15 นาที แต่ต้องการให้เขาไปถึงระดับของภาพวาดปัจจุบันของซุนม่อ? มันเป็นไปไม่ได้

เมื่อเขียนเร็วก็หมายความว่าความแม่นยำของเส้นยันต์จะลดลงและอัตราความสำเร็จก็ลดลงเช่นกัน มันก็ไม่เลวอยู่แล้วถ้าไม่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น แล้วใครจะสนเรื่องระดับของอักขรยันต์วิญญาณถ้าเป็นการแข่งกันด้วยความเร็ว?

ความรู้สึกพ่ายแพ้เริ่มแพร่กระจายผ่านหัวใจของจางเฉียนหลิน เขารู้สึกภาคภูมิใจในความสามารถของเขาในด้านอักขรยันต์วิญญาณมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ เขารู้สึกถูกซุนม่อบดขยี้อย่างเต็มที่

“บัดซบ!”

จางเฉียนหลินสาปแช่งเสียใจที่ตัดสินใจมาที่บทเรียนนี้ อย่างไรก็ตามหลังจากนั้น เขาก็เพ่งความสนใจไปที่ยันต์รวบรวมวิญญาณที่กระดานดำ

เนื่องจากอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณนั้นง่ายเกินไป จางเฉียนหลินจึงไม่สนใจมันก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขากำลังจดจ่ออยู่ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในทันที

“เอ๊ะ ทิศทางของเส้นยันต์ดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย?”

ท้ายที่สุด จางเฉียนหลินเป็นอัจฉริยะ ในไม่ช้าเขาก็ค้นพบบางสิ่งที่แปลกประหลาด

“เรื่องบังเอิญ มันต้องเป็นเรื่องบังเอิญ!”

อี้เจียหมินส่ายหัว แต่หลังจากนั้นรอยยิ้มอันขมขื่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขานึกถึงการเขียนยันต์รวบรวมวิญญาณของซุนม่อในกระถาง

หลู่ฉางเหอเพิกเฉยต่อสิ่งรบกวนสมาธิและจดจ่ออยู่กับการศึกษายันต์วิญญาณนี้อย่างเต็มที่ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหมกมุ่นในขณะที่เขาพยายามพิมพ์อักขรยันต์นี้ในความทรงจำของเขาอย่างรวดเร็ว มือของเขาเคลื่อนไปในอากาศโดยไม่ได้ตั้งใจในขณะที่เขาพยายามวาดเส้นยันต์ในลักษณะเดียวกัน

ซุนม่อพอใจมากเมื่อมองไปที่หลู่ฉางเหอ นี่เป็นต้นกล้าที่ดี ยิ่งกว่านั้นเขามาเรียนทุกครั้ง ย้อนกลับไปเมื่อเผชิญหน้ากับโจวชาง เขาก็ยืนหยัดอย่างกล้าหาญ

จากนั้นซุนม่อก็เหลือบมองที่นักสู้อันดับ 1 ของโถงประลองอีกครั้งแล้วส่ายหัวโดยไม่สมัครใจ (เจ้าควรเน้นไปที่การฝึกปรือจะดีกว่า การศึกษาอักขรยันต์วิญญาณไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างเจ้าสามารถเล่นได้)

“เอาล่ะ ข้าจะพูดถึงประเด็นหลักที่พวกเจ้าต้องจำเมื่อวาดยันต์รวบรวมวิญญาณ”

ขณะที่เสียงของซุนม่อจางหายไปอี้เจียหมินก็ขัดจังหวะเขา

“อาจารย์ซุน เทคนิคการวาดของเจ้าทำให้คนอ้าปากค้างด้วยความชื่นชมอย่างแท้จริง อย่างไรก็ตาม เจ้าสามารถวาดยันต์วิญญาณประเภทอื่นเพื่อให้เราขยายขอบเขตการเรียนรู้อันไกลโพ้นของเราได้ไหม”

อี้เจียหมินยิ้มและทำหน้าราวกับว่าเขาตั้งใจจริงที่จะเรียนรู้

คราวนี้เขามาสร้างปัญหาอย่างชัดเจน เนื่องจากเขาไม่พบข้อบกพร่องใดๆ จากยันต์รวบรวมวิญญาณ เขาจึงมุมอื่นเพื่อโจมตี

"ไม่!"

ซุนม่อรู้สึกไม่มีความปรารถนาดีต่อเพื่อนคนนี้เลย ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธคำขอโดยตรง

“หืมม?”

อี้เจียหมินตกตะลึง หลังจากนั้น สีหน้าของเขาก็เขียวครึ้ม สิ่งนี้อยู่ภายใต้มุมมองของสาธารณชน แม้ว่าจะมีความขัดแย้งระหว่างครู พวกเขามักจะซ่อนมันไว้ แต่ซุนม่อไม่เห็นแก่หน้าเขาเลย

“ขออภัย บุคลิกของข้าตรงไปตรงมามาก ข้าไม่ชอบที่จะพูดอ้อมค้อม”

ซุนม่อยิ้มและแสดงฟันของเขา

“โอว!”

หลู่ฉางเหอยิ้ม อาจารย์ซุนลิ้นคมมาก (บุคลิกของท่านตรงไปตรงมามาก ดังนั้นตรงและเฉียบคมจนถึงจุดที่สามารถแทงผ่านอี้เจียหมินได้)

“อาจารย์ซุน อย่าบอกนะว่าเจ้ารู้แค่วิธีวาดยันต์รวบรวมวิญญาณอย่างเดียว?”

อี้เจียหมินล้อเลียนซุนม่อ เขาไม่ได้วางแผนที่จะทำ แต่เนื่องจากซุนม่อยืนกรานที่จะไม่เห็นแก่หน้าเขา เขาก็ไม่อยากทำตัวสุภาพเช่นกัน ถ้าเขาไม่ทำให้ซุนม่อเสียหน้าและจางเฉียนหลินกลับไปรายงานเรื่องนี้ ตำแหน่งของเขาในสายตาของรองอาจารย์ใหญ่จางจะตกอย่างแน่นอน

“ไม่ว่าข้าจะรู้หรือไม่ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

“อาจารย์ซุน เจ้ามักจะวาดยันต์วิญญาณเดียวกันทุกวันสำหรับชั้นเรียนของเจ้า การทำเช่นนี้เจ้ากำลังทำให้นักเรียนเสียเวลาอันมีค่า นอกจากนี้ ความหมายของการที่เจ้าวาดยันต์วิญญาณพื้นฐานเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”

“เจ้าจะไม่เข้าใจแม้ข้าจะพูดออกไป”

ริมฝีปากของซุนม่อโค้งงอ

“เจ้าหยิ่งยโส!”

อี้เจียหมินกำลังจะระเบิดจากความโกรธ

“วิชาเอกของข้าคือการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ ข้าจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?”

“อาจารย์หยุดพูดเถอะ ทำไมท่านไม่ขึ้นไปบนเวทีแล้ววาด ยันต์รวบรวมวิญญาณ? ท่านสามารถพูดได้อีกครั้งหลังจากที่ยันต์ของท่านชนะอาจารย์ซุน”

นักเรียนคนหนึ่งพยายามปลุกเร้าเพื่อให้ทุกคนได้ชมการแสดงดีๆ

“ขึ้นเวที!”

“อาจารย์ อย่าขี้ขลาด!”

"ท่านสามารถทำได้!"

นักเรียนรวมตัวกันและตะโกน ทำให้อี้เจียหมินรู้สึกโกรธและโมโหมากขึ้น อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน เพราะเขารู้มาตรฐานของตัวเองเป็นอย่างดี เขาคงไม่สามารถเอาชนะซุนม่อได้อย่างแน่นอนเมื่อพูดถึงการเขียนยันต์รวบรวมวิญญาณ

“ทำไมจู่ๆ ข้าก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นศัตรู?”

ซุนม่อรู้สึกเหลืออดเล็กน้อยในใจ แต่การเคลื่อนไหวของมือของเขาไม่หยุด เขาหยิบพู่กันยันต์วิญญาณและเคลื่อนไปทางอี้เจียหมิน

“มาข้าจะให้พู่กันแก่เจ้า ทำไมเจ้าไม่วาดมัน”