บทที่ 192 พลังอันน่าทึ่งของเคล็ดกระตุ้นโลหิต

บทที่ 192 พลังอันน่าทึ่งของเคล็ดกระตุ้นโลหิต

"ข้าจะไปเอง!"

นักเรียนคนหนึ่งวิ่งออกไปทันที

องครักษ์คุ้มกันรู้สึกโกรธเคืองเมื่อเห็นว่ามีนักเรียนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ และพวกเขาไม่สามารถพานายผู้เฒ่าไปกับพวกเขาได้อีกต่อไป อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะยืนเฉยเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะหยุดพูดไปแล้ว พวกเขาก็ยังคงรุมล้อมซุนม่อต่อไป (ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านผู้เฒ่า เราจะฆ่าเจ้าก่อน)

 

ฟู่ววววว

เหงื่อเริ่มซึมจากหน้าผากของเจิ้งชิงฟางและระเหยเป็นไอไปทันที จากนั้นไอน้ำสีขาวก็กลายเป็นไอน้ำสีเลือดที่ลอยกระจายออกไปทุกทิศทุกทาง

"นี่คืออะไร?"

หนังศีรษะขององครักษ์มึนงงเมื่อเห็นสิ่งนี้ พวกเขาควรห้ามบุรุษหนุ่มคนนี้หรือไม่?

ไม่มีทางที่พวกเขาจะไม่รู้สึกกระวนกระวาย หากนายผู้เฒ่าต้องตายที่นี่ ทั้งเจ็ดคนทำได้เพียงตามเขาไปยังนรกเพื่อกล่าวคำขอโทษ

“ไม่ต้องกังวล ท่านผู้เฒ่าคนนี้จะไม่ตาย”

นักเรียนรุ่นพี่ที่มีความฉลาดในการสังเกตอธิบายอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเห็นว่าองครักษ์รู้สึกกระวนกระวายมาก เขาต้องการหยุดพวกเขาจากการทำสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขกลับได้

“หัตถ์จับมังกรโบราณของอาจารย์ของเรามีชื่อเสียงอย่างมากในเรื่องนี้  ตราบใดที่'หัตถ์เทวะ'ของเขาเคลื่อนไหว ผู้เฒ่าคนนี้จะไม่ตายแม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม”

"ถูกต้อง! พวกเจ้าควรรออย่างเงียบๆ!”

“ท่านผู้เฒ่าคนนี้โชคดีจริงๆ หากเขาไม่ได้พบกับอาจารย์ซุน มีโอกาสสูงที่เขาจะตายได้”

เหล่านักเรียนพึมพำและจากนั้นก็หมกมุ่นอยู่กับทักษะอันวิจิตรของซุนม่อ

“หัตถ์เทวะ? นี่มันอะไรกันเนี่ย?”

องครักษ์ทั้งเจ็ดมีสีหน้างุนงง อย่างไรก็ตาม ฟังดูน่าทึ่งมาก

ไม่ มันดูน่าทึ่งเช่นกัน มือของซุนม่อดูพริ้วไหวราวกับผีเสื้อที่กำลังโบยบินอยู่ท่ามกลางดอกไม้ กดลงบนศีรษะของผู้เฒ่า มือของเขาเบาเป็นบางครั้ง คล่องตัว เต็มไปด้วยความรู้สึกที่สวยงาม

“หัวหน้า! จากทัศนคติของนักเรียนเหล่านี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเคารพเทิดทูนครูคนนี้มาก อาจเป็นไปได้จริงๆที่ผู้เฒ่าจะได้รับการช่วยเหลือ!”

องครักษ์คนหนึ่งปลอบใจ

"ฮะ ฮะ!"

หัวหน้าองครักษ์ฝืนยิ้ม (ความเจ็บป่วยของนายผู้เฒ่าเป็นเรื่องที่แม้แต่หมอหลวงก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทว่าเจ้ากำลังบอกข้าว่าเด็กหนุ่มหน้าอ่อนคนนี้สามารถรักษาเขาได้ เจ้าคงเสียสติไปแล้ว)

อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าที่จะพูดพล่อยๆ ในเวลาเช่นนี้ เฮ้อ คงได้แต่ทำไปตามขั้นตอนเท่านั้น!

เนื่องจากผู้คนค่อนข้างหนาแน่น นักเรียนทุกคนที่ผ่านไปมาจึงเข้ามาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อพวกเขารู้ว่าเป็นซุนม่อ พวกเขาเลือกที่จะไม่จากไป กลับดูเหมือนพวกเขาได้เห็นสมบัติ

เพราะสามารถเห็นซุนม่อใช้หัตถ์เทวะ แม้ว่าพวกเขาจะได้แต่มองดูก็ตาม แต่นั่นคือความเพลิดเพลินบันเทิงทางสายตา!

ซุนม่อยุ่งมากจนหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาได้เปิดใช้งานเนตรทิพย์เช่นกัน น่าเสียดายที่เขามองเห็นแต่ข้อมูลพื้นฐานของเจิ้งชิงฟาง ไม่ใช่โครงสร้างศีรษะของเขา

โชคดีที่ด้วยเคล็ดการนวดแผนโบราณ เคล็ดสร้างกล้ามเนื้อ และเคล็ดการโคจรพลัง ซุนม่อสามารถระบุตำแหน่งเลือดที่ออกภายในได้

เขาใช้เทคนิคทั้งสามนี้ในการปิดผนึกหลอดเลือดในหัวของเจิ้งชิงฟางป้องกันไม่ให้เลือดไหลออกมามากขึ้น จากนั้นเขาก็ใช้เคล็ดกระตุ้นโลหิตเพื่อปรับปรุงการไหลเวียนของโลหิต ทำให้กลายเป็นไอและล้างเลือดที่จับตัวเป็นลิ่มเหล่านั้น

“ท่านเจิ้ง?”

อันซินฮุ่ยรีบวิ่งเข้ามา เมื่อนางเห็นว่าเป็นเจิ้งชิงฟาง หนังศีรษะของนางก็ชาทันที ทำไมถึงต้องเป็นบุคคลที่ทรงอิทธิพลด้วย?

“รีบไปที่หอการุณย์และขอให้หมอหลูมา”

อันซินฮุยสั่งและนั่งยองๆ ข้างๆ จับชีพจรของเจิ้งชิงฟาง นางไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ แต่นางมีความรู้พื้นฐานบางอย่างเกี่ยวกับการวัดชีพจรและการรักษาฉุกเฉิน

“แคก แคก!”

เจิ้งชิงฟางซึ่งอยู่ในอาการโคม่า จู่ๆ ก็ไออย่างรุนแรง เลือดไหลออกจากรูจมูก ย้อมเสื้อผ้าของเขาเป็นสีแดง.

“นายผู้เฒ่า!”

องครักษ์ทั้งเจ็ดคนกลัวมากจนแทบปัสสาวะรดกางเกง นี่ดูน่ากลัวมาก อย่างไรก็ตาม สีหน้าของพวกเขากลายเป็นความยินดี เป็นเพราะท่านผู้เฒ่ารู้สึกตัวแล้วจริงๆ

“ท่านผู้เฒ่า! อาการป่วยของท่านกำเริบแล้ว ข้าต้องการส่งท่านไปที่ห้องพยาบาล แต่อาจารย์ซุนคนนี้หยุดเราไว้ เขาบอกว่าเขาสามารถช่วยท่านได้”

องครักษ์ไม่ได้พยายามที่จะผลักความผิดชอบ พวกเขากำลังพยายามอธิบายสถานการณ์ในกรณีที่ผู้เฒ่าคิดว่าพวกเขาไม่ได้ทำหน้าที่ของพวกเขา

“ท่านยังไม่ต้องพูด เงียบไว้ก่อน ข้าสามารถควบคุมอาการเจ็บป่วยของท่านได้แล้ว”

ซุนม่อสั่ง ในเวลาเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรักษาเจิ้งชิงฟางได้ เขาต้องทำให้สถานการณ์ของเขามีเสถียรภาพก่อน มิฉะนั้น หากอารมณ์ของเจิ้งชิงฟางกระวนกระวายใจ หลอดเลือดของเขาแตกอีกครั้ง เขาคงทำอะไรไม่ได้จริงๆ

เมื่ออาการของเจิ้งชิงฟางดีขึ้นเล็กน้อย ในที่สุดซุนม่อก็มีเวลาว่างที่จะช่วยให้เขาเปลี่ยนเป็นท่าที่สบายขึ้น จากนั้นเขาก็ใช้เคล็ดกระตุ้นโลหิต

เจิ้งชิงฟางหลับตาลงอย่างสบายใจ ในอดีตศีรษะของเขายังคงรู้สึกมึนงงและหนักอึ้งราวกับว่าถูกยัดด้วยสิ่งของต่างๆ แต่ตอนนี้เขารู้สึกสดชื่น

ห้าถึงหกปีแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้!

สายตาของเจิ้งชิงฟางจ้องไปที่ซุนม่อ สีหน้าของซุนม่อนั้นเคร่งขรึมและมือของเขาขยับอย่างรวดเร็วและกดลงทุกครั้งที่มีการสัมผัส เจิ้งชิงฟางจะรู้สึกสบายจนเขารู้สึกอยากจะร้องออกมา

อันซินฮุ่ยรู้สึกสบายใจ สถานการณ์ของท่านเจิ้งดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

20 นาทีต่อมา ซุนม่อก็หยุดและเขาเหนื่อยมากจนทรุดตัวลงกับพื้น หอบอย่างแรง

“ซุนม่อ!”

นักเรียนที่อยู่ใกล้เคียงต้องการช่วยเขา แต่อันซินฮุ่ยพุ่งเข้ามาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของซุนม่อ ซึ่งเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าเขาได้ใช้พลังปราณวิญญาณมากเกินไป หัวใจของอันซินฮุ่ยก็เจ็บปวดแทนเขาเล็กน้อย

“สหายน้อย คราวนี้ต้องขอบคุณเจ้าทั้งหมดแล้ว”

เจิ้งชิงฟางเห็นว่าเสื้อคลุมยาวสีฟ้าที่ซุนม่อสวมอยู่นั้นเปียกโชกไปด้วยเหงื่อถึงขนาดบีบเอาน้ำออกมาได้ ดวงตาของเจิ้งชิงฟางเต็มไปด้วยคำขอโทษและความซาบซึ้ง

“ลุงเจิ้ง อย่าพูดอีกเลย ท่านต้องพักผ่อน”

ซุนม่อสั่ง

“ลุงเจิ้ง?”

อันซินฮุ่ยตกใจ ซุนม่อเป็นสหายวัยเยาว์ของนาง และนั่นคือเหตุผลที่นางรู้ว่าซุนม่อไม่ใช่หลานชายของเจิ้งชิงฟาง

จากนั้นนางก็เริ่มรู้สึกสงสัยว่าซุนม่อและเจิ้งชิงฟางรู้จักกันได้อย่างไร ดูจากหน้าตาแล้วทั้งสองคนก็สนิทกันมาก

แม้ว่าเจิ้งชิงฟางจะเกษียณอายุแล้ว แต่เขาก็เคยดำรงตำแหน่งข้าหลวงระดับสูงในอดีต ยังคงอยู่ในราชสำนักของจักรพรรดิมาเป็นเวลากว่า 30 ปี เขามีเครือข่ายจัดตั้งอยู่มาก และคำพูดจากเขาอาจทำให้ทั้งเมืองจินหลิงสั่นสะเทือน

“ฮ่า ฮ่า ข้ารู้จักอาการเจ็บป่วยของข้า ข้าอาจจะตายได้ทุกเมื่อ”

เจิ้งชิงฟาง รู้สึกสบายใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าถึงเวลาตายเขาก็จะตาย ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังเพื่อมีชีวิตอยู่อีกหนึ่งวัน

“แต่เจ้า ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะมีวิธีช่วยชีวิตผู้คนเช่นนี้”

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากเจิ้งชิงฟาง +100 กระชับมิตร (190/1,000)

“มันก็เหมาะสมกับสภาพของท่าน”

ซุนม่อบอกได้เพียงว่าเจิ้งชิงฟางโชคดีจริงๆ โชคดีที่มันเป็นกรณีของเลือดออกในสมอง หากเป็นอย่างอื่น เขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างกังวล

“ท่านปู่ อาจารย์ซุนของเรามีชื่อเสียง 'หัตถ์เทวะ' ท่านเป็นลุงของเขา แต่ท่านไม่รู้เรื่องนั้นเหรอ?”

ยังคงเป็นนักเรียนคนเดิมที่มีความฉลาดหลักแหลม เขาพูดเพื่อยกซุนม่อขึ้นสู่สถานะที่สูงขึ้น อันซินฮุ่ย ลอบชำเลืองมอง สังเกตรูปลักษณ์ของนักเรียนคนนี้ (ดีมาก ข้าจะเพิ่มคะแนนวิชาการให้เจ้า)

“หัตถ์เทวะ?”

เจิ้งชิงฟางประหลาดใจและมองไปรอบๆ นักเรียนคนอื่นๆ หลังจากสังเกตเห็นว่าพวกเขาทั้งหมดแสดงท่าทางราวกับว่าเขาโชคดีจริงๆ เขาเข้าใจดีว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยความช่วยเหลือจากซุนม่อ

“อย่าฟังพวกเขา มันเป็นแค่เทคนิคการนวด”

ซุนม่อกล่าวอย่างถ่อมตน

อันซินฮุ่ยจ้องซุนม่อโดยไม่มีใครสังเกตเห็น (เหตุใดเจ้าจึงถ่อมตัวต่อหน้าบุคคลสำคัญเช่นนี้ เจ้าจะได้รับความช่วยเหลือจากเขาหากเขารู้คุณค่าของเจ้าเท่านั้น)

เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง  มีผู้มีอิทธิพลเช่นเจิ้งชิงฟางเป็นผู้สนับสนุน แม้แต่สิบโจวหย่วนจื้อก็ไม่กล้าที่จะแก้แค้นซุนม่อ

“ไม่จำเป็นต้องถ่อมตัว ข้าสามารถสัมผัสสภาพของข้าได้ หลังจากการรักษาของเจ้า ข้ารู้สึกดีขึ้นกว่าการรักษาอื่นๆ ที่ข้าเคยได้รับในอดีต”

ดวงตาของเจิ้งชิงฟางเป็นประกาย จากนั้นเขาก็ถาม รู้สึกคาดหวังเล็กน้อยและไม่แน่ใจอยู่บ้าง

“อาการป่วยของข้าสามารถรักษาได้หรือไม่?”

ก่อนที่ซุนม่อจะตอบ ครูสองสามคนในโรงเรียนที่รู้ทักษะทางการแพทย์ก็รีบเข้ามา ไม่นานหลังจากนั้น หมอหลูแพทย์ชั้นนำของหอการุณย์ ก็มาถึงด้วย

สิ่งที่ติดตัวมาด้วยคือชุดตรวจสุขภาพ

“หมอหลู อาการของนายผู้เฒ่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หัวหน้าองครักษ์ถาม

“มันดีอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน ข้าขอถามได้ไหมว่าหมอคนใดให้การรักษา?”

หมอหลูถามด้วยความสงสัย

เป็นการยากมากที่จะรักษาสภาพของเจิ้งชิงฟาง แพทย์ที่มีชื่อเสียงทุกคนในเมืองจินหลิงเคยให้การวินิจฉัยรักษาแก่เขามาก่อน และหมอหลูก็ไม่มีข้อยกเว้น ดังนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อเห็นว่าสภาพปัจจุบันของเจิ้งชิงฟาง ดูดีมาก

“นี่… ช่างเป็นทักษะที่น่าอัศจรรย์จริงๆ!”

เมื่อเห็นว่าแม้แต่หมอหลูก็ยังชื่นชมซุนม่ออย่างมาก ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองมาทางเขาด้วยสายตาที่ประหลาดใจ

“ปรากฏว่าหัตถ์เทวะของอาจารย์ซุนน่าทึ่งกว่าที่เราคาดไว้”

หลังจากนั้น ซุนม่อก็ได้รับคะแนนความประทับใจมากมายท่วมท้น

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจทั้งหมด +420 คะแนน”

พรึ่บ

หัวหน้าองครักษ์คุกเข่าลงและส่งโขกศีรษะคำนับแข็งขัน

“ขอบคุณอาจารย์ซุนที่ช่วยนายผู้เฒ่าของเรา โปรดยกโทษให้เราด้วยหากเราทำอะไรที่อาจทำให้ท่านขุ่นเคืองในก่อนหน้านี้”

หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว หัวหน้าก็องครักษ์โขกศีรษะคำนับอีกสามครั้ง

องครักษ์คนอื่นๆ ก็คุกเข่าลงและโขกศีรษะ

“ทุกคนโปรดลุกขึ้น พวกท่านก็แค่ห่วงใยและกังวลที่จะปกป้องเจ้านายของพวกท่าน ข้าเข้าใจได้"

ซุนม่อไม่โกรธเลย

“ฮ่า ฮ่า สหายน้อย ข้าไม่รู้เลยว่าชื่อเสียงของเจ้าในสถาบันจงโจวนั้นยอดเยี่ยมมาก!”

เมื่อเห็นว่านักเรียนที่อยู่รอบๆ มองไปทางซุนม่อด้วยสายตาที่ชื่นชม เจิ้งชิงฟางก็ยิ้มเยาะตัวเอง เขาประเมินซุนม่อต่ำไปจริงๆ

แล้วถ้าเขาเป็นครูใหม่ล่ะ? อัจฉริยะที่ไร้เหตุผลเป็นเช่นนี้เอง! ตอนแรกเขาคิดว่าซุนม่อเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง แต่ดูเหมือนว่าการวาดภาพเป็นเพียงงานอดิเรกของเขาเท่านั้น

ติง!

คะแนนความประทับใจจากเจิ้งชิงฟาง +50 กระชับมิตร (240/1,000)

“อาจารย์ท่านนี้ ข้าขอบังอาจถามหน่อย ท่านรักษาท่านเจิ้งอย่างไร?”

หมอหลูอยากรู้จริงๆ แต่เขาก็เข้าใจด้วยว่าเขาล่วงล้ำเกินไป ดังนั้นเขาจึงเสริมว่า

“ข้าคือหลูเจาหย่วนหัวหน้าแพทย์และหัวหน้าหอการุณย์ หากมีสิ่งใดที่เจ้าต้องการความช่วยเหลือในอนาคต โปรดบอกข้าได้”

ว้าว!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ครูทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงก็อดไม่ได้ที่จะเผยความอิจฉาริษยา หอการุณย์ เป็นธุรกิจเก่าแก่ที่มีมรดกตกทอดมานับพันปี พวกเขารู้จักกันดีในพื้นที่เจียงหนาน ไม่ใช่แค่จินหลิง ซุนม่อถือได้ว่ามีอีกชีวิตหนึ่งที่มีหมอที่น่าทึ่งเช่นหมอหลูเป็นสหายของเขา

“หมอหลู! อาจารย์ซุนได้ใช้พลังปราณวิญญาณไปมากเพื่อช่วยท่านเจิ้งและเขาก็เหนื่อยล้าเกินไปแล้ว พวกท่านค่อยหาเวลาคุยเรื่องนี้อีกครั้งหลังจากที่เขาพักผ่อนเสร็จแล้ว?”

อันซินฮุ่ยช่วยพูด

“ก็ดีเหมือนกันนะ!”

หมอหลูพยักหน้า

“คราวหน้าอาจารย์ซุนต้องให้เกียรติมาเยี่ยมข้าบ้างนะ”

ติง!

คะแนนความประทับใจจากหลูเจาหย่วน +30 เป็นกลาง (30/100)

“ลุงเจิ้ง ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า พยายามอย่าลุกจากเตียงและเดินไปรอบๆ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับร่างกายของท่าน ข้าจะไปเยี่ยมท่านเป็นการส่วนตัวภายในสองวันเพื่อบอกท่านเกี่ยวกับสิ่งที่ท่านต้องจดไว้ และนวดให้อีกครั้งด้วยหัตถ์จับมังกรโบราณของข้า แม้ว่าจะไม่สามารถรักษาโรคของท่านได้จนถึงราก แต่ก็สามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้”

ซุนม่อสั่ง

“เอาล่ะ ข้าต้องรบกวนเจ้าแล้ว สหายน้อย"

เจิ้งชิงฟางเป็นคนตรงไปตรงมาและชื่นชมซุนม่อ แม้ว่าเขาจะรู้สึกขอบคุณ แต่เขาจะไม่แสดงออกอย่างตรงไปตรงมาและจะเก็บอารมณ์ไว้ในใจ

อย่างไรก็ตาม เขาได้จดบันทึกหนี้ก้อนโตนี้ไว้แล้ว และเขาจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดชีวิต

เมื่อองครักษ์นำเจิ้งชิงฟางออกไป ผู้คนที่รุมล้อมก็จากไปเช่นกัน

“เสี่ยวม่อม่อ, ลำบากเจ้าแล้ว!”

อันซินฮุ่ยยิ้ม แสงแดดส่องผ่านใบไม้และฉายลงบนร่างซุนม่อทำให้เขาดูสูงส่งและหล่อมาก เพียงแค่หน้าตาของเขาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขามีแฟนสาวมากมาย

"โอ้!"

ซุนม่อตอบกลับแบบสบายๆ แต่ความสนใจของเขาอยู่ที่การแจ้งเตือนของระบบ