บทที่ 193 สาวมะละกอหาย

บทที่ 193 สาวมะละกอหาย

ติง!

"ยินดีด้วย. เมื่อเจ้าได้ใช้เคล็ดวิชากระตุ้นโลหิตจนสุดฝีมือและด้วยเหตุนี้จึงช่วยชีวิตคนไว้ได้ เจ้าจะได้รับรางวัล เจ้าสามารถเพิ่มดัชนีความชำนาญของเคล็ดกระตุ้นโลหิตได้หนึ่งระดับ” 

 

“เป็นความก้าวหน้าใช่ไหม”

ถ้าไม่ใช่เพราะซุนม่อ เจิ้งชิงฟางจะต้องตายในวันนี้อย่างแน่นอน

"ยกระดับ!"

ซุนม่อไม่กล้าพูดอย่างอื่นโดยประมาท มิฉะนั้นเนื่องจากระบบมีอารมณ์ขันที่ไม่ดี จึงมีโอกาสสูงมากที่เขาจะเสียรางวัล แม้ว่าเขาต้องการที่จะไม่ถูกจำกัด เขาก็ต้องได้รับรางวัลก่อน

หลังจากที่ซุนม่อพูดแบบนั้น หัวใจของเขาก็ทรุดโทรมลง นี่จะทำให้ทุกคนเห็นแสงสีเขียวที่ปล่อยออกมาหลังจากที่เขาได้รับความรู้ เขาควรจะอธิบายยังไงดี?

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อคิดมากเกินไปอย่างเห็นได้ชัด ข้อมูลทุกประเภทกำลังเดือดพล่านอยู่ในใจของเขา อัดแน่นไปจนสุดขอบ แต่ภายนอก ดูเหมือนจะไม่มีความผิดปกติใดๆ

"ไม่เป็นไรถ้ารู้สึกได้โดยไม่ส่องแสง!"

ซุนม่อรู้สึกอารมณ์เสีย (เจ้าตั้งใจหลอกข้า ฉายไฟสีเขียวใส่ข้าทุกวัน!)

“เจ้าคิดอะไรอยู่?”

อันซินฮุ่ยสังเกตเห็นว่าจิตใจของซุนม่อฟุ้งซ่านและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ความสัมพันธ์ของพวกเขาห่างเหินกันมาก แต่นางต้องโทษตัวเองในเรื่องนี้เท่านั้น

"ไม่มีอะไร!"

ซุนม่อไม่มีอารมณ์ที่จะใช้เวลาว่างกับสาวงาม

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อน!”

อันซินฮุ่ยต้องการเตือนเขาให้รับทราบตัวตนของเจิ้งชิงฟาง อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้คาดหวังว่าซุนม่อจะลุกขึ้นและจากไปโดยไม่ลังเลเลย

เขาแค่พูดออกมาด้วยความสุภาพและไม่ได้ขอความเห็นจากนาง

พูดตามตรงเสียงของอันซินฮุ่ย เมื่อพูดเป็นการส่วนตัวนั้นให้ความรู้สึกนุ่มนวลและน่ารักฟังดูน่าพอใจและทำให้คันหัวใจ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ามันจะฟังดูดีแค่ไหน มันก็ไม่ดีเท่ากับการแจ้งเตือนของระบบ

เป็นเพราะการแจ้งเตือนเป็นสัญญาณว่าเขาได้รับของ

ติง!

“ยินดีด้วย วิชากระตุ้นโลหิตของเจ้าได้รับการยกระดับเป็นระดับปรมาจารย์แล้ว!”

ยอดเยี่ยม เมื่อเขาใช้เคล็ดกระตุ้นโลหิตในอนาคต เขาก็จะสามารถเห็นยักษ์จินนี่ได้เช่นกัน สิ่งนี้จะทำให้เขามีความมั่นใจมากขึ้นเมื่อให้การรักษากับเจิ้งชิงฟาง

ซุนม่อไม่ใช่คนโง่ ด้วยทัศนคติของหมอหลูและอันซินฮุ่ย เขาสามารถเดาได้ว่า เจิ้งชิงฟางต้องเป็นบุคคลที่สำคัญ อย่างไรก็ตาม ยิ่งมีคนปฏิบัติอย่างระมัดระวังกับคนตรงไปตรงมาอย่างเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้พวกเขาไม่ชอบได้ง่ายขึ้นเท่านั้น

เขาแค่ต้องการทำใจให้สงบ!

ติง!

"ยินดีด้วย ชื่อเสียงของเจ้ากับชีเซิ่งเจี่ย เพิ่มขึ้นถึงระดับ 'ความเคารพ' เจ้าจะได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติทองคำ โปรดติดตามการทำงานที่ดี!"

"เยี่ยม!"

เขาทุ่มสุดตัวเพื่อช่วยเจิ้งชิงฟางก่อนหน้านี้ ทำให้พลังงานของเขาหมดไปมาก ขณะที่เขารู้สึกเหนื่อยมากในตอนนี้ เขาก็เลิกคิดที่จะตามหาลู่จื่อรั่วกลับถึงหอพัก นอนบนเตียงและผล็อยหลับไป

เขาหลับยาวจนถึงวันรุ่งขึ้น…

ซุนม่อลุกขึ้นด้วยความรู้สึกเบิกบานใจ

ครั้งแรกที่เขาไปที่ห้องฝึกปรือและฝึกฝนวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์สองสามครั้ง จากนั้นเขาก็กินอาหารเช้าก่อนที่จะไปห้องเรียนพร้อมกับรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

ลู่จื่อรั่วไม่มา และนี่ทำให้ซุนม่อรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการเปิดหีบสมบัติจะต้องล่าช้าไปจนถึงบ่าย

จากนั้นซุนม่อไปที่คฤหาสน์นอกโรงเรียนและเริ่มวาดยันต์วิญญาณเต่าดำและยันต์ป้องกันฟ้าผ่า เขาต้องการเตรียมตัวให้เพียงพอสำหรับศิษย์หกคนของเขา

เขาไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะได้ผลผลิตมหาศาลจากการเดินทางไปยังทวีปทมิฬ การมีชีวิตอยู่และขยายขอบฟ้าให้กว้างขึ้นนั้นสำคัญกว่า

จำนวนผู้เข้าร่วมบทเรียนยันต์วิญญาณพุ่งสูงถึง 300 คน และนักเรียนจำนวนมากกำลังรออยู่ที่ทางเดิน ดังนั้น บทเรียนของซุนม่อจึงต้องเปลี่ยนเป็นห้องบรรยาย

ไม่มีกำแพงในโลกที่ไม่มีรอยร้าว

ถึงตอนนี้ หลายคนพบว่าซุนม่อสามารถวาดอักขรยันต์วิญญาณที่หายากได้ เขาบอกว่าใครก็ตามที่รู้ภูมิหลังของมันสามารถเพลิดเพลินกับการนวดจาก 'หัตถ์เทวะ' ได้เป็นเวลาหนึ่งเดือน

รางวัลนี้จะทำให้ผู้คนคลั่งไคล้

ซุนม่อไม่ทำให้ผิดหวัง เขาเขียนยันต์ป้องกันฟ้าผ่าอีกครั้งระหว่างบทเรียนและตั้งใจทำให้ตัวเองช้าลง

ดังนั้นอักขรยันต์วิญญาณที่เปี่ยมด้วยความงามที่ทันสมัยจึงทำให้ทุกคนประหลาดใจอีกครั้ง

หลังเลิกเรียน ซุนม่อได้รับคะแนนความประทับใจ 892 คะแนนทันที ตั้งแต่นั้นมา ไม่มีใครบอกว่าซุนม่อรู้แค่วิธีวาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณ แต่พวกเขาได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับความแปลกประหลาดของเขา

เขาอยู่ห่างจากคะแนนความประทับใจ 50,000 คะแนนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นเขาก็สามารถซื้อรัศมีมหาคุรุ นั่นคือ “รัศมีนักเรียนโดนลวง” ซึ่งเขาตั้งเป้าไว้เป็นเวลานาน แต่ตอนนี้ คิ้วของซุนม่อก็ขมวดเข้าหากันแน่น เขาไม่รู้สึกมีความสุขเลย

"เกิดอะไรขึ้น?"

หลี่จื่อฉีรู้สึกงุนงง

“จื่อรั่วไปไหน?”

ซุนม่อถาม

“ข้าไม่ได้เจอนางมาทั้งวันแล้ว”

“นางไม่สบายและพักผ่อนอยู่ในห้องของนางหรือเปล่า?”

หลี่จื่อฉีเดา

ลู่จื่อรั่วเป็นแฟนพันธุ์แท้ของซุนม่อ แม้ว่านางจะไม่ได้เข้าเรียนในบทเรียนของซุนม่อ แต่นางก็ยังมาหาเขา ถ้าซุนม่อจับศีรษะนาง เด็กสาวมะละกอจะรู้สึกมีความสุขตลอดทั้งวัน

ตั้งแต่หลี่จื่อฉีรู้จักลู่จื่อรั่ว นิสัยของเด็กสาวมะละกอก็ไม่เคยเปลี่ยน วันนี้เป็นข้อยกเว้น

ซุนม่อไม่พูดอะไร เขาเดินตรงไปที่หอพักสตรี

เนื่องจากเขาเป็นผู้ชาย เขาไม่สามารถเข้าไปได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ ให้หลี่จื่อฉีแก้ปัญหาให้

“อาจารย์ซุน!”

ไม่นานนักก็มีนักเรียนหญิงที่สังเกตเห็นซุนม่อ ไม่นานนักก็มีคนจำนวนมากรุมล้อมเขาและถามเขาเกี่ยวกับอาการของพวกเขา

“ข้าขอโทษ ข้ามีเรื่องต้องจัดการ!”

ซุนม่อไม่มีอารมณ์จะตอบคำถามของพวกเขา

หลี่จื่อฉีออกมาสิบนาทีต่อมา ซุนม่อรีบขึ้นไปหานาง

“นางอยู่หรือเปล่า?”

“นางไม่อยู่!”

สีหน้าของหลี่จื่อฉีดูเคร่งขรึม นางคงไม่ได้เจอเรื่องเดือดร้อนใช่ไหม? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลังจากที่โจวหย่งผู้อื้อฉาวนั้นได้รับความเสียเปรียบอย่างใหญ่หลวง เขาก็ต้องการแก้แค้นอย่างแน่นอน

ไม่ แม้ว่าเขาจะล้างแค้น แต่เขาควรจะมุ่งเป้าไปที่อาจารย์และไม่ควรทำร้ายผู้บริสุทธิ์!

ซุนม่อหันหน้าไปที่บริเวณโกดัง แม้ว่าเขาจะเดาได้ว่าเด็กสาวมะละกอจะไม่อยู่ที่นั่น แต่ใจของเขายังคงดิ่งลงเมื่อเขาเห็นด้วยตาตนเองว่านางไม่อยู่

“ไอ้บ้าเอ๊ย!”

ซุนม่อสาปแช่งและทุบกำปั้นของเขาเข้าไปในกำแพง

“อาจารย์อย่าวิตกกังวล ข้าจะจัดให้คนไปสืบเรื่องเอง!”

หลี่จื่อฉีปลอบซุนม่อ แต่นางก็กังวลมากเช่นกัน ลู่จื่อรั่วไร้เดียงสาและเรียบง่ายมากจนนางไม่สามารถหลบหนีได้ด้วยตัวเองหากต้องเผชิญกับอันตราย

“งั้นข้าคงต้องรบกวนเจ้าแล้วล่ะ”

หลังจากพูดอย่างนั้น ซุนม่อก็ตรงไปที่สำนักงานใหญ่

"เกิดอะไรขึ้น?"

อันซินฮุ่ยรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นซุนม่อกังวล

“นักเรียนของข้าหายตัวไป”

ซุนม่อจ้องไปที่อันซินฮุ่ย

“ท่านสามารถรวบรวมกำลังทั้งหมดของท่านและช่วยข้าตามหานางได้ไหม?”

"เกิดอะไรขึ้น? บอกรายละเอียดก่อน!”

อันซินฮุ่ยลุกขึ้นและเทน้ำหนึ่งแก้วให้ซุนม่อและหลี่จื่อฉีตามลำดับ

ซุนม่อรีบอธิบายสถานการณ์

“ตกลง ข้าจะเตรียมการทันที เริ่มการค้นหาในวงกว้าง!”

ในฐานะอาจารย์ใหญ่ อันซินฮุ่ยให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของนักเรียนเป็นอย่างมาก

“เจ้าต้องใจเย็นลงเช่นกัน เจ้าจะไม่สามารถคิดวิธีแก้ปัญหาได้เมื่อเจ้าวิตกกังวลมากเกินไป”

“อืมม!”

หลังจากที่ซุนม่อออกจากสำนักอาจารย์ใหญ่ เขาก็ไปที่ป้อมยาม ลุงฉินเป็นผู้ปฏิบัติหน้าที่ในวันนี้

“ลู่จื่อรั่ว? ข้าไม่เห็นนางออกจากโรงเรียนเมื่อสองสามวันนี้”

ลุงฉินมีความประทับใจอย่างลึกซึ้งต่อผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่เพราะนางเป็นนักเรียนของซุนม่อ แต่เป็นเพราะมะละกอใหญ่ของนาง ในเรื่องนี้ นางคือที่หนึ่งในโรงเรียนอย่างแน่นอน

เป็นเรื่องยากสำหรับลุงฉินที่ไม่สามารถจำลักษณะที่ชัดเจนเช่นนี้ได้ นอกจากนี้ ลู่จื่อรั่วยังสุภาพมาก ทุกครั้งที่นางเข้าหรือออกจากบริเวณโรงเรียน นางจะทักทายลุงฉิน

"ขอบคุณ!"

ซุนม่อเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วจู่ๆ ก็กระแทกหัวกับต้นไม้

ปัง

"อาจารย์!"

หลี่จื่อฉีรู้สึกตกใจ

“ข้าจะไปหาท่านเจิ้ง เจ้าไปบอกซวนหยวนพ่อและคนอื่นๆ ให้อยู่ในโรงเรียนและไม่ไปไหน อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว หาคนไปเป็นเพื่อนเจ้าแม้ว่าเจ้าจะไปห้องน้ำ”

หลังจากเตือนหลี่จื่อฉี เขาก็ดึงกริชเมฆไล่ออกจากรองเท้าของเขาและกรีดนิ้วของเขา มันเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่เขามีเลือดติดอยู่

กริชรูปใบไม้ก็สว่างไสวทันที หลังจากนั้น ม้าศึกที่ดูฉลาดก็กระโดดออกมา

กุบๆ!  

กีบเท้าปล่อยเสียงคมชัดเมื่อมันเหยียบพื้น

ฮี้.......!

ม้าศึกส่งเสียงร้องยาว

“ม้าจื่อหวิน?”

หลี่จื่อฉีอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา ม้าเหงื่อโลหิตตัวนี้มีชื่อว่าจื่อหวิน (ไล่เมฆ) มันเป็นม้าทรงของกษัตริย์ถังคนก่อน กษัตริย์ถังและม้ามีสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมาก

หลังจากที่จื่อหวินตาย มันก็กลายเป็นอสูรวิญญาณและยังคงติดตามเจ้านายของมันต่อไป ต่อมาได้พระราชทานแก่มหาอำมาตย์เจิ้งชิงฟาง ผู้มีส่วนได้เสียอย่างใหญ่หลวงแก่ประเทศชาติ

“อาจารย์ซุนรู้จัก ท่านปู่เจิ้งหรือ?”

หลี่จื่อฉี รู้สึกงงงวย

ซุนม่อกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าและเขย่าบังเหียน

"ระวัง!"

หลี่จื่อฉีตกใจมาก นี่คือม้าศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่ามันจะกลายเป็นวิญญาณอสูร แต่อารมณ์ของมันก็เย่อหยิ่งเป็นพิเศษเนื่องจากมันได้ติดตามจักรพรรดิถังมาเป็นเวลานานเมื่อมันยังมีชีวิตอยู่ คนธรรมดาที่พยายามขี่มันจะถูกไล่ออก

ตามที่คาดไว้จื่อหวินผู้ซึ่งได้รับชื่อให้สามารถไล่ตามเมฆที่สลายไปในท้องฟ้าในทันทีเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย

“ว้าว อสูรวิญญาณเหรอนี่?”

“ช่างเป็นม้าศึกที่สวยงามจริงๆ!”

“นั่นอาจารย์ซุน!”

เมื่อนักเรียนที่อยู่ใกล้เคียงเห็นฉากนี้พวกเขาก็ร้องออกมา สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความอิจฉา

เห็นได้ชัดว่าจื่อหวินที่ฉลาดและดูดีนี้ได้รับเลือกจากกษัตริย์ถังให้เป็นพาหนะพิเศษของพระองค์ตลอดชีวิต อาจกล่าวได้ว่าม้าตัวผู้ตัวนี้เป็นพ่อพันธุ์ที่หล่อที่สุดในบรรดาม้าเหงื่อโลหิต

"ทำได้ดี!"

ซุนม่อส่งเสียงระเบิดออกมา กดมือทั้งสองข้างลงบนหลังม้า จากนั้นเขาก็ใช้เคล็ดสร้างกล้ามเนื้อ ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

พฤติกรรมของจื่อหวินช้าลงทันที จากนั้นมันก็พ่นเสียงดัง ส่ายหัว แล้วหันไปเอาลิ้นใหญ่ๆ ของมันเลียหน้าซุนม่อ

“ก็ได้ ไปเร็ว!”

ซุนม่อเร่งเร้า

สมกับเป็นเทพอาชา ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของซุนม่อและวิ่งไปทันที

ซุนม่อเกือบถูกเหวี่ยงทิ้ง โชคดีที่เขาออกแรงที่ต้นขาและกดลงไปที่ท้องของมันทันเวลา

เนื่องจากสถานการณ์เร่งด่วน ซุนม่อลืมไปว่าเขาไม่เคยเรียนขี่ม้ามาก่อน โชคดีที่เจ้าของร่างนี้มีทักษะการขี่ม้าที่ดี และทำให้เขาสามารถขี่ได้อย่างปลอดภัย

หลี่จื่อฉี ไม่กล้าที่จะชะลอคำสั่งสอนของอาจารย์ของนาง และรีบไปแจ้ง ซวนหยวนพ่อและคนอื่นๆ ทันที นางยังคงต้องกลับไปขอความช่วยเหลือจากป้าของนางในการค้นหาเด็กสาวมะละกอ

“ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำ เพราะพวกเขากล้าทำร้ายศิษย์น้องของข้า พวกเจ้ารอก่อน พวกเจ้าจะเป็นเนื้อตาย!”

หลี่จื่อฉีโกรธมาก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของนางที่นางมีความต้องการที่จะฆ่าใครซักคน

ในคฤหาสน์ตระกูลเจิ้ง เจิ้งชิงฟางนอนอยู่บนเตียงอ่านหนังสือไซอิ๋วซ้ำ แม้ว่าเขาจะอ่านมัน 20 รอบแล้ว แต่เขาก็ยังพลิกอ่านหนังสือและอ่านด้วยความสนใจอย่างมาก

“เฮ้อ ข้าเป็นหนี้บุญซุนม่อจริงๆ คราวนี้!”

เจิ้งชิงฟางมีอารมณ์ทันทีที่เขากลับมา ลูกชายของเขาเชิญหมอที่มีชื่อเสียงสามคนมาตรวจอาการของเจิ้งชิงฟางทันที หลังจากตรวจสอบแล้ว แพทย์ที่มีชื่อเสียงทั้งสามก็แสดงท่าทีประหลาดใจ เป็นเรื่องมหัศจรรย์จริงๆ ที่เจิ้งชิงฟางยังไม่ตาย

หนึ่งในนั้นไม่สามารถอดทนได้และพยายามค้นหาจากเจิ้งชิงฟาง ว่าเขาสามารถเอาชีวิตรอดได้อย่างไร เขาต้องการเรียนรู้เคล็ดวิชานี้ในการกำจัดเลือดที่อุดตันออกจากสมอง

“นายผู้เฒ่า!”

พ่อบ้านก็กลับมา

“เป็นไงบ้าง”

เจิ้งชิงฟางลุกขึ้นนั่ง