บทที่ 203 กระบี่วิหคขาว, ขุมสมบัติของราชานอกรีต

บทที่ 203 กระบี่วิหคขาว, ขุมสมบัติของราชานอกรีต

หีบไม้เล็กๆ ถูกเปิดออก สิ่งแรกที่เข้าตาคือซองหนังกันน้ำ

"เดี๋ยว…"

ซุนม่อเป็นคนระมัดระวัง เขากังวลว่าอาจมีกับดักและต้องการตรวจสอบก่อนเปิด อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของซวนหยวนพ่อและหยิงไป่อู่นั้นเร็วเกินไป

 

หยิงไป่อู่หยิบหีบห่อและซวนหยวนพ่อหยิบกระบี่ยาวที่ติดอยู่กับผนังหีบโดยตรง

"ส่งมาให้ข้า!"

หลี่จื่อฉีเหยียดมือไปทางหยิงไป่อู่ แม้ว่าหีบห่อจะยังไม่เปิดออก แต่นางก็เดาได้คร่าวๆ ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

หีบห่อที่ทำจากหนังวัวสามารถป้องกันหนังสือจากน้ำและการกัดแทะของหนอนปลวกได้ ดูจากสีของกระดาษและคำพูดแล้วน่าจะนานพอสมควรตั้งแต่เอาของมาใส่ในห่อ

หลี่จื่อฉีรับไว้และเปิดสมุดบัญชี มีการบันทึกเนื้อหาไว้หลายชิ้น ตัวอย่างเช่น เมื่อผู้หญิงถูกลักพาตัวผู้หญิงถูกขายไปที่ไหน เด็กผู้หญิงคนนั้นถูกขายไปราคาเท่าไหร่ ฯลฯ ไข่ดาวน้อยอ่านต่อไปและรู้สึกว่าหนังศีรษะของนางชา

เนื้อหาข้างในนั้นน่าตกใจเกินไป เงินทุกจำนวนที่บันทึกไว้แสดงถึงอนาคตของเด็กสาวที่ถูกทำลาย

"เลวมาก!"

หลี่จื่อฉีโมโห การปล่อยให้นักพรตไป๋เหนี่ยวตายอย่างรวดเร็วนั้นง่ายเกินไปสำหรับเขาจริงๆ เขาควรถูกทรมานนานกว่านี้ก่อนที่จะถูกประหารชีวิต

ซุนม่อใจอ่อนลง เขาทนดูไม่ไหว หลังจากพลิกดูอีกสองสามหน้าแล้วก็วางหนังสือลง

“จื่อฉี! ข้าจะปล่อยให้เจ้าค้นหาผู้บงการ”

"ตกลง!"

หลี่จื่อฉีพลิกหน้าอย่างรวดเร็วและอ่านข้อมูลสิบแถวด้วยการชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว และเลือกข้อมูลที่สำคัญที่สุด ทันใดนั้นมือของนางก็หยุดลง

ชื่อที่คุ้นเคยปรากฏบนหน้าใดหน้าหนึ่ง

หลี่จื่อฉีไม่รู้จักนางเป็นการส่วนตัวแต่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนางมาก่อน นางเป็นน้องสาวของตระกูลผู้มั่งคั่งที่มีชื่อเสียงในแวดวงคนรู้จักของนาง เมื่อสามปีที่แล้วเมื่อนางไปเดินในป่าในฤดูใบไม้ผลิ จู่ๆนางก็หายตัวไป

มีคนบอกว่านางจมน้ำ บางคนก็บอกว่านางหนีไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ว่าในกรณีใด หลังจากที่นางหายตัวไป ชื่อเสียงของตระกูลนั้นก็ตกต่ำลงอย่างรวดเร็ว

ยิ่งกว่านั้นหลังจากที่สูญเสียลูกสาวสุดที่รักของเขาไป หัวหน้าตระกูลก็ไม่มีแก่จิตแก่ใจที่จะทำธุรกิจของเขา ธุรกิจของเขาค่อยๆ ตกต่ำลง และในท้ายที่สุดหลังจากที่เขาขายกิจการของเขา ทั้งตระกูลก็ตัดสินใจออกจากเมืองจินหลิงซึ่งเป็นสถานที่ที่น่าเศร้าสำหรับพวกเขา

ใครๆ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่าความทรงจำของหลี่จื่อฉีนั้นดีมากจริงๆ นอกจากนี้ ความสามารถในการคิดของนางทำให้นางสามารถอนุมานหลายสิ่งหลายอย่างจากกรณีเดียวยอดเยี่ยมมากจนน่ากลัว ในไม่ช้าหลี่จื่อฉีได้ค้นพบว่านี่ไม่ใช่แค่เหตุการณ์ปกติของการค้ามนุษย์ นอกจากนี้ยังมีการแข่งขันที่ผิดกฎหมายในแง่ของธุรกิจที่นี่

การลักพาตัวลูกสาวของนักธุรกิจ แรงจูงใจสูงสุดคือการทำลายนักธุรกิจ

แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะไม่เคยไปหาสาเหตุ แต่นางสามารถสรุปได้ว่า ณ จุดที่สาวน้อยหายตัวไป ธุรกิจของตระกูลของนางต้องอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ ท่ามกลางสงครามธุรกิจกับคู่แข่ง

“ขยะที่สมควรจะตาย!”

หลี่จื่อฉีสาปแช่งก่อนที่จะหัวเราะอย่างเย็นชา

“มีอะไรผิดปกติ?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

“ผู้บงการคือตระกูลโจวอย่างที่คาดไว้!”

หลี่จื่อฉีกัดฟันของนาง

"ขอข้าดูหน่อย!"

ซุนม่อหยิบสมุดบัญชี

“เราจะลงโทษเขาได้ไหม?”

“แม้ว่าเขาต้องการจะเถียง แต่ก็ไม่มีข้อแก้ตัว!”

ริมฝีปากของหลี่จื่อฉีกระตุก ไม่ว่าระดับการศึกษาของนักพรตไป๋เหนี่ยวจะต่ำเกินไปและเขาไม่รู้ว่าจะเก็บสมุดบัญชีของเขาโดยใช้ภาษาลับที่รู้จักเพียงคนเดียวได้อย่างไร หรือเขากังวลว่าตระกูลโจวจะฆ่าเขาหลังจากที่เขาใช้ประโยชน์ได้เกินอายุ อย่างไรก็ตาม เขาได้บันทึกทุกอย่างไว้อย่างชัดเจน โดยเขียนชื่อโจวหย่วนจื้อกว่าร้อยครั้งในหนังสือ

อาชญากรรมนี้จะไม่ถูกลบล้างออกไป

หลี่จื่อฉีเปิดห่อหนังวัวอีกผืน นอกจากสมุดบัญชีแล้ว ยังมีจดหมายส่วนตัวอีกสองสามฉบับ ไม่เป็นไรถ้านางไม่อ่าน แต่หลังจากที่ไข่ดาวน้อยอ่านข้อความในจดหมาย นางก็รู้ว่าโจวหย่วนจื้อตายอย่างแน่นอน ต้องตายกันหมด.

“เจ้ารู้สึกว่ามีคนที่เกี่ยวข้องมากกว่านี้ไหม?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว เขานึกถึงหลี่เชี่ยนและพ่อของเขาหลี่จื่อซิ่ง

“ท่านกำลังพูดถึงองค์ชายหลี่?”

หลี่จื่อฉียังคิดถึงปัญหาเดียวกัน

“โจวหย่วนจื้อเป็นเพียงพ่อค้าที่ร่ำรวย ไม่ว่าพลังของเขาจะยิ่งใหญ่เพียงใด จะยิ่งใหญ่กว่าเจ้าเมืองจินหลิงได้หรือไม่?”

ซุนม่อรู้ว่าเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่เหมือนกับจีนโบราณ มันถูกปกครองโดยเจ้าหน้าที่ศักดินา และอำนาจนั้นหนักแน่นกว่าทองคำ

“ไม่ต้องพูดถึงเจ้าเมือง โจวหย่วนจื้อยังต้องคุกเข่าต่อหน้าตุลาการแห่งจินหลิง”

หลี่จื่อฉีรู้ว่าพ่อค้าที่ร่ำรวยเช่นโจวหย่วนจื้อมีผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งในราชสำนักซึ่งทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันของพวกเขา อย่างไรก็ตามไม่มีวิธีแก้ไขปัญหานี้ หากไม่ได้รับการสนับสนุน เงินทั้งหมดที่พวกเขาหามาได้จะถูกคนอื่นดูดกลืนไปนานแล้ว

“พวกท่านสองคนกำลังพูดถึงอะไร? มาชื่นชมของที่ริบมาได้เร็ว!”

หยิงไป่อู่พบขวดทรงแจกันเล็กๆ สองขวดที่มียาแปรธาตุอยู่ในนั้น

"นี่คืออะไร?"

หลี่จื่อฉีเหลือบมอง

“นี่คือยาเม็ดโลหิต เจ้าสามารถใช้เพื่อห้ามเลือดหรือบำรุงเลือดของเจ้า ดูจากหน้าตาแล้วน่าจะอยู่ระดับสวรรค์”

ระดับชั้นของโอสถเล่นแร่แปรธาตุถูกจำแนกในลักษณะเดียวกับวิทยายุทธ์ฝึกปรือ โดยแบ่งออกเป็นสามชั้น เซียน สวรรค์ และปฐพี แต่ละชั้นถูกแบ่งออกเป็นระดับรอง  ระดับกลาง เหนือกว่า และไร้เทียมทาน

ขณะที่จุกปิดขวดลายครามถูกถอดออกกลิ่นหอมของยาที่เข้มข้นเริ่มซึมซาบในอากาศ

ระดับไม่ต่ำจริงๆ ด้วยจำนวนธุรกิจที่ราบรื่นของนักพรตไป๋เหนี่ยว เขาเข้าใจว่าเขาอาจเผชิญกับสถานการณ์อันตรายและต้องเสี่ยงชีวิตของเขา ดังนั้นเขาจึงเตรียมยาฟื้นฟูไว้มากมายและทั้งหมดอยู่ในระดับกลางของชั้นสวรรค์

สำหรับยาเหล่านี้ เขาซื้อส่วนหนึ่งเอง และโจวหย่วนจื้อส่วนอีกส่วนหนึ่งมอบให้เขา รวมแล้วมีมูลค่ามากกว่า 100,000 ตำลึง

ทุกครั้งที่เขาออกไปนักพรตไป๋เหนี่ยวจะนำยาฟื้นฟูที่เพียงพอไปด้วย คราวนี้เขาไม่คิดว่าซุนม่อจะฆ่าเขาอย่างกะทันหันในรังของเขา ดังนั้นที่ซ่อนทั้งหมดของเขาตอนนี้จึงเป็นของซุนม่อ

แต๊ง!

ซวนหยวนพ่อโยนกระบี่ยาวที่เขามองออกไป

"เจ้ากำลังทำอะไร?"

หยิงไป่อู่ไม่พอใจนัก นางชื่นชมกระบี่ยาวเล่มนี้มานานแล้ว แต่ซวนหยวนพ่อถือมันไว้และนางรู้สึกอายที่จะขอมัน แต่ตอนนี้ซวนหยวนพ่อได้โยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

"ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย."

ซวนหยวนพ่อชอบการต่อสู้ ตามธรรมดาเขาชอบอาวุธเป็นพิเศษ แต่หลังจากชื่นชมกระบี่อยู่ครู่หนึ่ง เขาก็โยนมันทิ้งไป (ไม่ว่าอาวุธอื่นจะดีแค่ไหน พวกมันก็ไม่ดีไปกว่าหอกเงินของข้าอย่างแน่นอน)

“ฮึ มันคือกระบี่ที่มีชื่อว่าวิหคขาว (ไป๋เหนี่ยว) ชื่อเดียวกับนักพรตผู้ค้ามนุษย์นั้นก็คงจะมาจากกระบี่เล่มนี้ใช่ไหม?”

หลี่จื่อฉีรู้สึกประหลาดใจ

“นี่คือชื่อของกระบี่เหรอ?”

ดวงตาของหยิงไป่อู่เป็นประกาย นางเก็บกระบี่ไว้ทันที

“อืม ดูจากลักษณะแล้วน่าจะใช่นะ!”

หลี่จื่อฉีเคยอ่านมาอย่างกว้างขวางและรู้หลายสิ่งหลายอย่าง

กระบี่นี้กว้างหนึ่งนิ้วครึ่งและยาวห้าฉี* ตัวกระบี่มีรูปนกบินมีกลิ่นอายความสง่าและสวยงาม เหมือนกับสตรีที่งดงาม

ด้ามคั่นกระบี่ถูกสร้างขึ้นในรูปของนกที่กางปีกออกประดับด้วยพู่ไข่มุก ภายใต้แสงไฟ พวกมันดูสวยงามมาก

“ชั้นและระดับอะไร”

ซวนหยวนพ่อสงสัย

“อาวุธวิญญาณระดับสูง”

หลี่จื่อฉีนึกถึงข้อมูลของกระบี่เล่มนี้

“ความแกร่งของกระบี่เล่มนี้อาจด้อยกว่าอาวุธอื่นๆ แต่มีลักษณะเฉพาะคือ ผู้ใช้สามารถใส่ปราณวิญญาณลงในคมกระบี่และยิงระเบิดปราณกระบี่ออกไปในรูปของนกสีขาว ช่วยให้ผู้ใช้สามารถฆ่าผู้คนจากที่ไกลออกไปเป็นพันลี้ได้”

“ว้าว ห่างออกไปหนึ่งพันลี้เหรอ”

ลู่จื่อรั่วอุทาน

ทุกคนหันหน้าและเห็นเด็กสาวมะละกอเดินเข้ามา ก่อนหน้านี้นางยุ่งอยู่กับการช่วยเหลือและดูแลเด็กผู้หญิงที่ถูกขัง

เมื่อพูดถึงความเมตตาลู่จื่อรั่วอยู่ในอันดับที่ 1 อย่างแน่นอน

“แค่เปรียบเทียบ (ไป่ฟาง)!”

หลี่จื่อฉีอธิบาย

“ทำไมเจ้าถึงต้องการดึงไป่ฟาง(เปรียบเทียบ)มาอีกครั้ง? ไป่ฟางคือใครกันแน่?”

ลู่จื่อรั่วเกาหัว นางรู้สึกว่าไป่ฟางนี้ช่างน่าสังเวชมาก อย่างไรก็ตามเขาต้องทำอะไรแย่แน่ๆ เพราะนางได้ยินหลายคนพูดว่าพวกเขาต้องการตีไป่ฟางก่อน

หยิงไป่อู่ไม่สามารถรออีกต่อไป นางโคจรพลังปราณวิญญาณของนางและใส่เข้าไปในคมกระบี่ หลังจากนั้นนางก็ฟันกระบี่ออกไป

วิ้วววว!

นกสีขาวขนาดเท่ามะพร้าวส่งเสียงหวีดหวิวขณะบินโฉบไปในอากาศ มันเหมือนกับฝนที่กลืนเข้าไปในท้องฟ้า และปราณกระบี่ก็พุ่งเข้าใส่กำแพงที่อยู่ห่างออกไปกว่า 30 เมตร

ฉัวะ!

รอยกระบี่ลึกครึ่งนิ้วปรากฏอยู่บนผนัง

“กระบี่ที่ดี!”

หยิงไป่อู่อุทาน นางตกหลุมรักกระบี่เล่มนี้ทันที ความทะเยอทะยานของนางคือการสามารถเป็นคนที่เหมือนท่านหญิงกงซุนในประวัติศาสตร์ต้าถัง ชื่อเสียงของนางแผ่ขจรไกลไปทั่วโลก และนางเน้นไปที่การร่ายรำกระบี่เพื่อหาเลี้ยงชีพเป็นหลัก แม้กระทั่งหลังจากที่นางจากไป ลูกหลานของนางก็ไม่ต้องกังวลว่าจะตกอยู่ในสภาพคับแค้นและอาจต้องพึ่งพาการทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงชีพ หลังจากลูบกระบี่วิหคขาวสองสามครั้ง หยิงไป่อู่ก็หันหน้าไปมองซุนม่อ นางต้องการกระบี่เล่มนี้จริงๆ แต่รู้สึกอายที่จะขอมัน

ไม่ว่านางจะไร้เหตุผลแค่ไหน นางก็รู้ว่านี่เป็นอาวุธวิญญาณชั้นยอด มันมีราคาแพงมาก

อาวุธระดับสูงสามารถจำแนกได้เป็นอาวุธวิญญาณและอาวุธเซียน แต่ละระดับสามารถจำแนกเพิ่มเติมได้ในระดับรอง ปานกลาง เหนือกว่า และไร้เทียมทาน

สำหรับบางคน พวกเขาจะไม่ได้รับอาวุธวิญญาณด้วยซ้ำ

“มีอะไรอีกเหรอ?”

ลู่จื่อรั่วยืนอยู่ข้างหีบและค้นหาด้วยความอยากรู้บนใบหน้าของนาง

หลี่จื่อฉีหยิบของเล็กๆ ออกมา มีหินเก็บเสียงขนาดวอลนัทอยู่ภายใน

“แค่นี้เองเหรอ”

ซวนหยวนพ่อรู้สึกผิดหวังมาก

"เปิดฟังดู!"

ซุนม่อบอกให้หลี่จื่อฉีเปิดใช้งานหินเก็บเสียง

หยิงไป่อู่ถอนหายใจอีกครั้ง จากนั้นนางก็นำกระบี่วิหคขาวมาวางไว้ใกล้หน้าอกของนาง นางเป็นเหมือนนักสู้อย่างแท้จริง โดยใช้ปทัฏฐานในหัวใจของนางเพื่อวัดแรงจูงใจของศิษย์พี่ของนาง นางกังวลว่าพวกนางต้องการกระบี่ด้วย

แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจกระบี่เลย

หลี่จื่อฉีส่งพลังปราณของนางเข้าไปในหินเก็บเสียง ครู่ต่อมา เสียงหัวเราะแปลกๆ ก็ดังขึ้นทันที

“จี่ จี่ จี่!”

"อา!"

ลู่จื่อรั่วร้องตกใจทันที นางวิ่งไปหาซุนม่อและกอดเขา แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะไม่ทำเช่นนั้น แต่มือของนางซึ่งถือหินนั้นกำลังสั่น

"ผู้นั้นเป็นใคร?"

ซวนหยวนพ่อขมวดคิ้ว เมื่อเสียงหัวเราะดังออกมา เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมากราวกับมือใหญ่ของพระยายมกำลังกำคอของเขาไว้ เขารู้สึกอึดอัดและตัวสั่น

“เจ้าพวกขยะแขยงทุกคนต้องการจะฆ่าข้า ราชานอกรีต? ไปซะและฝันต่อไปเถอะ! จีจงหยวน รอก่อนเถอะข้าจะทำลายล้างทั้งตระกูลพวกเจ้า!”

"อะไร?"

หลี่จื่อฉีกระพริบตา เนื้อหาของเครื่องบันทึกเสียงนี้ช่างน่าตกใจจริงๆ

“เก้าแคว้นผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมด ราชวงศ์ของประเทศต่างๆ หลายร้อยตระกูลที่ร่ำรวย ต่างรวมตัวกันเพื่อฆ่าข้า มิใช่เพียงเพราะขุมทรัพย์ของข้าหรือ? ฮาฮา ข้าไม่ยอมให้สิ่งต่างๆ เปิดเผยในแบบที่เจ้าต้องการอย่างแน่นอน ข้าจะใช้ขุมทรัพย์เพื่อเลี้ยงดูผู้สืบทอด ผู้สืบทอดจะโค่นล้มประตูเซียน ทำลายเก้าแคว้นยิ่งใหญ่ และทำลายเมืองต่างๆ เพียงแค่เจ้าทุกคนรอ ผู้สืบทอดของข้าจะต้องสังหารโต้ตอบกลับไปอย่างแน่นอน!”

“ขุมสมบัติของข้าถูกฝังไว้ที่ปลายเมฆ หากเจ้าผ่านการทดสอบของข้าได้ เจ้าจะได้รับวิทยายุทธ์ชั้นเซียนระดับไร้เทียมทานของข้า และรับความมั่งคั่งอันไม่รู้จบของข้า!”

แต่ละคำในประโยคสั้นๆ ทั้งสามประโยคนี้เป็นการแสดงความน่าเกรงขามที่ไร้ขอบเขต (ดูคนที่เขาขุ่นเคือง อาจทำให้เราคนใดคนหนึ่งตายโดยไร้ที่กลบฝัง)

“ขุมทรัพย์?”

ดวงตาของหยิงไป่อู่เป็นประกายเมื่อนางสัมผัสวิหคขาว

“อย่าเชื่อ ถ้าเชื่อก็ตาย”

เจียงเหลิ่งที่เงียบอยู่เสมอก็พูดขึ้น

“ที่ปลายเมฆ?”

ซวนหยวนพ่อมีสีหน้าตกใจ

“นั่นควรเป็นสถานที่ในทวีปทมิฬใช่ไหม?”

“แน่นอน เฉพาะในดินแดนที่ไร้ผู้ปกครองอย่างทวีปทมิฬเท่านั้นที่คนอย่างราชานอกรีตจะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ถ้าเขาอยู่ในเก้าแว่นแคว้น พระราชาองค์ไหนจะยอมให้พฤติกรรมการปล้นสะดมของเขากระทำอย่างไม่มีขอบเขต?”

ไม่จำเป็นต้องให้หลี่จื่อฉีอธิบายที่มาของราชันย์นอกรีตให้ทุกคนฟัง ชื่อนี้เป็นชื่อที่ทุกคนรู้จักในโลกนี้ และสามารถหยุดทารกไม่ให้ร้องไห้ในตอนกลางคืนได้ด้วยซ้ำ

เมื่อเด็กๆ โตขึ้นตราบใดที่พวกเขายังไม่เชื่อฟัง มารดาของพวกเขาจะบอกว่าถ้าพวกเขายังดื้อต่อไป ราชานอกรีตจะจับพวกเจ้าไปกิน

ราชานอกรีตอาศัยและเติบโตในทวีปทมิฬ เขาเต็มไปด้วยพรสวรรค์ ตั้งแต่ยังเด็ก เขามีชื่อเสียงในทวีปทมิฬแล้ว

ในบันทึกแรกสุดราชานอกรีตหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นมัคคุเทศก์ นอกเหนือจากเงินแล้ว เขาต้องการคู่มือลับวิชาฝึกปรือ ยาเล่นแร่แปรธาตุ สมบัติลับ วิญญาณที่ทรงพลังและอาวุธศักดิ์สิทธิ์ และทุกอย่างอื่นๆ

ราชานอกรีตยังกล้าไปในที่ที่ไม่มีใครกล้าไป อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นแผนที่มีชีวิตของทวีปทมิฬ

ในการนำทางครั้งหนึ่ง ราชานอกรีตได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไปทั้งสองก็ตกหลุมรักกัน อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคู่หมั้นของลูกชายของเจ้าสำนักประตูเซียนในตอนนั้น

ในขณะนั้นราชานอกรีตถือได้ว่าไปแหย่รังแตน

เหตุการณ์ต่างๆ ก็เกิดขึ้น ในท้ายที่สุดเพื่อเห็นแก่ราชานอกรีต เด็กสาวได้ฆ่าตัวตายด้วยการกรีดคอของนาง ราชานอกรีตกลายเป็นบ้าคลั่งไม่มีอะไรจะรั้งเขาไว้ตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงแทรกซึมเข้าไปในประตูเซียนและสังหารสมาชิกกลุ่มของผู้ปกครองสำนักประตูเซียนส่วนใหญ่

ตั้งแต่นั้นมา ราชานอกรีตก็เริ่มรับสมัครทหารและซื้อม้า สร้างกองทัพขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็ก่อตั้งกลุ่มโจรที่มีพลังมหาศาล เขามุ่งเป้าไปที่ผู้คนที่เข้าสู่ทวีปทมิฬจากเก้าแคว้นโดยเฉพาะ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับครูและนักเรียนที่ยอดเยี่ยม เพราะคนเหล่านี้ได้รับการพิจารณาว่าถูกปกครองภายใต้การปกครองแบบรวมศูนย์จากสำนักประตูเซียน เพราะฉะนั้น เมื่อใดก็ตามที่ราชานอกรีตเห็นพวกเขา เขาจะจับและบังคับพวกเขาให้สาบานว่าจะออกจากประตูเซียน มิฉะนั้นพวกเขาทั้งหมดจะถูกฆ่า

ประตูเซียนได้ส่งคนออกไปล่าราชานอกรีต แต่เขาแข็งแกร่งเกินไป โดยไม่คำนึงถึงความแข็งแกร่งหรือฝีมือส่วนบุคคลในกองกำลังใต้บังคับบัญชา ความสามารถของเขานั้นหายากมาก เขาได้สังหารชนชั้นสูงของประตูเซียนไปแล้วหลายคน

ท่ามกลางการเข่นฆ่า ชื่อเสียงของราชานอกรีตก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และจำนวนความมั่งคั่งที่เขาสะสมก็เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

การมีอยู่ของราชานอกรีตเป็นความอัปยศของผู้นำสำนักนิกายแห่งประตูเซียน ดังนั้นหลังจากที่ลูกชายของเขาถูกฆ่า ความโกรธของเขาก็ถูกจุดขึ้น

ผู้นำสำนักใช้เงินมหาศาลเพื่อรวบรวมชนชั้นสูงจากเก้าแคว้นใหญ่ ราชวงศ์จากประเทศต่างๆ และกลุ่มที่มั่งคั่งที่สุดนับร้อยเพื่อจัดตาข่ายสวรรค์ดักจับราชานอกรีต

หลังจากการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนั้น มีคนจำนวนมากที่เสียชีวิตไปมากเสียจนเลือดของพวกเขาทำให้ท้องฟ้าในทวีปทมิฬเปลี่ยนเป็นสีเลือด

หลังจากนั้นผู้นำสำนักประตูเซียน ก็ประกาศว่าราชานอกรีตได้ตายแล้ว แต่ครึ่งปีต่อมา เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการล่าราชานอกรีต เจ้าสำนักประตูเซียนก็ถึงแก่กรรมเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างพิธีฝังศพของเจ้าสำนัก ราชานอกรีตก็ปรากฏตัวขึ้นและสร้างฉากใหญ่พลิกโลงศพ จากนั้นเขาก็ประกาศเนื้อหาของศิลาเก็บเสียงให้ทุกคนทราบ

ว่ากันว่ามีหินเก็บเสียงทั้งหมดเก้าสิบเก้าก้อนที่บันทึกตำแหน่งของขุมสมบัติของราชานอกรีต หินเริ่มหมุนเวียนกระจายไปทั่วโลก

“ขุมทรัพย์นี้เป็นของจริงหรือไม่?”

หยิงไป่อู่เหลือบมองหลี่จื่อฉี ในบรรดาทุกคน สถานะของผู้หญิงคนนี้สูงที่สุด นางสามารถสัมผัสกับความลับบางอย่างได้โดยธรรมชาติ

“เรื่องราวของราชานอกรีตที่มีขุมสมบัติเป็นเรื่องจริง แต่สำหรับข้อความในหินเก็บเสียง ข้าไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ!”

หลี่จื่อฉีส่งศิลาเก็บเสียงให้ซุนม่อ

ในยุทธภพใครไม่มีศัตรูบ้าง? ดังนั้นบางคนที่มีเจตนาชั่วร้ายจึงเริ่มใช้ข่าวเกี่ยวกับขุมทรัพย์ของราชานอกรีตเพื่อสร้างกับดักต่างๆ เพื่อฆ่าศัตรูของพวกเขาเพื่อจุดประสงค์ลับของพวกเขาเอง

ชั่วขณะหนึ่ง ศิลาเก็บเสียงของราชานอกรีตได้กระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

ถ้าหยิงไป่อู่ไปเยี่ยมชมตลาดมืดใต้ดิน นางอาจจะสามารถหาพ่อค้าแม่ค้าที่มีหินเก็บเสียงได้สองสามคนด้วยซ้ำ

“ใครต้องการสิ่งนี้”

ซุนม่อเหลือบมองและไม่สนใจเลย หาขุมทรัพย์? เขาอาจใช้ความพยายามในการแนะนำนักเรียนและพยายามรวบรวมคะแนนความประทับใจที่ดีให้ดีที่สุด ร้านค้าของระบบจะขาดอะไร?

ถ้าเขาสามารถได้รับคะแนนความประทับใจ 100,000 คะแนน เขาจะสามารถซื้อวิทยายุทธ์ชั้นเซียนระดับไร้เทียมทาน นั่นจะไม่ปลอดภัยมากกว่าหรือ? เมื่อเทียบกับการเสี่ยงชีวิตของเขาในทวีปทมิฬเพื่อค้นหาขุมสมบัติของราชานอกรีต?

เมื่อเจียงเหลิ่งลังเลว่าจะยกมือหรือไม่ ลู่จื่อรั่วและหยิงไป่อู่ ก็ยกมือขึ้นแล้ว

ซุนม่อโยนมันให้เด็กสาวมะละกอโดยไม่ตั้งใจ

“ข้ารู้สึกว่านี่เป็นเรื่องจริง”

ลู่จื่อรั่วจับหินและสัมผัสมัน เมื่อเสียงภายในเปิดใช้งาน มันทำให้นางรู้สึกกลัวอย่างยิ่ง มันเป็นพลังปราณของยอดฝีมือที่ทรงพลัง

หยิงไป่อู่หน้ามุ่ย

“ถ้าเจ้าต้องการวิหคขาวก็รับไปซะ แต่เจ้าควรลืมเรื่องเกี่ยวกับขุมสมบัตินี้ เข้าใจไหม เพียงแค่ทำอย่างเต็มที่ในการฝึกปรือ นั่นคือเส้นทางที่ถูกต้อง”

ซุนม่ออธิบาย เขาสังเกตเห็นการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของหยิงไป่อู่มานานแล้ว เด็กสาวนนี้เก่งทุกอย่าง ยกเว้นว่านางกลัวความยากจน ดังนั้นนางจึงเป็นคนงกอยู่บ้าง

หยิงไป่อู่รีบหยิบกระบี่วิหคขาวและกอดไว้ทันที นางลูบมันและรับประกันว่า

“อาจารย์ ข้าจะฝึกฝนให้หนักและทำให้ท่านภูมิใจอย่างแน่นอน”

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก หยิงไป่อู่ +100 กระชับมิตร (700/1,000)

(อืม เมื่อข้ามีเวลา ข้าจะตามหาจื่อรั่ว และทำวิจัยเกี่ยวกับเนื้อหาของหินเก็บเสียงนั้น ถ้าเนื้อหาเป็นเรื่องจริง มันจะไม่ทำให้ข้ารวยหรอกหรือ?)

(นั่นคือขุมสมบัติของราชานอกรีต!)

[1] 1 จิ = 1/3 เมตร

[2] อักษรจีนสำหรับ 'คำเปรียบเทียบ' สามารถอ่านได้ว่า 'ไป่ฟาง'