บทที่ 220 การต่อสู้ครั้งแรกที่เลวร้าย

บทที่ 220 การต่อสู้ครั้งแรกที่เลวร้าย

เนื่องจากกลุ่มนักเรียนตั้งค่ายพักแรมในถิ่นทุรกันดาร จึงต้องมีการเฝ้ายามในตอนกลางคืนเป็นธรรมดา

จินมู่เจี๋ยกำลังใช้ระบบหมุนเวียนทำหน้าที่ คืนแรกยังไม่ถึงคิวของซุนม่อ ดังนั้นเขาจึงนวดให้นักเรียนทั้งหกคนและกลับไปนอนทันที

 

ในเช้าวันที่สองเมื่อดวงอาทิตย์เพิ่งปรากฏขึ้น นักเรียนก็ตื่นขึ้น ให้เวลา 15 นาทีในการอาบน้ำและรับประทานอาหารเช้า หลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปยังส่วนลึกของหุบเขาลมวิญญาณ

ภูมิประเทศที่นี่มีความพิเศษมาก ยิ่งลึกเข้าไปในหุบเขา ความผันผวนของปราณวิญญาณก็ยิ่งคาดเดาไม่ได้ แรงดันวิญญาณมักจะเปลี่ยนระหว่างสูงและต่ำเช่นกัน

หลังจากฝึกฝนมาหลายปี โรงเรียนต่างๆ ก็มีมาตรฐานเดียวกันในการตัดสินทักษะของนักเรียน มาตรฐานนั้นเรียบง่าย ยิ่งสามารถเดินทางเข้าไปในส่วนลึกของหุบเขาได้มากเท่าไร ทักษะของพวกเขาก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

นักเรียนเหล่านี้ได้รับการเลี้ยงดูอย่างหนักจากสถาบันนของตนโดยไม่มีข้อยกเว้น

จินมู่เจี๋ยไม่ได้ขอให้กลุ่มอยู่ในแถวที่เป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นรูปแบบ มันดีพอตราบใดที่นักเรียนไม่ล้าหลัง

“สถานที่นี้น่าแปลกมาก!”

หยิงไป่อู่รู้สึกว่าบรรยากาศที่นี่ตึงเครียดมาก

ตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขาอยู่ที่เขตแดนนอกหุบเขา ดังนั้นภูมิประเทศจึงไม่ถือว่าราบเรียบ มีหินก้อนใหญ่อยู่รอบตัวพวกเขา

โขดหินเหล่านี้ยาวมากจนดูเหมือนเสา เนื่องจากการกัดเซาะที่เกิดจากกระแสปราณวิญญาณที่ปรากฏขึ้นตลอดทั้งปี ขอบที่แหลมคมของหินถูกกัดกร่อนลง พื้นผิวจึงเรียบมาก

ซุนม่อเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์ แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่มีรูปร่างเป็นเสาเหล่านี้  ความคิดของเขาก็อดคิดสัปดนอย่างช่วยไม่ได้

สิ่งเหล่านี้เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของสาวเปลี่ยวอย่างแน่นอน บางทีมันอาจจะไม่ดีเท่าแตงกวา แต่ก็ดีกว่ามะเขือยาวแน่

เนื่องจากการกระจายของพลังปราณไม่เท่ากันจึงทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในสัณฐานธรณี

ตอนนี้เวลาก็ใกล้จะถึงต้นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศยังไม่หนาว แต่ถ้าใครมองไปไกลๆ พวกเขาจะเห็นว่ามีน้ำค้างแข็งบนหญ้าป่าสองสามหย่อม

บางแห่งไม่มีหญ้าและเป็นทรายกระจัดกระจายและเป็นจุดๆ เต็มไปหมด ทำให้บริเวณนี้ดูเหมือนชายผู้เคราะห์ร้ายที่เป็นโรคเรื้อนกลากเกลือน

“จื่อรัว เจ้าเป็นอะไรไป?”

หลี่จื่อฉีเห็นเด็กสาวมะละกอมองไปทางซ้ายและขวาอย่างต่อเนื่องด้วยสีหน้าท่าทางกระวนกระวาย

“ข้า… ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจ้องมองเราอยู่”

สีหน้าของลู่จื่อรั่ว แข็งทื่อ

"ที่ไหน?"

หลี่จื่อฉีเริ่มกระวนกระวายทันที นางเชื่อมั่นในความอ่อนไหวของลู่จื่อรั่วเป็นอย่างมาก แต่หลังจากมองไปทั้งสี่ทิศแล้ว ก็ไม่พบสิ่งใดเลย

เจียงเหลิ่งเงี่ยหูฟังและฟังอย่างระมัดระวัง เขายังวิ่งไปที่เนินลมและสูดอากาศ  จากนั้นส่ายหัว

“ไม่มีใครอยู่เลย”

บรรดานักเรียนหกคน ความสามารถในการตรวจจับของเจียงเหลิ่งนั้นยอดเยี่ยมที่สุด ถ้าเขาบอกว่าไม่มีใคร ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด

“ข้าแค่รู้สึกว่ามีใครบางคน”

ลู่จื่อรั่วก้มศีรษะลง

“ทุกคน ระวังตัวให้มากกว่านี้ดีกว่า!”

ซุนม่อเตือน

มันจะไม่ผิดพลาดเลยที่จะระมัดระวังมากขึ้นเพราะมีสิ่งมีชีวิตประเภทหนึ่งอยู่ใน หุบเขาลมวิญญาณนี้

หินในหุบเขาลมวิญญาณแตกต่างจากที่อื่น โครงสร้างของพวกมันมีผลึกแร่บางส่วน แก้วผลึกเหล่านี้จะสะสมพลังปราณวิญญาณตลอดทั้งปีและจะเติบโตตามธรรมชาติภายใต้การหล่อเลี้ยง ย่อมมาถึงวันที่พวกมันอิ่มหนำสำราญ เมื่อถึงจุดนั้น พวกมันจะลุกขึ้นจากพื้นและกลายเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทหนึ่ง เริ่มเดินเตร่ไปทุกหนทุกแห่งไล่ล่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่มีพลังปราณวิญญาณมากมายในตัวพวกมันเพื่อกลืนกินและดูดซับปราณวิญญาณของพวกมันเพื่อการเติบโตต่อไป เนื่องจากธาตุสิ่งมีชีวิตเหล่านี้อาศัยอยู่ในหุบเขาลมวิญญาณ จึงมีชื่อเรียกว่า 'อสูรลมวิญญาณ'

อสูรลมวิญญาณไม่มีความตระหนักรู้ในตนเอง พวกมันเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณที่ต้องการกลืนกินปราณวิญญาณ อย่างไรก็ตามพวกมันสามารถตรวจจับอันตรายได้ ดังนั้นพวกมันจะไม่ปรากฏอยู่นอกหุบเขา จำนวนของพวกมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเข้าไปในหุบเขาลึก

ในวันที่สองหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในหุบเขาลึก ประมาณ 9 โมงเช้า จู่ๆ ก็มีคลื่นลมวิญญาณออกมาจากบริเวณหิน

“เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้!”

จินมู่เจี๋ยกำลังสังเกตสถานการณ์ขณะออกภารกิจ

“อาจารย์ผาย แยกอสูรลมวิญญาณเหล่านี้ตามจำนวนกลุ่มของเรา นักเรียนแต่ละกลุ่มจะใช้ปราณเดี่ยว”

ผายหยวนลี่ควงดาบของเขาและพุ่งเข้าหาอสูรลมวิญญาณ

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ!

ปราณดาบหวีดหวิวและอสูรลมวิญญาณทั้งเจ็ดถูกแยกออกจากกลุ่มเดิม นักเรียนบางคนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่หลายคนเต็มไปด้วยความปรารถนา การต่อสู้ครั้งแรกของพวกเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้น!

“เลือกคู่ต่อสู้ของเจ้าเอง!”

หลังจากที่จินมู่เจี๋ยพูดซวนหยวนพ่อก็ไม่รอคำสั่งของซุนม่อ และพุ่งเข้าหาอสูรลมวิญญาณตัวที่ใหญ่ที่สุดทันที

“หลีกไปซะ นี่มันของข้า!”

ความเร็วของจางเหยียนจงนั้นเร็วมาก และทำหน้าที่ของเขาเช่นกัน

ซวนหยวนพ่อเหลือบมองจางเหยียนจง เขาโบกมือและพุ่งหอกเงินไปทางอสูรลมวิญญาณ

“เจ้าแผ่นเงิน ฆ่า!”

ซวบ!

หอกสีเงินยาวหกฟุตราวกับดาวตกที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า มันกระแทกเข้าที่ศีรษะของอสูรลมวิญญาณอย่างไร้ความปราณี หลังจากที่หอกกระดอนออกไป ก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้น ซวนหยวนพ่อกระโดดขึ้นไปในอากาศและตีลังกาในขณะที่เขาคว้าหอกเงินของเขา ปลดปล่อยการโจมตีอันทรงพลังอีกครั้ง

ปัง

ผงหินระเบิดจากอสูรลมวิญญาณเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ

"ไป!"

ความสามารถด้านกายภาพของหลี่จื่อฉีนั้นอ่อนแอที่สุด แต่ในฐานะศิษย์พี่นางต้องเป็นผู้นำโดยเป็นแบบอย่าง ดังนั้นนางจึงชักกระบี่ออกมาและพุ่งเข้าต่อสู้ แต่ความเร็วในการวิ่งของนางช้าเกินไป

"ฆ่า!"

“เราต้องการสิ่งนี้เท่านั้น!”

"ระวังด้วย!"

นักเรียนเถียงกันเสียงดัง

"เวร!"

จางเหยียนจงรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเพราะกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ เมื่อกลุ่มสำรวจพื้นที่ที่ไม่รู้จัก ใครก็ตามที่โจมตีสัตว์ประหลาดก่อนจะได้รับความสำคัญเหนือมัน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเลือกลมวิญญาณอื่นเท่านั้น

ซุนม่อเดินตามแต่ไม่ได้ลงมือ เขากำลังสำรวจอสูรลมวิญญาณนี้แทน

ในความทรงจำของตัวตนดั้งเดิมของเขา สัตว์ประหลาดตัวนี้มีอยู่จริง อย่างไรก็ตาม ซุนม่อเป็นคนทันสมัย ​​และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสิ่งนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ากำลังดูหนังแฟนตาซีตะวันตก

อสูรลมวิญญาณที่เตี้ยที่สุดสูง 1.8 เมตร และสูงที่สุดในหมู่พวกมันมากกว่า 3 เมตร ลำตัวของพวกมันมีแก้วผลึกกลวงที่ส่องประกายด้วยแสงสีน้ำเงินจางๆ ภายในเต็มไปด้วยมวลพลังปราณหนา ดวงตาของพวกมันมีรูปร่างเหมือนอัญมณี

"น่าสนใจ!"

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก

ปัจจุบัน เป็นที่ทราบกันดีว่ามีห้าระดับในทวีปทมิฬ แต่ละระดับมีรูปแบบชีวิตที่แปลกประหลาดและรอบรู้มากมาย ชาวเก้าแคว้นเรียกพวกมันว่าสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬหรือสายพันธุ์แห่งความมืดลึกลับ

ประตูเซียนยังสรุปรายชื่อสัตว์อสูรลึกลับประเภทต่างๆ ไว้ด้วย มันเหมือนกับมังกรปราณวิญญาณสัญจรที่ปรากฏในสระคลื่นเย็น อยู่ในอันดับที่ 36 สำหรับอสูรลมวิญญาณเหล่านี้ เนื่องจากพวกมันอ่อนแอและธรรมดาเกินไป พวกมันจึงไม่ถูกจัดเข้าในรายชื่อ

พูดตรงๆ พวกนี้เป็นสัตว์ประหลาดมือใหม่ที่เหมาะสำหรับนักเรียนมือใหม่เหล่านี้เพื่อสร้างประสบการณ์

“ทุกคน ระวัง! เจียงเหลิ่ง เจ้ามีหน้าที่รับผิดชอบแนวป้องกันแรก ซวนหยวนพ่อ กลับไปเดี๋ยวนี้ อย่ารีบเร่งรุกไปข้างหน้ามากเกินไป!”

หลี่จื่อฉีออกคำสั่งโดยต้องการควบคุมการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม โดยพื้นฐานแล้ว ซวนหยวนพ่อจะไม่ฟังนาง

“ทำไมเราถึงต้องการรูปแบบการต่อสู้? แค่ระเบิดพวกมันให้เป็นฝุ่นก็พอ!”

การโจมตีของซวนหยวนพ่อแข็งแกร่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เกี่ยวกับสายพันธุ์แห่งความมืดลึกลับอย่างอสูรลมวิญญาณ วิธีวัดความแข็งแกร่งของพวกมันคือการดูขนาดของพวกมัน โดยพื้นฐานแล้วยิ่งมีขนาดใหญ่เท่าไหร่ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่ามีข้อยกเว้นอยู่บ้างแต่ไม่มากนัก

“ศิษย์พี่ใหญ่ แก่นแก้วสีน้ำเงินมีค่าไหม?”

หยิงไป่อู่เลียริมฝีปากของนาง

“หลังจากเอาชนะพวกมันได้ พวกมันจะทิ้งแกนธาตุ ถ้ามันสมบูรณ์ แปลว่าปราณวิญญาณภายในไม่สลาย สามารถขายได้หนึ่งก้อนหินวิญญาณ"

หลี่จื่อฉีอธิบาย นางจดจำความรู้พื้นฐานทั้งหมดนี้มานานแล้ว

“หินวิญญาณ?”

ดวงตาของหยิงไป่อู่เป็นประกาย หลังจากนั้นนางก็ควงกระบี่วิหคขาว และรีบวิ่งไป นางไม่รอที่จะเข้าไปใกล้และสะบัดกระบี่เพื่อโจมตีทันที

ควั่บ! ควั่บ! ควั่บ!

นกสีขาวสามตัวที่ก่อตัวขึ้นจากพลังปราณวิญญาณพุ่งออกไป กระแทกเข้ากับร่างของลมวิญญาณ

ปัง ปัง ปัง

ผงหินระเบิดจากการกระแทก

“อาวุธวิญญาณ?”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ผู้คนจำนวนไม่น้อยหันมองไปทางกระบี่ยาวในมือของหยิงไป่อู่ ด้วยความประหลาดใจ ความสามารถในการทำให้ปราณวิญญาณของนางกลายเป็นกระบี่นี้ดูเหมือนจะเป็นอาวุธวิญญาณ!

“ไป่อู่!”

หลี่จื่อฉีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะเผชิญกับอันตรายอะไรในภายหลังหยิงไป่อู่ไม่ควรเปิดไพ่ตายของนาง

หยิงไป่อู่โดยปกติจะไม่พิจารณาสิ่งเหล่านี้ นางเพียงต้องการเร่งและเอาชนะอสูรลมวิญญาณเพื่อยึดแกนธาตุ ท้ายที่สุด มันก็คุ้มกับหินวิญญาณหนึ่งก้อน

“ข้าจะให้กำลังใจพวกเจ้า!”

ถานไถอวี่ถังยืนอยู่ข้างซุนม่อทำตัวเป็นกองเชียร์ ดูเหมือนเขาจะไม่อยากเคลื่อนย้ายจากตำแหน่งของเขา

ลู่จื่อรั่วต้องการช่วย แต่นางอยู่ในความสับสน

ควั่บ!

หอกสีเงินพัดผ่านไป ทำให้เกิดลมกระโชกแรง ทำให้ผมของหยิงไป่อู่กระพือปีก หอกเกือบจะฟาดเข้าที่หัวของนาง

"เจ้ากำลังทำอะไร?”

หยิงไป่อู่ขมวดคิ้ว

“เจ้ากำลังขวางทาง ได้โปรดออกไปจากเส้นทางของข้า”

ซวนหยวนพ่อไม่พอใจอย่างมาก เมื่อมีคนเหล่านี้อยู่ด้วย เขากลัวที่จะทำร้ายสมาชิกของเขาเอง นี่คือเหตุผลที่เขาไม่มีทางระเบิดพลังออกมาเต็มที่

“ฮึ่ม!”

หยิงไป่อู่ไม่ต้องการจากไปเหมือนกัน สินสงครามจะถูกแบ่งออกตามความพยายามของพวกเขาอย่างแน่นอน ถ้านางยืนดู นางก็ไม่สามารถแม้แต่จะได้อะไรเลย

ซุนม่อนวดหน้าผากของเขา แม้แต่คำว่า 'กองทรายหลวมๆ' ก็ยังไม่เพียงพอที่จะอธิบายทั้งหกคนได้ อย่างไรก็ตาม เจียงเหลิ่งยังคงทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ

เด็กหนุ่มมีลักษณะภายนอกที่เย็นชาแต่มีหัวใจที่อบอุ่น แม้ว่าเขาจะไม่ได้โจมตีและเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องโดยรักษาระยะห่างจากอสูรลมวิญญาณในระยะสามเมตร แต่เขามั่นใจว่าหากซวนหยวนพ่อและคนอื่นๆ เผชิญกับอันตราย เขาจะสามารถให้การสนับสนุนเพื่อช่วยเหลือพวกเขาได้ทันที

จินมู่เจี๋ยกำลังสังเกตการต่อสู้ เมื่อนางเห็นความโกลาหลของกลุ่มซุนม่อ นางส่ายหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ นางเต็มไปด้วยความคาดหมาย แต่การแสดงของนักเรียนของซุนม่อนั้นแย่มาก ในทางกลับกัน การแสดงของนักเรียนของกู้ซิ่วสวินนั้นสะดุดตามาก

พวกเขาต่อสู้ร่วมกับจางเหยียนจงเป็นแกนหลักและข่มปราบจิตวิญญาณของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเคยฝึกการต่อสู้แบบกลุ่มมาก่อน

การแสดงของนักเรียนของจางหลานและเกาเปินนั้นธรรมดา แต่นางรู้ว่าพวกเขาเป็นครูใหม่ ดังนั้น จินมู่เจี๋ยให้การประเมินที่ดีแก่พวกเขา

“ทำไมเจ้าโง่จัง”

จางเฉียนหลินเริ่มสบถด่า เขาคว้าเสื้อผ้าของนักเรียนคนหนึ่งแล้วดึงเขากลับมา ถ้าเขาช้าลงเล็กน้อย หัวของนักเรียนคนนั้นคงถูกอสูรลมวิญญาณบดขยี้

“พวกเจ้าอย่าคิดว่าเพราะอสูรลมวิญญาณเหล่านี้พบได้ทั่วไป จุดแข็งของพวกมันจะอ่อนแอ เมื่อพวกมันดุร้าย พวกมันก็แข็งแกร่งเกินพอจะบดขยี้เจ้าทั้งหมดให้เป็นกะปิ”

ผายหยวนลี่เตือน

พวกครูจะไม่กระทำการใดๆ เว้นแต่เวลาที่อันตรายจะมาถึง ภารกิจของพวกเขาคือการสังเกตนักเรียนและให้คำแนะนำที่ตรงจุดแก่พวกเขาแต่ละคนตามลำดับ

ในที่สุดการต่อสู้ก็เป็นทางลัดที่เร็วที่สุดในการเสริมความแข็งแกร่ง

บูม!

หลังจากที่จางเหยียนจงใช้การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ อสูรลมวิญญาณที่พวกเขาโจมตีก็ถูกฆ่าตายโดยตรง มันแตกและกลายเป็นหินบนพื้นดิน

"โอ้ใช่เลย!"

นักเรียนก็ส่งเสียงเชียร์

"ไม่เลว!"

กู้ซิ่วสวินยกย่อง นางชำเลืองมองซุนม่ออย่างพึงพอใจ (เจ้าเห็นสิ่งนี้ไหม แม้ว่าข้าจะไม่มีหัตถ์เทวะ ความสามารถในการแนะนำนักเรียนของข้าก็ไม่เลวเช่นกัน)

นักเรียนของจางหลานและเกาเปิน ก็เสร็จสิ้นการสังหารเช่นกัน แต่สำหรับฝั่งซุนม่อลูกศิษย์ของเขายังคงต่อสู้กัน นอกจากนี้ซวนหยวนพ่อและหยิงไป่อู่ ยังโต้เถียงกันอยู่

“เงียบไปเลยทั้งสองคน หุบปาก!”

หลี่จื่อฉีโกรธมากจนมือของนางสั่น (พวกเจ้าปฏิบัติต่อข้าศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าว่าไม่มีอยู่จริงหรือ เราต้องการแสดงทักษะของเราอย่างชัดเจนและรักษาหน้าให้อาจารย์ของเรา แต่พวกเจ้าก็ยังทำตัวแบบนี้?)

โดยไม่สนใจความจริงที่ว่าถานไถอวี่ถังกำลังเคลื่อนไหวลู่จื่อรั่วก็ไร้ประโยชน์และเจียงเหลิ่งไม่ได้ทำอะไรเลย หยิงไป่อู่และซวนหยวนพ่อต่างก็ทำงานหนักมาก แต่พวกเขาก็ทะเลาะกันในฐานะหน่วยงานอิสระ

“ศิษย์พี่ใหญ่ ถอยออกไป!”

หยิงไป่อู่ไม่พอใจนัก นางต้องการที่จะร่วมมือกับซวนหยวนพ่อ แต่เจ้านั่นมีอัตตาที่ยิ่งใหญ่และต้องการตะลุยเดี่ยว เขาเกือบจะทำร้ายนางสองสามครั้งแล้ว นางจะอดทนต่อไปได้อย่างไร?

บุคลิกของหญิงสาวหัวแข็งก็ประมาณนี้ (ถ้าคนอื่นปฏิบัติกับเราดี ข้าจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดี แต่ถ้าคนอื่นเป็นปฏิปักษ์ต่อข้า ข้าจะกัดคนนั้นให้ตายแน่)