เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 556 ทนเพื่ออนาคต

ตอนที่  556  ทนเพื่ออนาคต

ทอเรนเลโออดทนอาการเจ็บปวดสุดขีดได้นานสามชั่วโมง

ในที่สุด เขาก็ยอมแพ้

ระหว่างกระบวนการปลุกพลังสายเลือด เลือดของจ้าวอสูรจะโจมตีและครอบงำร่างกายอย่างต่อเนื่อง  ในทางตรงกันข้าม ร่างกายจะต่อต้านการรุกรานของเลือดตามธรรมชาติ และเกิดการต่อสู้ระหว่างธาตุทั้งสองบังคับให้ร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงจากภายในสู่ผิว จากกล้ามเนื้อเข้าไปถึงกระดูก  ทุกส่วนของร่างกายจะกลายเป็นสมรภูมิเลือด  แม้ว่าการปลุกสายเลือดนี้จะไว แต่ก็เป็นวิธีที่เจ็บปวดสุดขีด  ถ้าคนผู้นั้นไม่มีพลังจิตพอต้านทานการรุกรานนี้ได้  พวกเขามีแนวโน้มว่าจะไม่สามารถทนได้และร่างกายอาจระเบิด.... กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ สวรรค์หรือนรกอยู่ที่ความคิดชั่ววูบ

สามารถทนสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถทนได้จะเป็นวิธีเข้าถึงขอบเขตที่คนธรรมดาไม่มีทางเข้าถึง

เย่ว์หยางช่วยเลโอที่ร่างกำลังจะระเบิดได้ทัน  จากนั้นทุกคนเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับผู้เฒ่าเผ่ามนุษย์วัวที่ร่างกายอ่อนล้าผู้นี้

 “เลโอ, ข้าไม่เคยคิดเลยว่าท่านจะเอาชนะข้าได้เข้าถึงระดับปราณก่อกำเนิด”  ลีนเอลฟ์ทองดีใจกับสหายของเขา นี่เป็นเพราะปฏิภาณของโคเฒ่ามีจำกัด  แม้ว่าเขาจะกัดฟันฝึกฝนมานาน  แต่ความก้าวหน้าของเขาก็ยังช้ามาก  ทุกคนคิดว่าโคเฒ่าจะบรรลุขอบเขตปราณก่อกำเนิดได้ในที่สุด

 “อย่าเพิ่งดีใจเกินไป ยังก่อน...”  เย่ว์หยางอดราดน้ำเย็นเตือนสติทุกคนไม่ได้

 “มีอะไรผิดปกติหรือ?”  เย่คงมีสีหน้ามึนงง

 “เจ้าบอกว่าขอเพียงทนได้หนึ่งชั่วโมงก็จะเข้าถึงปราณก่อกำเนิดระดับหนึ่งไม่ใช่เหรอ?”  องค์ชายเทียนหลัวถามอย่างสับสน

ตามการคำนวณนี้ก็จะหมายความว่าผู้เฒ่าเผ่าโคที่อดทนมานานสามชั่วโมง ก็กลายเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับสามแล้ว  แม้ว่ากระบวนการจะเจ็บปวด แต่เพื่อให้ได้เข้าถึงชั้นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับสามได้ทันที นั่นก็นับว่าคุ้มแล้ว

ตอนนี้ แม้แต่หัวใจของเป่าเอ๋อก็เต้นถี่แรง

นางวาดภาพว่า ก็คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายถ้าจะลองปลุกพลังสายเลือดและแข็งแกร่งขึ้นบ้างเล็กน้อย

เมื่อเย่ว์หยางพูด  นางถึงกับหวาดหวั่นขวัญผวา “ใครบอกกันว่าทนหนึ่งชั่วโมงจะเท่ากับได้เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับหนึ่ง? ถ้าไอ้ของอย่างนั้นมีอยู่จริง  อย่างนั้นข้าจะไม่รอพวกเจ้าเลย ข้าคงอดทนเองสักสองวันสามคืน? จากนั้นค่อยไปฆ่าสามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ไปแล้วไม่ใช่หรือ?  แน่นอนว่าไม่มีเรื่องอย่างนั้นแน่  อย่าเพิ่งคิดว่าทันทีที่เลโอลุกขึ้นมาเขาจะกลายเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับสาม  นั่นเข้าใจผิดแล้ว!  ในที่สุด เลโอก็ยังจำเป็นต้องฝึก  แต่ความเร็วในการฝึกครั้งนี้จะก้าวหน้าได้เร็วกว่าปกติหลายเท่า  ที่สำคัญคือการปลุกพลังสายเลือดจะเปิดเผยศักยภาพของเจ้าทั้งหมด  และทำให้เจ้าบรรลุขอบเขตใหม่ได้ง่ายๆ”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้  พวกเขายังไม่สามารถเข้าใจอะไรได้

แน่นอน เย่ว์หยางจำเป็นต้องยกตัวอย่าง  “ยกตัวอย่าง ถ้าการฝึกฝนเป็นเหมือนการสร้างบ้าน  ทุกคนต้องการสร้างปราสาท  ก็เปรียบเหมือนทุกคนต้องการกลายเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิด  ตอนนี้ปัญหาของที่นี่ก็คือ จะไปเอาวัสดุก่อสร้างปราสาทมาจากไหน?  จะสร้างได้อย่างไร? จะสร้างตรงไหน? จะสร้างเป็นรูปแบบไหน? พวกเจ้าจำเป็นต้องใช้เวลาสร้างนานแค่ไหน?”

 “.......”  ทุกคนมองหน้ากันเองทันที  เพราะทุกคนไม่สามารถตอบข้อสงสัยนี้ เพราะพวกเขาไม่ใช่นักสู้ปราณก่อกำเนิด

เย่ว์หยางคงอธิบายต่อไป  “การปลุกสายเลือดจะช่วยคลี่คลายปัญหาเหล่านี้  หรือในอีกความหมายหนึ่ง มันช่วยพวกเจ้าเตรียมวัสดุก่อสร้าง, หาทำเลที่ดีสำหรับสร้างและออกแบบการสร้างไว้ด้วย สิ่งที่พวกเจ้าจำเป็นต้องทำก็คือ ยืนยัน”

 “เราจะยืนยันยังไง?”  เป่าเอ๋อยังคงสับสน

 “โธ่เอ๊ย, แน่นอนว่าก็ยืนยันว่าเจ้าต้องการวัสดุก่อสร้างมากแค่ไหน ยืนยันตำแหน่งที่จะสร้าง ยืนยันแบบแปลนที่จะใช้”  เย่ว์หยางลูบศีรษะนางเบาๆ  เป่าเอ๋อแลบลิ้นอย่างน่ารัก นางมักรู้สึกว่านางเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แต่บางครั้งก็มึนงงเล็กน้อย  เมื่อเห็นท่าทางที่ซุกซนของนางทุกคนอดหัวเราะไม่ได้

 “สิ่งที่คุณชายสามหมายถึงก็คือ นักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับหนึ่ง สอง สามก็คือวัสดุก่อสร้าง, ทำเลสร้างและแบบแปลนใช่ไหม?” เฟิงชิซาค่อยรู้ตัวได้ทันที

 “การยืนยันของหัวหน้าเลโอก็คือช่วงเวลาทั้งหมดที่เขาตั้งใจและทนต่อกระบวนการปลุกสายเลือดได้นั่นเอง”  หลิวเย่ก็เข้าใจเช่นกัน

 “ถูกแล้ว”  เย่ว์หยางพึมพำเบาๆ  “ข้าไม่รู้ว่าขีดจำกัดของทุกคนจะอยู่กันที่ระดับใดกันแน่ อาจจะสูงกว่าที่ข้าคิดหรืออาจต่ำกว่า  เพื่อยืนยันให้ถูกต้อง บรรพบุรุษของพวกเราจึงได้ค้นคว้าเคล็ดวิชาลับปลุกพลังสายเลือด  กระบวนการนี้จะต้องใช้กำลังใจของคนเพื่อกำหนดขีดจำกัดการเติบโตของพวกเขา  แม้ว่าอาจไม่ถูกต้องเต็มร้อย แต่ก็ใกล้เคียงสถานการณ์จริง”

 “อย่างนั้นขีดจำกัดของผู้เฒ่าเผ่าโคก็คือปราณก่อกำเนิดระดับสามใช่ไหม?”  เย่คงใจสั่น

 “ถูกต้อง ถ้าไม่มีอุบัติเหตุอะไร  ขีดจำกัดของเลโอจะอยู่ที่ปราณก่อกำเนิดระดับสาม นี่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องอานุภาพแห่งใจและความอดทนของเขา  ต้องการเลื่อนไปในระดับสูงกว่านั้นเป็นเรื่องที่จะทำได้ยากมาก”  เย่ว์หยางพยักหน้าและพูดชัดเจน  “ขีดจำกัดของพวกเจ้าขึ้นอยู่กับความอดทนและระยะเวลารวมที่พวกเจ้าสามารถทนต่อกระบวนการปลุกสายเลือด  ตามทฤษฎี ยิ่งพวกเจ้าทนได้นาน ขีดจำกัดของพวกเจ้าก็จะสูงตาม  การปลดปล่อยศักยภาพของพวกเจ้าก็จะง่ายขึ้น  ยิ่งเวลาสั้น ก็หมายความว่าความสำเร็จของพวกเจ้าจะน้อยลง

 “ลูกพี่ผู้นี้จะไม่มีทางยอมแพ้ ต่อให้ตายก็ตาม...”  เจ้าอ้วนไห่เตรียมจะยอมแพ้  แต่หลังจากได้ยินเช่นนี้ เขากลัวจนไม่คิดอะไรอีก”

เขาไม่พอใจอยู่แค่เพียงปราณก่อกำเนิดระดับสาม  ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยลำบากมาก่อน  เนื่องจากความลำบากทำให้เขาเติบใหญ่  ทำไมเขาต้องหยุดด้วย?

ก่อนหน้านั้นอาจารย์จิ้งจอกเฒ่าฝึกให้เขาจนกระทั่งฟ้ามืด

ในวังเบญจธาตุและในหอลงทัณฑ์ทะเลสาบเลือด   เขาถูกกดดันและได้รับบาดแผลน่ากลัวและบาดเจ็บทั่วร่าง  ตอนนี้เขายังสามารถกัดฟันทนได้ตลอด  ทุกๆ วินาทีที่เขาสามารถทนได้ ก็ยิ่งเพิ่มศักยภาพในการบรรลุขั้นสูงขึ้นไป  ดังนั้นเขาจึงต้องอดทนให้ได้

สิ่งที่น่าอนาถที่สุดก็คือทุกคนกำลังมองเขาอยู่ในตอนนี้

ถ้าเขาเพียงแต่ทนได้แค่สามชั่วโมง แต่เย่คงสามารถทนได้ห้าชั่วโมง หรือสูงกว่านั้น อย่างนั้นเขาคงไม่สามารถเชิดหน้าโอ้อวดต่อเย่คงได้

สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยก็ยังคิดจะยอมแพ้  แต่เมื่อนางได้ยินเช่นนี้ นางจึงกัดฟันอดทนต่อไป

ผู้เฒ่าเผ่ามนุษย์วัวเลโอไม่เสียใจที่ตัดสินใจยอมแพ้

เขารู้ขีดจำกัดของตัวเขาเองและเข้าใจว่าร่างกายของเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ขีดจำกัดของเขาคือปราณก่อกำเนิดระดับสาม  ในอนาคต ถ้าเขาเข้าถึงปราณก่อกำเนิดระดับสามกลายเป็นนักสู้คนหนึ่ง นั่นก็นับว่าเพียงพอแล้ว  เขาวาดภาพว่าญาติพี่น้องจะมองเขายังไงเมื่อเขากลับไปยังเผ่าตนเอง  นักสู้ระดับเจ็ดธรรมดาอย่างเขากลายเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดได้  นั่นไม่เคยปรากฏมาในเผ่าเลยนานหลายร้อยปีแล้ว

 “พี่ฟ่านหลุนเถี่ย  ท่านต้องอดทนให้ได้นะ  อย่ายอมแพ้เจ้าอ้วนนะ”  เป่าเอ๋อรีบเชียร์ฟ่านหลุนเถี่ย

 “เจ้าอ้วนดูเหมือนไม่มีประโยชน์อะไรเลย เขาเทียบเจ้าไม่ได้แน่!”  สี่สาวเผ่ามนุษย์หมูป่าผงกศีรษะเห็นด้วย

 “เฮ้ เฮ้, พวกเจ้าพูดอย่างนั้นได้ไง?”  เจ้าอ้วนไห่เริ่มโมโห  เขาเชื่อว่านอกจากฮุยไท่หลางแล้ว เขาโดดเด่นที่สุด  เขาดีที่สุดสามารถต่อสู้ได้เสมอกับเสวี่ยทันหลางและร่างอสูรของเขาก็แข็งแกร่งทรงพลังมาก  ปกติ เขาไม่เอาตัวเองไปเทียบกับเย่ว์หยาง ไม่มีใครเอาเขาไปเทียบกับเย่ว์หยาง เพราะเย่ว์หยางอยู่ในระดับที่ห่างไกลไปแล้ว

 “อธิบายเรื่องปลุกสายเลือดเพิ่มอีกหน่อยเถอะ”  เสวี่ยทันหลางสงสัยอยู่เล็กน้อย  แม้ว่าเขาตัดสินใจไม่ร่วมในการปลุกพลังสายเลือด เนื่องจากเขาอาศัยการฝึกฝนอย่างหนักเพื่อยกระดับ

 “ข้าจะยกอีกตัวอย่างคล้ายๆ กัน  การปลุกพลังสายเลือดก็เพื่อยืนยันว่าเจ้าต้องการสร้างบ้านแบบไหน  ถ้าเจ้าต้องการบ้านที่เป็นแบบปราณก่อกำเนิดระดับสาม  อย่างนั้นเจ้าก็ควรอดทนให้ได้ระดับนี้ และข้า (เปรียบเหมือนการปลุกสายเลือด) จะช่วยเจ้าสร้างรากฐาน  เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้กระบวนการก่อสร้างบ้าน ตราบใดที่พวกเจ้าทำตามคำแนะนำของข้าและฝึกไปตามนั้น เหมือนกับคนงานทำไปตามแผนผังการก่อสร้าง ปราสาทของเจ้าก็จะค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่าง  เพราะปราสาทได้ถูกข้าวางผังเอาไว้แล้ว  เจ้าไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดเรื่องนั้น  ถ้าเจ้าต้องการความก้าวหน้า ข้าก็จะนำเจ้าไปยังจุดนั้น กระบวนจะง่ายและเร็วกว่าที่พวกเจ้าคลำหาทางไปช้าๆ”  จากนั้นเย่ว์หยางชูสามนิ้ว “อย่างไรก็ตาม ยังมีข้อเสียเปรียบอยู่สามข้อก็คือ ประการที่หนึ่ง เมื่อเจ้าถึงขีดจำกัดแล้ว ก็ยากจะก้าวหน้าได้ต่อไป เหมือนเมื่อเจ้าสร้างปราสาทเสร็จแล้ว ก็ยากจะขยับขยายต่อไปได้”

 “ประการที่สอง เพราะเจ้าใช้การปลุกสายเลือด อาจมีบางอย่างที่เสียไป เหมือนกับมีวัสดุก่อสร้างบางอย่างที่ต้องเสียไป  เจ้าจะไม่สามารถดึงความสามารถของพวกเจ้าออกมาได้ทั้งหมด  เมื่อเทียบกับการทำหลายอย่างตามลำพังช้าๆ ความเข้าใจหลายๆ อย่างจะช้า คนที่ใช้การปลุกพลังจะอ่อนแอกว่ายอดฝีมือในระดับเดียวกันบ้าง  ตามปกติ ข้อได้เปรียบของพวกเจ้าก็คือพวกเจ้าสามารถยืมประสบการณ์ของข้ามาใช้เพื่อความก้าวหน้าได้  เพื่อเป้าหมายนั้น เจ้าสามารถเข้าใจและเพิ่มพูนประสบการณ์มากขึ้น”  จากนั้นเย่ว์หยางพูดต่อ  “ประการที่สาม ถ้าขีดจำกัดของเจ้าคือสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดหรือสูงขึ้นไปกว่านั้น  เจ้าจะไม่สามารถอยู่เหนือจ้าวอสูรเพชฌฆาตโบราณที่พวกเราใช้เลือดของมันดำเนินการ เพราะเราใช้มันเป็นต้นแบบ  กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เจ้าสามารถสร้างปราสาทได้สูงสุดก็แค่ตามแบบเท่านั้น   ถ้าเจ้าต้องการสร้างปราสาทหินขาว ก็จะไม่มีทางสร้างได้เหนือปราสาทในเมืองฉางจินได้เลย...”

 “ข้าสามารถตายอย่างมีความสุขได้แล้วถ้าถึงระดับสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิด  ข้าคงไม่หวังไปให้ถึงชั้นปราณฟ้าระดับห้าแน่”  เจ้าอ้วนไห่พูดแทรกขึ้นมาขณะที่เขาทนเจ็บต่อไป

 “ฮึ, เจ้าไม่มีศักยภาพมากขนาดนั้น”  เย่คงอดชูนิ้วกลางให้เจ้าอ้วนไห่ไม่ได้

เขายังคงฝันจะไปให้ถึงสุดยอดปราณก่อกำเนิดระดับห้าอีกหรือ?

เขาช่างประเมินตัวเองสูงเกินไปจริงๆ

เย่คงประเมินว่าเจ้าหมูอ้วนนี้คงมีขีดจำกัดที่ปราณก่อกำเนิดระดับหก  ไม่ใช่ว่าเจ้าอ้วนไห่ไม่มีความสามารถอดทนได้  แต่เขาไม่สามารถไปถึงระดับปราณฟ้าได้แน่นอน  สามารถถึงระดับปราณก่อกำเนิดระดับหกได้บางทีคงทำให้พ่อแม่เจ้าอ้วนตื่นเต้นจนเส้นเลือดในสมองแตกได้แล้ว

สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ เจ้าอ้วนไห่ที่ยังคนทนอยู่ได้และร้องเหมือนหมูถูกเชือดก็ยังมีทีท่าว่าทนได้ต่อไป

ตรงกันข้าม แม้ว่าสาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยจะได้รับกำลังใจจากเป่าเอ๋อ  แต่นางก็ไม่สามารถอดทนได้ต่อไปและยอมแพ้หลังจากผ่านไปได้หกชั่วโมง

คนที่สองที่ยอมแพ้

เย่คงและคนอื่นๆ งง  เป็นไปได้ยังไงที่เจ้าอ้วนไห่ยังทนอยู่ได้จนถึงขนาดนี้?  เจ้าอ้วนไห่ตอบขณะที่ยังหอบอยู่เหมือนหมูใกล้ตาย  ลูกพี่คนนี้ยังทนอยู่ได้  ทันทีที่ข้าถึงระดับปราณฟ้า ข้าจะเหยียบเจ้าลิงเย่คงให้แบนและขโมยผู้หญิงของเขามาให้หมดปล่อยให้เขาเป็นโสดตลอดไป

เย่คงได้ยินถึงกับโมโห  ขณะเดียวกันเขาลอบตื่นตัว  ถ้าเขาทนไม่ได้นานเท่าเจ้าอ้วนไห่อย่างนั้นก็จะเป็นรอยมลทินในชีวิตของเขา

เพราะการปลุกพลังสายเลือดใช้เวลานานมาก  จึงยังไม่มีข้อมูลส่งกลับไป

อาจารย์จิ้งจอกเฒ่า, จุนอู๋โหย่วและคนอื่นๆ จึงไม่ทนอีกต่อไปถึงกับมาดูด้วยตาตัวเอง  สิ่งที่เหลือให้พวกเขาเห็นทำให้พวกเขาตะลึง  เจ้าอ้วนไห่ที่ปกติจะหน้าด้านไร้ยางอายกัดฟันทนมาถึงสิบชั่วโมงแล้ว อีกแค่เพียงหนึ่งชั่วโมงศักยภาพของเขาจะถึงระดับปราณฟ้า  เมื่อถึงจุดนั้น เย่คงไม่ทะเลาะกับเจ้าอ้วนไห่อีกต่อไปแล้ว เขาทั้งตะโกน, ด่าทอ, แนะนำและปลอบโยนเจ้าอ้วน และใช้ทุกวิธีหวังว่าเจ้าอ้วนจะสามารถทนได้ต่อไป

เสียงของเขาเริ่มแหบแห้งแล้ว  “เจ้าอ้วน, อย่าหลับเชียวนะ.. หัวหมูโว้ย, ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุด  เจ้าจะหลับไม่ได้เด็ดขาด เจ้าเกือบมีศักยภาพเท่ากับปราณฟ้าแล้ว  เจ้ารู้ไหมว่ามีกี่คนเองที่จะมาถึงระดับนี้ได้?  แม้แต่จักรพรรดิฟ้าและจักรพรรดิสมุทรในห้าจักรพรรดิหอทงเทียนก็ยังมาถึงระดับนี้ไม่ได้  แม้แต่จักรพรรดิใต้พิภพก็ยังไม่ถึงระดับนี้เช่นกัน  เจ้าเกือบจะเหนือพวกเขาแล้ว  เจ้าเกือบจะอยู่เหนือนักสู้นับพันนับหมื่นแล้ว.. ทนให้ได้อีกนิดเจ้าอ้วน  เจ้าจำได้ไหมว่าเราพบกันได้ยังไง?  เจ้ายังเป็นแค่สวะนั่งอยู่บนหลังแรดหลังเหล็กของเจ้า  แต่พลังของเจ้าก็เหมือนผายลม  ตอนนี้เจ้ามีโอกาสเกิดใหม่แล้ว  โอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิตของเจ้า  เจ้าจะอดทนต่ออีกนิดไม่ได้หรือไง?  แค่อีกชั่วโมงเดียวขีดจำกัดของเจ้าก็จะอยู่ในระดับปราณฟ้าแล้ว  นึกถึงคำแนะนำของข้าให้ดี  ช่วยให้ข้ามีไฟสักนิดก็ยังดี ข้าจะได้มีโอกาสโม้ได้ว่าข้ามีสหายที่ถึงระดับปราณฟ้า  ตื่นสิเว้ย..ตื่น..อย่าหลับ  ทนอีกเพียงชั่วโมงเดียวไม่ได้หรือไง?”

 “พอเถอะ,  เขาถึงขีดจำกัดไปแล้ว” เย่ว์หยางเดินเข้ามาช้าๆ