Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 10 รากฐาน

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 10 รากฐาน

 “เป็นลอร์ดเบรุตแจ้งเรา” ไดลินตอบ

เทพสงครามพูดบ้าง “เมื่อเรากลับจากสุสานเทพเจ้ามายังทวีปยูลาน ทันทีที่เข้าทวีปยูลาน, ลอร์ดเบรุตก็บอกทันทีว่า..ลินลี่ย์เจ้าอยู่ในอันตราย  เขาบอกว่าถ้าไดลินและทารอสรีบไปก่อน พวกเขาจะช่วยเจ้าได้ทันเวลา”

ไดลินและทารอสพยักหน้าเล็กน้อยทั้งคู่

 “ถ้าเจ้าช้าไปอีกเล็กน้อย, ไดลิน, หลายอย่างจะตกอยู่ในอันตรายมาก”  ทารอสถอนหายใจ

ไดลินหัวเราะ  “อันตรายยังไง?  ข้าคาดว่าลอร์ดเบรุตมาถึงที่นี่ก่อนเรานานแล้ว  มีแนวโน้มว่าในช่วงวิกฤติและอันตรายที่สุด ถ้าเรายังมาไม่ถึง, ลอร์ดเบรุตก็ต้องมาช่วยลินลี่ย์”

 “ลอร์ดเบรุต?”  ทารอสขมวดคิ้ว  “เป็นไปได้ว่าลอร์ดเบรุตคงจะไม่สนใจ ถ้ามนุษย์ในทวีปยูลานทุกคนตายหมด  เขายังจำเป็นต้องช่วยลินลี่ย์ด้วยหรือ?  ข้าพบว่ามันน่าแปลกใจมากที่เขายังมาช่วยเตือนเรา”

ทารอสมีความทรงจำถึงความโหดเหี้ยมอำมหิตของลอร์ดเบรุต

 “ไม่จำเป็นขนาดนั้นก็ได้”  ไดลินไม่ได้แสดงความคิดเห็นทำนองเดียวกัน

 “อย่างนั้นจะเป็นยังไงถ้าทุกอย่างพังทลาย”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ  มิน่าเล่าหลังจากเขาติดต่อทางใจกับบีบีแล้ว บีบีไม่ได้บอกเขา ถ้าเบรุตสามารถมาทัน.. เบรุตไปที่สุสานเทพเจ้า และไม่ได้อยู่ในไพรทมิฬ

ไม่มีใครสังเกต...

ห่างออกไปจากปราสาทเลือดมังกรสองสามกิโลเมตร ร่างโปร่งแสงของมนุษย์คนหนึ่งลอยตัวอยู่ในกลางอากาศ กลมกลืนแสงอาทิตย์ซึ่งฉายลงบนตัวเขา  เมื่อมีบางอย่างกลมกลืนแสงได้ทั้งหมดได้ ก็ทำให้สิ่งนั้นกลายเป็นล่องหนได้

 “เจ้าเด็กทารอสนั่น”

มนุษย์ล่องหนแค่นเสียงเยาะเย้ยตนเอง  “ดูเหมือนว่าการกระทำที่ข้าทำมาระหว่างสงครามล้างโลกตลอดหลายปีที่ผ่านมาจะทำให้เขากลัวอย่างแท้จริง  เขาคิดว่าข้าอำมหิตโหดร้ายขนาดนั้นเชียวหรือ?” และจากนั้นร่างมนุษย์ล่องหนก็หายไป

ที่ชายแดนไพรทมิฬ

 “บีบี, อย่าไป เจ้าไม่สามารถใช้ประโยชน์จากปราสาทเลือดมังกรได้  เจ้าจะเอาชนะเทพแท้ได้หรือ?”  จ้าวมุสิกม่วงทองทั้งสามไล่ตามบีบี  แต่บีบีทำใจแล้ว เขารีบบินลงไปในทิศใต้  ใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

แต่ขณะนั้นเอง

 “บีบี, ข้าปลอดภัยแล้ว”  เสียงของลินลี่ย์ดังขึ้นในใจของบีบี

 “พี่ใหญ่” บีบีชะงักทันที และดีใจ

จ้าวมุสิกม่วงทองทั้งสามที่อยู่ใกล้ๆ ต่างพากันประหลาดใจงงงวย เนื่องจากบีบีชะงักอยู่ในกลางอากาศและสนทนาทางใจกับลินลี่ย์  เพียงแต่หลังจากนั้นเป็นเวลานาน พวกเขาก็สนทนาจบ  “พี่ใหญ่  ข้าจะไปยังที่อยู่ท่านเดี๋ยวนี้”

บีบีต้องการพบลินลี่ย์ตอนนี้  ไม่มีใครหยุดเขาได้

 “บีบี...”  เสียงเข้มงวดดังขึ้น

บีบีเงยหน้าขึ้น ตาน้อยๆ ของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่สบายใจทันที  “ปู่เบรุต, ปู่กลับมาแล้ว”

 “ท่านพ่อ”  จ้าวมุสิกม่วงทองทั้งสามแสดงมารยาททันที

เบรุตยิ้มขณะที่ยื่นมือออกต้องการจะกอดบีบี  “บีบีมานี่เถอะ”  แต่บีบีหลบ “ฮึ่ม..ปู่เบรุต, ข้ารู้จากพี่ใหญ่ว่าปู่รู้ว่าพี่ใหญ่ตกอยู่ในความยุ่งยาก ทำไมปู่ไม่ขัดขวางด้วยตนเอง?  ถ้าปู่ขัดขวางเอง เจ้าบัดซบโอจวินจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”

บีบีไม่พอใจอย่างมาก

โอจวินเกือบจะฆ่าลินลี่ย์อยู่แล้ว

ในใจของบีบี แม้ว่าเบรุตจะทำให้เขารู้สึกภูมิใจอย่างมาก และเขาก็ชอบปู่เบรุตมากจริงๆ  แต่สำหรับบีบีไม่มีใครสำคัญมากกว่าลินลี่ย์ที่เติบโตมาพร้อมกับเขา  ตั้งแต่เขายังเล็กในทำนองเดียวกัน ในใจลินลี่ย์ บีบีก็มีความสำคัญมากเช่นกัน

ลินลี่ย์กับบีบีเที่ยวเดินทางด้วยกันมากี่ปีแล้ว เฉพาะสองคนนี้เท่านั้น?

มนุษย์ผู้ไร้บิดามารดาและอสูรเวทผู้ไร้บิดามารดา พวกเขาสนุกด้วยกัน ผจญภัยด้วยกันและค่อยๆ เติบโตมาพร้อมกัน ความผูกพันของทั้งสองแน่นหนาไม่อาจทำลายได้

 “บีบี, ข้า, ต้องฆ่าโอจวินด้วยมือตนเองเชียวหรือ?”  เบรุตหัวเราะพลางถอนหายใจ  “ข้าไม่สามารถเข้าไปพัวพันทุกอย่างได้ไม่ใช่หรือ?  การฆ่าโอจวินและการล้างแค้น จะดีที่สุดปล่อยให้ลินลี่ย์รับมือเรื่องนั้นเถอะ  ข้าแค่ช่วยชีวิตเขาไว้ก็พอ”

 “เป็นทารอสและไดลินที่ช่วยชีวิตพี่ใหญ่ข้า”  บีบีหันหน้าเมินเบรุตอย่างไม่สบายใจ

เบรุตมองดูบีบีไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี

เขา, เบรุตเป็นคนมีชื่อเสียงโด่งดัง แม้แต่ในบรรดาคนระดับสูงในพิภพในจักรวาลนับไม่ถ้วน  การไร้ความปราณีและเหี้ยมโหดของเขาเป็นเรื่องของตำนานเล่าขาน  แม้แต่ลูกๆ เขาเองเบรุตก็อาจอำมหิตได้ แต่..สำหรับบีบีแล้ว เบรุตมีแต่ความรักในใจ

ก็เหมือนกับบิดามารดาเข้มงวดกับลูกๆ ของตน  แต่กลับตามใจหลานๆ ของเขา

เบรุตเข้มงวดกับลูกๆ ของเขามาก แต่เมื่อพบว่าบีบีคือเชื้อสายของตระกูลเบรุตของเขา  บีบีเป็นหนูกินเทพตัวที่สองที่มีอยู่ในพิภพจักรวาลนับไม่ถ้วนทั้งหมด เขาจึงไม่อาจเข้มงวดได้

 “ทารอสกับไดลิน?” เบรุตส่ายศีรษะ  “บีบี, ความจริง, ข้ามาถึงปราสาทเลือดมังกรก่อนพวกเขานานแล้ว ด้วยการเดินทางด้วยความเร็วสูง  ถ้าพวกเขาไม่สามารถทำได้ทันเวลา  ข้าก็จะต้องเข้าไปแทรกแซงอยู่แล้ว”  เบรุตปลอบบีบีเหมือนกับว่าเขากำลังปลอบเด็กน้อย

บีบีมองดูเบรุตด้วยความคลางแคลงใจ “จริงหรือ?”

 “จริงแท้แน่นอน  ปู่เคยโกหกเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?”  เบรุตยิ้มอย่างใจดี

บีบีเริ่มยิ้มออกทันที

 “ก็ได้ ปู่เบรุต, ข้าอยากไปเยี่ยมที่ปราสาทเลือดมังกร” บีบีพูดทันที

 “ได้สิ” เบรุตชำเลืองมองเขา  “เจ้าสมควรไปเยี่ยมดู  แต่บีบี เจ้าต้องจำไว้ว่าเจ้าใกล้จะถึงช่วงเวลาเปลี่ยนแปลงสุดท้ายก่อนเข้าสู่ช่วงโตเต็มวัย  หลังจากเยี่ยมเยียนแล้วจงรีบกลับมาโดยเร็ว” เบรุตกำชับเขาอย่างเข้มงวด

 “เข้าใจแล้ว, ปู่เบรุต” บีบีตอบ

 “แฮรี่, เจ้าไปกับบีบี” เบรุตสั่งอย่างขึงขัง

 “ขอรับ, ท่านพ่อ”  จ้าวมุสิกม่วงทองแฮรี่รับคำ

 “ปู่เบรุต แฮรี่ไม่ต้องมาก็ได้ ถ้าข้าพบกับพวกเทพที่มาลงมือกับข้า แฮรี่จะปกป้องข้าไม่ได้” นี่คือสิ่งที่บีบีพูดเพราะขณะที่บีบีเห็นนั้น จ้าวมุสิกม่วงทองแฮรี่ไม่มีอะไรมากไปกว่าอสูรเวทระดับเซียน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แฮรี่อดมองกับพี่ชายทั้งสองไม่ได้  ซึ่งก็คือจ้าวมุสิกม่วงทองฮาร์ทและฮาร์วี่ย์

 “แฮรี่, ไปกับเขาเถอะ” เบรุตไม่ใส่ใจพูดอะไรต่อ

จากนั้นบีบีและแฮรี่มุ่งหน้าไปปราสาทเลือดมังกรพร้อมกัน

สำหรับเทพสงครามและมหาพรต การปรากฏตัวมากมายของยอดฝีมือในทวีปยูลานเป็นข่าวร้ายแรงอย่างยิ่ง  นอกจากนี้พวกเขาจำใจต้องยอมรับ  ลินลี่ย์ โอลิเวอร์ ไดลิน ทารอส ซีซาร์ เทพสงคราม มหาพรต... คนทั้งหมดนี้รวมประชุมกันอยู่ในห้องโถงใหญ่ของปราสาทเลือดมังกร

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันเองนั้น...

 “ควั่บ!”  ร่างมนุษย์คนหนึ่งบินเข้ามาด้วยความเร็วสูง  เป็นเฟนนั่นเอง

เร็วๆนี้ เพราะการมาถึงของโอจวิน, ลินลี่ย์สั่งครอบครัวและสหายของเขาให้หนีไปทุกทิศในทันที  ตอนนี้พวกเขาทยอยกันกลับมา  คนแรกที่มาถึงคือเฟน  เมื่อเฟนเข้ามาถึงในห้องโถง เขาเห็นเทพสงครามโอเบรียนก็ตะลึงทันที

 “ปัง!” เฟนคุกเข่าลงกับพื้น

 “อาจารย์!” เฟนหลั่งน้ำตาอยู่แล้ว  “สหายศิษย์ของข้าตายกันหมด รวมทั้งศิษย์กิตติมศักดิ์ก็ตายด้วยเช่นกัน  ภูเขาเทพสงครามทั้งหมดถูกทำลาย!  ศิษย์รานความไว้วางใจของอาจารย์!” เฟนสะอื้นเสียใจ  เขารู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อเห็นอาจารย์ของเขา  เทพสงครามลุกขึ้นทันที

เทพสงครามรีบเข้าไปหาเขาและประคองศิษย์คนแรกให้ยืนขึ้น

 “เฟน, นี่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเจ้า  ไม่ใช่ความผิดของเจ้า” เทพสงครามถอนหายใจ

เทพสงครามฝึกฝนมาตลอดชีวิต  แต่ด้วยเหตุที่เทพมาเป็นจำนวนมาก  เขาเข้าใจว่า....ศิษย์ของเขา, เฟน, ยังเป็นเซียนสุดยอดอยู่ ย่อมไม่มีโอกาสป้องกันได้แม้แต่น้อย

 “อาจารย์!!!” มีร่างมนุษย์หลายคนกระพริบวาบเข้ามา เป็นดิ๊กซี่และคนอื่นๆ

ดิ๊กซี่และคนอื่นยังคงคุกเข่าต่อหน้ามหาพรต

 “ลุกขึ้นเถอะ พวกเจ้าทุกคน”  มหาพรตพูดพลางถอนหายใจ  สถานการณ์ของนางยังดีกว่าเทพสงครามมาก, เพราะคนที่ยึดจักรวรรดิยูลานโจมตีแต่วังหลวง  นอกจากนี้ ศิษย์ของมหาพรตไม่ได้รวมกันอยู่ที่ใดที่หนึ่งมากเกินไป  ดังนั้นจึงมีเพียงสองคนที่อยู่ในพระราชวังที่เสียชีวิต

ศิษย์ของมหาพรตส่วนใหญ่ยังรอดชีวิตอยู่

อย่างไรก็ตามตาม ทวีปยูลานซึ่งมหาพรตคุ้มครองปกป้องมาโดยตลอดหมื่นปีถูกยึดครอง

หลายคนรีบตามมาสมทบ ทีละคนๆ รวมทั้งร่างหลักของลินลี่ย์ด้วย ซึ่งตอนนี้ผสานเข้ากับร่างแยกศักดิ์สิทธิ์แล้ว

 “ลินลี่ย์” ทันทีที่เดเลียกลับมานางสวมกอดลินลี่ย์ เพราะรู้สึกกังวลถึงเขา  “เจ้าปลอดภัย นั่นยอดเยี่ยมจริงๆ” ตาของเดเลียยังมีน้ำตาคลอเบ้า  เมื่อโอจวินมาถึง ทุกคนถูกบังคับให้ซ่อนในห้องมิติ

หลังจากนั้นพวกเขาก็หนีไปในทุกตำแหน่งทิศ

ร่างหลักของลินลี่ย์กังวลว่าศัตรูจะเพ่งหาจากรัศมีของเขาและมุ่งจับกุมเขา  ดังนั้นเขาไม่ยอมให้คนอื่นหนีไปในตำแหน่งเดียวกับเขา

ในเวลานั้นหัวใจของทุกคนเต็มไปด้วยความหวาดผวา  แต่ตอนนี้ทุกคนทำใจให้สงบได้แล้ว

 “ทุกอย่างปลอดภัยแล้วในตอนนี้”  ลินลี่ย์รู้สึกผ่อนคลายเช่นกัน

ก่อนหน้านี้ภาระหนักหน่วงกดทับลินลี่ย์ให้จำต้องทนแบกรับอยู่เพียงคนเดียว  แต่ตอนนี้ไดลินและทารอสมาถึงแล้ว ด้วยกำลังของทั้งสองคน.. เว้นแต่ลอร์ดแอดกินส์ลงมือด้วยตนเอง ฝ่ายลินลี่ย์อย่างน้อยก็มีความสามารถปกป้องตนเองได้

 “ลินลี่ย์, เจ้ารู้ไหมใครเป็นคนทำลายภูเขาเทพสงครามของข้า?”  เทพสงครามมองดูลินลี่ย์

ตาของเทพสงครามมีแววไม่ยอมรับเรื่องนี้

ลินลี่ย์ถอนหายใจขณะกล่าว  “ท่านเทพสงคราม, ลืมเสียเถอะ, กลุ่มคนที่ทำลายภูเขาเทพสงครามของท่านและยึดครองจักรวรรดิโอเบรียนคือคนที่มีพลังมากมายเหลือล้น  ผู้นำของพวกเขาคือเทพชั้นสูงนามว่าแอดกินส์”  ตั้งแต่รู้ว่าแอดกินส์เป็นเทพชั้นสูงเขาไม่เคยให้ความใส่ใจเสนอให้เทพสงครามยึดจักรวรรดิโอเบรียนกลับมา

 “แอดกินส์!!!”  ไดลินร้องขึ้นด้วยความตกใจ

ไดลินเคยอยู่ในดินแดนเกบาโดสมาก่อน ไดลินรู้ว่าแอดกินส์น่ากลัวขนาดไหน

 “เทพชั้นสูง?”  ทารอส ซีซาร์ เทพสงคราม มหาพรตและคนอื่นๆ สีหน้าเปลี่ยนไป  เป็นเรื่องยากมากจากการเลื่อนจากระดับเทียมเทพเป็นเป็นเทพแท้  แต่ระดับความยากของการก้าวหน้าจากระดับเทพแท้ไปเป็นเทพชั้นสูงเป็นเรื่องเหลือเชื่อมาก  สำหรับพวกเขาเทพชั้นสูงเป็นผู้ไร้เทียมทาน

ที่สำคัญ....

มหาเทพจะไม่ให้ความสนใจเทพธรรมดา  มหาเทพจะไม่ใส่ใจลงมือต่อคนพวกเขา  ดังนั้นเทพชั้นสูงจึงกลายเป็นเหมือนยอดเขา

 “อย่างนั้นแอดกินส์ก็ออกมาได้เช่นกัน  นั่นค่อยสมเหตุผล  เขาเป็นชาวเมืองบลูไฟร์”  ไดลินถอนหายใจ  “ใครจะรู้กันว่าลอร์ดบลูไฟร์สามารถหนีออกมาได้ด้วยหรือไม่”  ไดลินยังรู้ถึงพลังที่น่ากลัวของบลูไฟร์ หนึ่งในห้าราชันย์

ราชันย์ในบรรดาเทพชั้นสูงที่ทรงพลังทั้งหมด

แม้ว่าแอดกินส์จะทรงพลัง  แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าบลูไฟร์  เขาต้องก้มหัวผู้เย่อหยิ่งอย่างเขายอมรับบลูไฟร์

 “ฮ่าฮ่า...”  เทพสงครามหัวเราะหยันชะตาตนเอง  “งั้นเทพชั้นสูงก็สนใจยึดจักรวรรดิโอเบรียนของข้าจริงๆ”  เสียงหัวเราะของเทพสงครามแฝงไปด้วยแววจนใจ  แม้ว่าเทพสงครามจะมีความก้าวหน้าในสุสานเทพเจ้า แต่เขาก็ยังเป็นระดับเทียมเทพ

 “ลินลี่ย์!  เจ้ารู้ไหมใครยึดจักรวรรดิยูลานของข้าไป?”  เสียงอ่อนโยนของมหาพรตดังขึ้น

ลินลี่ย์ยังจำสิ่งที่มูบาบอกเขา  เขาตอบทันที “เรียนมหาพรต!  คนที่ทำลายพระราชวังยูลานและยึดครองจักรวรรดิเป็นเทพนามว่าเอิร์ฟ”

 “เทพแท้?”  มหาพรตขมวดคิ้ว

ทุกคนในปัจจุบันนี้มีความก้าวหน้าในการเดินทางเข้าสุสานเทพเจ้า  และไดลินก้าวหน้าจากระดับเทียมเทพขั้นสูงไปเป็นระดับเทพแท้ มหาพรตโชคดีพอได้รับประกายเทพแท้  สำหรับซีซาร์และเทพสงคราม แม้ว่าจะไม่ได้ประกายศักดิ์สิทธิ์  แต่พวกเขาก็ยังได้รับสมบัติเทพ

 “เทพผู้สามารถรอดอยู่ในพิภพเกบาโดสย่อมไม่ใช่เทพธรรมดา”  ไดลินพูดพลางขมวดคิ้ว  “ข้านึกภาพออกแล้วตอนนี้ ดีที่สุดสำหรับเรา ไม่ควรจะสร้างศัตรูมากเกินไป  สำหรับตอนนี้ คงต้องทำให้จักรวรรดิบาลุคเป็นฐานของเรา อย่างน้อยเราอยู่ด้วยกันอย่างนี้จะช่วยปกป้องรากฐานจักรวรรดิบาลุคของเราได้”

เทพสงครามและมหาพรตลังเลเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าเช่นกัน