Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 27 ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาฆ้องทองแดง

เล่ม 13  เกบาโดส – ตอนที่ 27 ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาฆ้องทองแดง

 “พี่ใหญ่!  ดูเหมือนจอมกร่างที่มีผู้หนุนหลังมาถึงนะ”  บีบีหัวเราะขณะที่เขามองดูลินลี่ย์

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อยเหมือนกัน  “เด็กหนุ่มธรรมดาผู้มียอดฝีมือระดับเก้าสองคนเป็นผู้คุ้มครอง  ตระกูลธรรมดาไม่สามารถทำเช่นนี้ได้”

 “เบลิตา!”  เสียงค่อนข้างโกรธดังขึ้นจากหน้าประตูเข้าร้านอาหาร และเด็กหนุ่มผมทองหยักศกเดินเข้าร้านอาหาร  เด็กหนุ่มผมทองมีบุรุษวัยกลางคนตาเป็นประกายสองคนเดินตาม  เด็กหนุ่มผมทองจ้องเด็กสาวผมม่วง  “เบลิตา,  เจ้าจะทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือไง?”

 “อา, คุณชายฮิวเบิร์ต”  บุรุษวัยกลางคนจมูกโตยืนขึ้นและพูดอย่างเป็นกันเองทันที  “เชิญนั่งและค่อยๆ คุยปรึกษากับเบลิตาได้”

 “ฮึ่ม”  บุรุษหนุ่มผมทองจ้องมองชายวัยกลางคนอย่างเย็นชา  “อย่าแส่”

บุรุษจมูกโตยิ้มอย่างอึดอัด ไม่กล้าพูดอะไรต่อไป

เบลิตาไม่พอใจ นางหันกลับมามองเด็กหนุ่มผมทองและกล่าวจริงจัง  “ฮิวเบิร์ต, ข้ายอมรับว่าการกระทำของข้าอาจจะไม่เห็นแก่หน้าเจ้า  อย่างไรก็ตาม, ข้าไม่ชอบเจ้า เรื่องก็ง่ายๆ แค่นั้น  ข้าหวังว่าคุณชายฮิวเบิร์ต ในอนาคตเจ้าควรไปใช้ความพยายามกับสตรีอื่นเถอะ”

ฮิวเบิร์ตเงียบครู่หนึ่ง จากนั้นแววเกลียดชังฉายอยู่ในตาของเขา  “ได้  ก็ได้ เบลิตา...”

 “ข้า, ฮิวเบิร์ตไม่เคยสุภาพกับใครมาก่อน  แต่สำหรับเจ้า ข้าให้ของขวัญครั้งแล้วครั้งเล่า  คิดหาทุกวิธีการให้เจ้าชอบข้าให้ได้ แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเปล่าประโยชน์”  หน้าฮิวเบิร์ตเปลี่ยนเป็นเย็นชา  “ฮึ่ม... เบลิตา  แล้วอย่ามาตำหนิในสิ่งที่ข้าทำก็แล้วกัน”

เบลิตาสามารถเลี้ยงดูตระกูลของนางได้ด้วยวัยขนาดนั้น เป็นธรรมดาที่นางสามารถเดาได้ว่าฮิวเบิร์ตจะทำอะไร

 “ฮิวเบิร์ต!  ด้วยเงื่อนไขคุณสมบัติของเจ้า  เจ้าสามารถหาสตรีตามต้องการได้  จะมาเสียเวลากับข้า ผู้หญิงจากตระกูลที่ล้มละลายทำไมกัน?”  เบลิตาพูดอย่างสุภาพ

 “ไม่มีอะไรที่ข้าชอบแล้ว ไม่ได้มา!”

ขณะที่เขาพูดปากของเขาสั่น และตาของเขาเต็มไปด้วยอาการไม่แยแส  “ลุง!  ไปเอาตัวนางมา”  คำพูดของฮิวเบิร์ตทำให้หน้าของเบลิตาซีดไม่มีสีเลือดทันที  นางรู้ว่าตระกูลของฮิวเบิร์ตนั้นทรงอำนาจมากมายเพียงไหน

พูดตามตรงนางไม่มีทางต้านทานฮิวเบิร์ตได้มากนัก  เพียงแต่ปัญหานี้ นางต้องรักษาบรรทัดฐานของนางไว้

 “ขอรับ, คุณชาย”  บุรุษวัยกลางคนด้านหลังฮิวเบิร์ตคำนับ และรับทำตามคำสั่ง

 “เดี๋ยวก่อน  เดี๋ยวก่อน”  บุรุษจมูกโตรีบเดินมาขวางหน้าเบลิตา และขอร้องครั้งแล้วครั้งเล่า  “คุณชายฮิวเบิร์ต โปรดยกเว้นธิดาของข้าเถิด  จะให้ข้าทำอะไรก็ได้ ต่อให้ท่านต้องการให้ข้ายกมรดกของตระกูลนี้ให้ท่าน  ข้าก็ยินดีทำ  ข้าขอร้องท่าน เว้นลูกสาวข้าสักคนเถิด”

เบลิตาจ้องมองบิดานางอย่างตกใจ

นี่คือบิดานางผู้รักหน้าตัวเองและใช้ชีวิตดื่มกินและหาเรื่องลำบากหรือ?  เบลิตาเอง ในใจนางมักจะดูถูกบิดานาง  แต่ในขณะนี้..นางพบว่าบิดาของนางไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิด

 “ฮึ่ม..ใครต้องการบ้านโกโรโกโสของเจ้า?”  ฮิวเบิร์ตพูดเหยียดหยาม  “เอาตัวเบลิตากลับมา  ถ้าใครขวางให้ฆ่ามัน”

 “ขอรับ”  บุรุษหน้าเหี้ยมทั้งสองคนหัวเราะเย็นชาขณะเดินเข้าหา

บุรุษจมูกโตรีบเข้ามาขวางหน้าธิดาของเขา เหมือนกับต้องการจะปกป้องนาง

 “พ่อ, หลีกไป”  เบลิตารีบผลักบิดานาง  แต่ขณะนั้นเอง บิดาขี้เมาของนางดูเหมือนจะมีเรี่ยวแรงมากยืนนิ่งอยู่หน้านางไม่เคลื่อนไหว

 “ไสหัวไป!”  หนึ่งในบุรุษวัยกลางคนเตะใส่บุรุษจมูกโต

ไม่มีใครในร้านอาหารกล้าส่งเสียง  คนที่ดื่มกินเหล่านั้นทุกคนรู้ว่าฮิวเบิร์ตมีพลังอำนาจยังไงในเมืองเฮส  ไม่มีใครกล้าห้ามเขา

ทุกคนมองดูเบลิตาและบิดาของนาง  สายตาของพวกเขาแสดงความเห็นอกเห็นใจ

ขณะที่พวกเขามองดูนั้น ชะตากรรมของเบลิตาและบิดาของนางถูกกำหนดไว้แล้ว

แต่สิ่งที่แปลกก็คือ บุรุษที่เตะไปนั้นเตะออกไปได้ครึ่งท่าก็ล้มลงกับพื้นเหมือนกองโคลน  จมูก ตา ปากและหูของเขาหลั่งโลหิต

เขา...ตายแล้ว!

ทุกคนตกตะลึง  แม้แต่ฮิวเบิร์ตที่ตะโกนอย่างหยิ่งยโสก็ตกตะลึง  ยอดฝีมือระดับเก้าที่อยู่ข้างๆ คุกเข่าข้างหนึ่งทันทีและประคองสหายของเขา  “พี่ใหญ่, พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”  ยอดฝีมือระดับเก้าผู้นี้ไม่อยากเชื่อ

พี่ใหญ่ของเขาที่เป็นนักสู้ระดับเก้าตายกะทันหัน

 “มันเป็นใคร?  ออกมา!”  ยอดฝีมือระดับเก้าตะโกนอย่างเย็นชา  ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ไม่มีใครกล้าส่งเสียง  ยอดฝีมือระดับเก้าผู้นี้ส่งเสียงแค่นเย็นชา  “ใครก็ตามที่ฆ่าพี่ใหญ่ของข้า จงปรากฏตัวออกมาเสียดีๆ มิฉะนั้นทุกคนในร้านอาหารจะต้องตาย เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะพวกเจ้า”  ยอดฝีมือนั้นกวาดสายตามองคนรอบๆ

ทั่วทั้งร้านอาหารเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ สายตาเย็นชาของเขากวาดผ่านแขกเหรื่อเหล่านั้น

 “เอาคุณชายของเจ้าไสหัวกลับไปได้แล้ว”  เสียงหนึ่งดังขึ้น

ยอดฝีมือระดับเก้าหันไปมองทันที จ้องมองหาคนที่พูด  แม้แต่เบลิตาและบิดาของนางก็หันไปดู  พวกเขาเห็นเด็กหนุ่มผมยาวกำลังนั่งหันหน้าคุยกับเด็กหนุ่มหน้าตาดีสวมหมวกฟาง

ฮิวเบิร์ตก้าวเข้ามาสองก้าวและตะโกนอย่างเย็นชา  “เจ้าเป็นใคร? กล้าดียังไงเข้ามาสอดเรื่องของข้า?”

ตั้งแต่เขาเกิดมาไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเขา  ไม่ว่าเขาต้องการทำอะไร เขาก็จะทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองเฮส  แม้แต่ราชโองการของพระราชาก็ไม่มีผลต่อฮิวเบิร์ต  เขาคือผู้ทรงอิทธิพลน้อยผู้ไม่เคยกลัวใคร

 “น่ารำคาญชะมัด!”  บีบีสาดเหล้าในแก้วใส่หน้าของฮิวเบิร์ตอย่างไม่พอใจพร้อมกับไล่ “ไสหัวไป!”

ฮิวเบิร์ตตะลึง  เขาปาดเหล้าที่เปียกหน้า  ตาของเขาแดงทันที

ดูถูกกันชัดๆ!

ฮิวเบิร์ตไม่เคยถูกข่มเหงมาตั้งแต่ยังเล็ก  เมื่อเบลิตาปฏิเสธเขา  นางทำอย่างสง่างามและทำโดยอ้อม  แต่ฮิวเบิร์ตก็ยังรู้สึกเสียหน้า ทำให้เขาโกรธจัด!  แต่สิ่งที่บีบีเพิ่งทำนั้นเป็นการดูถูกอย่างหนักเท่าที่เขาได้รับตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้!

 “ฆ่า ฆ่ามันให้กับข้า!!!”  เสียงกรีดร้องของฮิวเบิร์ตดังขึ้นขณะชี้ไปที่บีบีแล้วตะโกน

บีบีเงยหน้าและยิ้มให้เขา

 “วูบ” บีบีหายไปทันที เสียงฝ่ามือตบดังผัวะได้ยินชัด ฮิวเบิร์ตปลิวกระเด็นก่อนจะกระแทกกับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ศีรษะของฮิวเบิร์ตบิดทำมุมแปลกๆ อยู่บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด

ทันใดนั้นยอดฝีมือระดับเก้าสีหน้าเปลี่ยน เพียงวูบเดียวเขาเข้ามาทันที

 “ผัวะ!” แต่เสียงฝ่ามือดังขึ้นอีกครั้ง

ยอดฝีมือระดับเก้าปลิวกระเด็นเช่นกัน  เขากระอักโลหิตเต็มปากจากแรงตบนั้น  แต่ยังไม่ตาย

 “เจ้า..พวกเจ้าเป็นเนื้อที่ตายแล้ว”  ยอดฝีมือระดับเก้าฝืนตนเองมองดูศีรษะที่บิดรูปแปลกประหลาดของฮิวเบิร์ต  เห็นได้ชัดว่าฮิวเบิร์ตตายแล้ว”

 “เนื้อที่ตายแล้วน่ะหรือ?”  ใบหน้าเรียวยาวและหล่อของบีบียิ้มเยาะ  เขาตั้งใจเสยผมสองสามครั้งก่อนจะสวมหมวกฟางจากนั้นถลึงตาใส่ยอดฝีมือผู้นั้น  “ตอนนี้เรารออยู่ตรงนี้แล้ว ข้าอยากดูว่าเจ้าจะทำให้เราตายได้ยังไง!”

ลินลี่ย์เพียงแต่มองจากด้านข้าง ไม่พยายามจะห้ามเขา

ยอดฝีมือผู้นั้นจ้องมองลินลี่ย์และบีบีด้วยความเกลียดชัง จากนั้นเงยหน้ากู่เสียงร้องโหยหวน  เสียงกู่ร้องแหลมดังไปทั่วร้านอาหาร

 “รีบหนีไป” เบลิตาวิ่งเข้ามาหาและกระตุ้นลินลี่ย์กับบีบี  “บิดาของฮิวเบิร์ตเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งทรงพลังมาก  ไม่มีใครกล้าตอแยเขา  รีบหนีไป”  เบลิตาไม่ต้องการให้คนทั้งสองที่อยู่ต่อหน้านางได้รับอันตรายเพราะนาง

ลินลี่ย์กับบีบีมองหน้ากันเอง

ความจริง เหตุผลที่บีบีไม่ฆ่ายอดฝีมือระดับเก้าก็เพื่อดึงยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังเขาออกมา  มีแต่ทำเช่นนั้นพวกเขาจึงจะรับประกันได้ว่าเด็กสาวผู้นี้จะไม่ได้รับผลพวงภัยพิบัติตามมา

 “บึ้ม!”  เสียงระเบิดฝ่ากำแพงเสียงที่น่ากลัวดังกึกก้องแต่ไกล

มีร่างหนึ่งปรากฏภายในร้านอาหารทันที  ยอดฝีมือระดับเก้าคุกเข่าต่อหน้าเขา  “ท่านเลเกอร์!  ผู้น้อยไร้ประโยชน์  คุณชายถูกบุรุษสองคนนี้สังหารชีวิต”  ขณะที่พูดร่างของยอดฝีมือผู้นั้นสั่นสะท้าน

ผู้มาถึงมีร่างที่แข็งแรงทรงพลัง ใบหน้ามีเครารกครึ้มและนัยน์ตาดุร้าย

เมื่อบุรุษผู้ทรงพลังนั้นเห็นฮิวเบิร์ตนอนอยู่บนพื้น ศีรษะผิดรูป เขาตะลึงอยู่นาน จากนั้นเขามองดูยอดฝีมือระดับเก้า  “คุณชายตาย แล้วทำไมเจ้าไม่ตาย?”  ยอดฝีมือระดับเก้าตระหนักได้ทันทีถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น  แต่ก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว...

ประกายดาบวาบขึ้นและศีรษะของยอดฝีมือนั้นปลิวกระเด็น

 “อ๊า! คนในร้านอาหารหลายคนหวาดกลัวจนตาแทบหลุด เบลิตาและบิดาของนางยืนอยู่ด้วยกัน ไม่กล้าส่งเสียง  เบลิตามองดูลินลี่ย์กับบีบี ดวงตาของนางมีแววกังวล

 “ใครเป็นคนฆ่าลูกชายข้า!”  เลเกอร์จ้องลินลี่ย์กับบีบี

 “ข้าเอง”  บีบีมองดูเลเกอร์อย่างเหยียดหยามด้วยมุมสายตา  หน้าละเอียดอ่อนของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ลินลี่ย์ยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ให้ความสนใจเลเกอร์  สำนึกเทพของลินลี่ย์บอกเขาไว้นานแล้วว่าเลเกอร์ผู้นี้เป็นแค่ระดับเซียน  จากที่เขาใช้พลังดาบฟัน อย่างมากก็เป็นเซียนชั้นยอด เขาไม่มีทางคุกคามบีบีได้

 “เลเกอร์, เกิดอะไรขึ้น?”  พอสายลมพัดวูบก็มีอีกร่างหนึ่งปรากฏอยู่ที่นอกทางประตู เป็นบุรุษวัยกลางคนผมขาวยาว

 “เราจะไปพบอาจารย์เดี๋ยวนี้อยู่แล้ว ก่อนอื่นข้าขอฆ่าเจ้าบัดซบสองคนนี่ก่อน”  ตาของเลเกอร์แดงเป็นสายเลือด ขณะเขาขบเคี้ยวฟัน

 “พบอาจารย์?”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

บุรุษผมหงอกมองดูฮิวเบิร์ตที่นอนตายอยู่บนพื้นด้วยความประหลาดใจ  เขารู้ดีว่าฮิวเบิร์ตมีความสำคัญต่อจิตใจของเลเกอร์เพียงไหน  เลเกอร์และเขาหนีออกมาจากพิภพจองจำเกบาโดสพร้อมกัน และทั้งสองคนเป็นสุดยอดเซียน

สุดยอดเซียนในพิภพจองจำเกบาโดสไม่มีอะไรมากกว่าไปกว่าชนชั้นล่าง

แม้แต่ยอดฝีมือก็ยังต้องการสตรี

ในพิภพจองจำเกบาโดส สุดยอดเซียนนับว่าเป็นชนชั้นล่างไม่สามารถหาสตรีได้  เมื่อพวกเขาหลบออกมาจากพิภพจองจำเกบาโดสได้  เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะเพลิดเพลินกับอิสตรี  สำหรับเลเกอร์ก็เหมือนกัน เขาได้ลูกชายมาคนหนึ่ง

เลเกอร์ถูกจองจำอยู่ในพิภพเกบาโดสมาเมื่อหมื่นปีที่แล้ว  ตอนนั้นเขามีลูกของตัวเองอยู่แล้ว แต่หลังจากผ่านไปหลายปี ใครจะบอกได้กันว่าเชื้อสายของเลเกอร์ยังอยู่หรือไม่?

เมื่อชายชราได้ลูกชายคนหนึ่ง เขาย่อมตามใจเป็นธรรมดา

เลเกอร์อายุเกินหมื่นปีแล้ว  เขามีลูกชายเพียงคนเดียว ย่อมนับได้ว่าเป็นชายชราที่มีบุตรชายคนเดียว

เขาปรนเปรอลูกชายมากมายเหลือเชื่อ  แม้แต่ยังมอบให้ยอดฝีมือระดับเก้าคอยตามคุ้มครองบุตรชายของเขา  ไม่ว่าลูกชายของเขาต้องการอะไร  เลเกอร์ก็จะประเคนให้เขา  ลูกของเขาคือสมบัติล้ำค่าในใจของเขา  แต่ตอนนี้ลูกชายของเขาตายแล้ว

เลเกอร์เองรู้สึกได้ถึงพลังคุกคามที่เล็ดลอดออกจากตัวบีบีได้  เขาเริ่มเกร็งพลัง

แต่บีบียังมีท่าทีปลอดโปร่งรอให้เลเกอร์โจมตี  ทันใดนั้นเลเกอร์คำรามอย่างโกรธกร้าวขณะที่ดาบโค้งของเขาเปล่งแสงขาวเจิดจ้ามาถึงหน้าของบีบี  ทุกคนในร้านอาหารหวาดกลัวจนหน้าซีด

พวกเขาทุกคนเริ่มกังวลห่วงใยหนุ่มน้อยผู้นี้

 “นั่นสุดฝีมือเจ้าแล้วใช่ไหม?”  ดาบชะงักทันที

บีบีคีบดาบดาบไว้ในระหว่างง่ามนิ้ว ป้องกันไม่ให้ดาบขยับมาข้างหน้าได้แม้แต่นิ้วเดียว

 “น่ากลัวจริงๆ”  ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย  ร่างเทพนั้นแข็งแกร่งอยู่แล้ว  แต่อาศัยแค่นิ้วสองนิ้วจับดาบของสุดยอดเซียนได้เป็นสิ่งที่ลินลี่ย์ยังไม่กล้าทำด้วยสีหน้าปกติอย่างที่บีบีทำ  “บีบีแข็งแกร่งทรงพลังเสมอ  ตอนนี้เขาเป็นเทพแล้วดูเหมือนก็ยังแข็งแกร่งทรงพลังมากอยู่ดี”  ลินลี่ย์ถอนหายใจชื่นชม

ทุกคนในร้านอาหารตะลึงกันหมด

ใช้สองนิ้วจับอาวุธได้  เลเกอร์ก็ตะลึงเช่นกัน  ในที่สุดเขาก็รู้ว่าคนที่เขากำลังเผชิญเป็นไปได้ว่าจะเป็นยอดฝีมือระดับเทพ

แม้ว่าเขาจะโกรธ แต่เลเกอร์ก็รีบปล่อยดาบในมือทันที  ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัว ลูกชายเขาตาย แต่เขาสามารถมีชีวิตต่อได้  แม้ว่าเขาจะเลี้ยงดูลูกชายมาหลายปีและรู้สึกเจ็บปวดกับการสูญเสีย  แต่เทียบกับชีวิตตนเองแล้ว เขามองว่าชีวิตของตนสำคัญกว่า

เลเกอร์รีบแสดงความเคารพทันที  “เนื่องจากเป็นใต้เท้าทั้งสองเป็นผู้ลงโทษสั่งสอนบุตรของข้าอย่างนั้นก็แล้วไปเถอะ  อาจารย์ของข้าคือผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาฆ้องทองแดง   ใต้เท้า!  ข้าหวังว่าเพื่อเห็นแก่อาจารย์ของข้า ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด”

เบลิตาและคนอื่นรู้สึกว่าเหตุการณ์กลับกลายเป็นแปลกประหลาดเกินไป

 “โครม!”

ประกายแสงดำวาบขึ้นและเกิดรูที่ศีรษะของเลเกอร์  ตาของเลเกอร์เบิกกว้าง เหมือนกับว่าเขาไม่อยากเชื่อ และจากนั้นเขาล้มลง

บีบีชะงักกรงเล็บ  “ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาฆ้องทองแดง? ไม่เคยได้ยินเลย!”

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว  เขาจ้องมองบุรุษผมหงอกผู้ตกใจกลัว  “เจ้า..มาตรงนี้!”