Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 30 เรียกว่าซ้อมมือ

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 30 เรียกว่าซ้อมมือ

สภาพแวดล้อมของภูเขาฆ้องทองแดงงดงามมาก  ภายในหุบเขาลึกเงียบสงัด  มีน้ำตกและสระอยู่ภายใต้นั้น  ลินลี่ย์กับบีบีสร้างบ้านศิลาสองหลังและอยู่ในนั้น  ลินลี่ย์ไม่ต้องการไปรบกวนจ้าวภูเขาฆ้องทองแดง แค่ขอให้เขาให้คำแนะนำลินลี่ย์ก็เพียงพอแล้ว

 “ครืนนน...”

น้ำตกเทตัวลงมาเหมือนไข่มุกสีขาวนับไม่ถ้วนกระแทกกับสระลึกข้างล่าง

 “ซูมมม!” น้ำในสระไหลออกไปในกระแสลำธาร  ลินลี่ย์นั่งในท่าขัดสมาธิอยู่ข้างสระในพงหญ้า  ร่างหลักของเขาเริ่มสงบใจลงและเน้นปรับให้เข้าเคล็ดความรู้ลึกลับแก่นธาตุดิน  ขณะที่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขายังคงวิเคราะห์ธาตุลมต่อไป

 “ข้าไม่เคยให้ความสนใจต่อแก่นธาตุดินอย่างที่เป็นในปัจจุบันมาก่อน”

ลินลี่ย์ส่งพลังจิตทั้งหมดออกไปสัมผัสทุกอณูแก่นธาตุดิน

อณูแก่นธาตุดินมีขนาดเล็กมาก  ไม่มีทางที่ใครจะเห็นได้ด้วยตาเปล่า  แต่อณูแก่นธาตุดินเหล่านี้มีเต็มโลกไปหมด  อณูแก่นธาตุดินแต่ละอณูลอยอยู่ในพื้นที่ใกล้ๆ เคลื่อนไหวอย่างสับสนไม่แน่นอน และจากนั้นอณูเหล่านั้นจะชนปะทะกันเองและแยกกระจายไป

อณูแก่นธาตุดินบ้างก็ดึงดูดกัน  จากนั้นก็ผลักดันกัน

 “แปลก, นี่คือธาตุดินหรือ?”

ลินลี่ย์ถอนหายใจสรรเสริญ

และจากนั้น ขณะที่ลินลี่ย์ใส่พลังจิตเข้าไปในธาตุดิน  “อณูแก่นธาตุที่แข็งตัวเหล่านี้อยู่ใกล้กันเกินไป”  ความจริงเป็นเช่นนั้น  หินและฝุ่นทั้งหมดสร้างขึ้นจากแก่นธาตุดิน ยกเว้นความหนาแน่นของธาตุสูงมาก

 “แม้ว่าดินไม่มีที่สิ้นสุดและศิลาภูเขาจะก่อตัวขึ้นจากแก่นธาตุดิน  แต่ทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงกลิ่นอายธาตุแข็งแกร่งเลย อา”  หัวใจลินลี่ย์เต็มไปด้วยความตกใจ  “ตามพฤติกรรมรูปแบบอณูธาตุดินในอากาศ  เมื่ออณูธาตุเข้ามาถึงในระยะใกล้มาก พวกมันจะผลักกันและกัน  จากนั้นทำไม.. กลุ่มจำนวนอณูที่หนาแน่นมากเหล่านั้นในหินจึงไม่ผลักกันเอง?”

ลินลี่ย์เองก็สามารถควบคุมแก่นธาตุดินสร้างกองฝุ่นหรือหินหรือโลหะได้  แต่เมื่อเขาทำเช่นนั้นจะเกิดกลิ่นอายธาตุที่แข็งแกร่ง

 “ทำไมหินและโคลนจึงไม่ให้ความรู้สึกถึงรัศมีธาตุที่แข็งแกร่ง?”  ลินลี่ย์ไม่เคยพบเรื่องนี้มาก่อน  ดังนั้นดูเหมือนชิ้นก้อนหินและฝุ่นธรรมดาจะแฝงไปด้วยเคล็ดความรู้ลึกลับเฉพาะตนเอง

ใจของลินลี่ย์ไม่สามารถทำความเข้าใจได้

ความขัดแย้งทุกอย่างทำให้เขาเข้าใจลำบาก

การฝึกอย่างนี้ ลินลี่ย์เริ่มซึมซับเข้าไปในโลกแห่งแก่นธาตุดินที่น่าอัศจรรย์

 “โกรวววว...”

ช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ภูเขาฆ้องทองแดงจะมีเสียงคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยวและเสียงตะโกนออกมาจากภายในเป็นครั้งคราว  นี่เป็นเพราะขณะฝึก ลินลี่ย์จะควบคุมแก่นธาตุสร้างอสูรเวททุกรูปแบบซึ่งปล่อยเสียงคำรามด้วยความโกรธเป็นครั้งคราว  เกี่ยวกับความรู้เข้าใจในแก่นธาตุธรรมชาติ ความแตกต่างขัดแย้งได้รับการแก้ไขครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้วว่าการใช้พลังจิตฝืนควบคุมแก่นธาตุสร้างสิ่งที่แข็งกระด้างเป็นเรื่องที่โง่!

 “ระหว่างอณูแก่นธาตุเองและระหว่างอณูแก่นธาตุอื่น มีความเกี่ยวข้องกันอย่างลึกลับและน่าทึ่ง  ทั้งหมดที่ข้าต้องทำก็คือใช้พลังจิตพิเศษเพิ่มเล็กน้อย  และข้าสามารถทำให้อณูแก่นธาตุนับไม่ถ้วนกลายเป็นหนึ่งได้”  ลินลี่ย์ลืมตามองดูหมีปฐพีที่คำรามอยู่ในกลางอากาศอย่างดุร้าย

หมีปฐพีนี้ตลอดทั้งตัวของมันจะมีรัศมีแสงสีเหลืองคลุมตัว  มันคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยวพลางทุบอกมันเอง

หมีปฐพีนี้สร้างขึ้นมาจากแก่นธาตุดิน

 “สองเดือนที่แล้ว  ถ้าข้าใช้เวทต้องห้ามเรียกหมีปฐพีนี้ออกมา  ข้าจะต้องใช้พลังจิตมากกว่าถึงสิบเท่า หรือบางทีอาจมากกว่านั้น!”  ลินลี่ย์อดถอนหายใจไม่ได้  “และนี่คือความเข้าใจเคล็ดความรู้ ‘แก่นธาตุดิน’ เพียงน้อยนิดของข้า”

ถ้าเขาเข้าใจเคล็ดความรู้ลึกลับแก่นธาตุดินได้อย่างสมบูรณ์  ก็จะแตกต่างอย่างมากมาย

 “ถ้าท่านใช้คนสองคนที่มีพลังจิตพอๆ กัน คนหนึ่งฝึกมาทาง ‘แก่นธาตุดิน’  ขณะที่อีกคนหนึ่งไม่ได้ฝึก  ความแตกต่างของพลัง ‘เกราะผู้พิทักษ์ดินศักดิ์สิทธิ์’ ที่พวกเขาสร้างขึ้นจะมีความแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน”

 “แก่นธาตุธรรมชาติช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ”  ลินลี่ย์รู้สึกซาบซึ้งขอบคุณจ้าวภูเขาฆ้องทองแดงลีย์ลินยิ่งนัก

คำพูดของลีย์ลินถูกต้อง  เคล็ดความรู้ลึกลับแก่นธาตุดินเป็นแค่เพียงพื้นฐาน  กฎธรรมชาติของธาตุดินทั้งหมดไม่มีอะไรมากไปกว่าเคล็ดความรู้ลึกลับหลายอย่างซึ่งถูกสร้างมาจากแก่นธาตุดินนับไม่ถ้วน  การเข้าใจเคล็ด ‘แก่นธาตุดิน’ จะช่วยทำให้เข้าใจเคล็ดความรู้ลึกลับอื่นได้ด้วย

ที่พักของลีย์ลิน ภูเขาฆ้องทองแดง

ภายในคฤหาสน์ธาตุดิน ลีย์ลินอยู่กับพี่ชายทั้งสอง

ลีย์ลินเลิกคิ้วสีแดงเข้ม เขาถอนหายใจชมเชยขณะกล่าว “พรสวรรค์ของลินลี่ย์ผู้นี้ดีเยี่ยมจริงๆ  ในช่วงวลาสั้นๆ เพียงสองเดือน เขาเข้าถึงความเข้าใจ ‘แก่นธาตุดิน’ ระดับสูงได้ถึงเพียงนั้น ด้วยความเร็วในการเรียนรู้ปัจจุบัน... เคล็ดความรู้ลึกลับ ‘แก่นธาตุดิน’ เป็นความรู้ที่ง่าย เป็นไปได้ว่าใช้เวลาเพียงสองสามปี เขาคงจะเชี่ยวชาญอย่างสมบูรณ์”

 “ลินลี่ย์มีพรสวรรค์ธรรมชาติ  แต่ยังจะเทียบกับเจ้าได้หรือ น้องสาม?”  บุรุษศีรษะโล้น เบอร์เกสหัวเราะ

บุรุษชุดขาวยังกล่าว  “น้องสาม, เจ้าคืออัจฉริยะที่ทรงพลังที่สุดอย่างแท้จริงในประวัติศาสตร์ทวีปยูลานของเรา”

บุรุษชุดขาวและและเบอร์เกสมองดูลีย์ลินด้วยสายตาที่ชื่นชม

 “พวกท่านอย่าพูดอย่างนั้น”  ลีย์ลินมองไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้  เหมือนกับว่าเขาสามารถมองทะลุผนังและเห็นลินลี่ย์ที่อยู่ในระยะไกล กำลังฝึกอยู่ในหุบเขา

เขาหัวเราะและกล่าวอย่างใจเย็น  “ลินลี่ย์ผู้นี้เป็นเพียงระดับเทียมเทพ เขาเพิ่งเริ่มเส้นทางการฝึกฝน  ใครจะคาดเดาได้ว่าในอนาคตของเขาความสำเร็จของเขาจะเป็นเช่นไร?”

 “อย่างน้อยเนื่องจากความเร็วในการฝึกฝนปัจจุบันของเขา  เขาเพียงแต่ช้ากว่าข้าเมื่อในอดีตเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนความสำเร็จในอนาคตของเขา  นั่นยากจะพูด”

บุรุษศีรษะล้านและบุรุษชุดขาวพยักหน้าเล็กน้อยทั้งคู่

 “เบรุตผู้นั้นแจ้งบอกข้าว่าในพิภพอื่น ยังมีอัจฉริยะผู้สามารถเข้าถึงระดับเทียมเทพภายในสิบปีได้  ระดับเทพแท้ภายในร้อยปี และระดับเทพชั้นสูงภายในพันปี  แต่คนโง่เขลา พวกเขาอาจจะติดอยู่ที่คอขวดเป็นเวลาล้านๆ ปีโดยไม่สามารถบรรลุผ่านไปถึงระดับเทียมเทพได้” ลีย์ลินหัวเราะอย่างสงบ

 “นั่นคือความหมายของการรู้แจ้งและเข้าใจ”

ลีย์ลินถอนหายใจ  “ลินลี่ย์นี้เป็นคนที่มีความเข้าใจได้ลึกซึ้งแจ่มแจ้งมากคนหนึ่ง”

 “กลายเป็นเทพชั้นสูงในเวลาพันปี นี่เป็นเรื่องที่นึกไม่ถึงเลย”  เบอร์เกสและบุรุษชุดขาวถอนหายใจทั้งคู่

ลีย์ลินหัวเราะอย่างใจเย็น  “นี่ต้องเกี่ยวข้องกับวาสนาและประสบการณ์ของแต่ละคน  อัจฉริยะระดับสูงสุดอย่างนั้นไม่คู่ควรกับการเอ่ยถึง!”

ลีย์ลินค่อนจะรังเกียจต่ออัจฉริยะเหล่านั้นอย่างเห็นได้ชัด

 “อัจฉริยะเหล่านั้นแค่ต้องการจะเข้าถึงระดับเทพชั้นสูงให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้  แต่พวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าถ้าผู้ฝึกไม่ได้เริ่มพยายามหลอมรวมเคล็ดความรู้ลึกลับต่างๆ ตั้งแต่แรก  ถ้าพวกเขาเริ่มและพยายามหลอมรวมเคล็ดความรู้เหล่านั้นเมื่อเข้าถึงระดับเทพชั้นสูง  ก็จะสายเกินไป!”

 “เคล็ดความรู้ลึกลับของกฎธาตุต้องหลอมรวมให้ได้ตั้งแต่แรก  ถ้าทำได้ก่อนก็จะง่ายมากขึ้น”  ลีย์ลินถอนหายใจ  “ถ้าข้าเข้าใจเรื่องนี้ตั้งแต่ข้ายังเป็นเทียมเทพ มีแนวโน้มว่าข้าจะสามารถหลอมรวมเคล็ดความรู้ลึกลับทั้งหกกลายเป็นสุดยอดเทพชั้นสูงได้”

 “หลอมรวมเคล็ดความรู้ลึกลับทั้งหมดหรือ? น้องสาม ในพิภพนับไม่ถ้วน จะมีสักกี่คนที่ทำตรงนี้ได้สำเร็จ?”  บุรุษชุดขาวกล่าว

ลีย์ลินหัวเราะ และไม่พูดเรื่องนี้อีกต่อไป

 “พี่ใหญ่!”  ลีย์ลินมองดูบุรุษศีรษะล้าน  “อาจนับได้ว่าลินลี่ย์ช่วยให้เราหนีมาจากพิภพจองจำเกบาโดสได้สำเร็จ  ท่านก็เป็นคนที่ฝึกในกฎธรรมชาติธาตุดิน ไปช่วยซ้อมมือกับเขาหน่อยเถอะ”

 “ได้เลย”  เบอร์เกสพยักหน้าโดยตรง

ลีย์ลินมองดูบุรุษชุดขาว  “พี่รอง, ข้าได้รับความกรุณาครั้งใหญ่จากลอร์ดเบรุตผู้นั้น ท่านช่วยไปดูแลหนูกินเทพนั้น ช่วยซ้อมมือกับเขาด้วย”

 “และอยู่ที่นี่ ข้าก็ค่อนข้างเบื่อบ้างเล็กน้อย”  บุรุษชุดขาวหัวเราะขณะกล่าว

………

สายน้ำไหลไปตามลำธาร

ลินลี่ย์ซึมซับกับการปรับตัวกับแก่นธาตุอย่างสมบูรณ์  หยาดแห่งปัญญาเติมเข้าในใจของเขาหยาดแล้วหยาดเล่า ทำให้ลินลี่ย์ยิ้มโดยไม่รู้ตัว  ขณะที่ลินลี่ย์กำลังฝึก บีบีก็สงบใจและเริ่มฝึกด้วยเช่นกัน

ทันใดนั้น บุรุษคนหนึ่งปรากฏร่างที่นี่

 “ลินลี่ย์ผู้นี้”  เบอร์เกสเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของลินลี่ย์  “เขายิ้มขณะฝึกได้ นี่ชวนให้อิจฉาจริงๆ!”

มียอดฝีมือเพียงไม่กี่คนที่สามารถหาความสุขจากการฝึกฝนได้

ถ้าท่านอยากทำอะไร อย่างนั้นทันทีที่ท่านซึมซับอยู่ในสิ่งที่ทำ  ผลที่ท่านได้รับจะสูงล้ำ  ถ้ากลับตรงกันข้าม ท่านไม่ชอบสิ่งที่กำลังทำ และยังฝืนใจกระทำ  ผลลัพธ์ที่ได้จะต่ำมาก 

ยอดฝีมือส่วนใหญ่ฝืนตัวเองให้ต้องฝึกฝน  เพราะพวกเขาไม่ต้องการด้อยกว่าคนอื่น  ไม่ต้องการถูกคนอื่นฆ่า  หรือเพราะเหตุผลอื่น

พวกเขาที่ฝืนใจฝึกฝนจะเทียบได้กับคนที่รักการฝึกฝนได้ยังไง?

ยอดฝีมือนับไม่ถ้วนเหล่านี้เข้าใจผลกระทบนี้  และพวกเขาต้องการพยายามทำให้ตัวเองเพลิดเพลินกับการฝึก  และฝึกด้วยความสนุกเพลิดเพลิน  ดังนั้นจึงทำให้พวกเขาฝึกได้เร็วมาก  ได้รับการรู้แจ้งได้ง่ายมาก และก้าวหน้าได้ง่าย

แต่ไม่ว่าท่านจะชอบหรือไม่ก็ตาม สิ่งนั้นจะถูกกำหนดโดยนิสัยและวิญญาณของท่าน

ท่านไม่สามารถเลือกชอบบางอย่างได้ ตัวอย่างเช่น ถ้าท่านเห็นสตรีที่อัปลักษณ์มาก ไม่ว่าท่านจะพยายามทำใจให้ตัวท่านเองชอบเธอมากแค่ไหน ท่านก็ไม่มีทางทำได้  ทางเลือกโดยธรรมชาติของนิสัยท่านไม่สามารถเปลี่ยนได้

 “ท่านเบอร์เกส ทำไมท่านถึงมาที่นี่?”  บีบีร้องเรียกเสียงดัง

ตอนนี้ลินลี่ย์ลืมตาและลุกขึ้น พร้อมกับหัวเราะและพูดทักทาย  “ท่านเบอร์เกส”

เบอร์เกสหัวเราะลั่น  “ลินลี่ย์, ข้ารู้ว่าเจ้าฝึกฝนกฎธรรมชาติธาตุดิน  พอมาคิดดูแล้ว ข้าก็ฝึกมาในกฎธาตุดินเหมือนกัน ระหว่างเราทั้งสองน่าจะมาลองซ้อมมือกันบ้าง  เจ้าจะว่ายังไง?”

 “นี่...นี่ยอดเยี่ยมแน่นอน”  ลินลี่ย์ประหลาดใจดีใจพร้อมกัน

การได้ฝึกฝีมือกับคนที่ฝึกมาในกฎธาตุด้านเดียวกัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ทรงพลังกว่ามากนับว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากอย่างยิ่ง  ที่สำคัญ, นี่หมายความว่าคนที่แข็งแกร่งกว่ายอมลดตัวมาฝึกให้เขา

แม้ว่าจะใช้คำพูดว่า ‘ซ้อมมือ’  แต่ในความเป็นจริงอีกฝ่ายช่วยเขาและแนะนำเขา!

 “ฮ่าฮ่า..ข้าเองค่อนข้างโง่  ข้าเพียงแต่ฝึกเคล็ดความรู้ลึกลับกฎธาตุดินมาสองอย่าง  หนึ่งนั้นก็คือเคล็ดความรู้ลึกลับแก่นธาตุดิน  ขณะที่อีกเคล็ดหนึ่งก็คือเคล็ดความรู้ลึกลับแห่งพลัง”

ลินลี่ย์สะท้านใจ

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเคล็ดความรู้ลึกลับอีกอย่างหนึ่งของกฎธาตุดินก็คือเคล็ดความรู้ลึกลับแห่งพลัง

 “ครืน....”  เกิดการควบแน่นของแก่นธาตุดินในปริมานมหาศาล และร่างของเบอร์เกสคลุมไปด้วยเกราะธาตุดินเป็นประกายระยิบระยับ

 “ไม่ใช่สีของอดาแมนเทียมหรือนั่น?”  ลินลี่ย์ลอบประหลาดใจ

 “ลินลี่ย์ สำหรับกับเจ้า ไม่จำเป็นต้องให้ข้าใช้งานเคล็ดความรู้ลึกลับแห่งพลังก็ได้  ข้าใช้แค่เคล็ดความรู้ลึกลับแก่นธาตุดิน  ระวังให้ดี!”  เบอร์เกสหัวเราะลั่น  และขณะที่เขากล่าว  เขาเตะพื้นเต็มกำลังและพุ่งเข้าใส่ขณะที่เขากระแทกหมัดใส่ลินลี่ย์

ดวงอาทิตย์สะท้อนประกายเกราะสีดินอย่างแพรวพราว  หมัดขวาของเบอร์เกสเปลี่ยนรูปเป็นศีรษะหมาป่าที่ดุร้ายซึ่งอ้าปากและงับลงมาทันที

 “ฮู้ววววว!”  หมาป่าดุร้ายเปล่งเสียงหอนโหยหวน

ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยน  เขาต้องการถอย  แต่เบอร์เกสใช้สนามพลังเทพ  ในฐานะเทพแท้ สนามพลังเทพของเบอร์เกสทำให้ความเร็วของลินลี่ย์ตกลงไปมาก

 “แคล้ง!”  กระบี่เลือดม่วงปะทะกับหมัดหัวหมาป่าอย่างรุนแรง

ลินลี่ย์ถูกแรงปะทะกระเด็นถอยหลังไปราวกับกระสอบทราย   พอเสียงบึ้มดังเขากระแทกกับสระน้ำราวกับอุกกาบาตกระแทก ทำให้น้ำฉีดพุ่งกระเด็นไปทุกที่  ภายใต้แสงอาทิตย์ น้ำฉีดพุ่งเป็นประกายเหมือนหยดแก้วมณี

 “เฮ้, แบบนั้นยังอ่อนเกินไป”  เบอร์เกสส่ายศีรษะ

 “บึ้ม!” ลินลี่ย์พุ่งออกมาจากผิวน้ำ  จากนั้นลงมายืนบนพื้น เขาจ้องมองเบอร์เกสและถามทันที  “ท่านเบอร์เกส, หัวหมาป่าที่แปลงมาจากหมัดของท่านมีพลังรุนแรงมากมายขนาดนั้นได้ยังไง?  ความแข็งของมันอยู่ในระดับเดียวกับสมบัติเทพได้ยัไง?”  ลินลี่ย์รู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

เบอร์เกสยิ้ม  “ลองคิดด้วยตัวเจ้าเอง”

ลินลี่ย์ยิ้มค้าง

 “ก็ได้  มาลองกันอีกครั้ง”  ลินลี่ย์กัดฟัน

จากวันนี้เป็นต้นไป แต่ละวันลินลี่ย์จะพ่ายแพ้เบอร์เกสสามครั้ง  เบอร์เกสไม่เคยให้คำแนะนำอะไรกับเขา  คำถามใดๆ ที่ลินลี่ย์มี เขาจะบอกให้ลินลี่ย์คิดด้วยตนเอง  ความจริง.. ต่อให้เบอร์เกสอธิบายไป ก็คงไม่สามารถอธิบายได้ชัด

ที่สำคัญ ในการทำความเข้าใจเคล็ดความรู้ลึกลับของแก่นธาตุดิน เบอร์เกสใช้เวลานานเกินพันปี

ลินลี่ย์ซ้อมมือกับเบอร์เกส  ขณะที่บีบีซ้อมมือกับบุรุษชุดขาว

ด้วยการซ้อมมือในลักษณะนี้อย่างต่อเนื่อง ระดับความก้าวหน้าในการทำความเข้าใจแก่นธาตุดินของลินลี่ย์เพิ่มขึ้นมากมาย

ลินลี่ย์ปลิวกระเด็นอีกครั้งหนึ่ง  ขณะที่เขาล้มลงกับพื้นรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเขาจริงๆ

 “ข้าผิดแล้ว  ทำผิดแล้ว!”

ลินลี่ย์หัวเราะลั่น  “มันไม่ตาย  ไม่ตายนี่นา”

 “ข้าไม่เคยเข้าว่าพลังอะไรอยู่เบื้องหลังชีพจรโลกมีไม่สิ้นสุด  ตอนนี้, ข้าเข้าใจแล้ว  ข้าเข้าใจ ชีพจรของโลก ฮ่าฮ่า  ดังนั้นนี้ก็คือชีพจรโลก!” ดูเหมือนลินลี่ย์จะบ้าไปแล้ว  ขณะที่เขาเงยหน้าเขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และลินลี่ย์เริ่มหัวเราะหนักขึ้นทุกที

กระแสพลังมหาศาล เฉพาะแบบ ไม่มีใครต้านได้หลั่งไหลลงมา  พื้นที่โดยรอบลินลี่ย์มองดูบิดเบี้ยวทันทีซึ่งดูเหมือนกฎธรรมชาติ ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตจะทรงพลังแค่ไหน ก็ไม่ต่างอะไรกับมด

แม้แต่เบอร์เกสก็ยังอดสั่นสะท้านไม่ได้

เบอร์เกสที่เพิ่งเอาชนะลินลี่ย์ได้อีกครั้ง กำลังเตรียมจะสั่งสอนเขาถึงกับตะลึง  “ลินลี่ย์นี้, เขา... เขาบรรลุความรู้ใหม่ด้วยอาการอย่างนั้นหรือนี่  ผิดธรรมดามากเกินไปแล้ว?”  ในที่สุดเบอร์เกสก็เข้าใจความแตกต่างระหว่างเขาเองกับอัจฉริยะ