Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 9 ทันเวลา

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 9 ทันเวลา

เมื่อได้ยินโอจวินพูดถึงตัวเขาเอง ลินลี่ย์อดแค่นเสียงหยันตัวเองไม่ได้

ขณะนั้น เมื่อเขาต้องการฆ่าพวกเขา โอจวินไม่ได้แสดงความปราณี  แม้แต่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเดลี่ก็ยังถูกทำลาย!  แต่ตอนนี้ เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการฆ่าลินลี่ย์, แต่ต้องการฆ่าโอลิเวอร์เท่านั้นหรือ?  เห็นได้ชัดว่าเขาค่อนข้างกลัวทารอสกับไดลิน

 “เจ้าต้องการฆ่าโอลิเวอร์ แต่ไม่ฆ่าลินลี่ย์หรือ?”  ไดลินจงใจชะงักชั่วขณะ

สำหรับโอลิเวอร์ ไดลินไม่มีความรู้สึกมีปฏิสัมพันธ์มากนัก  แต่ลินลี่ย์ต่างออกไป  เดิมทีเขากับราชสีห์ทองหกตาหลบหนีออกมาจากพิภพเกบาโดสได้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะลินลี่ย์  ในสุสานเทพเจ้าลินลี่ย์ก็ยังช่วยลูกชายของเขาอีกครั้ง  ที่สำคัญที่สุดลินลี่ย์มอบประกายศักดิ์สิทธิ์ให้เขาโดยไม่ขออะไรตอบแทน

ไดลินจึงต้องปกป้องลินลี่ย์เป็นธรรมดา

 “โอลิเวอร์ผู้นี้ไม่มีอะไรเกี่ยวกับข้า”  ทารอสหัวเราะอย่างอารมณ์ดีขณะที่เขามองโอจวิน

โอจวินผ่อนคลาย

 “แต่อะไรทำให้ข้าต้องตัดสินใจเล่า ไม่ว่าข้าจะแทรกแซงหรือไม่ก็ตาม?”  ทารอสพูดอย่างดุร้าย  “เจ้าขอให้ข้าอย่าเข้ามาแทรก  ดังนั้นข้าก็ไม่ต้องแทรกอย่างนั้นหรือ?  ถ้าคนอื่นได้ยินเรื่องนี้เข้า พวกเขาคงคิดว่าข้า..ทารอสกลัวเจ้า  ถ้าเจ้ารู้ว่าอะไรดีสำหรับเจ้า  เจ้าจงรีบไสหัวเป็นดีที่สุด  ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าครั้งนี้  มิฉะนั้น...”

ทารอสเหยียดมือ ภายในมือมีแส้เขียวยาวปรากฏ  แส้เขียวยาวดูเหมือนอสรพิษสีเขียว และปล่อยกลิ่นอายที่หนาวเหน็บออกมา  แม้อากาศรอบข้างดูเหมือนจะถูกแช่แข็ง  ทารอสสะบัดแส้ยาว ได้ยินเสียงอากาศแตกอย่างชัดเจน

 “เจ้าจะออกไปหรือไม่?  หรือต้องการให้ข้าไล่เจ้าออกไป?”  ทารอสไม่มองโอจวินอย่างให้เกียรติแม้แต่น้อย

โอจวินกวาดสายตาไปที่ทารอสและไดลิน ก่อนจะจ้องมองโอลิเวอร์  สายตาของเขาดูเหมือนต้องการจะกลืนกินโอลิเวอร์ทั้งเป็น

โอจวินชะงักชั่วครู่

 “ก็ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะเห็นแก่หน้าของเจ้าทั้งสอง ข้า...” โอจวินพูด แต่ทันใดนั้นนิ้วมือขวาของเขากวาดใส่โอลิเวอร์ และยิงลำแสงสีขาวแหวกอากาศทันที ทำให้มิติเริ่มย่น  ขณะที่แสงสีขาวยิงเข้ามาใกล้โอลิเวอร์

 “แครกกก...” ไม่ว่าที่ใดที่แสงจากนิ้วมือของเขาผ่านไป มิติจะเริ่มกึกก้องและมีเสียงแตก

ความเร็วของแสงนี้นับว่าเร็วมาก

 “ฮึ่ม..” ทารอสหรี่ตาแคบ, แค่นเสียงเย็นชา

 “ควั่บ!”  แส้ยาวเขียวฉกออกเหมือนอสรพิษ  ขณะเดียวกันก็ยืดออกจากเดิมยาว 3-4 เมตร เป็น 30-40 เมตร  ความหนาของแส้เหมือนกับหางงูยักษ์ และกระทบโดยตรงเข้ากับลำแสง  แสงสีเขียวอ่อนพันล้อมแสงสีขาวและสลายไป

 “ท่านทารอส, ขอบคุณ” โอลิเวอร์พูดเสียงเบา  โอลิเวอร์รู้เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องขอบคุณใครบางคน

อย่างไรก็ตาม โอลิเวอร์ก็รู้ดีว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์กับทารอสและไดลิน  เหตุผลที่พวกเขายินดีช่วยเหลือเป็นเพราะเพื่อประโยชน์ของลินลี่ย์

โอลิเวอร์มองดูลินลี่ย์ที่อยู่ใกล้ๆ

ลินลี่ย์ยิ้มให้เขา  “โอลิเวอร์, เนื่องจากท่านทารอสยินดีออกหน้าให้  วันนี้เราจะไม่มีปัญหาอีกต่อไปแล้ว”

 “แต่แน่นอนว่า ข้าคือลอร์ดทารอส,  พวกเจ้าก็รู้”  ลอร์ดทารอสหัวเราะลั่นและอารมณ์ดี  ขณะเดียวกันเขายังคงสะบัดแส้เขียวยาวของเขาต่อไป  ร่างของเขาลอยตัวและกระพริบวาบเหมือนเงาและโจมตีตอบโต้ใส่โอจวิน

โอจวินหลังจากทดสอบช่วงเวลาสั้นๆ ก็แน่ใจว่าทารอสผู้นี้เป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งในหมู่เทพ

เนื่องจากนิสัยระมัดระวังของโอจวิน จะไม่เข้ายุ่งกับสิ่งที่เขาไม่มั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ  โดยปกติเขาจะไม่มีทางสู้กับทารอสในลักษณะนี้  อย่างไรก็ตาม.. บุตรของเขาตาย ช่วงเวลาหลายปีนับไม่ถ้วนมานี้ นอกจากเป้าหมายไปให้ถึงจุดสุดยอดของการฝึกฝนและเพิ่มพลังของเขา   สิ่งที่เขาให้ความสำคัญสูงสุดก็คือยกระดับลูกชายของเขา

ลูกชายของโอจวินคือเหตุผลให้เขารั้งอยู่

 “ทารอส, เจ้ากำลังบังคับให้ข้าทำเช่นนี้!!!”  หน้าของโอจวินดุร้ายมากขึ้น

 “แล้วยังไง?  ถ้าเจ้ามีวิชาแข็งแกร่งอะไร เชิญระดมออกมาได้!”  ทารอสบินขึ้นไปในอากาศ  ขณะที่โอจวินไล่ตามหลังเขา  เมื่อเทพชั้นกลางทั้งสองทุ่มพลังสู้ คลื่นระเบิดจากพลังโจมตีของพวกเขาถึงระดับที่อันตรายต่อลินลี่ย์และคนอื่นๆ  มันมีพลังมากพอจะทำให้ลินลี่ย์บาดเจ็บสาหัสหรือตายได้

บริวารของโอจวิน

 “ตอนนี้พวกเจ้าไปได้แล้ว”  เสียงของโอจวินดังขึ้นในใจของยอดฝีมือที่รอดชีวิตสองคน  เทพชั้นต้นสี่คน ลูกชายของโอจวินและบุรุษชุดดำตายไปสองคน เพราะลินลี่ย์และโอลิเวอร์ ตอนนี้เหลือเพียงสองคนเท่านั้น

 “สถานการณ์เลวร้าย จากไปเร็วๆ”  เทพชั้นต้นผู้โชคดีทั้งสองคนมองหน้ากันเอง จากนั้นหนีไปด้วยความเร็วสูงตามคำสั่งโอจวินทันที

ลินลี่ย์ โอลิเวอร์และไดลินให้ความสนใจกับการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือเทพชั้นกลางในกลางอากาศ

 “เฮ้, พวกเขาหนีไปแล้ว” ไดลินสังเกตได้เป็นคนแรก

 “พวกเขาจะหนีไปไหนได้?”  ถึงตอนนี้ลินลี่ย์ตระหนักว่าเทพชั้นต้นทั้งสองนั้นหายลับขอบฟ้าไปแล้ว

หน้าของลินลี่ย์บิดเบี้ยวน่าเกลียด  เขาพูดอย่างแตกตื่น  “ประกายศักดิ์สิทธิ์ของเดลี่!  ประกายศักดิ์สิทธิ์ของเดลี่ถูกคนชุดเงินยึดไป”  เมื่อร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลายร่างหลักจะไม่สามารถได้รับพรจากสวรรค์ด้วยการรับประกายศักดิ์สิทธิ์ธาตุแสงอื่นได้

อย่างไรก็ตาม...

ร่างเดิมสามารถยังสามารถหลอมรวมกับประกายศักดิ์สิทธิ์ธาตุแสงของตนได้อีกครั้ง

ร่างหลักสามารถหลอมรวมได้อย่างรวดเร็ว ทำให้เขากับฟื้นคืนระดับได้แข็งแรงเต็มที่อย่างรวดเร็ว  แต่..ถ้าเขาทำอย่างนี้  เดลี่จะไม่มีทางฝึกกฎธรรมชาติอื่นได้อีกครั้ง

 “โอว? ไม่ต้องเร่ง”  ไดลินเคลื่อนไหวทันที และไล่ตามบุรุษชุดเงินผู้นั้น

 “ควั่บ!”

ในกลางอากาศร่างมนุษย์สีแดงปรากฏออกมาจากร่างของโอจวินทันที ร่างสีแดงเพลิงนี้กวัดแกว่งทวนสีแดง และแทงใส่ไดลิน  ไดลินถูกร่างสีแดงเพลิงพัวพันไว้และไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ทันที

 “โอจวินผู้นี้มีสองร่าง!”  ลินลี่ย์ประหลาดใจอย่างหนัก

ลินลี่ย์และโอลิเวอร์ชำเลืองมองดูกัน  ตาของพวกเขาเต็มไปด้วยอาการตกใจ  โอจวินไม่ได้มีแค่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุแสง  เขายังมีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุไฟ  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองร่างสู้กับไดลินและทารอส และตอนนี้พวกเขาต่อสู้ติดพัน

พลังของโอจวินประหลาดอย่างแท้จริง

แม้ว่าลินลี่ย์ต้องการจะไล่ตามบุรุษชุดเงิน แต่หลังจากใช้วิชาลำนำแห่งสายลมไปแล้ว จากนั้นช่วยโอลิเวอร์ป้องกันท่าสังหารของโอจวิน  พลังจิตของลินลี่ย์แทบจะถูกใช้ไปหมด  แม้แต่วิญญาณของเขาก็ยังสั่นสะท้าน

ความจริงลินลี่ย์มีพลังจิตเหลือพอจะใช้ลำนำของสายลมเป็นครั้งที่สองด้วยพลังที่ยังเหลืออยู่

แต่เรื่องสำคัญก็คือ โอลิเวอร์ฆ่าบุตรของโอจวิน และโอจวินจะต้องบ้าเป็นธรรมดา

พลังโจมตีที่เขาใช้นั้นรุนแรงอย่างแท้จริง  โชคดีที่ลินลี่ย์มีสมบัติมหาเทพชำรุดอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เขาทนรับพลังโจมตีได้โดยไม่ตาย

 “ประกายศักดิ์สิทธิ์ของเดลี่”  ลินลี่ย์รู้สึกจนใจ  เขาต้องการไล่ตาม  แต่เขาไม่มีความมั่นใจว่าจะเอาชนะบุรุษชุดเงินได้

ลินลี่ย์ยังจำได้ชัดถึงฉากภาพที่บุรุษชุดเงินฆ่าเดลี่  นั่นเป็นรังสีดาบที่ฟันออกไปอย่างทรงพลัง  ลินลี่ย์มีความรู้สึกว่าบุรุษชุดเงินจะเป็นคนที่ทรงพลังมากที่สุดในยอดฝีมือชั้นเทพสี่คนที่รับคำสั่งจากโอจวิน

 “ด้วยพลังของทารอสและไดลินร่วมมือกัน อาจไม่เป็นปัญหามากนักที่เขาจะรับมือกับโอจวิน”

เกี่ยวกับพลังวิญญาณ ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของลินลี่ย์ยังด้อยกว่าร่างหลักของเขามาก  ที่สำคัญร่างหลักของเขาหลอมรวมกับแก่นวิญญาณยี่สิบล้านดวง

ร่างหลักของลินลี่ย์หยุดหนีแล้ว

ร่างหลักของลินลี่ย์แผ่ขยายสำนึกเทพออกไป  ระหว่างช่วงเวลาสั้นๆ นี้ แม้แต่เซียนก็ยังบินไปได้ไม่เกินพันกิโลเมตร  สำนึกเทพของลินลี่ย์กำหนดตำแหน่งหนีของสมาชิกครอบครัวและสหายแต่ละคนได้  “ทุกคน! อันตรายผ่านไปแล้ว กลับมาปราสาทเลือดมังกรได้แล้วทุกคน”

สมาชิกของปราสาทเลือดมังกรที่กำลังหนีรู้สึกทรมานใจ กลับรู้สึกยินดีทันทีเมื่อได้ยินลินลี่ย์ส่งข่าวทางสำนึกเทพ

ทั้งหมดรีบกลับทันที

ในอากาศเหนือปราสาทเลือดมังกร  ทารอสและโอจวินเริ่มสู้กันสุดฝีมือ

 “เจ้ามีพลังเล็กน้อยแค่นี้เอง, ฮ่าฮ่า...”  ทารอสหัวเราะลั่น

 “วืดดดด” แส้เขียวยาวของทารอสม้วนตัวเหมือนกับอสรพิษขณะเดียวกัน อุณหภูมิรายรอบพื้นที่ลดลงอย่างมากมาย  และแก้วผลึกสีฟ้าลูกแล้วลูกเล่าปรากฏออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ผลึกเหล่านี้โฉบไปมาอยู่ในกลางอากาศหลายตารางกิโลเมตร  ภายใต้แสงอาทิตย์ ทำให้ดูงดงามมาก

ภายในพื้นที่หลายตารางกิโลเมตร แก่นธาตุน้ำรายรอบและอยู่ในความควบคุมของทารอส

โอจวินสีหน้าเปลี่ยน

ตลอดทั้งร่างของเขาเริ่มเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์แพรวพราว และดาบใหญ่ในมือของเขาคลุมเต็มไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์เริ่มจะสั่นสะเทือนเล็กน้อย

ในพื้นที่รอบดาบใหญ่เบาบาง มีรอยร้าวมิติเหมือนกับด้ายเบาบางเห็นได้

 “ฮึ่ม” ทารอสแค่นเสียงเย็นชา  ระลอกพลังที่มองไม่เห็นทะลักมาจากศีรษะของเขาและถูกผลึกน้ำแข็งฟ้าดูดซับไว้โดยตรง

 “แครก...”  ผลึกน้ำแข็งฟ้าที่ลอยอยู่ทุกคนลูกจะเปล่งแสงสีฟ้า  รัศมีแสงสีฟ้าที่ปล่อยออกมาจากผลึกน้ำแข็งฟ้าเชื่อมโยงกันและกัน และแต่ละครั้งรัศมีของแสงก็เพิ่มขึ้น พลังเพิ่มมากขึ้นทุกที จนกระทั่งในที่สุดทั้งหมดเชื่อมโยงเป็นจุดเดียว

 “สลายไป!”  โอจวินสามารถบอกได้ว่าสถานการณ์เลวร้าย  เขาใช้ดาบใหญ่ฟันใส่ผลึกน้ำแข็งลูกหนึ่งทันที

 “ปัง!” ผลึกน้ำแข็งแตกกระจาย แต่จากนั้นในพริบตาผลึกน้ำแข็งอื่นก่อตัวขึ้น  นี่คือพยุหะที่น่าทึ่งไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด

 “ฉับ!”  ที่ใจกลางของส่วนกระแสพลังงานที่ตัดกัน หนึ่งในผลึกน้ำแข็งฟ้าปล่อยแสงสีดำทันที

เป้าหมายคือโอจวิน

โอจวินปล่อยเสียงคำรามต่ำ เขาสีขาวเริ่มงอกจากหน้าผากของเขา  ขณะเดียวกัน โอจวินถ่ายเทพลังเข้าไปในดาบฟันใส่ลำแสงสีดำที่ยิงเข้าหาเขา  ดาบใหญ่และลำแสงดำปะทะกันโดยตรง

ลำแสงดำจางลงและสลายไป

 “ปัง!”  โอจวินกระอักโลหิตเต็มปาก  พร้อมกับเสียงแตกหัก แม้แต่กระดูกในแขนของเขาแตกหัก

โอจวินจ้องมองทารอสอย่างดุร้าย  จากนั้นแปลงเป็นแสงสีขาวพุ่งตรงไปที่ขอบฟ้าตะวันตก  แม้แต่ร่างแดงเพลิงที่พัวพันอยู่กับไดลินก็ยังผสานกลับเข้าไปที่ร่างโอจวินที่หายลับไปในทางขอบฟ้าตะวันตก

 “โอลิเวอร์, ข้า..โอจวินขอสาบานว่าข้าจะต้องฆ่าเจ้าให้ได้!!!”  เสียงคำรามด้วยความโกรธของโอจวินสั่นสะเทือนอยู่เหนือปราสาทเลือดมังกร

เมื่อเห็นโอจวินถอนตัวกลับไป ลินลี่ย์และโอลิเวอร์ถอนหายใจโล่งอกทั้งคู่

ทารอสและไดลินบินเข้ามาหา

 “โอจวินผู้นี้มาจากไหนกัน?  เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ  ถ้าเขาสู้กับข้าอย่างเต็มกำลัง บางทีข้าคงจะเสมอกับเขาได้เป็นอย่างมาก”  ทารอสถอนหายใจแสดงความคิดเห็น  ทารอสตระหนักได้ว่าโอจวินผู้นี้มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ที่สอง

ไดลินพยักหน้าเล็กน้อยเช่นกัน

 “ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุไฟยังไม่แข็งแกร่งเท่ากับร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุแสงอย่างเห็นได้ชัด”  ไดลินถอนหายใจ  “เมื่อตอนเขาสู้กับข้า ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุไฟนั้นถูกใช้มาพัวพันข้าไว้เท่านั้น  น่าเสียดาย ข้าเพิ่งจะเข้าถึงระดับเทพชั้นกลาง  ข้ายังไม่สามารถใช้งานกฎระดับเทพชั้นกลางให้ได้ประสิทธิภาพเต็มที่”

เมื่อเข้าถึงการรู้แจ้งระดับที่แน่นอน นักสู้จะเป็นเทพเต็มตัว (เทพชั้นกลาง)

แต่ยิ่งรู้ลึกซึ้งมากอย่างเดียวไม่ได้หมายความว่านักสู้จะใช้ออกมาได้ดี

 “สำหรับร่างแยกศักดิ์สิทธิ์สองร่าง เป็นระดับเทพแท้ โอจวินผู้นี้ยากจะรับมือได้จริงๆ”  ลินลี่ย์รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นปัญหายุ่งยากมากเช่นกัน

(ต่อไปนี้เทพชั้นต้น ผมจะเรียกว่า ‘เทียมเทพ’, เทพชั้นกลางจะเรียกว่า ‘เทพแท้’ และเทพชั้นสูงเรียกเหมือนเดิมครับ)

 “ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองเป็นระดับเทพแท้ ไม่ได้มีอะไรพิเศษแม้แต่น้อย”  ทารอสส่ายศีรษะ “เมื่อกลายเป็นเทพแม้ว่าจะมีพลังของตนเอง แต่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์แรกสามารถไปถึงระดับเทพแท้ได้ตามธรรมชาติ  ขณะที่ร่างเดิม.. สามารถหาประกายศักดิ์สิทธิ์และหลอมรวมเข้ากับมันก็ได้  โอจวินผู้นี้อยู่ในพิภพเกบาโดสมายาวนาน ประการแรกเขาคงจะให้ร่างหลักของเขาฝึกจนถึงระดับเทียมเทพ และมีแนวโน้มว่าเขาโชคดีและสามารถได้รับประกายศักดิ์สิทธิ์เทพแท้  นั่นทำให้เขามีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ระดับเทพแท้ถึงสองร่างอย่างง่ายๆ”

ขณะที่สนทนากันนั้นมีหลายร่างบินเข้ามาหาทันที  เป็นเทพสงครามโอเบรียนผู้เย็นชา มหาพรตแคทเธอรีนและซีซาร์

 “ลินลี่ย์, ขอแสดงความยินดีด้วย”  ใบหน้าที่จริงจังและกระด้างของเทพสงครามเค้นรอยยิ้มออกมาได้

เมื่อเห็นเทพสงคราม ลินลี่ย์รู้สึกโล่งใจ

 “เทพสงคราม, ท่านรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในจักรวรรดิโอเบรียนแล้วใช่ไหม?”  ลินลี่ย์ถาม

 “ข้ารู้อยู่บ้าง, แต่ไม่รู้รายละเอียด”  เทพสงครามส่ายศีรษะ  “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่า หลังจากออกมาจากสุสานเทพเจ้าไม่นาน ข้าจะได้รับข่าวที่น่ากลัวอย่างนั้น”

 “โอว, จริงสิ, ข้ายังไม่มีโอกาสถาม ยอดฝีมือมากมายขนาดนี้หลบหนีออกมาจากพิภพจองจำเกบาโดสได้ยังไง?”  ไดลินถามด้วยความงงงวย  “แม้ว่าพื้นที่ซึ่งข้าหนีออกมาจะอยู่ในเทือกเขาอสูรวิเศษ แต่ก็เป็นแค่จุดที่มีผนังเบาบางจริงๆ และยากจะหาพบด้วย”

 “เป็นเพราะข้า”

โอลิเวอร์พูดขึ้น  “ข้าเปิดทางออกเข้ามิติภายในเพราะอุบัติเหตุ”

 “เจ้าเปิดทางเข้าออกมิติหรือ?”  ไดลิน เทพสงครามและคนที่เหลือตกใจหนัก

จุดอ่อนในผนังเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว รอยแยกซึ่งความจริงอาจจะปล่อยน้ำออกมาได้ไม่กี่หยด  แต่การเปิดประตูทางเข้าออกมิติ คล้ายกับแผ่นดินถล่มที่ปลดปล่อยกระแสน้ำเชี่ยวกราก ถึงได้มียอดฝีมือหลุดออกมาในจำนวนที่มากมายอย่างน่าประหลาดใจ

 “เฮ้?” ลินลี่ย์มองไดลินอย่างสับสน  “ลอร์ดไดลิน ท่านรู้ว่าเราอยู่ในอันตรายได้ยังไง?”

ลินลี่ย์สามารถบอกได้ว่าไดลินแปลงกายอยู่ในร่างแท้จริงเพื่อเร่งรีบมาที่นี่  แม้แต่ทารอสเองยังช้ากว่าไดลินเล็กน้อย  ขณะที่ระดับเทียมเทพอย่างเทพสงคราม, มหาพรตและซีซาร์ยังช้ากว่ามาก  พวกเขาเพิ่งมาถึงหลังจากการต่อสู้จบลง