เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 668 นี่คือการปล้น..

ตอนที่  668  นี่คือการปล้น..

แดนสวรรค์

เพื่อรวบรวมวัตถุดิบปรุงยา  พร้อมกับหาอสูรรบระดับปราณฟ้าเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้ทุกคน  เย่ว์หยางตัดสินใจกลับไปแดนสวรรค์

ถ้าทุกคนสามารถครอบครองทานตะวันอมฤตเหมือนที่เจ้าเมืองโล่วฮัวมี อย่างนั้นความแข็งแกร่งของเขาจะก้าวหน้าขึ้นมากแน่นอน  และเย่ว์หยางจะไม่มีความกังวลถึงความปลอดภัยของทุกคนอีกต่อไป  เย่ว์หยางปรุงยาเม็ดพลังยุทธปราณฟ้าไว้แล้ว  แต่เขาไม่มีวัตถุดิบมากพอปรุงยาเม็ดเทพยุทธซึ่งจะช่วยเพิ่มศักยภาพให้นักรบได้ แน่นอนว่าเย่ว์หยางมีความปรารถนานี้นานแล้วตั้งแต่วางแผนเดินทางเที่ยวแดนสวรรค์

เรื่องอะไรอย่างอื่นวางไว้ก่อนชั่วขณะ

สำรวจแดนสวรรค์ เป็นเรื่องที่ควรทำก่อน

เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนถูกจื้อจุนพาไปฝึกต่อ

เจ้าเมืองโล่วฮัวและอี้หนานฝึกปรืออยู่ด้วยกัน พร้อมกับเย่ว์ปิงและสาวขี้เมา

นางเซียนหงส์ฟ้า หรือนางมารกฎฟ้าตัดสินใจอยู่โยงปกป้องทวีปมังกรทะยานเผื่อว่าจ้าวปีศาจโบราณและทหารรับจ้างแดนสวรรค์มาก่อเรื่องยุ่งยาก  นอกจากนี้นางพยายามเข้าใจพลังกฎฟ้า ดังนั้นจึงต้องมีสมาธิไม่ฟุ้งซ่าน

เย่ว์หวี่ไม่ยินดีร่วมทางกับเย่ว์หยางในแดนสวรรค์สองต่อสอง  ดังนั้นนางกลับไปอยู่กับแม่สี่ที่มิติลวง

 “โชคดีที่ข้ามีสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ที่ว่าง่ายมาด้วย”  ก่อนที่เย่ว์หยางจะจากไป  อู๋เหินห่วงว่าจะไม่มีคนคอยดูแลความเป็นอยู่ให้เขา  ดังนั้นนางอนุญาตให้สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์คอยอยู่ในโลกคัมภีร์เพื่อคอยปรนนิบัติดูแลเขา  นางคาดว่าเย่ว์หยางคงไม่กลับมาในช่วงสองสามวันในช่วงเดินทางไปแดนสวรรค์  เขาต้องการเวลาสำรวจแดนสวรรค์ ต่างจากครั้งก่อนที่เขาใช้เวลาท่องเที่ยวกับอี้หนานและตกลงใจแต่งงาน

 “แม้ว่าแดนสวรรค์ใต้และแดนสวรรค์ตะวันตกจะห่างไกลกันมาก  ถ้าข่าวว่าเจ้าเคยเจอกับโจรตัวตลกแพร่กระจายออกไปในแดนสวรรค์  เขาจะต้องสงสัยแน่”  อู๋เหินบอกให้เย่ว์หยางให้ระมัดระวัง  ที่สำคัญแดนสวรรค์ไม่ใช่ดินแดนของเขา  และมีนักรบระดับปราณฟ้าอยู่มากมาย

 “ไม่ต้องห่วง  ครั้งนี้ข้าจะไม่ทำตัวให้โดดเด่น”  เย่ว์หยางรีบปลอบนางอย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้เมื่อกลับเข้าสู่แดนสวรรค์ สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ก็ไม่ได้อยู่ด้วย  เพียงแต่อยู่ในโลกคัมภีร์คอยดูแลความเป็นอยู่ให้เขา

ถ้าเพียงแต่เย่ว์หยางลงมือตามลำพัง  อย่างนั้นหลายอย่างจะดีกว่ามาก  นอกจากนี้ ครั้งสุดท้ายเรื่องที่เกิดขึ้นก็คือเสี่ยวโฉ่ว (โจรตัวตลก) ร่วมมือกับนายพลปีศาจจื้อกวง, มนุษย์กระดูกราเชล แม่ทัพหลงเสียงและสาวยักษ์ลี่เยี่ยน ปลดผนึกโบราณปล่อยมังกรปีศาจหมอหลงออกมา  นี่เป็นเพราะสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงได้รับมรดกที่เหลืออยู่ของเทพมังกรทอง  และเนื่องจากโชคชะตา จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเผชิญเหตุการณ์แบบนั้นอีกครั้ง

ใช้เข็มทิศสามดินแดน เย่ว์หยางกลับมายังแดนสวรรค์ใต้

ครั้งนี้ เขาเปลี่ยนสถานะของตนเอง

เขาเรียกตนเองว่าจวินอู๋เย่  เมื่อเขาทำบัตรใหม่ ชื่อนี้มาจากการหยอกล้อเมื่อเย่ว์หยางคุยกับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  นางบอกว่าถ้าเย่ว์หยางกลายเป็นจักรพรรดิ  เขาอาจจะเป็นได้ดีกว่าจักรพรรดิเฒ่าจวินอู๋โหย่ว  จากนั้นเขาจะเป็นผู้ปกครองที่บัดซบและเห็นแก่ตัว

ชื่อใหม่ของเย่ว์หยางไม่มีอะไรมากไปกว่าจะเอาเปรียบองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเล็กน้อย

ตามข้อสันนิษฐานของเขา เย่ว์หยางต้องการเข้าร่วมเป็นทหารรับจ้างผู้น้อย  จากนั้นค่อยรับภารกิจยากๆ ทั้งหมด หาเงินเยอะๆ และซื้อวัตถุดิบปรุงยา

ความปรารถนาสวยหรูนี้ถูกจัดการอย่างหนักโดยกลุ่มทหารรับจ้างแดนสวรรค์

 “พลังของเจ้าอ่อนแอเกินไป  และเจ้าก็ยังเป็นคนใหม่ เจ้ายังไม่ร่วมแม้กระทั่งกับกลุ่มทหารรับจ้าง  ดังนั้นเราไม่มีภารกิจใดๆ ให้เจ้า”  ในเมืองเล็ก มนุษย์กุ้งพนักงานต้อนรับของสมาคมทหารรับจ้างแดนสวรรค์ปฏิเสธให้ภารกิจเย่ว์หยาง  ในช่วงเวลาสั้นๆ เขาดูถูกเย่ว์หยางและรู้สึกว่าถ้าเขาไม่มีความสามารถในการดำเนินการรับภารกิจพื้นฐานสุด อย่างนั้นก็เป็นการเสียเวลาส่งคนไปเก็บศพของเขา  นอกจากปล่อยให้เขาไปฆ่าตัวตาย... พูดอีกอย่างหนึ่ง ไม่ว่าเย่ว์หยางจะพูดอะไร  มันก็ไม่ยินดีปล่อยภารกิจให้

 “ข้าไม่สามารถทำภารกิจได้ใช่ไหม?”  เย่ว์หยางไม่เคยถูกดูถูกมากมายขนาดนั้นมาก่อน

 “ไม่, เว้นแต่เจ้าจะหากลุ่มทหารรับจ้างเข้าร่วมกลุ่ม  ข้าจะไม่ให้ภารกิจเจ้า”  เย่ว์หยางไปเมืองอื่น  เมืองเบคอนและพนักงานต้อนรับมนุษย์กวางก็พูดอย่างเดียวกัน

 “อย่างนั้นข้าจะซื้อข้อมูลเกี่ยวกับภารกิจได้ไหม?”  แน่นอนเย่ว์หยางไม่ยอมรับการพ่ายแพ้ง่ายๆ  เขาคิดหาวิธีที่ดีกว่า

นั่นคือการปล้น!

ใช่แล้ว!

ไม่มีทางร่ำรวยทำเงินได้อย่างรวดเร็วมากไปกว่าการปล้น

มิน่าเล่าในแดนสวรรค์ถึงได้มีกลุ่มทหารรับจ้างและกลุ่มโจร มีความเข้าใจกัน กลุ่มทหารรับจ้างทำหน้าที่ปกป้องเป้าหมาย  และกลุ่มโจรพยายามปล้นเงินของเป้าหมายอย่างเห็นได้ชัด  กฎที่เข้มงวดและการบังคับใช้อย่างเคร่งครัดในแดนสวรรค์บังคับให้เย่ว์หยางให้เข้าสู่หนทางปล้นที่ชั่วร้าย...แน่นอนเย่ว์หยางเองไม่ได้เป็นคนที่ดีอยู่แล้ว ถ้าเขาเห็นสมบัติ ต่อให้เขาเป็นทหารรับจ้าง บางทีเขาคงไม่ยอมปล่อยผ่านมือ!

เรื่องที่ทำให้เย่ว์หยางเหน็ดเหนื่อยแทบตายก็คือ ไม่ว่ายังไงก็ตามจากสมาคมทหารรับจ้างของเมืองเบคอน เขาไม่สามารถหางานหรือข่าวภารกิจได้เลย  แต่เขาสามารถหาคนบนท้องถนนและถามอะไรๆ ก็ได้ นอกจากนั้นยังเป็นการได้เปล่าอีกด้วย

บุรุษคนหนึ่งมีลักษณะอัปลักษณ์หลายอย่างพูดขึ้นอย่างเป็นนัย  “พรุ่งนี้ตอนบ่าย ขบวนสินค้าของท่านบาร์ตันจะออกเดินทางไปที่เมืองใบไม้เขียว  มูลค่าสินค้าโดยรวมประมาณห้าล้าน  ถ้าเจ้าซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาสุนัขป่าหอน ส่งสัญญาณควันและส่งคนไปตัดหัวและท้ายขบวนปล้นสินค้าที่อยู่ตรงกลาง และโยกย้ายไปตามทางลับภูเขาที่แสดงในแผนที่นี้ เจ้าจะทำได้สำเร็จแน่นอน  ระวังให้ดี เจ้าต้องเตรียมเชือกรอกที่แข็งแรง  เพราะมีหน้าผาตรงกลางหุบเขา  ถ้าเจ้าต้องการถอนกำลังให้เร็ว เจ้าต้องขึงเชือกข้ามหน้าผา.. เคยมีสะพานแขวนที่นี่ แต่ว่าถูกเจ้าหน้าที่ทำลายไปแล้ว  บังเอิญว่าข้ามีข้อเสนอแนะโปรโมชันดีๆตรงนี้ เจ้าจงไปที่ร้านล้อโคและซื้อเชือก  เจ้าของร้านที่นั่นจะให้ส่วนลด 20%  เพราะข้าเป็นเพื่อนเก่าของเขา  ข้าแนะนำลูกค้าให้เขามาหลายรายแล้ว”

 “โอว, ข้าต้องการถามคำถามหนึ่ง”  ขณะที่วางเงินห้าเหรียญทองในมือเป็นรางวัลสำหรับข่าวกรอง  เย่ว์หยางถามด้วยความสงสัย  “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ากำลังจะไปปล้นสินค้าท่านบาร์ตัน?”

 “เมื่อเห็นพลังของเจ้าต่ำเตี้ยติดดินอย่างนี้ เป็นไปไม่ได้หรอก  หน้าอย่างนี้เหรอจะมีตำแหน่งใหญ่โต ต่อให้อยู่ในกลุ่มโจรก็เถอะ  มันไม่ใช่ที่ๆ เจ้าจะออกไปสู้ได้  แต่ดูแล้วเจ้าน่าจะเป็นพวกหาข่าวสารข้อมูลเสียมากกว่า  ข้าเห็นคนหนุ่มอย่างเจ้ามาเยอะแยะแล้ว  แต่ยังไงก็เถอะ ตราบใดที่เข้าขยันทำงาน ก็มิใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้  ในอนาคตเจ้าอาจจะได้เป็นหัวหน้าก็ได้  ในอดีตเมื่อพันปีที่แล้ว ข้าเห็นคนหนุ่มเติบโตมามากมายหลายคน  อย่าว่าแต่หัวหน้าโจรเลย  เป็นหัวหน้านักสู้ปราณฟ้าก็ยังมีมาแล้ว!”

 “ขอคำถามสุดท้าย” เย่ว์หยางวางอีกเหรียญทองหนึ่งลงบนมืออีกฝ่าย  “ก่อนหน้าข้านี้ เจ้าขายข้อมูลนี้ไปกี่คนแล้ว?”

 “อย่างน้อยก็ปาเข้าไปร้อยคนแล้ว!”  “กองคาราวานของท่านบาร์ตันเดินทางไปล่วงหน้าแล้ว  มิฉะนั้นข้าคงจะขายข้อมูลได้อีกมาก

 “อะไรกันวะ...”  เย่ว์หยางพูดไม่ออก

เย่ว์หยางคงไม่ไปที่ร้านกีบโคเพื่อซึ้อรอกและเชือกแน่ เขาคาดว่าน่าจะมีโจรอย่างน้อยเป็นสิบคนรวมกลุ่มอยู่ที่หน้าผาแล้ว

อย่างน้อยเขาก็บินได้

พวกโจรใช้เชือกและรอกเคลื่อนไหวสินค้า  แต่เขามีแหวนเก็บของ

โดยใช้คนประหลาดช่วยซื้อแผนที่ เย่ว์หยางออกเดินทางไปที่หุบเขาสุนัขป่าหอนทันที

เขาตัดสินใจว่าถ้าสินค้าของขบวนสินค้าท่านบาร์ตันไม่มีค่ามาก  อย่างนั้นเขาจะปล้นโจรแทน  อย่างไรก็ตาม ต้องมีเงินมากอยู่แล้ว  การปล้นใครสักคนเป็นเรื่องของภัยพิบัติ  จะเป็นเรื่องเยี่ยมแค่ไหนถ้าเขาสามารถกินได้ทั้งดำและขาว  มีข้อดีอีกอย่างในการปล้นและฆ่าก๊กโจร และฆ่าหัวหน้าโจร  พวกเขาสามารถใช้ศีรษะของโจรเข้าเมืองไปแลกเปลี่ยนค่าหัวได้  และถ้าพวกเขาพบกับหัวหน้าก๊วนโจรที่มีค่าหัวร้อยล้าน  อย่างนั้นปัญหาเรื่องเงินที่เย่ว์หยางมีอยู่จะได้รับการคลี่คลาย

แผนที่วาดไว้ใกล้มาก  แต่แม้หลังจากบินตลอดทั้งวัน เย่ว์หยางก็ยังไปไม่ถึงหุบเขาสุนัขป่าหอน

แม้แต่ก่อนที่เย่ว์หยางจะเข้าไปในหุบเขา  เขาตระหนักว่ามีโจรหลายพันยืนอยู่ที่ปากทางเข้าหุบเขาอยู่แล้ว.... การปล้นแบบนี้ต้องใช้ทักษะของเขาไม่ใช่หรือ? ไม่ว่ายังไงนี่คือการลอบจู่โจม ดูแล้วถือว่าไม่เป็นมืออาชีพสำหรับเขาเสียเลยกับการปิดถนนปล้นคนอื่น  ดังนั้นเขาจึงโดนอีกฝ่ายดูถูกอย่างช่วยไม่ได้

 “ทำไมเจ้าถึงไปนานนักเล่า?”  มนุษย์ร่างใหญ่เคราครึ้มเมื่อเห็นเย่ว์หยางมาหาเขาและถามเหมือนกับว่ากำลังโกรธ  “เจ้าไปสืบดูทุกอย่างชัดเจนแล้วใช่ไหม?”

 “....”  เย่ว์หยางหลั่งเหงื่อพรั่งพรู  แม้แต่คนสอดแนมของเขาก็ยังจำผิดพลาด  นี่มันเป็นโจรประสาอะไร?

 “อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่ได้ข้อมูลอะไร  ข้าจะฝังเจ้าจนตาย”  อารมณ์ของบุรุษผู้นั้นร้อนแรงเหมือนไฟ

 “อ่า.. ท่านบาร์ตันจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้”  เย่ว์หยางแน่ใจว่าเจ้ามนุษย์เข้าใจเขาผิด  แต่เขาอาจผิดก็ได้  เนื่องจากอีกฝ่ายคิดว่าเขาเป็นคนสอดแนม  จากนั้นมีอะไรที่เขาต้องคิดเล่า  เขาก็ลอบเข้าไปด้วยเหมือนกัน  เขาตัดสินใจลองดู  ถ้าโจรกลุ่มนี้มีเงินน้อย  อย่างนั้นหลังจากพวกวเขาปล้นคาราวาน แม้แต่โจรก็จะถูกกำจัด

 “เจ้าแน่ใจนะ?”  บุรุษเคราครึ้มถลึงตามองขณะถาม

 “แน่นอน 100%”  ความจริงเย่ว์หยางไม่รู้ว่าบาร์ตันเป็นใคร  แต่เขาพูดอย่างจริงจัง  “ข้าได้ยินคนใช้ของท่านบาร์ตันพูดด้วยตัวเอง!”

 “ดี, อย่างนั้นภารกิจของเจ้าสำเร็จแล้ว  เมื่อเราปล้นคาราวานได้แล้ว ข้าจะให้รางวัลเจ้า และเกราะจะเป็นรางวัล  ดูสิ ดูเสื้อผ้าที่เจ้าสวมสิ เจ้าไม่มีเกราะแม้แต่ชิ้นเดียว  ถ้าเจ้าต้องการให้คนอื่นเห็นก็อย่าให้ก๊กโจรทองของเราต้องขายขี้หน้าเล่า  หลบไปก่อน  ท่านหัวหน้ากลุ่มกำลังจะมาถึงเจ้าไม่มีคุณสมบัติพูดกับเขา  การรายงานหัวหน้าก๊กโจรเราเป็นหน้าที่ของข้า!”  คนไว้เคราร่างใหญ่ยื่นมือผลักเย่ว์หยางออกไป กลัวว่าเขาจะแย่งรายงานข่าวหัวหน้าและขอให้เย่ว์หยางหลบไปห่างๆ เขา

 “....” เย่ว์หยางพูดไม่ออกอีกครั้ง  ด้วยสมองอย่างเจ้า ยังกล้าขโมยผลงานบริวารของเจ้าอีกหรือ?  ก็ได้  แต่เจ้าไม่ต้องพูดถึงมันใช่ไหม?

การซ่อนพลัง ทำให้ทุกคนไม่รู้สึกถึงพลังเย่ว์หยางผู้ยังไม่ถึงระดับปราณฟ้า

ไม่มีใครให้ความสนใจเขา

สายลับแบบนี้ผู้ไม่มีคุณสมบัติร่วมรบใช้ได้แต่คอยรวบรวมข่าวกรองในเมืองเท่านั้น

บางคนก็กำลังดื่ม หรือไม่ก็แทะกระดูก  ขณะที่บางคนนอนอาบแดดอย่างเกียจคร้าน

ตอนแรกเย่ว์หยางคิดว่าพวกเขาใจเย็น  แต่ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ตระหนักว่ากลุ่มโจรทองนั้นอ่อนแอมาก และพวกเขาปล่อยให้กลุ่มโจรอื่นเข้าไปในหุบเขาสุนัขป่าหอน  นอกจากหัวหน้ากลุ่มที่มีพลังปราณดินระดับเจ็ดที่กำลังเจรจาและต่อสู้เพื่อโอกาสเข้าร่วมรบ  สมาชิกที่เหลือไม่มีใครมีพลังเกินกว่าปราณดินระดับห้า

หัวหน้าเคราที่มีสติปัญญาต่ำ  สายตาสั้นน่าสมเพชและอารมณ์ร้อนก็มีพลังปราณดินระดับสี่เท่านั้น

พลังระดับเขา บางทีไม่มีคุณสมบัติพอจะกลายเป็นสมาชิกธรรมดาของก๊กโจรตัวตลกด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าถ้าพวกเขามีพลัง  พวกเขาคงไม่ต้องอยู่กลุ่มขโมยทองที่น่าสงสารนี้ ก๊กขโมยทองนี้ไม่สมกับชื่อแน่นอน  ไม่มีของระดับทองสักชิ้นอยู่ในกลุ่มพวกเขา

เย่ว์หยางเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขา  เขาจึงมองหาที่ไกลๆ

กลับเข้าไปในโลกคัมภีร์

หลังจากพักหนึ่งวัน

เมื่อเขาออกมาอีกครั้ง เย่ว์หยางพบว่าหุบเขาสุนัขป่าหอนเต็มไปด้วยควันไฟ และเสียงเข่นฆ่าดังก้องสะท้านไปทั่วท้องฟ้า  กองทัพระดับสูงนับไม่ถ้วนรายล้อมสังหารกลุ่มโจร ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มโจรทองหรือสมาชิกกลุ่มโจรอื่นๆ วิ่งพล่านไปโดยรอบเหมือนกับมดบนกระทะร้อน  หัวหน้าโจรหลายคนถูกขุนทัพทหารสามคนไล่ทุบเล่นงาน และพวกเขากัดฟันสู้ การเอาชนะเป็นเรื่องของเวลา

บุรุษอ้วนคนหนึ่ง อ้วนยิ่งกว่าหมูในปากของเขาคาบบุหรี่ซิการ์

ในมือขวาถือแก้วเหล้า

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่มหนังช้างแมมมอธมองดูการต่อสู้รุนแรงข้างหน้าของเขา

 “เจ้าศักดินาผู้นี้ร่ำรวยหรือเปล่านะ?”  ตาของเย่ว์หยางเป็นประกายเมื่อเห็นคนอ้วนสวมแหวนมรกตอยู่ในมือ  ได้เรื่องแล้ว  เนื่องจากเขาเตรียมจะหาปลาใหญ่ในน้ำ  ความกลัวยากจนในแดนสวรรค์ทำให้เย่ว์หยางบินขึ้นไปอย่างตื่นเต้น แล้วชูมีดสั้นในมือ  “ปล้น...นี่คือการปล้น...”