Panlong เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้ – ตอนที่ 32 แสงม่วงสู่สวรรค์

เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้ – ตอนที่ 32 แสงม่วงสู่สวรรค์

ลินลี่ย์หันไปมองอย่างประหลาดใจเช่นกัน  “เป็นโอลิเวอร์จริงๆ!” แต่ตอนนี้ โอลิเวอร์กำลังถูกคนกลุ่มหนึ่งรุมล้อม ลินลี่ย์กวาดสายตามองพวกเขาอย่างใจเย็น  “สิบเอ็ดคนนี้เป็นเทพแท้ทั้งหมด  ไม่มีอะไรน่ากลัว  อย่างไรก็ตาม  ทำไมพวกเขาทุกคนจึงจ้องมองโอลิเวอร์?  หรือว่าโอลิเวอร์ได้รับสมบัติบางอย่าง?”

ขณะที่คิดเรื่องนี้ลินลี่ย์เริ่มบินเข้าหาโอลิเวอร์ และเดเลียกับบีบีติดตามอยู่ข้างเคียงเขาเป็นธรรมดา

 “ฮ่าฮ่า..โอลิเวอร์! เกิดอะไรขึ้น?”  บีบีหัวเราะ  “ต้องการให้เราช่วยไหม?”

โอลิเวอร์เห็นกลุ่มลินลี่ย์สามคนบินเข้ามา และเขาจำได้ทันที  “ลินลี่ย์ ภรรยาของเขาและบีบีนั่นเอง”  โอลิเวอร์อดฝืนใจหัวเราะให้ตนเองมิได้  ขณะที่เขาเห็น ลินลี่ย์ในอดีตเป็นระดับเทียมเทพ  หลังจากผ่านไปหลายสิบปี เกือบจะเป็นเทพแท้อยู่แล้ว

 “เจ้าทั้งสามคนมาในเวลาอย่างนี้พอดี!”  โอลิเวอร์ลอบถอนหายใจกับตัวเอง

ในช่วงเวลาเร่งด่วนอย่างนั้นโอลิเวอร์ไม่ได้ตรวจสอบพลังของกลุ่มลินลี่ย์อย่างระมัดระวัง  ที่สำคัญคือในใจของโอลิเวอร์คิดว่ากลุ่มของลินลี่ย์เป็นแค่เทพแท้สามคน  แต่นี่มีเทพแท้รุมล้อมเขาถึงสิบเอ็ดคน!

 “พวกเจ้าทั้งสามคน!”  ทันใดนั้นเทพแท้คนหนึ่งเข้ามายืนขวางหน้ากลุ่มของลินลี่ย์  “นี่เป็นเรื่องระหว่างเรากับโอลิเวอร์  เจ้าทั้งสามคนรีบจากไปเป็นดีที่สุด”

ทันใดนั้น...

 “ตุ้บ!”

ประกายร่างหนึ่งพร้อมกับเงาขาที่รวดเร็วดุจสายฟ้า  กระแทกใส่อกเทพผู้นั้นอย่างรุนแรง  เขาซี่โครงหักยุบเข้าไปในตัวและปลิวลึกเข้าไปในหมอกขาวเหมือนกระสอบทราย ต้องเข้าใจก่อนว่านั่นคือหมอกขาว!

คนไม่สามารถเข้าไปในทะเลหมอกลึกเกินไป นั่นเป็นพื้นที่อันตราย แรงเตะนั้นส่งเขากระเด็นไปหลายสิบเมตร แต่ขณะเวลาที่วิกฤตินั้น เทพแท้นั้นคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวและบังคับตนเองให้หยุด

 “เจ้า....!”  เทพแท้นั้นชี้มาที่บีบีหมวกฟางอย่างโมโห

 “ข้า? แล้วยังไง?”  บีบีจ้องมองเขา จากนั้นโต้เถียงกลับ  “ข้ากับพี่ใหญ่ข้ากำลังบินเข้ามาด้วยธุระของเราเอง จู่ๆ เจ้าก็โผล่เข้ามาขวางทาง นอกจากเตะเจ้าแล้วจะให้ข้าเตะใครอื่นเล่า? เด็กน้อย! เมื่อครู่นี้นับว่าข้ายังมีความกรุณาอยู่  ไม่อย่างนั้นข้าคงเตะเจ้าตายในทีเดียวไปแล้ว!”

เทพแท้ทั้งสิบเอ็ดคนอดรู้สึกโกรธไม่ได้ และในขณะเดียวกันพวกเขารู้สึกตกใจด้วยเช่นกัน

ลูกเตะของบีบีรวดเร็วมาก!  แม้ว่าจะเป็นระยะประชิด แต่ไม่สามารถป้องกันได้เลย  ความจริง..บีบีเองมีพรสวรรค์ในวิชาร่างเงาร่างมายาอยู่แล้ว  และเขาคืออสูรวิเศษหนูกินเทพ มีพลังร่างกายสูงล้ำและความเร็วตามธรรมชาติอยู่แล้ว

 “พวกเจ้าทั้งสามไม่ทำเกินเลยไปหน่อยหรือ?”  ผู้นำกลุ่มที่ถูกเรียกว่าหัวหน้ากล่าว

ลินลี่ย์กับเดเลียไม่พูด แต่บีบีชำเลืองมองมาทางเขา  “เกินเลยหรือ?  เจ้าคิดว่าอะไรคือเกินเลย?  ความจริงข้านับว่าสุภาพมากแล้ว  ถ้าข้าต้องการให้เรื่องเกินเลยจริงๆ คิดดูสิ พวกเจ้าสิบเอ็ดคนยังจะมีชีวิตรอดอยู่หรือ?”  บีบีกวาดสายตามองทั้งสิบเอ็ดคน เหมือนกับมองสัตว์ที่เป็นเหยื่อ

 “หัวหน้า! สตรีผู้นั้นเป็นนักสู้อสูรเทพชั้นสูง!”  ทันใดนั้นมีคนส่งสำนึกเทพเตือนเข้ามาในใจเขา

 “อสูรเทพชั้นสูง?”  หัวหน้าตกใจอย่างหนัก

เพราะเห็นได้ชัดเจนจากลักษณะของคนในกลุ่มลินลี่ย์บ่งชี้ว่าลินลี่ย์เป็นผู้นำกลุ่ม พวกเขาหลายคนจึงไม่ให้ความสนใจสตรีที่ดูเหมือนบอบบาง  แต่เมื่อพวกเขาตรวจสอบนางดีๆ พวกเขาพบว่า... พวกเขาไม่สามารถรู้สึกถึงกลิ่นอายใดๆ จากเดเลียแม้แต่น้อย

เทพชั้นสูง! และเป็นอสูรเทพชั้นสูง!

ไม่ใช่แค่หัวหน้าเท่านั้น แต่คนอื่นก็พบเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน

 “เฮ้, พวกเจ้าเอาแต่เงียบได้ยังไง?” บีบีในฐานะอสูรเทพ หนูกินเทพเต็มไปด้วยความโหดและกระหายต่อสู้อยู่แล้ว เขาหวังว่าจะมีการต่อสู้เหมาะๆ  เขาจ้องมองคนทั้งสิบเอ็ดคนอย่างดุร้าย  “พวกเจ้าบอกว่าข้าทำเกินเลยไปไม่ใช่หรือ? มาเลย ข้าจะแสดงให้พวกเจ้าดูว่าการกระทำเกินเลยจริงๆ แล้วหมายความว่ายังไง!”

 “ไม่ต้อง!”  หัวหน้าร้องขึ้นทันที ขณะเดียวกันสีหน้าท่าทางของเขาดูอ่อนน้อมขึ้น

 “หือ?” บีบีชำเลืองมองเขา

หัวหน้ากลุ่มฝืนยิ้ม  “ในเมื่อพวกท่านทั้งสามรู้จักโอลิเวอร์ เราจะไม่รบกวนโอลิเวอร์ในระหว่างพบปะกับพวกท่าน” และจากนั้นหัวหน้ากลุ่มมองดูคนอื่น เทพแท้ทั้งสิบเอ็ดคนรู้กันโดยนัย แล้วรีบบินหนีจากไปทันที

ในพริบตาเดียวเหลืออยู่แต่เพียงกลุ่มของลินลี่ย์และโอลิเวอร์

 “พวกเขาหนีกันเร็วจริงๆ!”  บีบีเม้มปากกล่าว

โอลิเวอร์ตกใจหนัก  “พวกเขาหนีไปหรือ?”  กองอะเมทิสต์สำหรับเทพแท้แล้วนับว่าล่อตาล่อใจอย่างที่โอลิเวอร์ก็รู้เช่นกัน  ถ้าทั้งสามเป็นเทพแท้คงไม่สามารถทำให้พวกเทพแท้ทั้งสิบเอ็ดหนีไปแน่นอน  โอลิเวอร์กวาดตามองบีบี ลินลี่ย์และจากนั้นเป็นเดเลีย

โอลิเวอร์ตกใจอย่างหนัก  “เดเลีย, นี่นางกลายเป็นเทพชั้นสูงแล้วหรือนี่?”

 “โอลิเวอร์!  ไม่ได้พบกันนานเลยนะ”  น้ำเสียงอบอุ่นเป็นกันเองดังขึ้น  ลินลี่ย์ เดเลียและบีบีบินเข้ามาหาโอลิเวอร์

 “โอลิเวอร์, ดูเหมือนว่าเจ้าจะอยู่ในสภาพย่ำแย่ทีเดียวเลยนะ”  บีบีล้อ

โอลิเวอร์ค่อยหายประหลาดใจ  หน้าของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งขอบคุณ  เขากล่าว  “ลินลี่ย์, ครั้งนี้ข้าต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ  ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ครั้งนี้ข้าคงลำบากจริงๆ!”  โอลิเวอร์รู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะกลุ่มของลินลี่ย์ อีกสิบเอ็ดคนคงโจมตีแน่นอน

ถึงจุดนี้ เขายังถึงแค่เพียงระดับเทพแท้เฉพาะร่างธาตุแสงเท่านั้น  ในแง่พลังยังมีบางคนในสิบเอ็ดคนที่ทรงพลังมากกว่าเขา

 “เป็นไปได้ว่าเจ้าได้รับสมบัติล้ำค่า ก็เลยทำให้พวกเขาโลภและสุมหัวกันใช้กำลังบังคับเอาจากเจ้าสินะ?” ลินลี่ย์ถาม

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้โอลิเวอร์ถอนหายใจเบาๆ  “เมื่อครู่นี้มีฝูงอะเมทิสต์บินออกมาจากทะเลหมอกกะทันหัน  นี่คือโชคลาภมหาศาล  อย่างไรก็ตามสมบัติกับความวิบัติมักจะมาคู่กันเสมอ ข้าได้รับอะเมทิสต์กองนี้ไป เป็นเหตุให้พวกเขาเกิดเจตนาคิดฆ่า”

ลินลี่ย์พยักหน้าเข้าใจ

ทันใดนั้นลินลี่ย์คิดถึงคนผู้นหนึ่ง  “โอลิเวอร์!  เจ้ารู้จักบาชเลอร์ไหม?”

 “บาชเลอร์?  เจ้าพบเขาหรือ?”  โอลิเวอร์ดีใจ  “บาชเลอร์เป็นยังไงบ้าง?  เขาน่าจะทำได้ดีกว่าข้า  เนื่องจากภารกิจสุดท้ายของเขา ทำให้เรากระจายไปคนละทาง”

เมื่อเห็นสีหน้าของโอลิเวอร์ ลินลี่ย์เข้าใจว่าบาชเลอร์และโอลิเวอร์เป็นสหายที่ดีต่อกัน

 “เขาตายแล้ว”  ลินลี่ย์พูดตามตรง

 “ตาย?” โอลิเวอร์ตกใจ

ลินลี่ย์ระบายลมหายใจเบาๆ  “เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เราสองคนรับภารกิจคุ้มครอง  เรารู้จักกันระหว่างภารกิจนั้น  อย่างไรก็ตาม...ขณะรับหน้าที่เราพบกับการลอบโจมตีจากยอดฝีมือคนหนึ่งและบาชเลอร์โชคร้ายถูกฆ่าตาย”

ลินลี่ย์ยังคงจำได้ดีถึงฉากภาพที่บาชเลอร์ถูกหินยิงกระแทกตาย  ตอนนี้เมื่อเขานึกย้อนไปเหมือนกับจะเป็นเรื่องที่แน่นอน  ยักษ์ภูเขาไฟนั้นก็คือฟูโซ่ สุดยอดฝีมือที่มีพลังพอกับเทพอสูร ใช้ก้อนหินยิงสังหารเหล่าเทพได้อย่างง่ายดาย

โอลิเวอร์เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นถอนหายใจเบาๆ  “ตายอีกคนหนึ่งแล้ว!”

ลินลี่ย์ เดเลียและบีบีใจสั่นสะท้าน  แม้ว่าประโยคว่า ‘ตายอีกคน’  จะเป็นประโยคง่ายๆ แต่ประโยคนี้ก็แฝงไปด้วยเรื่องราวมากมายซึ่งพวกเขานึกตามได้

 “แดนนรกคือสถานที่ซึ่งคนที่เหมาะสมที่สุดเท่านั้นจึงจะอยู่รอดได้  การสู้รบและการเข่นฆ่ากันเป็นเรื่องธรรมดาในแดนนรก”  ลินลี่ย์กล่าว  “จากเผ่าที่เล็กที่สุดและกลุ่มโจรไปจนถึงอสูรหกดาวที่ทรงพลังที่สุด  อสูรเจ็ดดาว และแม้กระทั่งยอดฝีมือระดับเทพอสูร ก็ยังต่อสู้ไม่มีจบสิ้น”

 “ถูกแล้ว ผู้อยู่รอดคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด”  โอลิเวอร์พยักหน้า

 “ลินลี่ย์, ในแดนนรกนี้พวกเจ้าทั้งสามดูเหมือนทำได้ดีกว่าข้ามาก”  โอลิเวอร์หัวเราะ  เขาสังเกตตราอสูรบนหน้าอกพวกเขา และรู้ว่าเดเลียเป็นอสูรเทพชั้นสูง  “อย่างไรก็ตาม, พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

โอลิเวอร์ไม่เชื่อว่ากลุ่มของลินลี่ย์มาที่นี่เพื่อเก็บเกี่ยวอะเมทิสต์

 “เราช่วยคนไว้ในระหว่างทาง ก็เลยพาเขามาส่งที่นี่  ขณะเดียวกันเราต้องการเยี่ยมชมภูเขาอะเมทิสต์ด้วย  ข้าได้ยินว่าทะเลหมอกงดงามมากและเป็นหนึ่งในทัศนียภาพที่ยิ่งใหญ่ในแดนนรก” ลินลี่ย์หัวเราะ

 “เจ้ามาที่นี่เพื่อเที่ยวชมเท่านั้นหรือ?”  โอลิเวอร์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เมื่อการดำรงชีวิตยังเป็นปัญหาสำหรับคนๆ หนึ่ง  บางคนที่ยังฝึกหาวิธีให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้น  เพียงแต่เมื่อบางคนไม่ตกอยู่ในอันตรายเขายังคิดจะท่องเที่ยวชมวิวได้อีกหรือนี่

แค่ความจริงที่ว่าลินลี่ย์มาเที่ยวชมดู โอลิเวอร์แน่ใจว่าชีวิตของลินลี่ย์ในเวลาที่ผ่านมาค่อนข้างจะสบาย

 “ใช่แล้ว ทัศนียภาพที่นี่งดงามยอดเยี่ยมจริงๆ”  โอลิเวอร์ได้แต่เห็นด้วย

 “หือ, เกิดอะไรขึ้น?” ลินลี่ย์หันไปดูอย่างมึนงง  จากในที่ไกลระลอกพลังงานสีม่วงแผ่ขยายออกมา เดเลีย บีบีและโอลิเวอร์มองดูกันหมด  แม้แต่เสียงคำรามด้วยความโกรธก็ได้ยินมาจากทางนั้น  และเสียงตะโกนด้วยเช่นกัน

 “ฆ่าเจ้าเด็กชุดขาวนั่นซะ  เขาได้กลุ่มอะเมทิสต์ไป!”  เสียงคำรามดังขึ้นมาแต่ไกล

ทันใดนั้น มีคนหลายคนใกล้ๆ มากันจากทิศทางต่างๆ

 “ทุกคน, รีบฆ่าเจ้าเด็กชุดขาวนั่น!”

 “อา, คนชุดแดงได้มันไปแล้ว!”

จากที่ไกลเสียงคำรามด้วยความโกรธดังขึ้นต่อเนื่อง  ในทันใดนั้นคนจำนวนเกินกว่าพันคนหลั่งไหลมามาสมทบทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น

แม้แต่กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนก็พลอยตกใจไปด้วย

 “กลุ่มอะเมทิสต์หรือ?”  สีหน้าของโอลิเวอร์ค่อนข้างจะเฉยเมย  ที่สำคัญเขาเองก็ได้มากลุ่มหนึ่งแล้ว

 “มาเถอะ ไปดูกัน”  บีบีพูดอย่างกระตือรือร้น

ลินลี่ย์พยักหน้า คนเกือบทั้งหมดที่เก็บเกี่ยวอะเมทิสต์จะเป็นเทพแท้หรือไม่ก็เทียมเทพ  พลังของพวกเขามากพอข่มขู่คนอย่างนั้นได้

ขณะที่กลุ่มของลินลี่ย์เข้าไปใกล้ เสียงการต่อสู้ที่ดุเดือดก็สงบลง ขณะที่การไล่ล่าเพิ่มขึ้นแทน!  คนกลุ่มหนึ่งกำลังไล่ตามบุรุษชุดเขียวผู้ควงหอกยาวบินหนีไปด้วยความเร็วสูง

กลุ่มของลินลี่ย์กวาดตามองกลุ่มคนที่บินอยู่ข้างหน้าเขาหลายคนนี้

 “ดูเหมือนว่ากองอะเมทิสต์ถูกคนชุดเขียวได้ไป”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น

 “มันบ้ามากจริงๆ”  บีบีบ่น  “ก็แค่กองอะเมทิสต์ สมควรตื่นเต้นขนาดนั้นกันเชียวหรือ?”

โอลิเวอร์กล่าว  “กองอะเมทิสต์นั้น แต่ละกลุ่มอะเมทิสต์จะมีอยู่น้อยมาก แต่ก็มีอะเมทิสต์มากกว่าหมื่นชิ้น  นั่นมีมูลค่าถึงเจ็ดสิบหรือแปดสิบล้านศิลาดำ  สำหรับเทพแท้นี่เป็นโชคลาภก้อนใหญ่

บีบีรังเกียจเต็มที่

 “ด้วยทรัพย์สินเกินกว่าสองแสนล้าน เขาจะสนใจสมบัติอย่างนั้นได้ยังไง?

 “แต่แน่นอน เงินเล็กน้อยนั้นไม่สะดุดสายตาของอสูรเทพชั้นสูงมากนัก”  โอลิเวอร์พูดต่อ

 “อ๋า.. กลุ่มอะเมทิสต์! เขานั่นเอง ฆ่าเขา!”  ในอีกด้านหนึ่ง ยังเสียงตะโกนกราดเกรี้ยวสามารถได้ยินจากที่ไกล เสียงของการต่อสู้ต่อเนื่องดังขึ้นจนได้ยินชัดเจน

 “ปัง!”  จากด้านอื่นมีเสียงระเบิดขึ้น

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว  “เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างที่นี่ผิดปกติ”

ตอนนี้ลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน  มีพื้นที่ต่างๆ มากมายซึ่งเต็มไปด้วยเสียงระลอกพลังงานรุนแรง  เห็นได้ชัดว่าการสู้รบรุนแรงเกิดขึ้นในทุกที่ กล่าวโดยทั่วไปก็คือ หนึ่ง สอง หรืออะเมทิสต์นับสิบๆ ไม่น่าจะเป็นเหตุให้เทพแท้เหล่านี้ต้องสู้รบกันแบบนี้  นอกจากกลุ่มอะเมทิสต์ปรากฏจึงจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้

การได้รับอะเมทิสต์นั้นเป็นเรื่องของโชค

แต่ตอนนี้ การต่อสู้เกิดขึ้นหลายพื้นที่

 “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”  เดเลียงงและขมวดคิ้ว  “เป็นไปได้ไหมว่าพบกลุ่มอะเมทิสต์ในหลายพื้นที่?”

เดเลียคาดเดาถูกต้อง!

ขณะนี้ ทั่วทั้งภูเขาอะเมทิสต์ดูเหมือนกลายเป็นภูเขาใจดี ในหลายๆ พื้นที่มีอะเมทิสต์ปริมาณมากมายบินออกมา  บางครั้งก็บินออกมาเป็นกลุ่ม  แต่ละกลุ่มมีอะเมทิสต์อย่างน้อยพันชิ้น  ขณะที่กลุ่มใหญ่ที่สุดมีอะเมทิสต์มากกว่าล้านบินออกมาเป็นกลุ่มๆ

เกิดความวุ่นวายอย่างหนัก!

อะเมทิสต์มากมายเกินไปทำให้เหล่าเทพแท้เสียสติ

ภูเขาอะเมทิสต์มีเส้นรอบวงหลายแสนกิโลเมตร  รอบๆ ภูเขาอะเมทิสต์ มีปราสาทโบราณอยู่สิบแปดแห่งกระจัดกระจายอยู่ในตำแหน่งต่างๆ  แต่ละปราสาทเป็นฐานที่ตั้งของสิบแปดตระกูลใหญ่  แต่ตอนนี้มีผู้คนเหาะออกมาจากปราสาททั้งหมด

 “ใต้เท้าอะเมทิสต์มากมายบินออกมา  ภูเขาอะเมทิสต์ดูเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้ว”  ในอากาศเหนือปราสาท บุรุษชุดดำคนหนึ่งและบุรุษชุดม่วงลอยตัวอยู่ในอากาศจ้องมองทะเลหมอก  คนชุดดำพูดด้วยความเคารพ

บุรุษชุดม่วงจ้องมองดูทะเลหมอกและแววดีใจปรากฏอยู่ในใบหน้าของเขา  “ฮ่าฮ่า.. แสงม่วงสู่สวรรค์!  เป็นแสงม่วงสู่สวรรค์จริงๆ!  หลังจากมีคลื่นหมอกขาวของภูเขาอะเมทิสต์มาหลายปี! ในที่สุดก็ปรากฏอีกครั้ง ฮ่าฮ่า...”  บุรุษชุดม่วงดีใจหนัก

ตอนนี้เมื่อมองดูทะเลหมอกจากด้านนอก

ลึกลงไปในทะเลหมอก  ดวงตาเป็นประกายเรืองแสงสีม่วงฉายลำแสงแสงขึ้นสู่ท้องฟ้าทะลุผ่านม่านเมฆ เป็นประกายแพรวพราว

 “ครืนน...”

 ‘ทะเลหมอก’ ปกคลุมภูเขาอะเมทิสต์พลันระเบิดกระจายตัวออกส่งคลื่นกระแทกไปทุกตำแหน่ง ในพริบตาคลื่นที่รุนแรงแผ่ออกไปเกือบสิบกิโลเมตร แรงคลื่นระเบิดขยายออกมาจนใกล้จะถึงปราสาททั้งสิบแปด

สำหรับคนที่แต่เดิมเก็บเกี่ยวอะเมทิสต์อยู่ที่ชายขอบทะเลหมอก  พวกเขาไม่ทันตั้งตัวก่อนที่ทะเลหมอกจะกลืนพวกเขาไปทั้งหมด