Panlong เล่ม 16 ทะเลสตาร์มิสท์ – ตอนที่ 11 เขานั่นเอง

เล่ม 16 ทะเลสตาร์มิสท์ – ตอนที่ 11 เขานั่นเอง

คลื่นทะเลม้วนตัว บุรุษผมเขียวแกนมอร์ตินและไดมอนหัวหน้าสองยืนอยู่กับที่กลางอากาศจ้องมองกลุ่มของลินลี่ย์อย่างใจเย็น

 

 “นั่นคือผู้นำของกลุ่มเกาะไนฟ์เบลดหรือ”  แอ็ชผู้ว่าจ้างจำไดมอนได้ทันที  อีกฝ่ายจำเขาได้เช่นกัน และขณะที่พวกเขาจำได้ ใจพวกเขาตกวูบ เนื่องจากพลังของหัวหน้าสองของเกาะไนฟ์เบลดยังน่ากังขาอยู่

และในตอนนี้ไดมอนดูเหมือนจะติดตามอยู่ด้านหลังของบุรุษผมเขียวเหมือนกับว่าเป็นบริวารของเขา

 “พี่ใหญ่, ปัญหามาแล้ว”  บีบีส่งสำนึกเทพเตือน

 “ไม่ต้องรีบ, คอยดูต่อไป”  ลินลี่ย์มองดูแกนมอร์ตินอย่างใจเย็น  ด้วยระดับพลังในปัจจุบันนี้ ลินลี่ย์สามารถสู้กับอสูรหกดาวได้  นอกจากนี้

ต่อให้เป็นอสูรเจ็ดดาวก็ไม่มีอะไรต้องกลัว!

 “เฮ้, หัวหน้าเกาะไนฟ์เบลด เจ้าชื่ออะไรนะ?  ข้าลืมไปแล้ว  แต่เจ้าเพิ่งจะหนีไปครั้งก่อนแท้ๆ  สหาย!  ทำไมเจ้าถึงกลับมาในตอนนี้เล่า?”  เบสบุรุษเคราดำตะคอกอย่างไม่พอใจ  “อะไรกัน ครั้งก่อนเมื่อเราไว้ชีวิตเจ้า เจ้าก็ยังไม่รู้สำนึกอีกหรือ กลับพาคนอื่นกลับมาหาเรื่อง? อย่างนั้นก็ดี วันนี้เราจะจัดการพวกเจ้าทั้งสองคน”

แกนมอร์ตินและไดมอนไม่พูดอะไรสักคำ

ตาของแกนมอร์ตินเป็นประกายสีเขียวขณะกวาดมองกลุ่มลินลี่ย์  เขาตรวจสอบทุกอย่างด้วยความระวังตัวเพื่อดูว่าใครคือยอดฝีมือซ่อนกายบ้าง  ขณะที่เขามองดู แกนมอร์ตินอดขมวดคิ้วไม่ได้  “นอกจากเทพชั้นสูงสองคน!  ดูเหมือนว่าจะไม่มีเทพชั้นสูงคนที่สาม!”

ระหว่างสู้ครั้งสุดท้ายบ็อฟสูญเสียร่างแยกเทพชั้นสูง ตอนนี้เป็นแค่เทพแท้

ในกลุ่มทั้งหมดจึงมีเทพชั้นสูงแค่เพียงสองคน  คนหนึ่งคือเดเลีย และอีกคนคือเบส

 “สถานการณ์ไม่ดีเลย”  แกนมอร์ตินเป็นยอดฝีมือที่ผ่านการรบในขุมนรกมาก่อน  ปกติเขาจะไม่ประมาท  “ยอดฝีมือซ่อนตัวผู้นี้หลีกเลี่ยงได้แม้กระทั่งจากการสังเกตของข้า  ดูเหมือนว่าพลังของเขาจะไม่ต่ำทรามกว่าของข้า  อย่างน้อยที่สุดความสามารถที่ซ่อนอยู่ของเขาจะทรงพลังมาก”

แกนมอร์ตินคิดอย่างรวดเร็ว จากนั้นตัดสินใจ

 “ไดมอน! นักสู้วิญญาณกลายพันธุ์ที่เจ้าพูดถึงคือคนไหน?”  แกนมอร์ตินถามไดมอนผ่านสำนึกเทพ

เหตุผลที่เขาพาไดมอนมาด้วยก็เพื่อให้เขาชี้ตัวนักสู้วิญญาณกลายพันธุ์    ไดมอนมองดูโอลิเวอร์ขณะที่เขาพูดผ่านสำนึกเทพ  “ลอร์ดแกนมอร์ติน! เป็นบุรุษชุดเทาผมดำแซมขาว”

สายตาของแกนมอร์ตินจับอยู่ที่โอลิเวอร์ทันที ประกายเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ในดวงตาของเขา

กลุ่มของลินลี่ย์มึนงง  ทั้งสองคนทำลายอสูรโลหะของพวกเขา  แต่ไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?

 “เจ้าคนผมเขียว!  ทำไมพวกเจ้าสองคนมาขัดขวางการเดินทางของเรา?  ถ้าเจ้าต้องการจะพูดอะไรก็รีบพูดซะ  เราไม่มีเวลาจะเสียให้กับเจ้า!”  บีบีสวมหมวกฟาง ไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย  และเขาตะโกนลั่นใส่แกนมอร์ติน

แกนมอร์ตินเริ่มหัวเราะ

 “ฮ่าฮ่า...”  แกนมอร์ตินเปล่งเสียงหัวเราะแสบแก้วหู  เสียงหัวเราะนั้นกึกก้องอยู่หลายร้อยเมตร  ขณะที่ภายนอกพื้นที่จากนี้ ไม่มีเสียงใดให้ได้ยินแม้แต่น้อย  เสียงหัวเราะชอนไชเข้าไปในกะโหลกของกลุ่มลินลี่ย์

 “นี่คือเคล็ดสัจธรรมแห่งเสียงของกฎธาตุลม”  ลินลี่ย์รู้จักทันที

เคล็ดสัจธรรมแห่งเสียงหลอมรวมกับเคล็ดคลื่นเสียงและเคล็ดดนตรี  ลินลี่ย์หลอมรวมได้สำเร็จแล้ว  แกนมอร์ตินผู้นี้ใช้พลังนี้ลอบทำร้ายพวกเขา  แต่เห็นได้ชัดว่าพลังหัวเราะของแกนมอร์ตินไม่ได้ร้ายกาจอะไรนัก

 “เจ็บจริงๆ” แอ็ช ไทม์และคนอื่นๆ กุมศีรษะ

ขณะที่ลินลี่ย์ บีบี เดเลียและโอลิเวอร์พวกเขาไม่ถึงกับแย่

แกนมอร์ตินชำเลืองมองดูคนที่เสียงหัวเราะของเขาไม่ส่งผล จากนั้นหัวเราะเบาๆ  “ทุกท่าน, ข้าคือแกนมอร์ติน!  วันนี้ข้าเพียงแต่จะมาพาคนๆ หนึ่งไปเท่านั้น  ข้าไม่ต้องการทำอันตรายคนที่เหลือ และหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ขัดขวางข้าเช่นกัน”

จะพาคนไป?

ลินลี่ย์สงสัย  “ใครในกลุ่มเราที่มีค่าพอให้คนระดับสูงมารับตัวไป?”  สำหรับแกนมอร์ตินสามารถให้ไดมอนติดตามอยู่ด้านข้างเหมือนคนรับใช้  ก็หมายความว่าพลังของเขายิ่งใหญ่กว่าไดมอน อาจเป็นได้ว่าเป็นระดับอสูรหกดาว หรือบางทีเป็นกระทั่งอสูรเจ็ดดาว

 “จะมารับคนไป?  ใครกัน?” บีบีถาม

 “ใช่แล้ว ท่านจะมารับใครไป?”  แอ็ชถามเช่นกัน  คนในกลุ่มนี้กังวลกลัวว่าตนจะถูกเลือก

แกนมอร์ตินยิ้มขณะที่เขาพูด  “คนที่ข้าจะพาตัวไปก็คือเขา!”  ขณะที่พูด เขายกมือขวาชี้ไปที่โอลิเวอร์!

ทันใดนั้นทุกคนหันไปมองโอลิเวอร์!

 “ข้า?” หน้าของโอลิเวอร์เปลี่ยน  และตาของเขาเต็มไปด้วยอาการเหลือเชื่อ  เขาแค่อยู่ในแดนนรกมาไม่กี่ร้อยปี และเขาไม่เคยล่วงเกินศัตรูที่ทรงพลัง ทำไมพวกเขาต้องมาเอาตัวเขาไป?

 “โอลิเวอร์!”  บีบีร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ลินลี่ย์และเดเลียทั้งคู่เริ่มขมวดคิ้วไม่พอใจ  ขณะที่แอ็ชและเทพแท้คนอื่นถอนหายใจโล่งอก

 “ทำไมคนผู้นี้ถึงต้องพาตัวโอลิเวอร์ไปด้วย?”  ลินลี่ย์มีความคิดผุดขึ้นในใจ  โอลิเวอร์ใช้เวลาส่วนใหญ่ในแดนนรกในภูเขาอะเมทิสต์กับลินลี่ย์  เขาไม่เคยเผชิญหน้ากับยอดฝีมือระดับสูง  สิ่งเดียวที่พิเศษเกี่ยวกับโอลิเวอร์ก็คือ...”

เขาเป็นนักสู้วิญญาณกลายพันธุ์

 “เป็นไปได้ไหมว่าเหตุผลที่เขาต้องการเอาตัวโอลิเวอร์ไปต้องเกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าโอลิเวอร์เป็นคนวิญญาณกลายพันธุ์?” ลินลี่ย์อดคาดเดาเช่นนี้ไม่ได้

 “เฮ้, ทำไมเจ้าต้องการเอาตัวโอลิเวอร์ไป?  โอลิเวอร์เป็นพวกเรา  เจ้านึกอยากจะได้ก็จะเอาตัวเขาไปหรือ ?  ไม่มีทาง!”  เบสคนเคราดำแค่นเสียง  คำพูดของเบสทำให้ลินลี่ย์และคนอื่นรู้สึกดีขึ้น

 “เบสผู้นี้ก็เป็นคนดีเหมือนกัน”  ลินลี่ย์รำพึงกับตนเอง

แกนมอร์ตินหัวเราะลั่น  “โอว, งั้นเขาก็ชื่อโอลิเวอร์สินะ  ข้าสามารถบอกเจ้าได้อย่างหนึ่ง..”  แกนมอร์ตินกวาดสายตามองดูกลุ่มลินลี่ย์ สายตาของเขาเริ่มเย็นชา  “วันนี้โอลิเวอร์ต้องไปกับข้า  ถ้าใครต้องการขวางข้า มีผลประการเดียว..คือตาย!”

ดวงตาของแกนมอร์ตินเขียวเป็นประกาย  ริมฝีปากสีม่วงและเสียงเย็นชาจนทำให้ทุกคนรู้สึกใจสั่นสะท้าน

 “เขากำลังใช้สัจธรรมแห่งเสียงอีกครั้ง”  ลินลี่ย์พูดกับตนเอง  “คนผู้นี้สามารถใช้กฎธาตุลมได้ดังใจ”

แกนมอร์ตินมองดูเทพแท้ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างกลัวเขา  จากนั้นเริ่มยิ้มอีกครั้ง  “แต่แน่นอน ถ้าพวกเจ้าไม่ขวางทางข้า  ข้าก็จะไม่ฆ่าพวกเจ้าเช่นกัน  ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าทุกคน..นอกจากโอลิเวอร์  คนอื่นๆ จากไปได้อย่างอิสระ  ทุกคนสามารถไปได้เดี๋ยวนี้!”

 “ไปได้?”  พวกอสูรระดับเทพแท้ทุกคนลังเล

 “ข้าจะนับถึงสิบ  ถ้าเมื่อถึงตอนนั้นยังมีคนรั้งอยู่ นั่นหมายความว่าพวกมันคือศัตรูของข้า  และผลที่จะได้รับก็คือ....”  ทันใดนั้นแกนมอร์ตินถือดาบยาวรูปมังกรน้ำเปล่งประกายสีเขียวเล่มหนึ่ง  เขาตวัดดาบซึ่งเห็นเป็นภาพเลือนรางแต่ทำให้โลกเต็มไปด้วยเสียงไพรเราะ

 “ฉัวะ!”

มิติเกิดรอยแยกขนาดใหญ่  ขณะเดียวกันกระบี่พร่าเลือนนั้นดูเหมือนยังแฝงไปด้วยดาบสายลมนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาทะเลเหมือนกับมีทหารเป็นพันในกองทัพ “บึ้ม!”  ทะเลระเบิดแยกออกทันที น้ำที่อยู่ด้านล่างระยะหลายร้อยเมตรมีช่องขนาดใหญ่ลึกหลายสิบเมตร

ขณะต่อมาน้ำที่อยู่โดยรอบก็ไหลมาบรรจบจนเต็มช่องว่าง ได้ยินเสียงคลื่นดังต่อเนื่องเป็นระลอก

แอ็ช ไทม์ วิลเบิร์นและเทพแท้คนอื่นมีสีหน้าบิดเบี้ยว  ลินลี่ย์ เบส และคนอื่นทุกคนมีแววเคร่งเครียดบนใบหน้า  กำแพงมิติของพิภพพิเศษอย่างแดนนรกมั่นคงมาก  สามารถฟันเปิดรอยแยกภายในแดนนรกได้พิสูจน์ได้ว่าผู้นั้นย่อมทรงพลังน่ากลัวเพียงใด

 “หนึ่ง!”  แกนมอร์ตินยิ้มขณะพูด  “สอง สาม...”  แกนมอร์ตินยังนับด้วยความเร็วไม่รีบร้อน และเสียงของเขาไม่ดัง แต่ตอกย้ำลงบนหัวใจของนักสู้อสูรทุกคน

อสูรระดับเทพแท้มองหน้ากันเอง  ทุกคนลังเล

 “ทุกคน! ไม่จำเป็นต้องสละชีวิตให้ข้า”  โอลิเวอร์ฝืนพูด

ทันใดนั้นแอ็ชผู้ว่าจ้างเป็นคนแรกที่หันมาทางโอลิเวอร์และพูดขอโทษ  “ยกโทษให้ข้าด้วย”  ขณะที่เขาพูด เขาบินออกไปห่างๆ ทันที  ขณะที่แอ็ชออกไป เทพแท้ทุกคนจากไปทันที

เมื่อเวลาที่แกนมอร์ตินนับถึงสิบ บ็อฟและวิลเบิร์นก็บินจากไปด้วยเช่นกัน  พวกเขาเป็นเทพแท้กันทุกคนไม่อาจทำอะไรได้

 “เก้า!”  สายตาของแกนมอร์ตินกวาดมองห้าคนที่เหลือ  “ทุกคน, ถ้าพวกเจ้าไม่ไปตอนนี้ พวกเจ้าจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป”  แต่ห้าคนนี้ไม่ให้ความสนใจเขาแม้แต่น้อย

 “สิบ!”

แกนมอร์ตินนับสิบ  แต่ห้าคนยังคงรั้งอยู่  พวกเขาก็คือลินลี่ย์ เดเลีย บีบี โอลิเวอร์และเบส!

สำหรับแอ็ช ไทม์ วิลเบิร์นรวมเจ็ดคน พวกเขาหนีไปอยู่ระยะไกล จากระยะสามกิโลเมตร พวกเขาจ้องมองฉากภาพนี้  แอ็ชพูดเบาๆ  “ทุกคน, ไม่ต้องกังวล  ข้าคาดว่ายอดฝีมือลึกลับผู้ใช้คุกศิลาดำครั้งก่อนน่าจะเป็นหนึ่งในสามคนนี้ ลินลี่ย์ บีบี หรือโอลิเวอร์  เมื่อยอดฝีมือนั้นโจมตี เขาอาจจะเอาชนะแกนมอร์ตินก็ได้!”

อีกหกคนรู้สึกว่ามั่นใจเช่นกัน  ในแดนนรกมีน้อยคนนักที่จะเลือกทิ้งชีวิตของพวกเขา

ทางเลือกของพวกเขาถูกต้อง

 “ใครจะรู้ว่าคนใดในพวกเขาเป็นยอดฝีมือ”  วิลเบิร์นพูดเบาๆ

 “ข้าหวังว่าเขาจะเอาชนะแกนมอร์ตินได้”  บ็อฟพูดเช่นกัน

ขณะนั้นเองที่เหนือทะเลสตาร์มิสท์ไร้ขอบเขต กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งห้าคนลอยตัวอยู่เหนือผิวทะเลตรงข้ามกับไดมอนและแกนมอร์ติน

หลังจากนับถึงสิบแกนมอร์ตินรู้สึกไม่พอใจมาก  ก่อนหน้านี้เขาใช้สัจธรรมแห่งเสียงผ่านเสียงหัวเราะทดสอบกลุ่มของลินลี่ย์ ในทันทีจากนั้นเขาคาดว่ายอดฝีมือซ่อนกายควรจะเป็นหนึ่งในคนที่อยู่ข้างหน้าเขา  แต่ใครจะคิดกันว่าคนพวกนี้ไม่มีใครจากไป

เขานับจนถึงสิบ แต่วิธีการของเขาไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าเทพแท้ทั้งเจ็ดจะจากไปหรือไม่ ก็ไม่ส่งผลต่อเขาแม้แต่น้อย

เขา แกนมอร์ตินต้องการให้ยอดฝีมือซ่อนตัวจากไปเท่านั้น!

ถ้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้! ที่สำคัญ เขาไม่มีทางพบว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร  แกนมอร์ตินสงสัย... “หรือว่ายอดฝีมือซ่อนกายจะเป็นอสูรเจ็ดดาว? เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อเผชิญกับกองกำลังเกาะไนฟ์เบลด  เขายังซ่อนพลังที่แท้จริงไว้?”

 “ฮึ่ม..ใครจะสนใจเล่าว่าเป็นพวกเจ้าเป็นตัวอะไร  ถ้าเจ้าซ่อนตัวเหมือนคนขลาด  ข้าคิดว่าเจ้าก็คงไม่แข็งแกร่งนัก”

แกนมอร์ตินควงดาบอสรพิษเขียวและยิ้ม  “ข้าไม่คาดเลยว่าพวกเจ้าทั้งสี่จะมีความกล้าหาญจริงๆ  พวกเจ้ายินดีจะตายเพื่อโอลิเวอร์  เมื่อเป็นแบบนั้นข้าจะส่งเสริมพวกเจ้า”  แกนมอร์ตินหัวเราะขณะมองดูเบส  “พลังของเจ้าไม่เลว  คนแรกที่ข้าจะจัดการก็คือเจ้า”

เบสสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

 “ลินลี่ย์, ถ้าเจ้าไม่ลงมือ อย่างนั้นข้าจะเผ่นแล้วนะ”  เบสรีบส่งสำนึกเทพคุยกับเขา  “ข้าไม่ใช่คู่มือของสหายเฒ่าผู้นี้!”

 “แกนมอร์ติน!”

เสียงหนึ่งดังขึ้นและมีร่างหนึ่งปรากฏอยู่ข้างหน้าเบส  ตลอดทั้งร่างของเขาคลุมไปด้วยเกล็ดมังกรสีทองอมฟ้า  ภายใต้รัศมีแสงอาทิตย์สีม่วง  เขาเด่นสะดุดตา ดวงตาสีทองเข้มกำลังจ้องมองแกนมอร์ติน นั่นคือร่างมังกรแปลงของลินลี่ย์

 “แกนมอร์ติน, วันนี้ ท่านจากไปเป็นดีที่สุด  ข้าไม่ต้องการสู้กับเจ้า”  ลินลี่ย์กล่าว

ลินลี่ย์ไม่มั่นใจเต็มที่นักว่าพลังความสามารถของเขาจะเอาชนะในการสู้รบได้  แต่ถ้าเขาจำเป็นต้องทำ  เขาจะใช้พลังมหาเทพ  อย่างไรก็ตามลินลี่ย์ค่อนข้างจะไม่ยินยอม

 “เป็นเจ้านั่นเอง!”  แกนมอร์ตินตกใจ  เขาจ้องมองลินลี่ย์อย่างประหลาดใจ และจากนั้นก็หัวเราะลั่น “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าสมาชิกสำคัญของสี่ตระกูลอสูรศักดิ์สิทธิ์จะซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มของเจ้า  ข้าคือแกนมอร์ติน  ขอถาม..เจ้าคือใคร?”

 “ลินลี่ย์!”  ลินลี่ย์ตอบตามตรงอย่างสงบ

 “ฮ่าฮ่า..ลินลี่ย์” แกนมอร์ตินหัวเราะลั่นขณะพูด  “วันนี้ข้ามาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อตัวเอง  แต่เพื่อท่านแม่ทัพของข้า”

 “แม่ทัพหรือ?”  ลินลี่ย์ตะลึง เขาอดนึกย้อนไปถึงอสูรอะเมทิสต์เด็กที่เขาพบเจอที่เทือกเขาอะเมทิสต์ไม่ได้  “ตอนนั้นอสูรอะเมทิสต์น้อยบอกว่าเขาคือแม่ทัพในขุมนรก!”  แม่ทัพของขุมนรกเป็นตำแหน่งที่ลินลี่ย์ยังพอเข้าใจได้

แต่เนื่องจากพลังของอสูรอะเมทิสต์น้อย ลินลี่ย์สามารถคาดเดาได้

 “ในฐานะที่เป็นสมาชิกของสี่ตระกูลอสูรศักดิ์สิทธิ์  ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ต้องการทำลายกิจการของแม่ทัพของข้าด้วยเช่นกัน”  แกนมอร์ตินหัวเราะขณะกล่าว  แกนมอร์ตินมั่นใจในตัวเองมาก  แม้แต่ผู้นำตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ก็มีแนวโน้มว่าจะไม่กล้าล่วงเกินแม่ทัพของเขา  แกนมอร์ตินหัวเราะขณะมองดูลินลี่ย์

 “แกนมอร์ติน ข้าขอให้ท่านจากไปเสียดีกว่า”  ลินลี่ย์พูดอย่างสงบ