เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 902 เร็วเกินไป ยังรู้สึกไม่ชัด

ตอนที่  902  เร็วเกินไป ยังรู้สึกไม่ชัด

เมื่อจุ้ยมาวอี้เห็นเย่ว์หยางเอาชนะมารเพลิงดำได้อย่างเด็ดขาดและควักผลึกวิญญาณเพลิงดำที่ผ่านการปรับแต่งอยู่ในร่างของเขามาหลายพันปี มารเพลิงดำจึงไม่มีอะไรช่วยเหลือเขาอีกต่อไป นางเดินเข้ามาหาและชี้นิ้วใส่เขา “ทำไมเจ้าถึงได้พล่ามกับเขาตั้งมากมาย? ฆ่าเขาโดยตรงแล้วชิงทุกอย่างออกไปไม่ดีกว่าหรือ?”

เย่ว์หยางใช้เพลิงอมฤตชำระผลึกวิญญาณเพลิงดำ

รอจนกระทั่งผลึกขนาดกำปั้นถูกกลั่นชำระจนเหลือขนาดใหญ่กว่าปลายนิ้วมือ จากนั้นเขาบอกให้จุ้ยมาวอี้ดู “ถ้าข้าไม่พูดอะไรมากและฆ่าเจ้าผู้นี้ จากนั้นควักผลึกวิญญาณเพลิงดำออกมา ผลึกนี้จะเป็นผลึกวิญญาณระดับศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้ประโยชน์อะไรได้ไม่มาก  อย่างไรก็ตามหลังจากข้าทำให้เขาเครียด จิตใจและกายหนื่อยล้า วิญญาณของเขาทำงานหนักหน่วง แม้ว่าแต่เดิมจะมีการเชื่อมโยงกับผลึกวิญญาณเพลิงดำ แต่ความเครียดที่เกิดจากปณิธานราชันย์ของข้าทำให้เกิดรอยแยก...ดังนั้นข้าจึงฉวยโอกาสได้ง่าย  ไม่สูญเสียพลังแม้ปลายเส้นผม  และยิ่งชำระกลั่นแล้ว ก็กลายเป็นสมบัติระดับศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูง!”

จุ้ยมาวอี้ไม่ปฏิเสธประโยชน์ของการกระทำเช่นนั้น

แต่นางก็ยังมีความรู้สึกผิดอยู่บ้าง  “ทำอย่างนี้ ดีแล้วหรือ?”

เย่ว์หยางยิ้ม “เหมียวเหมียว อย่างมองว่าเขาเป็นคน เมื่อเป็นอุปกรณ์สู้รบแล้วจะเป็นไรไป  สู้กับพวกอสูรปีศาจ การได้สมบัติมาเป็นเรื่องชอบธรรมอยู่แล้ว!”

 “แต่เห็นได้ชัดว่าเขามีร่างมนุษย์...”  จุ้ยมาวอี้เห็นแย้งกับเย่ว์หยาง และในขณะนั้นเย่ว์หยางไม่อาจยอมรับได้

 “อย่างนั้นเจ้าควรจะทำยังไง? อสูรมนุษย์นี้.. เรายังไม่ต้องคุยปัญหาเรื่องนี้ก่อน ซิมบา ศพของเจ้าผู้นี้ไม่เลว ข้าให้รางวัลเจ้า ลากไปจัดการข้างนอกได้เลย”  ศัตรูผู้ตายในเงื้อมมือเย่ว์หยางล้วนแต่น่าสมเพชทั้งนั้น ถ้าไม่เป็นปุ๋ยก็กลายเป็นอาหารสัตว์

 “ข้าคิดว่าเจ้าผู้นี้ตายอย่างอยุติธรรม!”  จุ้ยมาวอี้ยังพูดกับเขาไม่ลดราวาศอก

 “ไหนๆ มันก็ตายไปแล้วจะไปสนใจรายละเอียดทำไม? มาช่วยกันขุดแร่หยดเพลิงกันก่อน อย่าเสียเวลา เราจะไม่เหลือไว้ให้คนอื่นแน่!”  เย่ว์หยางคว้าขวานออกมาขุดแร่เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  จุ้ยมาวอี้ยืนเฉย  เจ้าเด็กผู้นี้จะว่าโลภ ก็ถือได้ว่าโลภแทบตาย ผลกำไรที่พึงได้ของเขาไม่มีการปล่อยให้หลุดมือแม้แต่น้อย ถ้าเป็นคนอื่นคงจะลืมตัวไปแล้ว แต่จะบอกว่าเขาไม่โลภบางครั้งเขาก็ใจกว้างเสียเหลือเกิน ยกมังกรบินหลายหมื่นตัวให้คนอื่นโดยไม่กระพริบตาก็ทำมาแล้ว  แม้แต่อสูรปราณฟ้าเขาก็ไม่ใส่ใจ  ยากจะเข้าใจบุคลิกที่ขัดแย้งของเขาได้จริงๆ

 “โอว, จริงสิ กุ่ยหยินไฟเป็นยังไงบ้าง?”  จุ้ยมาวอี้เพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก

 “อะไรก็ตามที่มองไม่เห็น นั่นเป็นเพราะข้าลวงเจ้านั่นด้วยสนามพลังลวงตา กุ่ยหยินไฟแท้ๆ ทำให้ข้าทึ่งอัศจรรย์ หลังจากใช้ความพยายามไปมากมาย ข้าเอาเพลิงอมฤตหุ้มมันเอาไว้อย่างระมัดระวังและเก็บเข้าไปในโลกคัมภีร์ ข้าเกือบจะทำไม่สำเร็จเหมือนกัน มาคิดดูตอนนี้นับว่าอันตรายจริงๆ”  เย่ว์หยางพูดโดยไม่เงยหน้า

 “กุ่ยหยินไฟ ยากจะเอามาได้ไม่ใช่หรือ?”  จุ้ยมาวอี้ไม่จำเป็นต้องคาดเดาถึงความยากลำบาก

 “เหลวไหล, ข้าต้องใช้เวลาถึงสิบนาทีถึงจะเก็บมันมาได้”  เย่ว์หยางพูดด้วยความภูมิใจ

 “เจ้าเก็บหญ้าวิญญาณเทพอัคคีและยังมีเวลาไปเก็บกุ่ยหยินไฟด้วยหรือ?”  จุ้ยมาวอี้คิดว่าเจ้าเด็กนี่ไม่มีความจริงใจ  เขาไม่พานางไปเก็บสมุนไพรและไม่คำนึงว่านางจะทำได้หรือไม่

 “ข้าเก็บหญ้าสมุนไพร ใช้เวลาหนึ่งนาทีก็พอแล้ว  เวลาส่วนใหญ่ใช้ไปกับการเก็บกุ่ยหยินไฟ...”  เย่ว์หยางคายความลับออกมาไม่หยุด

 “เจ้าว่ายังไงนะ?”  จุ้ยมาวอี้โมโหแทบคลั่ง  เจ้าเด็กนี่เก็บสมุนไพรเสร็จแต่ไม่เตือนกัน นางแทบจะตายไปครึ่งชีวิตเมื่อเห็นมารเพลิงดำโจมตีกุ่ยหยินไฟ  ความจริงขณะนางวิ่งเข้าไปหา นางตั้งใจจะตายพร้อมกับเขา นางผลักเย่ว์หยางล้มลงและนั่งทับเขาเตรียมจะต่อยเขา

 “อย่าวู่วามนะ เดี๋ยวปีศาจตื่น!”  เย่ว์หยางรีบจับหมัดนาง

 “ข้าไม่ได้วู่วาม ข้าแค่อยากจะทุบเจ้า!”  จุ้ยมาวอี้อดกัดเขาไม่ได้  ให้เขาได้รู้รสชาติของการถูกรังแกบ้าง

 “ความจริงไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการเรียกเจ้า แต่เจ้ากำลังจมอยู่กับความรู้สึกบรรลุพลังใหม่ของตนเอง แน่นอนว่าข้าไม่อาจปลุกเจ้าในสภาวะเช่นนั้นได้”  เย่ว์หยางพูดเช่นนี้ จุ้ยมาวอี้จำได้ทันทีว่าดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

 “นี่เจ้าพูดอย่างนั้น กำลังจะตำหนิข้าใช่ไหม?” เจ้าเด็กประหลาดนี่ทำให้นางอายเล็กน้อย

 “ไม่ ข้าไม่ตำหนิ เพราะข้าเก็บสมุนไพรได้  ถ้าข้าทำเสร็จในหนึ่งวินาที  อย่างนั้นคงไม่มีความเข้าใจผิดอย่างนั้น  ถ้าจะโทษข้าก็ย่อมได้”  เย่ว์หยางตำหนิตนเองและหยอกนาง ทำให้นางหายโมโหอึดอัดใจ  นางมองเขาอย่างโล่งอก “ยังไม่ปล่อยข้าอีกหรือ  ให้ข้าลุกขึ้นก่อน”

ก่อนเย่ว์หยางคลายมือ เขาถามก่อน “ไม่ทุบข้าจริงๆ ใช่ไหม?”

จุ้ยมาวอี้แค่นเสียง  “ไม่, เบื่อจะตาย!”

เย่ว์หยางถามย้ำ  “แน่ใจนะ?”

จุ้ยมาวอี้อดโกรธมิได้เมื่อเห็นว่าเขากลัวตาย นางมองเขา “ขี้ขลาด ก็ได้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทุบเจ้า!”

เย่ว์หยางถอนหายใจโล่งอกทันทีและเอามือทาบอก  “บอกตามตรงข้าคิดว่าเจ้าต้องการทรมานข้าเสียอีก หน้าอกเจ้าแน่นขนาดนั้นมันเป็นการทรมานข้าอย่างหนึ่ง เจ้าก็รู้ว่าข้าใจอ่อน  แน่นอกอย่างนั้นมันทรมาน!”

แน่นอก, ทรมาน?

ถึงแม้จะเป็นสำนวนที่ไม่คุ้น แต่จุ้ยมาวอี้ไม่โง่ นางสามารถเข้าใจได้

อย่างไรก็ตาม แน่นอก และทรมาน หมายความว่ายังไง?

จุ้ยมาวอี้ชูกำปั้นขึ้นเสียง “เจ้าเด็กบ้า, คิดอะไรอยู่?”

เย่ว์หยางมีปฏิกิริยาที่ไว

เขาจับกำปั้นนางและเผชิญหน้านางโดยตรง แล้วกล่าว “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นคนแรกในหอทงเทียนหรือ? ข้าจะปล่อยข่าวลือว่าเจ้านั่งทับข้า  นี่เป็นความลับที่น่าตกใจหรือเปล่า?”

จุ้ยมาวอี้ได้ยินเช่นนั้นร้องลั่น

นางก้มมองร่างตนเองและพบว่าชุดนางขาดจนเห็นผิวใน

ตอนแรกนางงงทำอะไรไม่ถูก..แต่เมื่อรู้ตัวนางเห็นเย่ว์หยางกำลังยิ้ม นางโกรธขึ้นมาในใจทันที และกล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน เจ้าไม่กลัวคับอกทรมานใช่ไหม?  นางกดหน้าอกใส่เขาทำให้เขาสุขจนหายใจไม่ออก!

เจ้าพอใจ งั้นก็กลั่นแกล้งข้าได้เลย!

 “เหมียวเหมียว ข้าขอโทษ, ข้ายอมแพ้แล้ว  ขืนกดนานไปข้าคงตายแน่”  เด็กหนุ่มจากโลกอื่นโอดครวญ

 “ตายก็ควรแล้ว”  นางยังโกรธไม่หาย

วันต่อมา

เมื่อกลับมายังวังเทียนหลัว จุ้ยมาวอี้เตือนเจ้าเด็กจากโลกอื่นเป็นร้อยครั้ง “ถ้าเจ้ากล้าพูดเรื่องนี้กับคนอื่น  ข้าจะฆ่าเจ้า!”

เย่ว์หยางผู้ได้รับกำไรชีวิตยืดตัวเอามือตบหน้าอกรับรอง  “เจ้ามั่นใจได้เต็มร้อย  เว้นแต่เชี่ยนเชี่ยนใช้วิธีทรมานข้าอย่างเดียวกันนี้  ข้าจะไม่มีทางพูดแน่!

จุ้ยมาวอี้รู้สึกอ่อนใจ เป็นเรื่องผิดพลาดจริงที่โกรธกับคนลามก

ต้องซัดตรงๆ เป็นดีที่สุด!

นางยังไม่ทันยกหมัด องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเย่ว์หวี่ก็เข้ามาทักทายพวกเขา  แม่เสือสาวหัวเราะและถามจุ้ยมาวอี้  “ตัวร้ายไม่ได้รังแกเจ้าใช่ไหม?”

จุ้ยมาวอี้อดร้องขึ้นไม่ได้  นางรีบปฏิเสธ  “ไม่, เขากล้าหรือ ไม่อย่างนั้นข้าคงได้ถลกหนังเขาแน่!”

เย่ว์หยางให้ความร่วมมืออย่างดี ทำตัวเหมือนกับสุภาพบุรุษ

แม้ว่าทุกคนจะไม่เชื่อก็ตาม

 “ข้ากับพี่หวี่จะต้องพาปิงเอ๋อไปที่ป่าโบราณตอนกลางคืนเพื่อจับพลังงานอักขระรูนโบราณ  ข้าคงต้องพึ่งพาให้เจ้าช่วยอีก!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพูดอย่างนั้นแล้วฝากฝังเย่ว์หยางให้ลูกพี่ลูกน้องดูแล  จุ้ยมาวอี้อยากจะร้องแต่ไม่มีน้ำตา  ใครจะสนใจเขากันเล่า ปากพูดอย่างนั้น แค่นางไม่ถูกเย่ว์หยางกลั่นแกล้งนั่นก็ต้องขอบคุณฟ้าดินแล้ว!

 “ก็ได้ ข้าจะดูแลเขา ต่อให้แดนสวรรค์จะซื้อแร่  ข้าจะต้องตามไปดูเขา!”  จุ้ยมาวอี้ถอนหายใจรับปาก

 “ข้าต้องเชื่อท่านผู้นำอยู่แล้ว!”  นโยบายของเย่ว์หยางก็คือเชื่อฟังคำพูดของภรรยาและนั่นเป็นนโยบายที่ไม่เปลี่ยนตลอดห้าสิบปี

 “เจ้าเงียบไปเลย!”  จุ้ยมาวอี้โกรธญาติผู้น้อง แม้ว่านางใช้วิธีอัดหน้าอกใส่หน้าเจ้าเด็กนั่น แต่เจ้าเด็กนั่นต้องการให้ถูกทรมานอยู่แล้ว เวลานั้นอารมณ์ของนางไม่ปกติ จะบอกว่าเป็นภรรยาอย่างเป็นทางการยังเร็วไป

 “โธ่.พี่เย่...อย่าฝืนตนเองเลย  ถ้าต่อไปท่านแต่งงานแล้ว สงสัยท่านคงต้องเข้มงวดวินัยในครอบครัวแน่นอน...” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนปรบมือหยอกล้อจุ้ยมาวอี้เสร็จก็เผ่นหนี

ยามราตรี

จุ้ยมาวอี้ทิ้งตัวนอน แต่ไม่อาจข่มตาหลับได้

ตอนแรกนางคิดว่าเจ้าเด็กเย่ว์หยางคงจะเข้ามารุกเร้านางในคืนนี้อีก  ถ้าเป็นอย่างนั้นนางจะทุบจะต่อยเขาให้กระเด็นลอยไปถึงเก้าชั้นฟ้า  อย่าน้อยต้องตะเพิดเขาออกไป และปิดประตูไม่ให้เขาเข้ามา  อย่างไรก็ตาม เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าเด็กบ้านี่ไม่เข้ามากวนใจนาง  นางไม่อยู่ที่นั่น และปฏิเสธจะพบนาง  นางไม่รู้จะไปไหนแล้วนางจะข่มตาหลับเร็วๆ ได้ยังไง?

เมื่อไม่อาจหลับได้ นางลุกขึ้นมาแต่งตัว

นางผลักเปิดประตูห้องเย่ว์หยางเบาๆ และพบว่าเขาไม่ได้พักอยู่บนเตียง

ในตอนแรกจุ้ยมาวอี้คิดว่าไม่ว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาคงจะมีความสุขมาก ใครจะคิดกันว่าเขากลับไปที่ห้องค้นคว้าและเปิดไฟอยู่ภายใน

แร่หยดเพลิงกองเป็นพะเนิน แต่ละก้อนถูกเจียระไนอยู่ในมือของเย่ว์หยาง  ลูกเล็กที่สุดกลายเป็นแก้วผลึกขนาดเท่าเม็ดถั่ว ลูกใหญ่ที่สุดมีขนาดเท่าไข่... ผลึกหยดทองที่ถูกเจียระไนแล้วกองอยู่อีกด้านหนึ่งของเย่ว์หยางมีเป็นหมื่นเม็ด

คนอื่นแค่เห็นแต่โชคและความโดดเด่นเป็นสง่าของเขา แต่จะมีสักกี่คนเห็นเขากำลังเพียรพยายาม?

น้อยคนนักที่จะรู้จิตใจที่แท้จริงของเขาหรือ?

ตาของจุ้ยมาวอี้มีน้ำตาคลอ ที่คอนางเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ที่คอพูดไม่ออก ในที่สุดนางกลั้นน้ำตาไม่สำเร็จขณะมองเขาทำงานหนักอย่างเดียวดาย นางรีบปาดน้ำตายิ้มเล็กน้อยและก้าวเดินเข้าไปหา  เมื่อเขาเตรียมจะขนย้ายแร่หยดเพลิง อันดับแรกเขาหยิบแร่หยดเพลิงมาถือไว้ในมือ เขาไม่มีเวลาหยิบผ้าเช็ดตัว จึงใช้แขนเสื้อชุดนอนเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก...

 “เพิ่งจะกลับมา เจ้าไม่พักก่อนหรือ?”  เย่ว์หยางประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อหันกลับไปเห็นว่าเป็นนาง  เห็นได้ชัดว่านางน่าจะหลับไปแล้วไม่ใช่หรือ?

 “เจ้าทำงานตามลำพังอย่างยากลำบาก จะไม่ให้ใครช่วยเจ้าบ้างหรือ?”  จุ้ยมาวอี้อดทำบางอย่างที่นางเองไม่คิดจะทำได้มาก่อน นางโน้มตัวและจูบริมฝีปากของเขาเหมือนกับเป็นการให้รางวัล

แต่หลังจากจูบกันแล้วทั้งสองกลับอึ้งไปขณะหนึ่ง

นางไม่รู้ว่ามันดีแค่ไหน

ทันใดนั้นจุ้ยมาวอี้รู้สึกตัวทันที นางหันหน้ากลับไปทันทีไม่ยอมให้เขาเห็นหน้านางโดยตรง  เพราะตอนนี้นางรู้สึกเขินอาย

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?  นี่ นี่นางยังงงอยู่ นางจูบเขาจริงๆ จูบที่ริมฝีปาก!  แย่แล้ว การจูบที่เพิ่งเกิดขึ้นนางรู้สึกไม่ชัดเจน  จูบแรกของนางทำไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งนางยังรู้สึกไม่ชัด แย่จริงๆ..

 “เหมียวเหมียว  เมื่อครู่นี้เร็วเกินไป  ยังรู้สึกไม่ชัดเท่าไหร่!”  เด็กหนุ่มจากโลกอื่นค่อยรู้สึกตัวอีกครั้ง

 “ข้าจะฆ่าเจ้าอีก!”  นางได้แต่ชายตามองข้างเดียว นางอายมากเกินจะปฏิเสธข้อเสนอนี้