เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 907 หลุมดำ ภูเขาน้ำแข็ง วิญญาณนักรบ

ตอนที่  907  หลุมดำ ภูเขาน้ำแข็ง วิญญาณนักรบ

เย่ว์หยางรู้ว่าผนึกหลุมดำน่ากลัว  แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะน่ากลัวถึงขนาดนี้

 

ทั้งเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนดูเหมือนจะตื่นเต้นมากเช่นกัน

เย่ว์หยางใช้สนามพลังสร้างโลกและเรียกคัมภีร์อัญเชิญออกมาด้วยเพื่อสนับสนุนการทำงาน  แต่คาดไม่ถึงเลยว่าพื้นที่มิติหลุมดำนั้นแค่ใช้กฎสวรรค์ชักนำออกมาเพียงเล็กน้อย จะทำให้สนามพลังพังพินาศลงทั้งหมด

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนใช้ดาบเทพจักรพรรดิอวี้ฟันใส่เต็มแรง ยังไม่สามารถทิ้งรอยไว้ที่ภูเขาน้ำแข็ง ไม่อาจเทียบได้กับผนึกหลุมดำที่เย่ว์หยางใช้ชักนำพลัง  ภูเขาน้ำแข็งเหมือนกับขนมเค้กที่ถูกกัดแหว่งทีละนิด  โชคดีที่ผนึกมิติหลุมดำเพียงแต่ปรากฏอยู่ในพื้นที่ๆ เย่ว์หยางจัดการไว้ และไม่เหลือวิสัยไปจากการควบคุมของเขา เมื่อพลังกฎสวรรค์น้อยของเย่ว์หยางหายไป  ทางเข้าผนึกหลุมดำก็หายไปทันที

เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนที่ยืนอยู่ห่างหลายกิโลเมตรยังตกใจกลัวจนหน้าซีด

แม้ว่าเย่ว์หยางจะหยุดใช้กฎสวรรค์น้อย และมิติหลุมดำหายไปแล้ว แต่มือของเขายังไม่หยุดสั่นทันที!

 “น่ากลัวเกินไป!”  ไม่มีอะไรในทั่วหล้าฟ้าดินทำให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกลัว เย่ว์หยางมักหยอกนางอยู่เสมอ นางตกใจกลัวจนน้ำตาซึม เมื่อเย่ว์หยางเดินเข้ามา นางกอดเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเย่ว์หยางจะหายไปในมิติหลุมดำที่เขาสร้าง

 “นางอยู่ในที่น่ากลัวมากขนาดนั้นเชียวหรือ?”  เสวี่ยอู๋เสียคิดว่านางพญาเฟ่ยเหวินหลีมีพลังที่มิอาจจินตนาการได้

เปลี่ยนเป็นคนอื่นอยู่ในมิติหลุมดำ ต่อให้ไม่ตาย เกรงว่าคงจะบ้าไปแล้ว!

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเสวี่ยอู๋เสียตรวจสอบแล้วว่าเย่ว์หยางปลอดภัยไร้อันตรายจึงรู้สึกโล่งใจ

แม้ว่านางจะกลัวแทบตาย แต่ในที่สุดนางก็ได้ข้อสรุปว่าความคิดของเย่ว์หยางเป็นไปได้แน่นอน  คำถามประการเดียวก็คือพลังของเขาจะหนุนเสริมเขาได้นานแค่ได้?  เย่ว์หยางจะต้องอยู่ในสภาวะปราณราชันย์ และใช้กฎสวรรค์น้อยชักนำพลังจากผนึกหลุมดำ  กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือการท้าทายพลังของผนึกมิติหลุมดำ.... แม้ว่าผนึกหลุมดำจะไม่ทำอันตรายเขา แต่ก็ยังยากที่เย่ว์หยางจะคงอยู่ในสภาวะปราณราชันย์ได้นานพร้อมกับใช้กฎสวรรค์น้อยไปด้วย

หลังจากมีการถกเถียงโต้แย้งกัน เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคล้อยตามเป็นครั้งแรกว่าเย่ว์หยางจะทำได้สำเร็จ 

พวกนางจะยืนหยัดเคียงข้างช่วยเขา

มิติหลุมดำจะไม่ทำอันตรายพวกเขา  แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่เต็มใจรับความเสี่ยง  แต่สตรีทั้งสองคิดว่าไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมาก  ตราบเท่าที่พวกนางและเย่ว์หยาง ยังคงสภาพจิตวิญญาณเหมือนในสถานการณ์ฝึกพลังคู่รัก ผนึกหลุมดำจะไม่ทำอันตรายพวกนางเหมือนที่ไม่ทำอันตรายเย่ว์หยาง

ผนึกหลุมดำก็คือการแสดงปณิธานนักสู้และพลังเทพโบราณ แม้ว่าจะทรงพลัง แต่ไม่มีชีวิตและสติปัญญา

ไม่ต้องปรุงแต่งหรือปรับเปลี่ยน

เป็นเพียงกฎสวรรค์ที่บังคับใช้จากปณิธานของเจ้าของ

 “แม้ว่าเราจะถูกจองจำ แต่ก็เพียงถูกกักอยู่ร่วมกับนางพญาเฟ่ยเหวินหลี  ข้าไม่กังวลอะไรอีกแล้ว  นางพญาเฟ่ยเหวินหลีคงจะออกมาได้ในไม่ช้า!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพูดกล่าวตามปกติ  แต่นางรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อมองเสวี่ยอู๋เสียและขณะมองไปทางเย่ว์หยางนางหน้าแดงและหันหลังให้เขา  นางกลัวว่าเมื่อกอดเย่ว์หยางข้างหน้า เขาจะทำอะไรร้ายๆ กับนางและจากนั้นก็ฝึกพลังคู่รัก

 “แม้ว่าจะไม่มีใครมา แต่เราก็ต้องระมัดระวัง”  เสวี่ยอู๋เสียเรียกขุนพลเทพธิดาวายุออกมาช่วยคุ้มกันนาง

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกอดเอวเย่ว์หยางอยู่ด้านหลัง

เสวี่ยอู๋เสียอยู่ข้างหน้าเขาและหันหน้าเข้าหาเขา มือทั้งสองโอบกอดคอเขาไว้ นางประกบจูบปากเขาและอยู่ในสภาวะฝึกพลังคู่รักอย่างรวดเร็ว  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอายจึงทำให้ช้ากว่าเล็กน้อย แต่สภาวะใจและวิญญาณของนางอยู่ในสภาวะฝึกฝนพลังคู่รัก

การฝึกพร้อมกันสามคนนี้ แม้ว่าจะไม่มากนัก แต่ก็ไม่เคยทำมาก่อน

ไม่เพียงแต่กับเสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน โล่วฮัว อู๋เหิน พวกนางก็เคยลองฝึกและใช้ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ

แน่นอนว่าเพราะวิญญาณทั้งสามคนเชื่อมผสานกัน  ทั้งสามจึงเหมือนเปลือยกายต่อกันไม่มีอะไรปิดบังกางกั้น ความลับในจิตใจแม้แต่น้อยหนึ่งไม่อาจรักษาไว้ต่อไปได้  เสวี่ยอู๋เสียเน้นที่การฝึกฝนจิต ความหวั่นไหวกระเพื่อมในจิตของนางมีน้อยมาก แทบจะสงบไม่มีระลอกคลื่น  ส่วนในความเห็นขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมองเห็นว่าสาวหิมะนางนี้เก่งที่สุด ถ้าเป็นมารกฎฟ้า ไห่หลานฝึกด้วยกัน พวกนางอาจเริ่มรู้สึกตื่นเต้น และเริ่มมีความเคลื่อนไหวมากขึ้น มีการสื่อสารทางใจและกายและฝึกสัมพันธ์คู่รักสามีภรรยาได้สำเร็จ นึกถึงเรื่องนี้แล้วนางรู้สึกอายจริงๆ

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกว่าเย่ว์หยางเริ่มกลั่นสร้างกฎสวรรค์น้อย นางยอมรับว่าความกลัวทำให้เสียสมาธิไปเล็กน้อย

หลุมดำปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ภายใต้ความประสงค์ของเย่ว์หยาง กฎสวรรค์น้อยในสนามพลังสร้างโลกเปลี่ยนรูปร่างอย่างรวดเร็ว  และผนึกหลุมดำสร้างพลังดูดกลืนอย่างต่อเนื่อง ทำให้กฎสวรรค์น้อยไม่หนีหายไป

ใช้กฎสวรรค์น้อยสร้างพลังดูดกลืนจากผนึกหลุมดำ นี่ยังไม่ใช่วัตถุประสงค์ของเย่ว์หยาง

สนามพลังสร้างโลกมีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบที่หลากหลายในระยะร้อยเมตรและชักนำให้ผนึกหลุมดำเปลี่ยนแปลงไปด้วย ซึ่งเป็นผลที่เย่ว์หยางต้องการที่สุด

ใช้ดาบฟันใส่ ภูเขาน้ำแข็งไม่เป็นไร แต่ด้วยการเปลี่ยนแปลงของสนามพลัง พลังของผนึกหลุมดำเมื่อผ่านไปจุดใดพื้นที่จะหายวับไปในทันที... ภูเขาน้ำแข็งผ่านการบีบอัดมาหลายหมื่นปีแม้แต่พลังบีบอัดที่ใช้กับชิ้นน้ำแข็งเล็กๆ ก็เพียงพอต่อการทำลายได้ทั้งเมือง  อย่างไรก็ตามแม้แต่ก้อนน้ำแข็งใหญ่ขนาดร้อยเมตรเมื่อตกอยู่ภายใต้พลังกลืนกินของผนึกหลุมดำ กลับเป็นเหมือนโคดินปั้นที่ถมทิ้งในทะเล

สิบนาทีต่อมาเมื่อเย่ว์หยางและสองสาวหยุดพัก อัจฉริยะทั้งสามต้องตกใจเมื่อพบว่าผลที่ออกมานั้น น่ากลัวเพียงไหน

ภูเขาน้ำแข็งถูกกลืนกินไปมากกว่าหนึ่งกิโลเมตร

ไม่มีความรู้สึกว่าเต็มในมิติหลุมดำแต่อย่างใด

บางครั้งก็ทำให้คนเข้าใจผิดว่ามันไม่รู้จักพอตลอดเวลา พลังงานใดๆ ที่เข้าไปจะสูญหายไปตลอดกาล  แต่ความรู้สึกบอกเย่ว์หยาง  ผนึกมิติหลุมดำนั้นจะต้องเต็มไปด้วยพลังงานแน่นอน

มีปัญหาเพียงเรื่องเดียว ท่านอาจไม่จำเป็นต้องเติมน้ำแข็งจากภูเขาน้ำแข็งทั้งหมด  พลังของมันจะไหลเข้าไป บางทีใช้โลกภูเขาน้ำแข็งทั้งหมดอาจจะเติมพลังได้ไม่ถึงหนึ่งในร้อยด้วยซ้ำ

ความเป็นไปได้ทั้งหมดนี้เกิดจากพลังของผนึกที่ใช้กับนักสู้อย่างนางพญาเฟ่ยเหวินหลี

ยิ่งคนรุ่นก่อนแข็งแกร่งมากเท่าใด ก็ยิ่งต้องการพลังของผนึกหลุมดำมากเท่านั้น

 “นายท่าน ท่านกับท่านหญิงทั้งสองทำงานกันอย่างหนักแล้ว พักดื่มน้ำเสียก่อนเถอะ!”  เมื่อกลับมาโลกคัมภีร์ สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์รีบหาน้ำมาให้เย่ว์หยางซึ่งมีตัวเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

 “เป็นไปไม่ได้ที่จะทำแบบนี้”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคิดว่าสิบนาทีก็ถึงขีดจำกัดแล้ว แต่แนวภูเขาน้ำแข็งยังถูกทำลายไปไม่ถึงหนึ่งในหมื่น และมิติหลุมดำต้องการพลังมากอย่างมิอาจจินตนาการได้  นางรู้สึกว่ารูปแบบการทำงานถูกต้อง แต่ต้องหาวิธีการที่ดีกว่า  ต้องเพิ่มกระบวนการทำงานที่ได้ผล

 “เราต้องร่วมมือกัน  ถ้าเป็นไปได้ข้าคิดจะลองรวบรวมพลังงานความเย็นจากภายนอกด้วย”  เสวี่ยอู๋เสียเสนอแนวคิดที่มิอาจควบคุมได้

 “ความหมายของเจ้าก็คือทำให้มิติหลุมดำ พ้นจากการควบคุมของสนามพลังสร้างโลก?”  เย่ว์หยางทึ่งเล็กน้อย

 “ถูกแล้ว เมื่อเรากำลังพัก เจ้าสามารถใช้วิธีนี้ได้  อย่างไรก็ตาม โลกนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่แล้ว ต่อให้ถูกทำลายไปก็ไม่เป็นไร”  เสวี่ยอู๋เสียเสนอแนวคิดนี้หลังจากพิจารณาถี่ถ้วน

 “อย่างนั้นเราต้องรีบใช้เวลาปรับตัวกันก่อน”  เย่ว์หยางเหนื่อยจนผล็อยหลับทันทีที่หลับตา สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ที่กำลังนวดให้เขาตาแดงแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพักจนแทบจะเพียงพอแล้ว

แต่เย่ว์หยางยังไม่ตื่น  ร่างกายของเขาไม่มีปัญหา  แต่เขาใช้กฎสวรรค์น้อยมากเกินไปก่อนนั้น พลังวิญญาณของเขาจึงไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมเต็มที่  แม้ว่าจะเห็นเสวี่ยอู๋เสียเดินเข้ามาหา  แต่สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ที่เฝ้าอยู่หน้าเตียงก็ยังไม่กล้าปลุกเย่ว์หยางทันที

ในใจของนาง แม้จะทำให้เขาได้หลับเพิ่มสักวินาทีหนึ่งก็เป็นภาระหน้าที่ของนาง

เมื่อเห็นท่าทางของสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์  เสวี่ยอู๋เสียถอนหายใจเบาๆ

นางไม่เคยรู้สึกไม่ดีกับเจ้านายตัวร้ายนี่เลยหรือ?

อย่างไรก็ตามถ้าเขาตื่นไม่ตรงเวลา เขาคงจะหงุดหงิดเมื่อต้องตื่นเอง

 “ปล่อยให้ข้าทำหน้าที่อย่างดีที่สุดจะดีกว่า!”  ประโยคนี้พูดโดยแพนดอรา นางเพิ่งตื่นจากการหลับใหลในร่างของสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์

 “แต่ดูเหมือนข้างนอกจะหนาวเล็กน้อย”  ประโยคต่อมาเป็นสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์พูด  เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนได้ยินรู้สึกร้อนหน้าผ่าว  พวกนางเข้าใจสิ่งที่แพนดอรากล่าว นางต้องการใช้พลังคู่รักช่วยเย่ว์หยาง ด้วยอดีตพลังเทพธิดาแห่งโชคร้ายของนาง การฟื้นฟูพลังจิตของเย่ว์หยางและการควบคุมพลังกฎสวรรค์น้อย จะทำให้มีความก้าวหน้า

 “ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ทำกันในอากาศที่หนาวหรือแผ่นพื้นหิมะนะ  สาวน้อยเอลฟ์ เรามาลองดูกัน จะต้องตื่นเต้นแน่นอน!”  แพนดอราตื่นเต้นและต้องการเข้าไปจับร่างเย่ว์หยาง ขณะที่สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ยังต่อต้าน  “นี่ไม่ดีกระมัง? ให้นายท่านและท่านหญิงได้พักผ่อนเถอะ”

นางพยายามยับยั้งมือให้อยู่ไกลที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ขณะที่ดวงตาของนางมักจะมองไปทางเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนดูว่าพวกนางโกรธหรือไม่

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกระแอมและหันไปทางอื่นเหมือนว่าไม่มีอะไรอยู่ต่อหน้านาง

เสวี่ยอู๋เสียรู้ว่าสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ฉลาดมาก

ถ้านางยินยอมและเห็นด้วย นางจะได้ไม่อึดอัดใจเมื่อแพนดอราควบคุมร่างกายนาง  ดังนั้นนางจึงยิ้มและพยักหน้าตอบรับ

สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ถอนหายใจโล่งอก นางคำนับขออภัยเสวี่ยอู๋เสียก่อนจะใช้มือน้อยๆ ปิดหน้าตนเอง  นี่คือปฏิกิริยาสุดท้ายของนาง  ต่อจากนั้นนางปล่อยใจและกายให้แพนดอราควบคุม นางเอื้อมมือกอดเย่ว์หยางไว้

สาวใช้น้อยต้องการจะช่วยเจ้านายนางอยู่แล้ว เมื่อนางมองเห็นความเหนื่อยล้าทางใจเกินไปของเขา นางรู้สึกเป็นทุกข์ไม่สบายใจ

ตอนนี้เมื่อได้รับความเห็นชอบของเสวี่ยอู๋เสีย นางรู้สึกอายและตื่นเต้น

นางกอดเย่ว์หยางและรีบออกไปจากโลกคัมภีร์โดยเร็ว

 “เจ้าเด็กนี่..วาสเรื่องสตรีดีจริงๆ”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอดหึงเล็กน้อยไม่ได้

 “ใช่ ข้าเห็นด้วย”  เสวี่ยอู๋เสียมักจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับแม่เสือสาว  แต่วันนี้นางคิดว่าแม่เสือสาวมีเหตุผล

หญิงสาวทั้งสองเตรียมจะกลับเข้าไปพักผ่อนต่อเพื่อปรับสภาพร่างกาย

ทันใดนั้นพวกนางเห็นสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์กลับเข้ามาทั้งที่เปลือยกาย ทรวงอกขนาดมหึมากระเพื่อมไหว แม้แต่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนที่เป็นสตรีด้วยกันยังอดอุทานไม่ได้

สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ไม่ทันรู้ตัวเรื่องนี้  นางอยู่ในอาการตื่นเต้นเต็มที่  “ท่านหญิงทั้งสอง แพนดอราบอกว่าในภูเขาน้ำแข็งนั้น ดูเหมือนมีผนึกวิญญาณนักรบที่สูญเสียสำนึก...... แม่คนโง่!  รอให้เราเสร็จสิ้นเรื่องนั้นก่อนก็ได้ แล้วค่อยกลับมาบอกพวกนางว่า พวกนางไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากมายขนาดนั้น!”  ประโยคหลังเป็นแพนดอราพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์รู้ตัวว่าอยู่ในสภาพเปลือยกาย นางกรีดร้องทันที

นางกลัวจนต้องหลบไปอยู่ข้างทาง

เท้าของนางสะดุด

 “ว้าย” นางล้มอยู่ที่ประตู นางกลัวว่าเสวี่ยอู๋เสียจะเข้ามาช่วยพยุง จึงรีบลุกขึ้น “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ, ท่านหญิงทั้งสอง ข้าน้อยปล่อยให้นายท่านหลับอยู่ข้างนอก ไม่มีใครดูแล ข้าน้อยแย่จริงๆ...”

เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมองหน้ากันเองและอดส่ายหน้าไม่ได้

มีสาวใช้ที่น่ารักอย่างนี้ บางทีพวกนางโกรธไม่ลงจริงๆ!