เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 911 แผนนี้ไม่เหมาะกับเจ้า

ตอนที่  911  แผนนี้ไม่เหมาะกับเจ้า

 “จงร้องเข้าไป จงสั่นเข้าไป เจ้าพวกมดแมลงเอ๋ย!”

เงาร่างทองเงื้อมือทั้งสองขึ้นและกดลงกระแทกพื้นอย่างหนักหน่วง

เปลวไฟนับพันสายลุกพรึ่บจากใต้น้ำแข็ง เปลวไฟสองสายที่ใหญ่ที่สุดสองสายปรากฏที่เท้าของเย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

เย่ว์หยางตอบสนองอย่างรวดเร็ว  เมื่อเปลวเพลิงปะทุขึ้นจากฝ่าเท้าของเขา เขาพลิกตัวตวัดเท้าเตะอย่างง่ายดายหลีกเลี่ยงผลกระทบจากการระเบิดได้  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแตกต่างออกไป นางไวกว่าเย่ว์หยาง ไม่ทราบว่าด้านหลังของนางมีปีกของหงส์เพลิงตั้งแต่เมื่อใด  ขณะที่เปลวเพลิงระเบิดแล้วก็หายไป นางมาปรากฏด้านหลังเงาทอง

ดาบเทพจักรพรรดิอวี้หวดฟันเข้าทันที

พลังดาบมีอานุภาพฉีกฟ้าทลายดิน

อย่างไรก็ตามพลังดาบนี้สามารถฆ่านักสู้ปราณฟ้าได้อย่างง่ายดาย  แต่เงาสีทองใช้นิ้วเดียวก็ต้านรับได้

เมื่อเห็นร่างแยกของชี่เทียนเหอใช้นิ้วต้านรับไว้ได้ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนทุ่มเทพลังใช้ดาบเตรียมต้านรับการโจมตีตอบโต้

 “บังอาจล่วงเกินเทพเจ้า  เจ้าต้องรับอาญาสวรรค์!”

ชี่เทียนเหอถลึงตามองด้วยความโกรธและโจมตีตอบโต้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

หน้าขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเปลี่ยนไปทันที  ร่างของนางเหมือนถูกพลังที่มองไม่เห็นโจมตีกระเด็นพุ่งออกไปราวกับดาวตกและกระแทกกับผนังของภูเขาน้ำแข็ง นางสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด  โชคดีที่ดาบเทพจักรพรรดิอวี้ต้านรับพลังส่วนใหญ่ไว้ได้  มิฉะนั้นนางอาจจะบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติได้ทันที

พลังน่ากลัวมาก อย่างไรก็ตามชี่เทียนเหอยังคงมีสีหน้าปกติและแค่นเสียงเย้ยหยัน  “มดแมลงตัวน้อย!”

เผียะ

พอพูดจบประโยค

ชี่เทียนเหอถูกตบหน้าทันที

แม้ว่าพลังตบหน้านี้ไม่ได้ใช้แรงที่หนักหน่วง แต่ก็เพียงพอทำให้เขาอับอาย  โดยเฉพาะด้วยศักดิ์ศรีของชี่เทียนเหอที่ชอบอวดอ้างตัวว่าเป็นเทพเจ้ารู้สึกขายหน้าอย่างไม่มีใดเปรียบ ถึงแม้จะเป็นร่างมายาของเขา แต่ถูกมนุษย์ตบหน้าได้นับเป็นเรื่องน่าอายขายหน้า ชี่เทียนเหอค่อยๆ หันหน้ากลับมา และพบว่าเย่ว์หยางกำลังยิ้มหยันเขา

ที่ทำให้ชี่เทียนเหอรู้สึโกรธที่สุดก็คือเย่ว์หยางไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น  “หน้าใหญ่อย่างนี้  ตบได้สะใจดีจริงๆ!”

 “ตาย!”

ชี่เทียนเหอโกรธจนถึงขีดสุด

เขาระเบิดไฟศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง

เปลวเพลิงพุ่งขึ้นไปบนฟ้าฝ่ามือของร่างมายาทองตบเข้าด้วยกันเหมือนกับตบยุง เขาต้องการใช้ฝ่ามือยิงพลังเผาผลาญเย่ว์หยางทั้งเป็น ภาพเงาเย่ว์หยางหายไปพุ่งเหมือนดาวตกไปอยู่กับพื้น ร่างเงามายาสีทองสูงร้อยเมตร แม้จะทรงพลัง แต่เมื่อเทียบกับเขาดูเหมือนจะเป็นการโง่เล็กน้อย เขาไม่สามารถยิงพลังใส่เย่ว์หยาง  ชี่เทียนเหอย่ำเท้าเหยียบพื้นซ้ำทันที แรงระเบิดทำให้ชั้นน้ำแข็งในระยะหมื่นเมตรสั่นสะเทือนและละลาย เย่ว์หยางอยู่ในอากาศเหมือนกับจะตะลึง

เงามายายักษ์ใช้ไฟเผาผลาญและกดอัดพลังลงอย่างหนักหน่วง

 “บึ้ม!”

เย่ว์หยางปล่อยให้มือยักษ์ที่มีไฟเผาผลาญโจมตีตนเองลึกลงไปอย่างน้อยร้อยเมตร

พื้นน้ำแข็งละลาย ชั้นน้ำแข็งปรากฏลายนิ้วมือขนาดใหญ่ลึกรุนแรงขนาดเผาโลกจนดำได้

ชี่เทียนเหอควบคุมร่างมายาพลังงานและย่ำเท้าอัดพลังไฟศักดิ์สิทธิ์ให้ทะลุทะลวงลงไปข้างล่าง

รอจนเขายกเท้าขึ้น พลังเพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่กดอัดจนถึงขีดสุดทำให้พื้นดินในบริเวณใกล้เคียงรับแรงอัดไม่ไหวกลายเป็นเปลวไฟระเบิดพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า  ลาวาติดไฟนับไม่ถ้วน และร่างเงาที่มองเห็นแต่นัยน์ตาเหาะขึ้นไปในอากาศทันที

 “มนุษย์ที่บังอาจทำให้เทพเจ้าพิโรธ จะต้องตายภายใต้อาญาสวรรค์”  ชี่เทียนเหอควบคุมเงาร่างมายาสีทองด้วยมือข้างเดียว

แม็กม่าที่พุ่งขึ้นไปในท้องฟ้าและพลังเทพควบรวมกันทันที

กลายเป็นกลุ่ม

เมื่อถึงระดับที่ทนในสภาพนั้นไม่ได้ จึงระเบิดกลายเป็นฝนเพลิงพร่างพรมลงบนพื้น

ชี่เทียนเหอรู้สึกได้ว่าเขาได้ทำลายสังหารสิ่งมีชีวิตได้อย่างสมบูรณ์แบบ ความโกรธในใจของเขาลดลงเล็กน้อย แต่เขายังต้องการทรมานต่อไปนานๆ แต่อีกฝ่ายหนึ่งอ่อนแอเกินไป  ที่สำคัญนั่นเป็นแค่มนุษย์น้อยธรรมดา!

รอจนเขาค่อยๆ ถ่ายเทพลังไปที่ร่างมายาสีทอง ต่อไปเขาจะฆ่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

เขาตกตะลึงเมื่อพบว่าเจ้ามดแมลงที่ควรจะถูกฆ่าตายไปแล้วยังคงมีชีวิตอยู่... ไม่เพียงแต่มีชีวิตเท่านั้น แต่เขายังคงย่างปิ้งปีกไก่กินหน้าตาเฉย

เย่ว์หยางใช้ส้อมจิ้มปีกไก่ขณะกำลังย่างที่ขอบเปลวไฟได้ยินเสียงดังฉ่า  “ปีกไก่ย่าง...หอมน่ากินเป็นบ้า!”  พูดอย่างนี้เหมือนกับต่อยหน้าเขาโดยตรง  ชี่เทียนเหอมองดูเขาโกรธจนแทบกระอักเลือด

 “ให้ข้าชิมบ้าง” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเข้ามสมทบ  ตอนนี้นางเริ่มรู้จักวิธีร่วมมือกับเขา

 “ทนรอหน่อย ยังมีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่ยังไม่ระเบิดออกมา!”  เย่ว์หยางพูดไม่ทันจบมือมายาของยักษ์ทองพุ่งเข้ามาทันที

ชี่เทียนเหอไล่จับเย่ว์หยางกับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน ทั้งตวาดด่าและทำลายพื้นที่รอบๆ  แต่ก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้  เหมือนกับว่าเขาพบว่าฝ่ายตรงข้ามก็มีพลังแข็งแกร่ง องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกับเย่ว์หยางไม่ได้ต่อสู้จริงจัง แค่ผลัดเปลี่ยนสลับกันเข้าต่อสู้  ผลที่ออกมาไม่เลว ชี่เทียนหอไม่โกรธเท่าใดแล้ว  แต่ทั้งสองทำเป็นไม่สนใจปิ้งปีกไก่อยู่ที่กลางพื้น

อย่างไรก็ตามเวลาผ่านไปไม่นาน

เงามายาสีทองก็หยุดเคลื่อนไหวทันที

เย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมองหน้ากับและก้าวไปด้านข้างอย่างเงียบงัน

ตอนแรกเย่ว์ใช้ดาบจันทร์เสี้ยวเขี่ยเงามายาสีทองและพบว่ามันไม่เคลื่อนไหว เขาดีใจและทำสัญญาณมือบอกใบ้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนให้ใช้ดาบเทพฟันใส่ได้โดยไม่ต้องเกรงใจเขา

 “ข้าจะฟันเอง ฟัน ฟันเข้าไป”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนฟันใส่ไม่เลือกที่  น่าเสียดายแม้จะมีดาบเทพอยู่ในมือ แต่ร่างมายาของฉีเทียนเหอทรงพลังมากเกินกว่าจะเกิดอาการบาดเจ็บจากการฟัน ก็แค่ทำให้เกิดรอยไหม้ที่ตัวด้านนอกเท่านั้น เย่ว์หยางเห็นแล้วอดหงุดหงิดไม่ได้  “โอว โง่จริงๆ  ฟันใส่ตรงๆ แบบนี้ เจ้าทำอะไร? ขายหน้าจริงๆ! ให้ฟันนิ้ว หรือไม่ก็เท้า!” 

เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเย่ว์หยาง องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเถียงด้วยความขัดเคืองใจ “ข้ารู้ว่าจะทำยังไง ก็หนังหน้าเขาหนามาก”

ด้วยการสนับสนุนจากพลังสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ ดาบเทพจักรพรรดิอวี้และดาบจันทร์เสี้ยว ต้องใช้ความสามารถกว่าจะตัดนิ้วของเงาปีศาจสีทอง

เย่ว์หยางไม่คำนึงถึงไฟที่กำลังไหม้ เขาเก็บขึ้นมาดูด้วยความดีใจ

เพียงหนึ่งวินาทีหลังจากเขาถือนิ้วขึ้นมาดู พลังของร่างเงามายาทองทั้งหมดก็แยกกระจายหายกลายเป็นจุดแสงทองนับไม่ถ้วนลอยกลับไปหาร่างของชี่เทียนเหอ  ภูเขาน้ำแข็งพังทลายไปส่วนหนึ่ง ก็ยิ่งพังทลายมากขึ้น  ภูเขาน้ำแข็งสั่นสะเทือนทั้งหมดจนถึงยอดราวกับถึงวันสิ้นโลก

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนใช้ดาบวิเศษฟันยอดน้ำแข็งที่ร่วงลงมาหาพวกเขา

เย่ว์หยางยืนอยู่บนพื้นใช้โลกคัมภีร์รับและเก็บหิมะน้ำแข็งไว้ข้างใน

ถ้าชี่เทียนเหอให้ความสนใจ เขาจะพบว่าเย่ว์หยางจะไม่ลืมเก็บก้อนน้ำแข็งที่ร่วงหล่นลงมาเข้าไปไว้ในโลกคัมภีร์ทุกครั้ง

 “พวกเจ้าทั้งคู่เป็นมดแมลงที่น่าเกลียด ความตายกำลังมาเยือนพวกเจ้าแล้ว!”

เสียงตวาดคำรามดังจนแก้วหูอื้อดังออกมาจากในภูเขาน้ำแข็ง  ชิ้นน้ำแข็งแตกน้ำพันชิ้นสั่นสะเทือนและปลิวขึ้นไปในอากาศกลายเป็นกระสุนพุ่งเข้าใส่เย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  ภูเขาน้ำแข็งพอระเบิดก็มีช่องว่างขนาดใหญ่ และมีมนุษย์ตัวสว่างเหมือนดวงอาทิตย์กำลังดิ้นรนเหมือนกับพยายามจะดิ้นรนให้หลุดจากผนึกของภูเขาน้ำแข็ง

ไม่ทราบว่าผนึกนั้นทำมาจากอักขระรูนชนิดใด มันอยู่ลึกลงไปในก้นบึ้งน้ำแข็ง ส่องประกายรัศมีสว่างพอๆ กับชี่เทียนเหอ

พลังของชี่เทียนเหอที่ได้รับจากร่างอวตารสีทองทำให้ร่างหลักพลังเพิ่มทันที

เพลิงศักดิ์สิทธิ์ทรงพลังมากกว่าเดิมถึงสิบเท่า

ร่างในผนึกนั้นดิ้นรนอย่างรุนแรงจนแขนเป็นอิสระ  แน่นอนว่าแค่หักแขนข้างหนึ่ง

 “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พวกเจ้ามันโง่เขลาเสียจริงๆ! หากเจ้ากล้าพอจะขึ้นมาผนึกข้าซ้ำอีก  อย่างนั้นข้าคงไม่สามารถหลุดออกจากผนึกได้ไปอีกเป็นหมื่นๆ ปี  อย่างไรก็ตาม พวกเจ้าไม่เพียงแต่ทำลายภูเขาน้ำแข็งและหลังจากรับประกายเทพผู้พิทักษ์ของโหย่วหลาน แม้แต่ตอนนี้ที่ข้าจู่โจมเพื่อถ่วงเวลา พวกเจ้าก็ทำตัวเป็นเต่าหดหัว กลัวการมาแตะต้องข้า ฮ่าฮ่าฮ่า โง่จริงๆ สักวันข้าชี่เทียนเหอจะได้รับการปลดปล่อย  ดีเลยเพื่อไม่ให้ข่าวความโง่เขลาและน่าอับอายของพวกเจ้าต้องกระจายออกไป  ข้าตัดสินใจมอบความตายให้พวกเจ้า”  ชี่เทียนเหอที่มือหักไปข้างหนึ่งแค่นเสียงอย่างเยือกเย็น เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาพูดไปด้วยความยโสลำพองนั้นไม่มีอะไร  ตอนนี้เขากำลังย่ามใจกับชัยชนะ!

 “หยุดพล่ามเหลวไหลเสียที  เจ้าต้องการถ่วงเวลาไม่ให้เราลงมือ  ทำไมเราต้องคิดว่าเจ้าฉลาดที่ปล่อยให้คนอื่นมีชีวิต? ความจริงลิงอุรังอุตังที่เพิ่งหาวิธีเรียนรู้ขนกล่องมาต่อๆ กันจนเก็บกล้วยมากินได้  พวกมันก็หัวเราะภูมิใจเหมือนเจ้านี่แหละ!  พวกลิงซิมแปนซีก็เรียนรู้วิธีเดินยืดตัวพอทำได้ มันก็หัวเราะอย่างนี้แหละ สำหรับพวกที่ไม่มีพัฒนาการ นี่เป็นเรื่องยากเกินไป!”  เย่ว์หยางสอนฝ่ายตรงข้ามอย่างจริงจัง

 “คิกๆ..” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกลั้นหัวเราะไม่อยู่

เย่ว์หยางขณะสั่งสอนให้บทเรียน เขาไม่เคยสับสนเป็นรองใคร

เขากอดเสวี่ยอู๋เสียที่อาบไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์และจวนจะหมดสติลง จากนั้นส่งให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนส่งสัญญาณให้พวกนางถอยไปอีกเล็กน้อย เพื่อให้เขาได้ใช้ฝีมือ

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนได้แต่บอกให้เขาระวังตัว  เย่ว์หยางแค่ใช้ฝ่ามือลมดันพวกพวกนางห่างออกไปอีกหนึ่งกิโลเมตร

ขณะที่นางถอยห่างออกไปพร้อมกับเสวี่ยอู๋เสีย เย่ว์หยางก็วิ่งเข้าไปปะทะกับชี่เทียนเหอ และฉวยโอกาสใช้ดาบจันทร์เสี้ยวด้วยอานุภาพปานฟ้าถล่มดินทลาย

ในขณะเดียวกันชี่เทียนเหอยืดแขนยาวเหยียด

เหมือนกับเป็นอาวุธวิเศษ

พุ่งตรงมาที่หัวใจของเย่ว์หยาง...

ฉัวะ...

ที่หน้าอกเย่ว์หยางมีรอยแผลห้าสายเลือดพุ่งกระฉูด และเขาเกือบถูกชี่เทียนเหอฆ่าเสียแล้ว  เขาวิ่งเข้าหาอย่างดุดัน ชี่เทียนเหอตอนแรกใช้แขนเหมือนกับผานฉาน (นักรบจากเผ่าเก้าแสง) ขดเหมือนโล่งูป้องกันอยู่ข้างหน้า ส่วนนิ้วทั้งห้ายืดยาวไล่ตามเย่ว์หยาง บางครั้งก็หมุนเป็นวงในท้องฟ้าเหมือนกางตาข่ายไม่ให้เย่ว์หยางหลบได้ แต่พลังดาบของเย่ว์หยางหายไปไม่เหลือร่องรอย

เหมือนกับว่าเย่ว์หยางไม่เคยอยู่ตรงนั้น

เขาเข้าไปในผนึกได้

เหมือนกับว่าเขาไม่ได้โจมตีชี่เทียนเหอ แต่เข้ามาหาความตายเสียมากกว่า  เจ้าเด็กนี่ต้องการทำอะไร?

ชี่เทียนเหอยังคงนิ่ง  บอกตามตรงว่าเขาไม่กลัวการต่อสู้ แต่แม้ว่าแขนของเขาจะมีอิสระอยู่เพียงข้างเดียว  แต่เจ้าเด็กนี่ไม่มีทางจะเอาชนะเขาได้ แม้ว่าจะโจมตีอย่างดุร้ายมากขึ้น  อย่างนั้นมีแต่จะทำให้ผนึกหลุดเร็วขึ้น  ยิ่งตั้งใจทำเช่นนั้น เขาก็ยิ่งพอใจ

แต่เจ้าเด็กนี่ไม่ยอมต่อสู้แม้แต่น้อย แต่กลับมุดเข้าไปในผนึกแทน เขาต้องการทำอะไรกันแน่!-!