เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1006 เจ้ากัดข้า ข้าจะกัดเจ้าบ้าง

ตอนที่  1006  เจ้ากัดข้า ข้าจะกัดเจ้าบ้าง

เกี่ยวกับการดำเนินแผนชายงาม เย่ว์หยางไม่ได้สนใจ

 

เขาคาดว่าสาวเผ่ามนุษย์เงือกชุดเขียวไม่เคยได้พบเจอหนุ่มรูปงามอย่างเสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวมาก่อน  หนุ่มหล่อเหล่านี้มีบุคลิกนิสัยที่แตกต่างกัน พวกเขามีใจมั่นคงไม่หวั่นไหว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเจ้าอ้วนไห่ แผนชายงามนี้โหดร้ายสำหรับเขา!  ไม่ต้องพูดถึงหนุ่มรูปงามอย่างเสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัว แค่เย่คงที่จัดว่าเป็นหนุ่มหน้าตาธรรมดา เมื่อเทียบกับเจ้าอ้วนไห่ทำให้ดูดีขึ้นทันตาเห็น

โชคดีที่เย่ว์หยางงานยุ่งเกินกว่าจะมาได้  มิฉะนั้นพอเขาถอดหน้ากากเงินออกส่งยิ้มสดใสเหมือนดวงอาทิตย์  คาดว่าชิงผิงคงตะลึงลานอยู่กับที่... เย่ว์หยางส่งเถ้าแก่กันฉวนไปที่หอทงเทียนแล้วรีบออกเดินทางต่อ

อาการคิดถึงมาตุภูมิถิ่นเกิดบรรพบุรุษ ทำให้เขาดีใจที่ได้กลับมา

เรื่องแบบนี้มอบให้อาจารย์จิ้งจอกเฒ่าและจุนอู๋โหย่วรับมือ  ส่วนเรื่องสาวๆ เขารับผิดชอบเอง!

ยากนักที่เด็กหนุ่มจากโลกอื่นจะมีโอกาสอยู่ร่วมกับราชันย์ปีศาจใต้สาวผีผาหยกและเป็นองค์หญิงแห่งเผ่าภูตบูรพา 

 “เป็นราชาก็ไม่เลว มีสมบัติไหลมาเทมามากมาย”  ราชันย์ปีศาจใต้ ถ้าขืนให้ราชาอื่นได้ยินคำพูดนี้ คงได้กระอักเลือดตายคาที่เป็นแน่  นอกจากนางจะเป็นราชาแล้ว ยังจะเปิดคลังเก็บสะสมสมบัติอีกหรือ?  นางน่าจะได้รับมากกว่าดีกว่าปล่อยให้จื่อฟงเอาไปปรนเปรอจูกวง หีบสมบัติทั้งหมดนางครองไว้ทั้งหมด  แค่นี้ยังไม่พอ ที่น่ากลัวที่สุดก็คือราชาชิงหลาง โหลวลั่ว ว่านเจียว ฯลฯ ที่ตายในศึกนี้  พวกญาติและผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาเพื่อให้ได้ที่ลี้ภัยทั้งหมดขึ้นอยู่กับน้องสาวของจักรพรรดินีเทียนฟา ถึงกับเปิดคลังรอให้นางมารับเอาสมบัติไป 

นอกจากนี้มีขุนนางเจ้าแคว้นและเจ้าเมืองนับไม่ถ้วนเพื่อจะสร้างความพอใจให้กับราชินีผู้ปกครองคนใหม่ต่างก็ส่งสมบัติมาให้นาง ผลก็คือทำให้ราชันย์ปีศาจใต้สาวผีผาหยกได้รับสมบัติมากมาย

 “มีสมบัติเป็นเรื่องดีจริงๆหรือ?”  ตอนนี้เย่ว์หยางมีความสุขกับชีวิตคู่ที่ได้อยู่กับราชันย์ปีศาจใต้สาวงามร้อนแรงแห่งเผ่าภูตบูรพา

 “มันก็ดีอยู่หรอก แต่กำลังมันไม่พอเพียง  ความแข็งแกร่งยังไม่เพิ่ม!” ราชันย์ปีศาจใต้นอนเหยียดยาวอยู่ริมขอบสระ

เนื่องจากอุณหภูมิน้ำสูงเล็กน้อย ใบหน้าที่เปียกน่าหลงใหลของนางแดงซ่านเล็กน้อย คางแหลมของนางพาดอยู่บนแขนนุ่มนิ่ม ทำให้นางดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

แม้ว่าร่างที่อวบอิ่มสมบูรณ์จะนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวปกปิด แต่พลังรอบตัวเหมือนอาวุธอันตรายถึงตายได้

ผ้าเช็ดตัวติดแนบเนื้อ

เนื่องจากแช่น้ำและนางเคลื่อนไหวโดยพยุงตัวอยู่กับที่ ด้านข้างผ้าเช็ดตัวเหมือนกับจะมีรอยแยกให้เห็นวับๆ แวมๆ บ้างเล็กน้อย แม้ว่าจะเห็นไม่ชัดเจนแต่ส่วนเว้าโค้งขาวอวบอิ่มก็ดึงดูดสายตา เย่ว์หยางไม่กล้ามองนางมาก เพราะเกรงว่ากำลังขวัญของเขายังไม่เพียงพอ เขาอดใช้เล็บเกาพื้นมิได้  ตามปกติแล้วแม่สาวนี้จะแต่งตัวมิดชิด นึกไม่ถึงอาวุธคู่ของนางดูร้ายกาจขนาดนี้!

ถ้าเปลี่ยนเป็นสาวน้อยอื่น เย่ว์หยางคงโห่ร้องและกระโดดเข้าหาและกอดนางให้หนำใจ

แต่ลูกไม้นี้จะใช้กับแม่สาวนี่ต้องระวังตัว

จะใช้สุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้  คิดจะทำตัวเป็นจอมเจ้าชู้ยักษ์และปล้ำนางอาจเหมือนง่าย  แต่ปัญหาตามมาก็ไม่น้อย ถ้าบิดานางรู้ว่านางถูกปล้ำ และนางไม่ได้ตกลงปลงใจว่าจะวางตัวในสถานะใด คิดว่าเขาคงต้องคว้ามีดทำครัวมาไล่ฆ่าเขาทันทีแน่

ถ้าตัดสินใจกำหนดสถานะแน่นอน  อย่างนั้นจะมีเรื่องยุ่งยากมากกว่า คาดว่าพี่เมียน้องเมียคงได้คว้ามีดทำครัวมาไล่ฟันเขาแน่

ในช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนแต่งงานกับเสวี่ยอู๋เสีย โล่วฮัวและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เรื่องการกำหนดสถานะเป็นเรื่องปวดหัวมาก

ตอนนี้แม่สี่และผู้อาวุโสอื่นยังรู้สึกลำบากใจ

ถ้าเขาเพิ่มความวุ่นวายอีกครั้งไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง

 เย่ว์หยางได้แต่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก็ได้แต่ทนต่อไป ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกฝ่ายเลี้ยงธิดาจนเติบใหญ่  ถ้าเขามีลูกสาวเอง เขาคงลังเลจะให้แต่งงาน  ต้องควบคุมจังหวะเวลา อย่าไปยุ่งอย่าไปบังคับ  นอกจากนี้นางยังเป็นองค์หญิงของเผ่าภูตบูรพา เขาไม่อาจหักหาญน้ำใจนางได้ทันที ต้องค่อยๆ ปลูกฝังความปรารถนาดีให้นางนิยมชมชอบในตัวเขาก่อน คู่รักมักพูดถึงการออกเที่ยวด้วยกันหรือทำเรื่องสนุกเพลิดเพลินอย่างอื่นเพื่อสร้างอารมณ์ร่วม จากนั้นจับมือถือแขนสร้างสรรค์อารมณ์รักที่ดื่มด่ำ

ต้องพูดคุยเพื่อสร้างความนิยมชมชอบเสียก่อน!

พาเที่ยวชมสวนดูภาพยนตร์ จากนั้นก็ลืมไป แม้ว่าบทสนทนาบางบทสร้างความประทับใจ

 “ด้วยพลังของเจ้า ยังต้องเป็นราชาในแดนสวรรค์ อาจจะต้องพบเรื่องยุ่งยาก  เจ้ามั่นใจในพลังไหม  นอกจากนี้ราชาควรตั้งข้าในฐานะหัวหน้าองครักษ์ ขอเพียงราชาสั่งให้ไปทางตะวันออกรับรองข้าไม่ไปทางตะวันตก   ใครจะกล้าตอแยราชา นั่นถือว่าเป็นการล่วงอำนาจ มีอะไรโปรดสั่งข้าน้อยได้  ผู้น้อยจะจัดการทำให้เป็นอย่างดี”  เย่ว์หยางรีบประจบ

 “แต่ผู้อื่นมิอาจเป็นราชาได้ตลอดไป!”  ราชันย์ปีศาจใต้พูดหยอกเย่ว์หยาง

 “ราชาต้องมีความทะเยอทะยาน มีเป้าหมายยิ่งใหญ่จึงจะได้รับการชื่นชม”  เย่ว์หยางจับมือนางแนบอก  ราชันย์ปีศาจใต้ยิ้มตอบเล็กน้อยและนางยื่นข้อเสนอ “ความจริงข้าถูกข่มกักพลังไว้ทำให้ไม่อาจเลื่อนระดับได้ แต่ถ้าเจ้ารู้สึกว่าเจ้ามาถึงระดับคอขวดของพลัง  การเลื่อนระดับพลังทำได้ช้ามาก ต้องฝ่าฟันเพื่อให้ไประดับที่สูงยิ่งขึ้น  ต้องมีการวางรากฐานที่ดี  แต่วิธีฝึกฝนของทุกคนมีข้อจำกัด  พวกเขาไม่สามารถฝืนตนให้ก้าวหน้าได้ภายในข้อจำกัด”

เย่ว์หยางกล่าวว่าในช่วงแรกหลังจากทุกคนยกระดับพลังที่โลกพฤกษาบันไดสวรรค์  จักรพรรดินีราตรีให้คำแนะนำเสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เจ้าเมืองโล่วฮัวและราชันย์ปีศาจใต้ผู้เข้าใกล้ระดับปราณราชันย์ทันที

จักรพรรดินีราตรีแนะนำพวกนางให้ค่อยๆ บรรลุผ่านระดับปราณราชันย์ให้ได้และพยายามวางพื้นฐานให้ดี

เพราะในการผสานจิตวิญญาณกับเย่ว์หยางเป็นเรื่องง่ายที่ทุกคนจะเข้าใจความลับของปราณราชันย์ ตราบเท่าที่มีระดับพลังเพิ่มขึ้นเป็นเรื่องง่ายที่จะก้าวหน้า ไม่มีความยากมากมาย ด้วยวิธีนี้แทนที่จะพบกับประสบการณ์ในการฝึกฝนอย่างยากลำบาก เพียงแต่รากฐานจะไม่แน่นไม่ดีเท่ากับการฝึกฝนอย่างเดียว

ทุกคนรับรู้คำแนะนำของจักรพรรดินีราตรีเป็นอย่างดี

ถ้านางฝึกฝนพลังคู่รักกับเย่ว์หยาง หรือฝึกพลังคู่สามีภรรยา ก็ไม่จำเป็น วิธีก้าวหน้าที่ดีที่สุดก็คือฝึกพลังคู่รักกับเย่ว์หยาง

ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเสวี่ยอู๋เสีย หรือโล่วฮัว องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน ควรพยายามชะลอความเร็วในการเลื่อนระดับพลัง และฝึกฝนพื้นฐานให้หนัก

ความก้าวหน้าไม่เป็นปัญหา ทุกคนควรให้ความสำคัญกับการสร้างพื้นฐานให้ดีที่สุด

มีแต่รากฐานที่ดีที่สุดเท่านั้นจะรองรับระดับพลังที่ยิ่งใหญ่ได้

ราชันย์ปีศาจใต้มักจะฝึกมาอย่างนี้เสมอ ไม่เช่นนั้นด้วยความแข็งแกร่งและความเร็วในการฝึกฝนของนาง น่าจะเหนือกว่าระดับปราณราชันย์ไปแล้ว เย่ว์หยางคาดว่าหากนางไม่ได้ถูกพลังกฎข่มเอาไว้อย่างเด็ดขาด  คาดว่านางจะได้รับมรดกพลังของบรรพบุรุษถึงสองครั้งที่บันไดสวรรค์และโลกพฤกษา  นางบรรลุปราณราชันย์ระดับสองไปแล้ว หรืออาจจะสูงกว่านั้นและเลื่อนระดับได้เร็วกว่าเสวี่ยอู๋เสีย

ตอนแรกพลังของนางดีมาก แต่นางมีเวลาฝึกฝนร่วมกับเย่ว์หยางน้อยเกินไปจึงทำให้พลังของเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแซงนาง

 “เร็วๆ นี้ข้ารู้สึกว่าการฝึกฝนยากจะก้าวหน้ามากขึ้นทุกที  แต่ข้าโลภมาก หวังอยู่เสมอว่าการพัฒนาก้าวหน้าจะมีมากยิ่งขึ้น  บางทีความคิดนี้อาจไม่ใช่การแสวงหาความแข็งแกร่งที่แท้จริง”  ขณะราชันย์ปีศาจใต้ยิ้ม  น้ำแข็งและหิมะก็ละลายได้

 “ดวงสุริยาเป็นธรรมชาติที่อยู่ในเส้นทางการฝึกฝน อย่าจริงจังกับความสำเร็จเกินไป  มิฉะนั้นเราจะติดอยู่ในกับดักที่แฝงมากับพลัง  ที่สำคัญเราต้องมีหัวใจที่แข็งแกร่ง”  เย่ว์หยางปลอบนางอย่างอ่อนโยน

 “ข้า, ข้าเตรียมตัวเตรียมใจแล้วจริงๆ”  ราชันย์ปีศาจใต้ลดเสียงแผ่วเบาและก้มหน้าด้วยความอาย  “ไม่รู้หรือ ว่าผู้อื่นหมายความว่ากระไร?”

 “ตำหนักของเจ้าอยู่ไหนหรือ?” ถ้าตอนนี้เย่ว์หยางไม่เข้าใจ นับว่าเป็นตัวโง่งมบัดซบโดยแท้

 “ที่นี่ได้ไหม?”  ราชันย์ปีศาจใต้รู้ว่าถ้านางกลับไปที่ตำหนัก แม้ว่าจะอยู่ในที่ลับแต่ก็จะทำให้ผู้คนรู้  ถ้าอยู่ในที่ซึ่งไม่คุ้นเคยก็ยากจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกประหม่า ในทางกลับกันบ่อน้ำพุร้อนนี้ไม่มีคนอื่น

ขอเพียงมีคู่รักอยู่ด้วย ที่ไหนก็งดงามหมดไม่ใช่หรือ?

เย่ว์หยางเมื่อได้ยิน

ก็เข้าใจหัวใจนางทันที

ความจริงเผ่าภูตบูรพาทำให้นางดูเหมือนราชาผู้น่าเกรงขาม แต่ความจริงแล้วนางคือแกะน้อยผู้อ่อนโยนที่น่ารักและว่าง่าย  แต่ความความอ่อนโยนของนางมีมากกว่า  นางเป็นสตรีที่กล้าแสดงออกถึงความรักเหมือนเมื่อตอนที่นางเล่นผีผาหยกเผยความในใจให้เย่ว์หยางได้ทราบ  เป็นการกล้าแสดงความรักที่แฝงนัยอยู่เล็กน้อย 

เย่ว์หยางหยิบผีผาหยกที่วางอยู่ริมสระส่งให้ราชันย์ปีศาจใต้

เขานั่งข้างสระว่ายน้ำก่อนจากนั้นดึงหญิงงามเข้าใกล้และจูบหน้าผากนางอย่างแผ่วเบา  “ข้าอยากฟังเพลงที่เจ้าเล่นครั้งล่าสุด...”

ราชันย์ปีศาจใต้อายเล็กน้อยแต่ปลาบปลื้มใจไม่มีใดเปรียบ

มือที่ขาวดุจหยกกรีดนิ้วบรรเลงผีผาหยกเสียงไพเราะ ดังไปทั่วหุบเขาลำธาร

ต่อให้คนอื่นไม่เข้าใจจังหวะเพลง แต่จะเข้าใจความหมายที่แฝงไปด้วยความรักในท่วงทำนอง  ต่อให้ไม่เคยได้ฟัง แต่เขาสามารถเข้าใจความหมายความรู้สึกที่แฝงและเข้าใจนาง มองนางด้วยความรัก

ไม่รู้ว่าเพลงหยุดลงเมื่อใด  แต่ความรักมิได้ลดลง

ทั้งสองจำไม่ได้กอดกันและกันตั้งแต่เมื่อใด  แต่ไม่สำคัญ พวกเขาจุมพิตกันอย่างอ่อนโยนระมัดระวัง  แสดงความรู้สึกความในใจผ่านถึงกันในช่วงเวลาสั้นๆ  แต่เพียงเท่านี้ยังไม่สามารถสนองตอบอารมณ์ของคู่รักได้ เมื่อริมฝีปากสัมผัสกันครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดก็ไม่แยกจากกันอีก มีแต่จุมพิตที่ร้อนแรงจึงจะบรรเทาไฟรักสุมทรวงพวกเขาได้ แค่จูบก็ยังไม่พอ ไม่ว่าจะขอเพียงใดก็รู้สึกว่ายังไม่พอใจ

ริมฝีปากนางบวมเล็กน้อย นางถอนลิ้นจากปากเขา

 “เจ้าป่าเถื่อนมากจริง” นางถอนปาก แต่ความจริงแล้วนางชอบความเถื่อน

 “บางครั้งข้าก็สุภาพอ่อนโยน อย่างเช่นตอนนี้ไง!”  มือเย่ว์หยางแหวกเข้าไปในผ้าเช็ดตัวขององค์หญิงเผ่าภูตบูรพาไล้ไปตามเนินอก

 “เฮ้..ตัวร้าย ทำไมมือเจ้าสั่น?” นางชอบความร้ายกาจของเขา เพียงแต่นางไม่เข้าใจวิธีของเขา”

 “ราชาที่รัก เจ้าว่าข้าไม่ประหม่าหรือ?”  เย่ว์หยางอยากหัวเราะ แม่สาวนี่น่ารักมาก  แต่เขาจะไม่บอกกลเม็ดระหว่างคนรักแน่ เรื่องนี้ต้องให้นางค่อยๆ เรียนรู้ไม่ใช่หรือ  แน่นอนนางไม่ใช่คนโง่  เมื่อความเคลื่อนไหวของเขารุกล้ำมากขึ้นทุกที  นางจึงเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว  “กล้าทำผิดล่วงเกินราชา ข้าตัดสินจองจำเจ้าตลอดชีวิต ไม่ให้ไปจากข้า...โอ๊ว อย่ากัด  ถ้าเจ้ากัด ข้าจะกัดเจ้าบ้าง..”

 “การกัดกันเรียนรู้กันได้ง่ายมาก  ท่านราชาอยากเรียนรู้ไหม?”  หมาป่าร้ายเริ่มเกลี้ยกล่อมองค์หญิงเผ่าภูตบูรพา

 “จริงหรือ?”  องค์หญิงเผ่าภูตบูรพาเหมือนกินยาเสพติด

 “แน่นอน เรียนรู้ได้แน่”  ตอนนี้หมาป่ายิ้มด้วยความรู้สึกอย่างหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ขโมยไก่ได้สำเร็จ