ตอนที่ 1064 ข้อมูลทั้งเปิดเผยและทางลับ
องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตื่นแต่เช้าเพื่อฝึกดาบของนาง
เย่ว์หยางมองดูนางอยู่ครึ่งชั่วโมง แม่เสือสาวไม่หยุด ดูเหมือนยังโกรธเรื่องที่เขาพูดเมื่อคืน หลังจากเย่ว์หวี่ลุกขึ้น นางบอกใบ้เย่ว์หยางทำนองว่าไม่ต้องกังวล ปล่อยให้องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ได้รักษาหน้าของนางสักเล็กน้อย โชคดียังมีขั้นตอนอีกเล็กๆ น้อยๆ
หลังจากกินอาหารเช้า เย่ว์หยางออกจากโลกคัมภีร์และกลับไปที่ปราสาทไดมอนด์สตาร์
“ท่านต้องการตรวจสอบอาณาเขตหรือ?” พ่อบ้านตู้ลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับแผนการเดินทางของเย่ว์หยาง
“ปราสาทไดมอนด์สตาร์เปลี่ยนเจ้าของใหม่ ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ในฐานะที่เป็นเจ้าผู้ครอบครอง ข้าคิดว่าต้องรู้จักอาณาเขตและผู้คนของข้า” เย่ว์หยางทำท่าเหมือนกับบอกว่าเขาพร้อมจะเป็นเจ้าปราสาทแล้ว
“แต่สิ่งที่ตามมา ท่านไม่จำเป็นต้องคาดคิด” พ่อบ้านตู้ลี่เตือนเขา
“เพราะอย่างนั้น ข้าจึงต้องไปดูให้มาก” เย่ว์หยางยิ้ม
“ถูกต้อง คุณชายพูดถูกแล้ว!” แม่ครัวซูซานหัวเราะเสียงดัง “ปล่อยให้คนพวกนั้นทำตัวเหลวไหล ลองดู มิฉะนั้นคุณชายก็ยังไม่รู้ความจริง! ข้าเห็นด้วยกับการเที่ยวตรวจสอบของคุณชาย มีสิ่งเดียวที่ต้องระวังก็คือความปลอดภัย อย่าปล่อยให้คนร้ายกาจแบบนั้นทำอะไรตามอำเภอใจ”
“นี่ยังไม่ควร...” เย่ว์หยางรีบปฏิเสธว่า ตอนนี้เจ้าเมืองไม้เงินและจงหัวกำลังให้ความสนใจด้วยตัวพวกเขาเอง เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะสร้างปัญหา
“อย่างนั้น ท่านต้องการแจ้งลงไปหรือไม่?” พ่อบ้านตู้ลี่หมายความว่าจะให้บริวารร่วมทำงานอย่างเป็นทางการหรือไม่
“ถ้าเจ้าทำอย่างนั้น จะมีผลเช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่ทางการจากส่วนกลางลงไปตรวจการ ถนนทุกสายจะถูกกวาดจนสะอาด แม้แต่ขอทานก็ไม่ปรากฏมีให้เห็น สถานที่ตรวจสอบจะถูกจัดฉากไว้ล่วงหน้า แม้แต่ชาวนาที่ต้องถูกตรวจสอบทุกอย่างในบ้านล่วงหน้าสองหรือสามวัน จะเต็มไปด้วยสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน เครื่องใช้สอยภายในบ้านล้วนแต่เป็นของดีๆ ที่หาซื้อไม่ได้ทั้งชีวิตของพวกเขา มีการซักซ้อมบทสนทนากันไว้ก่อน คำถามคำตอบมีหลายชุด ไม่ว่าเจ้าจะถามคำถามใด ก็จะมีคำตอบเป็นมาตรฐาน ในหมู่พวกเขามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ในความทรงจำที่ขมขื่นและความหวานชื่น ความแตกต่างจากอดีตและปัจจุบัน เมื่อพูดถึงการสร้างอารมณ์ น้ำตาก็เป็นเครื่องมือที่มีความจำเป็นเช่นกัน ในท้ายที่สุดก็จะกล่าวขอบคุณท่านผู้นำที่ดูแลเอาใจใส่และการแสดงออกที่มีความจริงใจอย่างยิ่ง ในช่วงเวลาสั้นๆ พวกเขาจะเอามือเช็ดน้ำตาเงียบๆ นั่นแหละกระบวนการสร้างภาพทั้งหมด เจ้าคิดว่าข้าต้องการเห็นภาพอย่างนี้หรือไม่?” คำพูดของเย่ว์หยางทำให้พ่อบ้านตู้ลี่และแม่ครัวซูซานงงทำอะไรไม่ถูก
ในที่สุดพ่อบ้านตู้ลี่รีบสนองตอบอย่างรวดเร็ว
นางพยักหน้าก่อน
จากนั้นนางถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง “คุณชาย! ท่านมีความเข้าใจหุบเขามนุษย์เป็นอย่างดี ถ้าท่านสั่งการลงไป มันอาจเป็นเช่นนั้นจริงๆ”
เย่ว์หยางโบกมือ “ไม่ใช่แค่หุบเขามนุษย์ แต่เป็นเหมือนกันเกือบทุกที่ ตราบใดที่มีคนอยู่ในสถานที่ๆ มีคนเป็นผู้นำ ก็มีโอกาสที่จะเกิดปรากฏการณ์แบบนี้ คนเราบางครั้งก็เหมือนใส่เกราะใส่หน้ากากปิดบังหน้าตา ถ้าไม่ต้องการถูกขัดขวางแบบนั้น ทางที่ดีที่สุดก็คืออ้อมเลี่ยงเดิน
หลังจากพ่อบ้านตู้ลี่ได้ยินแล้ว นางมองหน้าแม่ครัวซูซาน
ไม่มีอะไรพูดต่อ นอกจากพยักหน้าเล็กน้อย
ตอนนี้พวกนางโล่งใจในที่สุด เพราะพวกนางกังวลว่าคุณชายจะยังเติบโตไม่พอ แต่คุณชายมีสายตาเฉียบคมยาวไกลมากกว่าพวกนาง และยังเข้าใจจุดอ่อนและธรรมชาติของมนุษย์และสังคมมนุษย์เป็นอย่างดี
มีคุณชายผู้เติบใหญ่เป็นเจ้าของปราสาทไดมอนด์สตาร์คนใหม่...จะทำให้ปราสาทไดมอนด์สตาร์ฟื้นฟูความรุ่งเรืองเหมือนเจ้าปราปราสาทคนก่อนได้แน่นอน
เมื่อเขาถอดตราเครื่องหมายขุนนางออกและสวมชุดทหารรับจ้าง พ่อบ้านตู้ลี่กล่าว “คุณชายต้องการคนติดตามสักสองสามคนไหม? หากมีเรื่องฉุกเฉินเกิดขึ้นจะได้แก้ไขได้ทัน”
เทียบกับพ่อบ้านตู้ลี่แล้ว ป้าซูซานตรงไปตรงมายิ่งกว่า
พ่อบ้านตู้ลี่ไม่เต็มใจให้เย่ว์หยางผู้เป็นเจ้านายรู้สึกว่าความเป็นผู้ดูแลบ้านของนางมีอำนาจมากไป แต่แม่ครัวซูซานไม่คิดเช่นนั้น
นางเชื่อว่าทุกอย่างจะดีสำหรับคุณชาย จากนั้นจึงค่อยแนะนำให้ทำ แม่ครัวซูซานแขวนดาบทหารรับจ้างธรรมดาไว้ที่เอวเย่ว์หยาง ดาบนี้จะไม่มีผลอะไร เป็นแค่สัญลักษณ์ของทหารรับจ้าง ขุนนางสามัญทั่วไปจะไม่แขวนดาบเหล็กไว้ที่เอว เมื่อสะพายดาบแล้ว แม่ครัวซูซานมองซ้ายมองขวา นางทำเสียงจุ๊ๆ แล้วส่ายหน้า “แม้แต่ท่าทางก็ดูเหมือนหนุ่มหล่อ... คุณชายสวมชุดธรรมดาก็ยังดูมีราศีเหมือนตระกูลชั้นสูงผู้สง่างาม พูดถึงการนำ ภาพลักษณ์ของข้าไม่ได้โดดเด่น นอกจากนี้ยังมองออกได้ง่าย ให้พ่อบ้านตู้ลี่ไปเถอะ ให้นางแสดงบททหารรับจ้างก็ยังดูดี ให้นางดำเนินการสืบดูครั้งหรือสองครั้งก่อน”
ถ้าให้ยกเลิกการติดตามอย่างเด็ดขาด คาดว่าผู้จัดการบ้านตู้ลี่คงไม่พอใจ
เย่ว์หยางไม่มีทางเลือก ได้แต่ยอมตกลง
เมื่อเห็นว่าคุณชายยอมตกลงด้วย พ่อบ้านตู้ลี่เปลี่ยนชุดทันที นางเปลี่ยนเป็นชุดทหารรับจ้าง ริมฝีปากนางทาลิปสติก ผมย้อมเป็นสีม่วง ข้างหลังนางเป็นหุ่นรบที่ดูคล้ายสุนัขป่าหรือสุนัขจิ้งจอก มองดูภาพรวมดูเหมือนว่าถ้าไม่ใช่คนรู้จักก็ไม่มีทางดูออกว่านี่คือพ่อบ้านตู้ลี่ มองดูเหมือนทหารรับจ้างวัยกลางคนที่มีมาตรฐานการครองชีพที่ผ่านความรุ่งเรืองมาบ้าง
เมื่อจับคู่กับหุ่นรบรูปสัตว์ร้ายข้างหลังนาง พลังโน้มน้าวใจมากขึ้นเป็นสองเท่า
หุบเขามนุษย์ ไม่เหมือนกับแดนสวรรค์ข้างนอก
ผู้คนที่นี่ไม่สามารถทำอะไรตรงไปตรงมา พวกเขาจะต้องพึ่งพาหุ่นรบคู่หูเพื่อแสดงพลังต่อสู้ของพวกเขา.... ด้วยวิธีนี้ในฐานะที่เป็นทหารรับจ้าง เย่ว์หยางปลอมตัวเป็นทหารรับจ้างคาดดาบ ความจริงดูแล้วเหมือนขยะมากกว่า คาดว่าตระกูลใหญ่ที่ขาดกำลังคนคงจ้างไว้ แต่ถ้าเป็นตระกูลเล็กๆ ทั่วไปจะปฏิเสธ
เหตุผลนั้นง่ายมาก ไม่มีใครอยากจ้างทหารรับจ้างที่กินแล้ว แต่ทำงานไม่ได้เรื่อง
ส่วนอสูรศึกนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง
มันสามารถต่อสู้ได้ตลอดเวลา ไม่ต้องพูดถึงพลังการต่อสู้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือสามารถใช้งานได้ตลอดเวลา!
จากการเปรียบเทียบระหว่างทหารจักรวรรดิกับทหารรับจ้างที่ติดดาบอาวุธ ทหารรับจ้างเหมือนกับยามรักษาความปลอดภัยในชุมชนหรือสวนสาธารณะและสวมใส่เครื่องแบบคอยจับตาดูคน มองดูมาดดีแต่ประสิทธิภาพในการต่อสู้เหมือนขยะ แน่นอนว่าไม่มีใครคาดหวังให้พวกเขาต่อสู้เพื่อฆ่าศัตรูได้จริงๆ ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือ หวังว่าพวกเขาจะคอยเฝ้ารักษาประตูบ้านให้ดีเพื่อให้ทุกคนนอนหลับได้สบาย จะให้ยามรักษาความปลอดภัยฉีกเครื่องแบบโชว์ชุดสีฟ้านุ่งกางเกงในสีแดงอย่างซุปเปอร์แมนพิทักษ์ความสงบสุขของโลกน่ะหรือ? คาดว่าจะมีความปลอดภัยบางส่วน แต่พลังการต่อสู้เช่นนี้ยากจะเกิดได้จริง การฝึกพลังเท้าเหล็กลอยน้ำในคุกสัก 20 ปียังทำได้ดีกว่า แต่ทหารรับจ้างกับหุ่นนักรบที่ตามหลังพวกเขาเล่า?
แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
พวกมันได้รับการยกระดับใหม่ เทียบได้กับการยกกองทัพ ออกไปรบ
หากหุ่นรบรูปสัตว์นั้นแข็งแกร่ง หรือชุดหุ่นรบทหารรับจ้างขนาดยักษ์ยกระดับถึงชั้นหนึ่ง ก็เท่ากับเขย่าบัลลังก์จักรพรรดิสวรรค์อย่างไม่เคยมีมาก่อน
“เดินทาง”
เย่ว์หยางและพ่อบ้านตู้ลี่ตัดสินใจไปที่เขตงานเหมืองก่อน ที่สำคัญเหมืองที่นี่ทำเงินได้
แม้ว่าจงหัวจะเขียนจดหมายบอกว่าจะส่งผู้เชี่ยวชาญไปสำรวจเหมือง แต่ทุกคนรู้ว่าการสำรวจหาแร่ไม่อาจรับประกันความถูกต้องได้ ต้องสำรวจให้แน่นอน แต่ก็ยังกลัวเจ้าของที่จะรู้ เย่ว์หยางตัดสินใจใช้จักษุญาณทิพย์ตรวจดู ไม่น่าเชื่อว่าเขาไม่สามารถมองเห็นความจริงได้ และเป็นที่น่าเสียดายที่หนูเบญจธาตุค้นสมบัติไม่สามารถเรียกออกมาใช้ได้ มิฉะนั้นเรื่องต่างๆ จะง่ายขึ้น อสูรทำสัญญาไม่สามารถใช้ในหุบเขามนุษย์ได้ แต่ก่อนนั้นเย่ว์หยางมีอสูรหุ่นที่ผลิตไว้ และไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ตัวอย่างเช่น ตัวอย่างเช่น อ็อพติมัส ไพรม์และเมกะทรอน อสูรหุ่นรูปมนุษย์ที่เย่ว์หยางสร้างให้พวกมันสู้ได้แต่ล้มเหลว แต่เขาก็ยังสามารถเอาออกมาจากแหวนเก็บของเพื่อให้พวกมันช่วยเก็บข้อมูลได้
อย่างไรก็ตามเนื่องจากกฎสวรรค์โบราณของหุบเขามนุษย์อสูรหุ่นที่ไม่ได้รับการยอมรับจากเทวรูปเทพสงครามไม่อาจใช้ในการต่อสู้ได้
มันไม่สามารถโจมตีได้
มันเป็นเหมือนกับทหารรับจ้าง แต่ถือดาบไว้เป็นเครื่องประดับ
นอกจากนี้ เย่ว์หยางนึกไม่ถึงว่าหุ่นของเขามีพลังแค่ชั้นบรอนซ์ระดับหกเท่านั้น
คนที่เกิดใหม่ในหุบเขามนุษย์ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถใช้กำลังได้ แต่พลังทางกายภาพไม่เปลี่ยนแปลง ไม่อาจใช้วิทยายุทธ์ได้ ตัวอย่างเช่นฮ็อกกลุ่มเดียวกับที่เข้ามาพร้อมกับเย่ว์หยาง แม้ว่าการเกิดใหม่ของเขาแทบไม่มีอะไรดี เขาเป็นแค่ทหารรับจ้าง แต่แม้ว่าจะพบกับจีอู๋ลี่ จีอู๋ลี่เองก็ไม่มีทางเลือก เขาได้แต่อาศัยหุ่นนักรบพันตัวรายล้อมฮ็อกไว้ เชื่อว่าก็ทำอะไรฮ็อกไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นหุ่นนักรบไม่สามารถโจมตีคนได้ ต้องมีกฎรองรับถึงจะทำได้
ในหุบเขามนุษย์จะต้องใช้สติปัญญาในการแก้ไขปัญหา
“แยกกันเดิน!” เย่ว์หยางรู้ว่าเมื่อคนสองคนเดินด้วยกัน จะเป็นเป้าหมายให้ถูกพบได้ง่าย
“ดี” พ่อบ้านตู้ลี่รู้ดีอยู่แล้ว
ต่างจากพ่อบ้านตู้ลี่ที่เดินเป็นเส้นตรง เย่ว์หยางเดินวนอ้อมอย่างจงใจ และไปวนแถวๆ หมู่บ้านใกล้เหมือง หลังจากแอบตรวจสอบข้อมูลบางอย่างเขาค่อยมาที่บริเวณเหมือง
หนึ่งวันผ่านไป
เย่ว์หยางไม่รีบเร่งเข้าไปในพื้นที่ทำเหมือง แต่เจอโรงเตี๊ยมเล็กๆ นอกเหมือง เขาใช้บัตรประจำตัวทหารรับจ้างปลอมที่ได้รับจากแม่ครัวซูซานเพื่อชำระบัญชี สั่งให้จัดโต๊ะอาหารและเหล้า เถ้าแก่หญิงรูปร่างยั่วยวนอยู่แถวๆ นั้น ส่วนเถ้าแก่ชายร่างผอมหัวเถิกมองอยู่ข้างๆ และหัวเราะเป็นครั้งคราวราวกับว่าเขาไม่เห็นว่าภรรยาของตนเองกำลังทำเจ้าชู้กรุ้มกริ่มกับคนแปลกหน้า
พื้นที่ทำเหมืองส่วนใหญ่กันดาร มีไม่กี่คนที่จะมาพักผ่อน แต่คนใจดีอย่างเย่ว์หยางกลับมาจับจ่ายเพื่อพักอาศัยถึงสามวัน แต่ละครั้งจะสั่งเหล้าและอาหารที่ดีที่สุด
เขาชำเลืองมองหน้าอกของภรรยาเถ้าแก่เป็นระยะๆ
ก่อนจะเริ่มทำความคุ้นเคย
เถ้าแก่กำลังเช็ดทำความสะอาดชั้นวางแก้วขณะได้ยินเสียพูดคุยของเย่ว์หยางและภรรยาตนเอง “พูดตามตรง ที่เหมืองจะมีการจ้างงานแน่นอน ข่าวนี้เป็นความจริงและข้าสามารถรับประกันได้ว่ามีการกล่าวกันว่าเจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์คนใหม่กำลังกลับมา พื้นหลังของเขาแข็งแกร่งมาก เขามีสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าเมืองไม้เงิน ไม่นานมานี้บุตรคนที่สิบของเจ้าเมืองไม้เงินเพิ่งให้คนแจ้งข่าว”
“เหรอ? ถ้าอย่างนั้นเหมืองก็หาสายแร่ใหม่ได้ และนั่นทำให้ต้องการคนงานมากขึ้นใช่ไหม?” เย่ว์หยางแสดงความกังวล
“สายแร่เหมืองใหม่อะไรกัน เรื่องโกหกทั้งเพ!” เจ้าของร้านหญิงจิบเหล้าเลิศรสที่เย่ว์หยางสั่งเลี้ยง นางแค่นเสียงไม่พอใจ
“เงียบเลย!” เจ้าของหัวล้านหยุดและมองไปรอบๆ เพื่อดูว่ามีใครหรือไม่
“ในเวลานี้ ไม่มีแมลงวันมารบกวน ไม่เป็นไรหรอก”
เถ้าแก่หญิงดื่มเหล้าไปสามจอกรู้สึกมึนงง เมื่อแรกพบบุรุษนางกลัวมาก และรู้สึกไม่สบายใจ “ถ้าไม่ใช่ปัญหาของพวกเขา การค้าของเราจะซบเซาขนาดนี้หรือ? เมื่อก่อนเป็นยังไง? เดี๋ยวนี้เป็นยังไง? ผ่านไปสิบปีแล้ว พอกันที!”
“มีอะไรที่เป็นความลับบอกไม่ได้หรือ?” เย่ว์หยางสั่งเหล้าดีอีกขวดรินให้ตนเองแก้วหนึ่งและให้เถ้าแก่หญิงอีกแก้วหนึ่ง
“เจ้าฟังแล้วอย่าปล่อยให้ข่าวรั่วออกไป” เถ้าแก่ร้านมองดูรอบๆ นอกจากเย่ว์หยางแล้วไม่มีแขกอื่นเข้ามาดื่มกิน จากนั้นเขาตรงเข้ามาหาเย่ว์หยางและกระซิบ “เดิมทีเหมืองเดิมจะมีแร่เพลิงแดง แร่ที่ขุดออกมาได้เป็นแร่คุณภาพดี สร้างความร่ำรวยได้เป็นธรรมดา เจ้าของปราสาทไดมอนด์สตาร์คนเก่า ข้าได้ยินมาว่า ไม่สิ...ข้าหมายถึงเจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์รุ่นก่อน นางเป็นคนลึกลับมาก นอกจากคนสนิทไม่กี่คนแล้ว ไม่มีใครรู้จักชื่อ แต่บันทึกที่นางทำไว้ไม่ตรงกัน เกี่ยวกับข่าวลือของนางเป็นไปไม่ได้ที่เล่าให้จบในสามวันสามคืน... เหมืองของเรานางสำรวจเจอด้วยตัวเอง รวมถึงดินแดนโดยรอบ นางสำรวจด้วยตัวเอง เจ้าไม่รู้หรอกดินแดนพื้นที่ทั้งหมดและปราสาทไดมอนด์สตาร์เป็นของเจ้าของผู้งดงามผู้นั้น”
“ตอนนี้พื้นที่เหล่านี้เป็นอิสระ เพราะศักดิ์ศรีของเจ้าปราสาทคนใหม่ในปัจจุบันยังไม่พอ” เย่ว์หยางแสร้งทำเป็นอยากรู้
“เกิดอะไรขึ้นเมื่อสิบปีก่อนนั้น...” เถ้าแก่หญิงโบกมือด้วยความไม่พอใจ “ตั้งแต่ท่านหญิงเจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์จากไป มีคนที่มีเจตนาชั่วร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะปราสาทไดมอนด์สตาร์มีสหายที่น่าไว้วางใจได้อยู่สองคน คาดว่าจะมีบางคนยึดไปแล้ว”
“นั่นยังไม่พอ ปราสาทไดมอนด์สตาร์ได้รับมอบจากจักรพรรดิ แม้ว่าจักรพรรดิจะไม่มีพลังที่แท้จริง แต่เขามีหน้ามีตา มอบหลายสิ่งหลายอย่างให้กับคนธรรมดาที่กล้าจะแข่งขัน หุบเขามนุษย์มีการต่อสู้กันอย่างดุเดือด ต้องพูดถึงกฎที่ยังไม่ได้พูด” เถ้าแก่ส่ายหน้าและปฏิเสธคำพูดของภรรยา เย่ว์หยางรินเหล้าให้เขาอีกจอกหนึ่ง เถ้าแก่จิบเหล้าไปเล็กน้อยและเขาจับเย่ว์หยางและลดเสียงพูดเบาๆ “บอกความลับที่ยิ่งใหญ่กับเจ้า ความจริงเหมืองไม่ได้ถูกขุดเลย และนี่เป็นเหมืองที่อุดมสมบูรณ์ อยู่ได้หลายร้อยปีไม่มีปัญหา หากขุดขึ้นมาได้จะไม่มีการขาดแคลนทรัพยากรอีกหลายร้อยปี”
“จริงหรือ?” เย่ว์หยางแสดงสีหน้าประหลาดใจ เถ้าแก่มองสีหน้าอีกฝ่ายที่ตกใจด้วยความพอใจ
“เป็นเวลาสิบปีมาแล้ว คนทำเหมือง มีการแทรกซึมเข้ามาของกลุ่มใหญ่สามกลุ่มอย่างเงียบๆ ได้ยินข้าพูดอย่างนี้บางทีคำตอบแรกเจ้าอาจนึกถึงเจ้าเมืองไม้เงิน ใช่แล้ว เขามีส่วนร่วมด้วย แต่ไม่ใช่เป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุด แต่กลับเป็นกลุ่มค้าทาสที่ใหญ่ที่สุดในหุบเขามนุษย์ เป็นหนึ่งในสิบปราสาทใหญ่องค์ชายเหลยโน่ว ตอนนี้หัวหน้านายกองที่เฝ้าเหมืองเป็นเพียงหุ่นเชิด เป็นแม่ทัพเหลยผาวที่มีสิทธิ์พูด เมื่อสิบปีที่แล้วแม่ทัพเหลยผาวถูกองค์ชายส่งเข้ามาเพื่อยึดครองพื้นที่ทำเหมือง เพราะเขาย่ามใจว่าเจ้าปราสาทไดมอนสตาร์ก่อนนั้นทุกคนได้ทำมาก่อน คนงานเหมืองเดิมไม่สามารถอดทนต่อการกดขี่พากันออกไปปีแล้วปีเล่า ตอนนี้ยกเว้นพวกทาสจากสามกลุ่มอิทธิพลใหญ่ ก็มีคนทั่วไปหรือทหารรับจ้างจำนวนมากมาที่นี่เพื่อเลี้ยงชีพ แม้จะชั่วคราวก็ตาม” คำพูดของเถ้าแก่ทำให้เย่ว์หยางรู้ทันทีว่าทำให้อีกฝ่ายหนึ่งมีความสุขมากด้วยการใช้จ่ายเพียงเล็กน้อย เพราะธุรกิจการค้าซบเซามานาน
“ทำไมเจ้าถึงไม่จากไป?” เย่ว์หยางถามแปลก
“การจากไปนั้น พูดง่าย จะจากไป เราต้องจ่ายเงินชดเชยให้แม่ทัพเหลยผาว 300 ผลึกฟ้า” เถ้าแก่กระดกแก้วเหล้ากลืนลงท้อง
“ภาษีสูง ลำบากจริงๆ” เย่ว์หยางชะงักและถาม “แล้วทำไมพวกเขาถึงประกาศจ้างงาน? ข้าเห็นมีประกาศว่ารับสมัครพนักงานจำนวนมากที่นี่! บางทีเจ้าอาจไม่รู้ว่าข้ามีความสามารถพิเศษในการสำรวจหาแร่ ข้าคิดว่าจะแสดงความสามารถของข้าได้!”
“เจ้าบอกว่าจะมาสมัครงานน่ะหรือ?” เถ้าแก่หญิงเริ่มเมา นางแค่นเสียง “ทุกๆ ปีเจ้าพวกนั้นจะใช้กลอุบายหลอกลวงคนเดินทางอย่างเจ้าที่กลับมาโดยไม่รู้ความจริง”
“อะไรนะ” เย่ว์หยางแสร้งทำสีหน้าตกใจ
“คนมากมายถูกหลอกถูกโกงทุกปี แทบทุกคนจะถูกหลอกให้ทำงานหนักเป็นเวลาหนึ่งเดือน จากนั้นปล่อยให้อยู่ภายใต้การปกครองที่โหดเหี้ยมป่าเถื่อนของแม่ทัพเหลยผาว ข้าพอจะบอกได้ว่าคนที่มีความสามารถพิเศษอย่างเจ้าอาจจะดีกว่า แต่อย่าคาดหวังว่าจะสร้างรายได้งดงามที่นี่ นี่ไม่ใช่ที่ดีงามแน่นอน เพราะเจ้าเป็นลูกค้าที่ดีที่สุด ข้าผู้พี่ขอเตือนเจ้าเป็นพิเศษ!” เถ้าแก่ตบไหล่เย่ว์หยางบอกว่าเขาไม่อาจทนเห็นเย่ว์หยางตกเข้าไปในปากเสือได้
“ขอบคุณมาก” เย่ว์หยางรีบรินเหล้าที่เหลือใส่แก้วของเถ้าแก่ร้าน “ข้าจะไปดูพรุ่งนี้ แล้วข้าจะกลับมา เพราะข้ากลัวว่าพี่น้องอีกหลายคนที่ออกเดินทางไม่กี่วันก่อนจะเข้ามาติดกับ”
“ต้องระวังแม่ทัพเหลยผาว คนผู้นี้เป็นสุนัขเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้านาย แต่ที่นี่เขาคือเผด็จการ!” เถ้าแก่หญิงที่เมามายเตือนเย่ว์หยาง
“มีคนกำลังมาจากข้างนอก น่าจะเป็นทหารที่มาดื่มกินที่นี่ เจ้ารีบขึ้นบันไดไปพักผ่อนเถอะ คนพวกนั้นมันบ้า และน่าปวดหัว!” เถ้าแก่แนะนำเย่ว์หยางให้ออกไป เถ้าแก่หญิงไม่กลัว ยังคงดื่มต่อ เย่ว์หยางสังเกตว่าที่นิ้วของนางมีแหวนเก็บสมบัติคล้ายกับแหวนแต่งงาน คาดว่าคงมีหุ่นรบอยู่ข้างใน มิฉะนั้นคงไม่สามารถอยู่ในที่นี้อย่างปลอดภัยมาได้มากกว่าสิบปี
ก่อนจะเข้าไปพัก เย่ว์หยางได้ยินเสียงด้านล่าง
เขายิ้มมุมปาก
การต่อสู้ของหุบเขามนุษย์ยังคงน่าสนใจมาก เขาไม่รู้จักองค์ชายเหลยโน่ว แม่ทัพเหลยผาวแห่งปราสาทสายฟ้า และความสัมพันธ์กับเหลยเป้าพันธมิตรผู้ซื่อสัตย์ที่สุดของจักรพรรดิเฟิ่นนิ่วในภูมิภาคสวนสวรรค์ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง อย่างนั้นโลกก็เล็กมากจริงๆ!
4 ความคิดเห็น:
กล้าโกงสมบัติเย่ว์หยาง...เดี๋ยวสะอื้นแน่ๆ
ใจจ้า
Thx for the chapter
ตกลง พ่อบ้านเป็นผู้หญิงอ้อเห็นใช้นาง
แสดงความคิดเห็น