เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1134 พบชีวิตมาแบบไหน?

ตอนที่  1134  พบชีวิตมาแบบไหน?

เพื่อจะให้ช่วงเวลาทำงานของเขาสมบูรณ์แบบ เฒ่าเหมาใช้อำนาจของเขาเต็มที่ จ้างเย่ว์ไตตันผู้มีความสามารถพิเศษเพียง ‘หล่อ’ ได้รับการว่าจ้างชั่วคราว  แม้ว่ากัวกัวจะคัดค้านเต็มที่ก็ตาม นอกจากนั้นเย่ว์ไตตันก็ยังไม่พอใจกับสถานการณ์นี้ เฒ่าเหมาก็ตัดสินใจทำเรื่องนี้

กัวกัวอยากฆ่าตัวตาย

ยิ่งเทียบกันแล้ว เขายิ่งโกรธจนอยากตาย

เขาอุทิศตนรับใช้อาณาจักรเทพอาคเนย์มาเป็นสิบปี แต่เขายังไม่ได้แม้แต่รับจ้างงานชั่วคราว เจ้าเด็กนี่กลายเป็นลูกจ้างชั่วคราวของเทพ และเขาก็ยังไม่พอใจ เป็นเรื่องที่พูดไม่ออก

แต่จะทำอย่างไรได้?  ใครไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสที่ยากพบในรอบพันปีนี้เล่า?

ถ้าเขามาที่สถานีต้อนรับในช่วงท้ายของงานรับผิดชอบของท่านเหมา..กัวกัวไม่กล้าคิดอีกต่อไปแน่นอน เมื่อเขาคิดถึงเหมาพั่วตี้ไม่ใช่คนที่ทำไม่ดีกับตัวเขา  เขาเป็นเหมือนลูกหลานที่เขาพาไปด้วยทุกที่  ถ้าไม่ใช่เพราะความเมตตาของท่านเหมา  เกรงว่าเขาจะไม่มีวันนี้  กัวกัวคิดเช่นนี้ก็หายโกรธแค้นต่อเฒ่าเหมา  แต่เพราะเจ้าเด็กหน้าขาวเย่ว์ไตตันผู้โชคดีก้าวมาอยู่ต่อหน้าเขา  ทำให้เขารู้สึกอิจฉา และไม่พอใจอย่างมาก

แน่นอนว่ากัวกัวฉลาด และไม่ยอมแสดงความริษยาให้เห็นมากเกินไป

ประการแรกต้องเห็นแก่หน้าของเหมาพั่วตี้  เขาต้องไม่ทำตัวให้ตกต่ำ  ประการที่สอง เป็นการไม่ฉลาดที่จะทำเช่นนั้น   สถานการณ์ดังกล่าวได้ข้อสรุปแล้ว ถ้าเป็นปฏิปักษ์ต่อต้าน มีแต่จะเกิดความขัดแย้งและเกลียดชังกันทันที

 “พาเขาไปพักให้ดี  หลังจากนั้นสองวัน เราจะออกเดินทางกลับไปยังอาณาจักรเทพอาคเนย์”  เมื่อมีสัญญาการทำงานอยู่ในมือทำให้อารมณ์ของเฒ่าเหมาดีจริงๆ

 “ขอรับ, ท่านผู้เฒ่า”  กักกัวรับคำโดยเคารพ  แต่พูดกับเย่ว์หยางด้วยท่าทางเย็นชา  “ตามข้ามา!”

 “เจ้าระดับใดหรือ?”  เย่ว์ไตตันที่เป็นผู้มาใหม่เตือนเขา  “ถ้าระดับเจ้ายังไม่ดีเท่าข้า  อย่างนั้นเจ้าต้องใช้มารยาทที่ให้เกียรติกัน”

 “อ๋า..เจ้า....”  กัวกัวได้ยินแล้วขยี้เท้า แทบสะดุดล้มกับพื้น คนใหม่อย่างนี้น่าเชือดให้เหมือนหมูนัก  เขาไม่ฟันเจ้านี่สักหนึ่งมีดก็นับว่าปราณีแล้ว แต่ยังกล้ามาสอนข้า  ในทางกลับกันเจ้าเป็นตัวอะไร ถ้าไม่สั่งสอนกันบ้างก็คงไม่รู้มารยาทที่ดีเป็นแน่!

 “เจ้าสามารถบอกให้เขาทำอะไรย่อมได้แน่นอน  เจ้ายังเป็นคนใหม่ ยังไม่รู้อะไรมากเท่าใด เจ้าสามารถถามกัวกัวได้ เขาเป็นคนที่มาก่อน!”  เฒ่าเหมาไปที่สนามเพื่อเตือนกัวกัวให้ระวัง อย่าท้าทายผู้มาใหม่ และเตือนเย่ว์หยางว่าผู้มาใหม่ควรถ่อมตัวและเรียนรู้จากผู้ใหญ่กว่า

 “ขอรับ, ท่านผู้เฒ่า”  มีเฒ่าเหมาอยู่ที่นี่ กัวกัวหันไปยิ้มให้เย่ว์หยาง  “ท่านลูกจ้างเทพ โปรดตามข้ามา!”

 “ใช้ได้”  เย่ว์หยางเริ่มส่ายหน้าและไม่ได้รู้สึกว่าผู้มาใหม่ถูกคุมขัง  เขาทำเหมือนกับคุณชายรูปงามถือกรงนกเขาเดินชมตลาดได้รับการยกย่องเอาใจจากกัวกัว

เฒ่าเหมามองดูและลอบส่ายหัว

ถ้ามีตัวเลือกอื่น เขาจะไม่มีทางเลือกเย่ว์ไตตันนี้

อย่างไรก็ตามผู้มีพรสวรรค์ยังขาดแคลน  ตอนนี้ที่สถานีต้อนรับ เขาสามารถหาผู้มีพรสวรรค์ได้หรือ?  นอกจากเย่ว์ไตตัน เด็กคนนี้ยังมีพลังยิ่งใหญ่หนุนหลังอยู่ในความมืด ความสำเร็จในอนาคตอยู่รอบตัว ลงทุนกับเขาตอนนี้ย่อมไม่มีทางไม่ได้รับผลตอบแทน

ถ้าไม่ใช่เพราะความรับผิดชอบเป็นเทวทูตต้อนรับ ก็คงไม่สามารถออกไปจากสถานีแรกรับนี้ได้  เขาต้องการพาผู้มาใหม่แปลกประหลาดนี้ไปพักที่สถานีก่อน

ใครคือสุดยอดนักสู้ที่ส่งเย่ว์ไตตันมาก่อนที่จะได้รับเชิญ?

จะเป็นเบื้องบนชั้นสูงสุดหรือไม่ ... ถ้าตอบว่าใช่ อย่างนั้นเขานับว่าได้สร้างคุณูปการที่ยิ่งใหญ่หรือเปล่า?

น่าเสียดายที่คำพูดของเย่ว์ไตตันไม่ค่อยชัดเจน และเขาไม่สามารถแน่ใจได้สักพักแล้ว  มันยากจะหารายละเอียดข้อมูลภายใน  ช่างเถอะ เอาไว้คุยกันทีหลัง  บางทีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังเขาต้องการทำอย่างลับๆ ไม่ต้องการเปิดเผย

เฒ่าเหมามองดูเย่ว์ไตตันอย่างอารมณ์ดี ขณะที่กัวกัวพาเขาออกไป  อย่างน้อยในท้ายสุดของความรับผิดชอบหน้าที่ของเขานี่คือตอนจบที่สมบูรณ์แบบที่สุด

สามชั่วโมงต่อมา

ในท้องฟ้ามีแสงสีทองฉายประกาย

มีเทวทูตประจำสถานีต้อนรับหลายคนแต่งตัวงดงามภายใต้การนำของขุนพลเทพคนแรกซึ่งสวมเกราะทอง เฒ่าเหมาดูตกใจและมีความสุข เขาเข้าใจได้อย่างรวดเร็วและตะโกนเสียงดัง  “จี้จง, เจ้ามาทำอะไรที่นี่?  เดือนนี้เป็นวาระของอาณาจักรเทพอาคเนย์ พวกเจ้าอาณาจักรเทพประจิมยังห่างวาระประจำ อีกสองเดือนจึงจะถึงวาระของอาณาจักรของเจ้า ตอนนี้เจ้ามาเพื่อสกัดกั้นผู้คน เจ้าต้องการทำลายพันธสัญญาสันติภาพที่เทพทั้งแปดร่วมก่อร่างสร้างขึ้นหรือ?”

 “เหมาพั่วตี้!  เจ้าเลอะเลือนใหญ่แล้ว!”  เป็นขุนพลเกราะทองเดินเข้ามาและดูถูกเฒ่าเหมา เขากล่าว “ด้วยศักดิ์ศรีของอาณาจักรเทพประจิมของเรา ผู้คนในหุบเขาโลกธาตุมีใครบ้างที่ไม่รู้? ใครไม่รู้จัก?  ผู้มีพรสวรรค์ที่จะมาสมัครใจรับใช้เจ้านายข้าและทำไมเจ้าต้องตะเกียกตะกายขัดขวางผู้มีพรสวรรค์  นอกจากนี้เจ้ายังมีผู้มีพรสวรรค์เข้าร่วมอีกหรือ? ไม่สามารถรอให้หมดเดือนได้หรือไง? ฮ่าฮ่าฮ่า  หุบเขาโลกธาตุนี้กว้างใหญ่ แต่จะมีที่ไหนให้ผู้มีพรสวรรค์ชั้นสูงได้แสดงความสามารถเท่ากับอาณาจักรเทพประจิมของเรา?   ต่อให้มีข้าเกรงว่าคงเป็นกลุ่มขยะ สิ้นเปลืองเปล่าๆ  ข้าขอบอกข่าวดีแก่ตาแก่ผู้น่าสงสาร เจ้าจะไม่ได้ผู้มีพรสวรรค์คนใดให้อาณาจักรเทพอาคเนย์  เนื่องจากผู้มีพรสวรรค์ทั้งหมดได้ลงนามทำสัญญากับอาณาจักรเทพประจิม ไม่เพียงแต่เจ้าเท่านั้น เว้นแต่อาณาจักรเทพบูรพาแล้ว อาณาจักรเทพที่เหลือทั้งหมดจะไม่มีผู้มีพรสวรรค์ในรอบร้อยปี เจ้าจะไม่ได้รับยอดฝีมือผู้มีพรสวรรค์อีก!”

 “เจ้าฝ่าฝืนพันธสัญญาเทพ!  เจ้าชิงคนในหุบเขาโลกธาตุโดยไม่คาดคิดจากความคิดของพวกเจ้าเองหรือไม่?”  หน้าของเฒ่าเหมาแดง

 “พวกเขาลงนามทำสัญญากับเราด้วยความสมัครใจและโดยอัตโนมัติ จะถือว่าเราบังคับหรือไม่?  เราไม่ได้ละเมิดพันธสัญญาเทพหรือชิงคน แต่เงื่อนไขของเจ้าไม่ดีพอจะดึงดูดยอดฝีมือชั้นสูงผู้มีพรสวรรค์ให้เข้ามาร่วม ฮ่าฮ่าฮ่า!” ขุนพลเทพจี้จงเอื้อมมือไปผลักเฒ่าเหมาออก

 “จี้จง เจ้าบัดซบ!”  เฒ่าเหมาตัวสั่นด้วยความโกรธ  แต่เขาไม่สามารถทำอะไรฝ่ายตรงข้ามได้  กลเม็ดนี้เป็นช่องโหว่ที่มีความหมายอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่มีข้อบกพร่องใดๆ

 “เรามีจุดเริ่มต้นคล้ายกัน วันนี้ข้าเป็นขุนพลเทพ แล้วเจ้าเล่า?”  จี้จงแค่นเสียงเจ้าเล่ห์  “เจ้าไม่มีคุณสมบัติมาสอนข้า!”

 “ในอดีต ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า...”  เฒ่าเหมากัดฟันแน่น พยายามข่มใจ

 “เฮ้, เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือ ในอดีตมีกี่คนที่ต้องตายไปเพราะความขี้ขลาดและความหน้าซื่อใจคดของเจ้า?” จี้จงสะบัดมือใหญ่อย่างแรง พลังอัดกระแทกเฒ่าเหมาถอยไปมากกว่าสิบเมตร เขาเหวี่ยงร่างเฒ่าเหมาลงกับพื้น  “เจ้าเกลียดข้า  ข้ายิ่งเกลียดเจ้ามากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะสวะอย่างเจ้า นางคงไม่ตาย สวะอย่างเจ้ามีชีวิตเป็นอยู่อย่างดี ข้าเห็นเจ้ามาตลอด ตอนนี้ มันเพิ่งเริ่ม!”

 “เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงกึกก้องดังราวกับเทพดังผ่านประตูเทเลพอร์ต

รัศมีฉายไกลถึงหมื่นเมตร

แสงและราศีที่สง่างามของเทพฉายเต็มสถานีต้อนรับเหมือนรัศมีดวงอาทิตย์

ไม่เพียงแต่เทวทูตผู้ผยองเท่านั้น แม้แต่ขุนพลเทพจี้จงในชุดเกราะทองก็ยังต้องคุกเข่าข้างหนึ่งเกือบเท่าเทียมกับการเคารพเทพแห่งอาณาจักรเทพประจิม  เฒ่าเหมาเริ่มคิดว่าผู้มาถึงนี้คือเจ้าปกครองอาณาจักรเทพประจิม เขากลัวจนต้องคุกเข่าและคิดจะไถ่ถอนบาป  แต่เนื่องจากสถานะของทูตต้อนรับแห่งอาณาจักรเทพอาคเนย์ เขายังคงต้องฝืนต้าน  เขาพยายามระงับความตระหนกและถ่อมตน  ถึงกระนั้นเขาก็ยังต้องก้มหน้าไม่กล้ามองดูผู้มาถึงโดยตรง

เสียงของจี้จงเต็มไปด้วยความยินดี  “ยินดีต้อนรับคุณชาย  จี้จงรอมาเป็นพันปีแล้ว ยินดีต้อนรับการมาเยือนของคุณชายในวันนี้!”

เสียงของผู้มาถึงเหมือนกับเทพเจ้านุ่มชัดใส แต่เข้าตรงถึงก้นบึ้งหัวใจได้ง่าย  และทรงพลังยิ่งกว่ายิงธนูใส่  “ข้ายังคงถูกเรียกด้วยสถานะใหม่ คุณชาย แม้ว่าข้าจะโดดเดี่ยว  แต่คนนอกได้ยิน คงยากจะป้องกันไม่ให้เกิดความสงสัย”

 “ได้เลยคุณชาย!  จี้จงมิกล้าเสียมารยาท”  จี้จงเกราะทองใช้มือทั้งสองประคองสัญญาจ้างเทพเจ้า  “เพื่อเป็นการปิดบังสถานะของคุณชายเป็นการชั่วคราว และอำนวยความสะดวกในการทำงานของท่านชั่วคราวจี้จงขอมอบสถานะผู้รับใช้เทพชั่วคราวให้คุณชาย...ต่อไปในอนาคตคุณชายถือสถานะหลานของครอบครัวจี้จง  การรับรองสถานะของหุบเขาโลกธาตุและการจัดการในขุนเขาเหนือขุนเขากระทำได้ไวเช่นกัน

 “ได้ท่านจัดการเรื่องต่างๆ ข้าก็วางใจแล้ว”

คนที่ทำสัญญาตกลงกับเทพกล่าวด้วยรอยยิ้ม  “ใครต้องการบ้าง  ข้าจีอู๋ลี่มาถึงหุบเขาโลกธาตุแล้ว  เทพปีศาจ เจ้าเด็กตระกูลเย่ว์ ไคเทียน หนี่ฉางเทียน หลานฟง ว่านหมอ ทุกคนคือหมากของข้า ฮ่าฮ่า พวกเจ้าจะไม่มีทางหนีออกมาจากหุบเขามนุษย์ได้!  ต่อไปข้าจีอู๋ลี่จะพิชิตที่นี่ ขุนเขาเหนือขุนเขา!”

จี้จงและคนอื่นทุกคนยืนอยู่ด้านหลังต่างมีความรู้สึกคลั่งไคล้และนับถือ

เฒ่าเหมากลัวจนร่างเย็นชาเหมือนก้อนหิน

ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ไม่มีใครมองเขารวมทั้งจี้จงผู้อยู่ฝั่งตรงข้าม  ทุกคนติดตามหลังบุรุษผู้เหมือนเทพอย่างใกล้ชิดและกลายเป็นแสงหายไปกับความว่างเปล่า

 “ข้า...ต้องรายงานเรื่องนี้กับท่านเทพ!”  เฒ่าเหมาลุกขึ้นมาจากพื้นยังไม่สามารถข่มใจให้หายกลัวได้อยู่นาน

แสงแปลกประหลาดข้างหลังเขา ไม่รู้ว่ามีอสูรร่างมนุษย์ที่ดูแคลนทุกชีวิตในโลกปรากฏตั้งแต่เมื่อใด เมื่อเฒ่าเหมาหันกลับมาด้วยความหวาดกลัว  ฝ่ามือเรียวของมันกดลงที่หน้าผากเฒ่าเหมาและยิงแสงสีขาว หุ่นอสูรนั้นมีตาสีม่วง มันดูแคลนเหยียดหยามเฒ่าเหมา  “นี่เป็นลูกผู้ชายที่แข็งแกร่งหรือเปล่า? มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ขยะจริงๆ ที่นี่หุบเขาโลกธาตุ ข้าไม่ต้องถ่อมตัวเหมือนหุบเขามนุษย์  เพื่อฉลองอิสรภาพที่ได้มายาก ข้าจะต้องฆ่านักสู้มนุษย์ให้ได้สักหมื่นคน!”

พลังของอสูรร่างมนุษย์ยากจะหยั่งคาด มันใช้เท้าเหยียบศีรษะของเฒ่าเหมา

แม้ว่าจะเหยียบให้หัวแหลกได้อย่างง่ายดายก็ตาม

แต่มันไม่ทำเช่นนั้น

บางทีมันคงรู้สึกว่าฆ่ามดแมลงเช่นนั้นไปก็ไม่มีความหมาย   บางทีเพราะความตายของทูตต้อนรับแห่งอาณาจักรเทพอาคเนย์จะเป็นเหตุให้เกิดความยุ่งยาก  นอกจากความทรงจำของเฒ่าเหมาถูกล้างและลืมไปแล้ว  อสูรตาสีทองเงินยกเท้าขึ้นจากนั้นหายไปกับสายลมโดยไม่เหลือร่องรอย

เย่ว์ไตตันกำลังพักอยู่เงียบๆ ในเตียงใหญ่ในห้องต้อนรับ จู่ๆ เขาลืมตาและยิ้มมุมปาก  “ชีวิตที่ไม่ได้พบโดยบังเอิญ นี่ชักจะสนุก”

เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะการมาถึงของจีอู๋ลี่หรือต้องการจะฝึกกันแน่

ในโลกไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีสีสัน มีสิ่งลี้ลับได้จับเขาโยนเข้ามาในหุบเขาโลกธาตุ ขุนเขาเหนือขุนเขาซึ่งนับเป็นความเคลื่อนไหวที่โชคดี  ถ้าไม่ใช่เพราะรู้สถานการณ์ในที่นี้  แม้ว่าตัวเขาจะกลับไปยังหุบเขามนุษย์  เขาก็ต้องระมัดระวังและค้นหาจีอู๋ลี่ในหุบเขามนุษย์  ตอนนี้มุ่งหน้าตรงไปยังขุนเขาเหนือขุนเขา  ตรงนี้มีความสะดวกสบาย ไม่ต้องถูกมัดมือมัดเท้าเหมืออนกับหุบเขามนุษย์

แต่ใครเล่าอยู่ในโลกไร้ที่สิ้นสุด?

คนผู้นั้นมีความสามารถโยนตัวเขาออกจากโลกไร้ที่สิ้นสุดและเข้ามาในหุบเขาโลกธาตุ ขุนเขาเหนือขุนเขาได้อย่างไร?

การทำเช่นนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้จีอู๋ลี่พบโดยบังเอิญ  พลังลึกลับต้องการมาที่นี่เพื่อค้นหา วัตถุโบราณหรือเปล่า?

เย่ว์หยางคิดอยู่เป็นเวลานาน เขาไม่สามารถเข้าใจได้

โง่ไปได้ จะคิดมากไปทำไม ไปถามนางพญาเฟ่ยเหวินหลีดีกว่า

ในโลกไร้ที่สิ้นสุด เขาเพิ่งตระหนักถึงการสร้าง การทำลายความนิรันดร์ในนี้  รู้สึกถึงขอบเขตเทพก็ถามนาง  หากไม่ใช่เพราะพลังลึกลับ ที่ทำให้ตัวเขาเองหนีผ่านโลกไร้ที่สิ้นสุด ทั้งยังทำความเข้าใจและดูดซับพลังที่ไม่รู้จักของของโลกไร้ที่สิ้นสุด กลัวว่าเขาจะเลื่อนเป็นระดับเทพโดยตรง! ถ้าไม่ใช่กรณีนี้ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งดีหลังจากนั้น  ที่สำคัญเทพธิดากระบี่ฟ้าร้องขอให้เขาให้ความสำคัญกับพื้นฐานที่ดี ไม่ต้องรีบบรรลุพลังระดับใหม่

หลังจากเขม่นกับกัวกัวผู้ริษยาเล็กน้อย เขากลับเข้าไปแกล้งนอน เย่ว์หยางกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ทันที หลังจากเย่ว์หวี่ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพักแล้ว เขาไม่รอช้าเข้าไปในมิติผนึกหลุมดำเพื่อเยี่ยมนางพญาเฟ่ยเหวินหลี