เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1195 ไม่สนทุกอย่าง ฆ่าคนดูทันที

 

 

ตอนที่  1195  ไม่สนทุกอย่าง ฆ่าคนดูทันที

คนลึกลับที่โผล่ขึ้นมาอย่างกะทันหันนี้คือใคร?

เจ้าตำหนักใหญ่ตงฟางหรือ?

 

แต่ไม่เหมือนกัน ถ้าบุรุษลึกลับคือเจ้าตำหนักใหญ่ตงฟางที่เป็นรองเจ้าตำหนักสูงสุดเทียนอี้  อย่างนั้นถ้าจีอู๋ลี่แสดงความโง่เขลาออกมา เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพูดถึงเจ้าตำหนักจงหัว... ไม่มีใครหลอกเจ้าตำหนักใหญ่ตงฟางได้ ต้องเป็นคนที่ไม่รู้จักตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์มากนัก จีอู๋ลี่ถึงกล้าพูดเช่นนั้นได้

และยิ่งไปกว่านั้นบุรุษลึกลับอ้างว่าเป็นอาจารย์ของจิ่วเซียว ก็ไม่น่ามีแนวโน้มว่าจะเป็นเจ้าตำหนักใหญ่ตงฟาง

เมื่อไม่ใช่เจ้าตำหนักใหญ่ตงฟาง แล้วบุรุษลึกลับนี้เป็นใครกัน?  ชายชราผู้แข็งแกร่งนี้มาจากไหน?

เย่ว์หยางปวดหัว

เขาไม่รู้ ดังนั้นเขาจึงไม่คิด

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อที่สุดเมื่อเขายังอ่อนแอเกินไป จิ่วเซียวก็จ้องจับตาเขาอยู่แล้วหรือ? เขาใช้ความระมัดระวังต่อชาวแดนสวรรค์  เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเพิกเฉยต่อสายตาของกองกำลังอย่างจิ่วเซียวที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด

จิ่วเซียวอดคาดหวังไม่ได้ว่าหอทงเทียนจะกลับมาฟื้นฟูรุ่งเรืองอีก  เขาไม่เพียงแต่ใช้นักสู้แดนสวรรค์ที่ทรงพลังอย่างจักรพรรดินีฟ้า จ้าวสุริยาและจีอู๋ลี่มาเล่นงานเขา  แต่ในที่สุดเขาเชื้อเชิญอาจารย์ของตนเองออกมา อนาคตของตัวเขาเองที่จะครอบงำหอทงเทียนนั้นไม่ใช่เป็นไปง่ายๆ  ตอนนี้เย่ว์หยางเริ่มเข้าใจขึ้นบ้างว่าทำไมจักรพรรดิอวี้ที่ทรงพลังถึงตายได้?  ระดับความเกลียดชังที่มีต่อหอทงเทียนสูงเกินไป เมื่อสังเกตหอทงเทียนอย่างใกล้ชิด  มีคนอยู่หลายกลุ่มที่หาโอกาสท้าทายหอทงเทียนมากเกินไป เป็นเรื่องที่มิอาจคาดเดาและยากจะต่อสู้

ไม่สำคัญว่าบุรุษลึกลับนั้นจะเป็นใคร  เย่ว์หยางตัดสินใจสู้แน่นอน

เขาน่ากลัว

ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร ถ้าเขายอมแพ้ เขาจะไม่มีทางได้ดี

เวลาที่บุรุษลึกลับเลือกนั้น คือช่วงเวลาที่จีอู๋ลี่ต้องดิ้นรนอย่างหนัก  เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการกำจัดทายาทจักรพรรดิอวี้และจีอู๋ลี่ศิษย์เจ้าตำหนักสูงสุด จากนั้นแพร่กระจายข่าว ทำให้ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์บุกโจมตีหอทงเทียนอย่างหนัก แล้วให้เจ้าตำหนักสูงสุดกับนางพญาผู้พิชิตต่อสู้กัน และในที่สุดเขาจะเป็นชาวประมงผู้ฉวยโอกาส...

ถ้าเขากับจีอู๋ลี่ถูกคนลึกลับนี่ฆ่า

อนาคตแดนสวรรค์จะตกเป็นของจิ่วเซียว  คนที่อดทนอย่างลึกซึ้ง

แผนการนี้ถ้าเย่ว์หยางไม่สามารถเข้าใจในตอนนี้ได้  อย่างนั้นเขาคงต้องปล่อยให้ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ทำสงครามกับนางพญาเฟ่ยเหวินหลีอีกครั้ง และตัวเขากลับไปขายมันทอดที่บ้านนอกหอทงเทียนต่อไป

จีอู๋ลี่ที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามเย่ว์หยางก็หนาวสะท้านเช่นกัน  จีอู๋ลี่ไม่ใช่คนโง่  เรื่องนี้สามารถรับรู้ได้เป็นธรรมดา

จีอู๋ลี่ชำเลืองมองเย่ว์หยาง

เหมือนกับว่าต้องการความร่วมมือ

ถ้าทั้งสองฝ่ายละวางความเกลียดชังและสู้กับศัตรู  อย่างนั้นบางทีอาจมีโอกาสรอดชีวิต  ถ้าเวลานี้ทั้งสองฝ่ายยังคงโจมตีต่อสู้กัน ก็จะตกลงไปในกับดักของฝ่ายตรงข้ามสุดท้ายก็ตายแน่นอน

“จิ่วเซียว ศิษย์น้อยของข้ามักจะอิจฉามิตรภาพที่ลึกซึ้งระหว่างคนสองคน  เขาต้องการเป็นสหายกับทั้งสองร่วมกันก้าวหน้า เขากลัวว่าผู้มีพรสวรรค์ทั้งสองจะปฏิเสธพรสวรรค์ของเขาจึงปฏิเสธพวกเขา ดังนั้นเขาจึงขอร้องให้ผู้เฒ่าอย่างข้าออกมาจากภูเขาเพื่อพูดคุยเจรจาแสดงความคิดของข้า”  น้ำเสียงของคนลึกลับนั้นอ่อนโยนมาก เหมือนกับพวกกลุ่มทหารเก่ากำลังพูดคุยกับชาวนาชาวไร่อย่างเป็นกันเองขณะที่พวกเขาไปเยือนชนบทเพื่อตรวจสอบ   พวกเขาจะใช้ภาษาที่ดีเข้าถึงได้ มีพลังโน้มน้าวใจ ทำให้ยากที่จะปฏิเสธและมีแต่จะต้องคำนับยอมรับเท่านั้น  คนลึกลับนั้นมองดูเย่ว์หยางและจีอู๋ลี่ทางซ้ายและขวาพูดด้วยรอยยิ้ม  “สำหรับเด็กสองคนอย่างพวกเจ้าข้าชอบมาก ถ้าพวกเจ้าเต็มใจจะกลับไปกับข้าและใช้ชีวิตกับตาแก่สักสองสามวัน ข้าจะมีความสุขใจบันเทิงใจเป็นอย่างมาก  เป็นยังไง  พวกเจ้าทั้งสองคิดเห็นว่าอย่างไร?  พวกเจ้ามั่นใจได้เลยว่าตาแก่ผู้นี้สบายๆ เป็นกันเอง และไม่ชอบบังคับ”

“ได้รับความโปรดปรานจากผู้อาวุโสและให้คำแนะนำในการฝึกฝน มีความหมายแท้จริง นับเป็นเรื่องโชคดีในชีวิตของผู้เยาว์ ข้าจะไม่เต็มใจได้อย่างไร  นอกจากนี้ยังได้พบเจอดื่มกินกับน้องจิ่วเซียวร่วมฝึกฝนความก้าวหน้าของฝีมือด้วยกันนั่นคือความปรารถนาที่ผู้เยาว์รอคอยมานานแล้ว”  การแสดงออกของจีอู๋ลี่ยังคงให้ความเคารพไม่มีร่องรอยแห่งความผิดปกติ  เมื่อพูดจบเขาไตร่ตรองดูเล็กน้อยเหมือนกับว่าจะมีความลำบากใจ  “เนื่องจากว่าท่านอาจารย์มีคำสั่ง ผู้เยาว์จนใจไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ ดังนั้นจึงยังไม่กล้าเหลวไหล  ผู้เยาว์จะต้องไปเยี่ยมเยือนถึงหน้าประตูบ้านผู้อาวุโสน้อมรับคำแนะนำสั่งสอนของผู้อาวุโสแน่นอน”

“กลับกลายเป็นอย่างนี้นี่เอง”  บุรุษลึกลับโบกมือช้าๆ  “ในเมื่อมีหน้าที่ติดตัวก็ช่างเถอะ  เย่ว์ไตตัน แล้วเจ้าเล่า?”

“ข้าไม่มีภารกิจใดๆ เพียงแต่ข้าอารมณ์ไม่ดีและไม่ต้องการออกไปข้างนอก”  เย่ว์หยางปฏิเสธ

“สหายน้อยไม่มีความสุขได้อย่างไร?”  บุรุษลึกลับถาม

“จนกรอบ”  เย่ว์หยางประกบมือด้วย  “เด็กน้อยผู้นี้แค่อยากเดินทางไกล แต่ไม่มีค่าใช้จ่ายในการเดินทางในฐานะลูกหลานครอบครัวยากไร้ เขาจะอารมณ์ดีได้อย่างไรในเมื่อต้องดิ้นรนอดมื้อกินมื้อ?”

เย่ว์หยางกล่าวหมายถึงว่าท่านไม่ควรทำร้ายเด็กยากจน

ชีวิตเป็นเรื่องลำบาก เมื่อมีคนประกาศที่ท้ายซอยแล้วถามว่า อยากพบสาวสวยหรือไม่  ถ้าเป็นคนตาบอดจะอารมณ์ดีได้อย่างไร?

จีอู๋ลี่บุรุษหนุ่มร่ำรวยหล่อเหลาออกตัวในทันทีว่าเขาสามารถช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในการเดินทางของเย่ว์หยางได้  คนลึกลับแสดงความเห็นอกเห็นใจและแสดงความเสียใจอย่างลึกซึ้งและสนับสนุนให้เย่ว์หยางเรียนรู้อย่างหนักในอนาคต  เพื่อจะได้มีรายได้ซื้อบ้านตอนอายุสี่สิบ แต่งงานกับสาวยี่สิบ เป็นจุดเริ่มต้นของครอบครัว  เย่ว์หยางพยักหน้าอย่างเข้าใจ  วันนี้ช่างมีความสุขจริงๆ!

ขณะที่บรรยากาศดูสามัคคีกลมเกลียวกันมากที่สุด มีคนหนึ่งที่รู้สึกอึดอัด

เขากระแอมเสียงทำลายการสนทนาของคนทั้งสาม

คนผู้นี้คือซื่อเสินที่ถูกแขวนอยู่ในกลางอากาศและติดอยู่ในสายใยรัก

ซื่อเสินมิอาจทนได้

ถ้ามีคนไร้ยางอายคนเดียวก็พอทน แต่ทั้งสามคนล้วนแต่ไร้ยางอาย คนหนึ่งไร้ยางอาย อีกคนหนึ่งไร้ยางอายมากกว่าจนเขาเริ่มรู้สึกทนไม่ได้  เขารู้สึกคันในลำคอ ถ้าไม่ได้กระแอมสองสามครั้งอาจหายใจไม่ออกจนตาย

“ผู้เยาว์มีภารกิจอยู่กับตัว  ดังนั้นขอถือโอกาสอำลาผู้อาวุโส” จีอู๋ลี่พูดตามมารยาทและถอยออกมาช้าๆ  แม้ว่าบุรุษลึกลับจะไม่ขัดขวาง แต่เขาไม่กล้าหันหลังให้  ไม่เพียงแต่คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงอสูรที่ถูกเรียกออกมาก่อนหน้านี้ด้วย เขายังไม่กล้าเรียกพวกมันกลับ เขารู้ว่าอสูรศึกสามารถลงมือได้จำกัดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนลึกลับนี้  แต่ไม่ว่าเขาจะสามารถเพิ่มความช่วยเหลือได้มากแค่ไหน ถึงแม้จะเป็นความช่วยเหลือเล็กน้อย แต่ตราบใดที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ในครั้งนี้  จีอู๋ลี่ยินดีทุ่มเทราคาทุกอย่าง

“เย่ว์ไตตัน, เจ้าล่ะ?  จะหนีไปด้วยไหม?”  คนลึกลับมองดีเย่ว์หยาง

“จีอู๋ลี่ต้องการไปเพราะแม่หมูในครอบครัวเขาคลอดก่อนกำหนด เขาต้องรีบกลับไปทำคลอด ข้าไม่ได้รับมอบหมายงานอย่างนี้ จึงไม่ต้องรีบกลับไป!”  เย่ว์หยางยักไหล่และชี้ไปที่ซื่อเสิน “ข้ามาหาซื่อเสิน นี่คือญาติคนหนึ่ง ยากนักที่จะพบญาติต่างเมือง ถ้าไม่อยู่ดื่มกินด้วยกัน จะนับว่าชีวิตคุ้มค่าได้อย่างไร”

“ปรากฏว่าเจ้ากับเขาเป็นญาติกัน เฮ้อ.. ก็ค่อนข้างคล้ายกันจริงๆ!”  บุรุษลึกลับไม่ได้มองซื่อเสินแม้แต่น้อย แต่พูดวิจารณ์  “เจ้าก็ไม่เลว!”

ซื่อเสินทำหน้างง

เขาพูดได้ว่าเป็นบุรุษยอดฝีมืออันดับหนึ่งของขุนเขาเหนือขุนเขา แม้ว่าพลังแข็งแกร่งยังใช้ไม่ได้ตอนนี้ แต่ทำไมเขาถึงมองไม่เห็น

เขาไม่มองตรงนี้ พลังของเขาแย่อย่างนั้นจริงๆ หรือ?  เขาสามารถทำร้ายคนได้ เป็นเรื่องน่าละอายในชีวิตจริงๆ!

ถ้าหลุดเป็นอิสระได้

คาดว่าซื่อเสินคงหาเชือกผูกคอตายไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปทำไม

ด้านจีอู๋ลี่กำลังค่อยๆ ถอยห่างออกไปทุกขณะ...จู่ๆ เย่ว์หยางกุมหลังศีรษะเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้  “เฮ้...เกือบลืมไปข้าต้มแกงจืดไว้ที่บ้าน ต้องรีบกลับไปดูไฟ!”  พูดไม่ทันขาดคำ ก็รีบคว้าปีศาจอสรพิษน้อยที่คอยปกป้องอยู่ข้างๆ เขาเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าสายฟ้าหมื่นเท่าพริบตาเดียวเผ่นหนีออกไปหมื่นเมตรท่ามกลางสายตาตกตะลึงของจีอู๋ลี่

“เจ้า!”  จีอู๋ลี่โมโหจริงๆ  เขาคิดว่าเย่ว์หยางจะแกล้งโง่ต่อไปและเขาจะมองหาโอกาสหนีโดยปล่อยให้เจ้าเด็กนี่พูดต่อไป ใครจะรู้กันว่าเจ้าเด็กนี่วิ่งได้เร็วกว่าใคร!  แน่นอนว่าในขณะนี้เขาไม่มีเวลาด่าทอเย่ว์หยางพอกลับหลังหันได้ก็วิ่งสุดชีวิต

บุรุษลึกลับไม่ได้ห้าม ราวกับว่าเขาไม่เห็นว่าเย่ว์หยางและจีอู๋ลี่หนีไปทั้งซ้ายและขวา

เย่ว์หยางกับจีอู๋ลี่เป็นศัตรูกัน

แต่ความเคลื่อนไหวนั้นเจ้าเล่ห์

คนหนึ่งไปทางซ้าย คนหนึ่งไปทางขวา

ขณะเดียวกันต่างหนีไปทิศทางตรงกันข้ามเพิ่มโอกาสหนีรอดได้มากขึ้น

ตราบใดที่คุณค่าคุณภาพส่วนบุคคลมีมากพอ และคนลึกลับไล่ตามคนหนึ่ง อีกคนหนึ่งก็มีหวังหลบหนีได้  จีอู๋ลี่หวังว่าคนลึกลับจะไล่ตามเย่ว์หยาง ทายาทของจักรพรรดิอวี้ เย่ว์หยางก็หวังว่าคนลึกลับจะไล่ตามฆ่าจีอู๋ลี่ศิษย์ของเจ้าตำหนักสูงสุด อย่างไรก็ตามไม่ว่ากรณีใด เขาจะต้องดูที่คุณภาพของคน!

บุรุษลึกลับค่อยๆ ยกมือซ้ายและชี้ไปที่ซื่อเสินบนท้องฟ้าที่ติดอยู่ในสายใยรัก

เย่ว์หยางรู้สึกว่าตัวของเขาหน่วงช้าลงเล็กน้อย

จีอู๋ลี่ไม่สนใจอย่างสิ้นเชิง

ซื่อเสินจะเป็นจะตาย

ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา

ดีที่สุดคือบุรุษลึกลับฆ่าซื่อเสินก่อน และจากนั้นค่อยฆ่าเย่ว์หยาง แม้ว่าหลายอย่างจะไม่เป็นไปตามแผนด้วยดี แต่ก็ถือว่าสำเร็จตามที่ปรารถนา

ลำแสงพุ่งออกจากนิ้วของบุรุษลึกลับ... อยู่เหนือความคาดคิดทั้งหมดในโลกเหนือความสว่างและมืดมิด ไม่สนใจการป้องกัน ไม่สนใจทุกอย่างพลังพุ่งตรง

ซื่อเสินหลับตา ไร้ประโยชน์เปล่าๆ เขาไม่ต่อต้าน

ฟิ้ววว

จีอู๋ลี่รู้สึกถึงแสงสว่าง

เขาพบว่าลำแสงทะลุอกของเขาพุ่งฝ่าอากาศต่อไปอีกไกลก่อนจะหายลับฟ้า

วินาทีต่อมาเขารู้สึกเจ็บปวด!  ในขณะเจ็บปวด เขาสนองตอบอย่างมีสติ แต่เขาได้รับบาดเจ็บ  เป็นพลังโจมตีที่หนักหน่วง พลังดรรชนีทะลุร่างกายเห็นเป็นรูชัดเจน  ร่างของจีอู๋ลี่ยังคงบินต่อไปด้วยแรงเฉื่อย รอจนกระทั่งหยุด เขาก้มมองดูเห็นหน้าอกเป็นรูขนาดกำปั้นมองเห็นอวัยวะภายในชัดเจน...

“โอว...แก่แล้ว ยิงได้ไม่ดีเหมือนก่อน”  บุรุษลึกลับส่ายศีรษะถอนหายใจ

เย่ว์หยางหวาดกลัวแทบปัสสาวะราด

ไม่ว่าจีอู๋ลี่จะสวมเกราะเทพหรือไม่เขาไม่รู้  แต่จีอู๋ลี่ไม่มีเกราะชั้นเทพ   ร่างกายของเขาไม่มีเกราะเทพป้องกัน  ตอนนี้บุรุษลึกลับยิงพลังดรรชนีทะลวงอกเขาจนเป็นรู  นี่ไม่อาจบอกว่าจีอู๋ลี่เป็นสวะ ต้องบอกว่าตาแก่ผิดธรรมดาเกินไป!

โชคดีที่ดรรชนีนี้ไม่ได้ยิงใส่เขาเอง

มิฉะนั้นอาจมีรูใสเกิดขึ้นบนตัวของเขาก็ได้

เขาเพิ่งทำอะไรลงไป?  ตาแก่ผิดธรรมดานี้ไม่สนใจระยะทาง ไม่สนใจการป้องกัน  วิ่งหนียังไงก็หนีไม่พ้น แต่ถ้าสู้ตอบโต้นั่นจะทำให้ตายเร็วขึ้นไม่ใช่หรือ?

เมื่อเผชิญหน้ากับหัวหน้าใหญ่ผู้สามารถสังหารได้ทันที เย่ว์หยางรู้สึกว่าเขาสมองพองโตถึงสามเท่า

โธ่เว้ย หาทางออกดีๆ ไม่ได้เลย!