เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1197 โกรธ

 

 

ตอนที่  1197  โกรธ

ปราณกระบี่ตัดผ่าพื้นปฐพี

 

รวดเร็วยิ่งกว่าเย่ว์หยาง บุรุษอันดับหนึ่งแห่งขุนเขาเหนือขุนเขาซื่อเสินถือกระบี่เทพวิถีกำศรวล เขาลงมือกับบุรุษลึกลับอย่างไม่ยั้งมือ

เนื่องจากอิทธิพลของโบราณวัตถุสนามพลังเทพสังหารทำให้พื้นแข็งยิ่งกว่าเหล็กกล้าเป็นแสนเท่า ภายใต้เจตจำนงสังหารของซื่อเสิน ปราณกระบี่ยังไม่ทันถึงพื้นก็เกิดรอยกระบี่ลึกยาวถึงหมื่นเมตรปรากฏอยู่บนพื้น  ซื่อเสินเดิมพันทุกอย่าง ขนาดพลังทำลายล้างทำให้เฮยโจวที่ตั้งใจจะยึดครองตำแหน่งบุรุษอันดับหนึ่งรู้สึกงงงวยไปหมด  ความร้ายกาจของซื่อเสิน เฮยโจวไม่ได้ประเมินต่ำไป  แต่ปัจจุบันนี้เขาพบว่าตนเองคาดคำนวณพลังของซื่อเสินศัตรูผู้ยิ่งใหญ่นี้ต่ำไปถึง 10%

ถ้าเฮยโจวรู้เร็วกว่านี้เขาจะขอเป็นอันดับสองต่อไป และจะไม่แย่งชิงอันดับหนึ่งของซื่อเสินยอดฝีมือแห่งขุนเขาเหนือขุนเขาแน่นอน

ถ้าไม่ใช่หลายอย่างในสภาพปัจจุบันนี้ หรือไม่มีปีศาจแมงมุมของจีอู๋ลี่คอยพันแข้งพันขาเขาไว้  ต่อให้เขามีผู้ช่วยอื่น  เขาจะแพ้แน่นอน

ปราณกระบี่และพลังทำลายล้างไม่ใช่สิ่งที่เทพจะครอบครองได้

นั่นคือระดับสูงสุด

ถ้ามีมุกประทีปราตรีอยู่ในมือ

หากซื่อเสินต้องการใช้ปราณกระบี่นี้ก็คงทำไม่ได้

เกิดพื้นที่ซึ่งถูกปราณกระบี่ผ่าเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ หลังจากที่กระบี่วิถีกำศรวลผ่าทั้งมิติในอากาศ ท้องฟ้าและพื้นโลกเต็มไปด้วยผงธุลี พลังปราณกระบี่ของซื่อเสินยิ่งใหญ่น่าทึ่ง  ซวงหาน จ้าวซีและเฮยโจวไม่กล้ายืดตัวตรงทันใด  ชั่วขณะหนึ่งเขาลืมตำแหน่งของบุรุษลึกลับ และรีบหนีออกจากสนามรบ  เพราะกลัวว่าเขาจะถูกฆ่าด้วยปราณกระบี่หรือเกี่ยวข้องกับช่องมิติว่างและอาจถูกดูดเข้าไปในช่องมิติว่างต่างๆ นานาซึ่งมีเป็นหมื่นเป็นพัน และหลุดออกมาไม่ได้

“ตาย!”

ซื่อเสินถือกระบี่วิถีกำศรวลอยู่ในมือ

เขาทุ่มพลังทั้งหมดเพื่อฆ่าอีกฝ่ายอย่างกล้าหาญ

เขาไม่ได้หวังว่ากระบี่นี้จะสามารถฆ่าบุรุษลึกลับได้ เพียงแต่หวังว่ากระบี่สามารถแสดงบทบาทเล็กๆ น้อย อย่างช่วยลดความเย่อหยิ่งของบุรุษลึกลับที่มองดูคนอื่นเหมือนกับมดแมลง

ในขณะนั้นบุรุษผู้ลึกลับถูกกระบี่วิถีกำศรวลฟันใส่ พฤติกรรมไม่คาดคิดเช่นนี้  เขาไม่หลบหลีก เขาเพียงแต่ใช้นิ้วชี้ ขณะนั้นเขาใช้นิ้วยิงลำแสงโดยไม่สนใจการป้องกันไม่สนใจมิติและทุกอย่างเหมือนกับตอนที่ยิงร่างจีอู๋ลี่

ขณะนี้เขาชี้นิ้วอีกครั้ง ซื่อเสินจะเดินตามรอยของจีอู๋ลี่หรือ?

ซื่อเสินพร้อมเสี่ยงทุกอย่างแล้ว

สู้ตาย

เพื่อให้โจมตีถูกบุรุษลึกลับข้างหน้าเขา  เขาไม่สนใจทุกอย่างยอมทุ่มเทพลังทั้งหมด ต่อให้เสียชีวิตก็ตาม

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางและจีอู๋ลี่เบิกตาค้างก็คือ ดรรชนีของบุรุษลึกลับไม่ได้ฉายแสงมรณะ แต่เขาใช้นิ้วชี้นิ้วกลางคีบคมกระบี่เทพวิถีกำศรวลไว้

เฮยโจวกล้าจะทำอย่างนี้ไหม นิ้วจับไว้อย่างมั่นคงเหมือนกับเกรงว่าอาจจะมีปราณกระบี่โจมตีซ้ำอีก

แม้แต่จีอู๋ลี่ก็ยังไม่กล้าใช้นิ้วชี้นิ้วกลางคีบจับกระบี่เทพวิถีกำศรวล

ในกลุ่มผู้ชมดูนั้น ยกเว้นบุรุษลึกลับ

ต่อให้เย่ว์หยางอยู่ในสภาพคลั่ง เกรงว่ายังไม่ห้าวพอขนาดนั้น

ติง!

หลังจากนั้นหนึ่งวินาที

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางและจีอู๋ลี่ตกตะลังก็คือบุรุษลึกลับใช้นิ้วข้างซ้ายจับกระบี่ของซื่อเสินได้อย่างสบาย กระบี่วิถีกำศรวลสามารถตัดทุกอย่างในโลกได้ แต่จะตัดนิ้วของบุรุษลึกลับกลับทำได้ยาก ด้วยพลังทั้งหมดของซื่อเสิน พลังที่ทุ่มเทใช้ทั้งหมดยังไม่สามารถตัดแม้กระทั่งเส้นผมได้

นิ้วมือนั้นไม่เป็นไร เรียบเนียนเหมือนเมื่อก่อน

แม้แต่ผิวนิ้วชั้นนอก

ไม่มีแม้แต่ร่องรอย

“..........”  เฮยโจวดูเหมือนหวาดกลัวจนแทบเป็นลมอยู่กับที่  บุรุษลึกลับผู้นี้ร้ายกาจเกินไปหรือไม่?  เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไง?

จีอู๋ลี่มองดูแล้วนัยน์ตากระตุก  และตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่า  เมื่ออยู่ต่อหน้าบุรุษลึกลับนี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตามล้วนแต่ไร้ประโยชน์

คนผู้นี้เป็นปีศาจเฒ่า

นี่เป็นสิ่งดำรงคงอยู่ที่ไม่สนใจอะไรทุกอย่างและเหนือจินตนาการ!

นอกจากอาจารย์ของเขาผู้คลั่งไคล้วิทยายุทธแล้ว จีอู๋ลี่ไม่เคยเห็นใครน่ากลัวขนาดนั้น

มิน่าเล่า แม้จะเป็นเจ้าตำหนักสูงสุด อาจารย์ของเขาก็ยังพากเพียรอย่างหนัก กลับกลายเป็นว่าเขาไม่เพียงแต่ใฝ่หาระดับสูงสุดยอด แต่ยังมีเหตุผลกังวลต่อการกลัวว่าจะถูกผู้อื่นแซงหน้าได้ตลอด  เช่นเดียวกับบุคคลลึกลับที่อ้างว่าเป็นอาจารย์ของจิ่วเซียว  ถ้าเทียนอี้อาจารย์ของเขาเองไม่ฝึกฝนอย่างหนักทุกวันพร้อมกับพัฒนาต่อไป  บางทีอาจถูกปีศาจเฒ่าผู้นี้ตามทัน

“พลังก็พอใช้ได้  แต่ความเร็วยังช้าเกินไป”  บุรุษลึกลับพลิกนิ้วเหวี่ยงกระบี่วิถีกำศรวลและซื่อเสินกระเด็นออกไปพร้อมกับเหมือนแมลง

“แล้วข้าเล่า?”

เย่ว์หยางแตกต่างจากจีอู๋ลี่

จีอู๋ลี่ตกใจกับภาพที่เห็นขณะที่เขารอคอยหาโอกาสหนี

ในทางตรงกันข้าม เด็กหนุ่มจากโลกอื่นไม่เคยคิดจะหลบหนี  สิ่งที่เขาต้องการทำมากที่สุดในใจก็คือลงมือสู้กับบุรุษลึกลึกลับ เขาต้องการเอาชนะปีศาจเฒ่านี้  มิฉะนั้นเขาคงกินไม่ได้นอนไม่หลับและไม่มีความสุข..  ถ้าไม่ใช่เพราะซื่อเสินใช้กระบี่  เย่ว์หยางคงเริ่มวิ่งเข้าไปสู้แล้ว  ตอนนี้ซื่อเสินถอนกำลังออกมาแต่พุ่งออกไปโจมตีคนลึกลับแทน  ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีที่รุนแรงหรือต่อสู้ให้หนักหน่วง วิธีเดียวที่ทำให้ชนะได้ก็คือต่อสู้ให้ดี  เย่ว์หยางผู้เชื่อทฤษฎีแมวดำแมวขาวก็จับหนูได้ เขาเชื่อในเรื่องอย่างนี้  คทาเทพจักรพรรดิอวี้ทุบลงอย่างหนักตามด้วยผนึกเทพจักรพรรดิอวี้

โลกและสวรรค์ราวกะว่าหยุดในวินาทีนี้

พลังผนึก

หมดจดทุกอย่าง

มันทำให้สิ่งมีชีวิตทุกอย่างในโลกหยุดการเคลื่อนไหว

ราวกับว่าเวลาจะหยุด ภายใต้แรงกดดันของผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ มีเพียงคนเดียวที่เคลื่อนไหวได้นั่นคือเย่ว์หยาง

เย่ว์หยางกวัดแกว่งคทาเทพจักรพรรดิอวี้ไม่หยุดและหวดไปที่ด้านหลังของบุรุษลึกลับอย่างหนัก   ไม่รอให้คนลึกลับโต้ตอบ เขาใช้พลังกดดันจากผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ที่ปกติหนูน้อยซวงเอ๋อใช้เป็นที่ทุบลูกเกาลัด ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มจากโลกอื่นกวาดตราประทับอยู่เหนือศีรษะของบุรุษลึกลับ

เผียะ เผียะ

เสียงดังชัดสองครั้ง

หูทุกคนได้ยินในเวลาเดียวกันแทบจะแยกไม่ออก

จีอู๋ลี่, ซวงหานและจ้าวซีและคนอื่นต่างมองดูภาพการต่อสู้ที่น่าหวาดกลัวนี้

จบลงอีกครั้ง

ภายใต้แรงกดดันของผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ บุรุษลึกลับต้านรับการโจมตีของเย่ว์หยางทั้งสองครั้งได้อย่างสมบูรณ์ ครั้งแรกหลังจากรับพลังโจมตีจากซื่อเสินเต็มกำลังบุรุษลึกลับใช้แค่เพียงนิ้วชี้ทำลายทักษะแฝงเร้นพันธนาการของเสี่ยวเหวินหลี ต้านรับพลังโจมตีสองครั้งแรกของเย่ว์หยางและหันกลับไปป้องกันดาบน้ำแข็งคู่ของเสี่ยวเหวินหลีได้อย่างสบาย

ม่านตาของซื่อเสินหรี่แคบลงดูราวกับเข็ม

ตาของเฮยโจวแทบถลนออกจากเบ้า

ตอนนี้เฮยโจวยอดฝีมือในทำเนียบขุนเขาเหนือขุนเขานั่งอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงกำลัง ความทะเยอทะยานความปรารถนาจะปกครองโลกและสวรรค์ละลายหายไป พวกเขาหลั่งเหงื่อเยียบเย็น

ความหมายของกบก้นบ่อคืออะไร?

เฮยโจวรู้สึกเหมือนอย่างที่เป็นในตอนนี้

ซื่อเสิน จีอู๋ลี่และเย่ว์ไตตันอัจฉริยะในตำนานที่บอกว่าเป็นชาวหอทงเทียน   แต่ละคนมีแต่จะแข็งแกร่งมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งจีอู๋ลี่และเย่ว์ไตตัน ทั้งสองคนไม่ใช่ธรรมดาเลย... และที่ยังเหนือกว่าสองคนนี้ยังมีบุรุษลึกลับยังทรงพลังผิดธรรมดายิ่งกว่า!

ตาแก่ผู้นี้ไม่รู้ว่ามีชีวิตยืนยาวนานเพียงไหน

เขาไม่รู้ว่าแข็งแกร่งขนาดไหน

ซื่อเสินกับเย่ว์ไตตันแข็งแกร่งพอกันต่างโจมตีด้วยพลังเต็มที่ของพวกเขาแต่เขากลับใช้เพียงนิ้วเดียวต่อต้านพลังโจมตีจากสมบัติเทพทั้งสามได้

นี่เขาเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนกันแน่?  เฮยโจวรู้สึกว่าเขาไม่เคยคิดขณะที่เขาฝัน  ในแดนสวรรค์มีบางคนที่แข็งแกร่งมาก  แน่นอนว่าเขาเคยได้ยินชื่อเจ้าตำหนักใหญ่ตงฟาง และเจ้าตำหนักสูงสุดเทียนอี้แห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์  เขารู้ว่าคนเหล่านี้มีพลังแข็งแกร่ง  แต่เขาไม่เคยเห็นด้วยตาตนเอง  ในใจของเขาไม่รู้สึกได้ถึงความแตกต่างที่ชัดเจน  เขาไม่รู้ว่า ‘เทพแท้’ มีพลังที่มิอาจจินตนาการได้!  แม้ว่าในมือของเขา (เคย)จะมีมุกประทีปราตรี  แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีบางคนที่สามารถต้านรับสมบัติเทพสามชิ้นด้วยนิ้วมือเดียว 

ถ้ามีแต่ซื่อเสินคนเดียวแล้วดูแคลน  อย่างนั้นเฮยโจวคงไม่รู้สึกตกใจเท่าใด

ตอนนี้ยังมีเด็กที่ผิดปกติผู้คนทั่วไปอย่างเย่ว์ไตตัน

อัจฉริยะไร้เทียมทานผู้สามารถผนึกเวลาและมิติได้ กับพลังโจมตีเต็มกำลัง แต่ถูกคลี่คลายได้ด้วยนิ้วเดียว... โลกและอำนาจพลังใดๆ จะทำร้ายคนผู้นี้ได้หรือไม่?

เฮยโจวสงสัย

เขาไม่เคยเชื่อว่าจะมีพลังใดๆ ในโลกจะทำลายคนผู้นี้ได้!

“ความเร็วของเจ้าไม่เลว แต่พลังของเจ้าอ่อนแอไปนิด!”  บุรุษลึกลับสะบัดเสี่ยวเหวินหลีออกไปด้วยเพียงนิ้วเดียว  แล้วหันมาโบกมือให้เย่ว์หยางทำนองว่าเขาต้องไปฝึกมามากกว่านี้

“งั้นลองอีกครั้ง”  เย่ว์หยางโมโหจนควันออกหู จากนั้นเขาตอบสนองตามความต้องการทันที

ดาบอสูรเทาเถี้ย, แมงป่องดาวฟ้า, ดาบจันทร์เสี้ยว มีดสังหารเทพ, หอกกลืนมังกร, ระเบิดดวงดาว, ประทีปราตรี, ดาบทงเทียน.. ของวิเศษทั้งหมดถูกนำมาใช้กับคนลึกลับจนสมองเขาปั่นป่วน แต่ไม่ว่าเย่ว์หยางจะโจมตียังไงก็ตาม บุรุษลึกลับ ใช้นิ้วเดียวรับพลังโจมตีเป็นพายุบุแคมได้อย่างสบายอารมณ์ทั้งหมดโดยไม่ได้รับอันตราย ในที่สุดเย่ว์หยางยิ่งโมโหมากขึ้น เขาใช้ทั้งดาบและธนูอาวุธเทพร่างมนุษย์สองพี่น้องมังกรพร้อมกับบรรจุปณิธานราชันย์แฝงเข้าไปด้วย  ชายชราเคลื่อนไหวอย่างหมดจดงดงามแต่เขาไม่เพิ่มพลังดรรชนีป้องกัน

ซวงหานและคนอื่นๆ ต่างมองดูอย่างตื่นตาตื่นใจ

อย่าว่าแต่ต่อต้านเลย  แค่มองดูก็ปวดเศียรเวียนเกล้าแล้ว

สีหน้าของจีอู๋ลี่เต็มไปด้วยความเกลียดและริษยา  เดิมทีเขาคือบุรุษหมายเลขหนึ่งที่สมบูรณ์พร้อมที่สุดในแดนสวรรค์  แต่ดูเหมือนตอนนี้ไม่คู่ควรเอ่ยอ้างเมื่อเทียบกับอาวุธเทพและอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเย่ว์หยาง

อาวุธเทพของมนุษย์ผู้นี้ผิดธรรมดาหรือไม่?

เวลานี้เย่ว์หยางกราดเกรี้ยวอย่างสิ้นเชิง ใต้เท้าของเขามีวงจักรนิรันดร ในมือข้างหนึ่งถือวงจักรล้างโลก

บุรุษลึกลับยังคงใช้นิ้วเดียวสู้ในตอนแรก  แต่พอเขาพบว่าเย่ว์หยางใช้วงจักรล้างโลกในครั้งนี้ก็สายเกินไป เพราะวงจักรนิรันดรทำให้ปฏิกิริยาของเขาชะงักงัน  พอเขาหลุดพ้นจากวงจักรนิรันดร ปรากฏว่าวงจักรล้างโลกได้กรีดนิ้วของเขาและตัดชุดคลุมของเขาขาดเป็นรูทันที...  ในที่สุดบุรุษลึกลับต้องรีบประกบมือเพื่อจับวงจักรล้างโลก

เขาลอยตัวขึ้นและกระโดดเตะเย่ว์หยาง

ความอับอายที่นิ้วหัก

เขาไม่ได้ใช้เรี่ยวแรงมานานอย่างน้อยหมื่นปีแล้ว  ตอนนี้เด็กหนุ่มอย่างเย่ว์หยางทำร้ายนิ้วเขาต่อหน้าธารกำนัลได้ แน่นอนว่าบุรุษลึกลับเดือดดาลไม่อาจจะยั้งมือได้อีกต่อไป

“ข้าจะทุบเจ้า”   เย่ว์หยางยังคงดื้อด้านรับพลังเตะของบุรุษลึกลับ เขากลั่นเพลิงอมฤตเป็นดาบเพลิงอมฤตเตะใส่ต้นขาบุรุษลึกลับ และขณะเดียวกันเขาใช้แสงเทพเขียวที่ไม่เคยได้ใช้ออกฟาดใส่หน้าของบุรุษลึกลับ

“หือ?” บุรุษลึกลับตกใจหวาดหวั่น

“อั้ก!” เย่ว์หยางกระอักโลหิต

แต่ไม่กลัวตาย

หนึ่งในแสงเทพห้าสี แสงสีเขียวถูกใช้โจมตี

คนลึกลับที่ต้านรับวงจักรล้างโลกอยู่แต่เดิม ต้องกลับมาต้านรับแสงเทพเขียว เย่ว์หยางไม่ต้องการล้มเหลวเร็วเกินไป และดูเหมือนจะคาดเรื่องนี้ไว้เช่นกัน เขาฉวยโอกาสใช้มุกสร้างโลกระดับเทพทลายพลังป้องกันพลังเทพของคนลึกลับและต่อยเข้าที่ใบหน้าของเขา  แม้จะลงมือประสบความสำเร็จในครั้งนี้ แต่เย่ว์หยางรู้สึกเหมือนต่อยท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว  ถ้าไม่ได้มุกสร้างโลกระดับเทพช่วย ก็จะไม่ได้ผลอะไร  แต่พลังเทพปั่นป่วนจากมุกสร้างโลก และเจตจำนงราชันย์ของเย่ว์หยาง ทำลายท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว...

บุรุษลึกลับร้องด้วยความเจ็บปวด

เป็นครั้งแรก

ที่เขารู้สึกเจ็บ

ภายใต้การโจมตีของเย่ว์หยาง บุรุษลึกลับได้รับบาดเจ็บได้ในที่สุด  แม้ว่าจะน้อยมากจนแทบไม่สำคัญ  แต่ก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดและอับอาย!

บุรุษลึกลับถูกเย่ว์หยางทั้งตบและต่อยหน้า ไม่อาจสงบใจได้อีกต่อไป

เขาหมุนตัวเตะเข้าที่อกของเย่ว์หยางอีกครั้ง

ตำแหน่งคือหัวใจ

“ปัง!”

เท้านี้เตะจนเย่ว์หยางซี่โครงหักสามซี่ แต่เขาไม่ยอมถอย กลับเดินหน้าใช้ปราณกระบี่ดำกุยจ้าง กระบี่ขาวซวงหัวจากมือซ้ายและขวาโจมตีใส่หูทั้งสองข้างของบุรุษลึกลับ.. ขณะทะลวงหูเข้าไปได้ครึ่งนิ้ว ที่หูของบุรุษลึกลับเหมือนกับมีกระแสดวงดาวหมุนวน ปราณกระบี่ทั้งสองที่สามารถทำลายฟ้าทลายดินไม่สามารถแทงเข้าไปได้อีก

บุรุษลึกลับตวาดลั่นและพลังเทพระเบิดออกจากปากของเขาพุ่งเข้าที่อกของเย่ว์หยางเหมือนลูกศร

เย่ว์หยางได้รับบาดเจ็บสาหัสตวาดลั่นเช่นกัน

กระบี่แดงชี่เสี่ยวเหลียนพุ่งออกจากปากของเขา

ต้านทานพลังเทพของบุรุษลึกลับ

ทลายแนวป้องกันของบุรุษลึกลับแทงเข้าที่คอของปีศาจเฒ่าโดยไม่สนใจถึงพลังโจมตีทั้งปวง....พลังเจตจำนงของคนลึกลับนั้นเหนือกว่าเย่ว์หยางมากมาย  เย่ว์หยางรู้ว่าปราณกระบี่ดำและกระบี่ขาวไม่พอโจมตี เขาจงใจเปิดช่องว่างที่อก จากนั้นสวนพลังปราณกระบี่แดงทะลวงเข้าที่คอ

“เจ้าต้องตาย!”  บุรุษลึกลับผมตั้งชันด้วยความโกรธ เขาตกใจกับเสียงที่แหบแห้งอย่างหนัก ตลอดชีวิตของเขานี่เป็นครั้งแรกที่เขาเปล่งเสียงอย่างยากลำบาก

“เฮอะ!”  เย่ว์หยางยังคงโกรธ เขาคำรามขึ้นฟ้า และเพิ่มพลังจากสนามพลังสร้างโลกทันที

แสงดาวนับไม่ถ้วนสว่างขึ้น

กลุ่มดาวค่อยๆ เกิดขึ้นในท้องฟ้า แต่ละกลุ่มดาวมีพลังดวงดาวแตกต่างกันคอยสนับสนุนเสริมพลังให้เย่ว์หยาง  กลุ่มดาวสิบสองนักษัตรชัดเจนที่สุด ดาวแกะ ดาววัว ดาวคนคู่ มีพลังเฉพาะแบบ ตราบเท่าที่เย่ว์หยางไม่ล้มลง เจตจำนงเขาจะเป็นอมตะ มีพลังพร้อมสู้เสมอ

นี่คือการสร้างสนามพลังดารารายของจักรพรรดินีราตรีเพื่อเยียวยาอาการบาดเจ็บครั้งแรกของเย่ว์หยาง

มิตินับไม่ถ้วนบิดเบือนผันผวน ในที่สุดรวมเป็นจุดสว่างเล็กในมือของเย่ว์หยาง กลุ่มดาวที่สว่างในท้องฟ้าส่องแสงสว่างเหมือนกับดวงอาทิตย์ และสว่างมากขึ้น ในที่สุดแสงก็สว่างเจิดจ้าจนแทบลืมตาไม่ขึ้น นี่คือการสร้างจำลองเลียนแบบไม้ตายของจื้อจุน

มือซ้ายเป็นจุดบอดดำ มือขวาเป็นปราณกระบี่ส้ม

สวรรค์กับโลกเป็นนิรันดร

เย่ว์หยางกราดเกรี้ยวปล่อยพลังจากจุดกลางแสงสว่างตั้งใจจะทำลายบุรุษลึกลับผู้นี้