เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1199 ฟ้าเบื้องบนโลกเบื้องล่างล้วนนับถือข้า

 

 

ตอนที่  1199  ฟ้าเบื้องบนโลกเบื้องล่างล้วนนับถือข้า

บุรุษลึกลับไม่พูดอะไรมากกับการประกาศแฉของตั่วตั่ว

เขายกมือขึ้น

 

ก่อนที่จะยิงลำแสงใส่อกของจีอู๋ลี่จากด้านหลังทะลุอก เขาไม่สนใจการป้องกันและระยะทาง  ความเคลื่อนไหวของบุรุษลึกลับแสดงให้เห็นถึงทัศนคติของเขาที่มีต่ออสูรพิทักษ์อย่างตั่วตั่ว คือไม่สนใจคำดูถูกเหยียดหยามของตั่วตั่ว

ในใจของบุรุษลึกลับ ไม่ว่าอสูรศึกจะมีพลังชีวิตแข็งแกร่งเพียงไหน จะเปลี่ยนร่างไปเป็นมนุษย์ได้ยังไง ก็ยังเป็นอสูรอยู่ดี

อย่าว่าแต่ตั่วตั่วยังอายุน้อยมาก

ยังเป็นอสูรที่เวลาเติบโตยังมีไม่เพียงพอ

ต่อให้เป็นอสูรพิทักษ์ของยอดฝีมืออันดับหนึ่งเจ้าตำหนักสูงสุดเทียนอี้แห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์มาถึงขุนเขาเหนือขุนเขา เขาก็ยังไม่เห็นอยู่ในสายตา!  ไม่เคยมีอสูรศึกที่เติบโตแข็งแกร่งเกินกว่าเจ้านาย  ขีดความสามารถของพวกมันมีจำกัด ขึ้นอยู่กับความก้าวหน้าและศักยภาพของเจ้านายพวกมัน  บางทีในช่วงบางเวลาอาจมีอสูรศึกแต่ละตนที่มีพลังมากเกินกว่าเจ้านายในบางแง่มุม  แต่สุดท้ายก็ต้องมีการสื่อสารอย่างใกล้ชิดในระดับของเจ้านาย  และนี่ก็ไม่มีข้อยกเว้น

คนขี้ขลาดและอ่อนแอ ไม่สำคัญว่าเงื่อนไขภายนอกจะเป็นเช่นไร เป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกเทพอสูรขึ้นมาได้

เหตุผลก็อย่างเดียวกัน

หากเจ้านายไม่แข็งแกร่งพอ  อย่างนั้นอสูรก็จะไม่แข็งแกร่งและมีพลังน้อย  เย่ว์ไตตันที่อยู่ต่อหน้านี้ได้พยายามต่อสู้อย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็เป็นเพียงเด็กน้อยที่ไม่สามารถโจมตีและต่อสู้ได้ และไร้ประโยชน์  แล้วอสูรพิทักษ์ของเขาจะแข็งแกร่งได้อย่างไร?

ต่อให้ถึงระดับเทพมาหมื่นปีแล้ว แต่ไม่มีประกายเทพ

แล้วพลังเทพอีกเล่า?

ถ้าต้องมีแต่อสูรพิทักษ์คอยปกป้องอย่างเดียว เขามิต้องฆ่าตัวตายหรอกหรือ?

นี่มันเรื่องตลกล้อเล่นในแดนสวรรค์ใช่ไหม?  เจ้าเด็กน้อยนี่และอสูรของเขา คิดว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าอีกหมื่นปีใช่ไหม?

เมื่อบุรุษลึกลับเห็นตั่วตั่วครั้งแรก เขาประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาพบว่าตั่วตั่วมีระดับพลังสูงอย่างน่าตกใจ  ดูเหมือนว่านางจะไม่เก่งด้านต่อสู้ เป็นอสูรองค์ประกอบธาตุหรืออสูรสายพฤกษาชนิดพิเศษ  เขามั่นใจทันที!  เขามีคำอธิบายที่สมเหตุสมผล ถ้าอสูรพิทักษ์สายพฤกษานี้มีพลังมากจริงๆ  ทำไมไม่เรียกมันออกมาสู้?

จากตรงนี้เป็นการพิสูจน์ว่าอสูรชั้นเทพสายพฤกษานี้มีแต่ระดับพลังที่สูง  แต่พลังต่อสู้ที่แท้จริงยังสู้ปีศาจอสรพิษน้อยไม่ได้!

มีอะไรต้องกลัว อสูรที่เพิ่งจะถึงระดับเทพ แต่ไม่มีพลังต่อสู้เลย มีอะไรจะต้องกลัวด้วย?

“......”  ตั่วตั่วไม่พูด แค่ยกมือของนาง

นิ้วสีหยกมีบุปผาสีฟ้าบาน

เป็นรังสีมรณะ

ผิวที่อ่อนนุ่มของนางอาจได้รับความเสียหายได้ เหมือนกับที่จีอู๋ลี่ได้รับ นางไม่สนใจป้องกันพลังลำแสงที่น่ากลัวหรือ?  ไม่ต้องพูดถึงซวงหานที่เพิ่งกลับมามองเห็นได้ แม้แต่ซื่อเสินผู้มีความมุ่งมั่นมากที่สุดก็ยังทนดูไม่ได้ ต้องหลับตาอีกครั้ง

เขาไม่อาจทนดูลำแสงที่น่ากลัวของบุรุษลึกลับพุ่งทะลุฝ่ามือตั่วตั่ว

และทะลวงทำลายไปถึงไหล่

อย่างไรก็ตาม

ผลที่น่ากลัวเช่นนี้ไม่เกิดขึ้น

เมื่อซื่อเสิน จ้าวซีและซวงหานสามเทพลืมตาอีกครั้ง พวกเขาต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าลำแสงที่น่ากลัวซึ่งยิงออกมานั้น มิทราบว่ากลายเป็นลำแสงที่นุ่มนวลตั้งแต่เมื่อใด อยู่ในมือของตั่วตั่ว  คนทั้งสามขยี้ตามอง ไม่อยากเชื่อภาพที่เห็น ตั่วตั่วค่อยๆ กำนิ้วรวบรับพลังที่น่ากลัวจนระเบิดกระจาย

พลังเทพที่พอจะระเบิดทำลายได้ทั้งสวรรค์และโลก กลับไม่ระเบิดออกไปยังโลกภายนอก

ภายนอกยังคงสงบ

พลังเหล่านั้นถูกเปลี่ยนเป็นกลีบดอกไม้ล่องลอยปลิวอยู่ในสายลม

ครั้งนี้แม้แต่คนลึกลับก็ยังตกตะลึง ‘พลังเทพสังหาร’ ที่สามารถฆ่าเทพเทียมที่ทรงพลังได้หมดถูกนางสลายออกไปได้? ไม่ต้องพูดถึงพลังเจตจำนงราชันย์ที่แฝงอยู่ในนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้กับการเปลี่ยนพลังไปเป็นกลีบดอกไม้!

กำจัดเจตจำนงราชันย์ได้ด้วยพลังเทพหรือ?

นางทำได้อย่างไร?

“เจ้าเป็นผู้อาวุโสที่มีชีวิตมานานเป็นหมื่นปี แต่ใช้กฎสวรรค์ข่มคนอื่นแล้วลอบโจมตีคนอื่น เจ้าคงสะกดคำว่าละอายไม่เป็นสินะ?”   ตั่วตั่วยื่นมือไปที่เย่ว์หยาง เย่ว์หยางสั่นเล็กน้อยและดูเหมือนจะคลายเชือกที่มองไม่เห็น

“ผู้ชนะเป็นจ้าว!”  บุรุษลึกลับแค่นเสียง  “ถ้าเจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูด ก็แสดงว่าเจ้าใจอ่อนเกินไป!”

สำหรับตั่วตั่วนางช่วยกำจัดพลังที่กดขี่เย่ว์หยางอยู่

บุรุษลึกลับเหยียดหยาม

ถ้าพลังเทพสามารถถอนออกมาได้ เจ้าเด็กหยิ่งยโสนี่จะตั้งหลักได้เร็ว  จะต้องรอให้นางมากำจัดทำไม?

เขาใช้วิธีพิเศษที่สุดในโลกเพื่อไม่ให้เจตจำนงราชันย์สั่นคลอน นอกจากจะมีตัวเขาแล้ว ยังไม่มีคนที่สองสามารถปลดเปลื้องได้

ตั่วตั่วไม่เหมือนกับที่คนลึกลับจินตนาการไว้  นางใช้พลังเทพขับไล่พลังกฎที่มองไม่เห็นบนตัวเย่ว์หยาง  นางยกมือด้วยความมั่นใจในท่ามกลางโลกทะเลดอกไม้ เกิดกลิ่นหอมที่เข้มข้นขึ้นทุกขณะ ที่ใจกลางทะเลดอกไม้ ตั่วตั่วยืนอยู่บนกลีบดอกไม้ที่สูงเพิ่มพูนถึงหนึ่งกิโลเมตร

นางงดงามอย่างไม่น่าเชื่อ ใครก็ตามที่มองนางจะรู้สึกสำลักแทบหายใจไม่ออก

ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ว่ามีกองดอกไม้มากมาย ไม่อย่างนั้นซวงหานคงคิดว่าหญิงงามผู้นี้เป็นสตรีของเย่ว์ไตตัน... บุรุษลึกมองดูด้วยสายตาเหมือนเห็นเรื่องตลก ไม่ว่าจะทรงพลังขนาดไหนก็ยากจะปลดกฎสวรรค์ของเขาได้  นั่นไม่ใช่กฎสวรรค์ที่ใช้พลัง  ยกเว้นคนที่เป็นเจ้าของแล้ว จะไม่มีคนอื่นที่ปลดเปลื้องได้

กลีบดอกไม้ยักษ์เต้นเบาๆ อยู่ในทะเลดอกไม้ ราวกลับเกิดมาเพื่อเต้น

พลิ้วอยู่ในสายลม

ความเคลื่อนไหวงดงามเป็นธรรมชาติชัดเจนราวกับต้นไม้มีชีวิต

ซวงหาน จ้าวซีและซื่อเสินสามเทพมองหน้ากันเองตกตะลึง เหมือนกับคนมีชีวิต แต่เป็นกลีบดอกไม้อย่างเห็นได้ชัด แต่ดวงตาของนางเหมือนคนมีชีวิตได้อย่างไร?  ความจริงท่วงท่านี้หมายความว่าอย่างไร

“เมื่อประกายเทพของข้าเริ่มเคลื่อนไหวร่ายรำ นั่นคือตัวแทนของชีวิตและการเติบโตที่ไม่มีอะไรหยุดได้ เพราะไม่มีใครสามารถสู้กับกฎชีวิตที่มีมาแต่ครั้งโบราณกาลได้และในเวลาเดียวกันไม่มีใครขัดขวางเจตจำนงราชันย์ของข้าได้”  ตั่วตั่วเปล่งรัศมีสีรุ้งอยู่ด้านหลังนางขณะอธิบายเรื่องประกายเทพนางและกฎสวรรค์ประจำตัวนาง มีพลังที่มองไม่เห็นแผ่ออกมาจากดอกไม้ยักษ์แทรกซึมผู้ที่อยู่ในที่นั้นทั้งหมดทันที แม้แต่พวกซื่อเสินก็ไม่รู้ตัว สนามพลังซึ่งถูกสร้างโดยวัตถุโบราณจากกฎเทพสังหารถูกแทนที่ด้วยกฎชีวิตที่ตั่วตั่วประกาศไว้อย่างเงียบ

“หือ?” บุรุษลึกลับพบเห็นเรื่องผิดปกตินี้ เขาอดตะลึงไม่ได้

“สวรรค์เบื้องบน โลกเบื้องล่างต่างนับถือข้า”  ตั่วตั่วประกาศว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนแต่นับถือนาง

ทั้งซวงหานและซื่อเสินต่างก้มศีรษะเคารพนอบน้อม เขาไม่กล้ามองดูความรู้สึกของดอกไม้ยักษ์ที่บานสะพรั่งอยู่ด้านหลังนาง  แต่บุรุษลึกลับที่แข็งแกร่งกลับเผชิญหน้าอย่างเต็มที่ เขาคำรามลั่นและร่างกายระเบิดพลังเทพที่ไม่มีสิ้นสุดออกมาต่อต้านพลังเทพของตั่วตั่ว

เขากำลังลอยอยู่ในอากาศร่วงตกลงมาบนพื้นทันที

เหมือนมีก้อนหินยักษ์หมื่นตันกดอยู่บนศีรษะ

บุรุษลึกลับพยายามต่อต้านครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่เมื่อเท้าของเขาสัมผัสพื้น เขากลับไม่สามารถยืดตัวยืนตรงอย่างสง่างามได้

“นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น”  ดวงตาที่เย็นชาไร้ปราณีของตั่วตั่วมองไปที่คนลึกลับ นางชี้ขึ้นท้องฟ้า ดอกไม้ยักษ์ตั้งลำต้นตรงขึ้นทันทีและยื่นเถาหนวดขึ้นไปในท้องฟ้า ไม่รู้ว่าในอากาศว่างเปล่านั้นสูงเพียงไหน แต่ภายใต้การตรวจสอบของดอกไม้ยักษ์มีเสียงเหมือนสัตว์ร้องโหยหวนขึ้นมาทันที

เจ้าสิ่งนี้โปร่งใส

มองไม่เห็น

ถ้าไม่ใช่เพราะดอกไม้ยักษ์ อย่างนั้นต่อให้เทพอุดรจ้าวซีใช้กระจกแห่งความจริงก็ยังตรวจหาไม่พบ

รอจนดอกไม้ยักษ์จับมันได้จากบนท้องฟ้า ซื่อเสินพบว่ามันคืออสูรประหลาดคล้ายเมฆและคล้ายสัตว์ แม้ตาจะแหลมความรู้สึกว่องไวก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความคงอยู่ของมัน มันซ่อนตัวอย่างลึกล้ำภายใต้อำนาจพลังของบุรุษลึกลับ หากไม่ใช่เพื่อควบคุมผู้เห็นเหตุการณ์ด้วยกฎสวรรค์แห่งชีวิตและคว้ามันลงมาจากท้องฟ้าที่สูงมากจะไม่มีใครค้นพบความคงอยู่ของมันได้เลย

ดอกไม้ยักษ์ค่อยจับมันฉีกออก

ร่างล่องหนก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นทีละนิดๆ

แขนขามันค่อนข้างใหญ่

บุปผาปีศาจโยนร่างมันลงไปให้ทะเลดอกไม้กลืนกินมัน ชิ้นส่วนร่างของมันเริ่มสลายกลายเป็นธุลี... บุรุษลึกลับโกรธและใช้สายฟ้าพลังเทพระเบิดแผดเผาดอกไม้ยักษ์

อย่างไรก็ตามการกระทำเหล่านี้ไร้ประโยชน์

พลังเทพสังหารยังไม่สามารถแม้แต่จะเจาะผ่านกลีบดอกไม้ได้ กลับถูกกลีบดอกไม้หักเหไปมาและเปลี่ยนเป็นแสงสีรุ้งเต็มท้องฟ้า  สายฟ้าทองที่สามารถทำลายล้างเมืองได้ พอตั่วตั่วเอื้อมมือไปสัมผัสก็เปลี่ยนไปเป็นหมู่ภุมรินสีทองนับแสนบินไปมาอยู่เหนือบุปผาอย่างเป็นธรรมชาติ

พวกซวงหานมองดูและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

พวกเขาไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อน!

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการต่อสู้ครั้งนี้อันตรายขนาดฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย นี่ไม่ใช่การต่อสู้ของมนุษย์แม้แต่น้อย นี่คือการต่อสู้ของเหล่าเทพเจ้า และนี่คือสงครามเทพแท้!

“อะไรกัน?”  บุรุษลึกลับยังคงหงุดหงิด  หลังจากใช้การต่อสู้หลายหลาก เขากลับเปลืองพลังไปอย่างว่างเปล่าแต่กลับถูกฝ่ายตรงข้ามรุกคืบทีละก้าวๆ

“ข้าเพิ่งบอกไปแล้วไง ว่านี่เพิ่งจะเริ่มต้น  ความเจ็บปวดและความทรมานของเจ้าจะเริ่มนับแต่บัดนี้!”  ตั่วตั่วเย็นชาขึ้น นางจ้องมองบุรุษลึกลับและพูดคำเดียว  “ข้าต้องการให้เจ้าอ่อนแอจนกระทั่งถูกทำลาย!”

คำพูดของนางยังไม่ทันจบ ดอกไม้ยักษ์ก็ลงมือตามความประสงค์ของนาง

ครั้งนี้มันไม่ยื่นเถาขึ้นไปในอากาศอีกต่อไป

แต่กลับแทงรากลึกลงไปในดิน

ศิลาแปลกสีดำถูกดอกไม้ยักษ์ขุดขึ้นมาอีก

คนลึกลับหน้าเปลี่ยนสีทันที และก่อนที่เขาจะพูด  ตั่วตั่วแค่นเสียงกล่าว “เจ้ายืมพลังแม่เหล็กจากอสูรกลองแม่เหล็กโบราณ และหนอนกัดกระดูกผสานกับพลังเจตจำนงของเจ้าและกฎสวรรค์ลอบเร้นทำร้ายด้วยฝีมือลวงโลกเอาชนะคนอื่นอย่างหยิ่งยโส  เจ้าน่ะหรือจะสามารถเอาชนะผู้มีพลังเทพระดับเดียวกัน?  จีอู๋ลี่ที่เจ้าเพิ่งทำร้ายเขาได้ถ้าไม่ใช่เพราะแผนการคำนวณของเจ้า เจ้ายังยิงแสงได้สำเร็จหรือ? แม้ว่าการจู่โจมที่ไร้ยางอายนั้นจะเอามาใช้กับเจ้านายของข้า  เจ้านายข้าก็ยังโจมตีตอบโต้เจ้าได้อย่างรุนแรง เจ้ายังกล้าหัวเราะในฐานะเทพไร้เทียมทานได้อีกหรือ?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ตั่วตั่วพูด

พวกซื่อเสินก็ตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ปรากฏว่าบุรุษลึกลับผู้นี้วางกับดักไว้ล่วงหน้าแล้ว  ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาเป็นผู้เหนือกว่าในทุกด้าน ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาเริ่มต้นก็ตรึงคนอื่นไว้ได้ ไม่มีใครในกลุ่มศัตรูที่ต้านรับเขาได้แม้แต่ครึ่งหนึ่ง

อสูรกลองแม่เหล็กขนาดยักษ์ถูกดอกไม้ยักษ์จับขึ้นมาทุบฉีกกระชากเป็นชิ้น ขณะที่ชิ้นส่วนยังไม่ร่วงลงถึงพื้นก็ถูกทะเลดอกไม้กลืนกินหมดสิ้น  หากเศษซากเหล่านี้กลับคืนสู่พื้น อสูรกลองแม่เหล็กโบราณจะฟื้นคืนชีพทันทีและอาศัยการดูดซับพลังของโลกเพื่อสร้างร่างกาย

แต่ภายใต้กฎสวรรค์แห่งชีวิตของตั่วตั่ว ทุกอย่างที่อยู่หน้าทะเลดอกไม้ถูกกำจัดไปอย่างน่าอนาถ

นั่นคือปุ๋ยชั้นดี

“เจ้าฆ่าอสูรศึกใหญ่ของข้าสองตัวติดกัน!” บุรุษลึกลับโกรธจัด เขาจ้องมองตั่วตั่วอย่างเกลียดชัง  เย่ว์หยางค่อยๆ ยืนขึ้น  “ถ้าเจ้าคิดว่าข้าจำเป็นต้องใช้พลังอสูรเป็นอย่างเดียว นั่นเป็นการเข้าใจผิดอย่างมาก! ข้าไม่ต้องการจะเริ่มต้นลงมือกับเจ้าเหมือนกับเป็นมดแมลง  อย่างไรก็ตามเจ้าทำให้ข้าโมโหได้สำเร็จ  เจ้ามดแมลง! ถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว!”

พูดยังไม่ทันขาดคำมังกรทองขนาดใหญ่ออกมาจากร่างเย่ว์หยางคำรามลั่นเต็มสวรรค์ชั้นฟ้า

นี่คือปราณกระบี่ที่ห้าของเย่ว์หยาง

ปราณกระบี่เหลืองหลงหยวน!