เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1228 โรคระบาด

 

 

ตอนที่  1228  โรคระบาด

ก่อนฝนดาวตกจะร่วงลงมา มีเสียงกระหึ่มกึกก้อง

 

ร่างอวตารของเทพปีศาจเว่ยกวงร่วงลงมากระแทกกับพื้น

กลุ่มดาวตกพุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง

ห่อหุ้มร่างมังกรพิรุณ

รวมทั้งเย่ว์หยางที่ไม่สามารถดิ้นรนสู้กระแทกร่างกับพื้นพร้อมกัน

แรงเสียดสีของอุกกาบาตความเร็วสูงถูกเทพปีศาจเว่ยกวงเร่งเร้าให้เพิ่มมากขึ้นเกิดเป็นประกายไฟฟ้านับพันสายยาวตลอดทางเส้นทาง กลุ่มควันรูปดอกเห็ดม้วนตัวขึ้นท้องฟ้า แรงระเบิดแผ่กระจายกวาดไปทั่วพื้นโลก

แรงระเบิดส่งผลกระทบไกลเกินกว่ากฎสวรรค์จำกัดของขุนเขาเหนือขุนเขาจะรองรับได้ ไม่เพียงแต่ท้องฟ้าและพื้นโลกเท่านั้น แม้แต่มิติอวกาศก็แตกเปิด เกิดหลุมดำขนาดใหญ่และกลืนกินทุกอย่างเข้าไปข้างในหลุมดำ ไม่ต้องพูดถึงทุกอย่างในหลุมดำเท่านั้นแม้แต่แรงระเบิดที่อัดกระแทกลงมาจากท้องฟ้าก็ไม่สามารถหนีแรงดึงดูดของหลุมดำไปได้ ไม่ว่าจะเป็นประกายสายฟ้า อุกกาบาต ควันหนา หรือแม้กระทั่งเสียงระเบิดทั้งหมดหายเข้าไปภายในหลุมดำที่อยู่ระหว่างโลกและสวรรค์

เงียบสงัด

แต่โลกทั้งใบเหมือนพบจุดจบ

หลุมดำกราดเกรี้ยวเหมือนสัตว์ประหลาดที่บ้าคลั่งดูดกินทุกอย่างเข้าไปในปากยักษ์ของมัน

ยกเว้นมังกรพิรุณเท่านั้นที่สามารถดิ้นรนหลบหลีกจากพลังทำลายล้างโลกอย่างสมบูรณ์ได้.... มังกรพิรุณบินวนไปโดยรอบเส้นทางดึงดูด ขณะต่อต้านแรงดึงดูดของหลุมดำพลางหลบหลีกหินศิลาขนาดมหึมาที่อยู่ดึงดูดผ่านเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ในเวลานี้เย่ว์หยางนั้นเวียนหัวมาก ถ้าไม่ได้รับการคุ้มครองปกป้องจากมังกรพิรุณ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะต้านรับพลังโจมตีที่ชั่วร้ายของร่างอวตารเทพปีศาจเว่ยกวง มีอุกกาบาตและมังกรพิรุณคอยกำจัดผลกระทบใหญ่ออกไป เย่ว์หยางยังคงรู้สึกว่าสมองว่างเปล่าอยู่เป็นเวลานาน ไม่สามารถฟื้นฟูสติขึ้นมาอย่างเต็มที่ได้

แน่นอนว่านั่นเป็นผลกระทบจากจิตสำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวง

เทพปีศาจเว่ยกวงใช้สำนึกเทพของนักสู้ระดับเทพ

สู้กับเย่ว์หยางตลอดเวลา

หลุมดำปรากฏเร็วและหายไปอย่างรวดเร็ว

กฎสวรรค์ขุนเขาเหนือขุนเขาแห่งหุบเขาโลกธาตุไม่ยอมให้การระเบิดครั้งนั้นพังทลายตัวมันอย่างเด็ดขาด หลุมดำหดตัวและหายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นชัดได้ด้วยตาเปล่า ในที่สุดก็หายไปไม่เหลือร่องรอยราวกับว่าไม่เคยปรากฏมาก่อน

เห็นแต่พื้นโลกที่ถูกหลุมดำกลืนกินเข้าไปมีช่องว่างขนาดใหญ่ที่ดูน่าตกใจ

เทพปีศาจเว่ยกวงฟาดเย่ว์หยางและมังกรพิรุณด้วยพลังเทพและด้วยกำปั้นที่ไม่มีนิ้วโป้งอัดกระแทกลงกับพื้น

ขณะนั้นท้องฟ้าทรุดตัวลงพื้นแผ่นดินเว้าแหว่งหายยาวเกือบพันกิโลเมตร โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่ว่างโดยรอบพังทลายมีควันคุกรุ่น มังกรพิรุณกำลังดิ้นรนและมองเห็นได้เพียงแต่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเปลวเพลิง และจากโดนฟาดลงกับพื้น ในท้องฟ้าฝ่ามือพลังเทพที่นิ้วหัวแม่มือหายไปยังคงอยู่และกดอัดลงมาที่เย่ว์หยางและมังกรพิรุณ.. ภูเขาและแม่น้ำถูกป่นทลายเป็นผุยผง แต่วินาทีต่อมาก็กลับมารวมตัวภายใต้สำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวงกลายเป็นหินและภูเขาโคลน... มือยักษ์ของร่างอวตารกวาดเอาภูเขารอบๆ และกดลงบนหัวของเย่ว์หยางที่อยู่ในหลุมลึก

ไม่เพียงเท่านั้น

เทพปีศาจเว่ยกวงควบคุมมือทั้งสองของเขาบิดศีรษะร่างอวตาร

เขามีอีกแผนหนึ่งคือทิ้งศีรษะที่ถูกฝนดาวตกของกลุ่มดาวราชสีห์อัดกระแทกใส่ และให้ฝนดาวตกกลุ่มดาวราชสีห์ฝังเจ้านายของมัน มังกรพิรุณและเย่ว์หยางจะถูกฝังอยู่และผนึกไว้ที่ด้านล่าง

ครืนนนน ศีรษะร่างอวตารถูกบิดแยกออกจากร่าง

เทพปีศาจพบอย่างคาดไม่ถึงว่ากลุ่มดาวตกของดาวราชสีห์ไม่ได้อยู่บนหัวของร่างอวตาร

มันอยู่ในร่างยักษ์ที่เขาถอนดึงกลับมา ซึ่งหมายความว่าฝนดาวตกราชสีห์เป้าหมายโจมตีของฝนดาวตกก็คือสำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวง แทนที่จะเป็นร่างอวตารขนาดใหญ่เหลือเชื่อ ขณะที่เทพปีศาจเว่ยกวงตกตะลึง สายเกินกว่าที่เขาจะค้นพบว่าปราณกระบี่ได้ทำเครื่องหมายไว้ที่จิตสำนึกเทพของเขาได้อย่างไร ร่างของเขาถูกกระแทกลงทันทีร่างอวตารขนาดมหึมาที่ไม่มีหัวสูญเสียการควบคุมร่างสูงใหญ่หลายหมื่นเมตรพลันร่วงล้มลง

ท้องฟ้าทั่วขุนเขาเหนือขุนเขาพลันมืดมิดกะทันหัน

และถ้าปล่อยให้ร่างขนาดดวงดาวกระแทกลงมา ไม่รู้ว่าขุนเขาเหนือขุนเขาจะล่มสลายพังทลายหรือเปล่า

มังกรพิรุณเร็วกว่าเทพปีศาจเว่ยกวงเจาะทะลวงออกมาจากภูเขายักษ์โคลนที่เกิดจากพลังบีบอัดของปีศาจเว่ยกวง มันตอบโต้ภายใต้พลังเจตจำนงสูงสุดของเย่ว์หยาง

“เป็นเด็กหนุ่มโดดเด่นที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ข้านึกไม่ถึงเลยว่าหอทงเทียนจะมีเด็กยอดเยี่ยมเหมือนเสี่ยวจี ทั้งที่อายุยังน้อยก็ยังกล้าประลองต่อสู้กับเทพปีศาจเว่ยกวง ฮึ... จะฆ่าเด็กน่ารักอย่างเจ้าข้ายังลังเลใจอยู่บ้าง!  เราผู้เฒ่าอยากดูว่าเจ้าหล่อสง่างามขนาดไหน  หากทำให้เราผู้เฒ่าพอใจได้อาจจะขอให้เจ้าตำหนักผู้สูงสุดไว้ชีวิตเจ้าก็ได้ ทั้งจะยอมรับเจ้าไว้เป็นยามเฝ้าประตู!”  จิตสำนึกของเทพปีศาจเว่ยกวงส่งข้อความเข้ามาถึงใจของเย่ว์หยาง และในท่ามกลางความมึนงงอยู่ในทะเลความรู้ ความคิดของเขาเหมือนถูกคลื่นฟ้าผ่าระเบิดใส่

“ใครกัน?”  เย่ว์หยางตกใจ มันยากลำบากกับการรับมือเทพปีศาจเว่ยกวงพออยู่แล้ว ตอนนี้กลับมีปีศาจเฒ่าที่ไหนแทรกแซงเข้ามาอีก

“ออกมาจากหุ่นน้อยตัวนี้ให้เราผู้เฒ่าดู อย่ามัวเสียมารยาท ครอบครัวเจ้าไม่ได้สอนมารยาทให้เจ้าหรือ?”  มีเงาดำที่ไม่รู้ปรากฏออกมาจากไหน  สำนึกเทพของเทพปีศาจเว่ยกวงกับเย่ว์หยางกำลังต่อสู้กัน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันตกลงบนหัวของมังกรพิรุณทันที 

มีแสงสีดำแปลกประหลาดยิงออกมา

เย่ว์หยางที่แต่เดิมผสานร่างกับมังกรพิรุณกระเด็นออกมาจากปากมังกรอย่างคาดไม่ถึง

มังกรพิรุณพอสูญเสียสำนึกของเย่ว์หยางคอยควบคุมก็ไม่ได้รับพลังสนับสนุนจากเย่ว์หยางก็ไม่สามารถต้านพลังกดดันของเทพปีศาจเว่ยกวง  นอกจากนี้ยังมีร่างเงาปริศนาที่ไม่รู้ว่าใช้วิธีใด  มังกรพิรุณ 108 กิโลเมตรตกลงไปบนพื้นหิน แม้พยายามดิ้นรนก็ยังหลบหนีไม่ได้

เย่ว์หยางไม่มีเวลาตอบโต้ก็พบว่าอสูรประหลาดเข้ามากัดเขา

หลังจากหลบพ้นอันตรายเขาตกใจเมื่อพบว่า

อสูรประหลาดกลับกลายเป็นฟันเลื่อยคู่หนึ่งที่กำลังอ้าปากใกล้เข้ามา

มันบินพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วราวอุกกาบาตที่ตกลงมาจากท้องฟ้าและตกลงบนภูเขาข้างหน้า มันงับภูเขาหายไปเป็นคำๆ ร้ายกาจยิ่งกว่าหลุมดำ

มันคือตัวอะไรกัน?

แล้วมันมีรูปร่างเหมือนฟันปลอมได้อย่างไร?

และนอกจากนี้ อสูรศึกเช่นนี้วิวัฒนาการมาถึงระดับที่น่ากลัวขนาดนี้ได้อย่างไร?

เย่ว์หยางค้นไม่พบเจอเห็นผล และเงาร่างหนึ่งยิงแสงเขียวชั่วร้ายตรงมาที่ร่างของเย่ว์หยาง

“อันตราย” เย่ว์หยางไม่ได้ใช้พลังป้องกันการโจมตี แต่ใช้การเทเลพอร์ตผ่านมิติหลบห่างออกไปหมื่นเมตร แต่แสงเขียวไปปรากฏล่วงหน้าเย่ว์หยางอย่างผิดกฎธรรมชาติโดยมิอาจบอกได้

มีภูเขาด้านหลังถล่มครืนราวกับว่ามีมือเทพเจ้าทำลาย

เขาพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

ราวกับว่ามีมือเทพผลักเขาจากด้านหลัง

ในขณะที่กลุ่มแสงสีเขียวโจมตีเย่ว์หยางก็ทำลายภูเขาพังทลายหลังจากเย่ว์หยางเปลี่ยนตำแหน่ง

ที่ด้านหน้าของเย่ว์หยาง ภูเขาที่สลับตำแหน่งกับเขากลายเป็นมีเชื้อโรคลามระบาด เย่ว์หยางกลัวแทบปัสสาวะราด ถ้าเขาถูกโรคลามใส่ เทพปีศาจเว่ยกวงคงตบเขาตายในคราวเดียว

นี่เป็นการโจมตีที่ชั่วร้ายอำมหิต!

เป็นแค่มนต์ดำ!

“เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ!  กล้าทำตัวไม่สุภาพต่อหน้าเราผู้เฒ่าเชียวหรือ?  ข้าคิดว่าเจ้าสามารถใช้พลังทำลายยอดเขาได้หลายลูก ที่แท้เด็กน้อยเจ้าเรียนรู้พลังดวงดาวได้นิดหน่อยเท่านั้น ดูซิว่าจะทำหยิ่งอะไรได้อีก!”  เงาดำสลายกลายเป็นกลุ่มแสงสีเขียวปรากฏบนพื้นนับหมื่น

“แย่แล้ว!”  เย่ว์หยางไม่กลัวสิ่งใดในโลกหรือสวรรค์ ไม่กลัวบาดแผล ความเจ็บปวด  แต่กลัวถูกเชื้อโรคลามระบาด

กลุ่มแสงสีเขียวลามระบาดอย่างนี้เขาจะซ่อนตัวได้อย่างไร?

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือเทพปีศาจเว่ยกวงใช้พลังเทพกดดันเต็มที่และทั้งโลกเหมือนกับมีเหล็กถ่วงด้วยพลังเจตจำนงของเขา จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเทเลพอร์ตได้อย่างง่ายดาย

เย่ว์หยางยิงระเบิดดวงดาวกระจายเปลวไฟเต็มฟ้า

แต่น่าเสียดาย....

เจ้าอสูรฟันปีศาจไม่รู้ว่าบินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ดาวระเบิดในท้องฟ้าถูกมันกลืนกินไปหมด

หากเย่ว์หยางซ่อนตัวไม่เร็วพอ เขาอาจถูกอสูรฟันปีศาจที่น่ารังเกียจกินลงไปก็ได้  ท้องฟ้าเต็มไปด้วยกลุ่มแสงสีเขียวที่ติดตามเย่ว์หยางโดยอัตโนมัติ  เย่ว์หยางไม่ได้กลัวแสงสีเขียวถ้ามันคือตัวแทนสภาพแวดล้อมสีเขียวงดงาม แต่นี่มันคือเชื้อโรคที่ร้ายกาจ

ปีศาจเฒ่านี่โผล่ออกมาจากไหนกัน?

มีความสัมพันธ์ใดกับเทพปีศาจเว่ยกวงและจีอู๋ลี่?

ขณะที่เย่ว์หยางรู้สึกว่าเวลานี้เขาจะกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ได้อย่างไร คนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบเห็นในสถานการณ์เช่นนี้กับโผล่ออกมา

สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์

ไม่นะ

พูดให้ถูกก็คืออดีตเทพธิดาแห่งความโชคร้ายแพนดอราผู้รวมวิญญาณกับสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์!

ปกติแพนดอราจะไม่เข้ามาแทรกแซงการต่อสู้ของเย่ว์หยาง ไม่ว่าการต่อสู้นั้นจะรุนแรงเพียงไหน นางไม่อยากเข้ามาแทรกแซง  นางรู้สึกว่านี่จะเป็นผลกระทบต่อความก้าวหน้าเติบโตของเย่ว์หยาง  อย่างไรก็ตามวันนี้นางปรากฏตัวโดยมิคาดคิด และนางเต็มไปด้วยความโกรธ!

“นางแม่มดเฒ่าชั่วร้าย บังอาจขโมยพลังของพี่สาวข้า!”  แพนดอราปรากฏร่างที่ด้านข้างเย่ว์หยางและชี้นิ้วไปที่ร่างเงา

“อย่าเพิ่งโมโหเรื่องนี้ แก้ปัญหากลุ่มแสงเขียวเหล่านี้ก่อน... เจ้าคลี่คลายมันได้ไหม?” เย่ว์หยางรีบห้ามแพนดอราไม่ให้โมโห ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาด่าว่าคนอื่นไม่งั้นทั้งคู่จะกลายเป็นติดโรคระบาด  ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงสีเขียว ค่อยๆ เข้ามาใกล้จนทั้งสองแทบจะโดนแสงโรคระบาดใส่

“วิชาโรคระบาดแบบนี้ แต่แค่ไหนกันเชียว?”  แพนดอราดูถูกเหยียดหยาม คำรำพึงของนางทำให้เย่ว์หยางมีความสุข  แต่น่าเสียดาที่คำพูดต่อมาแทบทำให้เย่ว์หยางอยากฆ่าตัวตาย เพราะแพนดอราสับสนเอามือเกาหลังศีรษะ “วิธีแก้ปัญหาพลังโรคระบาดนั้นง่ายมาก แต่ข้านึกไม่ออก ความทรงจำตรงช่วงกลางมันขาดหายไป คงจะดีถ้าพี่สาวข้าอยู่ด้วย ไม่ว่าคลื่นพลังนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม!”

“ใครคือพี่สาวเจ้า?”  เย่ว์หยางพูดไม่ออก และตอนนี้สายเกินกว่าจะเรียกพี่สาวของนางมาช่วยชีวิตนาง  ตอนนี้ต้องหาวิธีแก้ปัญหาก่อน

“พี่สาวข้าหรือ?”  สีหน้าของแพนดอรายิ่งดูสับสนมากขึ้น และผมของนางยุ่งเหยิงด้วยความหงุดหงิด  “ทำไมข้าถึงจำไม่ได้ว่าข้ายังมีพี่สาวอยู่?  ข้าอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ?”

“เจ้าจงใจออกมากวนใจข้าหรือเปล่า?”  เย่ว์หยางไม่รอให้นางพูด เขารู้ว่าสาวนางนี้ความทรงจำไม่ดี  และทั้งสองยังทำเรื่องไร้สาระกันอยู่!

“ไม่ ไม่ใช่ นายท่าน ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจออกมากวนใจท่าน!”  สาวใช้ผู้น่าสงสารได้รีบถือโอกาสออกจากทะเลจิตสำนึกพูดก่อนแพนดอราแสดงให้เห็นถึงความภักดีของนาง  “ข้าน้อยห่วงนายท่านดังนั้นจึงขอให้แพนดอราออกมาช่วย  ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”

“เฮ้ออ”  เย่ว์หยางรู้สึกสับสน  แพนดอราความทรงจำเสื่อมไม่หวังพึ่งอะไรได้ แต่สาวใช้น้อยออกมาร้องไห้สำนึกผิด เขาปวดหัวจริงๆ

กลุ่มแสงเขียวถูกนำมาโดยเจตจำนงของร่างเงา

และคลุมรอบตัวเย่ว์หยางและสาวใช้เอลฟ์

เป็นปริมาณนับหมื่นนับพันจุด

อย่าว่าแต่ป้องกันเลย แค่ต้องการจะหลบหนียังทำไม่ได้ สุดท้ายเย่ว์หยางกอดสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ตะโกน “เปิดประตูหน่อย ข้ามาเก็บค่าเช่า!”