เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1250 นี่คือการต้อนรับของเรา!

 

 

ตอนที่  1250  นี่คือการต้อนรับของเรา!

“ค้อนหัวระเบิด!”

ขณะนั้นคุณชายหลี่หมิงเมื่อเจ้าอ้วนไห่วิ่งเข้าหา เขาขยับถอยหลังหนึ่งก้าวและกระแทกส้นเท้าอย่างแรง

 

กับดักที่ซ่อนอยู่ใต้เท้าของเขาเริ่มทำงานทันที หลักการเดียวกับกับดักหนู ค้อนยักษ์แท่งแหลมมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางห้าเมตรทิ้งตัวลงพื้น จากด้านตรงกันข้าม ค้อนกระเด้งออกมาจากกับดักพื้นดินทุบใส่เจ้าอ้วนที่กำลังเข้ามาโจมตี

ปัง!

ค้อนหนามขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางห้าเมตรทุบเจ้าอ้วนไห่จมเข้าไปในหินโดยตรง

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่คงที่อยู่ข้างๆ และพี่น้องตระกูลหลี่ติดตามมาด้านหลัง คาดว่าแม้แต่พวกเขาก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

“เจ้าโง่!  อย่านึกว่าข้ามีเพียงสมบัติวิธีที่ใช้ป้องกันตัว  ไม่ว่าจะเป็นสมบัติสำหรับรุก รับหรือควบคุม  สำหรับข้าแล้วไม่มีอะไร!  ในความเป็นจริงคุณชายผู้นี้มีสมบัติมากพอจะฆ่าพวกเจ้าให้ตายได้อย่างง่ายดาย!”  คุณชายหลี่หมิงยิ้มเยาะอีกครั้ง และใบหน้าของเขาฟื้นฟูความมั่นใจและภูมิใจได้อีกครั้ง

หากไม่มีบิดา คุณชายหลี่หมิงอาจหลบหนีไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

บิดาของเขาอยู่

ไม่มีใครพลิกสถานการณ์สู้รบภายใต้ปัญญายิ่งใหญ่และทักษะแฝงเร้นหมากรุกของเขาได้  แม้ว่าคุณชายสามตระกูลเย่ว์ เย่ว์ไตตันจะมีชื่อในเรื่องสร้างปาฏิหาริย์ในหอทงเทียนก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะสู้กับบิดาของเขา

คุณชายหลี่หมิงที่ก่อนนั้นมีปณิธานที่สั่นคลอน  แต่ตอนนี้ฟื้นฟูความมั่นใจขึ้นมาบ้าง  เขาเชื่อว่าบิดาของเขาจะไม่ทอดทิ้งเขา  ยิ่งกว่านั้นเขาเชื่อว่าพลังต้านทานของศัตรูทั้งหมดจะเป็นการต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์  เขาเห็นมามากเกินไป ไม่ว่าศัตรูชนิดใดในสวรรค์  ตราบใดที่เผชิญหน้ากับบิดาของเขา จะไม่มีผลลัพธ์ที่สอง ล้วนมีผลจบลงที่แน่นอน

ของวิเศษล้ำค่าบางอย่างที่เดิมตั้งใจเก็บไว้ใช้ช่วยชีวิต สามารถนำไปใช้ได้กับทุกคน

เพราะยังมีบิดาของเขา  สมบัติไม่จำเป็นต้องใช้

แค่ให้ชนะศึกนี้เท่านั้น

จากนั้นเขาจะได้รับสมบัติวิเศษมากขึ้น และอาจได้รับสมบัติลับโบราณในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ... แน่นอนว่าคุณชายหลี่หมิงก็อยากแสดงฝีมือต่อหน้าบิดาของเขาด้วย  การมาถึงของนางพญาดอกหนามมงกุฏทองนั้น คุณชายหลี่หมิงรู้ตัวว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง แต่ไม่สำคัญ นางพญาดอกหนามมงกุฏทองเป็นคู่ต่อสู้ของขุนพลเทพไท่หยาง  นอกจากนี้ต่อให้ขุนพลเทพไท่หยางพ่ายแพ้  แต่บิดาของเขาคงคำนวณไว้แล้วและจัดการได้ดี  ตราบเท่าที่ทักษะแฝงเร้นหมากรุกเริ่มขึ้น  ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกก็คือตัวหมากรุก  และพวกเขาไม่สามารถหลบหนีเงื้อมมือของท่านพ่อได้นี่คือผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“.......” ขุนพลเทพไท่หยางเห็นคุณชายหลี่หมิงใช้สมบัติวิเศษระเบิดพลังค้อนทุบเจ้าอ้วนไห่ลงไปอยู่กับพื้น สีหน้าของเขาสงบขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่ประมาท ที่สำคัญ พวกเขามีนางพญาดอกหนามมงกุฏทอง!

“เจ้าอ้วน, เจ้าตายหรือยัง?”  เย่คงดูเหมือนได้ยินเสียงค้อนทุบลงไปในดิน

“เจ้านั่นแหละตาย  ใครจะไปรู้ว่าเขามีพลังมากแค่ไหน!”  มีเสียงดังอู้อี้มาจากข้างใต้ และนั่นคือเจ้าอ้วนไห่

จากนั้นเป็นร่างเขาปรากฏขึ้นมาบนผิวดิน

ปรากฏว่าค้อนที่หวดไปลึกแต่เดิมขนาดใหญ่เส้นผ่าศูนย์กลางห้าเมตรสั่นเล็กน้อยจากนั้นถูกยกขึ้นจากพื้นทีละนิ้วๆ และคนที่ยกขึ้นนั้นเป็นเจ้าอ้วนไห่ที่ร่างของเขามีเหงื่อเกาะพราวเต็มไปหมด  ภายใต้สายตาจ้องมองของคุณชายหลี่หมิง  เจ้าอ้วนไห่คลานออกมาได้....  ถ้าเขาไม่ยกค้อนยักษ์ห้าเมตรมีหนามแหลม อย่างนั้นคงเกิดเรื่องน่ากลัว  ที่สำคัญเขาคงตายอย่างสยดสยองไม่ต่างจากแมลงสาบ

เจ้าอ้วนไห่ยกค้อนเขี้ยวสุนัขป่าด้วยพลังอันเหลือเชื่อ  และด้วยพลังนั้นนั่นเองเขากระชากเพียงครั้งเดียวคันเหล็กของค้อนยาวก็หักระเบิด เสียงกัดฟันกรอดของมนุษย์ได้ยินชัดเจน

ร่างมนุษย์ของเจ้าอ้วนไห่เริ่มเปลี่ยนรูป

ในที่สุดในท่ามกลางควันพวยพุ่งและเสียงที่ดังแปลกประหลาด คันด้ามเหล็กกล้าเหมือนกับถูกจับบิดและได้ยินเสียงระเบิดปังดังขึ้น

เจ้าอ้วนไห่โยนหัวค้อนห้าเมตรลงกับพื้นอย่างสบายๆ ราวกับโยนไม้จิ้มฟัน หัวค้อนหนักกระแทกพื้นเป็นหลุมยุบจมลงไปครึ่งหนึ่ง

“เป็นไปไม่ได้”  คุณชายหลี่หมิงจ้องมองตะลึง กับดักค้อนนี้เป็นสมบัติวิเศษระดับทอง อย่าว่าแต่เจ้าอ้วนไห่เลย ต่อให้เป็นอสูรยักษ์ขนาดแมมมอธ หรือเต่าหินกระดองแข็งหรือนักสู้ปราณฟ้าระดับห้า เมื่อถูกกับดักค้อนเล่นงาน  จะต้องได้รับผลกระทบจากกับดักนี้

มันคือกับดักที่ร้ายกาจ เป็นไปได้ยังไงที่เขาไม่ไดรับบาดเจ็บ?

เขามองดูเจ้าอ้วนไห่นี้อีกครั้ง

นอกจากหัวและใบหน้าสีเทาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและขี้เถ้า เขาไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

ขุนพลเทพไท่หยางกลับคืนสภาพสง่างามของเขา  แม้ว่าพลังโจมตีนั้นจะร้ายกาจ แต่เขาไม่เห็นอยู่ในสายตา  แต่เขาสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งคือพลังป้องกันของเจ้าอ้วนน่าตายผู้นี้เพิ่มขึ้นมาถึงหมื่นเท่า  พลังเสริมป่าโบราณมีมากถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

เทียบกันแล้วกบฏหอทงเทียนที่เย่ว์หยางแข่งเดินหมากรุกด้วยนั้น นั่นคือตงฟาง บัณฑิตวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าตำหนักใหญ่เป็นที่รู้จักกันว่ามีสติปัญญาเป็นอันดับหนึ่งของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์

สีหน้าของเขาดูย่ำแย่มาก

พลังเทพ!

ถ้าเมื่อครู่นี้ยังมีความหวังริบหรี่ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว

นี่คือพรศักดิ์สิทธิ์มอบพลังที่เกิดจากพลังเทพ นอกจากนี้ยังเป็นพลังเทพที่เกิดจากประกายเทพที่แข็งแกร่ง!  ถ้าเป็นเทพระดับทั่วไปจะไม่สามารถทำถึงระดับนี้ได้!

หน้าของเย่ว์หยางต่างจากเขา  สีหน้าของเขาดูดีเหมือนกับแสงอาทิตย์ในยามท้องฟ้าสดใส

ตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ที่ดีมาก

และยิ้มเต็มหน้าบ้าง

“ค้อนศึกถล่มเมือง!”  คุณชายหลี่หมิงโบกมือ ค้อนศึกหัวแกะเงินด้ามบรอนซ์พุ่งออกมาจากใต้เท้าเจ้าอ้วนไห่หวดเข้าที่หน้าอกและท้องเสียงดังสนั่น ด้วยแรงกระแทกของค้อนโจมตีนี้ ไม่มีประตูหรือกำแพงใดในโลกที่สามารถป้องกันพลังโจมตีนี้ได้ อย่าว่าแต่ร่างกายมนุษย์เลย ต่อให้เป็นยอดเขา ภูผา ภายใต้พลังอัดกระแทกโจมตีนี้จะต้องสร้างความเสียหายเกิดช่องขนาดใหญ่ได้ทันที

คุณชายหลี่หมิงคิดว่าเจ้าอ้วนไห่จะต้องถูกอัดกระแทกลอยกลับขึ้นไปในท้องฟ้าราวกับว่าวถูกป่านขาดลอย และร่วงลงกระแทกพื้นจากระดับความสูงหมื่นเมตร

กระดูกหักทั่วร่าง อกยุบ หลั่งเลือดจากทวารทั้งเจ็ดตายไปโดยมิอาจเยียวยาได้

นี่คือผลลัพธ์ตามปกติ

แต่น่าเสียดาย....

สิ่งที่เขากำลังเห็นตอนนี้คือค้อนศึกที่สามารถทำลายภูผาและป่นศิลาได้  ด้ามทองแดงเส้นผ่าศูนย์กลางหนึ่งเมตรหมุนวนในท้องฟ้า ท้องที่สุดหัวค้อนรูปแกะเงินฟาดใส่ที่ด้านหน้าเจ้าอ้วนไห่

และเจ้าอ้วนงี่เง่าซึ่งควรประสบชะตากรรมตายอย่างน่าอนาถ

แต่กลับไม่มีความเคลื่อนไหว

“เจ้าหมูอ้วน!  เจ้ารู้สึกยังไงบ้าง?”  เย่คงมองดูเจ้าอ้วนไห่ที่ไม่ถูกอะไร และมองของวิเศษด้วยความไม่แน่ใจว่าเป็นของดีหรือไม่?

“เจ็บจังเลย...”  เจ้าอ้วนไห่เอามือลูบอกและให้คำตอบหน้าตาเฉย  “พอๆ กับยุงกัด!”

เจ้าผู้นี้ทำสีหน้าตกใจน่ากลัว ในที่สุดแม้แต่องค์ชายเทียนหลัวที่ปกติอารมณ์ดีสุภาพ  “ข้าว่าปากเจ้ายังหนายิ่งกว่า?”

เย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่ได้ยินแล้วอดหัวเราะไม่ได้

แต่คุณชายหลี่หมิงหัวเราะไม่ออก

เพราะตอนนี้เจ้าอ้วนไห่กำลังก้าวเข้ามาใกล้ทุกขณะ ไม่เร็วเกินไม่ช้าเกินไป แต่เป็นทีละก้าว

ไม่ว่าจะเป็นสมบัติวิเศษประเภทใดของคุณชายหลี่หมิงที่ใช้รุกโจมตีหรือใช้รับป้องกัน ก็ไม่สามารถช่วยได้  เจ้าอ้วนงี่เง่านี่ร่างกายแข็งแกร่งพอๆ ผนังทองแดงไม่ล้มลงง่ายๆ สักที เขาแข็งแกร่งยิ่งกว่ารูปหล่อทองแดงเป็นร้อยเท่า   ไม่ว่าจะถูกโจมตีอย่างรุนแรงเพียงไหน แต่ร่างเล็กขนาดนี้ยังสามารถตั้งตรงอยู่ได้  ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บเพียงไหน ในพริบตาอาการบาดเจ็บจะหายไปเหมือนเมื่อก่อนที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไร

คุณชายหลี่หมิงรู้สึกสิ้นหวังมองดูบิดาของเขาที่อยู่ในโลกโปร่งใสข้างนอก

แต่เขายิ่งผิดหวังมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อพบว่าบิดาของเขาไม่มีทางเลือก ได้แต่หยิบหมากมาถือไว้ในมือนั่งไตร่ตรองอย่างหนัก ไม่ใส่ใจถึงตัวเขาเลย....  คุณชายหลี่หมิงตะโกนร้อง  “ท่านพ่อ!  ช่วยข้าด้วย อย่าทำกับข้าเหมือนเป็นหมากที่ถูกทิ้งแล้ว  ข้าเป็นบุตรของท่าน  อย่าทำอย่างนั้น อย่าทำกับข้าเหมือนเป็นตัวหมากที่เล่นทิ้ง!”

“อย่าร้องไห้, จงเข้มแข็งไว้, เจ้าไม่ใช่เด็กอีกแล้ว!”  เสียงของเจ้าอ้วนไห่นุ่มนวลเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ เขาปลอบโยนคุณชายหลี่หมิงอย่างอดทน

แน่นอนว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขาใช้แขนโอบเอวคุณชายหลี่หมิงไว้แน่น ไม่ว่าคุณชายหลีหมิงจะดิ้นรนอย่างไร ก็ดิ้นไม่หลุดมีแต่จะรัดแน่นขึ้นทุกที

เจ้าอ้วนไห่เป็นฝ่ายโดนไล่ทุบมาโดยตลอด

ทั้งพลังระเบิด สายฟ้าตลอดเป็นสิบๆ ครั้ง

เหมือนกับโดนระเบิดทั้งร่าง

สภาพเหมือนขอทาน

แต่เขายังทำอะไรไม่ได้เลย และยังไม่ได้แก้แค้นโต้ตอบคุณชายหลี่หมิงคืน

แค่กอดเอวคุณชายหลี่หมิงไว้แน่นเหมือนกับพี่น้องที่รักกันกอดคุณชายหลี่หมิงไว้ในอ้อมกอด

“ปล่อยข้าไปเถอะ ไว้ชีวิตข้าด้วย  ข้าจะไม่กลับมาหอทงเทียนอีกแล้ว ข้าขอสาบาน ข้าจะไม่สู้กับพวกเจ้าอีกแล้ว!”  คุณชายหลี่หมิงร้องไห้หลั่งน้ำตา  หากไม่ใช่เจ้าอ้วนไห่ กลับกลายเป็นคนอื่นแทนที่มีใจแข็งเหมือนหิน เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ และเห็นน้ำตา เชื่อว่าอาจใจอ่อนเห็นใจก็เป็นได้

“ถ้าคำสาบานใช้ประโยชน์ได้  สวรรค์มิวุ่นวายแย่หรอกหรือ?”   ทุกวันคงมีคนสาบานว่าจะต้องกินเจ้าอ้วนไห่  เขามองดูคุณชายหลี่หมิงด้วยเหตุผลจริงใจ “ในฐานะเป็นคนหนุ่มสาวผู้มีแววก้าวหน้าในโลก  เป็นความรับผิดชอบของเราที่จะต้องผลักดันการสร้างมาตรฐานบรรยากาศทางศีลธรรม เป็นแบบอย่างให้หนุ่มสาว รุ่นหลังหลายพันคนต้องร้องไห้เพื่อเรา  นั่นแหละคือความใฝ่ฝันของเรา  ด้วยภารกิจสร้างประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่แช่นนี้ เราจะมัวผ่อนคลายคำสาบานได้อย่างไร?  เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าไม่มีคุณสมบัติ?”

เจ้าอ้วนไห่พล่ามน้ำลายแตกฟองกับคุณชายหลี่หมิง

ในระหว่างนี้

เย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่รายล้อมรวมตัวหมดแล้ว

พวกเขาไม่พูดอะไรสักคำ  แค่ลงมืออย่างเดียว

พี่น้องตระกูลหลี่ดึงธนูทองที่ปักใส่ร่างเขาเหมือนเม่น  จากนั้นปักใส่ร่างของคุณชายหลี่หมิง แม้จะใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวินาที แต่ตำแหน่งปักไม่ผิดพลาด กล่าวโดยสรุปว่าลูกศรทองปักใส่ร่างพวกเขาอย่างไร ก็ถูกปักใส่ร่างของคุณชายหลี่หมิงอย่างนั้น

เย่คงไม่มีลูกศรทองปักอยู่บนร่าง  แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาไม่รู้สึกกระตือรือร้น  เขาช่วยดึงลูกธนูที่ไม่สามารถดึงออกจากด้านหลังของพี่น้องตระกูลหลี่ได้ และนำกลับไปปักเข้าที่หลังของคุณชายหลี่หมิง

ในที่สุด เขาดึงหอกทองซึ่งปักอยู่ที่อกและแทงทะลุเสื้อนอกของเขา

หอกค่อยๆ ปักเข้าที่อกของคุณชายหลี่หมิงทีละนิดๆ

หลังจากเดินวนดูจนพอใจแล้วก็พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

กระบวนการทั้งหมดแม่นยำราวกับงานฝีมือ ดังนั้นพวกเขาถอนหายใจโล่งอก พวกเขากังวลว่าจะไม่สามารถฟื้นตัวได้  ภายใต้การยืนหยัดด้วยความอดทนครั้งยิ่งใหญ่และความเพียรพยายามอย่างคาดคิดไม่ถึง  พวกเขาประสบความสำเร็จในการตอบโต้แก้แค้นคุณชายหลี่หมิงซึ่งล้มไปถึง 368 ครั้ง แทบไม่มีอะไรบดบังกระดูกของเขาได้  เย่คงรู้สึกว่าเขาล้มคุณชายหลี่หมิงไปได้ถึง 368 ครั้ง  ตั้งใจให้คุณชายหลี่หมิงเปิดกระดูกบ้างเหมือนกัน  พอถึงเวลานี้เจ้าอ้วนไห่จู่ๆ ก็โวยวายขึ้น  “เจ้าลิงผอม!  รู้ไหมว่าคุณชายหลี่หมิงคืออาคันตุกะคนสำคัญของหอทงเทียนเรา เจ้ากล้าแทงอกเขาเหมือนคนบางคนได้อย่างไร?  แบบนี้มันโหดร้ายทารุณ!  ช่างน่าอายจริงๆ  เจ้ากำลังทำให้หอทงเทียนถูกดูถูก!    ข้าจะต้องรายงานเรื่องนี้ด้วยไหม?”

เย่คงฟังแล้วงงเล็กน้อย  “ไม่? หอกนี้ไม่ให้แทงที่อก แล้วจะให้แทงตรงไหน?”

เจ้าอ้วนไห่ปล่อยคุณชายหลี่หมิงในที่สุด

เขาใช้มือและเท้าแทน

พี่น้องตระกูลหลี่มองดูคุณชายหลี่หมิงอย่างเป็นมิตรมากขึ้น เขาดึงหอกทองโชกเลือดออกและจากนั้นแทงไปที่นมของคุณชายหลี่หมิง  คุณชายหลี่หมิงร้องโหยหวน เจ้าอ้วนไห่มองเย่คงสีหน้าจริงจัง  “เจ้าลิง!  เจ้าเห็นหรือยัง? นี่คือการต้อนรับอาคันตุกะของหอทงเทียนเรา ดูสิ หน้าตาของเขามีความสุขขนาดไหน? นี่ยินดีขนาดไหน  เจ้าลองฟังอีกครั้งหนึ่ง!  นี่คือสิ่งที่เราต้องทำ!”

ขุนพลเทพไท่หยางมองดูรู้สึกหนาวสะท้าน