เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1261 จักรพรรดินีราตรี

 

ตอนที่  1261  จักรพรรดินีราตรี

 “อย่างไรก็ตามแท่นบูชายัญแห่งนี้ปกป้องโดยกฎสวรรค์โบราณ ทั้งที่แผ่นดินผืนฟ้าถูกทำลายไปแล้วก็ตาม”  ปีศาจหมีดำและปีศาจหมูป่ายังคงมีข้อสงสัย  แต่ความจริงที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาโลกและมิติที่แตกสลายยังไม่ถูกปิด

 

 “ไม่, ข้าคิดว่าเจ้าเด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่จริงๆ”  บุรุษหนุ่มผู้ดื้อรั้นยกหัวข้อนี้ขึ้นพูด

 “เจ้าลองบ่งบอกเหตุผลของเจ้าก่อน”  ปีศาจเก้าหัวมองดูเขาอย่างแปลกประหลาด

 “ข้าเห็นไม่ชัดเจน  แต่ข้ามีสัญชาตญาณรู้สึกว่าเย่ว์ไตตันยังไม่ตายแน่  แต่ซ่อนตัวอยู่ที่นั่น  เจ้าเด็กนั่นไม่ใช่คนที่จะตายตั้งแต่อายุยังน้อย ถ้าไม่ฆ่าเขาให้ตาย ข้าจะไม่สบายใจ ถ้าข้าฆ่าได้ ข้าทำเองไปแล้ว ข้าไม่ชอบคนที่ดูดีกว่าข้า  เจ้าเด็กนี่ไม่เพียงแต่หล่อกว่าข้าเท่านั้น แต่ยังฉลาดมากอีกด้วย สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเขาเป็นคนโชคดี ข้ารู้สึกอิจฉาแทบคลั่ง  ในเมื่อเขาไม่ยอมออกมา ข้าก็ต้องหาทางเข้าไปสู้กับเขาให้ได้  ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถกำจัดความโกรธเกลียดในใจของข้าไปได้”  คำพูดของบุรุษหนุ่มผู้ดื้อด้านไม่ได้รับการยอมรับจากมังกรสองหัว

สัญชาตญาณ?

มนุษย์อย่างนี้มีสัญชาตญาณด้วยหรือ?

ถ้าความรู้สึกสัญชาตญาณของผู้นี้มีประโยชน์  โลกนี้จะมีสตรีไว้เพื่ออะไร?

เรื่องที่เจ้าเด็กนี่พูดเป็นเรื่องตลก  เกี่ยวอะไรกับความเป็นความตาย? คนมีอายุยืนถึงจะดูหล่อหรือ?  ยิ่งมีอายุสั้นก็ยิ่งน่าเกลียด?  ไร้เหตุผลสิ้นดี!  ถ้าพูดกันอย่างนี้เด็กเผ่าปีศาจอย่างเจ้าก็ควรตายไปนานแล้ว ไม่ควรมีชีวิตมายืนอยู่ต่อหน้าได้!

ปีศาจเก้าหัวฟังและยิ้มโดยไม่ได้แสดงอาการยอมรับหรือปฏิเสธ

 “เด็กน้อยนี่พูดเรื่องไร้สาระ  สัญชาตญาณไม่ได้บอกเจ้าใช่ไหมว่าตอนนี้เจ้ากำลังตกอยู่ในความยุ่งยาก?”  นักสู้ราชาเผ่ามังกรฟ้าเตรียมพร้อมลงมืออยู่นานแล้ว  เขาเยาะเย้ยศัตรูตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจและเตรียมลงมืออย่างโหดเหี้ยมอำมหิต

 “ข้าไม่มีหายนะใดๆ เลย แต่ตัวเจ้า ข้ากล้าพูดว่าเจ้าไม่มีทางรอดพ้นวันนี้ไปได้แน่นอน”  บุรุษหนุ่มดื้อรั้นเชิดหน้าขึ้นโดยไม่รู้สึกกลัว

 “หาที่ตาย!”  นักสู้ระดับราชาเผ่ามังกรฟ้ายกมือขวาเตรียมใช้ไม้ตายฆ่าเด็กหนุ่มเผ่าปีศาจทันที

 “รอเดี๋ยว”

เสียงดังขึ้นมาจากท้องฟ้า

เสียงไพเราะราวกับน้ำใสไหลเย็นในป่าให้ความชุ่มชื่นหัวใจ

เสียงไพเราะจับจิตใจแม้แต่คนอารมณ์ร้ายที่สุดในโลกเมื่อได้ยินเสียงหวานนุ่ม อารมณ์โกรธก็คลายหายไปทันที

พวกเขาไม่สามารถเห็นเงาร่างได้  เห็นแต่ดวงดาวประกายแสง

ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งชั้นแนวหน้าอย่างมังกรสองหัว แค่มองเห็นได้แต่เงาลางๆ ในท่ามกลางดวงดาวนับไม่ถ้วน  แต่เขาไม่สามารถมองเห็นลักษณะที่แท้จริงได้เลย ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งที่อยู่ของบุคคลที่เพิ่งมาถึง  จากทางตอนกลางของแท่นบูชายัญที่แยกออกช้าๆ  แสดงจากดวงดาวเปล่งประกายระยิบระยับ ในไม่ช้าก็เปลี่ยนภาพที่เห็นให้กลายเป็นท้องฟ้าที่งดงามเหมือนฝัน

 “ในฐานะเจ้าบ้านคนหนึ่ง ข้ามักคร้านจะเข้าไปยุ่งกับกิจกรรมของคนต่างถิ่น  ที่สำคัญหลังจากบุรุษรับหน้าที่ดูแลอย่างเป็นทางการ สตรีตัวเล็กๆ อย่างข้าไม่เหมาะจะเข้ามาดูแลเรื่องที่ไม่เหมาะสมเหล่านี้  นอกจากนี้บุคลิกของข้าก็สบายๆ ไม่ค่อยกระตือรือร้นเรื่องการต่อสู้ ข้ามักจะเป็นฝ่ายยอมถอยก้าวหนึ่งเสมอแม้จะถูกรังแกกลั่นแกล้งจนแทบทนไม่ได้  แต่วันนี้คุณชายเย่ว์ไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าต้องออกมาทักทายอาคันตุกะแทน”  เสียงสตรีไพเราะเหมือนเสียงกระซิบใกล้หู ชั่วขณะแรกที่ได้ยินราวกับอยู่นอกท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวลึกลับ

 “เฮอะ!  ไม่ต้องแกล้งทำเป็นภูตผีที่นี่เลย ไสหัวออกมาให้เราเห็นเดี๋ยวนี้!”  คนเดียวในกลุ่มที่รู้สึกไม่สบายใจคือราชินีเหม่ยเยี่ยน ว่านกูซูผู้ทรงเสน่ห์ที่ซ่อนร่างอยู่ในเปลวไฟ

เหตุผลของความเกลียดของนางเพราะคล้ายๆ กับผู้ชายหล่อๆ ก็คือสตรีงามทุกคนคือศัตรูของนาง

ไม่ว่าจะเป็นสาวใหญ่หรือสาวน้อย ตราบเท่าที่เป็นสาวสวย อย่างนั้นก็เป็นศัตรูของนาง

นอกจากนั้นจะต้องพบจุดจบกับความตาย

ราชินีว่านกูซูโกรธนางโบกมือไปไปที่ทะเลดวงดาวและพ่นไฟมังกรกระจายไปทุกที่

แม้ว่านางจะไม่สามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้ทันที  แต่ก็ต้องแผดเผาฝ่ายตรงข้ามให้มอดไหม้มากที่สุดเท่าที่ทำได้  ถ้านางสามารถเผาฝ่ายตรงข้ามได้ นั่นจะยิ่งดี

แต่น่าเสียดายที่ไฟมังกรไฟที่เผาทุกอย่างในโลกได้ กลับจมหายไปในทะเลดวงดาวอย่างไร้ร่องรอย

ราชินีว่านกูซูผู้อำมหิตทำให้มังกรสองหัวถึงกับขมวดคิ้ว

แต่เขาไม่ห้าม

ปล่อยให้สหายผู้หุนหันพลันแล่นพิสูจน์พลังฝีมือคู่ต่อสู้โดยตรง

อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ของการหยั่งตรวจสอบทำให้เขาขมวดคิ้วมากขึ้น  พลังไฟมังกรที่สามารถเผาผลาญทุกอย่างได้กลับไม่ส่งผลแต่อย่างใด แต่ถูกกลืนหายไปราวกับว่าไม่มีอยู่ มันระเหยหายไป หรืออาจจะถูกดูดซับหายไปโดยอธิบายไม่ได้ มังกรสองหัวพบว่าตนเองมีนัยน์ตาที่คมกล้าแต่กลับมองไม่เห็นลักษณะของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

น่างุนงงสับสน!

หอทงเทียนไปได้นักสู้แข็งแกร่งมาจากไหน?

หอทงเทียนยังมียอดฝีมือที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเย่ว์ไตตันอีกหรือ?

สตรีผู้นี้เป็นใครกันแน่?  นางคือจื้อจุนที่ตงฟางเคยพูดถึงหรือไม่?  แต่ไม่ถูกต้อง  ความสามารถของจื้อจุนชาวมนุษย์ตามที่ได้รับรายงานจากข่าวกรองนั้นเป็นนักรบระยะประชิดเด่นในด้านการใช้ดาบกระบี่  แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากสตรีที่ปรากฏบนท้องฟ้า...

แต่จื้อจุนชาวมนุษย์ไม่มีเหตุผลใดว่าน่าจะทรงพลังเลย

นางเป็นใคร?

 “เราเผ่าเก้าหัวได้รับคำเชิญของตงฟางมาจากแดนสวรรค์  ก่อนหน้านี้ ข้าได้เดิมพันกับเย่ว์ไตตันไว้ เพียงแต่ระหว่างนั้นจักรพรรดิทองเข้ามาแทรกแซงในระหว่างนั้น และไม่ทราบว่าเย่ว์ไตตันไปที่ใด  ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เข้าในผิดจะต้องอธิบายให้ชัดเจน”  อสูรเก้าหัวค่อนข้างมารยาทดี เขาคำนับไปทางกลุ่มดวงดาวเล็กน้อย

 “ในเมื่อเจ้าพนันกับคุณชายเย่ว์ โปรดหลบไปรอจนกว่าเขาจะกลับมา”  เสียงไพเราะกังวานดังขึ้นอีกครั้ง  “ตอนนี้ข้าขอทักทายอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญก่อน”

 “กลับมา?  คนที่ถูกพลังเทพฆ่าตายไปแล้วยังจะกลับมาได้อีกหรือ?”  นักสู้ระดับราชาจากเผ่ามังกรฟ้าที่ยืนอยู่ข้างบุรุษหนุ่มดื้อด้านหัวเราะ

 “ถ้าเขาสามารถกลับมาได้ ข้าจะกินจมูกตัวเองและใช้มือเดินต่างเท้า!”  คนเผ่ามังกรฟ้าที่ยืนอยู่ข้างหลังหัวเราะ

 “เจ้าก็แค่คิดด้วยก้น พล่ามด้วยปากกลับกลายเป็นขยะชิ้นหนึ่ง” บุรุษหนุ่มเผ่าปีศาจเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงใจแม้ว่าเขาจะไม่ใช่สหายของเย่ว์หยางก็ตาม  เขาไม่สนใจนักสู้ชั้นราชาผู้นี้ แต่มองไปทางศูนย์กลางกลุ่มดวงดาวและถามตรงๆ  “เจ้าเป็นคนดีหรือคนเถื่อน?”

 “ข้าน่ะหรือ?  ไม่ใช่คนดี แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คนเถื่อน!”  เสียงกังวานไพเราะหัวเราะดังขึ้น

 “ไม่เป็นไร!”  บุรุษดื้อด้านทำหน้าเสียดาย

 “ถ้าข้าเป็นคนดีเล่า?”  เสียงไพเราะนั้นตั้งสมมติฐานแปลกประหลาด

 “ข้าเกลียดคนดีที่สุด  ถ้าเจ้าเป็นคนดี อย่างนั้นข้าจะทุบตีเจ้า  ถ้าเจ้าเป็นบุรุษข้าจะกัดจมูกเจ้าและทำให้เจ้าเงยหน้าไม่ได้ตลอดชีวิต!”  นับว่าเป็นบุรุษหนุ่มผู้ดื้อด้านจริงๆ

 “โชคดีที่ข้าไม่ใช่คนดี... แล้วคนป่าเถื่อนเล่า?”  เสียงไพเราะจากกลุ่มดวงดาวดังถามเหตุผลอีก

 “ข้าชอบคนป่าเถื่อนที่สุด  แม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรี แต่ถ้าเจ้าเป็นคนป่าเถื่อนข้าจะต่อสู้กับทุกคนเพื่อเจ้า ข้าจะถลกหนังเลาะกระดูกกระชากเส้นเอ็นเจ้าพวกนั้นให้หมด   แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยืนยันว่าเจ้าเป็นคนป่าเถื่อนในโลกนั้น อย่างนั้นข้าจะให้กำลังใจและเชียร์เจ้า!”  บุรุษหัวดื้อเผ่าปีศาจส่ายหน้าด้วยความเสียใจและถอนหายใจ  “น่าเสียดายเจ้าไม่ใช่คนป่าเถื่อน ไม่เช่นนั้นข้าสามารถช่วยเจ้าได้!  หรือว่าเจ้าจะเริ่มทำตัวป่าเถื่อนก็ได้  ข้าจะได้มีแรงบันดาลใจและเหตุผลเพียงพอช่วยเจ้าสู้”

 “ขอบคุณมาก และข้าเสียใจมาก ข้าคิดว่ากำลังเริ่มตัดสินใจเป็นเหมือนคนป่าเถื่อนตอนนี้  แต่ข้าขอคิดดูก่อน  ถ้ามีวันหนึ่งข้าคิดเรื่องนี้และตัดสินใจเป็นคนป่าเถื่อน ข้าจะแจ้งให้เจ้าทราบอีกครั้ง!”

 “เอาอย่างนั้นก็ได้!”  บุรุษดื้อด้านยักไหล่อย่างผิดหวัง  ฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่คนป่าเถื่อน เขาไม่อาจช่วยได้  ดังนั้นเขาได้แต่ดูกลุ่มนักสู้จากเผ่ามังกรฟ้า

เขาสามารถโจมตีได้ก่อน

แต่น่าเสียดายที่คนอื่นเป็นเจ้าบ้าน เขาไม่ชอบจักรพรรดิทอง เข้าไม่ต้องการแทรกแซงโจมตีต่อหน้ายอดฝีมือ

ถ้าเป็นเช่นนั้น

จะเสียมารยาทเกินไป

เผ่าภูตบูรพานั้นโหดร้ายน่าสะพรึงกลัวมาก แต่ไม่สามารถเสียมารยาทได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นคนอื่นจะคิดว่าเผ่าภูตบูรพาไม่มีการศึกษาซึ่งส่งผลต่อภาพลักษณ์ของเผ่าพันธุ์

ราชินีว่านกูซูส่งสัญญาณ และแค่นเสียงเย็นชาอยู่หลายครั้ง  “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสนทนา หากไม่รีบนำของขวัญชิ้นโตมาให้ก็เท่ากับเจ้าภาพลืมไปว่าเรายังมีอยู่!  ซ่างหลง, ข่งหลง เจ้าทั้งสองคนเป็นราชาแห่งแดนสวรรค์ปกครองแดนสวรรค์บน ถ้าเทียบกับแดนสวรรค์ล่างเจ้าก็ระดับเดียวกับจักรพรรดิ เจ้ามาถึงบ้านนอกเล็กๆ อย่างหอทงเทียนผู้คนกลับไม่สนใจเจ้า เจ้ารู้สึกอายบ้างไหม?  หากเจ้ายังรักเกียรติศักดิ์ศรีจงแสดงพลังที่แท้จริงของเจ้า แสดงให้สาวใหญ่เจ้าบ้านหอทงเทียนนี้ได้ประหลาดใจ!”

 “เจ้าเล่า ดีแต่ใช้ปากพล่ามอย่างเดียวหรือไง? มันน่าแปลกหรือเปล่า?”  บุรุษผู้ดื้อด้านต้องการสู้กับราชาแห่งเผ่ามังกรฟ้า ตราบเท่าที่เขามีเหตุผลลงมือต่อยตี  ดังนั้นการแสดงออกของเขาจึงเต็มไปด้วยการยั่วยุหยิ่งยโส เขาแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะเป็นฝ่ายเริ่ม  มังกรสองหัวกู่อั๋งส่ายหน้าให้สหายของเขาแสดงให้เห็นว่าสหายของเขาไม่ควรตอแยเจ้าเด็กปีศาจนี้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่มีสุดยอดฝีมือของหอทงเทียนอยู่ข้างหน้า อย่าเพิ่งลงมือก่อน

 “พวกเขาจะไม่มีโอกาสได้แสดงออก  เพราะพวกเขาจะตายในไม่ช้า!”

ในท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวสดใส เสียงที่ไพเราะกังวานไม่มีใดเทียบดังขึ้น  “คุณชายเย่ว์ไม่อยู่ที่นั่น เรื่องทั้งหมดก็สุมลงที่ตัวข้า น่าโมโหจริงๆ ข้าเกลียดปัญหา!  ไม่ต้องกังวล ข้าโกรธเร็วหายเร็ว ตราบเท่าที่ฆ่าคนสักหลายคน ความโกรธของข้าจะหายไปได้ในที่สุด”

คนที่ได้ยินได้ฟังตะลึง

พวกเขาได้ยินผิดหรือเปล่า?

นี่คือสิ่งที่สาวใหญ่พูดหรือ?

ต่อสู้และเข่นฆ่า นี่ดูเหมือนจะเป็นมารยาทสตรีหรือ?

บุรุษดื้อด้านที่ยืนอยู่ข้างหน้าตัวเหมือนเนินเขา  นักสู้ระดับราชาเผ่ามังกรฟ้าที่ราชินีเหม่ยเยี่ยนเรียกว่าซ่างหลง จากนั้นหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหลโดยมิอาจกลั้นไว้ได้  “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า  ข้าขำจะตายอยู่แล้ว มีคนโง่อยู่บนท้องฟ้าหรือ?  ความสามารถพิเศษของพวกบ้านนอกนี่คือคุยโม้โอ้อวดใช่ไหม? คนมีพรสวรรค์อย่างเย่ว์ไตตันเคลื่อนไหวไปแล้ว ยังมีเด็กหญิงตัวเล็กๆ ออกมาโอ้อวดไม่รู้จักเจียมตน คนหอทงเทียนไม่รู้ตัวเองเลยหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า  ข้ายืนอยู่ตรงนี้แล้ว  เจ้ามีความสามารถก็มาฆ่าข้าได้เลย  ข้าต้องการดูว่าเจ้าจะฆ่าข้าได้อย่างไร สัญญาได้ว่าข้าจะไม่โต้ตอบ  จะดูว่าเจ้าจะฆ่าข้าได้อย่างไร!”

 “อย่างนั้นจงดูให้ดี!”

ข้างตัวซ่างหลงแห่งเผ่ามังกรฟ้าไม่ทราบว่ามีดวงดาวหลายสิบดวงตั้งแต่เมื่อใด

ดวงดาวมีขนาดเล็กแต่ฉายประกายสว่างไสว แต่ละดวงเหมือนถูกคนโยนลงมาดูยุ่งเหยิง แต่เมื่อมองอย่างระมัดระวัง เหมือนกับจะมีมือวิเศษที่มองไม่เห็นคอยปรับตำแหน่งอย่างเงียบงันจัดเรียงด้วยรูปแบบที่สวยงามและคาดเดาไม่ได้....  ซ่างหลงแห่งเผ่ามังกรฟ้าอยากจะหัวเราะเยาะเย้ย กลุ่มดาวเพียงแค่นี้น่ะหรือจะใช้ฆ่าเขา  อย่างไรก็ตามเขาไม่มีเวลาเปล่งเสียงออกมาจากลำคอก็พบว่าร่างของเขาถูกแบ่งแยกเป็นส่วนๆ ด้วยพลังที่น่าทึ่ง ร่างของเขากระจายเป็นส่วนๆ นับพันๆ ชิ้นและถูกเหวี่ยงขึ้นในอากาศในสภาพไร้น้ำหนัก

ไม่เจ็บปวด

หรืออาจจะช้าเกินกว่าจะรู้สึกเจ็บปวด

ซ่างหลงพบว่าร่างของเขาถูกแยกส่วนและที่น่าประหลาดใจคือเขาไม่ได้หมดสติ เขามองเห็นกระบวนการกระจายตัวของชิ้นส่วนร่างกายของเขาอย่างชัดเจน  เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้  และสิ่งใดทำให้เกิดพลังเช่นนี้  แต่เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เป็นภาพลวงตา นี่เป็นความจริง....  ขณะที่ซ่างหลงแห่งเผ่ามังกรฟ้าตะโกนได้คำเดียว ‘ไม่’ เขาพบว่าชิ้นส่วนร่างกายของเขาถูกกลืนหายเข้าไปในในหลุมดำที่น่ากลัวซึ่งซ่อนอยู่ในท้องฟ้าที่ดารดาษไปด้วยดวงดาว

ไม่มีอะไรเหลือ

ยกเว้นศีรษะ ทุกส่วนร่างกายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ทำไมต้องเหลือศีรษะของเขาไว้ด้วย?  ซ่างหลงกำลังคิดถึงปัญหานี้... อย่างไรก็ตามวินาทีต่อมาเขาเริ่มเข้าใจ

เพราะยอดฝีมือของหอทงเทียนที่ยังคงอยู่ในทะเลดวงดาวต้องการเปลี่ยนศีรษะของเขาให้เป็นดาวตก!  และพุ่งชนเป้าหมายที่กำลังใกล้เข้ามาด้วยความเร็วสูง  เมื่อเข้าใกล้ เขาจึงพบว่าดวงดาวที่มีขนาดเล็กมากขยายขนาดใหญ่โตมหึมายิ่งขึ้น เป็นดาวเคราะห์ขนาดใหญ่ไม่มีใดเทียบ

ศีรษะของเขาพุ่งเข้าไปหาดวงดาวนั้น เขารู้ผลได้โดยไม่ต้องคิด

 “บึ้ม!”

ในพริบตาที่ชนปะทะ ซ่างหลงรู้สึกว่าวิญญาณของเขาแตกสลาย

จากนั้นเกิดการระเบิดใหญ่ และทุกสิ่งอย่างสูญสลายหายไปไม่เหลือ....

ในมุมมองของซ่างหลงนี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง  แต่ในสายตาของคนเผ่ามังกรฟ้าอย่างมังกรสองหัวและราชินีว่านกูซู  ซ่างหลงต้านทานได้ไม่ถึงเสี้ยววินาทีก็ถูกหลุมดำกลืนหายและศีรษะระเบิดกระจายเป็นผุยผง อย่าว่าแต่ช่วยเหลือ แค่มองยังไม่ทันได้กระพริบตา ซ่างหลงนักสู้ระดับราชาแห่งแดนสวรรค์บนก็ระเบิดกลายเป็นฝุ่นธุลีไปอย่างคาดไม่ถึง

แม้ว่าจะยังไม่รุนแรงเท่ากับพลังเทพที่น่ากลัวของจักรพรรดิทอง  แต่นี่เป็นการสังหารทันที ไม่มีอะไรผิดพลาด!

อยู่ต่อหน้าหญิงงามผู้ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มดารา และมีพลังสามารถฆ่านักสู้จากแดนสวรรค์ได้ทันทีด้วยหรือ?  เป็นไปได้อย่างไรกัน?

 “เป็นไปได้ยังไง?”  ข่งหลงผู้เตรียมโจมตีพร้อมกับซ่างหลงหวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ เขาร้องลั่นและหลบไปซ่อนตัวหลังมังกรสองหัว กลัวว่าจะก้าวตามรอยเท้าของสหาย และถูกสังหารทันที

 “เจ้าชื่ออะไร?”  มังกรสองหัวมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาพยายามสงบจิตใจที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่งและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

 “ข้าคือจักรพรรดินีราตรี แค่คนชื่อเสียงเล็กน้อยในหอทงเทียน  คุณชายเย่ว์ไม่อยู่ที่นี่ จื้อจุนยังไม่กลับลงมา ดังนั้นข้าจึงเรียกพวกเจ้าทุกคนว่าอาคันตุกะ นี่เป็นแค่เสริฟอาหารจานเล็ก พลังหมื่นดวงดาว ถ้าพวกเจ้าไม่ถือสาข้ายังมีพลังดวงดาวเพิ่มอีกแสนเท่า สองแสนเท่า และสามแสนเท่ามาต้อนรับก็ได้  ข้าคิดว่าวิธีนี้จะทำให้พวกเจ้าพอใจอย่างแน่นอน!”  ทันทีที่เสียงไพเราะกังวานดังขึ้น คนเผ่ามังกรฟ้า มังกรสองหัว ราชินีว่านกูซูรวมทั้งคนที่เหลือเหาะขึ้นฟ้าและหนีไปจากดารารายที่น่ากลัว