เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1305 ความสุข เจ็บปวด กังวลมากขึ้น

 

ตอนที่  1305 ความสุข เจ็บปวด กังวลมากขึ้น

บันไดสวรรค์?

นักรบที่เข้ามาฝึกในบันไดสวรรค์จะได้รับการยอมรับอย่างรวดเร็ว

 

บันไดหินที่เหมือนขั้นบันไดปรากฏอยู่ใต้โลกพฤกษา  ต่างจากบันไดสวรรค์ที่แท้จริง บันไดศิลาที่นี่ไม่มีพลังที่บรรพบุรุษนับไม่ถ้วนทิ้งไว้  ไม่มีพลังกดดันจากกฎสวรรค์และอำนาจพลังที่ตั้งไว้แต่โบราณ ที่นี่มีแต่เจตจำนงของเย่ว์หยางและพลังกฎสวรรค์ที่ตั้งไว้ล่วงหน้าก่อนนั้น  ความยากในการไต่บันไดแตกต่างจากบันไดสวรรค์แท้  ที่นี่เย่ว์หยางลดระดับความยากถึงร้อยเท่า แม้ว่าจะเป็นนักรบระดับปราณก่อกำเนิด หรืออสูรศึกก็สามารถขึ้นบันไดสวรรค์หมื่นขั้นได้อย่างสบาย

ลักษณะของบันไดศิลาคล้ายกับบันไดจริงๆ เพียงแต่ขั้นแรกก็มีความเปลี่ยนแปลงนับไม่ถ้วน

ทันทีหลังจากนั้น

ที่จุดเริ่มต้นของบันได จะมีจัตุรัสขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

คล้ายกับชั้นล่างของหอทงเทียนที่เป็นทางเข้าทวีปมังกรทะยานซึ่งรายล้อมไปด้วยทะเลและภูเขา   มีเชือกขึงระหว่างเสาโทเท็มยักษ์ทั้งสอง บนเสาโทเท็มยักษ์มีศาลาอยู่ด้านบน ที่สำคัญที่สุดมีลานจัตุรัสของหอทงเทียนแท้ๆ

ด้านขวาไม่ไกลคือค่ายฉางอู่ สถานที่ซึ่งเย่ว์หยางพบกับจื้อจุนเป็นครั้งแรก

ในอดีตเคยเป็นวังของต้าเซี่ย

ที่ประทับของจุนอู๋โหย่ว

ข้างในนั้นมีลานกว้างที่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและพวกพ้องเคยอาศัยอยู่ และวังต้าเซี่ย ที่ซึ่งเย่ว์หยางแสดงฝีมือระดับปราณก่อกำเนิดเป็นครั้งแรก รายละเอียดต่างๆ สมบูรณ์ไม่มีข้อบกพร่อง  แต่ที่ขอบวังต้าเซี่ยถัดไปเป็นสถาบันฉางจิงและสถาบันฉางชุนเฉิงล้วนถูกสงครามทำลายไปแล้ว มีแม้กระทั่งปราสาทตระกูลเย่ว์ที่เย่ว์หยางพาแม่สี่ไปกอบกู้ชื่อเสียง

บ้านปราสาทที่ถูกทำลายปรากฏขึ้นมาอย่างต่อเนื่องอย่างน่าอัศจรรย์ ไม่ว่าจะเป็นราชวัง ปราสาทสถาบันและสิ่งก่อสร้างต่างๆ ทางเข้า สำนักต่างๆ ที่ถูกทำลายไปแล้ว กลับปรากฏอีกครั้งภายใต้พลังเทพ มีปราสาทใหญ่สี่ตระกูล คือตระกูลเสวี่ย ตระกูลฟง ตระกูลเหยียน และสำนักปราสาทแก้วทะเลตะวันออก  สำนักเจดีย์ราชสีห์ตะวันตก สำนักตำหนักภูตจันทราเหนือ สำนักภูเขาหมอกลอยฟ้าแดนใต้ สิ่งปลูกสร้างสำนักความรู้ต่างๆ ค่อยผุดขึ้น  สิ่งที่ทำให้พวกเอลฟ์ทองโห่ร้องร่าเริงดีใจ  เพราะพวกเขาอาศัยอยู่ในป่าเอลฟ์ทองโบราณและต้นไม้ทองเกิดขึ้นบนเนินใต้พฤกษาโลก  แต่สภาพแวดล้อมถูกแทนที่ด้วยป่าหยกและวังห้าธาตุ เพียงแต่ไม่เหมือนเดิมที่มีทะเลสาบ

ตำหนักซัคคิวบัสตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาตรงข้ามป่าเอลฟ์  ห่างออกไปเป็นภูเขาทลายจองจำของทวีปมังกรทะยาน เป็นที่ตั้งของวังมาร  พวกเผ่าพันธุ์ปีศาจดูเหมือนจะมีความสุขกับวังหินอัคนี

วิหารนักษัตรสิบสองราศีบนชั้นหนึ่งของหอทงเทียนเดิม และสามตำหนักกองกำลังมนุษย์ ดิน ฟ้า ที่ไม่มีทางจะอยู่รวมกัน กลับมาอยู่พร้อมกัน

ด้านบนเหนือพวกเขาเป็นประตูเป็นตายแห่งชั้นที่สิบ

โลกสามารถก่อเกิดสิ่งนี้

ผู้สร้างโลกก็คือเย่ว์หยางคนเดียว

นอกจากเขาแล้ว เปลี่ยนเป็นนักสู้ระดับเทพคนอื่นในโลก ใช้เวลาเป็นล้านปีก็ไม่มีทางสร้างโลกที่เหลือเชื่อนี้ขึ้นได้

ในท่ามกลางเปลวเพลิงสงคราม ป้อมสายฟ้าหอทงเทียนชั้นที่หกยังคงตั้งตระหง่าน

นี่คือสถานที่แรกที่เย่ว์หยางใช้ชื่อไตตัน และอาศัยอยู่กับทหารบริวารและพวกทาสที่ภักดี เขาไม่ลืมพาพวกเขากลับบ้านที่สงบสุข

ในด้านข้าง

นั่นคือเกาะอัคคีที่ตั้งอยู่ที่หอทงเทียนชั้นเจ็ด ซึ่งเย่ว์หยางได้รู้จักกับจักรพรรดินีสมุทรคนรักของเขาครั้งแรก และอีกที่หนึ่งคือหมู่เกาะฝนดาวตกแห่งทะเลไร้ขอบเขตของหอทงเทียนชั้นสิบ  ภูมิประเทศและอาคารอีกนับไม่ถ้วนที่เย่ว์หยางได้เยี่ยมชมเป็นเช่นนี้ แต่ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลก แม้ว่าสิ่งก่อสร้างเหล่านี้จะดูแปลก แต่คนเห็นกลับไม่รู้สึกแปลก

ตรงกันข้าม กลับมีการแสดงถึงความสามารถทางศิลปะที่ไม่เหมือนใคร

ผู้คนทั้งที่เคยอยู่และไม่เคยอยู่ ทั้งเคยเห็นและไม่เคยเห็น ทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก แต่ทั้งหมดที่เคยผ่านตา ผ่านความคิดภูมิปัญญาของเย่ว์หยางจะปรากฏอยู่ภายในพฤกษาโลก  มีทิวทัศน์ของทวีปมังกรทะยาน หอทงเทียน มีทิวทัศน์ของแดนสวรรค์ แม้แต่ในพื้นที่ฝึกฝนที่เย่ว์หยางรู้และเข้าใจ หรือสร้างเป็นภูมิทัศน์เป็นการส่วนตัว  ไม่จำเป็นต้องเป็นทุกอย่างที่อยู่ใต้พฤกษาโลกเท่านั้น  แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แปลกประหลาดเหลือเชื่อเกิดรอบต้นไม้ ใบ หรือเกิดในเกาะลอยฟ้า ทะเลสาบ มหาสมุทร ใครๆ ก็มั่นใจได้ว่า

ในอนาคตอันใกล้

บ้านทุกคนจะอยู่ใกล้พฤกษาโลก

รอจนวังเทียนหลัว ทางเข้าแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ วิหารนำทาง ระเบียงเวลา ฯลฯ  แต่เกิดจากข้อมูลลึกลับที่ได้รับจากการฝึกฝนพลังคู่รัก ภายใต้พฤกษาโลกหรือโลกที่มีพื้นที่วุ่นวาย โลกที่เกิดใหม่ค่อยๆ เสร็จสิ้น

บ้านน้อยในเมืองไป๋ซือเฉิง และบ้านสวนในหุบเขาภมรร้อยบุปผา นั่นคือพื้นที่ซึ่งเป็นโลกใหม่ได้ถูกสร้างขึ้นในที่สุด

ทุกคนเข้าใจ

นี่คือสถานที่พักพิงที่เย่ว์หยางได้สร้างให้พวกเขา

ก่อนหน้านี้เป็นบ้านทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นสำหรับทุกคนเป็นการตอบแทนหรือยกย่องผู้ที่สนับสนุนเขา  เฉพาะพื้นที่เล็กที่สุดและง่ายที่สุดเท่านั้นที่เขาสร้างเพื่อตัวเขาเอง  หนึ่งนั้นคือบ้านอบอุ่นที่เขาอาศัยอยู่กับน้องสาวสองคนกับแม่สี่ และที่หนึ่งคือบ้านสวนน้อยงดงามที่เขาอาศัยอยู่กับเสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน โล่วฮัว อี้หนานและคนอื่นๆ ที่มีความทรงจำที่แสนหวานงดงาม

มีความคิดหนึ่งถูกส่งผ่านไปในพื้นที่ไม่มีที่สิ้นสุดทันที

เห็นได้ชัดว่าเป็นพลังไม่มีใครเทียบ

เป็นการส่งข้อความจากใจถึงใจ

นั่นคือความคิดและเสียงของเย่ว์หยาง

 “ก่อนอื่นขอให้ข้าได้กล่าวขอบคุณกับทุกท่านที่ช่วยสนับสนุนข้า ตอนนี้ข้ากำลังตื่นเต้น  มีคำพูดมากมายแต่ยากจะอธิบายออกมาได้หมด  ตอนนี้ข้าอยากร่วมยินดีสนุกสนานมีความสุขกับทุกคนจริงๆ แต่เวลาเรามีไม่มาก การต่อสู้ยังรอข้าอยู่  คนทรยศตงฟางและผู้บุกรุกจากแดนสวรรค์จำนวนมากที่จับจ้องหอทงเทียนยังไม่ถูกขับไล่  ข้าไม่อาจอยู่ตรงนี้ได้ในตอนนี้หวังว่าพวกท่านจะยกโทษให้ข้า  เย่ว์ไตตันยินดีต้อนรับทุกท่าน  ที่นี่โลกใหม่แห่งนี้จะเป็นบ้านสำหรับทุกคนที่จะอยู่ร่วมกันในอนาคต และทุกคนจะได้รับการต้อนรับที่นี่เสมอ ไม่ว่าพวกท่านเต็มใจจะอยู่ที่นี่ไปตลอดหรือกลับไปที่หอทงเทียน หรือออกไปจากที่นี่แล้ว  ที่นี่ก็ยังยินดีต้อนรับเมื่อพวกท่านกลับมา  เนื่องจากโลกนี้ยังมีข้อจำกัดในด้านเวลา  โลกใหม่จึงยังไม่สามารถบรรลุความสมบูรณ์แบบได้ ยังมีอีกหลายแห่งหลายที่ต้องแก้ไข  แต่ตอนนี้ข้ามีเวลาไม่พอ  เอาไว้เมื่อได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ในอนาคตเสียก่อน  และที่นี่ข้าหวังว่าทุกคนจะเข้าร่วมและสร้างบ้านในอนาคตของเราด้วยกัน  รอให้ชนะตงฟางเสียก่อน  ข้าเย่ว์หยางจะมาร่วมฉลองยินดีกับทุกท่าน และจะนำพวกท่านบุกแดนสวรรค์ล้างอายให้หอทงเทียนหลายพันปี!”

 “เข้มแข็งมาก สมแล้วที่เป็นน้องของข้าเป็นพี่ใหญ่”  เจ้าอ้วนไห่ตื่นเต้นมากจนตัวสั่น

 “เจ้าเป็นคนโรคจิตหรือเปล่า?”  นางนวลน้อยผู้สูญเสียความทรงจำถอนหายใจ

 “โอว, เจ้าก็ยอมพูดด้วยกับข้าหรือนี่?”  เจ้าอ้วนไห่ดีใจแทบคลั่ง

 “ถ้าเจ้านับคำสบถด่าไปด้วย นั่นก็ใช่”  ทันทีที่นางนวลสายลมคิดถึงเมื่อมีคนบอกว่านางชอบเจ้าอ้วนน่ารังเกียจนี้มาก่อน นางอยากเอาหัวโขกเต้าหูตายนักทุกครั้งที่คิดถึง ร่างกายนางสั่นอย่างมิอาจควบคุมได้  ก่อนนี้นางตาบอดไม่เคยเห็นเจ้าอ้วนนี้มาจริงๆ หรือ? นางหลงรักคนผู้นี้ที่เหมือนจอมปีศาจได้อย่างไร?  นี่เป็นเรื่องหนักหนาเกินไปแล้ว!

 “เจ้าด่าว่าข้าได้ ไม่เป็นไร จะทุบตีด้วยความรักเพราะคันไม้คันมือก็ช่าง  อาจเป็นเพราะตั้งแต่ข้ายังเด็กข้าคุ้นเคยกับการพูดเล่นไร้สาระก็เลยสุขภาพแข็งแรง  ดูกล้ามข้าเสียก่อน!”  เจ้าอ้วนไห่เบ่งไขมันอวด

 “.......”  นางนวลสายลมเกือบอาเจียน

 “เย่ว์หยางมีเรื่องยุ่งยากมากมายต้องทำ และยังต้องรีบต่อสู้ เขาไม่สามารถแยกร่างออกมาพูดคุยได้ ไม่มีทางมาในตอนนี้  แต่ไม่สำคัญ  เราสามารถพักอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อพักฟื้น  ทุกคน!  การต่อสู้ครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่ยาวนานและหนักหน่วง ยังมีอีกหลายศึกที่เราจะต้องร่วมสู้กันในอนาคต  ตอนนี้เราควรตั้งถิ่นฐานของกลุ่มสร้างบ้านสร้างเรือนกันก่อน แล้วค่อยรอให้เย่ว์หยางเรียก!  ฟังให้ดี เราต้องพร้อมที่สุดในการต่อสู้ แค่รอให้เขาสั่งเท่านั้น!”  อาจารย์จิ้งจอกเฒ่าแสดงทัศนคติแทนลูกศิษย์ของเขา  นี่เป็นการยืนยันทัศนคติเชิงบวกของเหล่าผู้อาวุโสที่มีต่อผู้ติดตามและบริวารหลายคน  พวกเขาสนับสนุนทุกคนและช่วยพูดเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับทุกคน

หลังจากอาจารย์จิ้งจอกเฒ่า จุนอู๋โหย่ว ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่ ผู้เฒ่าหนานกงและผู้เฒ่าคนอื่นต่างเสนอความเห็นกันคนละเล็กน้อยแล้ว

และด้วยคำพูดที่เย่ว์หยางได้ติดต่อมาก่อนและรับคำแนะนำจากผู้อาวุโสเหล่านั้น

ผู้ติดตามทุกคนอยู่ในอารมณ์ที่ดี

พวกเขาปรบมือโห่ร้องอย่างพร้อมเพรียงกัน

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มนำก่อน พวกเขาเดินไปตามทางจนถึงที่โปรดปรานของตน และบินกลับไปบ้านที่คุ้นเคยที่สุดของพวกเขา... บ้านดั้งเดิมอาจถูกศัตรูทำลายไป แต่จะสำคัญอะไร?  คุณชายสามตระกูลเย่ว์สร้างให้พวกเขาใหม่ และในโลกใหม่แห่งนี้ บ้านแห่งนี้กลายเป็นบ้านใหม่ของพวกเขา

ในโลกใหม่ใบนี้เย่ว์ไตตันมอบของกำนัลที่น่าอัศจรรย์  พวกเขายังจะกลัวว่าจะไม่มีบ้านที่อยู่อาศัยของตนเองอีกหรือ ยังจะกลัวอีกหรือว่าบ้านที่สร้างขึ้นใหม่นี้ด้อยไปกว่าบ้านเดิมแต่ก่อนของพวกเขา?

นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

อย่าว่าแต่มีบ้านเลย  ต่อให้ไม่มี พวกเขาก็สามารถใช้สองมือสร้างขึ้นมาใหม่ย่อมได้

แน่นอนว่าสิ่งที่ทุกคนต้องทำตอนนี้คือเตรียมตัวให้พร้อมในสภาพสมบูรณ์ที่สุด ถึงตอนนั้นคุณชายสามตระกูลเย่ว์จะเปิดโลกและสร้างโลก ใช้พลังเทพเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง

คุณชายสามจงเจริญ

 “ขอให้คุณชายจงเจริญ”

 “บ้านข้า บ้านข้า  ข้ามีบ้านแล้ว!”

เมื่อพวกเขารีบเข้าไปภายในบ้านของพวกเขาและพบเห็นทุกอย่างสวยงามสมบูรณ์กว่าบ้านเดิม พวกเขาอดร่าเริงยินดีมิได้

การมีบ้าน

นั่นเป็นเรื่องดี

หลังจากกลับมาบ้าน พวกเขาพบว่าความงดงามของบ้านมิอาจเทียบกันได้ แต่สภาพใจของพวกเขารู้สึกว่ายอดเยี่ยม

ต่างจากผู้ติดตามที่กำลังกลับเข้าบ้าน ตอนนี้เย่ว์หยางรู้สึกปวดหัว

เขาต้องการหัวเราะอย่างมีความสุข  แต่ว่าเขาไม่อาจทำได้

เพราะเขาพบเจอปัญหาใญ่

ปัญหานี้

อาจกล่าวได้ว่า ใหญ่เกินกว่าเขาจะรับมือได้

เรื่องก็คือเย่ว์หยางจมอยู่กับการหลับใหล และตื่นขึ้นเพราะความสะดุ้งตกใจทางวิญญาณในอดีต เพื่อให้การตอบแทนผู้ที่ติดตามสนับสนุนเขา  เขาตัดสินใจสร้างบ้านใหม่ในพื้นที่ปั่นป่วน กระบวนการสมบูรณ์แบบ ไม่มีข้อผิดพลาด ไม่มีปัญหา ซึ่งเดิมทีเย่ว์หยางก็พอใจมาก

อย่างไรก็ตามเขารู้สึกภูมิใจอย่างมาก และในไม่ช้าเขาก็พบว่าเขาลืมอารมณ์ลืมทุกอย่างขณะสร้างโลกที่งดงาม จากนั้นเขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงต่างๆ มากมายในตนเอง  การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงเรื่องพลังหรือพัฒนาขอบเขตพลัง แต่เป็นสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด จนเขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป

อุบัติเหตุในตอนแรกเกิดง่ายมาก

มีดรุณีน้อยคนหนึ่งกำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนเย่ว์หยางยังไม่ยอมตื่น

หากดรุณีน้อยนี้คือเสวี่ยอู๋เสีย หรือองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเย่ว์หยางก็คงกอดไม่ปล่อย

ถ้าดรุณีน้อยนี้คือโล่วฮัวหรืออี้หนานมันจะง่ายกว่านี้  อย่าว่าแต่แค่กอดเลย เขาอาจจะกลายเป็นหมาทำเรื่องที่มนุษย์ผู้ชายอยากทำ

ถ้าดรุณีน้อยในอ้อมแขนของเขาเป็นนางเซียนหงส์ฟ้าหรือราชันย์ปีศาจใต้

เย่ว์หยางไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นเลย

เขาสามารถสนุกตามน้ำได้

ปัญหาที่ทำให้เย่ว์หยางรู้สึกปวดหัวอย่างไม่น่าเชื่อจนศีรษะพองโตเป็นสามเท่าก็คือ สาวน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ใช่พวกนางดังที่กล่าวมา แต่เป็นคนที่เขามองทีไรจะรู้สึกปวดตับตัวสั่น นางคือดาวข่มในชีวิตเย่ว์หยางมาทั้งชีวิต ยกเว้นแต่เทพธิดากระบี่ฟ้าและหญิงสาวที่เกิดจากพลังปราณกระบี่ฟ้า  แม้แต่นางพญาเฟ่ยเหวินหลีก็ยังไม่ทำให้เย่ว์หยางสำรวมมือเท้าได้

เพราะนางคือจื้อจุน!

ถ้าเป็นไปได้เย่ว์หยางอยากจะพัวพันตอแยองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนสักพันครั้ง ให้นางไล่ทุบตีไล่ฟันสักหมื่นครั้ง  แต่เขาก็ไม่ต้องการล่วงเกินจื้อจุนสักครั้ง

น่าเสียดายที่ข้อเท็จจริงไม่ได้เป็นไปตามต้องการ  เมื่อเย่ว์หยางสร้างโลกใหม่เสร็จด้วยความพึงพอใจ และเมื่อเขากำลังจะออกไปอวดกับเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเขาก้มหน้าดูก็พบว่าจื้อจุนนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนเขาเงียบๆ

ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือร่างนางเปลือยเปล่าบอบบางขาวราวกับหยกเนื้อดี

ไม่สำคัญว่าเสื้อผ้านางจะเรียบร้อย แต่เรื่องที่เกิดขึ้นค่อนข้างหนักหนา ความจริงก็คือจื้อจุนอยู่ในอ้อมกอดเขาในสภาพร่างกายอย่างนี้ เขาจะอธิบายได้อย่างไร มือใหญ่ของเขากดอยู่บนหน้าอกนาง?

เป็นที่คาดกันว่าทันทีที่นางตื่นขึ้น นางอาจฆ่าตัวตาย!

เย่ว์หยางจะบอกว่าเขาไม่กลัว

นั่นเป็นการโกหก

เทียบกับจื้อจุนแล้ว องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกลายเป็นแมวน้อยที่แสนเชื่องไปในทันที!

เย็นไว้ๆ ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้?  เย่ว์หยางรู้สึกว่าสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือต้องไม่ปัดความรับผิดชอบ ทั้งคงไม่ยอมปล่อยหญิงงามไร้เทียมทานมีผัสสะที่ยอดเยี่ยมนี้ไป  แทนที่จะตกใจก่อนที่หายนะจะมาเยือน  เขาพยายามสงบใจคิดถึงกระบวนการที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุที่น่าลุ่มหลงนี้...  “ความรู้สึกนี้ดีจริงๆ  ไม่อยากรั้งมือกลับเลย”

 “แต่ ช่างเรียบลื่นจริงๆ ถ้าข้าไม่อยากตายเร็วก็ต้องคิดหาทาง  อ๊า..ข้ากำลังจะตาย”  ต้องนึกถึงกระบวนการและความจริงก่อน ถ้าปล่อยแล้ว ยังกลับไปจับอีก เขาคงโดนตัดมือแน่เมื่อนางตื่นขึ้น

 “แต่ข้าทนไม่ได้ จื้อจุนผู้ยอดเยี่ยมอยู่อ้อมกอดของข้า  ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก  บ้าจริง”

 “จะเอายังไงดี?”

เย่ว์หยางกระวนกระวาย

เขาต้องคิดหาวิธีที่ดีในทันที แต่เป็นเรื่องน่าเศร้าที่เขาไม่มีสมาธิกับการคิดในตอนนี้

เวลาผ่านไปจื้อจุนอาจตื่นได้ทุกเวลา ถึงเวลานั้นนางอาจตัดเขาเป็นสิบแปดชิ้น และประกอบจัดท่าใหม่อีกสามสิบหกท่า

โธ่เว้ย!

มันน่ากลัวเกินไป

ทั้งที่มีความสุข ทั้งเจ็บปวดน่าหวาดกลัว แต่ไม่เต็มใจจะปล่อยมือ นี่คือสถานการณ์ของเย่ว์หยางในตอนนี้