เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1311 ถูซื่อมือสังหารเทพ!

 

ตอนที่  1311  ถูซื่อมือสังหารเทพ!

เย่ว์หยางยื่นมือออก

ผ่อนคลายนิ้วทั้งห้าสบายๆ

 

พลังเพลิงเทพพ่นออกมาจากปากร่างแปลงอสูรของคุณชายถูอี้ราวกับภูเขาไฟระเบิด พลังงานความร้อนสูงครอบคลุมเต็มทั่วท้องฟ้าแทบจะเผาผลาญโลก คนที่ชมดูเหตุการณ์ต้องรีบถอยหนี ไม่มีใครกล้าต้านรับพลังนี้  แต่เมื่อถึงหน้าเย่ว์หยางพลังที่รุนแรงกลับอ่อนโยนราวกับลูกสุนัข เพลิงรวมตัวกันอย่างอัศจรรย์ และพลังถูกบีบอัดจนกลายเป็นกระจุกก้อนกลมสีทองเล็กๆ

เล็กมาก

แกนกลางเล็กกว่ากำปั้นเสียอีก

ถ้าไม่ใช่เพราะคลื่นแสงของเพลิงเทพซึ่งเล็ดลอดออกมาจากการถูกบีบอัดอย่างแรง นั่นทำให้ผู้คนตกตะลึงสยดสยองราวกับปีศาจถูกผนึก และพวกเขาเข้าใจผิดว่านั่นคือพลังไฟเทพของจริงหรือ

เผียะ

เย่ว์หยางถือกลุ่มแสงไว้ด้วยมือข้างซ้าย

อีกมือหนึ่งเขายิงพลังออกไปเบาๆ โดยไม่มีร่องรอยของความโกรธ

ก่อนจะยิงโจมตี เย่ว์หยางอยู่ห่างจากร่างอสูรของของคุณชายถูอี้สามสิบเมตร  แต่เหมือนกับกำปั้นของเขายืดได้ไม่สิ้นสุดฝ่ามิติและต่อยเข้าที่หน้าอกของคุณชายถูอี้

เสียงไม่ดัง และดูเหมือนกับว่าเย่ว์หยางไม่ได้ใช้พลัง

อย่างไรก็ตาม คุณชายถูอี้ซึ่งมีความสูงถึงสามเมตรหลังจากแปลงร่างแล้ว เมื่อถูกกำปั้นตัวก็หดสั้นลงทันที

สีหน้าของเขาเจ็บปวดอย่างมาก แม้ว่าลักษณะจะน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนสัตว์ประหลาด แต่สามารถมองเห็นความเจ็บปวดที่มิอาจปกปิดไว้ได้

ร่างใหญ่ของคุณชายถูอี้เปลี่ยนไป แข้งขาของเขาอ่อนคุกเข่าลงต่อหน้าเย่ว์หยางอย่างควบคุมตนเองไม่ได้  นอกจากอารมณ์บ้าคลั่งกระหายเลือดแล้ว ดวงตาของเขาประหลาดใจตกตะลึง ที่ยิ่งกว่านั้นคือความเจ็บปวดไม่ยินยอมพร้อมใจ

ร่างเหมือนสัตว์ประหลาดของคุณชายถูอี้ยื่นมือออก

เหมือนกับต้องการจะจับเย่ว์หยาง

แก้แค้นคืน

อย่างไรก็ตามหลังจากชกไปแล้ว เขาพบว่าแขนของเขาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ไม่สามารถกระดิกนิ้วได้  การต่อสู้ที่เขาโหยหาในใจ เป็นเพียงจินตนาการและไร้ประโยชน์

“พลังเทพที่อยู่กับเจ้า มันถูกเหยียบย่ำยีเสียไปเปล่าๆ”  มือซ้ายของเย่ว์หยางถือกลุ่มแสงที่ถูกบีบอัดไว้  มือขวากดลงที่ศีรษะของคุณชายถูอี้  และไม่รู้ว่าเขาใช้พลังอะไรดึงพลังออกมาจากปากและจมูกของถูอี้  อวัยวะรับความรู้สึกทั้งห้าและทวารเจ็ด แม้แต่พลังงานมหาศาลที่อยู่ในร่างทั้งหมดก็ทะลักออกมาเหมือนสายน้ำพุไหลไปรวมอยู่ที่มือขวาของเย่ว์หยาง

ตอนแรกมีจุดแสงสว่างกระพริบที่ฝ่ามือ

จากนั้น

มีพลังงานอื่นเข้ามาร่วม

และมันขยายสว่างมากขึ้นสองเท่า และรอจนพลังงานเพิ่มมามากขึ้น รวมกันเป็นกลุ่ม  กลุ่มพลังงานที่เย่ว์หยางดูดซับไว้ในมือขวา ค่อยๆ กลายเป็นเหมือนบอลพลังงานที่มีคลื่นไฟเทพแผ่ออก และถูกบีบอัดจนมีขนาดเล็กเหมือนดวงอาทิตย์สองดวงลอยอยู่เหนือฝ่ามือของเขา

เย่ว์หยางดึงจุดแสงเล็กๆ ทั้งสองเข้าหากันโดยไม่มีวี่แววตกใจ

เหมือนกับว่าใช้พลังเล็กน้อยก็ทำลายมันได้

ระเบิด

กลุ่มแสงพลังงานสองกลุ่มรวมกันเป็นบอลลูกหนึ่งและมีขนาดใหญ่ขึ้นสว่างมากขึ้น ในที่สุดก็ถึงขีดจำกัด พลังไม่ด้อยไปกว่าดวงอาทิตย์บนฟ้า  ในทางตรงกันข้ามคุณชายถูอี้ถูกสูบพลังงานออกจากร่าง ร่างของเขาผอมซูบลงอย่างรวดเร็วจนเหมือนลิงผอม เหลือแต่หนังติดกระดูก... คุณชายถูอี้ยังไม่ตาย  แต่พลังงานชีวิตและพลังเทพที่บิดาเขาให้มาสูญสิ้นไปหมด  ตอนนี้เขาแทบเหมือนกับซากศพพันปีดูน่ากลัวอย่างมาก

คุณชายถูอี้ในตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าแค่ลมกระโชกก็สามารถพัดพาร่างเขาปลิวไปได้

จนอาจกลายเป็นเถ้าถ่าน

ขณะนั้นเองจางหลางและจางหู่ที่เพิ่งได้สติจากการอาเจียน ถึงกับตกใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นประจักษ์กับตาอยู่ข้างหน้า  อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมเชื่อ ซากมัมมี่ที่อยู่ข้างหน้าที่เด็กทารกสามารถทำลายเป็นผุยผงได้ก็คือคุณชายถูอี้ผู้มีพลังเทพ!

“นี่ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้...”  จางหู่ปากสั่นไม่สามารถรับความจริงที่โหดร้ายได้

“ไม่จริง!  ต้องมีบางอย่างผิดพลาด!”  จางหลางร้องลั่นเช่นกัน พวกเขาเข้ามายั่วยุท้าทายเย่ว์ไตตันตามคำสั่งของถูซื่อมือสังหารเทพ  โดยเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังทำแบบนี้ได้อย่างไร? คุณชายถูอี้เป็นบุตรคนโตของมือสังหารเทพถูซื่อ  เขาเป็นผู้สืบทอดความรุ่งโรจน์ของตระกูลในอนาคต แต่กลับพลาดท่าให้เย่ว์ไตตันผู้น่ารังเกียจนี้ได้อย่างไร?  มือสังหารเทพถูซื่อทำไมถึงไม่ลงมือ?  ต่อให้ถูซื่อพลาดไป แต่มือสังหารเทพถูว่านงอมืองอเท้าดูเฉยๆ ได้อย่างไร

เข้าใจผิดแล้ว!

ต้องมีบางอย่างผิดปกติ มิฉะนั้นผลจะไม่กลายเป็นเช่นนี้!

เย่ว์หยางชูบอลแสงสีทองในมือซ้าย มันคือพลังที่ถูกบีบอัดแรงสูงจนเหลือขนาดครึ่งเมตร จากนั้นมือขวายื่นไปหาจางหลางและจางหู่ข้างหน้าเขา

“ไม่, เราจะไม่รอถูกประหารสูญสิ้นเผ่าพันธุ์แน่นอน!”  จางหู่รีบลุกขึ้นด้วยความโกรธ  เขารู้อย่างชัดเจนถึงความแตกต่างของพลังฝ่ายตรงข้ามและตนเอง แต่จะปล่อยให้ฝ่ายตรงข้าฆ่าโดยไม่มีการดิ้นรนต่อสู้ใดๆ หรือดึงพลังออกไปทั้งหมด นั่นเป็นเรื่องที่เขาไม่ยอมรับ ถ้าเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนี  ถ้าอย่างนั้นอย่างน้อยเขาต้องกัดเอาชิ้นเนื้อของฝ่ายตรงข้ามมาให้ได้ 

“อย่ามาบังคับข้า!”  จางหลางสหายอีกคนหนึ่งมีความคิดต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขามีแต่ความคิดเดียวคือต้องการหลบหนี แต่เขายังไม่ขยับแม้แต่มิลเดียว ก็พบว่าเย่ว์ไตตันซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบเมตรยืนอยู่ข้างหน้าและยื่นมือมาที่อกของเขา

ในช่วงสุดท้ายระหว่างความเป็นความตาย ก็ยังไม่มีทางหลบหนีได้

เขาเลือกต่อต้าน

ต่อสู้เสี่ยงชีวิต

ท้องไส้ของเขาปั่นป่วนและบวมขึ้นสิบเท่า ภายใต้การควบคุมการทำลายตัวเอง เขากลายเป็นลูกโป่งเนื้อขนาดใหญ่เต็มไปด้วยพลังงาน

“ปล่อยเราไป และเราจะไม่กลับมารบกวนหอทงเทียนอีก เราไม่กล้า เราจะไม่มีทางกลับมาอีก ปล่อยข้าไป อย่าบังคับข้า  มิฉะนั้นข้าจะระเบิดตัวตาย มิติทั้งหลายจะกลายเป็นผุยผง.... อย่าบังคับข้า!”  จางหลางเอ่ยปากขอความเมตตาหวังว่าเย่ว์หยางจะเปลี่ยนใจได้ทันเวลา

“ความจริงเมื่อหกพันปีก่อนนี้มีคนโง่เช่นเจ้าร้องขอความเมตตาจากจักรพรรดิอวี้ หมื่นปีที่แล้วนางพญาผู้พิชิตกวาดล้างแดนสวรรค์ก็มีหัวหน้านักรบมากมายคุกเข่าร้องขอชีวิตมากยิ่งกว่า...  ข้าอยากจะบอกว่าพวกเจ้าไม่เคยเรียนรู้บทเรียนเหล่านี้ในประวัติศาสตร์เลย   ดูเหมือนว่าพอพวกเจ้ากำลังจะตาย  เมื่อความตายกรายมาถึงศีรษะพวกเจ้า พวกเจ้าก็ก้มหัวร้องขอความเมตตา มันสายเกินไปไหม?  แม้ว่าข้าจะยกโทษให้เจ้าในตอนนี้ แต่ไม่ได้หมายความนักรบแดนสวรรค์อย่างพวกเจ้าจะตื่นตัวสำนึกผิดอย่างจริงใจ  การฆ่าพวกเจ้าไม่ได้หมายความว่านักรบหอทงเทียนเราไม่มีหัวใจแห่งการให้อภัย  ตั้งแต่สมัยโบราณ เราทำมามากพอแล้ว อภัยมามากพอแล้ว แต่สิ่งที่เราได้รับกลับมาไม่ใช่คำขอบคุณ มีแต่ความก้าวร้าวรุนแรงต่อไป...  ดังนั้นข้าตัดสินใจแล้ว เริ่มจากตนเอง ต่อไปนี้จะไม่มีการให้อภัยอีกต่อไป และเป็นไปไม่ได้ที่จะร้องขอชีวิตอีก!  ผู้รุกรานมีผลลัพธ์ประการเดียว นั่นคือตาย!”

เย่ว์หยางแทงมือขวาเบาๆ

ทะลุร่างที่บวมพองเต็มที่ของจางหลาง

พลังงานพิษสีเขียวฉีดพ่นออกมา แต่ภายใต้เจตจำนงของเย่ว์หยาง มันกลายเป็นใยอ่อนนุ่มพันรอบกลุ่มพลังงานที่เย่ว์หยางถือเอาไว้

ส่วนผู้โจมตีอีกคนหนึ่งมนุษย์เผ่าแมลงจากหู่ไม่สามารถหลบหนีได้ เขาพังทลายทันที เขาไม่สามารถพยุงสภาพจิตใจได้อีกต่อไป  สมองของเขาเหมือนกับมีสายใยผูกรัดอยู่ในหัวและรัดจนแตกในทันที เขาเคลื่อนไหวฟาดฟันดาบอย่างวุ่นวายไม่เป็นกระบวนท่าใส่เย่ว์หยาง

เย่ว์หยางหลบฉากเล็กน้อยแล้วใช้นิ้วชี้แตะที่หน้าผากของเขาเบาๆ

ผลเหมือนกัน

พลังอันแหลมคมพุ่งออกมาจากรูที่หน้าผากราวกับกระแสน้ำ ภายใต้เจตจำนงของเย่ว์หยางมันกลายเป็นบอลที่มีหนามแหลมคมนับไม่ถ้วน

ชั่วเวลาจามสามครั้งก็ทำให้ยอดฝีมือกลายเป็นศพสามศพอยู่ต่อหน้าทุกคน

แม้จะเป็นนักรบระดับเทพอย่างเทพสังหารถูว่านที่มีพลังมากมายมหาศาลไม่หวั่นไหวอะไรได้โดยง่าย  แต่ตอนนี้เขาหวาดกลัวหลั่งเหงื่อพรั่งพรู ด้วยพลังเทพของเขา สามารถฆ่าคุณชายถูอี้ จางหลางและจางหู่ได้ไม่ยาก ต่อให้ถูอี้มีพลังเทพที่ได้รับมาจากบิดาของเขา แต่ไม่มีทางรับมือกับนักสู้ระดับเทพที่ผ่านการฝึกฝนได้เกินสิบท่า

อย่างไรก็ตามถูว่านรู้สึกได้

แค่เพียงยกมือ

สู้กันสามต่อหนึ่งจากนั้นถูกอีกฝ่ายดึงดูดพลังงานจากร่างจนแห้งกลายเป็นซากศพพันปีเหลือไว้แต่เพียงลมหายใจอึดสุดท้าย เป็นไปไม่ได้ที่จะภารกิจอย่างนี้จะทำให้สำเร็จได้!

บางทีอาจมีแต่เพียงพี่ชายของเขามือสังหารเทพถูซื่อที่ถึงระดับเทพแท้และมีพลังหยั่งคาดไม่ถึง อาจจะทำเช่นนั้นได้

ถูว่านต้องการช่วยเหลือเขาจริงๆ จะอย่างไรถูอี้ก็ยังเป็นหลานชายของเขา เป็นผู้มีเกียรติยศและมีสตรีมากมาย

แต่ทันใดนั้นมีความคิดหนึ่งผ่านเข้ามาในโสตประสาทของเขา

ทำให้เขาเปลี่ยนใจทันที

แน่นอนว่าความสามารถที่แปลกประหลาดและร้ายกาจของเย่ว์ไตตันที่อยู่ข้างหน้าทำให้เขาลังเล คนผู้นี้ทำให้แม้แต่เจ้าตำหนักใหญ่ตงฟางต้องปวดเศียรเวียนเกล้า ต้องให้เทพที่มีพลังอำนาจมากสั่งสอนว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์

ภายใต้หลักการเอาตัวรอดที่ชาญฉลาด เทพสังหารถูว่านนับว่ามีพลังระดับเทพยังคงยืนนิ่งเงียบไร้ความรู้สึกเหมือนรูปปั้น

“แปะๆๆๆๆๆ!”

ไม่รู้ว่าบุคคลผู้นั้นมาจากไหน

มีคนผู้หนึ่งปรบมือเบาๆราวกับว่ายกย่องเย่ว์หยางที่ต่อต้านศัตรูผู้รุกรานขจัดเภทภัยให้กับทุกคน  “ดีมาก!  เยี่ยมมากเย่ว์ไตตัน ชื่อนี้ข้าได้ยินมานานแล้ว ได้พบเห็นกับตาตนเองในวันนี้นับว่าไม่ธรรมดา เทพในแดนสวรรค์บนจะได้ยินชื่อของเจ้าคนละอย่างน้อยก็สามครั้งแทบทุกวัน ข้าเองก็อยากรู้ว่าหนุ่มน้อยคนไหนกันที่น่าชื่นชมมากขนาดนี้?  ในที่สุดเราผู้เป็นเทพก็อดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้  ข้ารู้สึกว่าสมควรเดินทางไปหอทงเทียน ดินแดนกันดารสักครั้ง  ไม่เช่นนั้นข้าคงพลาดพบเจออัจฉริยะรุ่นเยาว์ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในรอบล้านปี”

น้ำเสียงของคนผู้นี้อ่อนโยน สงบไม่มีวี่แววของความโกรธแม้แต่น้อย

เหมือนกับลำธารไหลผ่านแก่งหิน

หนักแน่นและจริงใจ

แม้ว่าจะไม่เฉียบคมดุดัน แต่ไม่มีใครละเลยคนแบบนี้ได้

เย่ว์หยางได้ยินเสียงเขาแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะจะโต้ตอบ มิทราบว่าใครชิงพูดขึ้นก่อน  “ถูซื่อ  เจ้าโง่หรือเปล่า ไปกินถั่วมาหรืออย่างไร?  ลูกชายของเจ้าถูกเย่ว์ไตตันอัจฉริยะประหลาดฆ่าตาย ทำไมต้องไปสุภาพกับเขา?  ถ้าเป็นข้าจะถือว่านี่เป็นการทำลายศักดิ์ศรี  ข้าจะจับเขาถลกหนังเลาะกระดูกทุบให้เป็นผุยผงและยึดประกายเทพเสีย”

“ปรากฏว่าหัวหน้าองครักษ์อันดับหนึ่งของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ เทพประตูมังกรก็อยู่ที่นี่ด้วย และมือสังหารเทพถูซื่อก็อยู่ที่นี่เช่นกัน” เสียงของบุรุษผู้นี้พูดอย่างเนิบนาบไม่รีบร้อน ไม่มีร่องรอยของความโกรธ แต่เขายิ้มเล็กน้อย  “นี่คือสองอย่างที่แตกต่างกัน!  แม้ว่าคุณชายสามตระกูลเย่ว์จะฆ่าถูอี้ผู้น่าสงสาร หลังจากตระกูลใหญ่ถูกทำลายไปแล้ว  แต่นี่ได้แต่ตำหนิว่าฝีมือถูอี้ไม่เพียงพอ  จะตำหนิผู้นำอย่างเย่ว์ไตตันว่าโหดร้ายได้อย่างไร?  ไม่ว่าเทพจะสับสนแค่ไหน  แต่เขาไม่สามารถรับฟังความอย่างเดียวแล้วตำหนิผู้อื่นได้  ที่นี่ตระกูลอสูรกลืนฟ้าผู้มีเกียรติจะไม่ตอบโต้ความคับแค้นใจต่อคุณชายสามตระกูลเย่ว์เป็นหลักอย่างเด็ดขาด  ในอดีตเมื่อตระกูลและนักรบอสูรกลืนฟ้าและนักรบหอทงเทียนมีข้อพิพาทและความเข้าใจผิดมากมาย  ถูซื่อต้องการเชิญเย่ว์ไตตันและนางผู้พิชิตมาคลี่คลายปัญหาค้างคาใจด้วยกัน”