เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1318 เมื่อเจ้าไม่ชอบความนุ่มนวล งั้นข้าไม่เกรงใจ

 

ตอนที่  1318  เมื่อเจ้าไม่ชอบความนุ่มนวล งั้นข้าไม่เกรงใจ

ในโลกกระดานหมากรุก ประตูทั้งหมดหายไปจนอยู่ในสภาพเริ่มต้น

 

เย่ว์หยางพบทันทีว่าตำแหน่งที่เขายืนอยู่มีการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาดเช่นกัน ราวกับตกลงไปในบ่อน้ำล้อมรอบด้วยพื้นที่กั้นด้วยกำแพงโปร่งแสง  เย่ว์หยางมองเห็นได้ว่าศัตรูกำลังใกล้เข้ามา แต่เขาติดอยู่ในกับดักไม่สามารถหลบหลีกได้อย่างมีประสิทธิภาพ

เพราะยกเว้นจากด้านบนศีรษะแล้ว

ไม่มีทางออกอื่น

เย่ว์หยางไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างอิสระ  ทำได้แต่เพียงเฝ้าดูการโจมตีของศัตรู ภายใต้ทักษะแฝงเร้นที่คอยข่มอยู่และกฎสวรรค์แห่งโลกกระดานหมากรุกของตงฟาง  โลกกระดานหมากรุกนั้นน่ากลัวยิ่งกว่ากระดานหมากรุกจริง  ตอนนี้เย่ว์หยางถูกจำกัดไว้ที่ตัวหมากรุกที่ผูกพันกับกฎเกณฑ์อย่างลึกซึ้งมิทราบว่าจะเดินออกมาได้อย่างไร

ศัตรูไม่ถูกผูกมัดด้วยกฎหนี้ ไม่ว่าจะเป็นจางเว่ย ถูซื่อหรือจ้าวภูผา พวกเขาสามารถเดินผ่านอุปสรรคขวางกั้นได้อย่างง่ายดาย ราวกับว่าไม่มีอะไรขัดขวาง ตรงกันข้าม กลับมีพลังช่วยเหลือให้เร่งความเร็วได้มากขึ้น

“อ๊า....”

ผีพรายยืนอยู่อย่างสงบอยู่ข้างหลังเย่ว์หยางเหมือนแมวที่ติดกับ โจมตีรอบๆ ด้าน ด้วยความโกรธ

นางหวังว่าจะทำลายสิ่งกีดขวางด้วยพลังของนางออกมาช่วยเจ้านาย  แต่ทุกอย่างไร้ผล ไม่ว่านางจะใช้พลังโจมตีผนังใสหนักหน่วงเพียงไหน ก็เหมือนกับถมทิ้งทะเลโดยไม่มีการตอบสนองใดๆ  ยิ่งดิ้นรนเท่าไหร่พื้นที่ของนางยิ่งแคบลงๆ  ในที่สุดก็ไม่มีพื้นที่ให้เหยียดแขนขา กลับโดนห่อหุ้มตัวราวกับลูกซาลาเปา

“บึ้ม!”

ตอนนี้ นักสู้ระดับเทพสามคนใช้ประโยชน์จากพลังของตงฟางผนึกพลังโจมตี

พลังเทพทั้งสามมีความกร้าวแกร่งแตกต่างกันต่างทะลวงผ่านมิติระดมโจมตีใส่เย่ว์หยางพร้อมกัน

จางเว่ยและจ้าวภูผาถูกพลังกระแทกสะท้อนกลับ  ขณะที่มือสังหารเทพที่ถนัดลอบสังหารโจมตีจากด้านบนด้วยพลังสีแดงที่น่าตื่นตะลึง

ร่างของเย่ว์หยางสั่นทะท้าน

ร่างของเขาเริ่มเหมือนกับภูเขาถล่มทลายด้วยพลังทำลายที่เกรี้ยวกราด เขาค่อยล้มลงหมดสติภายใต้การโจมตีที่หนักหน่วง ไม่สามารถดิ้นรนได้  ตงฟางสร้างหลุมดำโดยตรง โลกหมากรุกรอบๆ ตัวเขา พื้นที่พื้นฟ้าพื้นดิน ด้วยพลังโจมตีของนักสู้ระดับเทพสามคนพร้อมกัน เกิดหลุมดำที่น่าสะพรึงกลัว  ภายใต้พลังกฎสวรรค์ มีพลังดึงดูดร่างของเย่ว์หยางเร่งเร็วขึ้นราวกับดาวตก เข้าไปในหลุมดำที่ไร้ที่สิ้นสุด  ส่วนผีพรายติดอยู่ข้างในไม่สามารถขยับนิ้วได้

“จบแล้วหรือ?” จางเว่ยไม่อยากจะเชื่อ

เย่ว์ไตตันผู้มีเจ้าเล่ห์ผิดธรรมดา พ่ายแพ้ให้แก่พวกเขาแล้วหรือ?

เดิมทีเขาต้องผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบากมาก่อน  แต่คาดไม่ถึงเลยว่าการผนึกพลังโจมตีจะทำให้เขาบาดเจ็บรุนแรงและหมดสติ แน่นอนว่าความดีความชอบที่ใหญ่ที่สุดไม่ใช่การผนึกพลังของสามคนแต่เป็นตงฟาง  หากไม่มีโลกกระดานหมากรุกของเขา  และหากเขาไม่มีความแข็งแกร่งมากพอ คิดจะดักจับเย่ว์ไตตันผู้นี้ให้ได้โดยไม่มีตงฟาง ต่อให้ทั้งสามคนร่วมมือกันก็ไม่มีทางเอาชนะได้ง่ายๆ

เมื่อเทียบกับการมองโลกในแง่ดีของจางเว่ย  มือสังหารเทพถูซื่อระมัดระวังตัวมากกว่า  “มันเรียบง่ายเกินไป  เย่ว์ไตตันเอาแต่ตั้งรับอย่างเดียว ดูเหมือนเขาไม่ตอบโต้เลย  นี่ไม่สอดคล้องกับนิสัยของเขา”

จ้าวภูผาส่ายหน้า  “ในพวกเราไม่ได้มีใครใช้พลังเต็มร้อย ชัยชนะแบบนี้น่าสงสัยอยู่บ้าง”

มังกรสองหัวกู่อั๋งและคนอื่น ยังคงมองดูจักรพรรดิอสูร

พวกเขายังคงไม่คิดว่าเย่ว์ไตตันจะพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย  แต่ระดับพลังในปัจจุบันของพวกเขาไม่สามารถมองเห็นความจริงได้ทั้งหมด

ดังนั้นพวกเขาทำได้แต่เพียงหันไปมองจักรพรรดิอสูรผู้มีพลังเทพระดับสูงพอๆ กันตงฟางและเทพตนอื่นๆ เพียงแต่จักรพรรดิอสูรผู้นำเผ่าเก้าหัวเท่านั้นที่สามารถมองเห็นแก่นแท้ของเรื่องราวต่างๆ ได้  มีรอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของจักรพรรดิอสูร  “ที่จริงพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องมองมาที่ข้าเลย  พวกเจ้าน่าจะได้เห็นผีพรายในสนามต่อสู้ นางไม่ตายหรือได้รับบาดเจ็บเลย นั่นเป็นข้อพิสูจน์ได้ว่าเย่ว์ไตตันยังอยู่ดีปลอดภัยไม่ใช่หรือ?  แม้ว่าโลกกระดานหมากรุกจะไม่ยอมให้ใช้คัมภีร์อัญเชิญที่นี่ ไม่อนุญาตให้อสูรอัญเชิญเข้าร่วมรบ  แต่ตั้งแต่มีอสูรศึกอยู่ด้วย กฎควบคุมต้องได้รับผลกระทบแน่นอน”

“ใช่แล้ว นางพรายยังปลอดภัยดี เย่ว์ไตตันก็ปลอดภัยเช่นกัน ตอนนี้น่าห่วงจริงๆ”

“แต่เมื่อสามเทพผนึกพลังกันโจมตีอย่างหนัก เย่ว์ไตตันถูกรุกไล่จนทำอะไรไม่ได้ อย่างนี้จะดีหรือ?”

“หลุมดำนั่นสร้างโดยเจ้าตำหนักใหญ่ตงฟางไม่ใช่หรือ?  ถ้านั่นเป็นประตูเทพที่เย่ว์ไตตันสร้างขึ้นเอง เย่ว์ไตตันก็มีโอกาสหลบหนีได้ นั่นเป็นเรื่องปลอดภัย”

“ตงฟางปฏิเสธการมีอยู่ของประตูเทพทั้งหมดไม่ใช่หรือ? เป็นไปไม่ได้ที่จะมีประตูเทพ

“พูดได้ดี  จางเว่ยไม่มีประตูเทพช่วยสนับสนุน ประสาอะไรกับการเลียนแบบของที่คล้ายประตูเทพของเย่ว์ไตตัน...”

“อย่างนั้น ท่านว่าเรื่องนี้จะเป็นอย่างไร?”

“เจ้าถามข้า แล้วจะให้ข้าถามใคร?”

คนที่ดูการต่อสู้นี้พูดคุยกันชั่วขณะ และทุกคนบอกว่าพวกเขาพึมพำกันไม่มีใครเชื่อใคร ต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตนเอง  แต่ละคนไม่สามารถทนคิดไตร่ตรองต่อไปได้  การแสดงฝีมือของเย่ว์หยางดูเหมือนธรรมดา  แต่ทุกคนยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าลึกลับซับซ้อนไปหมด สุดท้ายความสงสัยคำถามลามไปถึงจางเว่ยและพวกที่รุมล้อมโจมตี

ปัญหาอยู่ตรงไหน?

ขณะที่ทุกคนกำลังคิดอย่างหนัก ถูว่านที่อยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาลงไปดิ้นพล่านร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

กระดูกอกและกระดูกสันหลังของเขาระเบิดพร้อมกัน และศีรษะยุบเข้าไปมีรอยเลือดอยู่ในศีรษะ สมองกระจายออกมาข้างนอก และที่ยิ่งกว่านั้นแสงสีแดงที่กราดเกรี้ยวโหมกระหน่ำทำร้ายภายในร่างเทพของเขาสร้างความเสียหายอย่างหนักกับร่างกายของเขา  หากไม่ใช่เพราะนี่คือร่างเทพ เขาคงถูกเฉือนจนเหลือแต่กระดูก

รอยหมัดสีทองปะทุออกมาจากกระดูกหน้าอกของถูว่าน และซี่โครงของเขาแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ กระเด็นออกมาด้านนอกเหมือนเส้นฟางที่แตกหัก

ชิ้นส่วนอวัยวะภายในพ่นกระจายเต็มท้องฟ้า

ในเวลาเดียวกันยังมีรอยกำปั้นสีทองและม่วงระเบิดออกมาจากกระดูกสันหลัง

มันไม่ได้ทำลายแค่กระดูกข้อต่อหรืออวัยวะภายในเท่านั้น แต่รอยหมัดที่น่าสะพรึงกลัวไม่เคยหายไป แม้ว่าถูว่านจะมีร่างเทพ แต่เขาไม่สามารถฟื้นตัวตามปกติได้

“ทำไมถึงต้อง..เป็นข้าอีกแล้ว?” ถูว่านใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดพูดก่อนจะไอเป็นโลหิตอย่างอ่อนแรง

เขาพูดไม่ออก

แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ถูกรังแกมากที่สุดในบรรดาเทพทั้งหลาย แต่เขาไม่จำเป็นต้องมาทนทุกข์ทรมานทุกครั้งไม่ใช่หรือ? นี่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!  แค่หลีกเลี่ยงจากการต่อสู้เป็นความผิดนักหรือ?  ทำไมเขาต้องมาทนรับบาดเจ็บด้วย?  นอกจากนี้พวกเขาต่อสู้กับเย่ว์ไตตัน ทำไมต้องให้เขาต้องมารับทุกข์ทรมานแทนเขาด้วย?  คนที่เป็นศัตรูก็คือเย่ว์ไตตัน เป้าใหญ่ขนาดนั้นยังจะเข้าใจผิดได้อีกหรือ?

พวกเจ้าจงใจแกล้งข้าใช่ไหม?

ถูว่านอยากจะถามพันธมิตรของเขาอย่างนี้มาก

น่าเสียดายที่เขาไม่มีเวลาจะร้องโหยหวนคร่ำครวญด้วยคำพูดที่น่าเศร้าจากลำคอที่เต็มไปด้วยชิ้นส่วนอวัยวะภายใน  เขาตาเหลือกหมดสติทรุดลงกับพื้น

“เห็นชัดแจ๋วเลย”  เด็กหนุ่มอสูรหัวดื้อปรบมือพูดเสียดัง  “เดิมบทบาทของผีพรายก็คือรับอาการบาดเจ็บแทนเจ้านายและเปลี่ยนไปให้คนอื่นรับเคราะห์กรรมแทน!  วิเศษมากด้วยความช่วยเหลือของผีพรายนี้ จะไม่มีทางเอาชนะเย่ว์ไตตันได้เลย ยิ่งพยายามเล่นงานเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น ผีพรายจะส่งความเจ็บปวดไปให้ผู้นั้นมากยิ่งขึ้น

“ผีพรายธรรมดาไม่สามารถส่งผ่านอาการบาดเจ็บเสียหายไปให้นักสู้ระดับเทพได้  มีแต่ผีพรายที่อยู่ต่อหน้าเขาเท่านั้นที่มีสติปัญญาเหนือกว่าเป็นผีพรายระดับเทพอสูร” จักรพรรดิอสูรชี้ให้เห็นถึงความแตกต่างทั้งสอง

สำหรับเทพอสูรผีพรายข้างหน้านี้ซึ่งแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ทำให้ผู้ชมประหลาดใจมาก

น่าเสียดายที่ทุกคนเห็นแต่ผล

ไม่มีใครเห็นว่านางใช้วิธีรับพลังแทนเจ้านายแล้วถ่ายเทพลังไปให้คนอื่นอย่างไร

“ไสหัวออกไปซะ”  ตงฟางแค่นเสียงเบาๆ ในโลกกระดานหมากรุกมีแสงวาบขึ้น ถูว่านซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสยากจะฟื้นตัวและผีพรายที่ยังติดกับดักไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ถูกแยกออกไปจากโลกกระดานหมากรุกพร้อมกัน ต่างจากผู้ชมดู ทั้งสองถูกแยกออกจากกัน  แม้ว่าจะอยู่นอกโลกกระดานหมากรุก แต่ไม่สามารถใช้พลังของตนเองได้อีกต่อไป เหมือนกับว่าหมากทั้งสองถูกเปลี่ยนไปแล้ว

อสูรผีพรายถูกถอนตัวออกไป

เย่ว์หยางที่เพิ่งถูกหลุมดำกลืนกินไปเมื่อครู่นี้ยังไม่ปรากฏตัว

หรือว่าเขาถูกโยนเข้าไปในรอยแยกของมิติเวลาที่ไร้ที่สิ้นสุดไม่สามารถหาทางกลับมาได้ชั่วคราว?

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็คือดี... แต่จางเว่ยยังไม่ทันจะแสดงความดีใจ เขาเห็นเจ้าเด็กบ้านนอกที่น่าเกลียดยืนหาวอยู่ที่ด้านหลังจ้าวภูผา

เจ้าเด็กนี่ไปถึงนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่?

จางเว่ยยังคงงงงวยครุ่นคิดไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แม้แต่ผู้ที่ตอบสนองได้เร็วที่สุดอย่างมือสังหารเทพถูซื่อก็ยังไม่เข้าใจ

จ้าวภูผาผู้มีร่างใหญ่ก็ยังไม่พบว่าศัตรูมายืนอยู่ข้างหลังของเขา ยังมัวแต่คนหาจุดที่น่าสงสัยทั้งหมดโดยไม่รู้ว่ามีภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ยืนอยู่ข้างหลัง.... เทียบกับความสูงยี่สิบเมตรของจ้าวภูผาและทักษะแฝงเร้นมั่นคง เย่ว์หยางไม่จำเป็นต้องมองยักษ์ใหญ่นี้ซึ่งตัวสูงยิ่งกว่าตึก

ถ้าว่ากันที่น้ำหนักตัว ต่อให้มีเย่ว์หยางร้อยคนก็คงจะพ่ายแพ้

แต่

พลังต่อสู้ไม่เกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้

ดูเหมือนเย่ว์หยางจะชกด้วยหมัดธรรมดาดูเนิบนาบเหมือนไม่ใช้แรง ช้าราวกับทากเบากว่าปุยฝ้ายและแทบจะไม่มีเสียง  คาดว่าน่าจะดังว่าเสียงขนนกเพียงเล็กน้อย  อย่าว่าแต่จะเอาชนะจ้าวภูผาเลย แม้แต่ยุงหรือมดก็ยังไม่สามารถฆ่าได้

วินาทีต่อมาจางเว่ยเห็นบุรุษผู้มีพรสวรรค์ที่แข็งแกร่ง มีความลำพองใจหยิ่งยโสในร่างอย่างจ้าวภูผาร่วงล้มกับพื้นเสียงดังสนั่น  เท้าขวาที่มีพลังสามารถย่ำช้างแมมม็อธได้อย่างง่ายดายกระดูกแตกเป็นชิ้น

ยิ่งดูก็ยิ่งสยดสยอง

เทียบกับอกของถูว่านที่เพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างหนักเท้าขวาของจ้าวภูผาดูอนาถยิ่งกว่า...ภายใต้สายตาที่รู้สึกเหลือเชื่อของจางเว่ย เย่ว์หยางเป็นเหมือนมดที่เคลื่อนย้ายก้อนหินขนาดใหญ่ เขาใช้มือจับจ้าวภูผาขึ้นอย่างง่ายดายราวกับยกกระสอบนุ่นแล้วฟาดกับพื้นอย่างหนักหน่วงเมามัน

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !

ไม่รู้ว่าเขาจับฟาดกระแทกกี่ครั้ง แต่ยอดเขากลายเป็นที่ราบ ที่ราบกลายเป็นหลุมลึกจากการหวดฟาดอย่างบ้าคลั่ง บางส่วนพื้นที่กลายเป็นเนิน

ทั่วทั้งโลกกระดานหมากรุกเปลี่ยนสภาพเป็นย่อยยับพังทลาย

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนเย่ว์หยางโยนจ้าวภูผาที่ยังคงมึนงงตัวสกปรกออกไปราวกับโยนตุ๊กตาพังทิ้ง เขาปัดฝุ่นดินโคลน จากนั้นหันไปยิ้มกว้างให้จางเว่ยเทพประตูมังกร  “เจ้าสบายใจได้ ถ้าเจ้าไม่ชอบให้ข้าอ่อนโยนอย่างนั้น ข้าจะเพิ่มความโหดขึ้นอีกสักเล็กน้อยก็ได้!”

เอาชนะจ้าวภูผาผู้มีทักษะแฝงเร้นมั่นคงถึงขนาดต้องคลานหาฟัน แบบนี้เรียกว่าอ่อนโยนอีกหรือ?

เจ้าแน่ใจหรือ?

ตราบใดที่จางเว่ยคิดเรื่องนี้ เจ้าเด็กนี่คงต้องจัดการกับเขาอย่างรุนแรง เขารู้สึกหนาวสะท้านในทันใด ความเย็นยะเยือกแล่นตั้งแต่ปลายเท้าไปตามกระดูกสันหลังขึ้นไปถึงศีรษะ

จบกัน ตงฟางพูดถูก เจ้าเด็กบ้าไตตันผิดมนุษย์ธรรมดาจริงๆ!

*********