เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1326 ตัดสิน ดาบชะตา!

 

ตอนที่  1326  ตัดสิน ดาบชะตา!

โชคชะตา

มีอิทธิฤทธิ์แบบนี้อยู่ในโลกด้วยหรือ?

 

ราชันย์ไร้พ่ายตะลึง เขาไม่เคยคาดคิดว่าเย่ว์ไตตันผู้นี้จะยกปัญหานี้ขึ้นถาม  เจ้าเด็กนี่มีพลังเหนือธรรมชาติอย่างนี้จริงๆ หรือ?  เป็นไปไม่ได้!  มนุษย์ไม่มีทางควบคุมโชคชะตาได้  แม้แต่เทพเจ้าผู้แข็งแกร่งก็ไม่สามารถจัดการมันได้อย่างอิสระ ไม่สามารถย้อนกลับหรือพลิกเปลี่ยนโชคชะตาของผู้อื่นได้!

จะขู่ให้กลัวกันหรือ?

ราชันย์ไร้พ่ายคิดได้เช่นนั้นรู้สึกว่าจิตใจผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก  เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี  “ก็ดี, เจ้าทำให้ข้ารู้สึกสนุก!  โชคชะตาหรือ?  ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าอดใจรอไม่ไหวแล้ว อยากจะเห็นจริงๆ ว่าพลังโชคชะตาเป็นเช่นไร!  มาดูกันซิว่าเจ้าควรจะถูกเรียกว่าอัจฉริยะตลอดกาลหรือไม่?  เจ้าเป็นผู้สืบทอดคนแรกที่จะมาช่วยไม่ให้หอทงเทียนพินาศไม่ใช่หรือ?  ร่างของเจ้ามีพลังเทพชะตาด้วยใช่ไหม?  ข้ากลัวแทบตายจริงๆ!  ช่วยแสดงให้ข้าตกใจเร็วๆ หน่อย  เจ้าดูสิ ข้ากลัวจนขวัญหนีดีฝ่อแล้ว!”

เขากุมท้อง

หัวเราะลั่น

และหัวเราะดังมากขึ้นทุกที

ไม่สามารถหยุดยั้งได้

ราชันย์ไร้พ่ายหัวเราะจนน้ำตาไหล

เย่ว์หยางไม่พูดอะไร แค่ชักดาบออกมาเล่มหนึ่ง ขณะที่ราชันย์ไร้พ่ายหัวเราะเหมือนกับมีด!

“ไม่! เป็นไปไม่ได้!  แม้ว่านี่จะเป็นวงกตมิติเวลา แต่ก็ถูกรวมเข้ากับกฎของโลกกระดานหมากรุก  เจ้าไม่มีทางใช้ของวิเศษได้!  ดาบเล่มนี้เป็นของปลอมอย่างแน่นอน!”  ราชันย์ไร้ใจคิดว่าเย่ว์หยางกำลังใช้ภาพลวงตาบางอย่างเช่นเดียวกับใช้ดวงจันทร์บนท้องฟ้า  เขาใช้สิ่งนี้เพื่อตบตาเขา

“......” เย่ว์หยางเคยได้ยินประโยคนี้มาก่อน ‘อย่าเถียงกับคนโง่  เพราะเขาจะดึงระดับสติปัญญาให้ตกต่ำอยู่ในระดับเดียวกับเขา’

ดาบ

ส่วนหนึ่งของพลังโชคชะตาที่เย่ว์หยางอดทนแบกรับกลายเป็นหนึ่งในของวิเศษพลังโชคชะตาเก้าอย่าง นั่นคือดาบชะตา!

ดาบชะตาเป็นผู้นำของอาวุธวิเศษพลังชะตาเก้าอย่าง  ใช้ตัดสินความยุติธรรมและโชคชะตาสำหรับความชั่วร้ายทั้งหมดรวมทั้งผู้สร้างผู้ถือครอง

เย่ว์หยางที่ไม่เคยเป็นเด็กดี รู้สึกไม่สบายใจที่จะถือดาบโชคชะตา  ท้ายที่สุดในใจเขามีความคิดร้ายมากเกินไป ถ้าเขากล้าถือดาบโชคชะตาสักเล็กน้อย  อย่างนั้นดาบแห่งชะตาจะใช้พลังเทพชะตาได้ หากเขากล้าสักนิดขณะถือดาบชะตา  จากนั้นดาบแห่งชะตาจะใช้พลังชะตาอย่างไม่มีการปราณี เพื่อชำระความปรารถนาของเขา

เขาถือดาบชะตาอย่างระมัดระวัง

เย่ว์หยางยังคงนึกจินตนาการว่าเขาเป็นพระมหาเถระที่มีจิตใจมั่นคงมีชีวิตมานานแล้ว และไม่เคยฆ่าใคร

ถ้าเขาเชื่อมโยงจิตสำนึกอย่างพระมหาเถระได้ เจตจำนงเขาจะขยายกว้างไกล

ยิ่งเพิ่มขยาย เขารู้สึกเหมือนกับเป็นปราชญ์กวี

ตอนนี้

เขาไม่กล้า

ต้องเป็นคนดีมีคุณธรรมในตอนนี้ มิฉะนั้นดาบพลังเทพชะตาจะทรงพลังมาก และบอกเขาว่าการเป็นคนดีสำคัญมากแค่ไหน!

มีของดีอยู่ในมือต้องแบ่งปันให้คนอื่นอย่างแน่นอน!  เย่ว์หยางมีความห่วงใย  เขาชักดาบชะตาออกมาโดยเร็วที่สุด และใช้กับราชันย์ไร้พ่ายผู้ซึ่งกล่าวว่าไม่เคยแพ้ใครเลย

“ดาบชะตา!”  เขาถือดาบคิดว่าคิดว่าตนเองคือเย่ว์หยางแห่งหอทงเทียน และกระโดดสูงเงื้อดาบชะตาจากนั้นทะยานลงมาจากท้องฟ้าควงดาบและแทงใส่ศีรษะของราชันย์ไร้พ่าย แน่นอนเขาไม่ต้องทำเช่นนี้แม้แต่น้อย  เพราะไม่มีใครรวมทั้งเทพหนีพ้นพลังเทพชะตาไปได้

“นี่ นี่มันคือ...” ราชันย์ไร้พ่ายตกใจอย่างหนัก

เขาหวาดกลัวเพราะถูกดาบขนาดยักษ์จับเป้าไว้

เขาคิดว่าเขาจะต้องเจ็บปวดจนไม่ต้องการมีชีวิตต่อไป

ใครจะรู้

ไม่มีบาดแผลบนร่างกายเขา

ราชันย์ไร้ใจกางมือและพบว่าตนเองไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

เป็นภาพหลอนที่เย่ว์ไตตันสร้างขึ้นให้เขากลัวหรือ?  เป็นไปไม่ได้ ต้องมีพลังเทพแฝงอยู่ส่วนหนึ่ง และเป็นไปไม่ได้ที่เขาไม่รู้สึกอะไร คำอธิบายอย่างเดียวก็คือปลอม!

“เมื่อเจ้าใช้ดาบปลอม เจ้าต้องการขู่เราผู้เป็นเทพให้ตกใจหรือ?  เจ้ารู้ไหมผู้ท้าทายที่พยายามใช้ภาพลวงตาหลอกข้าตายมากี่คนแล้ว?  มันทำให้ข้าอายแทบตาย ข้าใช้ 3600 วิธีทำลายร่างกายและจิตใจของเจ้าผู้นั้นทั้งภายในภายนอก และระเบิดมันผู้นั้นออกเป็นพันเสี่ยงหลายร้อยครั้ง  มันวิเศษมาก!  เย่ว์ไตตัน ทีนี้ถึงคราวเจ้าบ้างแล้ว”  ขณะที่ราชันย์ไร้เทียมทานพร่ำเพ้อเกี่ยวกับการกวาดล้างเย่ว์หยาง  เขาพบว่าบนศีรษะของเขามีความผิดปกติเล็กน้อย ราวกับว่ามีบางอย่างบีบเข้าที่กะโหลกศีรษะ

เขาใช้มือคว้า

แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาโกรธคิดว่าเป็นกลอุบายของเย่ว์หยาง  “เย่ว์ไตตัน!  เจ้าคิดว่าด้วยพลังโจมตีเล็กน้อยแค่นี้จะทำให้ข้ากลัวได้หรือ?  น่าขันเป็นบ้า ให้ข้าสั่งสอนเจ้าเองว่าอะไรคือพลังโจมตีที่โหดร้าย!  ข้าจะฆ่าเจ้าพันครั้ง  ทุกครั้งที่เจ้ากำลังจะตายข้าจะช่วยเจ้า และจากนั้นเจ้า...”

ราชันย์ไร้พ่ายพูดยังไม่ทันจบ แต่ในปากของเขาไม่มีเสียงออกมาอีกแล้ว

เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด

ศีรษะเหมือนถูกผ่าเปิดด้วยของบางอย่าง

ความคิดชั่วร้ายทั้งในอดีตและในปัจจุบันถูกปลดปล่อยพรั่งพรูออกมาทั้งหมด จากหน้าผากราวกับมีมดหนีภัยพิบัติน้ำท่วมเพราะกลัวสูญพันธุ์

ดาบเล่มหนึ่งปรากฏออกมาจากจิตวิญญาณ ไม่สามารถเห็นลักษณะของมันได้ แต่มันโตขึ้นหลายล้านเท่าในความคิดที่ชั่วร้าย

จากนั้นทะลวงจากวิญญาณออกมาแทงร่างมนุษย์ทะลุผ่านไปในความว่างเปล่า

และแทรกจากบนศีรษะ

ความเจ็บปวดนั้นเป็นของจริง ราชันย์ไร้พ่ายรู้สึกว่าความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขาได้รับมาในชีวิตนี้ทวีคูณมากขึ้นเป็นร้อยๆ เท่า มันยังไม่เจ็บปวดเท่าครั้งนี้ได้แม้สักหนึ่งในหมื่น  ไม่มีทางใช้พลังเทพต้านทาน ไม่มีทางใช้พลังเทพหลบหนี  การโจมตีจากภายในสู่ภายนอกโดยตรงคล้ายกับน้ำหลากเมื่อพบกับความคิดที่ชั่วร้าย หรือความทรงจำที่ชั่วร้ายพลังของมันจะเพิ่มเป็นทวีคูณ จากนั้นก็ทะลวงร่างกายไม่ว่าจะทรงพลังเพียงไหนล้วนถูกตัดสินแบบนี้ด้วยกัน

ราชันย์ไร้พ่ายหลั่งน้ำตาและน้ำลายออกมาพร้อมกัน

ความรู้สึกเจ็บปวดชนิดนี้ยิ่งกว่าถูกดาบผ่าสมองเป็นหมื่นเท่า

ความบอบช้ำเจ็บปวดทางวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่เจตจำนงต้านทานได้  ประสาอะไรกับพลังพิพากษาตัดสินได้ทุกอย่าง!

“เจ้ารู้สึกดีมากหรือไม่? ดูสิ เจ้ายังรู้สึกมีความสุขสุดยอดไม่ใช่หรือ? ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีทักษะแฝงเร้นแบบนี้ด้วย!”  เย่ว์หยางมองดูราชันย์ไร้พ่ายที่กำลังกระอักโลหิต  เขาปรบมือดีใจ

ถ้าราชันย์ไร้พ่ายสามารถเคลื่อนไหวได้ในตอนนี้

เขาสาบานว่าเขาจะกัดเจ้าเด็กนี่ด้วยฟันของเขาทีละคำจนตาย

น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้ว  มีพลังพิพากษาตัดสินไม่รู้จักหมดสิ้น  พลังของดาบชะตาจะไม่หายไปจนกว่าความชั่วร้ายจะถูกตัดสิน

เย่ว์หยางกำลังถืออาวุธเทพชะตาพร้อมกับยิ้ม  “อ่า... ข้าคิดว่าข้าเป็นเด็ก ไม่รู้เลยว่าเจ้าจะไร้ยางอายยิ่งกว่าข้า ก็ดีเหมือนกัน เพื่อเป็นการแสดงการยอมรับเจ้า  ข้าตัดสินใจให้รางวัลเจ้าอีกเล็กนี้!  นี่คือสิ่งที่เจ้าสมควรจะได้รับ  ไม่ต้องเกรงใจ!”

แส้ชะตา

นอกจากนี้ยังเกิดจากพลังชะตาที่เย่ว์หยางทนแบกรับด้วยตนเอง หนึ่งในเก้าอาวุธเทพชะตา ยมราชชำระบาป

ต่างจากดาบชะตา ดาบชะตาจะใช้พลังพิพากษาตัดสินโดยพระยายมราชไม่ฆ่าผู้ถูกตัดสิน พลังพิพากษาของดาบจะเน้นที่การชำระแม้ผู้ตัดสินจะงี่เง่าก็ตาม  หากครั้งเดียวไม่เพียงพอ มันจะทำการชำระต่อไปอย่างไม่สิ้นสุดจนจิตใจของผู้ถูกชำรำสะอาดเป็นกระดาษขาว  แต่แส้ชะตาต่างออกไปจากนั้น  แส้ชะตานั้นลงโทษทั้งกายและจิตวิญญาณ เมื่อเริ่มการลงโทษแล้วความชั่วร้ายทั้งหมดจะถูกทำลายไปสู่สภาพว่างเปล่าโดยไม่คำนึงถึงชีวิตและจิตวิญญาณว่าจะมีสภาพเป็นเช่นไร

“เจ้าบอกว่าเอาชนะคู่ต่อสู้มา 99,999 ครั้ง แล้วเจ้าบอกว่าเจ้าเป็นคนดี ข้าไม่เชื่อจริงๆ”  เย่ว์หยางยกแส้ชะตาและมองดู

ราชันย์ไร้พ่ายซึ่งถูกชำระโดยดาบชะตายังคงส่งเสียงกรีดร้อง

ใช้เวลาพิพากษาไม่นาน

แต่ความเจ็บปวดจากการลงโทษด้วยแส้ชะตาเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อก็ตามที่เย่ว์หยางสะบัดแส้ ร่างของราชันย์ไร้พ่ายจะพังทลายลงทีละจุด ตราบเท่าที่เย่ว์หยางพอใจเขาจะสะบัดแส้ชะตาได้เป็นพันๆ ครั้ง  เขาเชื่อว่าไม่ว่าพลังของราชันย์ไร้พ่ายจะแข็งแกร่งเพียงไหนก็กลายเป็นเนื้อบดได้ ส่วนวิญญาณจะเหลือแต่ความว่างเปล่า  สำหรับเรื่องเลวร้ายที่ราชันย์ไร้พ่ายได้ก่อไว้ในชีวิตเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะได้รับกับจุดจบที่ดีในชีวิตนี้

“เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร?”  ทันใดนั้นมีคนโผล่มาวิจารณ์ข้างหลังเย่ว์หยาง  “หยุดมือให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

“เอ๋?” เย่ว์หยางหันกลับไปมองและพบว่าผู้ที่มาบนสนามต่อสู้เป็นจักรพรรดินีราตรี

เกี่ยวกับพฤติกรรมที่เย่ว์หยางใช้แส้หวดผู้คน

จักรพรรดินีราตรีไม่พอใจอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป้าหมายคือราชันย์ไร้พ่ายซึ่งทำให้นางต่อต้านคัดค้านจากก้นบึ้งหัวใจ  “เจ้าทำกับเขาง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร?  เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเขาฆ่าองค์หญิงประกายดาวเมื่อในอดีต และเกือบจะทำลายเผ่าพันธุ์บันไดสวรรค์ของเรา  การฆ่าเขาด้วยวิธีแบบนี้จะทำให้ความทุกข์ทรมานเกลียดชังหลายปีถูกกำจัดหายไปได้หรือ?”

สำหรับคำวิจารณ์ของจักรพรรดินีราตรี ทำให้เย่ว์หยางต้องรีบขอโทษ  “ใช่แล้ว ข้าเอาแต่สนุกลืมตัวมากไปหน่อย เกือบลืมไปจริงๆ”

เย่ว์หยางชำเลืองมอง จักรพรรดินีราตรีดูเหมือนจะไม่โกรธ

เขารีบให้แส้ชะตาในมือนางและให้คำแนะนำย้ำถึงสองครั้ง  “ท่านลองดู ไม่มีอะไรหรอก เจ้าผู้นี้เลือดเข้มข้นและอดทนมาก!  ด้วยพลังระดับเทพของเขา ข้าคาดว่าสามวันสามคืนน่าจะทนได้ไหว  แต่อย่างน้อยเขาคือนักรบระดับเทพที่มีชื่อเสียงของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์แห่งแดนสวรรค์บน  เป็นผู้อาวุโสอันดับสาม ราชันย์ไร้พ่ายเรียกว่าผู้ไร้พ่ายแดนเหนือ ท่านลองดูแล้วจะรู้เอง..”

หลังจากจักรพรรดินีราตรีลองใช้แส้หวดหลายสิบครั้ง นางค่อยรู้สึกดีขึ้นบ้าง  แต่นางยังกังวลเล็กน้อย  “แค่ตีให้ตายมันน่าเบื่อเกินไป  เจ้าไม่มีวิธีอื่นอีกหรือ?”

เย่ว์หยางได้ยินก็รู้สึกสมองพองโต

อะไรกันพี่สาว!

การทรมานก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง ยากจะทำให้ดีได้เหมือนกัน

ถ้าต้องลงมือเองอย่างสบายใจและเพลิดเพลิน และอยากให้คนที่ถูกลงโทษมีชีวิตได้เป็นร้อยๆ ปี จะมีของดีแบบนั้นอยู่จริงหรือ? เขาสามารถใช้แส้ชะตานี้ถลกหนังเขาออกมาได้ไหม?   เพราะราชันย์ไร้พ่ายพอถูกแส้หวดแล้ว คนอื่นอาจมองว่าเขามีความสุขก็ได้

“ดูเหมือนว่าข้าเห็นว่าอสูรพิทักษ์ของจื้อจุนมีเครื่องหมายนางสนมเทพที่หน้าผาก...” จักรพรรดินีราตรีซึ่งซ่อนตัวอยู่ในดวงดาวดูเหมือนจะนึกเรื่องบางอย่างขึ้นได้

“ข้าว่าคงตาฝาด  ไม่มีอะไรหรอก!”  เย่ว์หยางเหงื่อแตกพลั่ก! หากจักรพรรดินีราตรีฟ้องจื้อจุน คาดว่าเขาคงตายแน่

พอเขาเปลี่ยนความคิด รัศมีก็เปลี่ยนวาบราวกับสายฟ้า

เขารีบมอบแหวนชะตาหนึ่งในเก้าของวิเศษพลังเทพชะตาสวมนิ้วเรียวยาวของจักรพรรดินีราตรี และคิดว่าแค่นี้ยังซื้อใจไม่พอ เขาเอาไม้เท้าชะตายัดใส่มือนางเพิ่มอีก  “ข้ารู้และเข้าใจความปรารถนาที่ท่านต้องการแก้แค้นให้องค์หญิงประกายดาว  นี่คือการสนับสนุนเต็มร้อยของข้า  ดูนี่ ไม้เท้าชะตา ตราบใดที่ท่านถือไว้ในมือ ไม่ว่าท่านจะตีใครอย่างตั้งใจหรือไม่ก็ตาม  ท่านจะเป็นจ้าวควบคุมชีวิตร่วมกับแหวนชะตาวงนี้  ประกอบเจตจำนงเทพ หากเขาต้องการตายโดยไม่ได้รับความยินยอมจากท่าน ย่อมเป็นไปไม่ได้!”

จักรพรรดินีราตรีพอใจมาก  “แสดงว่าเจ้าทำเรื่องไม่ดีไว้ขณะที่ทุกคนหลับ  ไม่อย่างนั้นเจ้าจะทำตัวน่ารักขนาดนี้ได้อย่างไร?  ช่างเถอะ ข้าไม่เห็นหรอกนะ เจ้ายังคงเก็บไปก่อนเถอะ คาดว่าราชันย์ไร้ใจกำลังรอพบและคำนวณพฤติกรรมเจ้าอยู่  ตาแก่นี่ข้าสู้เขาไม่ได้เจ้าต้องพยายามให้มาก!”

เย่ว์หยางมองจักรพรรดินีราตรี  และตอนนี้เขาสามารถเห็นร่างที่แท้จริงซึ่งซ่อนอยู่ในสนามพลังดารารายของนางได้แล้ว

เขาสามารถเห็นร่างขาวผ่องราวกับกระดาษขาวของนาง

แต่ไม่ได้เห็นอะไรมากไปกว่านั้น

ก็เหมือนปกติ

เขาค่อยๆ รั้งสายตาที่มองอยู่กลับมาเงียบๆ และโบกมือ  “อย่างนั้นท่านต้องระวัง คนผู้นี้แข็งแกร่ง ถ้าเห็นท่าไม่ดี ท่านเรียกขอความช่วยเหลือได้  เมื่อตอนพวกเขาใช้ผู้อาวุโสสามคนรุมล้อมเล่นงานองค์หญิงประกายดาวอย่างไม่ละอายใจ ท่านก็ไม่ต้องสุภาพกับเขา!”

“เจ้าควรจัดการตัวเองให้ดีก่อน!”  จักรพรรดินีราตรีเทเลพอร์ตผ่านเย่ว์หยางพุ่งไปเหมือนกับดาวตก

รอจนเย่ว์หยางหายไปในท้องฟ้า

นางที่ซ่อนตัวอยู่ในแสงดาวชะงักด้วยความอายอีกครั้ง  เจ้าเด็กลามกนี่ต้องมองเห็นได้แน่ๆ ถึงได้แกล้งทำเป็นโง่อย่างนั้น  ถ้าไม่ใช่เพราะรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขา ข้าคงไม่รู้ เขาสามารถมองทะลุสนามพลังได้...  นี่เจ้ากำลังกังวลอะไรอยู่  มัวแต่ตื่นเต้นเพราะเจ้าเด็กร้ายกาจนี่ได้ น่าอายแทบตายจริงๆ!”

*** *** ***