เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1374 เย่ว์ไตตันไม่ได้เกิดมาจากก้อนหิน? (เหมือนกับซึงหงอคง)

 

ตอนที่  1374  เย่ว์ไตตันไม่ได้เกิดมาจากก้อนหิน?

(เหมือนกับซึงหงอคง)

“โถ, เจ้าหมาน้อยนี้ ช่างน่าสงสารนัก!”

 

ขณะที่ไฟวิญญาณของฮุยไท่หลางกำลังจะมอดลงในจุดสุดท้าย มีเสียงที่ชัดเจนดังมาจากภายใน

ใครก็ตามที่ได้ยินเสียงนี้แม้คนที่ฉุนเฉียวมุ่งร้าย และจิตใจอำมหิตสกปรกที่สุดในโลก ก็ยังรู้สึกสบายใจและเป็นสุข  ความเย็นใจและความบริสุทธิ์ที่มิอาจพรรรนาได้มาจากจิตวิญญาณและสามารถชะล้างความสกปรกด่างพร้อยในจิตวิญญาณได้ในทันที

เทพพิทักษ์ทะเลมรณะตะลึง

ไม่รู้จะทำอย่างไร

ที่ข้างหน้าพวกเขาไม่รู้ว่ามีสตรีในชุดประหลาดสวมชุดลายดอกปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อใด นางคลุมตัวในชุดผ้าคลุมหน้าสีอ่อนสดใส แต่ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าหลังผ้าคลุมนั้นได้ชัดเจน นางดูลึกลับเหมือนมีมนต์ขลัง เมื่อแรกเห็นมองดูนึกว่านางเป็นดรุณีวัยกำดัด แต่เมื่อมองดูให้ดีจะมองเห็นเหมือนกับว่านางมีความเป็นผู้ใหญ่วัยที่เป็นบิดามารดาคนได้ ยิ่งมองก็ยิ่งดูลึกลับน่าประหลาด  ดวงตาของสตรีนางนี้คมชัดเปี่ยมพลังที่เหล่าเทพทะเลมรณะไม่เคยเห็นมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งดูมีไหวพริบเป็นพิเศษ ราวกับว่าสายตาของนางสามารถพูดกล่าวเล่าเรื่องได้  ถ้าหากปล่อยให้นางมองดู แม้แต่บุรุษผู้โหดเหี้ยมชั่วร้ายที่สุด จะรู้สึกมีความสุขอย่างมิอาจควบคุมได้ มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้มีค่า สามารถมีชีวิตอยู่และตายได้โดยไม่เสียใจ

ไม่มีใครปฏิเสธการมาของนางได้

พวกเทพทะเลมรณะหวั่นเกรงความโกรธเกรี้ยวของเทพพิทักษ์ทะเลมรณะ จึงพยายามทำใจแข็งต้านความรู้สึกคล้อยตาม และอดถามนางมิได้

“เจ้า...เจ้าเป็นใคร?” เทพพิทักษ์ทะเลมรณะมองดูสตรีผู้นี้ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านตื่นตัว ในฐานะศัตรูเขาตื่นตัวและมีสีหน้าเครียด และสงสัยว่ามากยิ่งกว่าตอนประลองสู้กับจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อเสียอีก

เขาเป็นเพียงผู้เดียวในกลุ่มคนกลุ่มคนที่เห็นนางไม่ได้รับผลกระทบอะไร

เพราะแม้แต่มังกรปีศาจที่ล้มลงกับพื้นยังอดตะโกนไม่ได้ “ไม่ ไม่ ข้าต้องคุยกับนาง น้องสาวผู้นี้ เจ้าช่างน่ารักงดงามเหลือเกิน!”

สตรีลึกลับกระโดดลงมาจากแท่นดอกบัวสว่างไสว แตะนิ้วสีหยกเบาๆ ที่แท่นดอกบัวขนาดใหญ่ให้หมุนไปรอบกลุ่มดอกไม้ที่งดงามไม่มีใครรู้จักอีกสองกลุ่ม กลุ่มดอกไม้หมุนรอบตัวนาง ส่งกลิ่นหอมแทบละลายใจ

“นี่ที่ไหนหรือ?” หญิงสาวลึกลับทำท่าไตร่ตรอง “ข้าหลงทางอีกแล้วหรือ?

“......” พวกเทพทะเลมรณะพูดไม่ออก

ถ้าเจ้าหลงทาง เจ้าก็ไม่ควรเข้ามาในโลกแกนสมดุลโลกนี้

และยังมีประตูเทพที่ถูกผนึกจากภายในและภายนอก ต่อให้เจ้าหลงทางเจ้าก็เข้ามาไม่ได้  ข้ออ้างนี้ง่ายเกินไป

ทันใดนั้นร่างนั้นหายตัวในทันใด หญิงสาวผู้ลึกลับหายเข้าไปในกรอบแสงเทพห้าสีในทันที เหยียดมือน้อยๆ เหมือนหยกของนางลูบหัวฮุยไท่หลาง  “น่าสงสารเหลือเกิน หมาน้อย!  ใครเป็นเจ้านายของเจ้า? ถูกรังแกอย่างนี้แล้วทำไมเจ้าของไม่ออกมาดูแลมัน เจ้าหมาน้อย เจ้าอย่าได้ท้อถอย ทุกชีวิตเกิดมาล้วนมีความหมายของตนเองทั้งนั้นไม่ว่าจะพบกับความสุขหวานชื่น หรือประสบกับความทุกข์ยากลำบากก็ตาม  ถ้าเจ้าเข้าใจสิ่งนี้เจ้าจะเข้าใจชีวิตอย่างแท้จริง และจะเข้าใจว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร!”

ประทีปวิญญาณของฮุยไท่หลางที่ริบหรี่แทบจะมอดดับ

พลันสว่างพรึ่บขึ้นทันที

ฉายแสงสว่างเหมือนกับดวงอาทิตย์

มันไม่เคยได้ยินเรื่องการรู้แจ้งเช่นนี้ และไม่เคยรู้ว่าแต่ละชีวิตที่เกิดมาล้วนแต่มีความเป้าหมายของตน  แม้ว่าจะนำโชคร้ายมาสู่ทุกชีวิตอย่างหมาป่าล้างโลกก็ตาม

เมื่อมองย้อนกลับไป ตั้งแต่ได้พบกับเด็กหนุ่มนิสัยประหลาดเป็นครั้งแรก  มันกับเขาก็พึ่งพากันและกันมาตลอด  ตั้งแต่นั้นมามันก็อยู่กับเขาเดินทางไปทั่วทุกมุมโลก ทั้งหัวเราะ ทั้งเศร้าโศก มีความสุขด้วยกัน ไม่มียกเว้น ได้ต่อสู้เพื่อชีวิตร่วมกันเลื่อนระดับนักสู้มาด้วยกัน จนได้เป็นหมาป่าล้างโลก นั่นคือความสำเร็จที่เขามอบให้ หากไม่มีเจ้านาย มันอาจเป็นสัตว์ป่าธรรมดาก็ได้  หมาป่าล้างโลกที่เป็นหมาเฝ้าบ้านมาจากไหน?  ตัวของมันกับเจ้านายผจญภัยในชีวิตมานับไม่ถ้วน จะปล่อยให้ชะตาของมันอยู่ในความมืดได้อย่างไร?

พอใจสว่างวาบ มันเข้าใจ และเข้าใจเต็มที่...

“ฮู้ววววววว!” ในท่ามกลางแสงเทพห้าสี ฮุยไท่หลางลุกขึ้นยืนแหงนส่งเสียงหอนยาว

ในขณะที่ เจตจำนงของอสูรเทพของมันและพลังชีวิตฟื้นฟูขึ้นมาอย่างบริบูรณ์ ทั้งยังเหนือกว่าเดิม ทั้งวิญญาณของมันยังได้รับการชำระล้างขัดเกลาทำให้มันเติบโตก้าวหน้าหลายล้านเท่า และสติปัญญาของมันได้มีวิวัฒนาการอย่างสมบูรณ์ ทั้งแสงและพลังชีวิตระเบิดพลังออกมาจากทั่วโลกแกนสมดุลโลกจนเหล่าเทพทะเลมรณะพากันอกสั่นขวัญแขวน

ขณะนั้นเองมันเติบโตกลายเป็นหมาป่าปีศาจล้างโลกที่แท้จริง

พลังกฎทำลายล้างโลก

มันถือกำเนิดขึ้นแล้วอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม ฮุยไท่หลางเข้าใจวิธีการควบคุมและครอบงำกฎสวรรค์นี้และทำลายเป้าหมายที่ต้องการตามความตั้งใจและเจตจำนงของตนเองแทนที่จะเป็นการข่มขู่มั่วและทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิด กาลครั้งหนึ่งเย่ว์หยางเคยกล่าวว่า ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม อย่าได้เชื่อถือคำพูดของศัตรู

เมื่อนึกถึงคำพูดนี้แล้วฮุยไท่หลางละอายใจอย่างบรรยายไม่ถูก  ในการต่อสู้นองเลือด ในช่วงที่เจ้านายถูกกักขังอยู่ มันกลับสับสนเพราะคำพูดของศัตรู และเกือบตายไปแล้วจริงๆ... เมื่อมองกลับหลัง เห็นเจ้านายยังคงวิ่งอยู่ในโลกมิติกระจกไม่มีการยอมแพ้ ต่อให้สถานการณ์สิ้นหวังแค่ไหนก็ตาม เขายังยืนหยัดต่อสู้จนถึงที่สุด

“โฮ่งๆ!” ฮุยไท่หลางพบว่าดวงตาของมันที่ไม่เคยเปียกมาก่อน กลับของเหลวอุ่นๆ ไหลนองแก้มของมัน

มันรู้จักร้องไห้ด้วยหรือ? มันเรียนรู้ที่จะร้องไห้เหมือนมนุษย์ด้วยหรือนี่

นี่คือความอ่อนแอหรือ?

ไม่!

นี่ไม่ใช่ความอ่อนแอ แต่เป็นความเข้มแข็ง!

นี่คือรูปแบบชีวิตที่น่าทึ่งอัศจรรย์ มีแต่มนุษย์แท้จริงเท่านั้น จึงจะสามารถเข้าใจและรู้สึกถึงพลังแห่งชีวิต

ฮุยไท่หลางกระโดดออกมาจากกรอบแสงเทพห้าสีกลายร่างเป็นหมาป่าปีศาจล้างโลกขนาดยักษ์ จ้องมองเทพพิทักษ์ทะเลมรณะฝ่ายตรงข้าม ความปรารถนาต่อสู้ลุกโชนกราดเกรี้ยวอยู่ในดวงตาของมัน  แม้ว่ามันจะไม่สามารถพูดได้ แต่ก็เต็มไปด้วยความปรารถนาและเจตจำนง ไม่มีทางสับสนอีก ไม่มีการท้อถอยอีกต่อไป ตราบเท่าที่มันมีลมหายใจ

ปกป้องเจ้านาย ปกป้องสวนน้อยที่อบอุ่นและปกป้องบ้านที่งดงามทำให้ทุกคนมีความสุข และสิ่งที่หมาป่าปีศาจล้างโลกต้องการทำคือกำจัดศัตรูของบ้าน ประเทศและของโลก

การทำลายล้างที่หมาป่าปีศาจล้างโลกจะทำ ไม่ใช่เป็นการทำลายล้าง แต่เป็นการสร้างความสุข แต่การเป็นผู้พิทักษ์นิรันดร นั่นคือความหมายของชีวิตมัน

“บัดซบ!”

เทพพิทักษ์แห่งทะเลมรณะพบว่าเจ้าหมาป่านี้ไม่ตาย แต่กลับมีอาการดีขึ้นทันตาเห็น ทำให้เขาหน้าบูดบึ้งน่าเกลียด แต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธที่สุด ไม่ใช่เพราะการยั่วยวนกวนโมโหของฮุยไท่หลาง แต่เป็นสตรีลึกลับที่เมินเฉยต่อเขา นางสามารถเข้าออกในกรอบแสงเทพห้าสีได้ โดยไม่เป็นอันตราย กรอบแสงเทพห้าสีสามารถทำลายได้ทุกอย่าง แต่กลับไม่สามารถทำอะไรนางได้แม้แต่ปลายเส้นผม

สตรีลึกลับนี้ หากนางเข้ามา นางจะโจมตี หรือจะตั้งท่าสู้

นั่นคือทั้งหมด

แต่นางเพิกเฉยต่อทุกสิ่งรอบตัวนางเหมือนกับเข้ามาในซากปรักหักพังที่ไม่มีใครอยู่ทุกแห่งหน และนางเดินชมโลกแกนสมดุลโลกอย่างเพลิดเพลินอารมณ์ดี  การทำเช่นนี้ทำให้เทพพิทักษ์ทะเลมรณะอึดอัดไม่สบายใจ

“ผนึกเจตจำนงโบราณหรือ? ดี  เข้มงวดดี น่าชื่นชมจริงๆ”

“นี่คือภูเขาเทพศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้อาวุโสยุคโบราณสร้างขึ้นหรือนี่?”

“โปรดยอมรับข้า ข้าเข้าใจความปรารถนาของผู้อาวุโสแล้ว การเสียสละของท่านจะไม่ไร้ผล มรดกของท่านจะถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น ลูกหลานของเราจะไม่มีวันลืม อา.. มีบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เสียสละที่นี่หรือนี่?  แค่เสียสละหรือ? อืม ข้าเข้าใจความปรารถนาของท่านแล้ว เป็นบุรุษที่อ่อนโยนจริงๆ  จะมีคนเติมเต็มความปรารถนาของท่านอย่างแน่นอน พฤกษากับภูผา เป็นส่วนผสมที่ลงตัวกันได้จริงๆ สมบูรณ์แบบ... นี่คือทะเลมรณะหรือนี่? อาใช่แล้ว ชั่วร้ายมากมายจริงๆ ถ้าไม่ได้มาเห็นด้วยตาตนเอง เป็นไปไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงได้ว่ายังมีสถานที่สกปรก ความอาฆาตพยาบาทหลอมรวมตัวเป็นทะเลมหาสมุทรได้ น่ากลัวจริงๆ!”

“รู้สึกแปลก ข้างบนนี้ยังมีคนรู้แจ้งเพิ่ม แต่ยังเข้าใจไม่ชัด ไม่มีเจตนาจะอยู่รอด?  มีความหมายลึกซึ้งหรือ?”

“ดี, ข้าต้องลงไปดู บางทีอาจจะค้นพบเจอบางอย่าง!”

สตรีลึกลับรำพึงกับตัวเองขณะมองดู

ใบหน้าของเทพพิทักษ์ทะเลมรณะดำคล้ำ

สำหรับเหล่าเทพมาร พวกเขามองดูนางอย่างสงสัย ฟังคำพูดนางเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่กล้าหักล้าง พวกเทพทะเลมรณะมีสีหน้าเหมือนกันหมดได้แต่มองดูนางบินไปทั่วโลกแกนสมดุลโลกและรำพึงกับตนเอง

มังกรปีศาจ เจี้ยงจางเซิงและชี่ตันจื้อตะลึงงันอยู่นาน ในที่สุดมังกรปีศาจก็หัวเราะลั่น “น่าสนใจ ชักสนุกขึ้นแล้วจริงๆ!”

เทพพิทักษ์ทะเลมรณะโมโหตะคอกเสียงดัง  “เจ้าเป็นใคร?”

ถ้าไม่ใช่เพราะยังรู้สึกละอายใจ

เขาคงลงมือโจมตีไปแล้ว

สตรีผู้ลึกลับที่อยู่ข้างหน้ามีขอบเขตพลังสูงกว่าจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อ บางทีพลังเทพอาจจะด้อยกว่าเนื่องจากประสบการณ์อายุที่น้อยกว่า แต่นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จัดการง่ายเช่นกัน

“อา.. เจ้ากำลังคุยกับข้าหรือ?”  สตรีลึกลับหันหน้ากลับมาและลอยลงมาหาเทพพิทักษ์ทะเลมรณะ พร้อมกับยิ้ม “ข้าลืมแนะนำตัวเองไป ขออภัยจริงๆ ความจริงข้าไม่ใช่คนนอกเลย พวกเจ้ากำลังรังแกกลั่นแกล้งและทำร้ายเขา  เด็กคนนี้คือลูกชายของข้า”

นิ้วชี้งดงามเหมือนหยกของนางชี้ไปที่เย่ว์หยางที่พยายามหาทางหลุดออกมาจากโลกมิติกระจก

เรื่องนี้ทำให้คนอื่นตะลึงกันหมด

มารดา?

เย่ว์ไตตัน เจ้าเด็กนี่ยังมีมารดาอีกหรือนี่?

“เย่ว์ไตตันมีมารดาด้วยหรือ?  เขาไม่ได้กระโดดออกมาจากหินหรอกหรือ?”  เจี้ยนจางเซิงคิดว่าคนอย่างเย่ว์ไตตัน เด็กที่ผิดปกติอย่างนั้น คนแบบนี้ควรจะเกิดมาจากหิน ตอนนี้เขากลับมีมารดาสาวน้อย  นี่ช่างไม่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์เอาเสียเลย

“เจ้าโง่ ตัวของเจ้าเกิดมาจากหินหรือเปล่า!”  มังกรปีศาจรู้แม้จะรู้สึกเหลือเชื่อ แต่เขาหงุดหงิดตรรกะความคิดของเจี้ยนจางเซิง

เขาไม่เคยได้ยินเรื่องราวมารดาของเย่ว์หยาง เขาได้ยินแต่เพียงชื่อแม่สี่ผู้อ่อนโยนคอยดูแลเย่ว์หยาง

อย่างไรก็ตาม ถึงเขาจะมีมารดาอีกหนึ่งคน

มังกรปีศาจก็ไม่คัดค้านเช่นกัน

มีมารดาย่อมเป็นเรื่องดีเสมอ และมารดาผู้นี้ก็ไม่เลวเช่นกัน ไม่เห็นหรือว่าแม้แต่เทพพิทักษ์ทะเลมรณะก็ยังหลั่งเหงื่อพรั่งพรูราวกับเป็นไข้ ?   สิ่งที่ทำให้มังกรปีศาจหงุดหงิดเล็กน้อยก็คือเขาเป็นพี่ใหญ่ของเจ้าเด็กเย่ว์หยาง แต่นางเป็นมารดาเขา ตอนนี้เขามิกลายเป็นว่าต่ำกว่านางรุ่นหนึ่งหรอกหรือ?  นางอายุเท่าใดกันเชียว?  แย่แน่ที่สถานะอาวุโสของเขาต่ำกว่านางหนึ่งรุ่น!  ไม่ ข้าต้องหาทางแก้ไขกลับคืน..

**** *** ****