ตอนที่ 154 กลุ่มเด็กสาวสร้างชื่อในศึกเดียว!
“อาจารย์ เราจะชนะได้ไหม? เด็กหนุ่มคนนี้ดูแข็งแกร่งมาก!”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกกังวลเล็กน้อย
“คอยดูไปเงียบๆ ก็แล้วกัน!”
ซุนม่อสั่ง
อันที่จริงวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ไม่เหมาะสำหรับการสู้รบ มันเหมาะกว่าสำหรับท่า 'ให้อาหารล่อ' แทน อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้ใช้ประทับวิญญาณ และมอบ มหาเวทไวโรจนนิรันดร์ให้กับหยิงไป่อู่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น แต่วิทยายุทธ์ฝึกปรือนี้มีพลังมากเกินไป และสามารถปราบจางอู่เล่ย ได้อย่างง่ายดายด้วยการเคลื่อนไหวเพียงอย่างเดียว
แต่ด้วยการใช้วิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ หยิงไป่อู่สามารถใช้เคล็ด 'ลอกเลียน' ได้มากที่สุด ดังนั้น นี่คือการทดสอบความแข็งแกร่งของการต่อสู้ที่ครอบคลุมของนาง
การต่อสู้ดำเนินต่อไป การโจมตีของจางอู่เล่ยนั้นเร็วขึ้นตามลำดับ คมดาบสีเงินของเขาสร้างเงาสีเงินที่ปกคลุมหยิงไป่อู่
“ต้องการที่จะข้ามระดับและเอาชนะข้า? กลับไปนอนซะ ไปฝันหวานของเจ้าต่อเถอะ!”
จางอู่เล่ยแค่นเสียงเย็นชา
หยิงไป่อู่เม้มปากไม่พูดอะไร นางพยายามตอบโต้แต่ไม่ประสบความสำเร็จ
“เด็กสาวคนนี้ไม่มีประสบการณ์การต่อสู้มาก่อนเหรอ?”
กู้ซิ่วสวินรู้สึกตกใจ ซุนม่อบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมเขาถึงส่งเด็กใหม่ขึ้นมาในเวที? หากสภาพจิตใจของนางถูกบดขยี้ พังทลาย นางจะไม่ฟื้นภายในสองสามเดือน
สำหรับกรณีที่โชคร้ายกว่านั้น ความพ่ายแพ้ครั้งนี้อาจทำให้เกิดเงาประทับในใจนางไปตลอดชีวิต
“เจ้าคิดอย่างไร?”
อันซินฮุ่ยถาม
“จิตวิญญาณการต่อสู้ของนางไม่เลว และการเคลื่อนไหวของนางก็เช่นกัน น่าเสียดายที่นางไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ อย่างไรก็ตาม ข้อบกพร่องนี้สามารถบรรเทาได้ด้วยการต่อสู้อย่างต่อเนื่อง ซุนม่อนับว่าพบต้นกล้าที่ดีจริงๆ”
อย่างไรก็ตาม การตัดสินของจินมู่เจี๋ย นั้นไม่ธรรมดา แม้ว่านางจะสังเกตได้เพียงนาทีเดียว แต่นางก็มองเห็นทุกอย่างชัดเจนแล้ว
เนื่องจากการโจมตีของจางอู่เล่ยรุนแรงเกินไป เขาจึงบังคับให้หยิงไป่อู่ต้องปลดปล่อยทุกอย่างที่นางทำได้เพื่อปกป้อง นี่จึงทำให้สภาพร่างกายที่น่าประทับใจของนางถูกเปิดเผยต่อทุกคน
ถ้านางเป็นนักเรียนธรรมดา นางคงพ่ายแพ้ไปนานแล้ว
เมื่อได้ยินการประเมินของจินมู่เจี๋ย กู้ซิ่วสวินตกตะลึง หลังจากนั้นนางเหลือบไปที่อันซินฮุ่ย เพียงเพื่อดูคนหลังพยักหน้าตกลง ทำให้กู้ซิ่วสวินตกตะลึง
กู้ซิ่วสวินเคยได้ยินเกี่ยวกับตัวตนของผู้หญิงคนนี้ หยิงไป่อู่เคยเป็นผู้ช่วยช่างตีเหล็กและคนขนย้ายขยะ ดังนั้นกู้ซิ่วสวินไม่ได้คาดหวังให้นางเป็นไข่มุกสีสดใสที่ปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรก
เมื่อเห็นน้องชายของเขาเข้าใกล้ทีละก้าวอย่างไร้ความปราณี จางเหวินเทายิ้ม
“ชัยชนะของเขาแน่นอนแล้ว!”
คิ้วขมวดของเกาเปินก็ผ่อนคลายเช่นกัน เขากลับไปนั่งบนเก้าอี้เพื่อแสดงท่าทางมั่นใจที่มหาคุรุควรมี จากนั้นจึงมองไปยังอัฒจันทร์ทิศเหนือ
เนื่องจากมีครูจำนวนมากอยู่ด้วย เขาจึงไม่ควรพลาดโอกาสที่จะทำตัวเท่เป็นเป้าสายตา
ในสนามประลองอารมณ์ของจางอู่เล่ยเริ่มสับสนมากขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาได้เปรียบ แต่ทำไมเขาไม่สามารถเอาชนะเด็กสาวคนนี้ได้?
นางเป็นเหมือนเรือลำเล็กๆ ที่แล่นไปในทะเล ไม่ว่าพายุจะรุนแรงเพียงใด (การโจมตีของเขา) นางก็ดูเหมือนจะพังทลายโยกโคลงเคลง แต่ก็ไม่พลิกคว่ำ
ไม่สิ นางเริ่มหาจุดยืนของตัวเองได้แล้ว
“ข้าต้องการการโจมตีที่แข็งแกร่งกว่านี้!”
จางอู่เล่ยยังเป็นอัจฉริยะและความรู้สึกที่เฉียบแหลมของเขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในหยิงไป่อู่ นางไม่แสวงหาการตอบโต้อีกต่อไป แต่มุ่งเป้าไปที่การป้องกันอย่างเต็มที่แทน
หยิงไป่อู่จ้องไปที่จางอู่เล่ย และบอกตัวเองให้สงบลง
ด้วยบุคลิกของหยิงไป่อู่ นางเป็นสาวหัวแข็งที่ชอบพูดตรง ยังป้องกันตัวอย่างเยือกเย็น? นี่ไม่ใช่ระดับของนาง แต่หลังจากพยายามตอบโต้สองสามครั้ง นางรู้ว่าความแข็งแกร่งในปัจจุบันของนางไม่เพียงพอ
หลังจากค้นพบจุดนี้แล้ว หยิงไป่อู่ก็มุ่งความสนใจไปที่การป้องกันทั้งหมด นางไม่กังวลที่จะโจมตีอีกต่อไป แต่นางเฝ้าสังเกตการเคลื่อนไหวของจางอู่เล่ยอย่างพิถีพิถันผ่านทักษะ 'ลอกเลียน'
นี่คือเหตุผลที่ผู้คนกล่าวว่าความเป็นเลิศของอัจฉริยะมักจะทำให้คนธรรมดาสิ้นหวัง
ตั้งแต่ต้นจนจบ หยิงไป่อู่ไม่รู้สึกตกใจหรือหวาดกลัวเมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง มีเพียงความคิดเดียวในหัวใจของนางที่จะบดขยี้อีกฝ่าย!
ความสงบดังกล่าว นอกเหนือจาก 'ลอกเลียน' ทำให้หยิงไป่อู่มีความเข้าใจใหม่ต่อสถานการณ์การต่อสู้ในปัจจุบัน
นี่เหมือนกับว่าผู้เล่นหมากรุกที่อยู่ในเกมอาจมองไม่เห็นสิ่งต่างๆ อย่างชัดเจนเมื่อเปรียบเทียบกับผู้ชม ตอนนี้เป็นกรณีนี้แล้ว วิสัยทัศน์ของหยิงไป่อู่ก็ยกระดับขึ้นไปอีกระดับและนางใช้สายตาของผู้ชมเพื่อดูการต่อสู้ครั้งนี้แทน
จางอู่เล่ยเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เขากำลังต่อสู้กับศัตรูระดับล่างที่เป็นสตรี แต่เขาไม่สามารถเอาชนะนางได้ นี่เป็นเรื่องที่น่าอายเกินไป
เมื่อเขานึกถึงความจริงที่ว่าครูจำนวนมากกำลังเฝ้าดูอยู่ จางอู่เล่ยตัดสินใจที่จะเสี่ยงเพื่อให้มีชื่อเสียงในการต่อสู้เพียงครั้งเดียว เขาทำการเคลื่อนไหว ดาบยาวของเขาราวกับมังกรน้ำที่โผล่ขึ้นขึ้นมาจากทะเล วิถีการโจมตีนี้มาจากล่างขึ้นบน เขาตั้งเป้าที่จะแทงคางของหยิงไป่อู่
ท่าหักกราม!
ควั่บ!
ความเร็วของการโจมตีนั้นเร็วมากจนทำให้เกิดเสียงเสียดสีในอากาศ
นี่คือไม้ตายสุดท้ายของจางอู่เล่ย โดยทั่วไปแล้ว อาวุธเช่นดาบยาวเหมาะสำหรับการผ่าและฟันแทนการแทง
อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการเคลื่อนไหวไม้ตายสุดท้ายนี้คือการใช้ความรู้ทั่วไปที่เรียกว่าเพื่อปิดตาคู่ต่อสู้ของเขาและหลอกล่อพวกเขาเพื่อให้ได้ผลที่ไม่คาดคิด
ดาบแทงทะลุด้วยความเร็วปานสายฟ้า ลมกระโชกแรงที่เกิดจากความเร็วที่พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของนาง แต่หยิงไป่อู่ไม่ได้ตื่นตระหนกเลย ตรงกันข้ามนางกลับมีสีหน้ายินดี
“โอกาสมาถึงแล้ว”
หยิงไป่อู่ระงับแรงกระตุ้นของนางที่จะโจมตี นางยังคงรอ
“เขาใจร้อนเกินไป!”
จินมู่เจี๋ยส่ายหน้า ความถนัดของเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้แย่ แต่จิตใจของเขาต่ำต้อยเกินไป ในการต่อสู้ครั้งนี้จิตใจของเด็กสาวจดจ่อแน่วแน่เต็มที่ แต่สำหรับเด็กหนุ่มเขาคิดมากเกินไป
วูบบ!
ดาบยาวส่งเสียงหวีดหวิวทันทีที่เข้าใกล้คางของหยิงไป่อู่
"อ๊ะ!"
นักศึกษาใหม่ที่ขลาดกลัวบางคนร้องออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะไม่ว่าพวกเขาจะมองเห็นอย่างไร กระดูกกรามของเด็กสาวคนนั้นก็กำลังจะถูกทะลวง
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ร่างกายของหยิงไป่อู่ ไม่ขยับและศีรษะของนางก็เอียงไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว
วืดดด!
ใบมีดยาวเฉือนผ่านไป ทิ้งรอยแผลไว้บนใบหน้าของนาง เลือดสดกระเซ็นออกมาทันที
“น่าเสียดาย!”
จางเหวินเทามีสีหน้าขุ่นเคือง
“แต่ไม่เป็นไร สู้ต่อไป นางกำลังจะแพ้!”
"หุบปาก!"
เกาเปินตวาด การแสดงออกของเขารัดกุมขึ้น ด้วยพรสวรรค์ของเขา เขาได้กลิ่นบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
"ตาย!"
ดวงตาของจางอู่เล่ยหรี่ลงทันที ปฏิกิริยาของคู่ต่อสู้ของเขาเร็วเกินไปหรือเปล่า? ตามที่คาดไว้ เขาไม่ได้จับเวลาทักษะของเขาให้ดี เขาเร่งรีบเกินไปสำหรับความสำเร็จ
(ไม่เป็นไร ข้าจะเอาชนะนางด้วยการโจมตีครั้งต่อไป)
เมื่อจางอู่เล่ย กำลังเตรียมที่จะเปลี่ยนการเคลื่อนไหวและวางแผนสำหรับการโจมตีอีกครั้ง เขาเห็นคู่ต่อสู้ของเขาวิ่งไปข้างหน้า ฟันออกด้วยดาบไม้ในมือของนาง
“เอ๊ะ? ทำไมการเคลื่อนไหวนี้จึงคุ้นเคย? เดี๋ยวก่อน นี่มันท่ามังกรน้ำผุดจากทะเลไม่ใช่เหรอ?”
จางอู่เล่ยตกใจมาก
เพราะนี่คือท่าไม้ตายสุดท้ายของเขา เขาจึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน ตำแหน่งของนาง มุมของนาง ความเร็วที่น่าสะพรึงกลัวของนาง… เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถหลบเลี่ยงสิ่งนี้ได้!
ตามที่คาดไว้ เมื่อจางอู่เล่ย ต้องการล่าถอย ดาบไม้ก็มาถึงเขาแล้ว
ท่าหักกราม!
ปั้ก!
ดาบไม้พุ่งเข้าหาคางของจางอู่เล่ยอย่างแม่นยำ ในขณะที่พลังพุ่งออกมาทันที
สีหน้าของเหลียนเจิ้งเปลี่ยนไปเมื่อเขาสะบัดแขนเสื้อ
เผียะ!
วิถีของดาบไม้เบี่ยงเบนไป แต่พลังที่เพิ่มขึ้นยังคงส่งให้จางอู่เล่ยกระเด็นจากการกระแทก จางอู่เล่ยเป็นเหมือนว่าวถูกป่านขาดลอย พุ่งขึ้นไปในอากาศหลายสิบเมตรก่อนที่จะกระแทกพื้นด้วยเสียงดัง
หยิงไป่อู่ได้รับชัยชนะในการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่นางไม่รู้สึกตื่นเต้นใดๆ นางเพียงจับดาบไม้ไว้แน่นและจ้องไปที่เหลียนเจิ้ง
นางไม่ได้ตั้งใจที่จะรุกรานเหลียนเจิ้ง แต่นี่เป็นการตอบสนองการป้องกันตนเองโดยสัญชาตญาณ
“ถ้าข้าไม่หยุดการต่อสู้ ดาบของนางคงฆ่าเขาไปแล้ว”
เหลียนเจิ้งอธิบายอย่างใจเย็น แต่เขารู้สึกตกใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ เด็กสาวคนนี้ใจร้ายกับตัวนางเองมาก
ขณะที่จางอู่เล่ยเร่งโจมตีด้วยดาบ เขาไม่เข้าใจจังหวะเวลาอย่างแม่นยำ ด้วยความเร็วในการปล่อยพลังของหยิงไป่อู่ นางจึงมีเวลาหลบการโจมตีของจางอู่เล่ย ได้อย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตามนางไม่ได้ทำเช่นนั้น
นางเลือกกลยุทธ์การต่อสู้ที่เสี่ยงที่สุดแทน ก่อนที่การโจมตีของจางอู่เล่ยจะโจมตีนาง นางเอียงศีรษะเพื่อหลบ หลังจากนั้น ก่อนที่เขาจะเชื่อมโยงกับการโจมตีอื่นๆ ได้ นางก็ปลดปล่อยพลังทั้งหมดของนางออกมา
ร่างกายของจางอู่เล่ยยังคงเคลื่อนไปข้างหน้าจากแรงเฉื่อย และโดยพื้นฐานแล้วเขาไม่มีโอกาสหนีได้ทันเวลา ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับดาบของหยิงไป่อู่ มันเหมือนกับว่าเขากำลังเงยหน้าขึ้น
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สายตาของเหลียนเจิ้งเต็มไปด้วยความอิจฉาในโชคดีของซุนม่อ ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่เขาสุ่มช่วยชีวิตไว้จะเป็นอัจฉริยะในการต่อสู้?
“จริงๆ แล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องเสี่ยง ด้วยแรงโจมตีของเจ้า เจ้าจะยังมีเวลาตอบโต้การโจมตีหลังจากที่เจ้าหลบการโจมตีของเขาได้ตามปกติ!”
เหลียนเจิ้งเริ่มแนะนำนาง
“ข้าชนะหรือยัง?”
หยิงไป่อู่ไม่มีปฏิกิริยาอื่นใด แต่นักเรียนในที่เกิดเหตุต่างก็ตกตะลึง
เหลียนเจิ้งอาจารย์ฝ่ายปกครอง ปกติแล้ว หลายคนก็ถูกเขาจัดการ ได้ยินการดุด่าอย่างรุนแรงของเขาและมองดูใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเขา แต่ตอนนี้ เขากำลังแนะนำเด็กผู้หญิงคนนี้ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจริงๆ
นี่ยังคงเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่หน้าเหล็กเย็นชาอยู่หรือเปล่า?
ต้องรู้ว่าเหลียนเจิ้งเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาวที่มีความสามารถที่มีความภาคภูมิใจ และหยิงไป่อู่ก็ไม่ใช่ศิษย์ส่วนตัวของเขา แต่เขากลับเป็นฝ่ายเริ่มที่จะให้คำแนะนำแก่นาง นี่หมายความว่าเขาชื่นชมเด็กผู้หญิงคนนี้มากจริงๆ
“ข้า… ข้ายังมีชีวิตอยู่?”
จางอู่เล่ยจับคางของเขา รู้สึกหวาดกลัวต่อสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ทันทีที่นางโจมตี เขาคิดว่าเขาตายแน่
“ผู้ชนะในการต่อสู้ครั้งที่สองคือ หยิงไป่อู่!”
เหลียนเจิ้งประกาศ
แปะ! แปะ! แปะ!
ผู้ชมเริ่มปรบมือ การต่อสู้ครั้งนี้อันตรายกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับครั้งก่อนมาก
“ซุนม่อได้สมบัติมาแล้ว”
จินมู่เจี๋ยปรบมือขณะที่นางชมเชย
"ใช่!"
อันซินฮุ่ยก็มีความสุขกับซุนม่อเช่นกัน ในเวลาเดียวกัน นางรู้สึกกลัวเล็กน้อยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากหยางไฉผู้เคราะห์ร้ายได้ทำลายหยิงไป่อู่ เป็นไปได้สูงที่อัจฉริยะจะถูกทำลาย
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อันซินฮุ่ย ก็หันศีรษะและมองไปที่จางฮั่นฟู
ปัจจุบันใบหน้าของจางฮั่นฟูดำเหมือนถ่าน ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่คือที่สาธารณะ เขาคงดุเกาเปินว่าเป็นสุนัขขี้แพ้แน่ (เจ้าแพ้สองรอบติดต่อกันจริงๆ เหรอ แม้ว่าเจ้าจะไม่รู้สึกว่ามันน่าอายนะ ในฐานะคนที่ตามดึงตัวเจ้า ข้าก็เสียหน้าป่นปี้หมดแล้ว!)
“การตัดสินของข้าคงจะแย่ขนาดนั้นเลยใช่ไหม?”
นี่เป็นครั้งแรกที่จางฮั่นฟูเริ่มสงสัยในการตัดสินใจของเขา หลังจากนั้น เมื่อเขาเหลือบมองหยิงไป่อู่ เขารู้สึกไม่มีความสุขมากขึ้น จากการตัดสินของเขา เขาสามารถบอกได้อย่างเป็นธรรมชาติว่าทักษะฝีมือของเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เลว
แต่ทำไมอัจฉริยะเช่นนี้จึงไม่ใช่นักเรียนของเขา?
ที่แท่นผู้ชมทางทิศเหนือ เหล่าอาจารย์ต่างอภิปรายกันอย่างกระตือรือร้น ศักยภาพการเติบโตของหยิงไป่อู่สูงแค่ไหน? น่าเศร้าที่ระยะเวลาการต่อสู้สั้นเกินไป และไม่มีทางที่พวกเขาจะตัดสินได้
แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็สามารถมั่นใจได้ว่านางเป็นคนโหดเหี้ยม คนปกติจะไม่เสี่ยงตายเพื่อตอบโต้ นางเป็นคนประเภทที่ยอมจ่ายราคาใดๆ เพื่อชัยชนะ คนแบบนี้เป็นคนที่ไม่มีใครอยากเป็นศัตรูด้วย ทำไม เพราะนางเห็นคุณค่าชีวิตของนางน้อยกว่าที่เจ้าให้คุณค่าชีวิตของเจ้า!
อันซินฮุ่ยยิ้ม
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากอันซินฮุ่ย +20 มิตรภาพ (150/1,000)
"สุดยอด! สุดยอด!"
ลู่จื่อรั่วปรบมืออย่างมีความสุข นางยิ้มกว้างจนดวงตาของนางกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว
“ศิษย์น้องคนใหม่ของเราเป็นผู้หญิงบ้า!”
ถานไถอวี่ถังหยอกล้อ หลังจากนั้นเขาก็เหลือบมอง ซวนหยวนพ่อ
เจียงเหลิ่งพยักหน้า
ซวนหยวนพ่อเลียริมฝีปากของเขาและหันความสนใจไปที่ หยิงไป่อู่ เขาชอบคู่ต่อสู้แบบนี้จริงๆ เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าให้นางเติบโตอย่างรวดเร็วเพื่อที่นางจะได้ต่อสู้กับเขาในอนาคต
เมื่อหยิงไป่อู่กลับมาซุนม่อก็ยกมือขวาขึ้น
หยิงไป่อู่งุนงง
"แตะมือ!"
ซุนม่อหัวเราะ
หยิงไป่อู่พยักหน้าและขยับฝ่ามือไปมา
แปะ!
เสียงฝ่ามือกระทบกันดังกึกก้อง
"ข้าด้วย! ข้าด้วย?"
ลู่จื่อรั่วเป็นเหมือนจิงโจ้ในขณะที่นางกระโดดด้วยมือของนางยื่นออกไปและต้องการจะแปะมือหยิงไป่อู่
แปะ!
หยิงไป่อู่ทำให้ลู่จื่อรั่วพอใจ หลังจากนั้นนางมองไปที่ซุนม่อและโค้งคำนับอย่างเคารพ
“อาจารย์ ข้าโชคดีมากที่ไม่ทำให้ท่านอับอาย ข้าชนะแล้ว!”
“ทำได้ดีมาก!”
ซุนม่อไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนการโจมตีครั้งสุดท้ายของนางเสี่ยงเกินไป เขาเข้าใจดีว่านี่คือรูปแบบการต่อสู้ของหยิงไป่อู่ และนางไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนมันอย่างแรง
จางเหวินเทาช่วยประคองน้องชายของเขากลับมา เขาไม่รู้ว่าจะปลอบน้องชายอย่างไรเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของน้องชาย
นี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกของเขาหลังจากเข้าเรียนที่สถาบันจงโจว ไม่ต้องพูดถึงว่าต้องเสียสิทธิ์ในการเข้าสู่ทวีปทมิฬเท่านั้น คู่ต่อสู้ของเขายังเป็นเด็กผู้หญิงที่มีฐานการฝึกฝนที่ต่ำกว่า แต่สุดท้ายเขาก็แพ้
ผลกระทบทางจิตประเภทนี้หนักเกินไป!
ไม่ว่าในกรณีใด หลังจากแพ้ที่นี่ในวันนี้ ไม่จำเป็นที่จางอู่เล่ยจะหวังให้คนอื่นเรียกเขาว่าอัจฉริยะอีกต่อไป
“ไม่ต้องคิดมาก ความแข็งแกร่งของเจ้าไม่ได้อ่อนแอ แต่ความคิดของเจ้ายังไม่ถึงขีดสุด หลังจากสะสมประสบการณ์มากขึ้น เจ้าก็ควรจะไม่เป็นไร”
เกาเปินระงับความโกรธของเขาและปลอบจางอู่เล่ยด้วยเสียงที่อ่อนโยน
อันที่จริงเกาเปินอยากจะดุเขาอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของจางอู่เล่ย เขาจำได้ว่าในอดีตตอนที่เขาพ่ายแพ้ในการต่อสู้ที่สำคัญยิ่งตอนที่เขายังเป็นนักเรียน อาจารย์ของเขาก็ไม่โทษเขาเช่นกัน
จางอู่เล่ย เดิมทีผิดหวังในตัวเองมาก แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เกาเปินพูด น้ำตาก็ไหลลงมาตามใบหน้าของเขาโดยไม่ตั้งใจ
“อาจารย์ ข้าแพ้แล้ว!”
“ครั้งหน้าเจ้าต้องชนะเท่านั้น!”
เกาเปินตบไหล่จางอู่เล่ย
“เจ้าอายุเพียง 13 ปี เจ้ายังมีโอกาสอีกมากในอนาคต!”
จางเหวินเทาและคนอื่นๆ คิดว่าจางอู่เล่ยจะต้องถูกดุด่าอย่างรุนแรง พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเกาเปินที่เข้มงวดมาตลอดจะพูดอะไรที่ให้กำลังใจได้จริง พวกเขาทั้งหมดตกใจอยู่ครู่หนึ่ง
อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้สึกพอใจเล็กน้อยหลังจากนั้น อันที่จริง มันไม่เลวเลยที่จะติดตามอาจารย์แบบนี้!
“ซุนม่อชนะการต่อสู้สองครั้งติดต่อกัน ในการประลองนัดนี้ เขาเป็นผู้ชนะ!”
เหลียนเจิ้งประกาศ
ซุนม่อได้รับชัยชนะสองนัดจากสามรอบที่ตกลงกันไว้
“อาจารย์เหลียน ข้ายังไม่ได้ต่อสู้!”
จางเหวินเทาเริ่มกังวล เขาคงไม่พลาดโอกาสที่จะปรากฏตัวบนเวทีใช่ไหม? หลังจากนั้นเขาก็หันไปหาเกาเปิน
“อาจารย์…”
“อาจารย์ซุน เจ้ากล้าที่จะต่อสู้ในการต่อสู้ครั้งที่สามหรือไม่?”
เกาเปินมองไปที่ซุนม่อและคำราม อันที่จริงเขาไม่ต้องการช่วยจางเหวินเทาให้พูดแบบนี้ เขาแพ้สองครั้งและแม้ว่าจางเหวินเทาจะชนะการต่อสู้ครั้งที่สาม ชัยชนะก็ยังเป็นของซุนม่อ แต่ถ้าจางเหวินเทาแพ้ การประเมินของเขาในฐานะครูจะยิ่งแย่ลงไปอีก
พูดตามตรง ผ่านการแสดงของลู่จื่อรั่วและหยิงไป่อู่ เกาเปินได้ถอนการดูถูกทั้งหมดที่เขามีต่อซุนม่อ เขาไม่ได้มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับโอกาสในการชนะของ จางเหวินเทา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นแววตาของศิษย์ส่วนตัว เกาเปินตัดสินใจช่วยนักเรียนของเขาเติมเต็มความปรารถนาที่จะต่อสู้
“ทำไมจะไม่กล้า?”
หลี่จื่อฉีตอบกลับ นางเหลือบมองซุนม่อ
“อาจารย์ ข้าก็อยากสู้เหมือนกัน!”
"เจ้าแน่ใจไหม?"
ซุนม่อขมวดคิ้ว ความสามารถในทางกายภาพของหลี่จื่อฉีอยู่ที่ 0 นี่เป็นปัญหากับร่างกายของนางและจะไม่สามารถแก้ไขได้แม้ว่าเขาจะให้ประสบการณ์กับนางก็ตาม ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับนางที่จะชนะ
“ข้าต้องเจออะไรแบบนี้ไม่ช้าก็เร็ว ในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ข้าควรเป็นตัวอย่างใช่ไหม”
หลี่จื่อฉียิ้มหวาน
“ดังนั้นอาจารย์…โปรดบอกทักษะพิเศษให้ข้าด้วย”
“พอได้แล้ว!”
ซุนม่อตั้งสมาธิและสงบสติอารมณ์ตัวเอง หลังจากนั้นเขาใช้ ประทับวิญญาณและส่งผ่านวิทยายุทธ์ทั้งหมดของเขาและย้ายไปยังความคิดของหลี่จื่อฉี
หลี่จื่อฉีปิดตาของนางและสัมผัสความรู้นั้นอย่างเงียบๆ ตอนนี้นางอยู่ในภาวะศักดิ์สิทธิ์
“ซุนม่อทำอะไร? แสงสีขาวรอบมือของเขาคืออะไร?”
กู้ซิ่วสวินอยากรู้อยากเห็นขณะที่นางถามจินมู่เจี๋ย
“มันอาจจะเป็นรัศมีมหาคุรุ”
จินมู่เจี๋ยเดา
“มันจะเป็นไปได้อย่างไร”
กู้ซิ่วสวินสงสัยทันที
มหาคุรุต้องสั่งสมประสบการณ์และความเข้าใจอย่างถ่องแท้เมื่อสอนเสียก่อนจึงจะมีโอกาสเข้าใจรัศมีของมหาคุรุ อาจกล่าวได้ว่ายิ่งสอนนักเรียนมากขึ้นและให้บทเรียนมากเท่าไร โอกาสที่พวกเขาจะเข้าใจรัศมีมหาคุรุก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ซุนม่อเพิ่งเข้าร่วมงานสอนเป็นไปได้อย่างไรที่เขาเข้าใจรัศมีมหาคุรุใหม่เอี่ยม
ช่างเป็นเรื่องตลก!
กู้ซิ่วสวินยินยอมเชื่อว่ามีห่านที่ออกไข่ทองคำได้ในโลกนี้มากกว่าที่จะเชื่อว่า ซุนม่อ ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริง แม้ว่าเขาจะเป็นบุตรของเทพธิดาแห่งโชค แต่ก็ยังเป็นไปไม่ได้
ถ้าเรื่องง่ายๆ ขนาดนั้น คงไม่มีมหาคุรุจำนวนมากที่ติดอยู่ที่ 7 ดาวจัดมาทั้งชีวิตของพวกเขา
จางเหวินเทาขึ้นไปบนเวที เขาแทบรอขึ้นเวทีไม่ไหว
“อาจารย์ ขอยืมดาบไม้ของท่านสำหรับการต่อสู้ครั้งนี้!”
หลังจากที่หลี่จื่อฉีได้รับดาบไม้ของซุนม่อ นางก็วิ่งเหยาะๆ เมื่อนางไปถึงสนามกีฬา ขาของนางก็ออกแรงขณะที่นางกระโดดขึ้น
พูดตามตรง นางต้องการตีลังกาไปข้างหน้าอย่างสวยงาม แต่เนื่องจากสภาพร่างกายของนาง นางจึงกังวลว่าอาจจะทำพัง ดังนั้นนางจึงยอมแพ้
ป้าบ!
หลี่จื่อฉีลงยืนบนเวทีตามปกติ นางใช้ประโยชน์จากแรงเฉื่อยและก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว แต่ในท้ายที่สุด เท้าขวาของนางก็เตะส้นเท้าซ้ายของนางโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่นางล้มลงโดยตรง
"ไม่นะ!"
หลี่จื่อฉีอยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา นางพยายามอย่างเต็มที่และต้องการรักษาสมดุลของนาง แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ด้วยเสียงอันดัง นางลงเอยด้วยท่าทางตะครุบกบ ขณะที่นางคุกเข่าลงกับพื้น
“หยาาา”
ลู่จื่อรั่วอุทานด้วยความตกใจ
"โฮ. เสร็จกัน ขายหน้าจริงๆ"
หลี่จื่อฉีโกรธมากจนนางต้องการหันหลังและวิ่งหนีไปในทิศทางตรงกันข้าม แต่ในที่สุดนางก็ปิดปากและยืนขึ้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกขณะที่นางตะโกนใส่จางเหวินเทาเสียงดัง
“เวที เวทีมันลื่นเกินไป จริงๆ แล้วข้ามีพลังมาก!”
“หยุดเสแสร้งซะ ข้าจะไม่ถูกหลอกด้วยอุบายเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้? ขอโทษ ข้าดูแผนทั้งหมดของเจ้าออกได้!”
จางเหวินเทามองอย่างระมัดระวัง เดิมทีเขาเป็นคนที่ระแวดระวังอย่างมาก และหลังจากที่ได้เห็นความแข็งแกร่งของเด็กสาวมะละกอที่ดูโง่เขลาก่อนหน้านี้ เขาก็ยิ่งระแวงเมื่อเผชิญหน้ากับหลี่จื่อฉีผู้ซึ่งเปล่งประกายของอัจฉริยะออกมาอย่างชัดเจน
“เจ้าค้นพบกลอุบายของข้าจริงๆ เหรอ?”
หลี่จื่อฉีรีบทำหน้าตรงและเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่จริงจัง
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนั้น งั้นเราใช้กำลังของเราตัดสินผลแพ้ชนะกัน!”
“เอ๊ะ? มันเป็นกลยุทธ์การต่อสู้เหรอ? ข้าคิดว่านางซุ่มซ่าม!”
เสียงสนทนาดังขึ้นจากอัฒจันทร์ผู้ชม
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หลี่จื่อฉีก็ผ่อนคลายในที่สุด นางประสบความสำเร็จในการหลอกใช้กลยุทธ์การต่อสู้ของนาง!
“ศิษย์พี่ใหญ่น่าประทับใจมาก นางรู้วิธีใช้สงครามจิตวิทยาจริงๆ!”
ลู่จื่อรั่ว รู้สึกประทับใจอย่างมาก
“__”
ซุนม่อพูดไม่ออก หลี่จื่อฉีรักษาหน้าไว้ได้ ทักษะการแสดงของนางยังดีจริงๆ ดูแล้วนางมีคุณสมบัติเข้ารับรางวัลออสการ์
“ทั้งสองฝ่ายทักทายกัน!”
เหลียนเจิ้งยกมือขวาขึ้น
“จาง เหวินเทา ระดับที่สามของการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะข้า!”
“หลี่จื่อฉี ระดับที่สองของการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะข้า!”
ได้ยินเสียงฮือฮาจากผู้ชมที่ยืนชม การต่อสู้อีกครั้งระหว่างสองนักสู้ที่มีฐานการฝึกฝนที่ไม่เท่ากัน
นักเรียนมองไปที่ซุนม่อ ทุกคนรู้สึกว่าความสามารถของเขาในการแนะนำนักเรียนนั้นน่าประทับใจจริงๆ อันที่จริง ครูที่อายุน้อยกว่าบางคนถึงกับตั้งตารอซุนม่อแพ้หนึ่งรอบ
ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ ทุกคนเคยเป็นครู (ทำไมเจ้าถึงโดดเด่นกว่านี้มาก ภายใต้แสงของเจ้า พวกเราทุกคนไม่สามารถฉายแสงได้หรอกหรือ?)
"เริ่ม!"
เมื่อเหลียนเจิ้งประกาศเริ่มการต่อสู้ เขาก็เหลือบมองเกาเปินโดยไม่ตั้งใจขณะเดียวกันก็เหลือบมองซุนม่อด้วย ในฐานะผู้ตัดสิน เขารู้ระดับการฝึกฝนของนักเรียนที่ต่อสู้เหล่านี้ ในท้ายที่สุด หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน พวกเขาทั้งหมดสามารถก้าวหน้าได้ในระดับหนึ่ง
ความสำเร็จนี้ค่อนข้างน่าประทับใจจริงๆ
นี่หมายความว่านักเรียนทุกคนพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วภายใต้คำชี้แนะของครูสองคน!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น