บทที่ 155 หลี่จื่อฉียอดเยี่ยมอย่างแท้จริง!
หนึ่งนาทีหลังจากการต่อสู้เริ่มต้น จางเหวินเทาและหลี่จื่อฉียังคงยืนอยู่ที่ตำแหน่งเดิม เผชิญหน้ากันโดยไม่มีใครเคลื่อนไหว
ผู้ชมที่เงียบแต่เดิมเริ่มแสดงความคิดเห็นในที่สุด หลังจากนั้น มีคนเริ่มโห่จางเหวินเทา พูดตามตรงมันน่าอายมากถ้าเขาเอาแต่ยืนนิ่งแบบนี้
อย่างไรก็ตามครูมีความคิดเห็นที่แตกต่างจากนักเรียนทั่วไป ในความเป็นจริง พวกเขารู้สึกสนใจการต่อสู้มากขึ้น
นี่เป็นการปะทะกันระหว่างผู้ฝึกปรือปัญญาทั้งสองคน
ฝึกปรือปัญญาหมายถึงอะไร? หมายความว่าในการต่อสู้ ผู้ฝึกตนมักจะใช้สมองและดำเนินการคาดการณ์ทุกประเภท พวกเขายังจะปกปิดกลยุทธ์การต่อสู้ของพวกเขาจะคล้ายกับเกมหมากรุกที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก้าวไปหนึ่งก้าวในขณะที่อีกฝ่ายจะคำนวณล่วงหน้าสามก้าว
ผู้ฝึกตนอีกประเภทหนึ่งคือคนอย่างซวนหยวนพ่อ เขาถูกมองว่าเป็นผู้ฝึกสัญชาตญาณ
“อย่างที่คาดไว้ เจ้าผู้นั้นก็กลัว!”
สีหน้าของหลี่จื่อฉีเคร่งขรึม แต่หัวใจของนางรู้สึกผ่อนคลายมาก นางต้องการจะขู่คู่ต่อสู้ของนาง ยิ่งนางเคลื่อนไหวมากเท่าไหร่ โอกาสที่นางจะพ่ายแพ้ก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น ดังนั้น นางจึงทำได้เพียงอยู่นิ่งและสังเกตคู่ต่อสู้ของนาง
กระนั้น จางเหวินเทาคิดว่าหลี่จื่อฉีกำลังระมัดระวังอย่างมาก นี่คือเหตุผลที่จิตใจของเขายังคงสรุปมุมต่างๆ ที่นางสามารถโจมตีได้ ภายในช่วงเวลาสั้นๆ เขาได้คิดถึงวิธีต่างๆ ที่นางจะโจมตีได้เจ็ดถึงแปดวิธีแล้ว
แต่เนื่องจากเขาใช้ความคิดมากเกินไป เขาจึงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
จางเหวินเทากวาดสายตาไปด้านล่างเวทีอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ว่าเขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เขาจึงใช้ขาของเขาเตะพื้นเตรียมที่จะโจมตี
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ประสาทสัมผัสที่เฉียบคมของจางเหวินเทาตรวจพบว่ากลิ่นอายของหลี่จื่อฉีเปลี่ยนไป นี่เป็นเพราะดวงตาของนางโดยเฉพาะ รู้สึกว่านางสามารถมองทะลุทุกสิ่งได้
ผู้ชมเริ่มหมดความอดทนมากขึ้น พวกเขาเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าครูอยู่ที่นี่และเริ่มตะโกนด่า
“จะสู้หรือเปล่า? ถ้าเจ้าไม่สู้ก็รีบออกไปซะ!”
“ขี้ขลาด!”
“ผู้ชายที่ไม่มีลูกป๋องแป๋ง! ไปเถอะ โจมตีซะ!”
ไม่มีใครเยาะเย้ยหลี่จื่อฉี ท้ายที่สุดแล้ว สาวน้อยผู้งดงามมากนี้มีบุคลิกที่โดดเด่นซึ่งทำให้คนอื่นชื่นชอบนาง
“ทำไมพวกเขาถึงด่าข้า?”
จางเหวินเทารู้สึกผิดมาก เขาโกรธมากจนจมูกเกือบเบี้ยว อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าเขารอไม่ไหวแล้วจริงๆ ดังนั้นเขาจึงเริ่มเร่งรีบออกไป แต่ตอนนี้ กลิ่นอายลึกลับปล่อยออกมาจากหลี่จื่อฉีอีกครั้ง
“อะไรวะ”
จางเหวินเทาลดความเร็วลงโดยไม่ตั้งใจ เมื่อเขาเข้าสู่ระยะโจมตี เขาก็ฟันดาบออกด้วยการโจมตีที่เฉียบคม
แคร้ง!
หลี่จื่อฉีเบี่ยงเบนการกระแทกอย่างต่อเนื่อง
“ประสาทสัมผัสของคนผู้นี้ค่อนข้างเฉียบแหลม!”
หลี่จื่อฉีประหลาดใจ
ความแปลกประหลาดที่จางเหวินเทาสัมผัสได้นั้นเกิดจากการที่หลี่จื่อฉีเปิดใช้งาน 'ลอกเลียน' ภายใต้สภาวะนั้น ทุกอย่างจะช้าลงในสายตาของหลี่จื่อฉี นางสามารถมองเห็นรายละเอียดในแต่ละการเคลื่อนไหวของจางเหวินเทา และสรุปขั้นตอนต่อไปของเขาได้อย่างชัดเจน
แก๊ง! แก๊ง! แก๊ง!
เสียงอาวุธปะทะกันดังขึ้น
“ข้าสามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้จริงเหรอ?”
หลี่จื่อฉีมีความสุขมากจนน้ำตาแทบไหล ในฐานะเด็กผู้หญิงที่มีความสามารถในการใช้ทักษะกายเป็นศูนย์ แม้ว่านางจะเห็นการโจมตีของอีกฝ่าย แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว มือและเท้าของนางจะไม่สามารถโต้ตอบได้ทันเวลา
แต่ตอนนี้ภายใต้ผล 'ลอกเลียน' การคำนวณของหลี่จื่อฉี สามารถทำได้ล่วงหน้าหนึ่งก้าว และเมื่อเช่นนั้นก็ช่วยนางประหยัดเวลาได้มาก
จางเหวินเทารู้สึกทนไม่ไหวมากขึ้น เขารู้สึกราวกับว่าดาบไม้ของหลี่จื่อฉีเป็นกระแสน้ำวนที่มีพลังดูดซับ ไม่ว่าเขาจะโจมตีจากมุมไหน อาวุธของเขาก็มักจะโดนดาบไม้รับไว้เสมอ
ความรู้สึกนี้น่ากลัวมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่าหลี่จื่อฉีไม่ได้เคลื่อนไหวมากนัก สิ่งนี้ทำให้จางเหวินเทาเข้าใจผิดว่าความแข็งแกร่งของเขาอ่อนด้อยเกินไป ดังนั้น หลี่จื่อฉี ไม่ได้สนใจที่จะหลบ แต่เลือกที่จะป้องกันแทน
การต่อสู้ของพวกเขาไม่รุนแรงดุเดือด และหลังจากที่ จางเหวินเทา จำลองสถานการณ์ต่างๆ ผ่านความคิดของเขา เขาก็ระมัดระวังมากขึ้น
“สภาพเช่นนี้ไม่อาจดำเนินต่อไปได้ ถ้าข้าแค่ตั้งรับ ข้าก็ไม่สามารถชนะได้ นอกจากนี้ หากเราต่อสู้แบบนี้ต่อไป ในไม่ช้าเขาจะค้นพบข้อบกพร่องของข้า”
หลี่จื่อฉีมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนางและทำตัวสบายๆ และมั่นใจ แต่นางก็ยังแตกตื่นเหมือนมีสุนัขที่อยู่ลึกลงไปในใจของนาง นางยังคงคิดเกี่ยวกับกลยุทธ์การต่อสู้ทุกประเภท แต่ทิ้งมันทีละอันเพราะนางต้องการหากลยุทธ์ที่มีโอกาสสำเร็จ 100%
“หลี่จื่อฉี!”
ซุนม่อคำราม
“เจ้าคิดมากเกินไป เขามีค่าพอหรือไม่?”
เสียงคำรามนี้เหมือนกับเสียงระฆังใหญ่ที่ดังขึ้นโดยตรงในใจของหลี่จื่อฉี ทำให้นางตื่นจากความคิดของนาง นั่นถูกต้อง ฝ่ายตรงข้ามของนางเป็นเพียงคนที่อยู่ในระดับที่สามของขอบเขตการปรับสภาพกายและไม่ใช่อัจฉริยะเช่นซวนหยวนพ่อ แม้ว่ากลยุทธ์การต่อสู้ในปัจจุบันของนางจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่เขาก็ไม่ควรจะมองข้ามมันไป
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่จื่อฉีก็เริ่มโจมตี
วืดด!
ดาบไม้สะบัดเงาติดตาขนาดใหญ่ออกไป
สีสันแห่งฤดูใบไม้ร่วง!
เนื่องจากความสามารถของนางแย่มาก หลี่จื่อฉีเลือกที่จะดำเนินการเคลื่อนไหวครอบคลุม ในขณะที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองเคลื่อนไหวมากเกินไป
“ข้าจะเอาชนะเจ้าให้ได้!”
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนม่อว่า 'เขามีค่าควรหรือ?' จางเหวินเทาโกรธมากจนอยากจะกระอักเลือด เขากำลังเตรียมที่จะปะทะกันและเขาก็บังเอิญได้พบกับสีสันแห่งฤดูใบไม้ร่วงของหลี่จื่อฉี
“ช่างเป็นกระบวนท่าที่ยอดเยี่ยมมหัศจรรย์จริงๆ!”
ตอนแรก จางเหวินเทาต้องการโจมตี แต่เขาพบว่ามันยากเกินไปเล็กน้อย ดังนั้นเขาทำได้เพียงถอยกลับ
หลี่จื่อฉีก้าวไปข้างหน้าและใช้ดาบไม้ของนางอีกครั้ง
ชบาทองหยก!
เงาดาบของนางมาบรรจบกัน ก่อตัวเป็นชบาจำนวนมากที่ท่วมทับบดบังวิสัยทัศน์ของจางเหวินเทาในทันที
จาง เหวินเทาไม่รู้ว่าจะทำลายท่านี้อย่างไร และเขาทำได้เพียงล่าถอยต่อไป
“หยุดถอย โจมตีซะ!”
เกาเปินคำราม
เมื่อนักเรียนสู้กัน อาจารย์สามารถแนะนำพวกเขาจากด้านข้างได้ อย่างไรก็ตาม ข้อกำหนดเบื้องต้นคืออาจารย์ไม่สามารถบอกนักเรียนถึงจุดอ่อนและจุดแข็งของฝ่ายตรงข้ามได้
“ข้าตั้งใจอยู่แล้ว!”
จางเหวินเทา พึมพำกับตัวเองอยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา เขาเปลี่ยนทิศทางและวางแผนที่จะโจมตีจากด้านข้าง แต่การเคลื่อนไหวของหลี่จื่อฉี นี้มีผลอย่างมาก หลี่จื่อฉีเปิดการโจมตีอีกครั้งขณะที่นางก้าวไปข้างหน้า
คำสั่งสิบแปดอักขระ!
ปั้ก ปั้ก ปั้ก!
การโจมตีจากดาบไม้เป็นเหมือนฝนที่กระหน่ำลงมาไม่แน่นอน
เนื่องจากมีช่วงเวลาที่ประมาท ด้านหลังมือของจางเหวินเทาจึงถูกตี มันเจ็บปวดมากจนต้องกัดฟัน
หลี่จื่อฉี ใช้ขั้นตอนที่สี่ของนางและปลดปล่อยการโจมตีครั้งที่สี่ของนาง
น้ำพุหลากล้น!
หลังจากการโจมตีครั้งนี้ แนวโน้มพลังของหลี่จื่อฉี ก็หยุดลงทันที นางหอบอย่างหนัก
"โอกาสมาแล้ว!"
ดวงตาของจางเหวินเทาเป็นประกายและเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าทันที การเคลื่อนไหวที่มีขนาดขอบเขตใหญ่อาจทรงพลัง แต่ปริมาณพลังปราณวิญญาณสิ้นเปลืองนั้นมากเกินไป
หลี่จื่อฉีนี้ไม่สามารถทนต่อความรุนแรงของการเผาผลาญพลังปราณวิญญาณ ดังนั้นเขาจึงต้องเอาชนะนางก่อนที่ร่างกายของนางจะฟื้น
ใบหน้าแตงโมที่สวยงามของหลี่จื่อฉี เผยให้เห็นร่องรอยของความตื่นตระหนกขณะที่นางเหลือบมองไปด้านข้างอย่างเมามัน
“เจ้าต้องการที่จะหลบไปทางซ้าย? ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าทำสำเร็จ!”
จางเหวินเทา ปรับท่าทางของเขาและฟันดาบยาวของเขาออก ขวางทางหนีของ หลี่จื่อฉี แต่ในขณะนี้ ร่างของหลี่จื่อฉีหายไปต่อหน้าต่อตาเขา ทำให้ไม่มีอะไรนอกจากความว่างเปล่าปรากฏขึ้นในสายตาของเขา
"อะไร?"
สัญชาตญาณเตือนดังขึ้นในหัวใจของจางเหวินเทา เขาต้องการใช้หูฟังติดตามความเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ของเขา อย่างไรก็ตาม เขาได้ยินเพียงเสียงสวดมนต์แผ่วเบาที่มองเห็นได้เพียงเล็กน้อยซึ่งทำให้เขารู้สึกสับสนมากขึ้น ทำให้เขาไม่สามารถสงบจิตใจได้
(ข้าควรทำยังไงดี ข้าควรหนีไปที่ไหน นางต้องอยู่ข้างหลังข้าเพื่อรอให้ข้าถอยใช่ไหม เพราะเป็นกรณีนี้ ข้าทำได้แค่วิ่งไปข้างหน้าเท่านั้น!)
จาง เหวินเทา ไม่ได้ล่าถอย เมื่อตกอยู่ในอันตราย เขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าแทน หลังจากนั้นเขาเห็นเพียงใบมีดไม้ที่ฟันเข้าหาใบหน้าของเขา
เพราะระยะทางใกล้เกินไป เขาจึงไม่สามารถหลบเลี่ยงได้
พายุยิงพระจันทร์!
ปั้ก!
ดาบไม้ของหลี่จื่อฉี กระแทกเข้ากลางคิ้วของเขาอย่างหนัก
จางเหวินเทา เอนหลังล้มลงกับพื้นด้วยเสียงดังตุ้บ ท่าทางของเขาเหมือนปลาที่ถูกโยนขึ้นฝั่ง เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ให้หมดสติและต้องการลุกขึ้นไป แต่ในวินาทีต่อมา ดาบไม้ก็กระแทกใบหน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ปัง ปัง ปัง
เลือดไหลออกจากจมูกของเขา และตาของเขาบวมมากจนมองไม่เห็นใคร
“หยุดตี ข้ายอมแพ้แล้ว!”
จางเหวินเทากุมศีรษะของเขาและกรีดร้อง และรู้สึกเสียใจอย่างมาก
“ใช่ ข้าชนะแล้ว!”
หลี่จื่อฉีดีใจ นางวิ่งไปหาซุนม่อ
“อาจารย์ เห็นไหม? ข้าว…ว้าย~!”
ป้าบ!
หลี่จื่อฉี สะดุดล้มลงกับพื้นราบเรียบราวกับกระทะ
“แง้ มันน่าอายมาก ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว!”
หลี่จื่อฉีรู้สึกหดหู่ใจจนอยากจะร้องไห้ แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา นางลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าด้วยสีหน้าสงบ จากนั้นนางก็มองไปที่เหลียนเจิ้ง
“อาจารย์เหลียน สนามนี้สกปรกเกินไป โปรดอย่าลืมทำความสะอาดให้ดี หากไม่เป็นเช่นนั้น หินก้อนเล็กๆ เหล่านี้อาจทำร้ายนักเรียนบางคนได้”
หลังจากที่หลี่จื่อฉีพูดจบ นางเดินลงจากเวที
นางไม่กล้าวิ่งอีกต่อไปแล้วจริงๆ
“หินก้อนเล็กๆ?”
เหลียนเจิ้งมีสีหน้าประหลาดใจ เหตุใดจึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นบนสังเวียน?
“ท่าทางตื่นตระหนกที่เจ้าแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้ นั่นเป็นการกระทำที่หลอกให้ข้าโจมตีเหรอ?”
จางเหวินเทากุมตาและจมูกของเขาและถามคำถามที่ทำให้เขางง
"ถูกต้อง!"
หลี่จื่อฉียิ้ม
“ว่าไง? การแสดงของข้าเป็นจริงมากใช่มั้ย”
"ข้าประหลาดใจ!"
จางเหวินเทา ยอมรับความพ่ายแพ้ ในฐานะผู้ฝึกตนประเภทใช้สติปัญญา เขารู้สึกว่ารูปแบบการต่อสู้ของซวนหยวนพ่อไม่มีความรู้สึกถึงความสวยงามเลย เฉพาะการต่อสู้ที่เขาและหลี่จื่อฉีต่อสู้เท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นศิลปะ
“อาจารย์วิชาฝึกปรือของท่านน่าประทับใจจริงๆ!”
หลี่จื่อฉียกย่อง แต่ก็มีเสียงเล็กๆ ในใจของนางที่ตะโกนไม่หยุด
"ชมข้า ชมข้าเร็วๆ!"
“เจ้าใช้ได้ดีมาก!”
ซุนม่อลูบหัวของนาง
“ข้าคงไม่สามารถชนะได้หากไม่มีวิชาของท่าน!”
หลี่จื่อฉีส่ายหน้า
"เจ้าเข้าใจผิด. เจ้าสามารถชนะได้เพราะเจ้าสามารถปลดปล่อยความเหนือกว่าของเจ้าได้”
ซุนม่อยิ้ม
“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าไม่ถ่ายเทประสบการณ์การต่อสู้และวิธีการโจมตี รวมถึงอารมณ์ที่จำเป็นในใจของเจ้า? เพราะเจ้าฉลาดพอที่จะรู้ว่าจะใช้เคล็ดเหล่านั้นเมื่อใดและอย่างไรและออกแบบกลยุทธ์การต่อสู้ให้ชนะ!”
หลี่จื่อฉีเงียบไป
“แม้ว่าเจ้าจะใช้การเคลื่อนไหวจากวิชาฝึกปรืออื่น เจ้าก็ยังสามารถชนะได้ เจ้าจะสังเกตศัตรูของเจ้าและรับข้อมูล ทำความคุ้นเคยกับจุดอ่อนของเขาหรือนาง และออกแบบกลยุทธ์ตามนั้น”
ซุนม่อชมเชย
“รูปแบบการต่อสู้ของเจ้าอาจไม่สวยงามหรือน่าดูชม แต่แน่นอนว่ามันเสถียรอย่างยิ่งเพราะเจ้าสามารถควบคุมทุกอย่างได้ในมือเจ้า”
“อาจารย์ ถ้าพูดแบบนี้ข้าอาจจะภูมิใจเกินไป!”
หลี่จื่อฉี รู้สึกเขินเล็กน้อย การประเมินนี้สูงมาก อย่างไรก็ตาม นางรู้สึกมีความสุขจริงๆ ที่ได้รับคำชมจากอาจารย์ของนาง นอกจากนี้ประทับวิญญาณนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ!
นางรู้สึกว่านางฝึกฝนอย่างหนักกับท่าที่นางทำก่อนหน้านี้และสามารถใช้มันได้ตามที่นางต้องการ มันค่อนข้างผ่อนคลาย
ติง!
คะแนนความประทับใจจากหลี่จื่อฉี +50 เป็นมิตร (565/1,000)
ซุนม่อเคยซ้อมมือกับหลี่จื่อฉีสองสามครั้ง ในเวลานั้นเขาค้นพบแล้วว่าเมื่อผู้หญิงคนนี้อยู่ในการต่อสู้ จิตใจของนางมักจะครุ่นคิดอยู่ลึกๆ การโจมตีทั้งหมดของนางเป็นเหมือนลูกศรที่มุ่งเป้าไปที่บางสิ่งบางอย่าง
เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ หลี่จื่อฉีรู้ข้อบกพร่องของนางเอง ดังนั้นนางจึงสร้างกับดักเพื่อให้จางเหวินเทา เริ่มการโจมตี ความสามารถในการใช้กำลังกายของนางคือ 0 ดังนั้นหากระยะห่างไกลเกินไป นางจะไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ถ้ามันอยู่ในระยะใกล้มาก ไม่มีทางที่นางจะแพ้ใช่ไหม? นี่คือเหตุผลที่นางใช้ท่าพายุยิงจันทราโดยเล็งไปที่ใบหน้าของคู่ต่อสู้
หากเป็นคนอื่น หลังจากที่ครอบครองวิทยายุทธ์ระดับเซียนที่ไม่มีใครเทียบได้ พวกเขาจะปลดปล่อยทุกอย่างด้วยความตื่นเต้นอย่างแน่นอน แต่หลี่จื่อฉี ไม่ได้ทำเช่นนั้น นางใช้เคล็ดสู้ที่เหมาะสมซึ่งมีอัตราความสำเร็จสูงสุดสำหรับการปะทะแต่ละครั้ง
นักเรียนปรบมือด้วยความสุภาพเท่านั้นเพราะการต่อสู้ครั้งนี้น่าเบื่อเกินไป มันไม่น่าตื่นเต้นพอ อย่างไรก็ตาม ครูทุกคนต่างเห็นต่าง พวกเขาเห็นว่าหลี่จื่อฉีฉลาดมาก!
“แพ้ แพ้ทั้งหมด!”
ผลการต่อสู้นั้นแย่มากสำหรับเกาเปิน แต่เขาไม่ได้ยิ้มอย่างขมขื่นหรือรู้สึกผิดหวัง หลังจากปลอบโยนจางเหวินเทา เขาก็คำรามใส่ซุนม่อ
“อาจารย์ซุน เจ้ากล้าที่จะต่อสู้กับข้าหรือไม่?”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น