บทที่ 174 ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าถูกไล่ออก!
ตอนนี้มี 7,000 คนในหอประชุมรวม นอกจากนักเรียนรุ่นพี่ที่ยังคงฝึกอยู่ในทวีปทมิฬ เช่นเดียวกับนักเรียนและครูบางคนที่ลาออกไป ทุกคนก็มาถึงแล้ว
มีโต๊ะวางแถวหน้าเวทีให้ผู้บริหารโรงเรียนนั่ง
อันซินฮุ่ยหยิบไมโครโฟนสีฟ้าอ่อนซึ่งทำจากแร่ชนิดหนึ่ง หลังจากถ่ายเทพลังปราณเข้าไปและพูด เสียงของคนๆ หนึ่งสามารถขยายได้เจ็ดถึงแปดเท่า
“ทุกคนโปรดเงียบ เหตุผลที่เราเรียกประชุมทั้งโรงเรียนในวันนี้ก็เพราะมีบางอย่างที่เราต้องประกาศ!”
ในฐานะอาจารย์ใหญ่อันซินฮุ่ยเป็นผู้พูดคนแรกตามธรรมดา นางไม่ได้วางแผนที่จะประนีประนอมอีกต่อไป และนางก็จะไม่ปล่อยให้ซุนม่อขอโทษเช่นกัน
ไม่ต้องพูดถึงว่าซุนม่อเป็นเพื่อนสมัยเด็กของนาง แม้ว่าจะเป็นครูธรรมดาก็ตาม ในฐานะอาจารย์ใหญ่ นางควรปกป้องพวกเขา ถ้านางไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ นางควรลาออกจากตำแหน่งของนาง
“ข้าจะรับผิดชอบทั้งหมด!”
อันซินฮุ่ยได้ตัดสินใจแล้ว นางสูดหายใจเข้าลึกๆ และกำลังจะพูดเมื่อเห็นซุนม่อเดินมา เขาหยิบไมโครโฟนจากนาง
หา!
เมื่อเห็นซุนม่อเคลื่อนไหวอย่างไม่เหมาะสม นักเรียนทุกคนในหอประชุมก็เกิดความโกลาหล
"เขาคือใคร? เขากล้าดียังไง? ทำไมเขาถึงคว้าไมโครโฟนจากอาจารย์ใหญ่?”
“นั่นอาจารย์ซุนม่อ!”
“นั่นคือหัตถ์เทวะเหรอ?”
ในช่วงเวลานี้ ชื่อเสียงของซุนม่อได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน กว่าสองในสามของนักเรียนในสถาบันเคยได้ยินชื่อของเขา อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยเห็นเขามาก่อน
ตอนนี้ทุกคนได้เห็นเขาแล้ว ดังนั้น ผู้คนจำนวนมากจึงประเมินเขาด้วยความสงสัย
“นี่คือซุนม่อ!”
เหล่านักเรียนจ้องไปที่ซุนม่ออย่างไตร่ตรองในทันที
นอกจากหัตถ์เทวะแล้ว ซุนม่อยังมีตำแหน่งคู่หมั้นของอาจารย์ใหญ่อัน
ทุกคนรู้ดีถึงภูมิหลังของอันซินฮุ่ย นางเป็นอัจฉริยะในรอบร้อยปีของสถาบันเทียนจี นอกจากจะเป็นบัณฑิตระดับสูงแล้ว นางยังเป็นสาวงามที่ติดอันดับเจ็ดในการจัดอันดับหญิงงามล่มเมือง อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ที่สุดของนางคือการผ่านการทดสอบของประตูเซียน และได้รับตำแหน่งมหาคุรุระดับ 3 ดาว
อาจกล่าวได้ว่า อันซินฮุ่ยเป็นธงของสถาบันจงโจว เป็นความภาคภูมิใจของสถาบัน
สำหรับคนดังที่ถูกฉายแสงเช่นนางตลอดเวลา ผู้คนต่างก็ให้ความสนใจคู่หมั้นของนางเช่นกัน ท้ายที่สุด ผู้คนเกิดมาเพื่อสนใจเรื่องซุบซิบและข่าวลือ
ตอนนี้ ซุนม่อสวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้าสำหรับครูที่ผ่านการซักล้างและลงแป้งแล้ว นอกจากดาบไม้ที่ติดอยู่ที่เอวซ้ายของเขาแล้ว เขาไม่มีเครื่องประดับอื่นๆ
เขาปล่อยอารมณ์ที่สดชื่นในขณะที่ให้ความรู้สึกเรียบง่าย เขาดูเหมือนพี่ชายใจดีที่เป็นมิตรอยู่ข้างบ้าน
คุณสมบัติของซุนม่อนั้นคมและชัดเจน เมื่อริมฝีปากของเขาแนบชิดกัน จะดูเหมือนตรง ให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่ง อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขายังคงสะดุดตาที่สุด มันดูสดใส แจ่มใส ร่าเริง และเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“เฮอะ เขาเป็นผู้ชายหล่อ!”
“อย่างน้อยที่สุด เขาก็เหมาะสมกับอาจารย์ใหญ่อันในแง่ของรูปลักษณ์”
“พรสวรรค์ของเขาเหมาะสมกับนางเช่นกัน เขามี 'หัตถ์เทวะ' ข้าได้ยินมาว่าถ้าใครไม่ไปสองชั่วโมงก่อนบทเรียนการฝึกฝนยุทธเวชกรรมของเขา มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ที่นั่ง”
นักเรียนพึมพำเบาๆ กันเอง
ความประทับใจแรกของซุนม่อค่อนข้างดี นี่คือผลของการมีหน้าตาดี มันเหมือนในสมัยโบราณ หลังจากสอบผ่านระดับสูงสุดในราชสำนักและไปที่กระทรวงบุคลากรเพื่อรับตำแหน่งใหม่ รูปลักษณ์ คำพูด การประดิษฐ์ตัวอักษร และการตัดสิน จะเป็นเกณฑ์ที่สำคัญ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรูปลักษณ์ โดยหมายถึงรูปร่างและหน้าตา
ถ้าเป็นคนน่าเกลียด แม้ว่าพวกเขาจะสอบผ่าน มันก็คงไม่ง่ายสำหรับพวกเขาที่จะได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งที่ดี
แม้แต่ในการสัมภาษณ์ในสังคมยุคใหม่ ผู้สมัครจะต้องแต่งตัวให้สวยขึ้นหรือหล่อขึ้น หากพวกเขาทำอย่างนั้น พวกเขาจะมีโอกาสสูงขึ้นโดยธรรมชาติ
"หล่อเหรอ? ข้าจะปล่อยให้มันตายในทันที!"
เมื่อได้ยินการสนทนารอบตัวเขา น้ำเสียงของโจวหย่งก็ดุร้าย (ถ้าข้าไม่ขับต้อนผู้ชายคนนี้ให้เป็นโรคปัญญาอ่อน ข้าจะยอมเป็นหลานชายของเขาเอง)
“ข้าชื่อซุนม่อ ครูใหม่จากกลุ่มปีนี้ เหตุผลที่มีการเรียกประชุมทั้งโรงเรียนอย่างกะทันหันในวันนี้ เพราะมีการประกาศ”
ซุนม่อเริ่มพูดใส่ไมโครโฟน
“โจวชาง, จูหรง, หัวเหยียน…”
ซุนม่อขานเรียก 27 ชื่อในคราวเดียว
“นักเรียนที่กล่าวถึงข้างต้นมักกลั่นแกล้ง ดุด่า และทุบตีทำร้ายนักเรียนคนอื่น พวกเขายังโดดเรียน ละเลยการเรียน รวมถึงทำให้ครูบาอาจารย์ขุ่นเคืองขัดข้องทั้งทางร่างกายและทางวาจา พวกเขาสนุกกับการล้อเลียนครู และในขณะที่พวกเขาปฏิเสธที่จะเปลี่ยนแปลงแม้จะมีคำเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า โรงเรียนจึงตัดสินใจขับไล่นักเรียน 27 คนเหล่านี้ออกไป!”
เมื่อซุนม่อพูดจบ ก็เกิดความโกลาหลขึ้น
“จริงเหรอ? โจวชางจะถูกไล่ออกเหรอ?”
ในฐานะลูกน้องของโจวหย่ง โจวชางได้ช่วยเขารังแกนักเรียนจำนวนมากและยังเป็นอันธพาลโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอื้อฉาวมาก เมื่อนักเรียนที่เขาเคยรังแกมาก่อนได้ยินว่าเขาจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน ทุกคนก็แสดงท่าทีตื่นเต้นออกมา
ทุกคนต่างจ้องมองไปที่นักเรียนเหล่านี้ที่ยืนอยู่ด้วยกันที่มุมตะวันออกเฉียงเหนือ
"อย่าตื่นตกใจ. อีกไม่นานข้าจะได้ตัวพวกเจ้ากลับมา!”
โจวหย่งถ่มน้ำลายเต็มปาก มองดูซุนม่อที่อยู่บนเวทีอย่างดูถูกเหยียดหยาม
(เจ้าน่าทึ่งมาก ทำไมชื่อของข้าไม่อยู่ในรายชื่อนักเรียนที่จะถูกไล่ออก?)
“คุณชาย! อย่าเลย ข้าไม่รู้สึกอยากเข้าเรียนเลย มันลำบากมาก!”
"ถูกต้อง ไปโรงเรียนไปเพื่ออะไร? เข้าร่วมกลุ่มนักเลงอันธพาลบ้างดีกว่า ข้าอาจจะกลายเป็นหัวหน้ากลุ่มนักเลงในปีหน้าด้วยซ้ำ!”
“หัวหน้าก๊กขอทานดีไหม?”
“นักเรียนที่ถูกไล่ออกเหล่านี้ไม่ได้ดูหวาดกลัว พวกเขาทั้งหมดยิ้มราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขา”
ครูบางคนที่เต็มไปด้วยความยุติธรรมได้ถอนหายใจเมื่อได้ยินคำประกาศของซุนม่อ
โจวหย่งจะไม่ถูกไล่ออก!
ผู้ชายคนนี้เป็นเนื้องอกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสถาบันจงโจว ตราบใดที่โจวหย่งอยู่ใกล้ เขาสามารถเลี้ยงลูกน้องกลุ่มอื่นได้ทุกเมื่อ
“ปรากฏว่าอาจารย์ซุนไม่สามารถทำร้ายโจวหย่งได้!”
โจวชี่ถอนหายใจ
“แต่ถึงเขาจะทำไม่ได้ ข้าก็เข้าใจเขา!”
หวังฮ่าวรู้สึกว่าเป็นการกระทำที่กล้าหาญมากสำหรับซุนม่อที่จะก้าวออกไปและจัดการกับโจวหย่ง ไม่ว่าเขาจะทำสำเร็จหรือไม่ก็ตาม
“ไม่ ข้าเชื่อมั่นว่าอาจารย์ซุนจะไม่ประนีประนอม!”
ชีเซิ่งเจี่ยมองไปที่ซุนม่อ เขาเชื่อว่าซุนม่อจะขับไล่โจวหย่งออกไปอย่างแน่นอน เหตุผลที่เขาไม่เรียกชื่อโจวหย่งก็เพราะว่ายังไม่ถึงตาของเขา
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากชีเซิ่งเจี่ย +30 เป็นมิตร (952/1,000)
เด็กหนุ่มผู้ซื่อสัตย์น่าเชื่อถือและภักดีมาก มีความไว้วางใจและความชื่นชมต่อซุนม่ออย่างแท้จริง
“พวกเจ้าคิดว่าไง?”
ถานไถอวี่ถังถาม
"เจ้าหมายถึงอะไร? วันนี้โจวหย่งจะถูกไล่ออกอย่างแน่นอน!”
ลู่จื่อรั่วกล่าวทันที
“ไม่มีอะไรที่อาจารย์ทำไม่ได้ถ้าเขาต้องการทำมันให้สำเร็จ”
"ข้าเห็นด้วย!"
หยิงไป่อู่พยักหน้า
“เด็กดื้อ!”
ถานไถอวี่ถังกลอกตา (ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นแฟนตัวยงของซุนม่อ แต่คิดไปเองไม่ได้เหรอ) อย่างไรก็ตาม เมื่อถานไถอวี่ถังเห็นหน้าอกใหญ่โตของลู่จื่อรั่ว เขาก็ยอมรับได้ (อย่างที่คาดไว้ สาวหน้าอกใหญ่มันไร้สมองจริงๆ ทำไมข้าถึงไปคุยกับนางล่ะ?)
“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านคิดว่าอย่างไร?”
จากนั้นถานไถอวี่ถังก็มองไปที่หลี่จื่อฉี
หลี่จื่อฉีไม่ได้สนใจถานไถอวี่ถังเลย นางกำลังคร่ำครวญในสิ่งที่นางพลาดไป ด้วยบุคลิกของอาจารย์ซุน ไม่มีทางที่เขาจะประนีประนอมได้ แต่เขาจะแก้ไขช่องว่างขนาดใหญ่ในการระดมทุนได้อย่างไร?
ในเวลาเดียวกัน หลี่จื่อฉีก็พยายามคิดหาทางแก้ไข หากอาจารย์ไม่สามารถเติมเต็มช่องว่างได้ ก็ถึงเวลาที่นางซึ่งเป็นลูกศิษย์คนแรกของเขาจะต้องก้าวออกไป
“เจ้าเห็นนั่นไหม? แม้ว่าซุนม่อจะทำให้ทุกอย่างดูดีมาก ราวกับว่าเขาเป็นทูตแห่งความยุติธรรม ท้ายที่สุดแล้วเขายังไม่ยอมแพ้หรือ?”
อี้เจียหมินเยาะเย้ย
การมีอุดมคติเป็นเรื่องดี แต่ความเป็นจริงจะทำให้เจ้าต้องชกหน้าตัวเองอย่างหนัก ฟันหน้าของเจ้าแตกไปหมดแล้ว เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เจ้าจะไม่กล้าพูดคำว่า 'อุดมคติ' อีกเลย
ตู้เสี่ยวและเกาเฉิงไม่ได้พูดอะไรสักคำ พวกเขารู้สึกเศร้ามาก ไม่มีใครจัดการกับ ตัวบัดซบอย่างโจวหย่งได้หรือ?
“มนุษย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่มุ่งมั่นเพื่อสันติภาพและหลีกเลี่ยงหายนะ!”
พานอี้รู้สึกอารมณ์ซาบซึ้งแต่ก็สบายใจในเวลาเดียวกัน ตราบใดที่ผู้สนับสนุนใหญ่จากตระกูลโจวไม่ถูกตัดออก เงินเดือนของเขาก็จะปลอดภัย จากนั้นเขาก็จะสามารถดำเนินชีวิตอย่างสบายๆ ต่อไปได้
“ฮึ่ม!”
หลังจากได้ยินว่าชื่อของโจวหย่งไม่รวมอยู่ในรายชื่อ จางฮั่นฟูมองไปที่ซุนม่อด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าสีดำขนาดใหญ่ของเขา เขาไม่ปฏิบัติกับซุนม่อในฐานะคู่ต่อสู้อีกต่อไป
ไม่มีเหตุผลอื่นใด แต่ซุนม่อไม่สมควรได้รับมัน!
"เงียบ!"
ซุนม่อตวาด
เมื่อหอประชุมเงียบลงอีกครั้ง ซุนม่อกล่าวต่อ
“เนื่องจากนักเรียนที่กล่าวถึงข้างต้นยังไม่บรรลุนิติภาวะและได้กระทำความผิดภายใต้การยุยงของผู้อื่นเท่านั้น การลงโทษที่ให้แก่พวกเขาจึงเป็นเพียงการไล่ออกเท่านั้น ให้ขอโทษด้วยตนเองและเสนอเงินชดเชยให้กับนักเรียนที่เคยถูกรังแกและทำร้ายมาในอดีต โรงเรียนจะไม่ดำเนินคดีต่อไปหลังจากนั้น”
“อย่างไรก็ตาม นักเรียนคนต่อไปนี้เป็นข้อยกเว้น โจวหย่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าถูกไล่ออก!”
เสียงของซุนม่อไม่ดัง และน้ำเสียงของเขาก็สงบมากเช่นกัน อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับว่าพายุโหมกระหน่ำ ทำให้หายใจไม่ออก
ว้าว! ว้าว! ว้าว!
นักเรียนทุกคนหันศีรษะและจ้องมองไปที่โจวหยงเกือบ 10,000 ครั้งด้วยความประหลาดใจ มีคนมีความสุข!
มีคนประหลาดใจ!
ยังมีคนที่ไม่เชื่อ!
โจวชางและกลุ่มที่คุยกันสบายๆ ไม่สนใจซุนม่อเลย ต่างตกตะลึง พวกเขามองไปที่ซุนม่อด้วยอาการปากอ้าตาค้าง
ผู้ชายคนนี้บ้าหรือเปล่า? เขากล้าที่จะขับไล่นายน้อยของพวกเขาจริงๆเหรอ?
โจวหย่งก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาสงสัยว่าเขาได้ยินผิดหรือเปล่า คำขอโทษที่ตกลงกันอยู่ที่ไหน? ทำไมมันถึงกลายเป็นการขับไล่ของเขา?
ดวงตาของหวังซู่เป็นประกาย
ดวงตาของครูเหล่านั้นที่รักษาความยุติธรรมไว้ในใจเป็นประกาย!
ดวงตาของนักเรียนทุกคนก็เป็นประกายเช่นกัน!
“เจ้ารวบรวมคนเพื่อสร้างปัญหาและกลั่นแกล้งนักเรียนและครูคนอื่น เจ้าทำให้นักเรียนเสียชีวิต 1 คน บาดเจ็บสาหัส 3 คน พยายามฆ่าตัวตาย 2-3 ครั้ง และการลาออกของครูสามคนซึ่งยังคงทำลายชื่อเสียงจนถึงทุกวันนี้ เจ้าได้ทำความชั่วอื่นๆ มากมาย มันมีมากเกินกว่าจะแสดงรายการออกมาได้”
ซุนม่อมองตรงไปที่โจวหย่ง น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม
“นั่นเป็นเหตุผลที่นอกเหนือจากการไล่เจ้าออก ข้าจะขอให้ประตูเซียนห้ามไม่ให้เจ้าย้ายไปโรงเรียนอื่น ป้องกันไม่ให้ครูและนักเรียนคนอื่นถูกเจ้ารังแก ในเวลาเดียวกัน ข้าจะยื่นเรื่องร้องเรียนต่อหน่วยงานทางการจินหลิง เพื่อตรวจสอบอาชญากรรมของเจ้าที่ก่อให้เกิดการบาดเจ็บและเสียชีวิต!”
หูวววว!
เมื่อได้ยินช่วงหลังของคำพูด ครูทุกคนก็อ้าปากค้างอย่างเย็นชา พวกเขาเข้าใจผิด ซุนม่อ ไม่ใช่ว่าเขามาประนีประนอมแต่เขาจะไม่หยุดเพียงแค่ขับไล่โจวหย่ง นอกจากนี้เขายังต้องการให้โจวหย่งรับผิดชอบตามกฎหมายและได้รับการลงโทษ
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงปรบมือดังสนั่นก็ดังขึ้น
นักเรียนทุกคนปรบมืออย่างแรง โดยเฉพาะผู้ที่เคยถูกโจวหย่งและโรงเรียนอื่นรังแก พวกเขาปรบมือสุดกำลัง จนมือของพวกเขารู้สึกเหมือนกำลังจะบวมขึ้น
“อาจารย์ซุนนี่โหดจริงๆ!”
“อาจารย์ซุนน่าทึ่งมาก!”
“ไอ้โจวหย่ง กินขี้แน่ๆ!”
นักเรียนทุกคนโห่ร้องโกลาหล พวกเขาสองสามคนทนไม่ได้และเริ่มสาปแช่ง โจวหย่งระบายอารมณ์ พวกเขารอวันที่โจวหย่งจะถูกไล่ออกเป็นเวลานานมาก ขณะที่ฉากนั้นควบคุมไม่ได้และแม้แต่เสียงเชียร์ก็ยังดังขึ้น เสียงระเบิดดังก้องไปทั่วหอประชุม
“ซุนม่อ!”
จางฮั่นฟูลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ปล่อยเสียงตะโกนที่โกรธจัด ระงับเสียงเชียร์และเสียงปรบมือทั้งหมด
นักเรียนมองไปที่รองอาจารย์ใหญ่รู้สึกตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น? ยังมีสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันอีกหรือไม่?
“ซุนม่อ!”
จางฮั่นฟูตะโกนออกมาอีกครั้ง จ้องไปที่ซุนม่อด้วยความรู้สึกโกรธจนตัวสั่น ครูใหม่คนนี้หยิ่งยโสมาก ไม่ฟังสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้เลย
"ทำไม? รองอาจารย์ใหญ่จางมีความคิดเห็นที่แตกต่างต่อการขับไล่ของโจวหย่งหรือไม่”
ซุนม่อถาม
"เจ้า…"
ทุกคำที่จางฮั่นฟูต้องการจะพูดติดอยู่ในลำคอของเขา ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง เขาจะทำอะไรได้บ้าง? บอกว่าโจวหย่งต้องไม่ถูกไล่ออก? จากนั้นชื่อเสียงของเขาจะถูกทำลาย
ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปกปิดสำหรับโจวหย่งเป็นการส่วนตัว ท้ายที่สุดจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ อย่างไรก็ตามใครจะกล้าทำเช่นนั้นในที่สาธารณะ?
โจวหย่งเป็นอันธพาลในโรงเรียนอย่างแท้จริง นักเรียนไม่สนใจผลประโยชน์หรือความสนใจใดๆ พวกเขารู้สึกว่าโจวหย่งเป็นคนเลว ดังนั้นคนที่ปกปิดเพื่อเขาก็จะไม่ดีเช่นกัน
“ในเมื่อไม่มีแล้ว รองอาจารย์ใหญ่จาง ได้โปรดนั่งลงและอย่าขัดจังหวะข้าได้ไหม?”
แม้ว่าซุนม่อจะใช้คำว่า 'ได้โปรด' แต่น้ำเสียงของเขากลับไม่มีความเคารพ
“อุ๊ฟ!”
กู้ซิ่วสวินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ในเวลาเดียวกัน นางรู้สึกชื่นชมซุนม่อ จางฮั่นฟูได้ใช้เงินที่ขาดไปเพื่อบังคับซุนม่อ อย่างไรก็ตาม ซุนม่อคว่ำโต๊ะและใช้ฉันทามติสาธารณะเพื่อกดดันจางฮั่นฟู
ครูจะไม่สนใจชื่อเสียงของพวกเขาได้อย่างไร?
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากกู้ซิ่วสวิน +30 เป็นกลาง (80/100)
หลังจากประเมินสถานการณ์แล้ว จางฮั่นฟูยังคงนั่งลง ตอนนี้ สายตาของครูทุกคนจับจ้องไปที่ฉู่เส้าหยวนด้วยการส่ายหน้า
คนนี้เป็นครูของโจวหย่ง และเขาจะก้าวขึ้นมาอย่างแน่นอน มิฉะนั้น ถ้าโจวหย่งถูกไล่ออก เขาก็จะต้องเสียหน้าเช่นกัน
“ซุนม่อ เจ้าเป็นแค่ครูใหม่ เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะขับไล่นักเรียนของข้าออกไป”
ตามที่คาดไว้ฉู่เส้าหยวนถามซุนม่อ ฟังดูเขาโกรธมากจนรู้สึกราวกับว่าเขามีแรงกระตุ้นที่จะทุบหัวของซุนม่อทันที
“ก่อนอื่น ข้าได้รับลายเซ็นของอาจารย์ใหญ่แล้ว นอกจากนี้ ในฐานะผู้กระทำความผิดซ้ำ โจวหย่งได้ละเมิดกฎของโรงเรียนหลายข้อ แทนที่จะถามข้า ทำไมท่านไม่ถามศิษย์ส่วนตัวของท่านว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง?”
ซุนม่อโต้กลับ ไม่เพียงแต่เร็วแต่ยังชัดเจนมาก
“อาจารย์เจ้าเล่ห์มาก!”
หลี่จื่อฉีพบว่ามันยากที่จะกลั้นเสียงหัวเราะของนาง ความจริงก็คือซุนม่อไม่ได้รับลายเซ็นของจางฮั่นฟู อย่างไรก็ตามเขาจงใจใช้คำว่า 'อาจารย์ใหญ่' เพื่อดึงจางฮั่นฟูลงมาเล่นเช่นกัน เขายังกล่าวถึงคำว่า 'ศิษย์ส่วนตัว' กับชื่อของฉู่เส้าหยวน
ด้วยขยะอย่างโจวหย่งที่กำลังศึกษาอยู่ใต้ปีกของเขา ทุกคนคงคิดว่าบุคลิกของ ฉู่เส้าหยวนไม่ได้ดีอะไรเช่นกัน!
“ละเมิดกฎของโรงเรียน? นั่นไม่ใช่เพียงแค่ข่าวลือหรอกหรือ?”
ฉู่เส้าหยวนถาม
“ข่าวลือ?”
หลี่จื่อฉีกระโดดออกมาด้วยท่าทางโกรธจัด
“ผู้ชายคนนี้ยังจ้างอันธพาลมาขว้างอุจจาระใส่อาจารย์ของข้า และให้พวกอันธพาลมาขวางทางอาจารย์และทางของเรา ยิ่งกว่านั้นพวกอันธพาลเหล่านั้นต้องการจับอาจารย์ของเราโกนหัวและฉีกปากเรา ตอนนี้ข้าสามารถหาพยานได้ 20 คน ท่านต้องการที่จะเห็นพวกเขาไหม?”
ไม่เหมาะสมเกินไปที่ซุนม่อจะเถียง ดังนั้น หลี่จื่อฉี จึงเข้ารับตำแหน่งนี้
โอววว!
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จื่อฉี ครูทุกคนก็ขมวดคิ้ว รู้สึกขยะแขยงมากยิ่งขึ้น เหล่าครูที่ถือว่าเป็นกลางก่อนหน้านี้รู้สึกไม่พอใจเกี่ยวกับโจวหย่งในตอนนี้
โจวหย่งได้วางตัวอย่างที่ไม่ดีอย่างยิ่ง ถ้าเขาไม่ถูกลงโทษอย่างรุนแรง จะเกิดอะไรขึ้นถ้านักเรียนคนอื่นสาดอุจจาระใส่ครูหรือโกนหัวอาจารย์ในอนาคต?
“อาจารย์ใหญ่อัน นี่เป็นเพียงการพูดคุยโดยไม่มีหลักฐานใดๆ เรื่องนี้ต้องได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก่อนหน้านั้น ข้าแนะนำให้ถอนการลงโทษของโจวหย่ง ปล่อยให้เขากลับไปเรียนที่โรงเรียนเพื่อสังเกตการณ์ต่อไป!”
ฉู่เส้าหยวนฉลาดมาก พยายามหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แม้ว่าโจวหย่งจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนในอนาคต มันต้องไม่อยู่ในสายตาของทุกคน มิฉะนั้น ชื่อเสียงของเขาก็จะได้รับผลกระทบเช่นกัน
สำหรับสิ่งเลวร้ายที่โจวหย่งทำ เขาได้ตระหนักถึงสิ่งเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากใบหน้าของบิดา เขาได้แต่หลับตาข้างเดียว
ท้ายที่สุด พ่อของโจวหย่งให้เงินเขาเป็นจำนวนมากในแต่ละปี
“อาจารย์ฉู่ หลักฐานทั้งหมดเกี่ยวกับการกระทำที่ไม่ดีของโจวหย่งอยู่ในสถานที่หนึ่งแล้ว ถ้าท่านต้องการดู ข้าจะหาคนมาแสดงให้ท่านดู”
อันซินฮุ่ยรู้ดีว่าเมื่อนางพูดแบบนี้ นางจะทำให้ฉู่เส้าหยวนขุ่นเคืองโดยไม่หันหลังกลับ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากซุนม่อโดดเด่น นางจึงต้องสนับสนุนเขาเป็นธรรมดา
“ในเมื่อเจ้าเชื่อเพียงข้อกล่าวหาข้างเดียวของซุนม่อ ก็ได้ ข้าจะเลิก!”
หลังจากพูดอย่างนั้นฉู่เส้าหยวนก็มองไปที่อันซินฮุ่ย และต้องการใช้สถานะของเขาในฐานะมหาคุรุ 2 ดาวเพื่อบังคับให้อันซินฮุ่ยถอนการขับไล่
อย่างไรก็ตาม เขาคำนวณผิด
อันซินฮุ่ยซึ่งปกติแล้วพูดกับครูอย่างอ่อนโยนและใจดีมาก ตอนนี้ฟังดูแข็งแกร่งมาก
“อาจารย์ฉู่! นี่ไม่ใช่มุมมองด้านเดียว ปัญหาเกี่ยวกับโจวหย่งนั้นไม่ง่ายเหมือนการละเมิดกฎของโรงเรียนอีกต่อไป ในฐานะครูของเขา ท่านไม่ได้ให้คำแนะนำแก่เขาอย่างทันท่วงที ดังนั้นท่านก็ต้องรับผิดชอบบางอย่างเช่นกัน ท่านลองไตร่ตรองตัวเองดูเถิด”
อันซินฮุ่ยอยากจะพูดแบบนี้มานานแล้ว อย่างไรก็ตาม นางรู้ว่าฉู่เส้าหยวนนั้นหยิ่งผยองยิ่งนัก เขาจะเลิกราแน่นอนหลังจากที่นางพูดอย่างนั้น
สถาบันจงโจวในปัจจุบันไม่สามารถสูญเสียมหาคุรุ 2 ดาวได้อีก นั่นคือเหตุผลที่ อันซินฮุ่ย อดทนมาอยู่ตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
"วิเศษ วิเศษมาก!"
ฉู่เส้าหยวนพูดแบบนี้สองครั้งแล้วหันหลังเดินจากไป หากไม่ใช่เพื่อตอบแทนความช่วยเหลือและกำลังใจของอาจารย์ใหญ่คนเก่าในอดีต เขาก็ไม่อยากอยู่ในโรงเรียนที่ไร้อนาคตเช่นกัน
ในฐานะมหาคุรุระดับ 2 ดาว แม้ว่าฉู่เส้าหยวนอาจไม่ง่ายที่จะเข้ารับงานสอนในโรงเรียนระดับชั้นสอง หรือสูงกว่า แต่เขาสามารถเลือกจากโรงเรียนอื่นได้อย่างอิสระ (อันซินฮุ่ย ไปช่วยคู่หมั้นของเจ้า ข้าจะรอดูพวกเจ้าอยู่ในอันดับสุดท้ายในแข่งขันรวมกลุ่ม และลบตำแหน่งของเจ้าในฐานะโรงเรียนที่มีชื่อเสียงออกไป)
ซุนม่อมองอันซินฮุ่ยและได้รับความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับนาง อย่างน้อยที่สุด การแสดงของอันซินฮุ่ย ก็ควรค่าแก่การยกย่อง
“ซุนม่อ คนอย่างเจ้ากล้าไล่ข้าออกเหรอ?”
ในที่สุดโจวหย่งก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ไม่เพียงแต่ครูใหม่คนนั้นไม่ได้ขอโทษเขา แต่ยังต้องการไล่เขาออกด้วยเหรอ?
(นี่มันโหดร้าย คิดว่าตัวเองเป็นใคร?)
หลังจากที่โจวหย่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็พุ่งไปข้างหน้าและกระโดดขึ้นไปบนเวที (พ่อของข้าเป็นพ่อค้าที่ยิ่งใหญ่ในจินหลิง หนึ่งในชายที่มั่งคั่งที่สุดในจินหลิง พวกเจ้ากล้าขับไล่ข้าได้อย่างไร เจ้าไม่ต้องการสนับสนุนอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?)
ทั้งหยิงไป่อู่และลู่จื่อรั่ว ต่างพุ่งขึ้นบนเวที พร้อมที่จะปกป้องครูของพวกเขา
ทันทีที่โจวหย่งขึ้นเวที เขาชี้ไปที่ซุนม่อ
“เจ้า…”
โจวหย่งเต็มไปด้วยความโกรธแต่ไม่สามารถระบายออกได้ เป็นเพราะซุนม่อดูสงบมากและดีดนิ้ว
เป๊าะ!
รัศมีมหาคุรุเปิดใช้งานแล้ว
ลูกศรสีทองพุ่งไปที่หน้าผากของโจวหย่ง ทำให้ปากและตาของเขาเอียง ตาของเขาเสียรูป และเขาเริ่มเดินเตร่ไปบนเวทีอย่างไร้จุดหมาย
“งี่เง่าปัญญาอ่อน?”
เหล่านักเรียนต่างอ้าปากค้าง แววตาตกตะลึงเมื่อมองไปที่ซุนม่อ
รัศมีมหาคุรุที่ลงโทษเช่นนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ!
กู้ซิ่วสวินเหลือบมองซุนม่อ ปฏิกิริยาของคนผู้นี้เร็วมาก นางยังเตรียมรัศมีงี่เง่าปัญญาอ่อนของนางและกำลังจะยิงออกไป มิฉะนั้น มันจะไม่ดีสำหรับทุกคนถ้าโจวหย่งได้รับอนุญาตให้ก่อความวุ่นวาย
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือดังสนั่นดังขึ้นในหอประชุมรวม
ในที่สุด อันธพาลโรงเรียนนี้ก็ถูกไล่ออก!
ในที่สุดโรงเรียนนี้ก็จะกลับมาเป็นวันที่สะอาดอย่างที่เคยเป็นมา!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น