บทที่ 175 ฝีมือมหาคุรุ รางวัลมหาศาล
“ข้านับถือความกล้าหาญของซุนม่อจริงๆ!”
เกาเฉิงอุทานขณะปรบมือ
เป็นเรื่องที่ลำบากมากในการขับไล่คนที่มีสถานะอย่างโจวหย่ง มีหลายปัจจัยที่ต้องพิจารณา อย่างไรก็ตามซุนม่อไม่เพียงแค่ทำเท่านั้น แต่เขายังทำมันต่อหน้าครูและนักเรียนเกือบ 10,000 คนอีกด้วย เขายิงรัศมีงี่เง่าและปัญญาอ่อนไปที่โจวหยงโดยตรง ทำให้เขากลายเป็นคนงี่เง่า
มนุษย์อาศัยอยู่ด้วยใบหน้า ในขณะที่ต้นไม้อาศัยอยู่ด้วยเปลือกของมัน ใครไม่ต้องการใบหน้าของพวกเขา?
บิดาของโจวหย่ง เป็นหนึ่งในบุรุษที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองจิงหลิน ดังนั้น จึงเป็นที่ชัดเจนว่าตระกูลพ่อค้าผู้ยิ่งใหญ่เช่นนั้นย่อมให้คุณค่ากับใบหน้าของพวกเขาอย่างสูง ลูกชายของโจวหย่วนจื้อ สามารถออกจากโรงเรียนได้ แต่ไม่ได้อยู่ในรูปของการไล่ออก เป็นเพราะตระกูลดังกล่าวต้องไม่มีมลทินใดๆ ในชื่อเสียงของพวกเขา
ยิ่งกว่านั้นตระกูลเหล่านี้มีพลังมหาศาล แม้ว่าพวกเขาอาจไม่ต้องการรุกรานอันซินฮุ่ยหรือสถาบันจงโจวแต่ก็ไม่เป็นปัญหาที่จะจัดการซุนม่อ เพื่อระบายความไม่พอใจ
“เฮ้อ ไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนี้จริงๆ!”
ตู้เสี่ยวเป็นห่วงซุนม่อ แต่ตอนนี้นางให้ความเคารพเขามากขึ้น ถ้านางอยู่ในรองเท้าของเขา นางคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากตู้เสี่ยว +25 มิตรภาพ (115/1,000)
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ด้วยความคิดที่พวกเจ้ามี เจ้าถูกกำหนดให้เป็นคนอ่อนแอ!”
เจียงหย่งเหนียนพูดหยอกขณะที่เขาปรบมือ
เกาเฉิงเม้มปากพลางครุ่นคิด (ข้าไม่เห็นคนเข้มแข็ง ยืนหยัดเพื่อความยุติธรรม) เรื่องการขับไล่โจวหย่ง อาจกล่าวได้ว่าซุนม่อนั้นกล้าหาญมากกว่ามหาคุรุระดับ 1 ดาวมาก
สายตาของเกาเฉิงเต็มไปด้วยความอิจฉาเมื่อเขามองไปที่ซุนม่อซึ่งอยู่บนเวที เขายังต้องการเป็นคนแบบเขา
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากเกาเฉิง +30 เป็นกลาง (87/100)
“หนุ่มสาวสมัยนี้ ช่างน่าทึ่ง!”
พานอี้ถอนหายใจ การสนับสนุนของโจวหย่วนจื้อนั้นสูญเปล่าอย่างแน่นอน และสถาบันน่าจะไม่สามารถจ่ายเงินเดือนในปีหน้าได้เช่นกัน เขาควรทำอย่างไร?
“เฮ้อ ข้าคิดทางหนีทีไล่ก่อนดีกว่า!”
จากนั้นพานอี้ก็เหลือบมองไปที่เวทีอีกครั้ง เขาโกรธซุนม่อมาก เกลียดเขาที่ทำให้วันว่างๆ ของเขาเสียไป
อย่างไรก็ตาม ในฐานะครูเขามีความชื่นชมในตัวเขา ท้ายที่สุด นี่คือสิ่งที่มหาคุรุควรมี
“อาจารย์อี้ ท่านเห็นไหม? ซุนม่อไม่ยอมแพ้! เขาเป็นทูตแห่งความยุติธรรม!”
เซี่ยหย่วนพูดออกไปบ้าง เมื่ออี้เจียหมินเยาะเย้ยซุนม่อ นางแทบอดกลั้นไม่ได้ อี้เจียหมินคนนี้มักมองว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูง เขาหยิ่งมากและพบว่าทุกคนไม่พอใจ ถ้าเขารู้สึกว่าเป็นสิ่งที่เขาทำไม่ได้ คนอื่นก็ไม่สามารถทำได้เช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ซุนม่อใช้ข้อเท็จจริงเพื่อตบหน้าเขา เขาไม่เพียงแต่ขับไล่โจวหย่งเท่านั้น แต่เขายังต้องส่งเอกสารไปที่ประตูเซียนและหน่วยงานรัฐบาล เพื่อตามสืบสวนความชั่วร้ายที่โจวหย่งเคยก่อในอดีต
ใบหน้าของอี้เจียหมินแดงขึ้นทันที เนื่องจากเซี่ยหย่วนเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาว เขาจึงไม่กล้าแสดงท่าทีก้าวร้าวต่อนาง เขาทำได้เพียงจากไปด้วยความไม่พอใจ
“ฮึ่ม คอยดูกัน วันดีๆ ของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว เนื่องจากเขาได้ทำให้ตระกูลโจวขุ่นเคือง”
เมื่ออี้เจียหมินกำลังสาปแช่งเขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน ทำไมครูไม่ยืนบนเวทีและเพลิดเพลินกับเสียงให้กำลังใจและเสียงปรบมือจากนักเรียนหลายพันคนเล่า?
ไม่ว่าการแก้แค้นจะมาถึงเมื่อใด ในตอนนี้ซุนม่อก็โด่งดังอย่างแน่นอน
“อันซินฮุ่ยเคลื่อนไหวได้ถูกต้อง คู่หมั้นของนางเป็นอะไรบางอย่างที่ต้องพึ่งพา และ สถาบันจงโจวอาจจะพลิกสถานการณ์พร้อมไปกับเขาได้จริงๆ!”
เซี่ยหย่วนมองซุนม่อ สายตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม
ติง!
คะแนนความประทับใจจากเซี่ยหย่วน +30 เป็นกลาง (60/100)
....................
“อาจารย์ซุน ท่านน่าทึ่งมาก!”
ชีเซิ่งเจี่ยตื่นเต้นมาก เขากระโดดขึ้นขี่หลังของโจวชี่ โบกแขนและส่งเสียงเชียร์เสียงดังลั่น
โจวหย่งที่รังแกคนอื่นในที่สุดก็โดนไล่ออก
ติง!
คะแนนความประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย +100 เคารพ (1,052/10,000)
ความชื่นชมของคนที่ซื่อสัตย์ต่อซุนม่อได้หลุดพ้นจากข้อจำกัดแล้ว เขารู้สึกว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ซุนม่อไม่สามารถทำได้
การได้รู้จักเขาและรับคำแนะนำจากเขาถือเป็นบุญอย่างแท้จริงจากการฝึกฝนสามชีวิตและสามชั่วอายุคน
ทั้งโจวชี่และหวังฮ่าวรู้สึกเสียใจมากขึ้นหลังจากเห็นสหายนักเรียนที่กระโดดโลดเต้นอยู่รอบตัวพวกเขา คงจะดีถ้าพวกเขาเข้ามาอยู่ใต้ปีกของซุนม่อเมื่อพบเขาเป็นครั้งแรก
การพลาดครูที่น่าทึ่งเช่นนี้ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุดในรอบสามชั่วอายุคน
“ไม่, ข้าเจ็บใจนัก!”
โจวชี่รู้สึกไม่สบายใจ
“ข้าก็เหมือนกัน ข้ารู้สึกหายใจไม่ออก”
หวังฮ่าวคร่ำครวญ
ทั้งคู่แสดงท่าทางขมขื่นและส่งมอบคะแนนความประทับใจ +100 คะแนน
.....
ซุนม่อยกมือซ้ายขึ้นและโบกลงเพื่อบอกให้ทุกคนเงียบ
ดังนั้น หอประชุมที่ส่งเสียงดังจึงเงียบจนได้ยินเสียงเข็มตก การกระทำที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ทำให้แม้แต่มหาคุรุอย่างโจวซานอี้รู้สึกอิจฉาอย่างมาก
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปสถานะของซุนม่อในสถาบันจงโจวจะพุ่งสูงขึ้น
“นักเรียนคนใดที่เคยถูกโจวหย่งรังแกในอดีตสามารถมารายงานกับข้าได้ ถ้าเขารีดไถเงินจากเจ้าหรือเคยทำร้ายเจ้ามาก่อน หลังจากที่เจ้าแจ้งความคดีแล้ว ข้าจะเป็นตัวแทนของพวกเจ้าไปขอค่าชดเชยจากพ่อของโจวหย่ง!”
ซุนม่อพูดขึ้น
“อาจารย์ซุนยอดเยี่ยมมาก!”
“อาจารย์ซุนจงเจริญ!”
นักเรียนที่ถูกรังแกทนไม่ไหวแล้วเริ่มตะโกน
ซุนม่อยังพูดไม่จบ ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือก เขาทำได้เพียงยกมือขึ้นอีกครั้งเพื่อบอกให้ทุกคนเงียบ
จากนั้นหอประชุมก็เงียบลงอีกครั้ง
“แม่มันเถอะ! พวกเราทุกคนเป็นครู แล้วทำไมเจ้าถึงโดดเด่นนักล่ะ?”
ครูบางคนรู้สึกอิจฉามาก โดยเฉพาะคนที่ยังอยู่ในช่วงฝึกงาน ดวงตาของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความริษยา
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สถาบันจงโจวทั้งหมดจะดำเนินการสอบสวนอย่างเข้มงวดเกี่ยวกับการกลั่นแกล้ง หากพบอันธพาลและมีหลักฐานเพียงพอ บุคคลนั้นจะถูกลงโทษด้วยไล่ออก สำหรับกรณีที่ร้ายแรง เราจะเสนอรายงานให้ประตูเซียน เพื่อห้ามไม่ให้ย้ายไปโรงเรียนอื่น”
สีหน้าของซุนม่อดูเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาดูเคร่งขรึม
“ซุนม่อ เจ้าพูดสิ่งที่เกินอำนาจของเจ้ามิใช่หรือ?”
ผู้บริหารสถาบันไม่พอใจ เรื่องดังกล่าวควรประกาศให้ทราบทั้งโรงเรียนหลังจากที่ได้มีการหารือในที่ประชุมแล้ว ในกรณีนี้ ซุนม่อกำลังจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
“ข้าตกลงตามนี้!”
อันซินฮุ่ยกล่าว
นี่เป็นแผนของนางเช่นกัน นางต้องการใช้แนวโน้มสถานการณ์นี้เพื่อแนะนำการเคลื่อนไหวแก้ไขในสถาบัน
“อาจารย์ใหญ่อัน!”
ผู้บริหารคนนั้นขมวดคิ้ว (เจ้าหมายความว่าอย่างไรที่ 'เจ้ายอมรับ' เจ้าจะยึดอำนาจของทุกคนไปหรือไม่) อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะถามคำถามของเขาได้ เสียงร้องเย็นชาก็ดังขึ้น
"หุบปาก!"
หวังซู่ไม่ได้แม้แต่จะชำเลืองมองชายคนนี้จากหางตาของเขา ราวกับว่าเขากำลังเยาะเย้ยสุนัขป่าข้างถนนที่เห่าอย่างไร้เหตุผลอยู่ริมถนน
ทัศนคตินี้อาจกล่าวได้ว่าเป็นการดูหมิ่นผู้อื่น แต่ผู้บริหารคนนั้นไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไร เขาทำได้เพียงเงียบและเก็บความโกรธไว้กับตัวเอง
เขาไม่มีทางเลือก นี่คือความน่าเกรงขามของมหาคุรุระดับ 4 ดาว!
“มีอะไรอีกไหมที่อาจารย์ใหญ่อันและรองอาจารย์ใหญ่หวังต้องการเพิ่มเติม?”
ซุนม่อไม่ได้เอ่ยถึงชื่อของจางฮั่นฟูเลย ทำให้เขาแทบคลั่งใจตาย
"ไม่!"
ซุนม่อเป็นผู้นำบนเวทีในวันนี้ อันซินฮุ่ยจะไม่แย่งความเด่นของเขา
"ไม่!"
หวังซู่ยิ้มเล็กน้อย
“ข้าเห็นไม่ผิดใช่ไหม? อาจารย์หวังกำลังยิ้มอยู่เหรอ?”
“ดูเหมือนเขาจะชื่นชมซุนม่อมากนะ?”
ผู้บริหารโรงเรียนประหลาดใจ หวังซู่เป็นพวกชอบความสมบูรณ์แบบและมันยากเกินไปที่จะได้รับการยอมรับจากเขา ดังนั้น ครูเพียงไม่กี่คนในสถาบันจงโจวทั้งหมดที่ได้รับรอยยิ้มจากเขา
“การประชุมโรงเรียนจะจบลงตรงนี้ โปรดใช้ระดับชั้นจากต่ำไปสูงเดินออกจากหอประชุมอย่างมีระเบียบเพื่อหลีกเลี่ยงการเหยียบกันเอง”
เสียงของซุนม่อนั้นชัดเจนและสดใส ทำให้คนอื่นรู้สึกดี
เมื่อหวังซู่ได้ยินคำพูดนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า เป็นครูที่ดี ละเอียด รอบคอบ และเอาจริงเอาจัง
ซุนม่อเพิ่งผ่านการเผชิญหน้ามาโดยได้รับเสียงสนับสนุนและเสียงปรบมือจากนักเรียน ตอนนี้เขาควรจะรู้สึกกระวนกระวายใจ แต่เขาก็ยังสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ เหล่านี้ได้
เมื่อเห็นความรู้เล็กๆ น้อยๆ ในรายละเอียดเล็กๆ นี้ ความเป็นเลิศของซุนม่อก็สะท้อนออกมาให้เห็นโดยไม่ได้ตั้งใจ
อันซินฮุ่ยมองซุนม่อด้วยความประหลาดใจ เพื่อนเล่นสมัยเด็กของนางเติบโตขึ้นถึงระดับที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้แล้วหรือ?
นางกังวลว่านักเรียนจะเบียดเสียดทำให้เกิดอุบัติเหตุ จึงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้ให้โอกาสนางทำอย่างนั้นเลย
"ยอดเยี่ยม!"
กู้ซิ่วสวินให้การประเมินที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมา ไม่เลวเลยที่จะมีคู่แข่งในกลุ่มเดียวกับนาง
ซุนม่อยืนอยู่บนเวที มองดูนักเรียนจากไป ในเวลาเดียวกัน เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นข้างหูของเขา
ติง!
“ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจ 36,257 คะแนน”
“มากมายขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
ซุนม่อไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ เลย แต่เขารู้สึกประหลาดใจมากภายใน
“แน่ใจนะว่าไม่ได้จำผิด? รับมากกว่า 30,000 ในครั้งเดียว?”
“ขอย้ำว่าระบบไม่เคยผิดพลาด!”
ระบบอธิบายว่า
“โจวหย่งมีชื่อเสียงอื้อฉาวในฐานะอันธพาลในโรงเรียนจนถึงจุดที่ส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อชีวิตและประสบการณ์การเรียนรู้ในสถาบันจงโจว ก็เหมือนกับการรู้ว่ามีสุนัขดุร้ายเดินมาหน้าบ้านเจ้า และเจ้าจะรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่ออกไป”
“การกำจัดโจวหย่งเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อนักเรียนทุกคนในโรงเรียน ดังนั้น กว่าสองในสามของนักเรียนรู้สึกขอบคุณเจ้า มีส่วนทำให้เกิดความประทับใจ!”
ซุนม่อเข้าใจแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากมีคนประมาณ 7,000 ถึง 8,000 คน แต่มีคะแนนการแสดงผลที่น่าพอใจเพียง 30,000 คะแนนเท่านั้น จึงถือว่าไม่มากนัก ส่วนใหญ่สนับสนุนโดยนักเรียนที่ถูกรังแกหรือเคยเห็นการกระทำที่ชั่วร้ายของโจวหย่ง
“ยินดีด้วยที่ได้ลงโทษโจวหย่งและลูกน้องของเขา ปกป้องนักเรียนหลายพันคน ได้รับการยอมรับและรับเกียรติจากพวกเขา สำเร็จเป็นผลงานระดับมหาคุรุ ให้รางวัลเป็นเหรียญตรามหาคุรุหนึ่งดวงและมีโอกาสลุ้นรับรางวัลจากวงล้อแห่งโชคลาภ”
ศัพท์ใหม่ปรากฏขึ้น ทำให้ซุนม่อต้องตะลึง
โชคดีที่ระบบฯ มีน้ำใจมาก กลายเป็นพี่เลี้ยงที่เข้าใจซึ่งไม่ได้ปรากฏมาระยะหนึ่งแล้ว ระบบเริ่มอธิบาย
“ความสำเร็จระดับมหาคุรุหมายถึงเรื่องใหญ่ที่เจ้าได้ทำโดยที่คนจำนวนมากมีส่วนเกี่ยวข้อง และเจ้าได้รับคะแนนความประทับใจที่น่าพอใจหลายหมื่นคะแนนอันเป็นผลมาจากการกระทำนั้น”
ซุนม่อบอกว่าเขาเข้าใจ เปรียบเสมือนการที่คนบางคนได้กระทำความดีอันควรค่าแก่การยอมรับและคำชมเชยของสังคมและประเทศ จึงเรียกได้ว่าเป็นวีรบุรุษก็ได้
สิ่งที่ซุนม่อทำในวันนี้ได้รับการยอมรับจากระบบ รู้สึกว่าการกระทำของซุนม่อนั้นคู่ควรกับนิยามมหาคุรุ ดังนั้นเขาจึงได้รับรางวัล
“ตรามหาคุรุคือการยกย่องผลงานของเจ้า”
รูปดาวห้าแฉกขนาดเท่าฝ่ามือส่องแสงสีทองส่องลงมาที่ด้านหน้าของซุนม่อ
“มันมีประโยชน์อะไร”
ซุนม่อเดา
“มันจะเป็นของวิเศษบางอย่างใช่ไหม?”
“ไม่ มันดูเท่ดี!”
ระบบอธิบาย.
“....”
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุกและมีแรงกระตุ้นให้สาปแช่งว่า 'แม่ของเจ้าเป็น xxx' ทำไมระบบถึงเรียนรู้การกระทำที่ผิวเผินเช่นนี้ด้วย?
เรื่องนี้ทำให้ซุนม่อหวนนึกถึงวันที่เขาสอนในโรงเรียนมัธยมหมายเลข 2 เมื่อมีการออกใบรับรอง เขาจะเป็นหนึ่งในผู้รับเสมอ อย่างไรก็ตาม เมื่อแจกรางวัลวัสดุ เขาก็จะไม่มีโอกาสได้รับการเสนอชื่อด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ นั่นเป็นเรื่องโกหก เจ้าไม่มีสิทธิ์พอที่จะค้นหาความหมายเบื้องหลังตรามหาคุรุ แต่นี่เป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน”
พูดไปแล้วระบบก็เปลี่ยนเรื่อง
“กงล้อโชคลาภตามชื่อของมันก็คือการจับฉลาก มีรางวัลให้ 12 อย่างที่แตกต่างกันบนวงล้อ ไม่ว่าเจ้าจะหมุนไปทางไหน เจ้าก็จะได้รางวัลนั้นมา”
ซุนม่อสงบนิ่งมาก (ข้ามีสาวมะละกอที่เพิ่มโชคได้ ข้าไม่กลัว น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถให้เด็กสาวมะละกอมาช่วยเลือกได้ ไม่อย่างนั้นถ้านางมีหุ่นที่โชคดี เจ้าจะเป็น ผู้ร้องไห้ในที่สุดก็ได้)
“คำอธิบายจบลงแล้ว ต่อด้วยการประกาศ!”
“ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจ 30,000 คะแนนในครั้งเดียว เสร็จสิ้น 'ก้าวใหญ่บนเส้นทางมหาคุรุ' ได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติลึกลับขนาดใหญ่ โปรดพยายามทำงานให้ดี."
หีบสมบัติขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยหมอกสีม่วงตกลงมาต่อหน้าซุนม่อ ทำให้ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียว
นี้เป็นของดี มันเป็นหีบสมบัติระดับสูงสุดที่เขาสามารถหารัศมีมหาคุรุได้!
มือของซุนม่อค่อนข้างจะแข็งกระด้างเล็กน้อย
“ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจที่ดีจากคนอย่างน้อย 7,000 คนในคราวเดียว ได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติลึกลับขนาดใหญ่ โปรดสร้างผลงานดีๆ และพยายามให้ถึง 10,000 คนเร็วๆ นี้!”
หีบสมบัติขนาดใหญ่อีกกล่องหล่นลงมาต่อหน้าซุนม่อราวกับเป็นสาวงาม
“ทำไมวันนี้ใจดีจัง”
ซุนม่อกระพริบตา ไม่มีแผนใดเลยใช่ไหม
“ร่างสถิต เจ้าทำผลงานมหาคุรุสำเร็จแล้ว รางวัลเหล่านี้เป็นรางวัลปกติทั้งหมด!”
ระบบอธิบาย
ความสำเร็จของมหาคุรุนั้นยอดเยี่ยมมาก คงจะดีถ้าซุนม่อโชคดีพอที่จะทำสำเร็จในหนึ่งปี ดังนั้นรางวัลที่ระบบมอบให้ทั้งหมดนั้นดีมาก
“ยินดีด้วย เจ้าได้กำจัดกลุ่มคนพาลในโรงเรียน เสร็จสิ้น 'การกวาดล้างบริเวณโรงเรียน' ได้รับรางวัลพิเศษด้วยการจับสลากได้ห้าครั้งติดต่อกัน”
“หีบสมบัติทั้งหมดที่มอบให้สำหรับรางวัลนี้จะถูกสุ่มมอบให้ เจ้าสามารถรับรางวัลต่างๆ ตั้งแต่รัศมีมหาคุรุไปจนถึงดินดำ”
ยอดเยี่ยม. ตราบใดที่มันเป็นเรื่องของโชค ซุนม่อก็ไม่กลัว
ด้วยตัวนำโชคนี้ เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการได้
“ยินดีด้วย เจ้าได้รับความชื่นชมจากครูสิบคนในคราวเดียว สำเร็จ 'เสน่ห์ของมหาคุรุ เจ้าสามารถปราบเอาชนะครูได้เช่นกัน' ให้รางวัลเป็นหีบสมบัติทองหนึ่งกล่อง”
หีบสมบัติขนาดใหญ่ที่ส่องแสงสีทองลอยลงมาที่ด้านหน้าของซุนม่อ หากเป็นอดีต เขาจะรู้สึกมีความสุขมากจนหัวใจจะวาย แต่ตอนนี้ หลังจากได้รับหีบสมบัติลึกลับขนาดใหญ่สองกล่องติดต่อกัน เช่นเดียวกับวงล้อเสี่ยงโชคและโอกาสในการจับฉลากห้าครั้งติดต่อกัน เขารู้สึกว่าเขาควรจะสงบสติอารมณ์
“ข้าจะทำตัวเหมือนคนบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อนไม่ได้!”
ซุนม่อจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แต่ในวินาทีถัดมาเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ก็ช่วยอะไรไม่ได้ หีบสมบัติทองคำอีกกล่องหล่นลงมาราวกับนางฟ้าที่โปรยดอกไม้
“ยินดีด้วย เจ้าได้บรรลุ 'ความสำเร็จของมหาคุรุ' สำเร็จ 'ความรุ่งโรจน์ของข้าคือสง่าราศีของโลก' ให้รางวัลเป็นหีบสมบัติทองหนึ่งกล่อง”
การแจ้งเตือนรางวัลหยุดดังในที่สุด
“ยังมีอีกไหม?”
ซุนม่อถาม
“รางวัลออกหมดแล้ว โปรดทราบของสะสม!”
ระบบเตือน
“ก็ได้ เจ้าไปพักได้แล้ว”
ซุนม่อพอใจมาก นี่เป็นฤดูกาลแห่งการเก็บเกี่ยว เขาจะไม่มีรายได้มากหรือหากเกิดเรื่องแบบนี้อีกสองสามครั้ง? แต่เขาเข้าใจว่าไม่น่าจะมีโอกาสเกิดขึ้นมากมาย
ในที่สุด อันธพาลในโรงเรียนอย่างโจวหย่งเป็นชนกลุ่มน้อย มันเกิดขึ้นเพียงเพราะว่าสถาบันจงโจวกำลังตกต่ำและไม่มีความเกรงกลัวอีกต่อไป มิฉะนั้นโจวหย่งจะไม่กล้าหยิ่งผยองถึงเพียงนี้ไม่ว่าเขาจะมีความกล้ามากแค่ไหนก็ตาม
"อาจารย์?"
การเรียกซุนม่อดึงความรู้สึกของเขากลับมา
ซุนม่อหันกลับมาและเห็นว่ามีนักเรียนสองสามคนเข้ามาแล้ว
“อาจารย์ อาจารย์ ท่านสุดยอดมาก!”
ลู่จื่อรั่วต้องการโผเข้ากอดซุนม่อและโอบกอดเขา อย่างไรก็ตาม นางถูกคว้าจับเสื้อผ้าไว้ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
“ต้องคิดถึงภาพลักษณ์ของเจ้าด้วย!”
หลี่จื่อฉีเตือนนาง มีครูหลายท่านอยู่รอบๆ ในฐานะนักเรียน พวกเขาควรตระหนักอยู่เสมอถึงความอ่อนน้อมถ่อมตนและต้องไม่นำความอับอายมาสู่อาจารย์
"โอ้!"
ลู่จื่อรั่วยืนตัวตรงอย่างรวดเร็ว ปล่อยมือทั้งสองข้างของนางไว้ด้วยท่าทางที่จริงจังและเป็นเด็กดี อย่างไรก็ตาม เนื่องจากนางกังวลเรื่องนี้มากเกินไป นางจึงเริ่มเดินโดยขยับแขนและขาข้างหนึ่งเข้าหากัน
"อืม? ทำไมข้ารู้สึกไม่สบายใจ”
เด็กสาวมะละกอรู้สึกงุนงงและจ้องมองไปที่ศิษย์พี่ใหญ่ของนาง
“เอ่อ!”
หลี่จื่อฉีปิดตาของนาง ไม่ต้องการเห็นสิ่งนี้อีกต่อไป
“อาจารย์ ท่านนี่!”
ซวนหยวนพ่อชูนิ้วโป้งให้เขาแล้วตบริมฝีปากของเขา
“สิ่งเดียวที่เสียใจคือข้าไม่ได้ไปทุบหัวของโจวหย่งและปล่อยให้เขาเห็นเลือด”
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากซวนหยวนพ่อ +30 มิตรภาพ (261/1,000)
“มีอะไรให้ดู? เลือดอะไร”
หลี่จื่อฉีจ้องมองซวนหยวนพ่อ (ที่นี่มีผู้บริหารสถาบันหลายคน เจ้าควบคุมอารมณ์รุนแรงได้ไหม อายบ้างก็ได้ อย่าปล่อยให้คนอื่นคิดว่าอาจารย์สอนเราไม่ดี)
ถานไถอวี่ถังประเมินซุนม่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น โดยไม่รู้ว่าเขาเสี่ยงมากที่จะทำร้ายโจวหย่งเพื่อประโยชน์ในการได้รับชื่อเสียงหรือว่าเขายืนหยัดเพื่อนักเรียนเหล่านั้นจริงๆ
เมื่อเห็นว่าซวนหยวนพ่อเพียงยกนิ้วให้ ลู่จื่อรั่วก็ไม่มีความสุข นางพูดพร้อมชูสองนิ้วว่า
“ผิดแล้ว อาจารย์ต้องเป็นอย่างนี้”
ถึงอย่างนั้นเด็กสาวมะละกอก็ยังไม่พอใจ จากนั้นนางก็มองไปที่หลี่จื่อฉีและถานไถอวี่ถัง ความหมายของนางชัดเจน (ยกนิ้วให้อย่างรวดเร็ว!)
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากลู่จื่อรั่ว +100 เคารพ (1,093/10,000)
เด็กสาวมะละกอชื่นชมซุนม่อมากเกินไป นี่เป็นสิ่งที่ครูที่สมบูรณ์แบบอยู่ในใจของนาง หล่อ เท่ เก่ง ทรงพลัง มีน้ำใจกับลูกศิษย์อยู่เสมอ สำหรับพวกเขา ครูกล้าที่จะต่อสู้กับคนเลวทั้งหมด
ตราบใดที่นางอยู่เคียงข้างอาจารย์ นางก็จะได้รับความรู้สึกปลอดภัยอย่างมากมาย
ครูบางคนไม่มีอะไรทำและเดินผ่านมาเพื่อต้องการทำความรู้จักกับซุนม่อ ครูที่มีอุปนิสัยเช่นนี้ควรค่าแก่การผูกมิตร
อย่างไรก็ตาม ทุกคนไม่ได้เดินมากเกินไปก่อนที่จะหยุด เป็นเพราะหวังซู่สาวเท้าก้าวหน้าผ่านทุกคนเข้ามา
“อาจารย์ซุน เจ้ามั่นใจที่จะแก้ไขสถานการณ์ที่สถาบันจะต้องเผชิญหรือไม่?”
หวังซู่ถาม
"ข้ามั่นใจ!"
ซุนม่อมองตรงเข้าไปในดวงตาของหวังซู่โดยไม่หลบสายตา เมื่อได้ยินคำตอบอย่างไม่ลังเลของซุนม่อ ครูบางคนที่รู้ข้อมูลภายในก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าบึ้ง
(โม้ใหญ่โตขนาดนี้ ผู้สนับสนุนหนึ่งล้านตำลึง ไปเอามาจากไหน? จากการขายบั้นท้าย?)
"ดีมาก ข้าหวังว่าจะได้แสดงฝีมือของเจ้า!”
หวังซู่ยิ้ม เขายื่นมือออกมาแล้วตบไหล่ซุนม่อ
ฉากนี้ทำให้ครูทุกคนที่อยู่รอบๆ อ้าปากค้าง พวกเขาคิดว่าหวังซู่จะถามซุนม่อเกี่ยวกับวิธีการแก้ปัญหาเกี่ยวกับการสนับสนุนนี้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น แต่เขาเลือกที่จะเชื่อในคำพูดของซุนม่อ
สวรรค์! อาจารย์หวังเป็นคนที่ไว้ใจคนง่ายอย่างนั้นหรือ?
และทัศนคติของเขาก็ดีเกินไปหรือเปล่า?
“เจ้าเคยเห็นอาจารย์หวังยิ้มมาก่อนไหม?”
อาจารย์ถามเสียงเบา
"ไม่!"
คนที่ตอบเป็นครูวัยกลางคน เขาเคยทำงานที่สถาบันจงโจวมา 15 ปีแล้ว และได้เห็น หวังซู่มาหลายครั้งแล้ว แต่ยิ้มล่ะ? ขออภัย เขาไม่เคยเห็นมันแม้แต่ครั้งเดียว
ในฐานะผู้ชอบความสมบูรณ์แบบ มีครูน้อยเกินไปที่จะได้รับความชื่นชมและรอยยิ้มจากหวังซู่ แม้แต่อันซินฮุ่ยก็ได้พบกับความเย็นชาจากเขา
“อาจารย์ซุน เจ้าพิจารณาข้อเสนอครั้งก่อนของข้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าต้องการเข้าร่วมแวดวงมหาคุรุของข้าไหม”
อาจารย์หวางหยิบยกเรื่องขึ้นมาอีกครั้ง
น้ำเสียงของเขาดูสงบราวกับเป็นเพียงการสนทนาธรรมดาๆ แต่ครูทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างก็ประหลาดใจอย่างมากและอดไม่ได้ที่จะหอบหายใจอย่างเย็นชา
(ข้าได้ยินผิดหรือเปล่า หวังซู่ผู้ซึ่งเป็นพวกชอบความสมบูรณ์แบบและวิปริตนิดๆ ชวนซุนม่อ เขาชื่นชมซุนม่อมากแค่ไหน)
กู้ซิ่วสวินที่อยู่ในฝูงชนตกตะลึง ริมฝีปากของนางก็มุ่ย เดิมทีนางคิดว่าตัวเองเป็นคู่แข่งของซุนม่อ แต่คำพูดของหวังซู่ทำให้ความภาคภูมิใจของนางแตกสลาย
อย่างไรก็ตาม การแสดงล่าสุดของซุนม่อนั้นคุ้มค่าจริงๆ ที่เขามีมหาคุรุระดับ 4 ดาวเอาชนะนางได้
เซี่ยหยวนมองไปทางอันซินฮุ่ยทันทีโดยคิดว่า (คู่หมั้นของเจ้าจะถูกลักพาตัวไป เจ้าจะไม่ลองคิดวิธีแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วหรือ)
"อืม? สิ่งที่อาจารย์หวังกล่าวคือ 'ข้อเสนอก่อนหน้า' ไม่ได้หมายความว่าเขาเคยเชิญซุนม่อเข้าร่วมกลุ่มมหาคุรุของเขาก่อนหน้านี้ใช่หรือไม่ และเขาถูกปฏิเสธ?”
ครูบางคนตระหนักว่าหวังซู่จะเชิญเพียงครั้งที่สองเมื่อซุนม่อปฏิเสธเขาในอดีต
“มันไม่เป็นความจริงใช่มั้ย”
อาจารย์ก็งง ใครจะปฏิเสธคำเชิญของมหาคุรุระดับ 4 ดาว? ทันใดนั้นพวกเขาได้เห็นกับตาของพวกเขาเอง
“อาจารย์หวัง ข้าขอโทษจริงๆ ข้ายังไม่ได้ตัดสินใจ ขอเวลาข้าอีกหน่อยได้ไหม?”
ซุนม่ออยากจะปฏิเสธจริงๆ แต่เขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจของหวังซู่ ดังนั้น ถ้าเขาปฏิเสธต่อหน้าคนจำนวนมาก มันจะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของหวังซู่ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะใช้ไหวพริบในเรื่องนี้
โอววว!
พวกครูต่างหอบหายใจเมื่อได้ยินคำพูดของซุนม่อ ทั้งปากอ้าตาค้าง พวกเขาไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงปฏิเสธ?
คำเชื้อเชิญของหวังซู่นั้นจริงใจมาก
เนื่องจากโจวหย่งถูกไล่ออกจากโรงเรียนและต้องได้รับการสอบสวนจากประตูเซียนและหน่วยงานรัฐบาล โจวหย่วนจื้อจึงต้องแก้แค้นแทนลูกชายของเขาอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เมื่อซุนม่อเข้าร่วมกลุ่มมหาคุรุของหวังซู่ ก็หมายความว่าหวังซู่จะรับภาระทั้งหมด
นี่เป็นกฎที่ไม่ได้พูดในโลกของมหาคุรุ หัวหน้ากลุ่มมหาคุรุมีความรับผิดชอบดังกล่าว ดังนั้น ทุกคนจึงระมัดระวังในการเลือกสมาชิก ไม่เชิญใครง่ายๆ มหาคุรุยังมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเข้าร่วมในแวดวงมหาคุรุที่ทรงพลัง นี่หมายความว่าพวกเขาจะมีความมั่นใจเพิ่มเติม
เช่นเดียวกับที่ทุกคนรู้สึกอิจฉาที่ซุนม่อที่โชคดีมาก ได้รับความชื่นชมจากหวังซู่ ซุนม่อก็ปฏิเสธคำเชิญของเขาจริงหรือ?
“กลายเป็นว่าซุนม่อเป็นคนงี่เง่า!”
ครูบางคนรู้สึกประทับใจ เป็นเพราะไม่มีคำอธิบายอื่นใดนอกเหนือจากนี้!
“เขาไม่ใช่คนงี่เง่า เขาแค่ชอบอันซินฮุ่ย!”
เซี่ยหยวนตอบทันที
ครูที่อยู่รอบๆ แสดงสีหน้าเข้าใจทันทีและประเมินอันซินฮุ่ยอย่างลับๆ มันเป็นความจริง หากพวกเขาอยู่ในรองเท้าของเขา เผชิญหน้ากับหญิงงามล่มเมืองด้วยสติปัญญาและความงามเช่นนี้ พวกเขาก็อยากจะเลือกนางเช่นกัน!
“น่าเสียดาย!”
หวังซู่ส่ายหัวหันหลังเดินออกไปด้วยท่าทางผิดหวัง
ท้ายที่สุดเขาเป็นมหาคุรุระดับ 4 ดาวและมีชั้นเรียน เป็นการแสดงความเอื้ออาทรอันยิ่งใหญ่ของเขาแล้วที่ได้เชิญซุนม่อสองครั้ง
ถ้าเขาจะทำเป็นครั้งที่สาม สมาชิกของวงครูใหญ่จะต้องบ่น
หวังซู่สามารถเพิกเฉยต่อชื่อเสียงของเขา แต่เขาต้องพิจารณาสมาชิกคนอื่นๆ มิฉะนั้น ผู้คนจะสงสัยว่าพวกเขาต่ำต้อยที่จะส่งคำเชิญต่อไปหรือไม่ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วยกับคำนั้นก็ตาม
"ฮะฮะ"
หลี่จื่อฉีหัวเราะจนเห็นฟัน ดูสงบเสงี่ยม แต่จริงๆ แล้วนางกลับตะโกนลั่นในใจ
'อาจารย์ซุนของข้าคือที่หนึ่งในโลก!'
ติง.
คะแนนความประทับใจที่ดีจากหลี่จื่อฉี +50 มิตรภาพ (810/1,000)
ใบหน้าของอาจารย์เต็มไปด้วยความอึดอัดใจและเขากำลังวางแผนที่จะจากไปอย่างลับๆ ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนที่พูดว่า 'คนภาคภูมิใจอย่างหวังซู่จะชื่นชมครูคนใหม่ได้อย่างไร'
ตอนนี้เขาถูกตบหน้า เขากลัวจริงๆ ว่าซุนม่อจะถือสาเรื่องนี้เพื่อเยาะเย้ยเขา
“เฮ้อ ทำไมคนถึงแตกต่างกันมากขนาดนี้”
ครูคนนี้เข้าใจทันทีว่าแม้ระหว่างครูใหม่ อิทธิพลของพวกเขาจะแตกต่างกัน อย่างน้อยที่สุด ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในสถาบันจงโจวมาสิบปีแล้ว แต่หวังซู่อาจจำชื่อเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงการเชิญเขา
ซุนม่อมองดูครูที่มาเยี่ยม รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาไม่ชอบการเข้าสังคมเช่นนี้ ได้โปรด มันไม่มีความหมาย!
(พวกเจ้าไปเร็วๆ ได้ไหม ข้ายังคงรอเปิดหีบสมบัติและจับรางวัล ถ้าพวกเจ้าไม่ไป เจ้าจะไม่ทำให้ข้าเสียเวลาเหรอ?)
ซุนม่อรู้สึกกังวลมาก เป็นเพราะเขารู้สึกว่าระหว่างสองหีบใหญ่ลึกลับ เขาควรจะเปิดรัศมีมหาคุรุได้อย่างน้อยหนึ่งชนิดใช่ไหม?
ค้างมากกก รอก็เปิดหีบเลย
ตอบลบ