บทที่ 227 พลังตาทิพย์?

บทที่ 227 พลังตาทิพย์?

ผายหยวนลี่เพิกเฉยต่อซุนม่อ เขาไม่ได้ดูถูกซุนม่อ แต่ในฐานะมหาคุรุเราควรมีความมั่นใจในตัวเอง ควรมีความภาคภูมิใจ เราควรเชื่อการตัดสินใจ

หลังจากที่ถานลู่ได้ยินคำพูดของซุนม่อ เขาก็ตั้งสมาธิและคว้าหอกให้แน่น (คอยดูเถอะ ข้าชนะแน่!)

 

"ทำไม? อาจารย์ซุนไม่ไว้วางใจในการตัดสินใจของอาจารย์ผายและรู้สึกว่านักเรียนคนนี้จะพ่ายแพ้?”

ในที่สุดอี้เจียหมินก็พบโอกาสที่จะวางแผนต่อต้านซุนม่อ เขาลงมือทันที

ถ้าถานลู่ชนะทุกคนคงรู้สึกว่าการตัดสินของซุนม่อนั้นพอดูได้ มันจะทำให้เกิดเงาปกคลุมภาพพจน์ของเขาในฐานะหัตถ์เทวะ

ถ้าถานลู่แพ้ ซุนม่อจะอยู่ในช่องแคบที่เลวร้ายยิ่งกว่านี้ (แล้วถ้าการตัดสินใจของเจ้าดีกว่าผายหยวนลี่ จริงๆ แล้วมหาคุรุระดับ 2 ดาวนี้จะเกลียดเจ้าที่ทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้านักเรียนจำนวนมาก!)

นี่คือการเมืองในสำนักงานอย่างแน่นอน ไม่ว่าซุนม่อจะตอบอย่างไร เขาก็จะสร้างปัญหาให้

แต่ตอนนี้ซุนม่อกำลังมองที่ถานลู่ และไม่ได้พูดอะไรอีก

เขาไม่กลัวที่จะรุกรานผายหยวนลี่ แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งนี้ เด็กที่อยากจะต่อสู้ ซึ่งในพวกเขาไม่ได้ทำเพราะพวกเขาต้องการที่จะสู้เพื่อชื่อเสียงหลังจากการต่อสู้เพียงครั้งเดียว?

ถ้าเขาเรียกถานลู่กลับ ผลกระทบด้านลบต่อความกระตือรือร้นของถานลู่ จะยิ่งใหญ่กว่า

เมื่อเทียบกับสิ่งนี้ ความเสียหายเล็กน้อยต่อชื่อเสียงของสถาบันจงโจวหลังจากพวกเขาแพ้คืออะไร? นอกจากนี้ นี่เป็นเพียงการจัดการต่อสู้แบบส่วนตัว!

ดังนั้นซุนม่อจึงยอมแพ้ บางครั้งการยอมแพ้ก็เป็นการเติบโตแบบหนึ่งเช่นกัน

“อาจารย์ซุน! ทำไมไม่พูดอะไร?”

อี้เจียหมิน ไม่ต้องการละเว้นซุนม่อ

“อาจารย์ซุนคงเห็นว่าสภาพของถานลู่ไม่ค่อยดีนัก”

กู้ซิ่วสวินพยายามช่วยและพบข้อแก้ตัวที่พอควร

“กู้ซิ่วสวินพูดแทนเขาจริงๆ เหรอ?”

หลังจากที่อี้เจียหมินประหลาดใจ เขาก็เริ่มอิจฉา ครูผู้หญิงคนสวยนี้มีพรสวรรค์ แม้ว่าหน้าอกของนางจะเล็กไปหน่อย แต่นางก็มีขายาวสองข้างและเข้ากับเขาได้  ในอดีตเขาเคยชวนนางไปทานอาหารเย็นครั้งหนึ่งแต่ถูกปฏิเสธ

นางมักจะแสดงอาการเย็นชาภายนอกและเย่อหยิ่งราวกับเทพธิดา มีเพียงคนชื่นชมนางจากระยะไกลและไม่มีใครกล้าดูหมิ่นนาง แต่ตอนนี้นางกลับเริ่มช่วยซุนม่อจริงๆ

เกี่ยวกับพวกเขาสองคนแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อนด้วยกัน ตอนแรกอี้เจียหมินคิดว่าซุนม่อเป็นฝ่ายเชิญชวนก่อน แต่ตอนนี้จากรูปการณ์ กู้ซิ่วสวินอาจเป็นคนเริ่มก่อนแทน

“แพศยา!”

อี้เจียหมินสบถด่าในใจอย่างเงียบๆ รู้สึกเหมือนกับว่าจินตนาการของเขาพังทลายลง (หืม! ผู้หญิงล้วนเป็นพวกเลวจริงๆ อันซินฮุ่ยของข้ายังคงเป็นเทพธิดาที่บริสุทธิ์และสมบูรณ์แบบเพียงคนเดียว นางจะไม่บิดเบือนคำพูดของนางและซ่อนอารมณ์ของนาง ปฏิบัติต่อทุกคนในลักษณะเดียวกัน)

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้รอยยิ้มพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของอี้เจียหมิน อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาเหลือบมองซุนม่อ เขาก็ขมวดคิ้วทันที ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าซุนม่อเป็นคู่หมั้นของอันซินฮุ่ย!

"เวรเอ๊ย!"

อี้เจียหมินรู้สึกหดหู่ใจ ความหึงหวงในใจทำให้เขายั่วยุซุนม่อให้ยิ่งขึ้นไปอีก

“อาจารย์ซุน เจ้าคิดว่านักเรียนคนนี้จะชนะไหม?”

"หุบปาก!"

จินมู่เจี๋ยรู้สึกรำคาญและตำหนิโดยตรง

“ปล่อยให้พวกเขาแข่งขันกันเงียบๆ เถอะ!”

“……”

อี้เจียหมินมีคำพูดเต็มท้องแต่ทำได้เพียงกล้ำกลืนลงไป ไม่กล้าพูดอีกต่อไป ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ จินมู่เจี๋ยเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวและเป็นผู้มีอำนาจสูงในสถาบัน เขาไม่กล้าล่วงเกินนาง

“จินมู่เจี๋ยพูดแทนซุนม่อหรือเปล่า? มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ซุนม่อจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง”

อี้เจียหมินปลอบใจตัวเอง แต่หลังจากนั้นเขารู้สึกอยากร้องไห้เพราะเขาจำคำเชิญของจินมู่เจี๋ยก่อนหน้านี้ได้

(บัดซบ ความสัมพันธ์ของพวกเขาสนิทสนมจนนางสนใจที่จะแช่ตัวกับเขาไม่ใช่หรือ)

ตามที่คาดไว้ ด้วยหัตถ์เทวะ เราสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการทำได้

ถานลู่และเฟ่ยถงเริ่มต่อสู้กันแล้ว หอกปะทะดาบสั้นบ่อยครั้ง ทำให้เกิดเสียงที่แหลมคมบาดหู

ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์

ถานลู่ อายุ 13 ปี ระดับที่สี่ของขอบเขตการปรับสภาพกาย

ความแข็งแกร่ง : 6. เกินมาตรฐานทั่วไป

สติปัญญา : 6. เพียงพอต่อการใช้งาน เขามีความฉลาดบางอย่าง

ความว่องไว: 8. ที่ขอบเขตการฝึกปรือเดียวกัน เจ้าสามารถบดขยี้ผู้คนได้ 90%

ปณิธาน : 5. อัจฉริยะรุ่นเยาว์ที่ไม่เคยประสบความยากลำบากมาก่อน ปณิธานที่อ่อนแออยู่บ้าง

ค่าศักยภาพ : สูง!

หมายเหตุ: ท่าร่างและวิชาฝึกปรือของเจ้าไม่เข้ากัน ดังนั้นเจ้าจึงไม่สามารถปลดปล่อยศักยภาพทั้งหมดได้

ชุดข้อมูลนี้สามารถพิจารณาได้เฉพาะระดับสูงสุดอันดับสองเท่านั้น มันค่อนข้างน่าประทับใจ แต่เมื่อเทียบกับหยิงไป่อู่, ซวนหยวนพ่อ และจางเหยียนจง ยังคงมีความแตกต่างกันมาก

สำหรับเฟ่ยถง เพียงแค่ดูข้อมูลของเขา เขาก็มีพลังมากกว่าถานลู่ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญกว่าคือวิทยายุทธ์ของเขาสามารถช่วยให้เขาปลดปล่อยศักยภาพของเขาได้ 100%

ผายหยวนลี่พอใจมาก

เมื่อนักเรียนสองคนเริ่มต่อสู้ ถานลู่ก็พุ่งออกไปหาเฟ่ยถงอย่างมั่นคงทันที สิ่งนี้บ่งชี้ว่าผายหยวนลี่เลือกผู้เข้าร่วมประลองอย่างเหมาะสม

จินมู่เจี๋ยขมวดคิ้วการเคลื่อนไหวของถานลู่เต็มไปด้วยข้อบกพร่อง

“เฟ่ยถง หยุดเล่นเดี๋ยวนี้!”

ฟางอู๋อั้นตวาด

“อาจารย์ ข้าไม่ได้ล้อเล่น ข้าต้องการที่จะปัดป้องวิชาหอกของเขาทั้งหมดให้ได้!” เฟ่ยถงอธิบาย

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ถานลู่ก็รู้สึกตกใจ

“หอกที่เขาใช้นั้นไม่มีให้เห็นทั่วไป แต่ระดับพลังนั้นพอดูได้ ไม่จำเป็นต้องทำต่อเขาในฐานะคู่ซ้อม”

สิ่งที่ฟางอู๋อั้นต้องการคือชัยชนะอันเด็ดขาด

“ตามนั้น”

เฟ่ยถงไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังอาจารย์ของเขา ดังนั้นเขาจึงเริ่มปลดปล่อยพลังเต็มที่

เมฆเพลิง!

ควั่บ! ควั่บ! ควั่บ!

ดาบสั้นแยกออกอย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็นเงาดาบที่หมุนวนไปรอบๆ ค่อยๆ ไหลผ่านและครอบคลุมถานลู่

ในเวลาต่อมา ถานลู่ตกอยู่ในสถานะนิ่ง ความจริงความเร็วของเขาไม่ได้ด้อยกว่าเฟ่ยถง แต่หอกของเขาถูกจำกัดทางเลือกของเขาอย่างมาก

ติง! ติง! ติง!

ดาบสั้นฟันเข้ากับหอกยาว ทำให้เกิดประกายไฟ

“แย่แล้ว เขากำลังจะแพ้!

จางเฉียนหลินขมวดคิ้วมองถานลู่ ตราบใดที่ถานลู่ทำตัวโดดเด่นเพียงพอ เขาจะยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์ แต่จากรูปการณ์ของสิ่งต่างๆ ในตอนนี้ ถานลู่แค่เพียงพอดูได้

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของจางเฉียนหลิน ดาบสั้นของเฟ่ยถงก็ฟันลง ทำให้ถานลู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยมือซ้ายที่หอก หลังจากนั้น เขาถูกเตะหนักไปที่หน้าอกของเขา

ถานลู่กัดฟันและใช้มือขวาง แต่ในวินาทีต่อมา แขนของเขารู้สึกราวกับว่าใกล้จะแตกหัก อย่างไรก็ตาม หากแขนของเขาหัก เขาก็ยังสู้ได้ แต่ถ้ากระดูกหน้าอกของเขาหัก เรื่องต่างๆ คงจะลำบาก

“ฮ่าฮ่า ตัดสินใจผิดแล้ว!”

เฟ่ยถงหัวเราะในขณะที่เขาเปลี่ยนท่าร่างของเขาในทันใด ร่างกายของเขาทั้งหมดก้มลง หลังจากนั้นขาของเขาก็พุ่งออกไปและเตะข้อเท้าของ ถานลู่ อย่างดุเดือด

ปัง

แครก!

เสียงกระดูกหักที่ดังชัดดังก้องในหูของทุกคน

“อ๊าก!”

ถานลู่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เมื่อเสียงกรีดร้องของเขาดังขึ้น เขาปิดปากแน่นด้วยความแน่วแน่

ฉัวะ! ฉัวะ!

ดาบสั้นของเฟยถง ฟันออกสองครั้งโดยเล็งไปที่แขนของ ถานลู่

แคลง

จากนั้นหอกของเขาก็ตกลงบนพื้น และเขาก็ถูกเตะเข้าที่หน้าอกอีกครั้ง เขากระอักเลือดและกระเด็นขึ้นไปในอากาศ

ควั่บ!

ร่างของจินมู่เจี๋ยเปล่งประกาย นางปรากฏตัวด้านหลังถานลู่รับเขาไว้

“อำมหิตเกินไปแล้ว!”

ต้วนเหมิงไม่มีพอใจ แต่เขาไม่มีทางพูดอะไร การประลองก็เป็นเช่นนั้น แม้ว่าใครบางคนจะทำให้แขนขาของเจ้าพิการ เจ้าทำได้แค่โทษตัวเองที่ด้อยกว่าคนอื่น

โดยปกติผู้คนจะไม่โหดเหี้ยมเหมือนเฟ่ยถง เขาชนะอย่างชัดเจน แต่ยังฟันออกไปอีกสองดาบ

เมื่อได้ยินคำวิจารณ์และบ่นจากฝ่ายตรงข้าม เฟ่ยถงซึ่งเดิมต้องการขอโทษก็เลิกคิดทันที เขายังพล่ามต่อ

“อย่าโทษเขา เขาไม่ได้จงใจทำเช่นนี้!”

ซุนม่อโน้มน้าว

“อาจารย์ซุน ถ้าถานลู่ไม่สามารถหลบเลี่ยงการฟันที่แขนของเขาได้ เขาคงพิการไปแล้ว ทำไมเจ้ายังคงพูดแทนเฟ่ยถง? เจ้าเป็นครูจากสถาบันว่านเต้าหรือไม่”

อี้เจียหมินเยาะเย้ย

นักเรียนส่วนน้อยไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อพวกเขามองไปที่ซุนม่อ สายตาของพวกเขามีความสงสัยและรู้สึกไม่สบายใจเพิ่มเติม ทำไมซุนม่อถึงพูดแทนนักเรียนจากโรงเรียนอื่น? ยิ่งไปกว่านั้น นักเรียนคนนั้นยังทำร้ายพวกเขาเองอีกด้วย!

“การฝึกฝนดาบเมฆเหินมายาของเขายังไม่เชี่ยวชาญมากนัก การโจมตีก่อนหน้านี้เป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวต่อเนื่อง และเขาไม่สามารถรั้งถอนได้”

ซุนม่ออธิบาย

ถ้าเฟ่ยถงตั้งใจทำแบบนั้น ซุนม่อจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน เขาจะพบโอกาสที่จะแก้ไขบุคลิกภาพของเขาอย่างเปิดเผย อย่างไรก็ตามเฟ่ยถงไม่ได้มีเจตนาร้ายขนาดนั้น

นักเรียนเงียบไป

“อาจารย์ซุนพูดถูก เขาไม่ได้ตั้งใจทำเรื่องนี้”

จินมู่เจี๋ยกล่าวต่อ

“ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้นถานลู่ได้แต่ตำหนิตัวเอง เพราะทักษะที่ไม่เพียงพอของเขาเท่านั้น”

เนื่องจากแม้แต่จินมู่เจี๋ยก็พูดแบบนี้ นักเรียนก็สบายใจ ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็แปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน การตัดสินของอาจารย์ซุนนั้นน่าประทับใจมาก!

ในขณะนี้คนที่อึดอัดที่สุดคือต้วนเหมิง เขาพูดคำว่า 'โหดเหี้ยมเกินไป' เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เห็นว่าเฟ่ยถงไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเมื่อเทียบกับซุนม่อเขามีระดับที่ต่ำกว่า

เฟ่ยถงก็จ้องซุนม่อด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นเขารู้สึกขอบคุณเล็กน้อย เขาอยากจะโค้งคำนับ แต่เมื่อเขานึกถึงบุคลิกของฟางอู๋อั้น เขาไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้น

ถ้าเขาทำอย่างนั้นจริงๆ เขาจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอนหลังจากที่พวกเขากลับไป

ติง!

ความประทับใจจากเฟ่ยถง +30 เริ่มการเชื่อมต่อศักดิ์ศรีแล้ว เป็นกลาง (30/100)

ในบรรดาอาจารย์ โจซานอี้เป็นหมอ ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปรักษาถานลู่

แม้ว่าบาดแผลของถานลู่จะเจ็บปวดมากและมีเลือดติดอยู่ที่เสื้อของเขา แต่หัวใจของเขาต่างหากที่ได้รับความเสียหายมากที่สุด เขาแพ้จริงๆ … และอย่างเด็ดขาดอย่างนั้นเหรอ?

ถานลู่ผู้ซึ่งพ่อแม่และเพื่อนๆ ของเขาปฏิบัติเหมือนเป็นอัจฉริยะไม่สามารถยอมรับความเป็นจริงนี้ได้

“อาจารย์ซุนยอดเยี่ยมมาก เขาสามารถบอกได้เลยว่าถานลู่จะแพ้!”

“หัตถ์เทวะมีพลังมากจริงหรือ?”

“ไม่ใช่หัตถ์เทวะใช่ไหม? อาจารย์ซุนไม่ได้แตะต้องเขาด้วยซ้ำ พูดได้คำเดียวว่าอาจารย์ซุนมีวิจารณญาณที่ดีมาก!”

นักเรียนพึมพำ เมื่อพวกเขาจำได้ว่าซุนม่อบอกว่าเปลี่ยนผู้เข้าร่วมดีกว่า พวกเขาก็รู้ชัดในทันที การตัดสินของอาจารย์ซุนดีกว่าของผายหยวนลี่หรือไม่?

สีหน้าของผายหยวนลี่เปลี่ยนไปจากเดิม

เสียงการสนทนาไม่ดัง แต่ทุกคนยืนใกล้กันและจะได้ยินอย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับถานลู่ เขาเผยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขา

“เฮ้อ อาจารย์ซุนไม่ได้ดูถูกข้าก่อนหน้านี้ ข้าทำไม่ได้จริงๆ!”

ติง!

คะแนนความประทับใจจากถานลู่ +20 เริ่มต้นการเชื่อมต่อศักดิ์ศรีแล้ว เป็นกลาง (20/100)

ครูบางคนก็มองไปที่ซุนม่อ สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ตู้เสี่ยวรู้สึกกดดันทันที นางอายุมากกว่าซุนม่อไม่กี่ปีและเข้าสอนที่โรงเรียนก่อนหน้านี้ด้วย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป บางทีซุนม่ออาจจะกลายเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาวก่อนนาง

“ข้าต้องทำลายเขาอย่างแน่นอน!”

จางเฉียนหลินมีสีหน้ามืดมน บุคคลดังกล่าวไม่สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ มิฉะนั้นการปรากฏตัวของเขาจะทำให้อันซินฮุ่ยกลายเป็นเสือติดปีก เมื่อถึงเวลานั้น พ่อของเขาจะได้รับตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ในสถาบันจงโจวยากขึ้นมาก

“จินมู่เจี๋ย พวกเจ้าแพ้แล้ว”

ฟางอู๋อั้นหัวเราะอย่างพอใจ

“พวกเราจะทำ ตามข้อตกลง และออกไปจากที่นี่!”

หลังจากที่จินมู่เจี๋ยพูด นางอุ้มถานลู่

“ไปกันเถอะ”

"รอสักครู่!"

ฟางอู๋อั้นหยุดพวกเขาและหันมองไปทางซุนม่อ

“เจ้าคือผู้ที่ถูกเรียกว่า 'หัตถ์เทวะ' ใช่ไหม? ข้าฟางอู๋อั้นน้องชายของฟางอู๋จี๋ ข้าต้องการสู้กับเจ้า ข้าสงสัยว่าอาจารย์ซุนจะให้เกียรติข้าได้หรือไม่”

“สำหรับเรื่องนี้ ทำไมอาจารย์ซุนของเราถึงต้องก้าวออกไป? ข้าก็มากเกินพอที่จะจัดการเจ้าได้หมด”

อี้เจียหมินกระโดดออกมา

ตอนนี้พวกเขาแพ้สองในสามรอบ และขวัญกำลังใจของพวกเขาลดลงอย่างมาก ถ้าเขาสามารถเอาชนะฟางอู๋อั้นซึ่งเป็นผู้นำอย่างชัดเจนที่นี่ เขาจะได้รับความประทับใจที่ดีจากนักเรียน นอกจากนี้จินมู่เจี๋ยจะชื่นชมเขาเช่นกัน

สำหรับโอกาสที่จะได้รับความประทับใจและความปรารถนาดีเช่นนี้ เขาจะไม่ยอมปล่อยวางอย่างแน่นอน

(ฟางอู๋อั้น ขอแค่เป็นก้าวย่างของข้า!) อี้เจียหมินเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“เจ้าเป็นแมวหรือสุนัขแบบไหน? ถอยไปด้านข้างซะ!”

ริมฝีปากของฟางอู๋อั้นกระตุก

“อาจารย์ซุนเท่านั้นที่คู่ควรพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของข้า!”