บทที่ 228 เจ้ารู้จักวิทยายุทธ์ระดับสูงสุดหรือไม่ ดีมาก มันเป็นของข้าแล้ว!
"เจ้าว่าไงนะ?"
อี้เจียหมินโกรธจัด
“ไสหัวไป!”
ฟางอู๋อั้นไม่ได้สนใจแม้แต่จะเหลือบมองอี้เจียหมิน เขามองไปที่ซุนม่อและพูดด้วยความเย่อหยิ่ง
“เจ้าไม่กลัวพ่ายแพ้ใช่ไหม?”
“ข้าได้ยินมาว่าผู้ชายคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่าถ้าเทียบกับพี่ชายที่ซื่อตรงของเขา”
กู้ซิ่วสวินเตือนซุนม่อเบาๆ
ฟางอู๋อั้นจงใจเพิกเฉยอี้เจียหมิน เพราะเขาต้องการหว่านความแตกแยก ต่อหน้านักเรียนจำนวนมาก อี้เจียหมินได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นคนที่ด้อยกว่าซุนม่อ ดังนั้นไม่ว่าซุนม่อจะเห็นด้วยหรือไม่กับการเข้าร่วมต่อสู้ มีแต่ปัญหาสำหรับเขา
“สหายผู้ไร้ชื่อเสียง เจ้าคู่ควรกับข้าหรือ?”
ซุนม่อเยาะเย้ย
“เอาชนะเพื่อนร่วมงานของข้าก่อนที่จะพูดกับข้า!”
"เวร!"
อี้เจียหมินจ้องไปที่ซุนม่อ (เมื่อข้าพูดว่าก่อนหน้านี้ข้าถ่อมตัว เจ้าคิดว่าเจ้าแข็งแกร่งกว่าข้าจริงหรือ?)
“เจ้าเรียกใครว่าคนไร้ชื่อเสียง”
คิ้วดาบของฟางอู๋อั้นกระตุกเมื่อความโกรธปรากฏบนใบหน้าของเขา
"เจ้า ไม่ใช่เหรอ?”
ซุนม่อถามกลับว่า
“ทำไมเจ้าต้องอ้างถึงว่าเจ้าเป็นน้องชายของฟางอู๋จี๋? ไม่ใช่เพราะเจ้าต้องการอิงชื่อเสียงของพี่ชายใช่ไหม?”
คิกๆ!
กู้ซิ่วสวินหัวเราะออกมาดังๆ ซุนม่อเป็นคนที่มีลิ้นคมมากเมื่อเขาทำร้ายผู้คนด้วยวาจา
“ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้ากำลังพูดเหมือนพี่ชายของข้า ข้าสุดยอดมาก!”
ฟางอู๋อั้นรำพึงเงียบๆ (ความสามารถในการเข้าใจของเจ้าเป็นศูนย์หรือไม่ เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ด้วยหรือ?)
“โอ้ ทำไมทุกคนเคยได้ยินชื่อที่ยิ่งใหญ่ของฟางอู๋จี๋ และรู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในวงแหวนหยกคู่ของจินหลิง แต่ไม่มีใครเคยได้ยินชื่อของเจ้ามาก่อน เป็นไปได้ไหมว่าชื่อของเจ้ายากเกินกว่าที่ใครจะจำได้”
หลังจากซุนม่อพูดจบ เขาก็เหลือบมองเพื่อนร่วมงาน
“พวกเจ้าเคยได้ยินชื่อเขามาก่อนหรือเปล่า?”
"ไม่!"
กู้ซิ่วสวินและตู้เสี่ยวทำหน้าที่รับมุกทันที
ในความเป็นจริงฟางอู๋อั้น ค่อนข้างมีชื่อเสียง แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าพี่ชายของเขา แต่เขาก็ยังเป็นหนึ่งในครูใหม่ที่ได้รับการชื่นชมอย่างสูงจากอาจารย์ใหญ่ของ สถาบันว่านเต้า
“เอาล่ะ ให้ผู้ไร้ชื่อเสียงอย่างข้าทดสอบทักษะของเพื่อนร่วมงานเจ้าก่อน!”
ฟางอู๋อั้นเหลือบมองอี้เจียหมิน
“เจ้ากล้าที่จะต่อสู้ไหม”
“ทำไมข้าต้องกลัวเจ้าด้วย”
อี้เจียหมินเห็นด้วยกับซ้อมมือ
ซุนม่อจ้องไปที่ฟางอู๋อั้นขณะที่เขาเปิดใช้งานเนตรทิพย์
ฟางอู๋อั้น อายุ 22 ปี ระดับที่หกของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต
จุดแข็ง: 27. พลังรุนแรงที่ไร้เสียง!
ปัญญา : 27. เก่งเรื่องอุตสาหะ, เชี่ยวชาญในการวางแผนต่อต้านผู้คน.
ความว่องไว: 27. ข้อบกพร่อง? นั่นคืออะไร? ที่ไม่มีอยู่จริง
ความอดทน: 27. แข็งแกร่ง! แข็งแกร่ง! แข็งแกร่ง!
ปณิธาน : 27. เขาเป็นชนชั้นสูงในหมู่เพื่อนนักเรียนและชนะอย่างต่อเนื่อง สิ่งนี้นำไปสู่การหล่อเลี้ยงความมั่นใจในตนเองและปณิธานอันทรงพลัง!
คุณค่าที่เป็นไปได้: เส้นผมอยู่ห่างจากที่สูงมาก
หมายเหตุ: มีวินัยในตนเองเป็นพิเศษ เขามีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่รวมถึงความแข็งแกร่งที่จำเป็นในการบรรลุผลสำเร็จ ถ้าไม่ใช่เพราะฟางอู๋จี๋ฉายแสงเจิดจ้าเกินไปและมีชื่อเสียงเกินไป ฟางอู๋อั้นจะเป็นครูใหม่อันดับหนึ่งของสถาบันว่านเต้าอย่างแน่นอน
ซุนม่อตกใจเมื่อเห็นข้อมูลของฟางอู๋อั้น
มูลค่าที่เป็นไปได้ของเขานั้นใกล้เคียงกับระดับสูงมากจริงๆ เหรอ? นอกจากนี้ ชุดข้อมูลที่น่าสะพรึงกลัวของเขายังด้อยกว่ากู้ซิ่วสวินเพียงเล็กน้อยเมื่อเทียบกัน ยิ่งไปกว่านั้น เจตจำนงและวินัยในตนเองของเขานั้นเหนือกว่านางด้วยซ้ำ
(เขาเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งแน่นอน!)
“ฟางอู๋อั้น ระดับที่หก ขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต โปรดชี้แนะ!”
“อี้เจียหมิน ระดับที่หกของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต โปรดชี้แนะ!”
หลังจากที่ทั้งสองแนะนำตัวกัน ทั้งคู่ก็พุ่งเข้าหากันโดยต้องการสรุปการต่อสู้อย่างรวดเร็วเพื่อให้ได้ชัยชนะที่สวยงาม
กระบี่ยาวสองเล่มปะทะกัน
ติง!
ท่ามกลางประกายไฟ ร่างของอี้เจียหมิน สั่นเล็กน้อยเมื่อท่าทางของเขาหยุดนิ่ง
“แข็งแกร่งมาก!”
อี้เจียหมินก็มีความสามารถเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกได้ว่า ฟางอู๋อั้นน่ากลัวเพียงใดในขณะที่พวกเขาต่อสู้ ถ้าเขาสู้แบบปกติ เขาคงไม่สามารถชนะได้
“บัดซบ มีตัวประหลาดอยู่ทุกที่จริงๆ!”
อี้เจียหมินละทิ้งความคิดที่วอกแวกของเขาและทุ่มเทความพยายามทั้งหมดของเขาในการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งเป็นสิ่งที่สะสมจากการฝึกฝนซ้ำๆ ทุกวัน เจ้าจะไม่แข็งแกร่งขึ้นเพียงเพราะเจ้าต้องการชนะ
"หนึ่ง!"
เมื่อฟางอู๋อั้นโจมตีเขานับจำนวน
"สอง!"
"สาม!"
"หก!"
ฟางอู๋อั้นจัดการการต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย
“เจ้ากำลังนับจำนวนท่าที่เจ้าสามารถปลดปล่อยได้ก่อนที่เจ้าจะพ่ายแพ้?”
อี้เจียหมินเริ่มที่จะพูดคุ
“เจ้าต้องการที่จะรบกวนสภาพจิตใจของข้า? มันไม่มีประโยชน์!”
ฟางอู๋อั้นยิ้มเจ้าเล่ห์
“ตอนที่ข้าผจญภัยในทวีปทมิฬ ครั้งหนึ่งข้าเคยกินอาหารของข้าและฝึกปรือในดินแดนที่เต็มไปด้วยซากศพ โอ้ใช่. ผู้คนที่นั่นทั้งหมดถูกข้าฆ่าเป็นการส่วนตัว ข้ายังตัดศีรษะพวกเขาและจัดหัวเพื่อตกแต่งสถานที่!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของอี้เจียหมินก็ยิ่งดูไม่น่ามองมากขึ้นไปอีก เขาสัมผัสได้ว่าชายคนนี้เป็นคนบ้า
“การนับของข้าเป็นนิสัย”
ฟางอู๋อั้นยิ้มและพูดต่อว่า
“โอ้ใช่ ข้าต้องการอย่างน้อย 10 กระบวนท่าเพื่อเอาชนะเจ้า โอ้ กระบวนท่าที่สิบมาแล้ว!”
ทันทีที่เสียงของฟางอู๋อั้นดังขึ้น วิสัยทัศน์ของอี้เจียหมินก็พร่ามัว ใบหน้าของเขาถูกฟันด้วยดาบ ทำให้เลือดของเขากระเซ็น
ปัง
เข่าของอี้เจียหมินถูกเตะและทั้งตัวของเขากระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศ หลังจากนั้นฟางอู๋อั้นก็กระแทกฝ่ามือที่ด้านหลังศีรษะของอี้เจียหมิน ทำให้เขาล้มลงอย่างรวดเร็ว
ปัง
อี้เจียหมินคุกเข่าลงบนพื้น เขาเจ็บปวดมากจนสีหน้าของเขาบิดเบี้ยว เขารู้สึกเหมือนเข่าใกล้จะแตก
“ฮิฮิ เจ้าอ่อนแอมาก!”
ฟางอู๋อั้นส่ายหัว จากนั้นเขาก็ยกขาขึ้นและเตะคางของ อี้เจียหมิน
ปัง
อี้เจียหมินม้วนกลับทันทีและถูกเตะออกไป ทำให้ฝุ่นบนพื้นฟุ้งขึ้น หลังจากนั้นเขาก็สลบไป
“อาจารย์ฟางไร้เทียมทาน!”
นักเรียนใหม่ของสถาบันว่านเต้า เริ่มเชียร์ ชัยชนะอันน่าสะพรึงกลัวดังกล่าวได้เพิ่มขวัญกำลังใจของพวกเขาอย่างมาก
ที่ด้านข้างของสถาบันจงโจวเงียบสนิท นักเรียนทุกคนมีสีหน้าหม่นหมองซีดเซียว อี้เจียหมินเป็นครูมาสองสามปีแล้ว แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ยังพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถและเป็นครูคนใหม่อีกต่างหาก
“ไม่ต้องกลัว เรายังมีอาจารย์ซุนอยู่!”
นักเรียนมองไปที่ซุนม่อ
“เฮ้ย.. ถึงตาเจ้าแล้ว!”
ฟางอู๋อั้นหันกลับมาและพยักหน้าให้ซุนม่อ
“ข้าจะไม่เอาเปรียบเจ้า”
ซุนม่อก้าวออกจากฝูงชน เขากวาดสายตาไปที่ครูของสถาบันว่านเต้า
“สุ่มเลือกมาหนึ่งคน!”
“หยิ่งแค่ไหน!”
เหล่าอาจารย์ของสถาบันว่านเต้าโกรธจัด ครูที่อายุน้อยกว่าคนหนึ่งเคลื่อนไหวได้เร็วที่สุด เขาพุ่งออกไปโดยตรงราวกับกระสุน ปรากฏอยู่ในเวทีต่อสู้
“อู๋เจ๋อ ระดับที่สี่ขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต โปรดชี้แนะ!”
เสียงดังกราว! ดาบโค้งถูกชักออก
“ซุนม่อ ระดับที่สี่ขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต โปรดชี้แนะ!”
ซุนม่อชักดาบไม้ของเขาออกมา
“ระดับไหนนะ?”
เกาเปินผู้ซึ่งเฝ้าดูอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าที่เย็นชา ตอนนี้มีท่าทีตกใจอย่างสิ้นเชิง (ข้าได้ยินผิดหรือเปล่า ครั้งสุดท้ายที่ซุนม่อต่อสู้กับครูฝึกหัดสองคนที่โรงอาหาร เขาอยู่ที่ระดับที่สองของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตเท่านั้น ผ่านไปเพียงไม่กี่เดือนแล้วตั้งแต่นั้นมา แต่เขาอยู่ที่ระดับที่สี่ในตอนนี้?)
“ข้าฟังผิดหรือเปล่า”
เกาเปินพึมพำ เขาหันหน้าไปถามจางหลานที่อยู่ข้างๆเขา
“ระดับสี่!”
คำตอบของจางหลานนั้นกระชับและครอบคลุม
“……”
เกาเปินพูดไม่ออก ความเร็วในการเลื่อนขั้นของซุนม่อเร็วเกินไปใช่ไหม? แม้ว่าซุนม่อจะไม่ได้เตรียมบทเรียนและใช้เวลาทั้งหมดในการฝึกฝน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพัฒนาอย่างรวดเร็ว เฮ้อ อัจฉริยะทำให้คนอื่นรู้สึกสิ้นหวังอย่างแท้จริง
เมื่อเห็นอาวุธของซุนม่อ อู๋เจ๋อก็ขมวดคิ้ว
“เจ้าไม่มีอาวุธอื่นเหรอ?”
“ข้าชอบใช้ดาบไม้!”
ซุนม่อยักไหล่
“เอาล่ะ ข้าหวังว่าหลังจากที่เจ้าพ่ายแพ้ เจ้าจะไม่หาข้อแก้ตัวใดๆ !”
หลังจากที่อู๋เจ๋อพูด ร่างกายของเขาก็พุ่งออกไปราวกับลูกศรพุ่งเข้าหาซุนม่อ
จันทร์เสี้ยวฉายแสง!
วืดดด! วืดดด! วืดดด!
ดาบโค้งในมือของอู๋เจ๋อฟันออก ปรากฏเงาสิบสายห่อหุ้มครอบคลุมซุนม่อ
“แข็งแกร่งมาก!”
ตู้เสี่ยวตกใจ ตามที่คาดไว้อาจารย์ของสถาบันว่านเต้าที่ส่งไปทวีปทมิฬไม่มีใครอ่อนแอ
อันที่จริง การเผชิญหน้ากับการโจมตีโดยตรงนี้น่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับการดูจากข้างสนาม ตอนนี้ในวิสัยทัศน์ของซุนม่อ มีแสงสว่างวาบขึ้น และเขามองไม่เห็นอะไรเลย
เนื่องจากดาบโค้งสะท้อนแสงอาทิตย์ นอกจากเงาที่มันสร้างขึ้นแล้ว มันทำให้ซุนม่อตาพร่าไปหมด
“บ้าเอ๊ย!”
ในอดีตซุนม่อกลัวการกลับบ้านตอนกลางคืนมากที่สุด บางคนมักใช้ไฟสูงในรถของพวกเขา และเมื่อแสงส่องเข้าตาท่านโดยตรง การมองเห็นทั้งหมดของท่านจะเปลี่ยนเป็นสีขาว
อย่างไรก็ตามไฟสูงไม่ได้มีความสำคัญเมื่อเทียบกับการโจมตีของอู๋เจ๋อ ขณะนี้ดูเหมือนว่าไฟฉายที่มีพลังพิเศษ 10 ดวงส่องเข้าตาเจ้า
ซุนม่อไม่กล้าที่จะประมาท เขาเปิดใช้งานร่างทองคงกระพันและเคล็ดลอกเลียนของเขา ในชั่วพริบตา เวลาที่เขารับรู้ได้ช้าลง
การมองเห็นที่สับสนแต่เดิมซึ่งเต็มไปด้วยเงาดาบนับไม่ถ้วน บัดนี้ชัดเจนขึ้นแล้ว เขาสามารถเห็น อู๋เจ๋อปรากฏทางด้านซ้ายอย่างชัดเจน นอกจากนี้ เนื่องจากความเร็วของเงาดาบเหล่านั้นลดลงอย่างมาก จึงไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
“ข้าชนะแล้ว!”
อู๋เจ๋อไม่รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตัวซุนม่อ เมื่อเขาเห็นซุนม่อยืนนิ่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิม ความรู้สึกพึงพอใจอย่างแรงกล้าก็เติมเต็มหัวใจของเขา อันที่จริงความแข็งแกร่งของเขาถือว่าอยู่ในระดับปานกลาง อย่างไรก็ตาม บรรพบุรุษคนหนึ่งของเขาสามารถค้นพบวิชาดาบประกายจันทรานี้ได้ในโบราณสถานร้าง วิชาดาบนี้มีพลังแข็งแกร่ง
อู๋เจ๋อไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครมาก่อน วิทยายุทธ์นี้เป็นเป็นวิชาระดับสวรรค์ขั้นเหนือกว่า พลังของมันไม่มีที่สิ้นสุด
“ฟางอู๋อั้น ข้าไม่ได้ด้อยกว่าเจ้า!”
ริมฝีปากของอู๋เจ๋อกระตุกขณะที่เขาปลดปล่อยการโจมตีขั้นสุดท้ายของเขา
อสรพิษทุ่งหญ้า..ฉก!
วูบบบ
ดาบโค้งฟันออกเป็นแนวโค้งที่ดูแปลกประหลาด ราวกับงูพิษในทุ่งหญ้ากำลังล่าเหยื่อ ลิ้นที่เป็นพิษของมันสั่นไหวแทงไปที่คอของซุนม่อ
“วิชาดาบของอาจารย์อู๋แปลกมาก!”
“ใช่ ข้าอยากจะต่อสู้กับอาจารย์ฟางมากกว่าที่จะเผชิญหน้ากับอาจารย์อู๋!”
“มันน่ากลัวเกินไป”
อาจารย์ของสถาบันว่านเต้าเคยเห็นกระบวนท่าต่อสู้ของอู๋เจ๋อมาหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาเห็นอีกครั้ง พวกเขายังรู้สึกว่าหนังศีรษะของพวกเขาชา พวกเขาหาทางทำลายมันไม่ได้จริงๆ
เมื่อต่อสู้กับฟางอู๋อั้น พวกเขาอาจแพ้เพราะทักษะของพวกเขาไม่ได้อยู่ที่ระดับของเขา แต่ถ้าพวกเขาต่อสู้กับอู๋เจ๋อ พวกเขาไม่มั่นใจเพราะพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาแพ้อย่างไร
“ตอนนี้ ซุนม่อนั้นคงหงุดหงิดเหมือนสุนัขใช่ไหม?”
อาจารย์จากสถาบันว่านเต้าหัวเราะ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เป็นเหมือนห่านที่ถูกมือมนุษย์บีบคอ เสียงหัวเราะทั้งหมดของเขาหยุดลงกะทันหัน
ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อพวกเขาจ้องมองการต่อสู้
“มันเป็นไปได้อย่างไร”
เมื่อดาบโค้งของอู๋เจอ๋กำลังจะแทงเข้าที่คอของซุนม่อ ซุนม่อไม่ขยับเลย แต่ดาบไม้ในมือของเขาปรากฏขึ้นในทันใด ปิดกั้นปลายดาบโค้งของอู๋เจ๋อ
ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากที่ดาบไม้ปัดดาบโค้งออกไป ก็ยังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยเล็งไปที่หน้าผากของอู๋เจ๋อ
ปากแดงแต้มชาด!
"อะไร?"
อู๋เจ๋อตกใจหนัก เขารีบถอยกลับและปรับท่าการโจมตีของเขาใหม่ เขาต้องการคว้าชัยชนะอย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้เขาเริ่มระมัดระวังอย่างมาก
ไม่มีวิธีแก้ปัญหา เขาไม่เห็นว่าซุนม่อมีปฏิกิริยาอย่างไร อย่างไรก็ตาม สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าวิชาดาบของซุนม่ออาจมีระดับที่สูงกว่าเขาด้วยซ้ำ
“วิชาดาบที่ยอดเยี่ยมมาก!”
ซุนม่อกล่าวชมเชย เขาเริ่มใช้ความคิดริเริ่มในการโจมตี ด้วยเนตรทิพย์ เขาสามารถบอกได้ว่านี่เป็นวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ชั้นยอด เนื่องจากเป็นกรณีนี้ เขาจึงไม่จำเป็นต้องสุภาพ เขาควรรีบคัดลอกมันผ่านมหาเวทไวโรจนนิรันดร์
วูบบ!
ร่างของซุนม่อทำให้เกิดความรู้สึกไร้ตัวตนและไม่อาจหยั่งรู้ได้ ดาบไม้ของเขาเชื่อมโยงการโจมตีอย่างต่อเนื่อง
สิบแปดอักษร!
ปั้ก ปั้ก ปั้ก!
เป็นไปไม่ได้ที่อู๋เจ๋อจะป้องกันการโจมตีที่เข้มข้นทั้งหมด อย่างไรก็ตาม การโจมตีแต่ละครั้งไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่เขาคิด
สิ่งนี้ทำให้อู๋เจ๋อผ่อนคลาย การโจมตีเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่มีพลังในการฆ่ามากนัก อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าทุกครั้งที่เขาโดนดาบไม้ แสงสีทองจะปรากฎเหนือศีรษะของเขาเป็นแผ่นกระดาษทองปรากฏขึ้น
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น