บทที่ 241 รับสมัครอย่างเปิดเผย

บทที่ 241 รับสมัครอย่างเปิดเผย

ดาบมรณะ!

ว้าว!

ดาบไวในมือของเฟ่ยถงเปลี่ยนจากความรวดเร็วเป็นความเงียบ ทำให้เกิดความเยือกเย็นที่น่าขนลุก เขายังหยุดเดินตามรอยเท้าของเขา นิ่งราวกับภูเขา ราวกับว่าเขาเป็นศพที่คลานออกมาจากหลุมฝังศพ 

 

"น่าสนใจ!"

ตาของถานลู่เป็นประกาย เขาร้อนรนด้วยความกระตือรือร้นที่จะได้เห็นวิชาดาบแบบนี้ ไม่เพียงแต่เขาไม่รู้สึกระแวดระวัง แต่เขากลับรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นแทน

ถานลู่กระแทกเท้าบนพื้นและกระโจนออกไปโจมตี

“บัดซบ!”

เฟ่ยถงสบถด่าและเหวี่ยงดาบของเขาเพื่อป้องกัน

แคร้ง!

พลังมหาศาลทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างมากจนแขนของเขาชา เขากำลังเก็บเกี่ยวผลจากการกระทำของเขาจริงๆ

เคล็ดดาบขั้นสูงสุดของเฟ่ยถงนั้นหลอกล่ออย่างดี เป็นเพราะรูปแบบการต่อสู้ของเขามักจะรวดเร็วราวกับพายุหรือเปลวเพลิง อย่างไรก็ตาม เมื่อจู่ๆ เขาก็เข้าสู่ความสงบ เปลี่ยนรูปแบบของตน ศัตรูก็จะมีท่าป้องกันอย่างแน่นอน พวกเขาจะระวังการโจมตีของเขาต่อไป

ในเวลาเช่นนี้เฟ่ยถงมักจะโจมตีได้ทันทีและดำเนินการขั้นสุดท้ายก่อนที่คู่ต่อสู้จะทำอะไร เขาจะเอาชนะคู่ต่อสู้ได้จากตรงนั้น อย่างไรก็ตาม บุคคลผู้นี้ซึ่งเขาพ่ายแพ้ก่อนหน้านี้กลับไม่ทำสิ่งต่างๆ ตามปกติ กลับเข้ามากระโจนเข้าใส่แทน

ขณะที่เฟ่ยถงใช้ท่าป้องกัน เขาถูกผู้อื่นสะกดข่ม เพราะเขาอยู่ในแนวรับ ซึ่งเป็นเพียงการเอาชนะตนเอง

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ เจ้านี่ถึงแข็งแกร่งนัก?”

“ระดับของเขายังคงเท่าเดิมเมื่อย้อนไปไม่กี่วัน!"

“ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนอาวุธแล้ว”

“แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนมัน แต่เขาไม่ควรแสดงการพัฒนาที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้”

นักเรียนของสถาบันว่านเต้าต่างก็งงงัน

พวกเขาไม่ใช่คนเดียวแม้แต่จางเฉียนหลินก็ตกตะลึง วิชาขั้นสูงสุดที่สืบทอดมาจากตระกูลของถานลู่ เป็นวิชาหอกไม่ใช่หรือ? ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขึ้นหลังจากยอมปล่อยวางและใช้ดาบขึ้นมาแทน?

เมื่อได้ยินความโกลาหลรอบตัวพวกเขา จิตใจของเฟ่ยถงก็ยิ่งว้าวุ่นมากขึ้นไปอีก นอกจากกังวลว่าเขาจะแพ้และมุมมองของฟางอู๋จี๋ที่มีต่อเขาอาจแย่ลงด้วยเหตุนี้ เขาก็ส่งเสียงระเบิดออกมา เขาเบื่อกับอาการบาดเจ็บและพุ่งเข้าใส่

เมฆเพลิง!

เฟี้ยว เฟี้ยว เฟี้ยว!

ดาบของเขาฟันออกอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดภาพซ้อนหลายชั้น พวกเขาเป็นเหมือนเมฆที่ลุกเป็นไฟที่ปกคลุมท้องฟ้าในยามเย็นของฤดูร้อน ปกคลุมท้องฟ้าและราวกับดวงอาทิตย์กลบกลืนดวงจันทร์

ถานลู่ถูกต้อนให้ถอยออกมาอย่างต่อเนื่อง

“เอาเลย พี่เฟ่ย!”

“ฆ่ามัน!”

“สถาบันว่านเต้า จงเจริญ!”

เมื่อนักเรียนเห็นเฟ่ยถงระเบิดพลังไม้ตาย พวกเขาก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้นและให้กำลังใจเขา

"เอาเลย!"

ฟางอู๋อั้นปรบมือให้กำลังใจ

“เฟ่ยถงแพ้แล้ว!”

แม้ว่าฟางอู๋จี๋จะเห็นถานลู่ได้รับบาดเจ็บที่แขน เครื่องแบบที่ขาดรุ่งริ่งของเขาย้อมไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา

อัจฉริยะนักสู้อีกคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นในสถาบันจงโจวแล้ว

วิชาดาบของเฟ่ยถงไม่ได้แย่ แต่เขาไม่ได้รักชอบดาบ เขาจับดาบขึ้นมาเพราะเขาเก่ง เขาปฏิบัติกับมันเหมือนเป็นเครื่องมือ ในขณะที่ ถานลู่รักชอบในมือของเขา มันเป็นดาบสั้นธรรมดา หนึ่งเล่มที่มีราคาเพียง 100 ตำลึงเงินจากร้านช่างตีเหล็กริมถนน

“เขาใจร้อนเกินไป เฮ้อ!”

จางเฉียนหลินรู้สึกไม่พอใจอย่างมากในขณะที่เขาดูการต่อสู้ เฟ่ยถงกังวลเกินกว่าจะพลิกสถานการณ์และได้ดำเนินการขั้นสุดท้ายของเขาในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด ถ้า ถานลู่คว้าโอกาสนี้ไว้ เขาสามารถโจมตีสวนกลับได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดว่าเขาถูกกดดันเหมือนครั้งก่อน

“เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแพ้อีกครั้งใช่ไหม?”

กลุ่มของหลี่ป๋อมีสีหน้าเคร่งขรึม

“ใช่ นี่คือความรู้สึก!”

เฟ่ยถงฟื้นความมั่นใจของเขา ทันใดนั้น ดาบสั้นก็แทงใส่แขนขวาของถานลู่ ในแนวนอน

ว้าว!

เงาดาบแวบผ่าน

"นี้ไม่ดี!"

สีหน้าของถานลู่เปลี่ยนไปและเขาดึงมือกลับตามสัญชาตญาณ

เฟ่ยถงรู้สึกมั่นใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“ข้าชนะแล้ว!”

เฟ่ยถงยกขาขึ้นและเตะไปที่หน้าอกของถานลู่

ถานลู่ยกมือขึ้นเพื่อขวาง

“ฮ่าฮ่า เจ้าผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไม…"

เฟ่ยถงหัวเราะเสียงดังและเปลี่ยนท่าของเขาทันที เขาย่อตัวลงอย่างกะทันหันแล้วกวาดขาขวาออกเตะอย่างแรงไปที่ข้อเท้าของถานลู่

เฟ่ยถงอยากจะพูดว่า 'ทำไมเจ้าไม่รู้จักจำบทเรียน' อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดอะไร รอยยิ้มของเขาก็หยุดค้าง แล้วกลายเป็นตื่นตระหนก

เป็นเพราะถานลู่ย่อตัวลงได้เร็วกว่าและจับดาบสั้นของเขาที่ตกลงมาหลังจากที่เขาดึงมือกลับ ทันทีที่ดาบสั้นตกลงบนพื้น ถานลู่ หยิบมันขึ้นมาแล้วฟันออก

วืดดด!

ดาบสั้นฟันฝ่าเท้าของเฟ่ยถงและเลือดกระเซ็นออกมา นิ้วเท้าทั้งสองขาด

“อ๊า!”

เฟ่ยถงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับโดนก๊อบลินแทงบั้นท้ายของเขา ความเจ็บปวดรุนแรงมากจนการเคลื่อนไหวของเขาเปลี่ยนไป และเขาก็ล้มลงกับพื้นด้วยเสียงตุ้บ

ฝุ่นฟุ้งกระจาย  ทั่วค่ายก็เงียบสนิท

ลูกศิษย์ของสถาบันว่านเต้าต่างตกตะลึง เฟ่ยถงไม่ชนะเหรอ? ทำไมเขาถึงพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถในพริบตา? มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?

“เขาชนะจริงเหรอ?”

หลี่ป๋อรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจว่าถานลู่แข็งแกร่งได้อย่างไรเมื่อเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วัน เขาหันไปหาอาจารย์จางโดยหวังว่าจะได้คำตอบจากเขา

อย่างไรก็ตาม จางเฉียนหลินตกตะลึงมากกว่าที่เขาเคยเป็น

สำหรับครูการที่ไม่สามารถบอกได้ว่านักเรียนเติบโตขึ้นมาอย่างไรนั้นใหญ่เกินไป

"เขาแพ้?"

หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ฟางอู๋อั้นก็โกรธจัดและกำลังจะเริ่มดุ

“เปลี่ยนทัศนคติของเจ้าซะ”

ฟางอู๋จี๋ขัดจังหวะเขาล่วงหน้า

เสียงร้องของเฟ่ยถงหยุดลงเมื่อดาบสั้นจ่ออยู่ตรงหน้าหน้าผากของเขา เหงื่อเย็นของเขาไหลออกมาอย่างล้นเหลือ เปียกโชกไปทั้งตัว

“ขอบคุณสำหรับการแข่งขัน!”

เขาไม่ได้มีความเย่อหยิ่งในการชนะการต่อสู้หรือความปั่นป่วนจากการเอาชนะคู่ต่อสู้ของเขา หลังจากพูดประโยคนี้แล้ว ถานลู่ก็เดินออกไป เขาไม่มีอารมณ์จะเอาเดิมพันที่เขาเพิ่งชนะด้วยซ้ำ

“มันเป็นไปได้อย่างไร?”

เฟ่ยถงมองไปทางฟางอู๋จี๋ด้วยสีหน้าที่งงงัน

“นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่ได้จดจ่อมากพอ เจ้ากำลังคิดอะไรมากเกินไปในระหว่างการต่อสู้ ในขณะที่เขาสนุกกับการต่อสู้อย่างเต็มที่ ไม่สิ เขาสนุกกับการใช้ดาบ”

ฟางอู๋จี๋ชี้ให้เห็น

“และหลังจากคุณชนะ คุณผ่อนคลายและไม่ได้คิดถึงมัน และเห็นได้ชัดว่าเขาคิดเกี่ยวกับวิธีจัดการกับสถานการณ์เดียวกันนี้ตลอด!”

ฟางอู๋จี๋ไม่ได้ดูถูกเฟ่ยถง สำหรับการพ่ายแพ้ของเขาหรือว่าเขานำความอับอายมาสู่สถาบันของพวกเขา เขาพูดในขณะที่เดินไปหยิบนิ้วเท้าขึ้นจากพื้น

อาจารย์ของสถาบันว่านเต้าที่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ได้ให้การรักษาเฟ่ยถงแล้ว

นักเรียนที่ชมมองไปทางถานลู่ และตระหนักว่าเขายังคงหมกมุ่นอยู่กับการต่อสู้ เขากำดาบสั้นแน่นและโบกมือไปมา

“แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหลังจากที่เขาเปลี่ยนอาวุธแล้ว เขาก็จะสามารถปลดปล่อยศักยภาพของเขาได้ถึง 200%”

ฟางอู๋อั้นอิจฉาคนพวกนี้มาก แม้ว่าผู้คนจำนวนมากจะชำนาญอาวุธหลายประเภท แต่พวกเขาไม่ได้รักอาวุธเหมือนแขนขาของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ในเรื่องนี้ถานลู่ได้พัฒนาเสียงสะท้อนในหัวใจด้วยอาวุธของเขา

นี่อาจฟังดูลึกลับและลึกซึ้งเกินไป แต่ก็เหมือนกับว่าใครบางคนจะนอนไม่หลับหลังจากเปลี่ยนเตียง ท้ายที่สุดความรู้สึกที่มีต่อสิ่งต่างๆ ก็มีอยู่จริง ริมฝีปากของจางเฉียนหลินกระตุก เขาเคยคิดเรื่องนี้เช่นกัน แต่รู้สึกไม่ดีอย่างยิ่งที่จะปล่อยให้ฟางอู๋จี๋พูดต่อหน้าเขา แน่นอนว่าจางเฉียนหลินไม่ได้ถูกตำหนิว่าคิดเรื่องนี้ช้า เขารู้ว่าวิชาขั้นสูงสุดที่สืบทอดมาจากตระกูลของถานลู่ เป็นวิชาหอก ดังนั้นแม้แต่มหาคุรุก็ไม่ยอมให้ ถานลู่เปลี่ยนอาวุธของเขาง่ายๆ

เป็นเพราะคำว่า 'วิชาขั้นสูงสุดที่ตกทอดมาจากตระกูล' มีความหมายมากเกินไป พวกเขาเป็นตัวแทนของมรดก ความสนใจและภาพลักษณ์!

“แต่ใครจะเดาได้ว่าเขาจะชนะได้จริงหรือ? เขารู้ด้วยซ้ำว่าจะลงมือยังไง!”

จางเฉียนหลินรู้สึกประหลาดใจ ถานลู่ได้ 'โยนดาบทิ้ง' และแสดงท่าทางที่หวาดหวั่น นั่นเป็นการกระทำอย่างแน่นอน (ฮา คำตัดสินของข้าถูกต้องจริงๆ นักเรียนคนนี้คู่ควรที่จะรับเป็นลูกศิษย์ไว้ฝึกฝน)

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ จางเฉียนหลินก็ไม่ต้องกังวลที่จะทะเลาะกับฟางอู๋อั้น อีกต่อไปและหันไปไล่ตามถานลู่

“นักเรียนถานลู่?”

“นักเรียนถานลู่?”

ฟางอู๋จี๋เรียกสามครั้งก่อนที่ถานลู่จะหันกลับมามองด้วยความงุนงง

"เกิดอะไรขึ้น? เรายังต้องสู้กันอยู่อีกเหรอ?”

ทันทีที่ถานลู่พูดอย่างนั้น นักเรียนของสถาบันว่านเต้าไม่พอใจทันที (ดูบ้างว่าเจ้ากำลังพูดกับใคร เจ้าทำหยิ่งได้อย่างไร?)

ขณะที่นักเรียนดีเด่นสองคนยืนขึ้นและกำลังจะท้าทายถานลู่  ฟางอู๋จี๋ก็พูดขึ้น

“นักเรียนถานลู่ นี่อาจเป็นเรื่องอวดดีของข้า แต่เจ้ายอมรับครูแล้วหรือยัง?”

หลังจากที่ฟางอู๋จี๋กล่าวว่าเสียงของผู้คนที่หอบหายใจก็ดังขึ้น (เป็นไปไม่ได้  อาจารย์ฟางชอบเด็กคนนี้หรือเปล่า?) จางเฉียนหลินก็รู้สึกกังวลเช่นกัน

"ไม่!"

ถานลู่ส่ายหัว

“ถ้าอย่างนั้น นักเรียนถานลู่ เจ้าต้องการมาที่สถาบันว่านเต้าไหม?”

ฟางอู่จี๋เชิญเขา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นักเรียนของสถาบันว่าเต้าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในขณะที่รู้สึกอิจฉาในเวลาเดียวกัน ก็แค่แกล้งคนอื่นและไม่ได้ตั้งใจจะรับเขาจริงๆ

จางเฉียนหลิน กำลังจะเกลี้ยกล่อมถานลู่ เมื่อคนหลังปฏิเสธโดยไม่ลังเล

"ไม่!"

ถานลู่คิดถึงซุนม่อ (ถ้าข้าต้องไปที่สถาบันว่านเต้า ข้าจะรับอาจารย์ซุนเป็นอาจารย์ของข้าได้อย่างไร ข้าควรบอกเขาว่าข้าชนะเฟ่ยถงหรือไม่?

(แต่ทำแบบนี้จะทำให้ดูประมาทเกินไปหรือเปล่า?)

ติง!

คะแนนความประทับใจจากถานลู่ +100 ความคารวะ (1,500/10,000)

ถานลู่ที่กำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่ขัดแย้งกัน หันหลังให้อีกครั้ง

“นักเรียนถานลู่เจ้าลืมเอาของที่ริบมา!”

หลี่ป๋อตามมาทันและเตือนเขา

“ไม่เป็นไร!”

ตระกูลของถานลู่นั้นร่ำรวยและเขาไม่ได้ขาดสิ่งนี้ ตอนนี้เขากังวลมากขึ้นว่าเขาจะสร้างความประทับใจให้กับซุนม่อและเป็นศิษย์ของเขาได้อย่างไร?

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม!”

จางเฉียนหลินกระแอม การเริ่มคัดเลือกนักเรียนด้วยตัวเองดูเหมือนจะไม่สูงพอ ดังนั้นเขาจึงไออย่างแรงสองครั้งเพื่อเตือนถานลู่

เพียงแต่อีกฝ่ายไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม!”

จางเฉียนหลินกระแอมหนักขึ้น

“อาจารย์ ไม่สบายหรือเปล่า?”

หลี่ป๋อถาม จางเฉียนหลินเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาว และหลี่ป๋อไม่กล้าที่จะเย็นชาเกินไปกับเขา

“ข้าเจ็บคอนิดหน่อย!”

หลังจากพูดอย่างนั้น จางเฉียนหลินก็ตัดสินใจที่จะหยุดรอ มิฉะนั้นถ้านักเรียนเหล่านี้ต้องบอกข่าวว่าถานลู่ชนะเฟ่ยถงหลังจากกลับมาที่ค่าย ครูจำนวนมากจะถูกดึงดูดให้มาหาถานลู่

เขาไม่กลัวครูใหม่เช่นกู้ซิ่วสวินหรือแม้แต่เซี่ยหยวน ซึ่งเป็นมหาคุรุ 1 ดาว อย่างไรก็ตาม ถ้าผายหยวนลี่หรือแม้แต่จินมู่เจี๋ยจะเคลื่อนไหว เขาก็ไม่มีโอกาสเลย

“สิ่งนี้ทำไม่ได้ ข้าต้องไม่พลาดต้นกล้าที่ดีนี้!”

จางเฉียนหลินรีบก้าวเดินไปพร้อมกับถานลู่

“ถานลู่ การแสดงของเจ้าก่อนหน้านี้ยอดเยี่ยมมาก!”

“ขอบคุณสำหรับคำชมขอรับ อาจารย์!”

ถานหลู่ยิ้ม (ความรู้สึกที่ได้รับคำชมนี้ให้ความรู้สึกดีมาก มันจะดีกว่านี้ถ้าคนที่ชมข้าคืออาจารย์ซุน เฮ้อ น่าเสียดายที่เขาไม่ได้เห็นข้าเอาชนะเฟ่ยถง!)

“ถานลู่ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? อาจารย์กำลังคุยกับเจ้า!”

หลี่ป๋อจิ้มแขนของถานลู่ (อาจารย์จางกำลังคุยกับเจ้า ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้ความคิดฟุ้งซ่าน)

"ฮะ? อาจารย์พูดอะไร”

ถานลู่ถาม

จางเฉียนหลินให้ความคิดและรู้สึกว่านักเรียนเหล่านี้ไม่เคยมีประสบการณ์กับวิถีชีวิตของโลก พวกเขาอาจไม่เข้าใจคำใบ้ของเขา เขาจึงพูดเข้าตรงประเด็น

“ถานลู่ ข้าชื่นชมเจ้า ข้าต้องการที่จะรับเจ้าเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของข้า?”

จางเฉียนหลิน สร้างรอยยิ้มที่เป็นมิตรโดยให้ความสนใจกับตาของถานลู่