บทที่ 242 อาจารย์ซุน โปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่าน!

บทที่ 242 อาจารย์ซุน โปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่าน!

หลี่ป๋อและคนอื่นๆ มีสีหน้าที่อิจฉาในทันที นี่คือการรับสมัครโดยมหาคุรุระดับ 1 ดาว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อนาคตของถานลู่จะราบรื่น

“ทุกคนต้องไม่ยอมแพ้ไม่ว่าพวกเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแค่ไหน!”

หลี่ป๋อถอนหายใจอย่างมีอารมณ์

 

เมื่อไม่กี่วันก่อนถานลู่แพ้เฟ่ยถง และข้อเท้าของเขายังได้รับบาดเจ็บกระดูกแตกหัก ทุกคนคิดว่าเขาจบสิ้นแล้วและต้องกลายเป็นคนธรรมดา แต่เขาก็ไม่ท้อถอย และเขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ถานลู่ตกใจเมื่อเขามองไปที่จางเฉียนหลิน

"เจ้าทำได้ดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งความตั้งใจที่จะเผชิญกับความทุกข์ยาก ข้าซาบซึ้งจริงๆ"

จางเฉียนหลินยกย่องด้วยคุณสมบัติดังกล่าว ถานลู่จะประสบความสำเร็จอย่างมากในอนาคต

“อาจารย์จาง ท่านชมข้ามากเกินไป!”

ถานลู่ยิ้มเยาะตัวเอง (ข้าไม่มีเจตจำนงที่แรงกล้าจริงๆ หลังจากที่ข้าพ่ายแพ้เมื่อวันก่อน ข้ารู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังจะพังทลาย ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์ซุนทำให้ความคิดของข้าตรงไปตรงมาและให้คำแนะนำแก่ข้า ข้า' อาจยังคงนอนเน่าอยู่บนเตียง)

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความกตัญญูของเขาที่มีต่อซุนม่อก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ติง!

คะแนนความประทับใจจากถานลู่ +100 คารวะ(1,600/10,000)

จางเฉียนหลินหยุดพูดได้แต่ยิ้มและรอให้ถานลู่ ยอมรับเขาเป็นอาจารย์ ท้ายที่สุด เขาเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาว ถ้าเขารับคัดเลือกมากเกินไปก็จะเป็นอันตราย

ถานลู่เม้มปากและลังเลเล็กน้อย เขาไม่พูดอะไร บรรยากาศจึงเงียบและอึดอัดเล็กน้อย

“ถานลู่ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? อย่าเโง่สิ! โอกาสแบบนี้มีไม่มากนัก!”

หลี่ป๋อแอบดึงแขนเสื้อของถานลู่เตือนเขาเบาๆ

(การปฏิเสธการรับสมัครจากครูอาวุโสเป็นเรื่องหนึ่ง แต่จางเฉียนหลิน เป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาว พ่อของเขายังเป็นรองอาจารย์ใหญ่ของสถาบันจงโจวด้วย หากเจ้ายอมรับเขาเป็นอาจารย์ของเจ้า อนาคตของเจ้าจะสดใส)

ถานลู่เข้าใจสิ่งนี้เช่นกัน อย่างไรก็ตามร่างของซุนม่อยังคงอยู่ในใจของเขา ภาพของซุนม่อที่นั่งข้างกองไฟและให้คำแนะนำยังคงชัดเจน

ถานลู่หายใจเข้าลึกๆ และคำนับจางเฉียนหลิน

(เรียบร้อย!)

จางเฉียนหลินรู้สึกมีความสุขมากและต้องการช่วยประคองถานลู่ขึ้น อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้สิ่งที่ถานลู่พูดทำให้เขาหยุดนิ่งทันที

“อาจารย์จาง ข้าขอบคุณที่ท่านให้เกียรติข้า แต่ข้าเสียใจมาก ข้ามีอาจารย์ที่ข้ายกย่องอยู่ในใจแล้ว”

ถานลู่ปฏิเสธ

หลี่ป๋อและคนอื่นๆ กำลังจะปรบมือและแสดงความยินดีกับถานลู่ แต่เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เขาพูด ราวกับว่ารถนำเที่ยวที่พวกเขาอยู่บนนั้นเบรคฉุกเฉิน พวกเขาไม่เพียงแต่กระเด็นกตกจากรถเท่านั้น แต่ล้อก็เกือบจะทับพวกเขาด้วยเช่นกัน

“ข้าได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?”

“ถานลู่มีความทะเยอทะยานจริงๆ!”

“เข้าใจแล้ว!”

นักเรียนพึมพำกับตัวเอง หากพวกเขาเป็นคนที่แสดงผลงานได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้ พวกเขาก็จะมีความคิดปรารถนาที่จะอยู่ภายใต้ปีกของมหาคุรุระดับ 3 ดาวและเป็นศิษย์ส่วนตัวของพวกเขา

สีหน้าของจางเฉียนหลินไม่ค่อยดีนัก เขาถูกปฏิเสธเพราะอัจฉริยะเช่นนี้?

นี่มันเลวร้ายจริงๆ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีนักเรียนคนอื่นๆ เฝ้าดูอยู่ เขาจึงไม่อาจทำหน้าเขียวคล้ำได้ เขาอยากจะเดินออกไป แต่หลังจากที่นึกถึงการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นของถานลู่ก่อนหน้านี้ เขารู้สึกชื่นชมนักเรียนคนนี้จริงๆ ดังนั้นเขาจึงพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง

“ถานลู่ เจ้ากำลังคิดจะเรียนภายใต้มหาคุรุระดับ 3 หรือ 4 ดาวใช่ไหม? พูดตรงๆ ไม่มีความขาดแคลนอัจฉริยะภายใต้มหาคุรุเหล่านั้น แม้ว่าเจ้าจะยอมรับพวกเขาเป็นอาจารย์ได้สำเร็จ แต่ทรัพยากรและการสนับสนุนที่เจ้าได้รับจะถูกจำกัด อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆ สำหรับข้า ข้าจะทุ่มเทอย่างหนักเพื่อดูแลเจ้าอย่างระมัดระวัง”

เป็นไปไม่ได้ที่มหาคุรุจะมีศิษย์ส่วนตัวเพียงคนเดียว แม้ว่าศิษย์ทุกคนจะเป็นอัจฉริยะก็ตาม

คนที่ยิ่งแข็งแกร่งกว่าจะได้รับทรัพยากรมากขึ้น นี่เป็นวิธีที่ครูที่เก่งที่สุดส่วนใหญ่ดำเนินการเพื่อเผยแพร่ชื่อเสียง

ไม่ใช่ว่าพวกเขาลำเอียง แต่ภายใต้ทรัพยากรและการสนับสนุนจำนวนเท่ากัน ศิษย์ที่ชาญฉลาดมากขึ้นจะได้มีความก้าวหน้าและประสบความสำเร็จที่มากขึ้น ดังนั้นพวกเขาจะได้รับทรัพยากรมากขึ้น

แน่นอน ยิ่งระดับดาวของมหาคุรุสูงเท่าไหร่ สถานะของพวกเขาก็ยิ่งโดดเด่นและแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น จำนวนทรัพยากรที่พวกเขาต้องแจกจ่ายก็จะสูงขึ้นเช่นกัน แม้แต่ทรัพยากรที่แจกจ่ายให้กับศิษย์ที่อ่อนแอที่สุดก็ยังเกินกว่าครูทั่วไป

ในวงการของมหาคุรุ มหาคุรุบางคนเกลียดชังวิธีการแจกจ่ายดังกล่าว พวกเขารู้สึกว่าครูทุกคนควรมองนักเรียนอย่างเท่าเทียมกัน โดยให้คำแนะนำและทรัพยากรในปริมาณที่เท่ากัน อย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์ยังห่างไกลจากความน่าพอใจ

มีหลักการที่แท้จริงประการหนึ่งในโลกนี้: มีเพียงการแข่งขันเท่านั้นที่สามารถกระตุ้นให้ก้าวหน้าได้ ในขณะที่การแบ่งปันที่เท่าเทียมกันจะทำให้แรงบันดาลใจในการแสวงหาความก้าวหน้าลดลง

ประเทศหนึ่งในประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์ด้วยข้อเท็จจริงที่ว่าการแบ่งปันที่เท่าเทียมกันไม่สามารถทำได้ เป็นเพราะความเกียจคร้านเป็นนิสัยที่ไม่ดีที่ทุกคนมี

มหาคุรุรู้สึกว่านักเรียนที่โดดเด่นที่สุดจะได้รับทรัพยากรจำนวนมากที่สุดเป็นรางวัล ในแบบระบบการกระจายแบบปิรามิด ภายใต้ระบบการแข่งขันที่ยุติธรรมเช่นนี้ นักเรียนทุกคนจะพยายามทำงานหนัก

อย่างไรก็ตามไม่ว่ามหาคุรุจะสอนนักเรียนอย่างไร เป้าหมายสุดท้ายก็ยังคงคือการปล่อยให้นักเรียนประสบความสำเร็จ  ในจุดนี้มหาคุรุจะทำอย่างดีที่สุด

ถานลู่ส่ายหัว พูดตามความจริง ด้วยความสามารถของเขามันคงจะสมปรารถนาที่จะให้เขาอยู่ใต้การดูแลของมหาคุรุระดับ 3 ดาว อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจมหาคุรุ 1 ดาวเช่นกัน เป็นเพราะเขารู้สึกว่าด้วยพรสวรรค์ของซุนม่อไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับเขาที่จะรุ่งเรืองขึ้นและกลายเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวเมื่อถึงวัยเดียวกับจางเฉียนหลิน

จางเฉียนหลิน รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถแสดงอารมณ์ที่แท้จริงของเขาต่อหน้านักเรียนได้ เขาพูดว่า 'จงทำงานให้หนัก' แล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

“บัดซบ ข้าต้องขึ้นเป็น 3 ดาวโดยเร็วที่สุด!”

จางเฉียนหลินสาบาน

หลังจากที่เห็นจางเฉียนหลินเดินออกไป หลี่ป๋อก็ยกนิ้วโป้ง

“เจ้าเท่มาก เจ้ายังทนที่จะปฏิเสธการรับสมัครโดยมหาคุรุระดับ 1 ดาวได้!”

“เจ้าต้องการใครเป็นอาจารย์ของเจ้า? อาจารย์จินเหรอ?”

เด็กหนุ่มหนึ่งกอดคอของถานลู่พยายามเกลี้ยกล่อมเขา

“อย่ามองแค่ระดับดาว คนที่ดีที่สุดคืออาจารย์ที่เหมาะกับเจ้าที่สุด”

"ข้าเข้าใจ!"

ถานลู่มีหลายสิ่งหลายอย่างในใจของเขา

หลี่ป๋อและกลุ่มกลับไปที่ค่ายและเล่าเรื่องราวอย่างรวดเร็วว่า ถานลู่เอาชนะเฟ่ยถง ได้อย่างไร เนื่องจากพวกเขาสามารถกดดันสถาบันว่านเต้าซึ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจจากเมืองเดียวกันได้ พวกเขาจึงรู้สึกดีกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ พวกเขาต้องการเพิ่มชื่อเสียงของถานลู่ ทำให้กระบวนการยอมรับครูของเขาราบรื่นขึ้น

พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนร่วมกลุ่มเดียวกันและความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ค่อนข้างดี พวกเขาคงหวังว่าจะได้เห็นถานลู่บรรลุความปรารถนาของเขา

แน่นอน ทุกคนฉลาดมากที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับถานลู่ที่ปฏิเสธการรับสมัครของ จางเฉียนหลิน

ที่ตั้งค่ายไม่ใหญ่นัก และทุกคนก็ได้ยินเรื่องนี้ตั้งแต่หลี่ป๋อและคนอื่นๆ เอะอะกัน ไม่ใช่แค่นักเรียนเท่านั้น แต่รวมถึงครูด้วย ทุกคนดูแปลกใจเล็กน้อยเมื่อมองไปทางถานลู่

ถานลู่ได้รับความสนใจ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคำแนะนำของซุนม่อ

"ใกล้ถึงแล้ว ไปกันเถอะ!"

หลี่ป๋อกระตุ้นเขา

ถานลู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

"ไม่เป็นไร!"

 ถานลู่ลุกขึ้นสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปที่ค่ายของกลุ่มเล็กๆ ของซุนม่อ

"หา?"

หลี่ป๋อตกตะลึง เขาหันศีรษะโดยไม่รู้ตัวและเหลือบมองไปทางกระโจมของจินมู่เจี๋ย จากนั้นเขาก็มองกลับไปที่ถานลู่ (เจ้ากำลังจะไปไหน เจ้ากำลังมุ่งหน้าไปผิดทางหรือเปล่า)

นักเรียนคนอื่นๆ จากกลุ่มเดียวกันทุกคนก็ตกตะลึงเช่นกัน (เขาอยากให้อาจารย์จินเป็นครูของเขาแต่พยายามให้อาจารย์ซุนช่วยพูดให้เขาหรือเปล่า?)

"อาจารย์!"

ถานลู่ขึ้นไปหาซุนม่อ หลังจากยืนอย่างมั่นคงแล้ว เขาก็วางมือทั้งสองข้างค้ำขาทั้งสองข้างและคำนับอย่างเคารพทักทายซุนม่อ

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชนะเฟ่ยถง?”

หลี่จื่อฉีบอกเรื่องนี้กับซุนม่อในทันทีที่นางได้ยิน

“ขอรับ!”

ถานลู่ดูสงบมากแต่โดยผิวเผิน แต่ข้างในมีความสุขอย่างผิดปกติ (ดีจริง อาจารย์รู้ด้วยว่าตอนนี้ข้าเก่งแค่ไหน)

“เจ้าทำได้ดี”

ซุนม่อกล่าวชมเชย

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคำชี้แนะของอาจารย์!”

ถานลู่ไม่ได้พยายามประจบซุนม่อ แต่ชื่นชมเขาจากใจจริง ถ้าไม่ใช่เพราะซุนม่อ เขาคงไม่กล้าที่จะละทิ้งหอกที่สืบทอดมาจากตระกูลของเขาไปตลอดชีวิต ไม่ เขาอาจไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงเรื่องนี้

“ฮึ!”

ถานไถอวี่ถังหน้ามุ่ย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีศิษย์น้องอีกคนหนึ่งในวันนี้

"เจ้ากินข้าวหรือยัง? มาร่วมกับเราไหม?”

ซุนม่อกล่าว

“ข้าวต้มที่ไป่อู่ทำค่อนข้างดี!”

ถานลู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกว่าถ้าเขายังคงลากต่อไป ซุนม่ออาจคิดว่าเขาไม่เด็ดขาด ดังนั้นถานลู่จึงคุกเข่าลงด้วยเสียงอันดัง

“ท่านอาจารย์ โปรดรับข้าเป็นศิษย์ของท่าน!”

หลังจากพูดอย่างนั้นถานลู่คุกเข่าลง ครึ่งหนึ่งในที่ตั้งค่ายของสถาบันจงโจวก็เงียบลง

“ข้าได้ยินมาว่าถานลู่ไปที่ค่ายของสถาบันจงโจว ก่อนหน้านี้และเอาชนะเฟ่ยถงได้!”

“นั่นจะต้องเป็นข่าวปลอมใช่ไหม? ถานลู่ถูกบดขยี้ในการประลองนั้นเมื่อวันก่อน และหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันหลังจากนั้น แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะพุ่งทะยานอย่างมาก มันจะเติบโตได้มากแค่ไหน?”

“พวกเจ้าคิดว่าอาจารย์ซุนจะรับเขาเข้าไปไหม?”

นักเรียนพูดคุยกันด้วยสายตาที่สงสัย

“นี่… นี่…”

หลี่ป๋อ ตกตะลึง นี่คืออะไร?

“เขาทำผิดหรือเปล่า”

“เขาไม่ได้ตั้งใจจะยอมรับอาจารย์จินเป็นอาจารย์ของเขาหรอกหรือ?”

“ทำไมถึงเป็นซุนม่อล่ะ? มีเหตุผลอยู่เบื้องหลังหรือไม่? เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่เพราะคำแนะนำของอาจารย์ซุนที่ทำให้เขาเอาชนะเฟ่ยถงได้ใช่ไหม?”

นักเรียนในกลุ่มเดียวกับถานลู่ก็ตกตะลึงเช่นกันเพราะนี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง

ในขณะที่รู้สึกอิจฉา ตู้เสี่ยวก็มีความสุขกับซุนม่อ ตอนนี้เขาสามารถรับศิษย์คนอื่นได้แล้ว

“ข้าก็จะทำให้ดีที่สุดเช่นกัน!”

เกาเปินให้กำลังใจตัวเอง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะถูกทิ้งห่างจากซุนม่อมากขึ้นเรื่อยๆ

จางเฉียนหลินพักคนเดียวที่ชายขอบของที่ตั้งค่าย เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็ตกตะลึง จากนั้นเขาก็ทุบเนื้อย่างในมือลงบนพื้น

“ไอ้บ้า!”

จางเฉียนหลินโกรธมากจนสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดเผือด ถ้าถานลู่ยอมรับจินมู่เจี๋ยเป็นอาจารย์ของเขา เขาก็สามารถยอมรับผลลัพธ์ได้ แต่ซุนม่อ?

ทำไมต้องเป็นเขา?

จางเฉียนหลินไม่เข้าใจสิ่งนี้

“อาจารย์ หากไม่ได้รับคำแนะนำจากท่าน ข้าคงไม่สามารถเอาชนะเฟ่ยถงได้  ท่านอาจารย์ ข้าต้องการจะรับคำสอนของท่านจริงๆ'

เสียงของถานลู่เต็มไปด้วยความเคารพ หน้าผากของเขาแนบติดอยู่กับพื้น และเขายังคงอยู่ในท่าหมอบกราบ

“อาจารย์น่าทึ่งมาก!”

ลู่จื่อรั่วยิ้มอย่างภาคภูมิใจต่อซุนม่อ

"นี้ไม่ดี!"

หลี่จื่อฉีแอบเหลือบมองซุนม่อ นางเห็นว่าเขาลังเลและรู้ว่าสิ่งต่างๆไม่เป็นไปด้วยดี

“ถานลู่ ลุกขึ้นก่อน!”

ซุนม่อพูดขึ้น เขาไม่สามารถปล่อยให้นักเรียนยังคงคุกเข่าต่อไปได้

"อาจารย์!"

เสียงของถานลู่เริ่มสั่น เป็นเพราะเขาเองก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเช่นกัน

“เจ้าเก่งมาก มิฉะนั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับเจ้าที่จะก้าวหน้าอย่างมากภายในเวลาเพียงไม่กี่วันและเอาชนะนักเรียนคนนั้นจากสถาบันว่านเต้าได้”

ซุนม่อพูดอย่างเคร่งขรึมจริงใจ

“อารมณ์ปัจจุบันของเจ้าต้องตื่นเต้นและดีใจมาก สิ่งนี้จะส่งผลต่อการตัดสินใจของเจ้า เมื่อเจ้าสงบสติอารมณ์ เจ้าค่อยพิจารณาเรื่องของการศึกษาอย่างจริงจัง"

“อาจารย์ ข้าได้คิดทบทวนแล้ว ข้าต้องการเรียนภายใต้คำชี้แนะของท่าน”

ถานลู่ยืนยัน