บทที่ 280 ถ้าเจ้ารักเขา เจ้าควรปล่อยให้เขามีความสุข!

บทที่ 280 ถ้าเจ้ารักเขา เจ้าควรปล่อยให้เขามีความสุข!

ฤดูใบไม้ร่วงก็เหมือนหมอก บางอย่างก็ละลายไม่ได้!

“ข้ารักหร่วนหยวน!”

ไช่ถานคิดด้วยเหตุผลหลายประการ แต่คำพูดที่เขาพูดนั้นเป็นคำตอบที่ง่ายและตรงที่สุด

ซุนม่อขมวดคิ้วแน่นจนบีบปูให้ตายได้ 

 

“รู้มั้ยว่าพูดอะไรออกไป?”

"รู้ขอรับ!"

ไช่ถานฝืนยิ้ม  

“ข้าไม่ต้องการให้นางได้รับอันตราย ข้าหวังว่าอาจารย์จะให้ความปรารถนาของข้ากับข้า!”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วอาการบาดเจ็บของเจ้าล่ะ?”

ซุนม่อถามกลับ

“ในเมื่อเจ้าเดาได้แล้วว่านางคือคนที่วางยาพิษเจ้า ทำไมเจ้าไม่ระวังตัว?”

ไช่ถานเงียบ

“เพราะเจ้ารักนาง?”

ซุนม่ออยากจะพูดจริงๆ ว่า 'น้องชาย เจ้าคือนักเอาใจอันดับหนึ่งในโลก' อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่ขัดแย้งกันของไช่ถานเขาไม่ได้พูด

"ขอรับ!"

ไช่ถานมีรอยยิ้มเยาะเย้ยตนเอง

เมื่อซุนม่อบอกเขาว่าเขาถูกวางยาพิษ ไช่ถานไม่เชื่อ อย่างไรก็ตามเนื่องจากซุนม่อใช้เคล็ดกระตุ้นโลหิตเพื่อล้างพิษให้เขา มันจึงพิสูจน์ว่าซุนม่อพูดถูก

ในเวลานั้น ไช่ถานเริ่มสงสัยหร่วนหยวน เป็นเพราะว่านอกจากนางแล้ว จะไม่มีใครที่มีโอกาสวางยาพิษเขาทั้งๆ ที่มีแรงจูงใจที่จะทำเช่นนั้น

ไช่ถานต้องการพูดเรื่องนี้สองสามครั้งก่อน แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางกังวลในดวงตาของหร่วนหยวนเมื่อนางมองมาที่เขา เขาก็ยอมแพ้ นั่นเป็นเพราะเขารักนาง ระหว่างนางกับความตาย เขาเลือกความตายดีกว่า

“ในเมื่อเจ้าเลือกหร่วนหยวนแล้ว ทำไมเจ้าถึงยังอยากมารักษาตัว?”

ซุนม่อไม่ยอมให้ไช่ถานลุกขึ้น

“ข้าไม่ยินยอมพร้อมใจที่จะยอมรับสิ่งนี้!”

ไช่ถานเปิดปากของเขา

“หลังจากที่ข้าถูกวางยาพิษ พลังการต่อสู้ของข้าก็ลดลงอย่างรวดเร็วจนถึงขั้นที่ข้าพ่ายแพ้จางเหยียนจง และต้องกระเด็นออกจากโถงประลอง ในช่วงเวลานี้ ข้าเคยเห็นคนดูถูกเหยียดหยามมากเกินไป และผู้คนต่างชื่นชมยินดีในความโชคร้ายของข้า ข้าสัมผัสได้ถึงความเย็นชาและความอบอุ่นจากอารมณ์ของมนุษย์ ดังนั้นข้าจึงไม่ต้องการเห็นคนเหล่านั้นดูถูกข้าแสดงท่าทางพึงพอใจอีกต่อไป และข้าก็ไม่ต้องการให้ผู้ที่กังวลห่วงใยในตัวข้ารู้สึกผิดหวังไปด้วย”

เรื่องล่าสุดของไช่ถานในไม่ช้าก็จะกลายเป็นปีศาจภายในใจของเขา

“แผนการในอนาคตของเจ้าคืออะไร?”

เสียงของซุนม่อเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

“เจ้าจะลากต่อไปหรือไม่”

ไช่ถานเงียบเพราะเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

“ทำไมเจ้าไม่เล่าเรื่องระหว่างเจ้ากับหร่วนหยวนให้ข้าฟังล่ะ”

ซุนม่อถอนหายใจและรำพึงในใจ 'ข้าเป็นหมาโสด ข้าไม่มีทางเข้าใจความรักของเจ้าสองคนเลยจริงๆ'

“เรารักกันมาตั้งแต่เด็ก!”

ขณะที่ไช่ถานจมลงในความทรงจำ ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า สีหน้าและน้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมากจนเหมือนกับน้ำพุอุ่นๆ ที่สามารถชำระจิตใจของผู้คนได้

แม้แต่คนหูหนวกก็สามารถรับรู้ได้ถึงความรักที่ไช่ถานมีต่อหร่วนหยวน

ไช่ถานและหร่วนหยวนต่างก็มีความสุขในวัยเด็ก ในความทรงจำของเขา เขาไม่สามารถเข้ากับเด็กคนอื่นๆ ได้เมื่อตอนที่เขายังเด็กมักจะถูกคนอื่นรังแกตามท้องถนนเสมอ ในเวลานั้นหร่วนหยวนจะเป็นคนปกป้องเขา เป็นหร่วนหยวนเอาไม้เท้าและขู่เด็กๆ ที่ตีไช่ถานเพื่อช่วยเขา

“ตั้งแต่เรายังเด็ก ไม่ว่านางจะได้ของดีอะไรมาก็ตาม นางจะแบ่งปันให้ข้าเสมอ”

ไช่ถานยิ้ม

ซุนม่อเงียบไปขณะที่เขาฟังต่อไป หลังจากได้ยินความทรงจำ เขาก็สรุปได้เพียงว่านี่คือความรัก

“อาจารย์ ข้าเชื่อว่าหร่วนหยวนรักข้าจริงๆ ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้นางทำเช่นนี้ ในที่สุดนางก็จะยอมแพ้อย่างแน่นอน”

ไช่ถานโขกศีรษะกับพื้นขอร้องซุนม่ออย่างจริงใจให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ

“ถ้านางไม่ยอมแพ้ล่ะ”

ซุนม่อโกรธมาก

“ข้าเชื่อใจนาง!”

น้ำเสียงของไช่ถานสามารถตัดเหล็กได้ หลังจากที่เขาคุยกับซุนม่อ ปมในใจของเขาก็คลายออก ถูกต้อง ไม่สำคัญว่าเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่เขารักหร่วนหยวนก็เพียงพอแล้ว

“ถ้านางหวังให้ข้าเป็นคนธรรมดา ข้าจะไปกับนางและเราจะใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาไปตลอดชีวิต!”

“เจ้าไม่ต้องการที่จะมีชื่อเสียงเหรอ?”

ซุนม่อถาม

“ข้าต้องการ!”

ไช่ถานยิ้ม

“อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ในการมีชื่อเสียงของข้าก็เพื่อหร่วนหยวนเช่นกัน ข้าหวังว่าทุกคนจะอิจฉานางเมื่อนางแต่งงานกับข้า”

ซุนม่อจะพูดอะไรได้อีก

“ท่านอาจารย์ โปรดอวยพรให้ข้าด้วยเถิด!”

ไช่ถานโขกศีรษะกราบ

“เจ้ารู้ไหมว่าศักยภาพของเจ้าสูงมาก? หากเจ้าฝึกฝนหนัก  ไม่ควรมีปัญหาใดๆ สำหรับเจ้าในการก้าวเข้าสู่ขอบเขตอายุวัฒนะหรือแม้กระทั่งขอบเขตในตำนาน”

ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์ นั่นก็ไม่ผิด ค่าศักยภาพของไช่ถานนั้นสูงมาก คนอย่างเขาช่างหายากยิ่งนัก

“หากปราศจากหร่วนหยวน แม้ว่าข้าจะมีชีวิตอยู่ถึงหนึ่งหมื่นปี ชีวิตก็ไม่มีความหมาย”

คำตอบของเขาไม่ลังเลเลย

“เหลวไหล!”

ซุนม่อคำราม เขาคว้าถ้วยชาและทุบมันต่อหน้าไช่ถาน

ปัง

ถ้วยชาแตก

“ข้าขอโทษ ข้าสร้างปัญหาให้อาจารย์!”

ไช่ถานโค้งคำนับสามครั้งด้วยความเคารพ หลังจากนั้นเขาลุกขึ้นและออกจากบ้านพัก

ฝนในฤดูใบไม้ร่วงให้ความรู้สึกเย็นเล็กน้อยเมื่อฝนตกลงมาบนใบหน้าของเขา

“คราวหน้าจะไม่มาที่นี่เพื่อรบกวนอาจารย์ดีกว่า!”

สีหน้าของไช่ถานอ้างว้าง หลังจากที่เขาเดินออกไปได้ประมาณหลายสิบเมตร เขาก็ได้ยินเสียงเรียก

“อย่าลืมกลับมาทำการรักษาอีกห้าวันให้หลัง!”

ไช่ถานก้มศีรษะลง จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจากใบหน้าของเขา เขาทำให้อาจารย์ซุนผิดหวังอย่างแท้จริง!

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก ไช่ถาน +100 กระชับมิตร (345/1,000)

.........

ในบ้านพักซุนม่อเปิดประตูห้อง ที่มุมห้องนอน หร่วนหยวนนั่งอยู่ตรงนั้น นางกอดเข่าด้วยแขนของนาง ฝังหัวของนางไว้ข้างในขณะที่นางร้องไห้อย่างน่าสังเวช

“เจ้าควรจะได้ยินคำพูดของไช่ถาน”

ซุนม่อไม่มีอารมณ์

หร่วนหยวนสะอื้นรู้สึกว่านางได้ทำความผิดที่ให้อภัยไม่ได้

“เมื่อเจ้ารักเขา เจ้าควรเชื่อใจเขา เจ้ารู้สึกว่าพรสวรรค์ของเจ้าทำไม่ได้และเจ้าไม่คู่ควรกับเขา นั่นเป็นเพียงมาตรฐานของเจ้าและคนส่วนใหญ่ จากมุมมองของข้า เจ้าคู่ควรกับเขา!”

ซุนม่อเทน้ำหนึ่งแก้ว

“ในหัวใจของไช่ถาน เหตุผลที่เขารักเจ้าไม่เคยเป็นเพราะพรสวรรค์ เจ้าคิดกับคนรักของเจ้าอย่างตื้นเขินเกินไป”

ร่างกายของหร่วนหยวนสั่น ทันใดนั้นนางก็รู้สึกถึงความกระจ่างแจ้ง

“ไม่มีใครสามารถรับประกันอนาคตได้ เกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าตกหลุมรักผู้ชายที่ดีกว่านี้”

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก

"มันเป็นไปไม่ได้!"

หร่วนหยวนส่ายหัว

“อย่ามั่นใจนัก ข้าจะถามคำถามเจ้า เจ้าเคยจินตนาการว่าหลิ่วมู่ไป๋ตกหลุมรักเจ้าหรือไม่?”

คำถามของซุนม่อนั้นยุ่งยากมาก

หร่วนหยวนตกตะลึงเพราะนางเคยคิดเรื่องนี้มาก่อน หลิ่วมู่ไป๋โดดเด่นเกินไป โดยพื้นฐานแล้ว นักเรียนหญิงทุกคนในสถาบันจงโจวจินตนาการว่าเขาเป็นคู่รักในฝันของพวกนาง

ซุนม่อพูดจากก้นบึ้งของหัวใจ ดังนั้น คำแนะนำอันล้ำค่าจึงถูกเปิดใช้งาน

แสงสีทองส่องลงมา ให้ความรู้สึกอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์จากฤดูใบไม้ผลิ

หร่วนหยวนมีสีหน้าครุ่นคิด

“อย่าคิดมาก ความรักนี้ก่อกำเนิดความเยาว์วัยอันสวยงามจากพวกเจ้าทั้งสอง ขอเพียงแต่สัมผัสได้ถึงความหวานแห่งรักในบัดนี้ก็พอ”

หลังจากที่ซุนม่อพูด เขาก็ออกจากห้องไป เขาได้พูดทุกอย่างที่จำเป็นต้องพูด ผลจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา!

(พูดถึงเรื่องนั้น ข้าคือหมาโสดที่คอยให้คำแนะนำเรื่องความสัมพันธ์จากมุมมองของข้า นี่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้าเหรอ?)

ซุนม่อรู้สึกว่าโลกนี้เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ไม่กี่นาทีต่อมาซุนม่อก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือน

ติง! คะแนนความประทับใจจากหร่วนหยวน +100 กระชับมิตร (200/1,000)

.....

ฝนในฤดูใบไม้ร่วงยังคงโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง ฝนตกมาสามวันแล้ว

ไช่ถานเดินออกจากหอพักและเห็นหร่วนหยวนหยิบร่มที่ทำจากกระดาษน้ำมันรอเขาอยู่

"ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่? เจ้าควรพักผ่อน; มิฉะนั้นอาการของเจ้าจะแย่ลง!”

ไช่ถานรีบเดินเข้ามาหา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยคำตำหนิ แต่มีความกังวลมากกว่านั้น

"ไปกันเถอะ แคกๆ!"

หร่วนหยวนกอดแขนของไช่ถาน ในช่วงสองสามวันนี้ นางล้มป่วยเพราะความรู้สึกผิด การตำหนิตัวเอง และความไม่สบายใจของนาง วันนี้นางรู้สึกดีขึ้นเท่านั้น

ทั้งสองคนออกจากโรงเรียน พวกเขาเดินช้าๆ ไปตามถนนท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย

ไช่ถานอยากจะถามว่าพวกเขาจะไปไหน แต่หลังจากรู้สึกว่าหร่วนหยวนเอนศีรษะของนางอิงไหล่ของเขา เขายิ้มและกอดนาง

ตราบใดที่หร่วนหยวนอยู่เคียงข้างเขา ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนก็ไม่สำคัญ!

ครู่ต่อมา ทั้งสองเข้าไปในบ้าน

“นั่งก่อนสิ!”

หร่วนหยวนจากไป หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงหม้อกระทบกันในครัว

“ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”

ไช่ถาน ตามนางเข้าไปข้างใน

“ข้าว่าข้าบอกให้เจ้านั่งก่อนได้ไหม?”

หร่วนหยวนขมวดคิ้ว

"ให้ข้าช่วยเจ้า!"

ไช่ถานพับแขนเสื้อขึ้น

"ทุกอย่างปกติดี!"

หร่วนหยวนผลักไช่ถานออกจากครัว นางตั้งใจจะไม่ปล่อยให้เขาช่วย

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารสี่จานและซุปหนึ่งจานก็พร้อมและวางลงบนโต๊ะ ไช่ถานเหลือบมองไปที่จาน ตาของเขาเปียกเล็กน้อย ทั้งหมดนี้เป็นอาหารโปรดของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงครั้งแรกที่หร่วนหยวนทำ วันนั้นยังเป็นวันที่ฝนตกในฤดูใบไม้ร่วงอีกด้วย

หร่วนหยวนจึงเทเหล้าสองถ้วย นางถือถ้วยในมือและเหลือบมองไช่ถานอย่างจริงจัง นางพร้อมที่จะบอกความจริงกับเขา

“ไช่ถาน ข้า…”

“อาหารที่เจ้าปรุงมีรสชาติแย่มาก!”

ไช่ถานลิ้มรสคำหนึ่งและดึงจานหนึ่งมาไว้ข้างหน้าเขา

“เพื่อไม่ให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานจากรสชาติที่ไม่ดี ข้าตัดสินใจกินมันทั้งหมดแทนเจ้า”

“ไช่ถาน…”

หร่วนหยวนขมวดคิ้ว

"มันเพียงพอแล้ว สี่จานกับซุปเดียวก็พอ!”

ไช่ถาน เอียงศีรษะและมองไปที่หร่วนหยวน เมื่อเห็นว่านางยังต้องการจะพูด เขาก็รีบเข้าไปจูบนางที่ริมฝีปากทันที ในใจของเขาหร่วนหยวนจะเป็นพี่สาวที่สมบูรณ์แบบที่ปกป้องเขาเสมอ เขาไม่อยากได้ยินคำขอโทษของนาง หร่วนหยวนร้องไห้ นางรู้ว่าไช่ถานทำเช่นนี้เพราะเขาไม่ต้องการได้ยินคำขอโทษจากนาง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่เขาก็ยังคิดแทนนาง

ผ่านไปนาน ริมฝีปากของทั้งคู่ก็แยกจากกัน

“พี่หยวน เจ้ายังดูงดงามมากเมื่อยามร้องไห้นะ!”

ไช่ถานมองไปที่หร่วนหยวน เขาอดโน้มตัวเข้าไปจูบอีกครั้งไม่ได้

"น่ารำคาญ! ข้าคิดว่าเจ้าตกลงที่จะไม่เรียกข้าว่าเป็นพี่หยวนอีกต่อไปใช่ไหม?”

หร่วนหยวนต่อยไช่ถานเบาๆ เมื่ออายุได้ 10 ขวบ ไช่ถานกล่าวว่าเขาต้องการเป็นคนที่สามารถแบกฟ้าและดินไว้บนไหล่ของเขาได้ เขาไม่ต้องการให้หร่วนหยวนปกป้องเขาอีกต่อไปและเขาจะปกป้องนางแทน นับจากนั้นเป็นต้นมา เขาเปลี่ยนวิธีการพูดกับนาง เขาไม่ได้เรียกนางว่า 'พี่หยวน' อีกต่อไป

"ข้าผิดไปแล้ว ข้าได้ค้นพบว่าข้ายังต้องการให้เจ้าดูแลข้าในชีวิตนี้ ดังนั้นพี่หยวนข้าจะต้องรบกวนเจ้า”

ไช่ถานยิ้มและกอดหร่วนหยวน

“อย่าทิ้งข้าไปนะ!”

“ข้าจะไม่!”

หร่วนหยวนกอดไช่ถาน นางได้แยกแยะความคิดของนางออก นางคงจะสนุกกับเวลาที่นางใช้ร่วมกันกับไช่ถาน ถ้าเขาต้องการทิ้งนางในอนาคต นางก็คงจะอวยพรให้เขาไปดี

ถ้านางรักเขา นางควรปล่อยให้เขามีความสุข!

“อาจารย์ซุน ขอบคุณที่หยุดข้าจากการทำผิดร้ายแรง ขอบคุณที่รักษาความรักของข้าไว้!”

หร่วนหยวนพึมพำ

ติง!

คะแนนความประทับใจจากหร่วนหยวน +100 เป็นมิตร (300/1,000)

ไช่ถานก็รู้สึกมีอารมณ์เช่นกัน ตอนนี้เขาคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ หร่วนหยวนเปลี่ยนไปมากในปีนี้ นางมีความกังวลอีกมากมายและคงจะกังวลว่าเขาจะทิ้งนางไป เป็นเรื่องน่าขันที่เขาไม่ได้ค้นพบเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เขาจะแสดงความกังวลต่อนางมากขึ้น

“อาจารย์ซุน ขอบคุณที่ทำให้พี่หยวนที่ข้ารักชอบกลับไปเป็นตัวตนเดิมของนาง”

ไช่ถานจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างและได้กลิ่นหอมจากผมของหร่วนหยวน เขารู้ว่าช่วงเวลาแห่งความเศร้าโศกได้สิ้นสุดลงแล้ว