บทที่ 290 สั่งซื้อซองยาอย่างบ้าคลั่ง กำไรมหาศาล!

บทที่ 290 สั่งซื้อซองยาอย่างบ้าคลั่ง กำไรมหาศาล!

หลังจากที่รู้ว่าลูกสาวของนางไม่ได้ฆ่าใคร แม่ของเซี่ยหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางไม่ต้องกังวลว่าจะฝังศพไว้ที่ใด

“ซื้อซองยาเหรอ?”

 

มารดาของเซี่ยหยวนรู้สึกว่าลูกสาวของนางอาจเจอคนหลอก ซองยาอะไรจะแพงถึง 3,000 ตำลึง? อย่างไรก็ตาม นางก็ยังสนับสนุนอย่างไม่มีเงื่อนไขสำหรับลูกสาวของนาง และได้ถอนเงินทั้งหมดออกจากธนาคารในวันรุ่งขึ้นทันที และส่งไปให้นาง

ในเช้าวันที่สาม เซี่ยหยวนถือตั๋วแลกเงินและรีบตรงไปที่ห้องพยาบาล ระหว่างทางไปที่นั่น นางได้พบกับหลี่ฟาง

“เอ๊ะ? อาจารย์เซี่ย ผิวพรรณของเจ้าดูสดใสดีจริง!"

หลี่ฟางพูดติดตลก  

“เจ้าพบเจอความรักหรือเปล่า?”

“ข้าไม่ได้เจอความรัก แต่ข้าเจอยักษ์!”

เซี่ยหยวนหยอกล้อ นางอารมณ์ดีเป็นธรรมดา นางไม่เพียงแต่ฝึกฝนได้ก้าวหน้าเท่านั้น แต่นางยังไม่ได้เสีย 3,000 ตำลึงอย่างเปล่าประโยชน์อีกด้วย

พูดตามตรงเซี่ยหยวนซื้อแค่ซองยาขนาดยักษ์เพราะนางต้องการอุดหนุนอันซินฮุ่ย นางเตรียมพร้อมที่จะเสียเงิน ในท้ายที่สุดนางไม่คิดว่าผลของยาจะดีขนาดนี้

"หา?"

หลี่ฟางรู้สึกประหลาดใจ

“ให้ข้าบอกเจ้าว่าผลของซองยานั้นน่าประทับใจเกินไป มันสามารถอัญเชิญยักษ์ได้จริงๆ สมกับที่เป็นสูตรยาบรรพบุรุษที่สืบทอดมาจากตระกูลของอาจารย์ใหญ่อัน!”

เซี่ยหยวนมองไปรอบๆ คนอื่นไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ มิฉะนั้นคู่แข่งจะเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน

"หา? ยักษ์อะไร”

หลี่ฟางมีใบหน้าที่ตกตะลึง จิตใจของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ (อาบน้ำแล้วอัญเชิญยักษ์มา ไม่กลัวโดนทำร้ายเหรอ?)

เซี่ยหยวนรีบอธิบาย เมื่อนางเห็นว่าหลี่ฟางยังคงทำหน้าสงสัยอยู่ นางจึงดึงมือนางโดยตรง

“คุยกันระหว่างเดิน!”

ทั้งสองเข้าไปในอาคารสำนักงานและขึ้นไปที่ชั้นสอง น่าแปลกที่หลายคนเข้าคิวกันแล้ว และทุกคนเป็นครูจากสถาบันจงโจว

“คนเยอะมาก!”

หัวใจของเซี่ยหยวนเต้นแรง (ในกรณีนั้น ซองยาคงขายหมดเมื่อถึงตาข้าใช่ไหม?)

ครูเหล่านี้มีอายุมากกว่านาง และทุกคนต่างก็มีความรู้สึกที่มีต่อสถาบันจงโจว ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มใจอย่างยิ่งที่จะแบ่งเงิน 3,000 ตำลึงในตอนนั้น ในท้ายที่สุด พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าผลจะมหัศจรรย์มาก

หลังจากที่พวกเขาใช้เงินไปเมื่อวานนี้ พวกเขาก็มาเข้าคิวในวันนี้เพื่อซื้อซองยาขนาดยักษ์เพิ่ม

“อาจารย์หวัง เจ้าใช้มันด้วยเหรอ”

"ใช่เลย เอวของข้าเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน และข้าจะรู้สึกเจ็บหากนอนราบนานเกินไป แต่หลังจากใช้ซองยานี้ ข้ารู้สึกว่าคุณภาพการนอนหลับของข้าเมื่อคืนดีมาก”

อาจารย์หวังไม่เพียงแต่หลับสบายเท่านั้น เขาได้ไปเที่ยวที่หอคณิกาหนิงเซียงและพักอยู่ทั้งหมดสองชั่วโมงเมื่อคืนนี้ 'สังหาร' หญิงคณิกาอย่างเข้มข้นจนนางร้องขอความเมตตา

“ซองยาขนาดยักษ์นี้ช่างศักดิ์สิทธิ์จริงๆ!”

"ถูกต้อง แค่ยักษ์ที่ดูหล่อเหลาปรากฏตัวก็คุ้มกับเงิน 3,000 ตำลึงแล้ว!”

 (หล่อและแข็งแรง? เจ้ามีสุนทรียภาพแบบไหน?)

มหาคุรุพูดคุยกัน แต่ไม่นานต่อมาพวกเขาไม่มีอารมณ์จะพูดอีกต่อไปและขมวดคิ้วแทน พวกเขากำลังจ้องมองไปที่ทางเข้าของห้องพยาบาล ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวล

คราวนี้มหาคุรุมาเตรียมการและนำเงินมาเพียงพอเพื่อซื้อห่อยา ดังนั้นมหาคุรุทุกคนที่จากไปก่อนหน้านี้จึงถือกล่องไม้สองสามกล่องติดตัวไปด้วย

“เอ่อ อาจารย์อู๋ มีกันกี่กล่อง?”

อาจารย์หวังสังเกตเห็นอาจารย์อู๋ที่เขาคุ้นเคย เขารีบถามคำถามในขณะที่เขายังคงต้องการที่จะรักษาเอวที่ไม่ดีของเขาก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังหาคณิกาหนิงเซียงเพื่อเริ่มต้น 'การสังหารหมู่'

“เหลือไม่มากแล้ว!”

ริมฝีปากของอาจารย์อู๋กระตุก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าซองยานี้แพงเกินไป เขาต้องการล้างสต๊อกทั้งหมดจริงๆ

จำนวนคนเข้าคิวลดลงเรื่อยๆ

เซี่ยหยวนและหลี่ฟางกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ นี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับหลี่ฟาง ตอนนี้ความลังเลของนางไม่ได้อยู่ที่ว่านางควรจะซื้อมันหรือไม่ แต่อยู่ที่ว่านางจะสามารถซื้อได้หรือไม่?

“เฮ้อ จะดีแค่ไหนหากข้าซื้อเก็บเพิ่มอีกสองสามซองก่อนหน้านี้”

หลี่ฟางถอนหายใจและมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียดาย

ในที่สุดก็ถึงคิวของพวกเขา

“ให้ข้าสิบ!”

ก่อนที่ผู้ช่วยจะพูดเซี่ยหยวนก็ร้องออกมาอย่างไม่อดทนและดึงเงินออกมา 30,000 ตำลึงและส่งเงินไปให้

“ข้าต้องการห้า ไม่ สาม!”

หลังจากที่หลี่ฟางพูด นางตรวจสอบกระเป๋าของนาง

“เอ่อ ข้าขอจ่ายเงินตอนบ่ายได้ไหม?

“ขออภัยจริงๆ มีซองยาน้อยเกินไป เราไม่รับเงินเชื่อ”

ผู้ช่วยยิ้มแสดงสีหน้าว่าอยากจะช่วยแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

“ฝากให้ข้าหน่อยได้ไหม? ข้าจะถอนเงินเดี๋ยวนี้”

หลี่ฟางเริ่มกังวลเล็กน้อย

“ห้า ข้าต้องการห้า!”

หลี่ฟางมักจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย และเงิน 15,000 ตำลึงเป็นเงินจำนวนมาก นางต้องการซื้อเพียงสามชิ้นเพื่อลอง แต่จากรูปลักษณ์ของสิ่งต่างๆ ในตอนนี้ นางเปลี่ยนใจ

“ที่รัก ข้าขอโทษ เราได้รับคำแนะนำจากอาจารย์อันว่าคนที่อยู่ที่นี่จะได้รับความสำคัญในการซื้อซองยาก่อน!”

ผู้ช่วยมีสีหน้าขอโทษ

ความหมายของอันซินฮุ่ยนั้นง่ายมาก บรรดาผู้ที่มาที่นี่เพื่อซื้อซองยาขนาดยักษ์เป็นผู้สนับสนุนนางและสถาบันจงโจว ในกรณีนั้นนางควรจัดหาให้คนเหล่านี้ก่อนเป็นธรรมดา

หลังจากที่เซี่ยหยวนได้รับกล่องไม้ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเริ่มแนะนำ

“อาจารย์หลี่ อย่าเสียเวลาที่นี่อีกต่อไป รีบไปเบิกเงิน!”

เมื่อหลี่ฟางเห็นว่าผู้ช่วยไม่ขยับเขยื้อน นางทำได้เพียงรีบกลับบ้านเพื่อเอาเงิน เมื่อนางกลับมาอีกครั้ง นางโชคดีที่ทันคลื่นสุดท้ายและซื้อได้สองห่อ

ผู้ช่วยบอกว่าซองยาขายหมดแล้ว

“ในกรณีนั้น ยาชุดต่อไปจะมาเมื่อใด?"

ครูบางคนไม่พอใจ (นี่จะหมายความว่าข้าเสียเวลาต่อคิวเปล่าเปล่าเนี่ย? ในการซื้อนี่ ข้ายังลาพักงานไปครึ่งวันเลยด้วยซ้ำ!)

“อาจารย์ที่รัก เราขอโทษจริงๆ เรายังไม่รู้ เราต้องรอคำแนะนำของอาจารย์ใหญ่อัน!”

ผู้ช่วยก็ทำอะไรไม่ถูก

“เอ่อ อาจารย์ฟง เจ้าซื้อสิบถุงแล้วใช่ไหม ขายให้ข้าสักชิ้นได้ไหม?”

“โอ้ อาจารย์จวง ข้าตั้งใจจะแจกให้คนอื่น ของส่วนตัวของข้าไม่เพียงพอ!”

อาจารย์ฟงยักไหล่และเผยรอยยิ้มที่จนใจ

อันที่จริง เขาไม่มีแผนจะให้พวกเขาไป ท้ายที่สุดนี่เป็นรายการที่ยอดเยี่ยม เขาอาจจะคิดถึงมันหลังจากที่เขาเพลิดเพลินกับซองยามากพอแล้วเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขามีเงินไม่พอ เขาต้องการซื้อเพิ่มอีกสิบถุงจริงๆ

(เฮ้ย อาจารย์จวง เจ้าจะโทษข้าที่เห็นแก่ตัวไม่ได้หรอก ความสัมพันธ์ของเราก็แค่คนรู้จักธรรมดาๆ)

.......

ในสำนักงานอาจารย์ใหญ่ อันซินฮุ่ยกำลังฟังรายงานของผู้ช่วยสองคน

“ขายหมดแล้วเหรอ?”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ อันซินฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้านางอย่างตกตะลึง ถ้าไม่ใช่เพราะนางจ้องไปที่หีบใบใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยตั๋วแลกเงิน นางก็ไม่มีทางจะเชื่อได้

อันซินฮุ่ยเคยทดสอบผลการรักษาของซองยาขนาดยักษ์มาก่อน แต่ไม่ว่าจะมีอะไรดีแค่ไหน ก็ต้องใช้เวลา ปล่อยให้ความนิยมก่อตัวขึ้นก่อนที่จะระเบิดออกมา

อันซินฮุ่ยคาดการณ์ว่าหลังจากที่อาจารย์ซื้อซองยาแล้ว พวกเขาคงจะใช้มันแล้วหารือถึงผลกระทบซึ่งกันและกัน ข่าวสารเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็จะผ่านปากต่อปากและสร้างชื่อเสียงที่ดีและแข็งแกร่งซึ่งนำไปสู่ผู้ซื้อ ส่วนของที่ขายหมดน่าจะใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ ใครจะคาดคิดว่าทั้งหมดจะถูกขายหลังจากผ่านไปสามวัน?

“ซองยาขนาดยักษ์ราคา 3,000 ตำลึง พวกเขาไม่เห็นคุณค่าของเงินของพวกเขาหรือ”

อันซินฮุ่ยไม่เข้าใจ ปัจจุบันครูใช้จ่ายเงินดุเดือดไม่เบาจริงๆ!

“อาจารย์ใหญ่ ที่จริงจำนวนมหาคุรุที่มาซื้อซองยามีไม่มากนัก แต่ครูทุกคนจะซื้ออย่างน้อยสองสามห่อ มีแม้กระทั่งคนที่ซื้อ 100 ซองในครั้งเดียว!”

ผู้ช่วยรายงาน.

“100?”

อันซินฮุ่ยสูดอากาศหนาวเหน็บ นั่นหมายถึงเงิน 300,000 ตำลึงไม่ใช่หรือ? เงินจำนวนนี้เพียงพอที่จะทำให้สถาบันจงโจวดำเนินงานได้เป็นเวลาหนึ่งเดือน

ในไม่ช้าอันซินฮุ่ยก็เข้าใจเหตุผล

ผลของซองยายักษ์นั้นดีเกินไป ดังนั้นหลังจากที่มหาคุรุได้ใช้ไปแล้ว ปฏิกิริยาแรกของพวกเขาก็คือการกักตุนสินค้า เมื่อข่าวนี้แพร่กระจายออกไป กระแสการซื้ออย่างบ้าคลั่งก็เริ่มต้นขึ้นอย่างแน่นอน แม้ว่าอันซินฮุ่ยจะไม่เพิ่มราคา มันจะไม่ง่ายสำหรับพวกเขาที่จะซื้อมัน แม้ว่าจะมีสถานะเป็นมหาคุรุก็ตาม

ด้วยเหตุนี้ซองยาจึงขายหมดอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะเจ้าสองคนทำงานหนักมาก พวกเจ้าสามารถไปที่แผนกการเงินและรับเงินคนละ 1,000 ตำลึง!”

อันซินฮุ่ยให้รางวัลแก่ผู้ช่วยสองคนแล้วก้มหน้าทำบัญชี ยิ่งนางนับมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกปีติมากขึ้นเท่านั้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางโดยไม่ตั้งใจ

คราวนี้พวกเขาเตรียมห่อยาขนาดยักษ์ไว้ทั้งหมด 10,000 ห่อ ในที่สุดยาทั้ง 10,000 ก็ถูกขายหมดภายในสามวัน 30 ล้านเนื่องจากยอดขายเพิ่งเข้าบัญชี!

“โอว~ 30 ล้านตำลึง?”

อันซินฮุ่ยขยี้ตา รู้สึกไม่อยากเชื่อ หลังจากนั้นนางก็นับอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาด ผลรวมมีจำนวนมหาศาลมาก

หลังจากหักทุน 5 ล้านตำลึงและมอบกำไร 40% ให้กับซุนม่อ สถาบันยังคงได้รับผลกำไร 15 ล้าน

หนึ่งนั้นสามารถพูดได้ว่าสถาบันจงโจวกำลังจะมีปีที่ดี

และจุดที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดคือนี่เป็นเพียงผลิตภัณฑ์ชุดแรกที่จะทดสอบตลาด ชุดที่สองจะพร้อมในอีกครึ่งเดือนต่อมา ในเวลานั้นพวกเขาสามารถทำกำไรได้มากขึ้น

“เรารวยแล้ว!”

อันซินฮุ่ยเอนหลังพิงเก้าอี้และถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

สถานการณ์ทางการเงินของสถาบันจงโจวนั้นแย่มาก ตลอดสามปีที่ผ่านมาอันซินฮุ่ยใช้ชีวิตที่ยากลำบากมาโดยตลอด โดยพยายามเจียดเงินให้เพียงพอ แค่จ่ายเงินเดือนให้พนักงานทุกเดือนถือเป็นค่าใช้จ่ายมหาศาลสำหรับนาง

 เพื่อประหยัดเงินอันซินฮุ่ยกินแต่ผักดองเป็นเวลา 2 เดือนติดต่อกันและกินซาลาเปา แม้ว่าจะเป็นเหมือนการดับไฟด้วยน้ำเพียงถังเดียว แต่นางก็สามารถประหยัดเงินได้

นอกจากนี้ อันซินฮุยไม่เคยซื้อเสื้อผ้าใหม่เลยตลอดสามปีที่ผ่านมา นางยังต้องทำงานเป็นครูพิเศษส่วนตัวในตอนกลางคืนสำหรับทายาทของตระกูลที่ร่ำรวยและทำให้นางต้องบากหน้าเพื่อขอความช่วยเหลือทางการเงิน

ตอนนี้ ช่วงเวลาแห่งความยากลำบากนี้ได้สิ้นสุดลงในที่สุด

“ขอบคุณนะ เสี่ยวม่อม่อ!”

อันซินฮุ่ยยกมือขึ้นปาดน้ำตา นางไม่อยากร้องไห้ แต่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้ว สามปีนี้เป็นเหมือนนรกสำหรับนาง นางไม่อยากจำมันแม้แต่วินาทีเดียว

ติง!

คะแนนความประทับใจจาก อันซินฮุ่ย +1,000 ความเคารพ (1,670/10,000)

ซุนม่อตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ได้รับการแจ้งเตือน

“1,000 คะแนนความประทับใจ? เกิดอะไรขึ้นกับอันซินฮุ่ย?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหม? แต่ไม่นานต่อมาเขาก็รู้เหตุผล นี่เป็นเพราะอันซินฮุ่ยมาหาเขา

“เสี่ยวม่อม่อ ซองยายักษ์ขายหมดแล้ว!”

อันซินฮุ่ยส่งหีบใหญ่ให้ซุนม่อ

“นี่คือส่วนหนึ่งของผลกำไรของเจ้า มีทั้งหมด 10 ล้านตำลึงอยู่ที่นี่ เจ้าควรทำการนับ!”

"โอ้?"

ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขารู้ว่าซองยาขนาดยักษ์จะขายดี แต่เขาไม่คิดว่ามันจะขายดีถึงขนาดนี้

“ข้าได้ตรวจสอบแล้ว จำนวนครูที่มาซื้อซองยาชุดแรกไม่ถึง 1 ใน 10 ของครูทั้งหมดในโรงเรียน หากพวกเขาทั้งหมดมาซื้อ เราจะทำกำไรได้อย่างแน่นอน ในอนาคต พวกเราจะสามารถเป็นหนึ่งในพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในจินหลิงได้อย่างแน่นอน”

อันซินฮุ่ยยิ้ม ในเวลานั้นนางจะทำเตียงจากธนบัตรแล้วนอนหนุน

"ฮะฮะ!"

ซุนม่อยิ้ม เขาไม่สงสัยในคำพูดของอันซินฮุ่ยเพราะถือเป็นธุรกิจที่มีเอกลักษณ์ และธุรกิจที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวก็สามารถสร้างรายได้มหาศาล ลองคิดดูว่าบริษัท โคคาโคลาทำรายได้เท่าไหร่ทุกปี? แม้ว่าเป๊ปซี่จะเป็นคู่แข่งของพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังมีรายได้มหาศาลอยู่ดี

การขาย 'เครื่องดื่มที่มีไขมัน' ไม่ใช่เรื่องตลกเลย

อย่างไรก็ตาม ซองยาขนาดยักษ์นั้นคล้ายกับไวอากร้ามากกว่า แม้ว่าจะเป็นเพียงยาเม็ดสีน้ำเงินเพียงเล็กน้อย แต่รายได้ต่อปีจากการขายก็น่าตกตะลึงอย่างมาก

แน่นอน ถ้าสถาบันจงโจวยังอยู่ในสภาพทรุดโทรม ธุรกิจนี้คงอยู่ได้ไม่นานเพราะพวกเขาไม่สามารถรักษาใบสั่งยาได้

“เสี่ยวม่อม่อ ขอบคุณเจ้านะ!”

อันที่จริงแล้ว อันซินฮุ่ยมีหลายอย่างที่นางอยากจะพูด อย่างไรก็ตาม เมื่อนางพูด คำพูดทั้งหมดของนางถูกรวมเป็นสี่คำนั้น

แสงแดดในฤดูใบไม้ร่วงฉายลงมาบนใบหน้าซีดของอันซินฮุ่ยทำให้นางดูเหน็ดเหนื่อยมากขึ้น แต่วันนี้นางกลับมีความรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและผ่อนคลาย ความกังวลซึ่งมักจะติดอยู่ระหว่างคิ้วของนาง ในที่สุดก็หมดไป