บทที่ 294 กำเนิดอัจฉริยะ

บทที่ 294 กำเนิดอัจฉริยะ

เหยียนลี่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าทุกคนต้องมีพิธีกรรมในชีวิตเท่านั้นจึงจะสามารถประสบความสำเร็จได้

แต่จะทำอย่างไร?

ตัวอย่างเช่น เราควรทานอาหารมื้ออร่อยทุกวันจันทร์ หรือควรเปลี่ยนสาวจีบทุกๆ สามเดือน ถ้าแฟนของใครดีพอ คนๆ หนึ่งสามารถเก็บนางไว้ได้อีกสองเดือน แต่ไม่เกินครึ่งปี ท้ายที่สุด ไม่ว่าผู้หญิงจะสวยขนาดไหน ก็คงเบื่อที่จะนอนกับนางมากเกินไป

ทุกครั้งที่เหยียนลี่คุยโวเกี่ยวกับแนวคิดเหล่านี้ในหอพัก ผู้คนมากมายจะรายล้อมเขาและฟัง ท้ายที่สุดเหยียนลี่ก็ดูดีและมาจากตระกูลที่ร่ำรวย เขายังเป็นนักพูดที่ไพเราะและเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเกี้ยวพาราสีผู้หญิง

นักเรียนชายโสดส่วนใหญ่จะรู้สึกพึงพอใจเมื่อได้ยินเขาพูดเพียงเล็กน้อย

ชีเซิ่งเจี่ยไม่เคยสนใจ นั่นมันพิธีกรรมบ้าอะไรเนี่ย? เขาไม่ต้องการมัน แม้ว่าวันนี้จะเป็นการทดสอบของโถงประลอง เขาก็ยังเหมือนเดิม

“อาชี การทดสอบของโถงประลองคือวันนี้ใช่ไหม?”

หวังฮ่าวยืดเหยียดตัวเองและขดตัวลึกเข้าไปในผ้าห่มขณะที่เขาถาม

“อืม!”

ชีเซิ่งเจี่ยพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้น เราจะตามไปเชียร์เจ้าทีหลัง!”

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนกัน แต่หวังฮ่าวจะไม่ไปเชียร์ชีเซิ่งเจี่ยก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน นอกเหนือจากความจริงที่ว่า ชีเซิ่งเจี่ยจะไม่สามารถชนะได้ เขาไม่ได้มีความสำคัญในแง่ของการเชื่อมต่อ

แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆ แตกต่างกัน ไม่เพียงแต่ชีเซิ่งเจี่ยเอาชนะเผิงว่านลี่และเข้าร่วม โถงประลอง เท่านั้น แต่เขายังผ่านการทดสอบอย่างต่อเนื่องเป็นครั้งที่สองและอยู่ใน โถงประลองเป็นเวลาครึ่งปี

ตอนนั้นประทับใจมาก!

เมื่อหวังฮ่าวออกไป เขาจะพูดว่าเพื่อนของเขามาจากโถงประลอง และเขาจะได้หน้าทันที

เหตุผลที่สำคัญที่สุดก็คือชีเซิ่งเจี่ยอยู่ใกล้กับซุนม่อ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาต้องอยู่ภายใต้โปรแกรมการฝึกพิเศษในช่วงหลัง หัตถ์จับมังกรโบราณที่ทุกคนต้องการสัมผัสแต่ทำไม่ได้ ชีเซิ่งเจี่ยสามารถเพลิดเพลินกับมันได้ทุกๆสองถึงสามวัน

นี่เป็นแรงบันดาลใจให้เกิดความอิจฉาในหัวใจของทุกคนอย่างแท้จริง

"รอข้าด้วย!"

โจวชี่หันหลังและลงจากเตียง เขาเริ่มแต่งตัว

“ข้าก็จะไปเหมือนกัน!”

"ไปด้วยกัน หอพักของเรามีสมาชิกโถงประลอง ไม่ใช่เรื่องง่าย ชีเซิ่งเจี่ย เจ้าต้องชนะวันนี้!”

เพื่อนร่วมหอคนอื่นๆ ก็ลุกออกจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงโกลาหล

เหยียนลี่นอนอยู่บนเตียง ศีรษะของเขาถูกผ้าห่มคลุมขณะที่เขาแสร้งทำเป็นหลับ อย่างไรก็ตามเขาโกรธมากในหัวใจของเขา (ไอ้บ้านนอกที่ไม่มีเงินไม่มีหน้าตาและความสามารถ ทำไมเขาถึงโด่งดังกว่าข้าล่ะ?)

ในอดีต เหยียนลี่เป็นคนที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในหอพักนี้ แต่ตอนนี้ ชีเซิ่งเจี่ย เข้ารับตำแหน่งแทน

“ซุนม่อจะต้องตาบอด!”

 เหยียนลี่พึมพำกับตัวเองเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เขารู้สึกว่าถ้าซุนม่อแนะนำเขาแทน ความสำเร็จของเขาจะสูงกว่าของชีเซิ่งเจี่ย

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะดังขึ้น

"ใครกัน?"

หวังฮ่าวเปิดประตู

“ข้าขอถามได้ไหมว่า ชีเซิ่งเจี่ยอยู่ที่นี่หรือไม่?”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อทุกคนเห็นว่าเขาสวมชุดเครื่องแบบของสถาบันจงโจว ที่มีซับในสีเงิน 6 ขีดที่คอเสื้อ ทุกคนก็รู้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่จากชั้นปีที่ 6 ดังนั้นพวกเขาจึงรีบลุกขึ้น

นี่เป็นการแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโส

“ข้าเซิ่งเจี่ย!”

ชีเซิ่งเจี่ยโดดเด่น

“สวัสดี ข้าชื่อถังหมิง”

ถังหมิงพูด หลังจากได้ยินชื่อนี้ คนในหอพักก็ตกตะลึง แม้แต่เหยียนลี่ที่ห่มผ้าก็อดไม่ได้ที่จะโผล่หัวของเขาและมองดู

ถังหมิงนักเรียนปีหก อันดับ 13 ในโถงประลอง แม้ว่าอันดับของเขาจะไม่อยู่ในสิบอันดับแรก แต่เขาก็มีชื่อเสียงมาก นี่เป็นเพราะว่าถังหมิงเก่งมากด้วยดาบที่ว่องไว ในแง่ของวิชาดาบ ว่ากันว่ามาตรฐานของเขาเป็นหนึ่งในสามอันดับแรกของโรงเรียน

ทำไมบุคคลในตำนานถึงมองหาชีเซิ่งเจี่ย?

“ขออภัยที่มาเยี่ยมกะทันหัน อภัยให้ข้าด้วย!”

ถังหมิงยิ้ม

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีกระถางต้นไม้ที่อาจารย์ซุนม่อมอบให้เป็นรางวัล ข้าสงสัยว่าเจ้าตัดใจได้หรือไม่?”

ไม้กระถาง?

ทุกคนมองไปที่ด้านข้างเตียงของชีเซิ่งเจี่ย

ทุกคนเคยเห็นไม้กระถางมาก่อน นับตั้งแต่ชีเซิ่งเจี่ยได้รับมา เขาก็เก็บมันไว้ใกล้ตัวเขา ไม่ว่าจะเป็นเวลาอาหารหรือเข้าส้วม เขาจะต้องแน่ใจว่ามันอยู่ใกล้เขาทุกวัน

"ข้าขอโทษ!"

ชีเซิ่งเจี่ยส่ายหัว

“อย่ารีบร้อนที่จะปฏิเสธ ข้ายินดีจ่ายเป็นเงิน 10,000 ตำลึงเพื่อซื้อมัน!”

ถังหมิงให้ราคา

โหว

เมื่อได้ยินราคานี้ ทุกคนในหอพักก็หายใจหอบและมีสีหน้าไม่เชื่อ หลังจากนั้น ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างเมื่อมองดูต้นไม้ในกระถาง นี่เป็นเพียงพืชธรรมดา ด้วยเงินเพียง 1 ตำลึง เจ้าสามารถซื้อได้สิบหม้อจากร้านขายดอกไม้

“ถังหมิงบ้าหรือเปล่า”

หวังฮ่าวเดา

เหยียนลี่รู้สึกอิจฉาทันที ชีเซิ่งเจี่ยกำลังจะได้โชคลาภ ไอ้บ้าเอ๊ย (ทำไมเจ้าไม่ไปตายซะ?)

 “ข้าขอโทษ นี่คือสิ่งที่อาจารย์ซุนมอบให้ข้า ข้าไม่ขาย!”

 ชีเซิ่งเจี่ยปฏิเสธเขาโดยไม่ลังเล

“ฮะฮะ ผู้ชายคนนี้มันโง่จริงๆ!”

เหยียนลี่ รู้สึกสนุกสนานในทันที

“15,000 ตำลึง!”

ถังหมิง ให้ราคาอื่น

“สหายชี ข้าต้องการซื้อต้นไม้กระถางจริงๆ”

ชีเซิ่งเจี่ย ยังคงส่ายหัว

“20,000!”

ถังหมิงกัดฟันของเขา นี่เป็นราคาสูงสุดที่เขาสามารถจ่ายได้

“สหายชี  ในอนาคตเจ้าสามารถมองหาข้าได้ไม่ว่าเจ้าจะเจอปัญหาอะไร ข้าสามารถต่อสู้ให้เจ้าและให้คำแนะนำแก่เจ้าได้!”

เพื่อนร่วมหอพักของเขาเริ่มอิจฉาในทันที แม้ว่าผู้เชี่ยวชาญอย่างถังหมิงจะไม่ใช่อาจารย์ แต่การมีเขาเป็นคู่ซ้อมและรับคำแนะนำจากเขาย่อมช่วยในการฝึกฝนอย่างแน่นอน

(เจ้าต้องไม่ตกลง!)

เหยียนลี่สวดอ้อนวอนอย่างเงียบๆ เขาไม่อยากเห็นชีเซิ่งเจี่ยร่ำรวย

"ข้าเสียใจ."

ชีเซิ่งเจี่ยไม่สนใจเรื่องทั้งหมดนี้ นอกจากผลอันทรงพลังของการรวบรวมวิญญาณแล้ว แม้จะเป็นเพียงไม้กระถางธรรมดาก็ตาม แต่สิ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่อาจารย์ซุนมอบให้เขา ชีเซิ่งเจี่ยจะไม่ขายมัน

“สหายชี จากความสัมพันธ์ของเจ้ากับอาจารย์ซุน เจ้าสามารถขอให้เขามอบอีกกระถางให้เจ้าได้ มันจะง่ายเหมือนการดื่มน้ำ ทำไมเจ้าไม่ขายสิ่งนี้ให้ข้าและรับ 20,000 ตำลึง? ครอบครัวของเจ้าจะไม่สามารถสร้างรายได้แม้ว่าพวกเขาจะทำงานมาทั้งชีวิตก็ตาม”

ถังหมิงโน้มน้าว

เขาไม่ได้คาดหวังว่าชีเซิ่งเจี่ยจะยังสามารถทนได้  แม้ว่าจะเผชิญกับสิ่งล่อใจที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ บรรดาผู้ที่รู้เกี่ยวกับพลังรวบรวมวิญญาณในกระถางคือนักเรียนทุกคนที่ไปสัญจรในทวีปทมิฬ หลังจากที่พวกเขากลับมา พวกเขาไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ

แน่นอน พวกเขามีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัว และนั่นเป็นเพราะพวกเขาต้องการที่จะลองดูว่าพวกเขาจะได้รับไม้กระถางรวบรวมวิญญาณจากซุนม่อหรือนักเรียนคนใดคนหนึ่งของเขา ถ้าจำนวนคนที่รู้เรื่องนี้เพิ่มขึ้น แสดงว่าจะมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นไม่ใช่หรือ?

ลูกพี่ลูกน้องของถังหมิงอยู่ในกลุ่มที่เคยไปเยือนทวีปทมิฬ ในการประชุมครั้งหนึ่ง เขาได้เปิดเผยโดยไม่ได้ตั้งใจ นี่คือเหตุผลที่ถังหมิงมาที่นี่ในวันนี้เพื่อตามหาชีเซิ่งเจี่ย

“ข้าไม่สามารถขายให้เจ้าได้ ทำไมไม่ลองไปถามอาจารย์ซุนดูล่ะ? เขาเป็นคนดีมาก!”

 ชีเซิ่งเจี่ยเสนอแนวคิด ถังหมิงฝืนยิ้มอย่างขมขื่น (เจ้าคิดว่าซุนม่อยังเป็นครูฝึกหัดที่ไม่มีนัยสำคัญอยู่หรือเปล่า ตอนนี้เขามีชื่อเสียงมากและมักจะถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มนักเรียนเสมอ)

โดยทั่วไปแล้วถังหมิงไม่สามารถหาโอกาสพูดคุยกับซุนม่อคนเดียวได้ ด้วยผู้คนมากมายรอบซุนม่อ ทำให้เขาไม่สะดวกที่จะพูด ยิ่งกว่านั้นเขายังกังวลว่าเขาจะรบกวนซุนม่อ ดังนั้นถังหมิงจึงเลือกทำสิ่งต่างๆ ในทางอ้อม

“ถ้าเจ้าเปลี่ยนใจ เจ้าสามารถมองหาข้าได้ตลอดเวลา!”

ถังหมิงจากไปอย่างจนใจ

“อาชี! เกิดอะไรขึ้นกับไม้กระถางนี้?”

ความอยากรู้อยากเห็นของหวังฮ่าวนั้นยิ่งใหญ่มากจนสามารถฆ่าเสือได้

เพื่อนร่วมหอคนอื่นๆ ก็มองด้วยความอยากรู้

“อาจารย์ซุนวาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณบนใบของต้นไม้ในกระถางนี้”

ชีเซิ่งเจี่ยเป็นคนซื่อสัตย์ เขาไม่เคยคิดที่จะโกหกเพื่อนร่วมหอพักมาก่อน นอกจากนี้เขารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ดีและสามารถช่วยเผยแพร่ชื่อเสียงของซุนม่อได้ ดังนั้นเมื่อเขาพูดน้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความเคารพและบูชา

"อา? อักขรยันต์รวบรวมวิญญาณบนใบไม้?”

"ล้อเล่นใช่ไหม? ความสำเร็จนี้เป็นสิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้หรือไม่?

"ที่ไหน? ขอข้าดูหน่อย!"

เพื่อนร่วมหอพักกลุ่มหนึ่งก็เข้ามารุมล้อมทันที แม้แต่เหยียนลี่ก็กระโดดลงจากเตียงและเอียงคอเพื่อดู

แท้จริงแล้วบนใบขนาดเท่าเล็บมือของต้นนี้ มีอักขรยันต์วิญญาณจารึกไว้บนใบแต่ละใบ

“สวรรค์ของข้า มันเป็นความจริง!”

นักเรียนทุกคนตกใจ

“พวกเจ้าไม่ได้พบหรือว่าพลังปราณวิญญาณในหอพักนั้นหนาแน่นขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน? แล้วพวกเจ้าก็นอนหลับได้ดีขึ้นด้วยใช่ไหม?”

ชีเซิ่งเจี่ยหัวเราะ

“แม้แต่อาโจวก็หยุดกรนในทุกวันนี้!”

 "อา? อย่างนั้นหรือ”

นักเรียนชายคนหนึ่งประหลาดใจ

“ใช่ เจ้าไม่รู้หรือว่าเราพยายามจะผล็อยหลับเร็วกว่าเจ้ามาตลอด? หากเราตื่นขึ้นโดยบังเอิญในตอนกลางคืน เราแทบจะไม่สามารถกลับไปนอนต่อได้”

โจวชี่บ่นทั้งน้ำตา

เสียงกรนของโจวชี่ดังมากจนแม้แต่คนข้างๆ ก็ยังได้ยิน

"ขอโทษ!"

โจวชี่รู้สึกอับอายมาก

“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมข้าถึงรู้สึกว่าอาการตอนนี้ดีขึ้นมาก ข้ายังรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของข้าดีขึ้น นี่คือเหตุผล!”

หวังฮ่าวรู้แจ้งเมื่อความอิจฉาปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา หากเขามีต้นไม้ในกระถาง ความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นเร็วขึ้นอย่างแน่นอน ใช่ไหม?

(เฮ่ย เสียใจตลอดชีวิตจริงๆ ที่ข้าพลาดรับอาจารย์ซุนเป็นอาจารย์ส่วนตัวของข้า!)

“อิงจากอะไร? ข้าด้อยกว่าชีเซิ่งเจี่ยในด้านใด?”

เหยียนลี่อิจฉาจนสีหน้าของเขาดูน่าเกลียด

“ข้าไปก่อนนะ!”

ชีเซิ่งเจี่ยเก็บของของเขา จากนั้นเขาก็ถือไม้กระถางและเตรียมจะจากไป

“เดี๋ยวก่อน เราไปกันเถอะ!”

 เพื่อนร่วมหอพักกลุ่มหนึ่งรีบสวมเสื้อผ้าของพวกเขาและเบียดเสียดกันรอบๆ ชีเซิ่งเจี่ยและพาเขาไป ในหอพักเหยียนลี่เป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เนื่องจากทุกคนรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับชีเซิ่งเจี่ยไม่ดี พวกเขาคงไม่ขอให้เขาไปด้วย

“ไอ้บ้า!”

เหยียนลี่โกรธมาก เขาคว้าหมอนแล้วโยนลงบนพื้น (เมื่อก่อน ตอนที่ข้าเลี้ยงอาหารพวกเจ้า พวกเจ้าไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้กับข้าเลย!)

(ทำไม่ได้เลย ต้องหาโอกาสไปรับใช้อาจารย์ซุน)

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากเหยียนลี่ +50 กระชับมิตร (170/1,000)

ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้ยินคำชมจากเพื่อนร่วมหอพักของเขา อาจารย์ซุนเป็นคนที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น (โชคดีที่ข้าเริ่มมองหาอาจารย์ซุนเพื่อขอคำแนะนำในคืนนั้น นั่นคือจุดเปลี่ยนของชีวิตข้า)

“ไม้กระถางที่มีมูลค่า 20,000!”

ชีเซิ่งเจี่ย สัมผัสใบของต้นไม้เล็กๆ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกตัญญูและบูชาซุนม่อ

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากชีเซิ่งเจี่ย +100 ความคารวะ (1,902/10,000)

นอกโถงประลอง นักเรียนกำลังรออยู่ในจัตุรัสสาธารณะ

“ดูเร็ว นี่มันไช่ถาน!”

"อา? ข้าคิดว่ามีคนบอกว่าเขาใช้ไม่ได้แล้วเหรอ? ทำไมเขาถึงยังอยู่ที่นี่เพื่อเข้าร่วมการทดสอบ?”

“ข้าได้ยินมาว่าเขาแพ้นักเรียนปีหนึ่ง เฮอะ เขาทำพวกเรานักเรียนปีสามเสียหน้าจริงๆ!”

“หึ พูดเบาๆ หน่อย อย่าให้คนอื่นได้ยินเรื่องนี้!”

"เจ้ากลัวเหรอ? เจ้านั่นพิการอยู่แล้วและมีชื่อเสียงที่ว่างเปล่าเท่านั้น ตอนนี้ข้าสามารถทุบหัวสุนัขของเขาได้ด้วยมือเดียว!”

ในหมู่นักเรียน บางคนกำลังสำรวจไช่ถาน ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน

ผู้มีชื่อเสียงของโถงประลอง อดีตอัจฉริยะ…ไช่ถานเคยโด่งดังมากมาก่อน แต่ตอนนี้เขาเป็นแค่ตัวตลก

คนเหล่านั้นที่ดุไช่ถานเป็นนักเรียนชั้นปีที่ 3 ทั้งหมด ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยปฏิบัติต่อไช่ถานเป็นบุคคลสำคัญแห่งปี เขาเป็นอัจฉริยะที่สามารถท้าทายฟางเยี่ยนใครจะรู้ว่าเขาถูกนักเรียนปีหนึ่งขยี้อย่างน่าสังเวช? เขาเพียงแค่โยนหน้าและศักดิ์ศรีของปีที่ 3 ทิ้งไปทั้งหมด

ตอนนี้ ปีที่สามทั้งหมดกลายเป็นตัวตลกขบขันของสถาบัน

เป็นเรื่องหนึ่งหากรุ่นพี่คนอื่นหัวเราะเยาะพวกเขา อย่างไรก็ตาม แม้แต่รุ่นน้อง ก็เลิกเคารพพวกเขา ใครจะทนได้ล่ะทีนี้

ทุกคนเกลียดชังไช่ถานเพราะเขาเป็นคนที่ทำลายศักดิ์ศรีของปีที่สาม (เจ้าเป็นผู้นำในปีที่สาม แต่เจ้ายังไม่สามารถเอาชนะนักเรียนปีแรกได้ เจ้าทำให้เราเสียหน้าหมดแล้ว!)

"มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด!"

เมื่อได้ยินการสนทนา สีหน้าของหร่วนหยวนก็ซีดลงและนางก็เต็มไปด้วยการตำหนิตนเอง

“ไม่ ความแข็งแกร่งของข้าไม่เพียงพอเอง!”

ไช่ถานปลอบคนรักสาวของเขา สีหน้าของเขาสงบ แต่เขาให้คำปฏิญาณในใจอย่างเงียบๆ (วันนี้ข้าจะทวงคืนความรุ่งโรจน์ของข้าในอดีตคืนมา!)

การจับสลากเริ่มขึ้นจูถิ่งยังคงเป็นผู้จัดงาน

“ทุกคนเข้าคิวเร็วๆ โปรดอย่าทำให้โกลาหล พวกที่ไม่เชื่อฟังจะถูกไล่ออกและสูญเสียคุณสมบัติในการต่อสู้!”

จูถิ่งเข้มงวดมาก นักเรียนไม่กล้าที่จะเมินเขา ทุกคนเข้าคิวและเชื่อฟังเหมือนลูกหลานของเขา

จูถิ่งยืนอยู่ด้านข้าง เขาสนุกกับฉากประเภทนี้มาก อย่างไรก็ตาม เขาตกใจหลังจากได้เห็นไช่ถาน (ขยะอย่างเจ้ามาทำอะไรที่นี่ เจ้ารู้สึกว่าความอัปยศที่เจ้าได้รับไม่เพียงพอหรือไม่)

“จูถิ่ง!”

ไช่ถานทักทาย

“อืมม!”

จูถิ่งบ่นตอบ หลังจากนั้นเขาก็ดุ

“พวกที่อยู่ข้างหน้า ได้โปรดขยับเร็วขึ้น หยุดลากเท้าของเจ้า เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? มันก็แค่จับสลาก ทำไมพวกเจ้าทำเหมือนกำลังอธิษฐานต่อพระพุทธเจ้า? ถ้าไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ทำไมทุกคนมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก? รีบเร่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!”

เมื่อเห็นว่าจูถิ่งไม่ต้องการที่จะสนทนากับเขาต่อไป ไช่ถานมีรอยยิ้มเยาะเย้ยตนเองบนใบหน้าของเขา (เดี๋ยวก่อน ข้าจะทำให้ทุกคนเห็นข้าในมุมมองใหม่)

ออด

ในอีกด้านหนึ่ง กลุ่มคนของหวังฮ่าวกำลังรอที่โถงประลอง เพื่อเปิดประตู

(อาชีนั้นทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างแท้จริงด้วยก้าวเดียว!) หวังฮ่าวรู้สึกอิจฉา เพราะพวกเขาไม่ใช่คนจากโถงประลอง พวกเขาทำได้แค่รอข้างนอกถ้าพวกเขาต้องการเชียร์ชีเซิ่งเจี่ยก็ต้องเข้าไปพร้อมกับผู้ท้าชิง

“พวกเจ้าคิดว่าอาชี มีพรสวรรค์จริงๆหรือ?”

โจวชี่งงงวย ถ้าอาชีชนะครั้งแรกเพราะโชคเข้าข้าง ก็ถือว่าแข็งแกร่งถ้าเขาชนะสองครั้งจะใช่ไหม?

มีผู้ท้าชิงประมาณ 1,000 คน และพวกเขาทั้งหมดมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมสมรภูมิรบ อย่างไรก็ตาม โจวชี่และเพื่อนร่วมหอพักคนอื่นๆ ไม่มีความกล้าแม้แต่จะจับฉลาก พวกเขารู้ว่าพวกเขาจะแพ้อย่างแน่นอนหากพวกเขามุ่งหน้าสู่การต่อสู้

“ข้ารู้สึกว่านอกเหนือจากอาชีทำงานหนักมาก พรสวรรค์ของเขานั้นธรรมดาจริงๆ!”

หลังจากที่อาโจวพูดทุกคนก็เงียบ (อันที่จริง ทุกคนคิดในสิ่งเดียวกัน พรสวรรค์ของชีเซิ่งเจี่ยนั้นธรรมดา เจ้าตาบอดหรือเปล่า เห็นได้ชัดว่าแย่มาก ตกลงไหม?)

ชีเซิ่งเจี่ยเคยคิดที่จะลาออกจากโรงเรียนเนื่องจากความสามารถของเขาต่ำกว่าคนอื่นมาก อย่างไรก็ตามซุนม่อฝืนดึงเขากลับขึ้นมา

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อาจารย์ซุนก็น่าประทับใจจริงๆ เขาสามารถหล่อเลี้ยงขยะให้เป็นสมาชิกของโถงประลองได้

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากกลุ่มนักเรียน +300

“จะธรรมดาหรือไม่ วันนี้เราจะรู้กัน หลังจากดูการต่อสู้ไปแล้ว”

หวังฮ่าวขัดจังหวะ

"ถูกต้อง หากอาชียังคงชนะในวันนี้ ข้าจะเลี้ยงอาหารทุกคนที่จุ้ยเซียนเหลา!”

โจวชี่ไม่เชื่อ

"ไปกันเถอะ เราควรตรวจสอบว่าใครเป็นคู่ต่อสู้ของอาชี”

มีผู้ท้าชิงมากมายที่สบถด่าในจัตุรัสสาธารณะคร่ำครวญถึงความโชคร้ายของพวกเขาขณะที่พวกเขาโยนไม้ออกไป หากพวกเขาดึงฝ่ายตรงข้ามที่อยู่ในอันดับ 30 อันดับแรกของ โถงประลอง พวกเขาจะแพ้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม บางคนยิ้มอย่างมีความสุขเพราะคู่ต่อสู้ที่พวกเขาดึงเข้ามาอยู่ในอันดับท้ายๆ

มีหมายเลขและชื่อระบุไว้บนแผ่นไม้ ดังนั้นจึงง่ายที่จะตรวจสอบว่าพวกเขาได้คู่ต่อสู้คนใด

เมื่อซุนม่อมาถึง ก็เป็นการต่อสู้คู่ที่ 12 สำหรับการทดสอบของโถงประลองแล้ว

ซุนม่อกวาดสายตาไปรอบๆ มีคนมากเกินไปและเขาไม่เห็นชีเซิ่งเจี่ย อย่างไรก็ตามชีเซิ่งเจี่ยมาถึงแล้วเพราะซุนม่อได้รับคะแนนความประทับใจหลายครั้งเมื่อเช้านี้และแหล่งที่มาควรเป็นเพื่อนร่วมหอพักของชีเซิ่งเจี่ย

“ท่านอาจารย์ ดูเร็วๆ นี่คือไช่ถาน เขาขึ้นไปบนแท่นแล้ว!”

ลู่จื่อรั่วร้องเรียก

 [1] อาโจว และ โจวชี่ เป็นคนละคนกัน