บทที่ 512 ซุนม่อ ขอโทษ!

บทที่ 512  ซุนม่อ ขอโทษ!

แม้แต่หุ่นดินก็คงโกรธ นับประสาอะไรกับคนที่มีบุคลิกแบบซุนม่อ หลังจากที่ หนีจิ้งถิงกำหนดเป้าหมายหลายครั้ง เขาก็รู้สึกเดือดดาลและตอบโต้ด้วยวาจา

“ถ้าเจ้ามีบางอย่างคิดเห็นเกี่ยวกับข้า เจ้าสามารถท้าทายข้าได้อย่างเปิดเผย หยุดใช้สถานะของเจ้าเพื่อกดขี่คนอื่น มหาคุรุระดับ 3 ดาวจะน่าประทับใจขนาดไหนกันเชียว”

 

เมื่อเสียงของเขาจางหายไป ความโกลาหลครั้งใหญ่ก็ดังขึ้นในหอหลินเจียง

แขกรับเชิญมองซุนม่อด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ แล้วเขาเผชิญหน้ากับมหาคุรุระดับสามดาวต่อหน้าสาธารณะจริง ๆ เหรอ?

ต้องรู้ว่าเก้าแคว้นให้ความสำคัญกับการเคารพอาจารย์มากกว่าจีนโบราณ ให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีของผู้อาวุโสและผู้ที่อายุน้อยกว่า มันเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้อาวุโสจะสั่งสอนผู้ที่มีอายุน้อยกว่า แต่จริงๆ แล้วซุนม่อกลับพูดเถียงกลับ

“อาจารย์ซุน โปรดระวังคำพูดของเจ้า!”

หลี่จื่อซิ่งกล่าวตำหนิ

“เป็นไปได้ไหมว่าในสายตาของเจ้า แม้แต่มหาคุรุระดับสามดาวก็ยังไม่สามารถยืนอยู่บนเวทีได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะกล่าวสอนเจ้าได้"

“อย่าบังคับให้ข้าสวมหมวก ข้าเคารพมหาคุรุที่มีดาวสูง แต่ข้อกำหนดเบื้องต้นคือมหาคุรุที่มีดาวสูงนั้นประสบความสำเร็จและมีพรสวรรค์ที่คู่ควรแก่การเคารพของข้า!”

ซุนม่อจ้องมองหนีจิ้งถิง

“สำหรับคนผู้นี้ ข้าไม่เห็นสิ่งใดที่คู่ควรกับเขาเลยในตอนนี้!”

"บังอาจ!"

หนีจิ้งถิงคำราม

“อาจารย์หนีโปรดทำตัวให้เหมาะสม!”

อันซินฮุ่ยพูด

“จากมุมมองของข้า มหาคุรุระดับ 3 ดาวไม่ได้เป็นอะไรมาก ซุนม่อจะสามารถไปถึงตำแหน่งนั้นได้ภายในสองปีเป็นอย่างน้อย”

“ฮ่าฮ่า เจ้าประเมินเขาสูงเกินไปจริงๆ!”

หลี่จื่อซิ่งเย้ยหยัน

“อันดับหนึ่งของการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาว คนที่ทำลายสถิติร้อยปีได้สำเร็จ องค์ชายหลี่ ข้าขอถาม คนๆ นั้นเป็นอัจฉริยะได้ไหม?”

อันซินฮุ่ยถามกลับ

"เอ๊ะ!"

หลี่จื่อซิ่งตกตะลึง ใครจะกล้าพูดว่าคนแบบนี้ไม่ใช่อัจฉริยะ แม้แต่ผีก็ไม่เชื่อ

“อาจารย์หนี ข้าขอถามเรื่องนี้หน่อยได้ไหมตอนที่เจ้าเข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาว ผลการสอบของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ท่านได้คะแนนสูงกว่าซุนม่อหรือเปล่า?”

อันซินฮุ่ยถามต่อไป

สีหน้าของหนีจิ้งถิง เต็มไปด้วยความลำบากใจ แต่เขาโต้แย้งว่า

“ชุดของข้าเป็นการรวมตัวกันของอัจฉริยะ การทดสอบนั้นยากเป็นพิเศษ!”

“อาจารย์หนี อย่าไร้ยางอายได้ไหม ข้อสอบปีนี้ คือข้อสอบยากที่สุดในรอบ 50 ปี!”

กู้ซิ่วสวินก็เริ่มพูดออกมาว่า

"ถ้าเจ้ายังไม่ต้องการยอมรับ เราสามารถไปตรวจสอบเรื่องนี้กับประตูเซียนได้!"

หือ~

แขกรับเชิญปลื้มปริ่ม นี่คือการแสดงที่ยิ่งใหญ่มาก!

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาคิดถึงตัวตนของหลี่จื่อซิ่ง ทุกคนก็เข้าใจ พวกเขาได้ยินมาว่าองค์ชายหลี่เป็นผู้สนับสนุนลับของสถาบันว่านเต้า จากรูปลักษณ์ของเหตุต่างๆ สิ่งนี้จะต้องเป็นเรื่องจริง

เยี่ยหรงป๋อต้องการพูดบางอย่างอย่างยุติธรรม แต่เขาถูกเฉาเสียนห้าม

“อาจารย์หนี ข้าอาจจะอวดดีไปถามเจ้าว่าอายุเท่าไหร่ก่อนที่เจ้าจะได้คุณสมบัติระดับ 3 ดาว”

อันซินฮุ่ยถามต่อไป

"ฮึ่ม"

หนีจิ้งถิงปฏิเสธที่จะตอบ

“ตอนนี้ซุนม่ออายุเพียง 20 ปี แม้ว่าเขาจะใช้เวลาสิบปีเพื่อให้ได้คุณสมบัติระดับ 3 ดาว เขาก็ยังเร็วกว่าเจ้า!”

อันซินฮุ่ยหัวเราะอย่างเย็นชา

ถ้าอันซินฮุ่ยยกย่องกู้ซิ่วสวิน หรือแม้แต่หลิ่วมู่ไป๋ คนอื่นๆ ก็จะเย้ยหยันด้วยความดูถูกเหยียดหยาม แต่เมื่อนางยกย่องซุนม่อ ใครจะกล้าโต้แย้ง?

แม้ว่าพวกเขาจะอยากเห็นนางทำตัวโง่เง่าเพราะทำผิด แต่พวกเขาก็ต้องรอสิบปีก่อน

“อาจารย์หนี พูดถึงความสำเร็จแล้วเราอยู่เพื่อให้ความรู้แก่ผู้อื่นและช่วยให้เด็กๆ ประสบความสำเร็จในชีวิตและทำให้พวกเขามีคุณค่าในชีวิต แล้วเจ้าล่ะ ข้าได้ยินข่าวลือว่าเจ้าไม่ได้รับการจ้างงานจากโรงเรียนใดๆ ”

ซุนม่อถาม

ใบหน้าของหนีจิ้งถิงเขียวคล้ำ

ในฐานะอาจารย์ส่วนตัวที่ยอดเยี่ยมจำนวนผลงานที่เขาทำจะน้อยมาก ท้ายที่สุด ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถเพียงใด เขาก็ลงเอยด้วยการทำหน้าที่เป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวของตระกูลที่ร่ำรวยและให้การศึกษาแก่ลูกหลานของตระกูลนั้นเท่านั้น

แม้ว่าแขกจะไม่ได้พูดออกมาดังๆ แต่พวกเขาก็ดูถูกหนีจิ้งถิงในใจ (ถ้าเจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้ทำเพื่อเงิน แม้แต่ผีก็คงไม่เชื่อเจ้า!)

โดยปกติแล้วมหาคุรุจะไม่เสแสร้งแสดงความจริงใจระหว่างพวกเขา แต่ซุนม่อเพิกเฉยต่อข้อตกลงเหล่านี้ทั้งหมด (ในเมื่อเจ้าทำให้บิดาคนนี้เป็นปรปักษ์กัน ข้าจะทำให้เจ้าตายแน่)

"ซุนม่อ อย่าเปลี่ยนเรื่อง ถ้าเจ้าไม่รู้เกี่ยวกับพืชแห่งความมืดนี้ ก็ยอมรับซะ"

หนีจิ้งถิงบังคับให้ตัวเองสงบสติอารมณ์และเริ่มตอบโต้

“ถ้าอย่างนั้น อาจารย์หนีรู้เรื่องนี้ไหม?”

ริมฝีปากของซุนม่อคลี่เป็นรอยยิ้ม

“โปรดชี้แนะข้า!”

"ฟังให้ดี!"

หนีจิ้งถิงไพล่มือซ้ายไว้ด้านหลังและทำท่าเหมือนอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่

“เนื่องจากประตูเซียน มีตัวอย่างนี้ไม่มากนักพวกเขาจึงไม่ได้ตั้งชื่ออย่างเป็นทางการ อย่างไรก็ตาม ข้ารู้ผลของมัน กลิ่น มันไม่มีกลิ่น แต่หลังจากที่มนุษย์ได้กลิ่นแล้ว พวกเขาจะรู้สึกมีเรี่ยวแรงและไม่เหนื่อยล้าแม้ว่าจะเรียนหรือทำงานติดต่อกันสามวันสามคืนก็ตาม

“ในขณะเดียวกัน ความจำและความเข้าใจของพวกเขาก็จะดีขึ้น ข้ามีสหายที่เป็นมหาคุรุช่วยเสริมรัศมีความทรงจำฝังแน่นก็เพราะพืชชนิดนี้!”

แขกต่างถอนหายใจ รัศมีความทรงจำฝังแน่น... นี่คือความสามารถที่ทุกคนต้องการ

หนีจิ้งถิงมองไปที่ซุนม่อด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม (แล้วตอนนี้เจ้าเชื่อหรือยัง?)

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เป็นเพราะอาจารย์ของหนีจิ้งถิง ที่ทำให้เขามีโอกาสเข้าไปในแผนกวิจัยพืชแห่งความมืดของประตูเซียน ทำให้เขาได้เห็นพืชชนิดนี้

“ราชบุตรเขยฉี สมบัติแห่งความมืดที่หายากนี้ถือเป็นตัวอย่างที่มีค่าสำหรับประตูเซียน ข้าขอให้ท่านส่งมอบมันให้เร็วที่สุดได้ไหม?”

“ซุนม่อ ไม่สำคัญว่าเจ้าจะทำลายสถิติบางอย่างหรือมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเซียนในอนาคต วันนี้ เจ้าเป็นเพียงมหาคุรุระดับ 1 ดาวที่ความรู้ด้อยกว่าอาจารย์หนี เนื่องจากเป็นกรณีนี้ เจ้าควรแสดงความเคารพเขา!"

หลี่จื่อซิ่งตำหนิรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก

ตามที่คาดไว้ การด่าว่าคนอื่นในขณะที่ยืนอยู่บนที่สูงทางศีลธรรมนั้นสนุกมาก

สายตาของทุกคนหันไปที่ซุนม่อเพื่อรอคำตอบของเขา

(ซุนม่อ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? กัดเขาตอนนี้ กัดเขาอย่างรวดเร็วและโหดเหี้ยม!)

กู้ซิ่วสวินรู้สึกกังวลเมื่อเห็นว่าซุนม่อไม่พูด

ซุนม่อกำลังขมวดคิ้วในขณะที่เขาจ้องมองพืชแห่งความมืด เขากำลังสนทนาทางจิตใจกับระบบ

“หนีจิ้งถิงบอกว่า ประตูเซียนยังไม่ได้ตั้งชื่อพืชแห่งความมืดนี้ เขาไม่ควรเข้าใจผิด แต่ทำไมสารานุกรมที่เจ้าให้ข้าถึงมีชื่อของพืช?”

ซุนม่อไม่เข้าใจ

ต้นไม้ชนิดนี้มีชื่อว่าดอกกระดูกศิลา เป็นชื่อที่น่ากลัวมาก

“ระดับร่างสถิตต่ำเกินไป ไม่มีความคิดเห็น!”

ระบบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับหิน ไม่มีอารมณ์ใดๆ เลย

“โดยปกติแล้ว การตั้งชื่อพืชที่เพิ่งค้นพบจะต้องปฏิบัติตามกฎบางอย่างเพื่อจัดหมวดหมู่ให้เป็นสายพันธุ์ที่เหมาะสม!”

ซุนม่อนึกถึงข้อมูลของพืชเหล่านั้นที่เขาเคยอ่านในสารานุกรม

“การจำแนกดอกกระดูกศิลา เป็นเรื่องทางวิทยาศาสตร์และได้รับการพิสูจน์แล้วว่าถูกต้อง แต่ประตูเซียนไม่มีความคิด นี่หมายความว่าองค์กรอื่นได้ทำการวิจัยเกี่ยวกับดอกกระดูกศิลา? หรือกระแสแห่งความรู้ที่สืบทอดมาในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ได้พังทลายไปก่อนแล้ว"

ซุนม่อวิเคราะห์

"ไม่มีความคิดเห็น!"

ระบบไม่ยอมตอบกลับ

"เดี๋ยวก่อน ยังมีความเป็นไปได้ที่ประตูเซียนจงใจซ่อนข้อมูลนี้!"

ซุนม่อจมดิ่งลงสู่การครุ่นคิด

“หยุดคาดเดาอย่างเดาสุ่ม แค่ทำให้ดีที่สุดเพื่อเพิ่มระดับดาวของเจ้า เมื่อระดับดาวของเจ้าถึงระดับหนึ่ง เจ้าจะรู้ความลับเหล่านี้โดยธรรมชาติ”

ระบบโน้มน้าวใจ

"ซุนม่อ ขอโทษซะ!"

หลี่จื่อซิ่งตำหนิ

อันซินฮุ่ยและเยี่ยหรงป๋อต้องการช่วย แต่พวกเขาไม่รู้จักพืชแห่งความมืดนี้เช่นกัน ไม่มีทางแก้ไข มีกฎที่ยอมรับกันทั่วไปในโลกของมหาคุรุ – ครูที่มีความรู้มากที่สุดคือครูที่น่าประทับใจที่สุด

ถ้าซุนม่อจำพืชชนิดนี้ไม่ได้ เขาก็สมควรถูกดุ

ลู่จื่อรั่วก้าวไปข้างหน้าและเมื่อนางกำลังจะเตือนซุนม่อเขาก็พูดขึ้น

“ขอโทษ? ขอโทษอะไร?”

ซุนม่อพูดว่า

“อาจารย์หนี ข้าสงสัยว่าเจ้าไปเรียนรู้ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ นี้มาจากไหน อะไรทำให้เจ้ากล้ามาที่นี่และแสดงทักษะเล็กๆ น้อยๆ ของเจ้าต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ ช่างเป็นการโอ้อวดที่ไร้ยางอาย!”

(ไอ้บ้า! บังอาจมายุ่งกับข้าหรือ? ก็ได้ วันนี้ข้าจะฉีกทุกข้อโต้แย้งของเจ้าจนถึงจุดที่เจ้าเริ่มสงสัยในชีวิต!)