บทที่ 513 ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นว่าใครเป็นเจ้านาย!

 บทที่ 513  ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นว่าใครเป็นเจ้านาย!

อื้อหือ~

ทุกคนสูดลมหายใจหนาวเหน็บ ขณะที่พวกเขามองซุนม่อด้วยอาการตกใจ คำวิจารณ์ของเขาแรงมาก

“นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ทำเหมือนมหาคุรุสามดาวเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน”

“นั่นอาจไม่เป็นเช่นนั้น ข้าได้ยินมาว่าซุนม่อไม่เพียงแต่ได้คะแนนเต็มสำหรับการสอบข้อเขียนของเขาเท่านั้น แต่เขายังส่งกระดาษคำตอบให้ล่วงหน้าด้วย”

“ได้โปรด ซุนม่อเข้าสอบข้อเขียนสำหรับการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ ไม่ใช่พฤกษาศาสตร์!”

"หือ? อะไรนะ?"

แขกกระซิบกัน ผู้ที่รู้สึกว่าซุนม่ออาจมีโอกาสที่จะชนะตอนนี้ตกตะลึง พวกเขาอยากจะถามจริงๆ ว่า อาจารย์ซุนเอาความมั่นใจของเขามาจากไหน?

อันซินฮุ่ยและกู้ซิ่วสวินก็เริ่มกังวลเช่นกันขณะที่พวกนางไตร่ตรองว่าจะลดอิทธิพลเชิงลบจากเรื่องนี้ให้ต่ำที่สุดได้อย่างไร!

พูดตามตรง ซุนม่อกำลังละเมิดข้อห้ามครั้งใหญ่ในโลกของมหาคุรุด้วยการแสดงความเกลียดชังมหาคุรุด้วยวาจา ไม่เป็นไรถ้าเขาชนะ แต่ถ้าเขาแพ้ เขาจะถูกเยาะเย้ยและกลายเป็นตัวตลกอย่างแน่นอน!

“ซุนม่อ เจ้าพูดว่าข้าแสดงทักษะเล็กน้อยต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญจริงๆ รึ ในกรณีนี้ ข้าอยากปรึกษาเจ้า!”

หนีจิ้งถิงหัวเราะอย่างเย็นชา

ติง!

“มอบหมายภารกิจใหม่ โปรดบดขยี้หนีจิ้งถิงอย่างไร้ความปราณีในงานเลี้ยงหางกวาง ทำให้เขาเสียหน้าและศักดิ์ศรี ยิ่งชัยชนะของเจ้าสวยงามมากเท่าใดก็จะยิ่งได้รับรางวัลหีบสมบัติสูงขึ้นเท่านั้น!”

หลังจากได้ยินการแจ้งเตือน ซุนม่อก็พูดไม่ออก หนีจิ้งถิงต้องน่ารังเกียจขนาดไหนแม้แต่ระบบก็อดไม่ได้ที่จะออกภารกิจดังกล่าว

"ทำไม? อย่าหยุด โม้ต่อไปเลย!"

หนีจิ้งถิงเยาะเย้ย

“ข้ารอฟังด้วยความเคารพ”

“ฟังให้ดี ต้นไม้แห่งความมืดนี้มีชื่อของมัน ชื่อมันคือดอกกระดูกศิลา!”

ซุนม่อพูด มหาคุรุทุกคนในที่เกิดเหตุขมวดคิ้ว

"ไร้สาระ!"

หนีจิ้งถิงตำหนิ

 "เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถหลอกพวกเราทุกคนโดยการสุ่มชื่อเหรอ?"

“อาจารย์หนี ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่านักเรียนของข้าไม่ได้รับการศึกษา แล้วเจ้าล่ะ ตอนนี้เป็นเวลาอธิบายของข้าอย่างชัดเจน แต่เจ้ายังคงขัดจังหวะข้า นี่นับเป็นตัวอะไร”

ซุนม่อพูดด้วยความโกรธว่า

“หากเจ้าเป็นศิษย์ของข้า ข้าคงร่ายคำลึกซึ้งใส่เจ้าเพื่อให้เจ้าจำบทเรียนนี้ได้แน่”

สีหน้าของหนีจิ้งถิงเปลี่ยนเป็นซีดเซียว เขาอยากจะโต้แย้งแต่ไม่มีอะไรจะพูด การขัดขวางคำพูดของซุนม่อเป็นพฤติกรรมที่ไม่ถูกต้องอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม จากสถานะของเขาในฐานะมหาคุรุระดับ 3 ดาว หนีจิ้งถิงคุ้นเคยกับการบรรยายผู้คนอยู่แล้ว นอกจากนี้ไม่มีใครกล้าเถียงกลับ เขาไม่คิดว่าจะเจอคนหัวแข็งคนนี้

“อาจารย์เยี่ย! ซุนม่อรู้รัศมีคำลึกซึ้งด้วยเหรอ?”

เฉาเสียนตกตะลึง นั่นเป็นรัศมียิ่งใหญ่ที่หาได้ยากยิ่ง แม้เขาเองเพิ่งเข้าใจได้เมื่อครึ่งปีก่อน

"ข้าไม่รู้!"

เยี่ยหรงป๋อส่ายหัว แต่แล้วเขาก็เพิ่มอีกหนึ่งประโยค

“แต่ข้าเชื่อว่าอาจารย์ซุนจะไม่โกหก!”

เฉาเสียนรู้สึกปวดฟันขณะที่เขาจ้องไปที่ซุนม่อ ดูเหมือนว่าเขาต้องประเมินคุณค่าของซุนม่อใหม่

แขกเหรื่อไม่เข้าใจ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าสิ่งนี้สำคัญแค่ไหน อย่างไรก็ตาม มหาคุรุทุกคนกำลังสำรวจซุนม่อด้วยสีหน้าที่งุนงง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับหลิ่วมู่ไป๋ เขากำหมัดแน่น

“เป็นไปได้อย่างไรที่เขารู้จักรัศมีหายากเช่นนี้ เขาต้องเกทับกันแน่!”

หลิ่วมู่ไป๋ปลอบใจตัวเอง แต่ความรู้สึกพ่ายแพ้ปรากฏขึ้นในใจ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคู่แข่งกัน แต่เขาก็เชื่อมั่นในตัวของซุนม่อ

“คำลึกซึ้ง… เจ้าทำได้อย่างไร?”

หลิ่วมู่ไป๋ ถอนหายใจอยู่ในใจ

เมื่อครูมีปัญหา นักเรียนก็อยากแบ่งปันภาระของเขา

เมื่อเห็นอาจารย์ส่วนตัวของเขากำลังตกตะลึง เด็กหนุ่มอายุ 16 ถึง 17 ปีก็พูดออกมา

“อาจารย์ซุน การโกหกเป็นพฤติกรรมที่แย่มาก!”

เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปาก

“ใครเล่าไม่รู้ว่าคำลึกซึ้งเป็นประเภทของรัศมีมหาคุรุที่หายากมาก ถ้าใครต้องการจะรู้แจ้ง พวกเขามีโอกาสทำได้หลังจากได้เป็นมหาคุรุระดับ 6 ดาวขึ้นไป ”

“เจ้านั่นเป็นใคร?”

หยิงไป่อู่ไม่พอใจและกำหมัดของนางแน่น

“หลี่ซือหลิน บุตรของหลี่จื่อซิ่ง!”

หลี่จื่อฉีแนะนำด้วยเสียงเบา

หลี่ซือหลินพยายามยั่วยุซุนม่อ ถ้าเขาไม่สามารถร่ายคำลึกซึ้งได้

พูดตามจริง นับประสาอะไรกับหลี่ซือหลิน แม้แต่อันซินฮุ่ยและกู้ซิ่วสวินก็ยังตกตะลึง

เพราะถ้ามหาคุรุต้องการเข้าใจรัศมีมหาคุรุ พวกเขาต้องมีประสบการณ์ที่เกี่ยวข้อง

'คำลึกซึ้ง' คืออะไร?

หมายความว่าเมื่อบุคคลพูดคำพูดของเขาจะมีตรรกะที่กระจ่างชัด ดังนั้น มีเพียงมหาคุรุระดับ 6 ดาวขึ้นไปเท่านั้นที่เคยเห็นผู้คนและสิ่งต่างๆ มากมาย นอกจากจะมีสถานะสูงส่ง มีอำนาจมาก มีพละกำลังมหาศาล ความสำเร็จในการต่อสู้ที่แตกต่างกัน—จะสามารถเข้าใจสิ่งนี้ได้ ทำให้ทุกประโยคที่พวกเขาพูดเป็นประโยคทองที่ผู้คนจะเชื่อและปฏิบัติตาม

นอกจากอันซินฮุ่ยและคนอื่นๆ อีกสองสามคน ผู้คนทั้งหมดที่อยู่ ณ ที่นี้ก็มีความคิดแบบเดียวกัน (เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกันแน่ แม้แต่เจ้ายังมีคุณสมบัติที่จะบอกว่าเจ้าเข้าใจคำลึกซึ้งด้วยเหรอ?)

โดยธรรมดาแล้วเกือบทุกคนรู้สึกว่าซุนม่อกำลังโอ้อวด ดังนั้น หลังจากที่หลี่ซือหลินสงสัย พวกเขาทั้งหมดก็จ้องมองไปที่ซุนม่อ เฝ้าดูปฏิกิริยาของเขา

หลี่ซือหลินไม่ต้องการผ่อนคลายหลังจากเข้าทางของเขา เขาต้องการที่จะดำเนินการต่อและกดดันซุนม่อ แต่เมื่อเขากำลังจะพูด ซุนม่อก็พูดออกมาก่อน

“หุบปาก คุกเข่า!”

ในเวลาเดียวกันรัศมีสีทองก็ปะทุออกมา หลี่ซือหลินรู้สึกราวกับว่ากระแสน้ำพุ่งเข้าใส่เขา

แม้ว่าจะพูดออกมาเพียงสี่พยางค์ แต่ผลลัพธ์ก็ทรงพลังอย่างน่าอัศจรรย์

หลี่ซือหลินรู้สึกถึงพละกำลังมหาศาลที่พุ่งเข้ามาราวกับมือยักษ์ที่มองไม่เห็นซึ่งบังคับปิดปากของเขา

เนื่องจากมันกะทันหันเกินไป หลี่ซือหลินถึงกับกัดลิ้นตัวเอง หลังจากนั้น เข่าของเขาก็อ่อนยวบลงและคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง

หลี่ซือหลินตกตะลึง หลังจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีซีดและเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเป็นเจ้าชายน้อยและคุกเข่าต่อสวรรค์ โลก และพ่อแม่ของเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้เขากำลังคุกเข่าต่อซุนม่อ?

สิ่งนี้ทนไม่ได้อย่างแน่นอน!

หลี่ซือหลินพยายามดิ้นรน อยากจะยืนขึ้น แต่ดูเหมือนว่ามีแรงกดทับไหล่ของเขาถึง 10,000 จิน นับประสาอะไรกับยืนขึ้น การขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็เป็นเรื่องยากมาก

ทั้งฉากเงียบลง แขกรับเชิญยังสบายดี แต่มหาคุรุซึ่งรู้ว่ารัศมีนี้หายากเพียงใด ต่างตะลึงงันไปหมด

“เขารู้จริง!”

เฉาเสียนตกตะลึง

อันซินฮุ่ยพบว่าเป็นการยากที่จะปกปิดความตกใจของนาง ความรู้ของนางเกี่ยวกับคนรักในวัยเยาว์ของนางได้รับการฟื้นฟูอีกครั้ง

นี่เป็นคำคำลึกซึ้ง  กู้ซิ่วสวินรู้สึกว่านางควรจะตกใจ แต่นางกลับพบว่านางค่อนข้างสงบ

ไม่มีวิธีแก้ปัญหา ซุนม่อได้สร้างปาฏิหาริย์มากเกินไปและกู้ซิ่วสวินก็คุ้นเคยกับการเห็นมากเกินไป

หลังจากเห็นนักเรียนส่วนตัวของเขาถูกลงโทษ หนีจิ้งถิงควรจะโกรธมากด้วยเหตุผล แต่ตอนนี้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ ความอิจฉาและความเกลียดชัง

ทำไมคนผู้นี้ถึงรู้แจ้งคำลึกซึ้ง?

มันไม่ยุติธรรมเกินไปเหรอ?

“มีใครยังจะขัดจังหวะอีกไหม ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าจะพูดต่อ!”

ซุนม่อถามและกวาดสายตามองไปรอบๆ

ทุกคนเงียบกริบ หลังจากที่เห็นว่าหลี่ซือหลินถูกบังคับให้คุกเข่า ใครจะกล้าพูดต่อต้านซุนม่ออีก

“อาจารย์หนี! ไหนบอกว่านี่คือพืชไง ผิดเต็มๆ มันคือจุลินทรีย์ชนิดหนึ่ง รู้จักคำนี้มั้ย ถ้าอย่างนั้น เข้าใจคำว่า 'สาหร่าย' มั้ย มันคือพวกสิ่งมีชีวิตสีเขียวๆ ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำของทะเลสาบ ดอกกระดูกศิลา ก็เหมือนกัน แต่มันเป็นสิ่งที่โปร่งใส!"

ซุนม่อแนะนำ

“เมื่อจุลินทรีย์เหล่านี้ตายด้วยเหตุผลบางอย่างพวกมันจะรวมตัวกันและสร้างรูปลักษณ์ที่ดูเหมือนพืช จริงๆ แล้วนี่เป็นเพียงการหลอมรวมของซากสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก”

“ซาก?”

ริมฝีปากของฉีมู่เอินกระตุก เขารู้สึกขยะแขยงทันทีโดยคิดว่าเขาถือว่าสิ่งนี้เป็นสมบัติ

“แล้วมันเรืองแสงได้ยังไง?”

เจ้าเมืองฟางรู้สึกสงสัย

“นั่นคือลักษณะพิเศษของรูปแบบชีวิตนี้ หลังจากมันตาย สารบางอย่างในร่างกายของมันจะหลอมรวมกับพลังปราณวิญญาณและทำให้เกิดผลเช่นนี้!”

อันที่จริงมันคล้ายกับรังสีชนิดหนึ่ง แต่แม้ว่าซุนม่อจะบอกพวกเขาเช่นนั้น คนเหล่านี้ก็คงไม่เข้าใจเช่นกัน

"วิเศษเกินไป!"

เจ้าเมืองฟางถอนหายใจ

“มันดูมีมนต์ขลังเพราะไม่ค่อยได้เห็น เมื่อก่อนเมื่อหอยผลิตไข่มุก ทุกคนรู้สึกว่ามันน่าตกใจ แต่ตอนนี้ทุกคนชินกับมันแล้ว”

เจิ้งชิงฟางถอนหายใจอย่างมีอารมณ์

“เนื่องจากมันเป็นการหลอมรวมของซากสิ่งมีชีวิต สิ่งนี้จึงควรถือว่าตายแล้วใช่ไหม แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกกระปรี้กระเปร่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้มัน ข้าไม่รู้สึกเหนื่อยแม้ว่าข้าจะทำงานติดต่อกันสองสามวันก็ตาม "

ฉีมู่เอินถาม

“เพราะมันจะสร้างสนามแม่เหล็กชนิดหนึ่งที่รีดเอาพลังงานของท่านออกมา มันเหมือนกับการดื่มยาบางชนิดและรู้สึกมีพลังอย่างมาก อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้จะสร้างสนามแม่เหล็กที่มีผลเช่นเดียวกัน!”

ซุนม่อมองไปที่หนีจิ้งถิง

“เจ้าบอกว่ามันจะสร้างกลิ่นที่ไม่มีกลิ่น ไม่มีสิ่งนั้น สิ่งเดียวที่มันจะสร้างคือสนามพลัง”

"สนามพลังคืออะไร"

เจ้าเมืองฟางรู้สึกสงสัย

“พลังงานพิเศษที่มองไม่เห็นประเภทหนึ่ง”

ซุนม่อยักไหล่ ไม่ต้องการเจาะลึกคำถามนี้มากเกินไป

แขกคนอื่นๆ ไม่ได้ถามต่อเพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจแม้ว่าพวกเขาจะได้ยิน อย่างไรก็ตาม ความเคารพปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา

เขาเป็นคนมีความรู้ลึกซึ้งแน่นอน

คำตอบของซุนม่อนั้นดูมีมนต์ขลังและลึกซึ้งกว่าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับของ หนีจิ้งถิง มันยากยิ่งกว่าสำหรับคนธรรมดาที่จะเข้าใจมัน!

“ราชบุตรเขยฉี เป็นการดีที่สุดที่ท่านจะกำจัดดอกกระดูกศิลานี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพราะมันจะทำให้ท่านใช้พลังมากเกินไป หากใช้เวลานานกับมันท่านจะเซื่องซึมและกลายเป็นอัมพาตได้”

ซุนม่อเตือน

"ขอบคุณมาก!"

เนื่องจากความสัมพันธ์ของเขากับหลี่จื่อฉี ทำให้ฉีมู่เอินเชื่อว่า ซุนม่อจะไม่ทำร้ายเขา

“อาจารย์ซุน ข้าอาจอวดดีถึงขนาดถามท่านว่าเคยเห็นบันทึกของดอกกระดูกศิลานี้ในหนังสือโบราณหรือไม่?”

เฉาเซียนถาม

ทุกคนก็เงี่ยหูฟังเช่นกัน

มีซากปรักหักพังมากมายบนทวีปทมิฬพร้อมกับความรู้ที่ขาดหายไปมากมายภายใน ถ้าซุนม่อได้ค้นพบหนังสือที่มีภาพประกอบเกี่ยวกับดอกกระดูกศิลา มันก็สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องนี้ในขณะที่ประตูเซียนไม่รู้

ซุนม่อมองไปที่เฉาเซียนและดมกลิ่น

“อาจารย์ใหญ่เฉา ที่บ้านท่านมีดอกไม้กลีบสีฟ้าไหม?”

"เอ๊ะ?"

เฉาเสียนจ้องมองซุนม่อด้วยความตกตะลึง ดอกไม้นั้นเป็นของที่เขาได้รับโดยบังเอิญเมื่อเขาผจญภัยในทวีปทมิฬในช่วงวัยเยาว์ เขายังพยายามค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับดอกไม้นั้น แต่ไม่มีข้อมูล

“ขอแสดงความยินดีกับอาจารย์ใหญ่เฉาสำหรับการได้รับสมบัติแห่งความมืดที่หายาก นั่นคือ ดอกไม้บันทึกภาพ ในช่วงเวลาสั้นๆ กลีบดอกจะบานออกและจะบันทึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในระยะ 50 เมตรจากกลีบของมัน”

ซุนม่ออธิบาย

แขกหันศีรษะและมองไปที่อาจารย์ใหญ่เฉา

เฉาเสียนเพิกเฉยต่อสายตาเหล่านั้น เขาจ้องมองที่ซุนม่อแทน และทำหน้างงงวย

“เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

“ร่างกายของท่านมีกลิ่นของดอกไม้บันทึกภาพ จริงๆ แล้วข้าได้กลิ่นมาก่อนเมื่อเราพบกันครั้งแรก”

ซุนม่อยิ้ม

“อาจารย์ใหญ่เฉา สถาบันว่านเต้าของเจ้าเป็นคู่แข่งโดยตรงของสถาบันจงโจว บางทีพวกเขาอาจติดสินบนคนรับใช้ของเจ้าและได้ข้อมูลนี้มา!”

หลี่จื่อซิ่งเตือน